Ze was hier eigenlijk nooit geweest. Ze had er ook nooit aan gedacht om er naartoe te gaan. Wie wilde nou een random krot in gaan lopen en onderzoeken? Misschien nieuwsgierige mensen met een moedig hart. Maar het krot zag er van buiten al niet vriendelijk uit, laat staan binnen. Ze kon niet geloven dat hier ooit mensen in hadden kunnen wonen. Alles zat onder het stof, was bedekt met witte lakens of compleet vergaan. Ergens in de hoek lag een stoel waarvan twee poten waren afgebroken, waarschijnlijk eraf geknaagd door termieten of een andere dergelijke bacterie. Elveria stond in de deuropening van wat vroeger een glorieus huis had moeten zijn. Het was er donker, vochtig en koud. Donkerte had haar altijd aangesproken, ze viel dan minder op met haar zwarte haar en alleen haar rode ogen zouden echt goed te zien zijn. Vochtigheid boeide haar niet zo erg. Ze vond het niet erg om nat te worden, met kleding of zonder, ze had genoeg doorstaan en flippen over zeiknat zijn was niet haar ding. Ze zou eerder haar schouders ophalen en nieuwe kleding aantrekken. Mocht ze geen kleding in de buurt hebben dan wachtte ze gewoon tot het opdroogde. Kou was ze ook wel gewend. Thuis probeerde haar vader altijd kosten te besparen, hoe rijk ze ook waren haar vader was altijd vrekkig geweest. Ergens diep van binnen was ze blij dat hij dood was, niet op de manier waarop hij was dood gegaan, maar toch. Ze had nog steeds spijt van de dood van haar moeder. Zij was de enige geweest die echt voor haar had gezorgd. Als haar vader haar strafte dan kwam haar moeder altijd om de pijn van zijn woorden te verzachten. Maar tegen hem in gaan durfde ze niet. Elveria zuchtte en liep verder het krot in. Haar katana had ze op haar rug gebonden en deze kwam soms met een harde tik tegen haar schouder aan. Haar zwaard zou ze nooit op kunnen geven. Ze was er teveel aan gehecht. Ja, haar ouders waren met het ding vermoord maar op dit moment kon haar dat weinig schelen. Terwijl ze door de kamer liep dat vroeger een huiskamer had moeten zijn streek ze met haar hand over de vergane bank. Vroeger had hij er vast prachtig uit moeten zien, maar nu was het meer een vergaand stuk oud vuil. Ze wist eigenlijk niet wat ze hier kwam doen. Wilde ze rust? Die had ze genoeg. Niemand praatte met haar en iedereen ontweek haar alsof ze een dodelijk virus bij zich droeg. Ze wist niet waarom iedereen zich zo gedroeg, het was toch niet algemeen bekend dat ze zelf haar ouders om het leven had gebracht? Ze bleef staan in de deuropening tussen de huiskamer en de keuken. Daar wilde ze al helemaal niet komen. Het rook er muf met een vleug van iets dat aan het rotten was. Ze besloot uiteindelijk dat ze hier maar was gekomen uit nieuwsgierigheid, ze kon geen andere reden bedenken waarom ze hier anders was. Desondanks dat ze alleen was voelde ze zich niet veilig. Het voelde alsof iemand haar bekeek. Haar hand gleed langzaam naar het gevest van haar katana die over haar rug gespannen was. Met een vloeiende beweging haalde ze hem uit de schede en draaide zich om. Ze liet hem zakken toen ze zag wie het was. 'Oh.' Kwam er half teleurgesteld, half verrast uit. Niet dat ze hem kende, ze had meer iemand verwacht die actie bracht. Deze jongen zou dat duidelijk niet doen.

Het was een jongen van ongeveer haar leeftijd. Zelfde haarkleur maar verschillende oogkleur. Elveria had bijna kunnen zeggen dat ze met elkaar verwant waren. Maar dat zou raar zijn. Ze was de enige in de familie met zwart haar. Ze had het haar van haar vader geërfd, haar broers en zus hadden het blonde haar van haar moeder. Er was een tijd geweest dat ze haar haren het liefste wilde afscheren. Ze had liever ook blond haar gehad. Haar vader had ze altijd veracht en een haarkleur van hem erven was in haar ogen iets verschrikkelijks. Maar haar moeder had haar nooit toegestaan om haar haren compleet te scheren dus had Elveria het altijd kort gehouden. Maar nu was het gegroeid tot schouderlengte. Alleen had ze het nooit los, het zat of in een staart of als er iets speciaals was in een vlecht of knot. Ze vond het wel leuk om te experimenteren met haarstijlen, maar niet doordeweeks. Dat zou alleen aandacht trekken. En aandacht wilde ze niet.
De jongen zat op de grond, daarom had ze hem waarschijnlijk niet opgemerkt. Ze bekeek hem even. Hij was gespierd, dat was duidelijk te zien en waarschijnlijk ook lang. “Waarom die oh?” Vroeg hij. Elveria was niet zeer onder de indruk van hem. Ze haalde haar schouders op en deed haar zwaard weer terug in de schede. 'Ik had iets spectaculairs verwacht.' Zei ze met een verveelde ondertoon. Dat was echt de oude Elveria. Sarcastisch, brutaal en niets van niemand aantrekken. Soms kwam die Elveria wel eens naar boven, zoals nu, maar meestal durfde ze niet meer zo erg haar mond open te trekken. Natuurlijk, ze had nog steeds haar scherpe tong, maar door alles wat er was gebeurd was deze een stuk botter geworden en werd hij minder gebruikt. 'Wat gaf jou het idee om je terug te trekken in het krot?' Vroeg ze licht belangstellend. Ze stak haar handen in de zakken van haar oversized hoodie. Daaronder had ze een zwarte broek aan met haar zwaar versleten kistjes. Ze kleedde zich niet zo fashionable, dat was niets voor haar. Ze had haar eigen stijl, al werd die niet altijd gewaardeerd. Zeker niet door autoritaire mensen. En daar had ze het meest mee te maken. Of had ze mee te maken gehad. Het was al een lange tijd geleden dat ze op het matje was geroepen bij Savador. En eigenlijk was ze daar wel blij om.

Hij was inderdaad lang, dat had ze dus goed gegokt. Daarnaast zag hij er ook nog erg gespierd uit. Niet iemand wie ze makkelijk omver zou kunnen krijgen. Maar ondanks haar lichtelijk fragiele indruk was ze sterk gespierd. Ze sportte regelmatig en naast conditietraining deed ze ook krachttraining. En ja, van zo'n grote boom van een vent had ze wel iets spectaculairs verwacht. Hij stond haar wel aan. Ze leken qua uiterlijk wel op elkaar en ook hij zag er niet al te blij uit. “Iets... spectaculairs? Moet ik een lichtshow gaan houden ofzo?” Ze grinnikte. Dat zou wel grappig zijn. Gewoon een random plaats binnen komen en iemand tegen komen die, terwijl hij zich voorstelde, van alles tevoorschijn toverde. Maar tegelijkertijd zou het waarschijnlijk heel raar zijn. Maar toch, ze bleef liever bij het grappige idee. Ze vroeg hem waarom hij hier was. Niet veel zielen zouden graag het krot inwandelen. Er gingen verhalen te ronde dat het er zou spoken. Een keer voor haar ontmoeting met de jongen die nu voor haar stond was ze al eens in het krot geweest. En ook toen had ze geen last gehad van spoken of andere rare dingen. Dus waarom nu wel? Zodat hij haar zou kunnen redden? Het zag er eerder uit alsof zij hem moest gaan redden. Ze stond haar mannetje wel en had absoluut geen zin in het 'Damsel in distress' bullshit, ze had de laatste maanden zelf al van alles opgelost zonder hulp dus een spook kon ze makkelijk aan. ”Ik wilde eventjes alleen zijn, met mijn gedachten en sinds niet veel mensen zich hier in het krot wagen, leek me dit een ideale plek om wat na te denken,” zei hij op een zachte toon tegen Elveria. Ze knikte begrijpend. Hij zag er ook niet echt uit alsof hij de beste tijd van zijn leven had, net als haar. Ze was wel een stuk zelfverzekerder geworden, echter kon je dat zo weer neerslaan. Het was meer een masker geworden om te laten zien dat ze alles wel aankon. Dat ze zelfstandig was en geen medelijden hoefde. Dat ze geen hulp nodig had en haar trauma's zelf wel kon verwerken. Alles behalve waar. Hoe stoer ze er ook uitzag, sprak en deed, van binnen was ze haast kapot. Het was vermoeiend en gaf haar een gevoel dat ze niet zichzelf kon zijn. Maar ze kon niet anders. Ze wilde niet dat iedereen haar zo gebroken zag, het zou slecht zijn. ”Ik ben Zack trouwens en... waarom ben jij eigenlijk hier?” Ze keek hem even aan. 'Elveria Do..' Haar stem stokte even. '..Roode.' Verbeterde ze zichzelf snel. God, had ze die stomme fout ook gemaakt. Ze keek snel weg en leunde op haar andere been voordat ze op zijn vraag gaf. 'Ik weet het zelf eigenlijk niet. Misschien ook voor de rust, of gewoon nieuwsgierigheid.' Ze haalde nonchalant haar schouders op om niet te laten merken hoezeer ze net in de fout was gegaan met haar naam. 'Grappig om te bedenken dat hier vroeger mensen leefden.' Ze keek even rond en haalde wat haren uit haar gezicht. Het was even stil tussen de twee. 'Nou beste Zack, ga je de hele dag hier depressief zitten doen of had je nog plannen op het programma staan?' Zei ze om hem in een gesprek te trekken. Ondanks dat ze totaal niet geloofde in al het gespook voelde ze zich ietwat ongemakkelijk in het krot. Als meneer nou even zei dat ze misschien iets samen konden doen was ze daar ook meteen vanaf.

Vroeger zou ze dit krot misschien als een uitdaging gezien hebben. Misschien zou ze zelfs met iemand een weddenschap hebben afgelegd om te kijken wie het langste in dit koude, verlaten, verrotte krot had kunnen overleven. Elveria had sowieso gewonnen. Met haar grove bek en haar brutale karakter had ze eerder diegene het krot uitgejaagd met spookverhalen dan dat diegene was weg gegaan omdat het écht spookte. Ze moest even grijnzen bij het idee. Als ze aan dat soort dingen terugdacht dan leek het leven zo rooskleurig. Afgezien van haar ouders die maar bleven hameren dat ze haar school moest afmaken omdat ze dan uitgehuwelijkt kon worden. Maar toch. Ze had vrienden, kon doen wat ze wilde, ging bijna ieder weekend uit en ze had zich geen zorgen hoeven te maken over opdrachten waar ze doodleuk mensen moest vermoorden. Haar grijns vervaagd toen ze daar aan terugdacht en haar blik dwaalde af naar een punt in de keuken. Een schaal waar vroeger waarschijnlijk fruit op zou hebben gelegen maar nu half gebroken en onder het stof op het aanrecht stond. Het liefst wilde ze hier weg. De oude Elveria had het hier misschien leuk gevonden, de nieuwe, getraumatiseerde Elveria niet. 'Nou beste Zack, ga je de hele dag hier depressief zitten doen of had je nog plannen op het programma staan?' Vroeg ze en ze keek hem aan. Zack keek op zijn beurt eerder wat verrast en grijnsde toen hij naast haar ging staan. Elveria richtte haar rug een beetje om te laten zien dat ze niet bang was voor zijn grote en brede postuur. “Eigenlijk ging ik hier de hele dag depressief doen, maar als je wilt, kunnen we samen hier eens rondkijken?” opperde de zwartharige jongen. Ze knikte. Het was niet haar idee van weggaan, maar ze was tenminste niet meer op een plek. 'Sounds good to me.' Zei ze. 'Dus waar wil je heen, boven, beneden, tuin?' Zelf was ze nog nooit in de tuin geweest en ze wist ook niet of het iets spectaculairs in petto had. Maar ja, Zack mocht beslissen. Met haar hand ging ze even door haar haren om vervolgens vragend een wenkbrauw op te trekken. Ging hij nog antwoorden?