Een nieuw begin was nooit makkelijk, dat had Niamh op de harde manier geleerd. En meerdere malen nog wel. Het bracht altijd meerdere problemen met zich mee dan je in eerste instantie in zou schatten, want veranderingen konden verraderlijk, maar vooral ook angstaanjagend uit de hoek komen. En ze konden je recht in het gezicht raken als een harde klap. Het was genadeloos.
En toch had Niamh geleerd om van veranderingen te gaan houden en om positieve dingen eruit te halen. Het kon soms dan misschien wat angstaanjagend zijn, maar verandering was nodig van tijd tot tijd. Het bracht nieuwe dingen, gaf je ideeën en beelden waar je voorheen nooit aan gedacht zou kunnen hebben. En met verandering kwam ontwikkeling. Je kon niet vooruit gaan als je maar steeds op dezelfde plek bleef staan om de veranderingen uit de weg te gaan. En het hing er natuurlijk ook vanaf hoe je er zelf mee omging en hoe je je ernaar opstelde. Maar als je open stond voor de dingen ging het allemaal veel makkelijker en ging je al een groot deel van de problemen uit de weg.
En daarbij kon het soms ook verrassend leuk zijn! Zoals met het inrichten van een nieuwe kamer en het helemaal je eigen plekkie maken. Het was natuurlijk wel even hardwerken en flink aanpoten als je het allemaal een beetje bijtijds af wilde krijgen, maar alles voelde dan meteen zo fijn en fris. Ze werd er altijd helemaal vrolijk van! De geur van een nieuwe woonruimte die dan opgevuld werd met je eigen spullen waardoor je kon merken dat het steeds meer en meer je eigen plekkie werd. Het beeld van dozen die per uur steeds minder werden en de ruimte die daarbij gecreëerd werd, ze vond het heerlijk! Maar bij dat punt was Niamh nog niet. Voor nu stond ze nog volop tussen de dozen en kwam ze er maar niet goed uit welke ze als eerste leeg wilde halen. Er stond zoveel, waar moest ze nou beginnen? Misschien eerst alle breekbare spullen uit de eerste paar dozen halen en ergens neerzetten? Maar wat nou als dat misging en ze alsnog dingen zou breken. Misschien dan eerst de fotolijstjes uit die doos daar achterin halen en die meteen ophangen, zodat ze in elk geval veilig hingen. Maar waar moesten die dan opgehangen worden? Met al die dozen die overal opgestapeld en in de weg stonden was haar overzicht een beetje verdwenen, dus echt een mooi plekje uitzoeken daarvoor was nog niet mogelijk. Ugh, zoveel keuzes en ze kwam er maar niet uit!

Opzoek naar wat de juiste aanpak hiervoor was snuffelde Niamh wat door één van de verhuisdozen heen, spittend door haar eigen spullen. Het merendeel ervan waren documenten, waardoor ze op het idee kwam om die dan te gaan ordenen en weg te leggen in één van de lades van haar bureau. “Dat kan wel een mooi begin zijn. En daarna de boeken wegzetten in de kast…” mompelde ze tegen zichzelf. Verontwaardigd keek ze naar de deur toen er een zacht geklop tegen galmde. Deurgeklop? “Uh-oh…” Meteen borrelde er stress in haar lichaam omhoog, wat maakte dat ze haar stappen richting de deur onhandig en te gehaast neerzette. Door de plotse paniek lette de Raziaanse niet goed op waar ze haar stappen zette waardoor ze het slachtoffer werd van haar eigen onhandigheid –voor al de zoveelste keer. Eén van de vele dozen die door de kamer verspreid lagen werd Niamh haar ondergang, letterlijk. Met een harde klap en wat gerinkel wat daarna nog volgde maakte de vrouw van het vuur haar zeer galante landing op de grond, met haar onderbenen nog half op de open doos geparkeerd. Enkele spullen waren er uitgeknikkerd tijdens haar val, maar gelukkig was er niks gebroken. Op het kleine beetje dat nog van Niamh haar eergevoel over was misschien, maar dat had ze al een tijdje geleden achter zich gelaten.
Met een sprong liet ze zichzelf weer overeind komen en snelde de vrouw zich naar de deur toe, om die met een gehaaste zwaai open te trekken. “Kan ik u ergens mee hel-“ Haar zin werd niet afgemaakt. In plaats daarvan werden Niamh haar ogen enkel groot opgezet van de schrik toen ze de persoon aan haar deur herkende. Een gezicht dat ze voorheen enkel op foto’s en tekeningen had gezien, maar wat ze nooit in het echte exemplaar voor zich had mogen aanschouwen. “Mevrouw Fel’dan…” Ze had geen begroeting van één van haar collega’s verwacht. Of althans, niet zo vroeg. Niet voordat ze de kamer een beetje naar haar eigen doen in had kunnen richten, zodat ze de wat meer ervaren gezichten in een wat degelijkere kamer uit kon nodigen. Dit was niet helemaal het plan geweest. Ze kon de vrouw nu ook niet zo wegsturen enkel omdat het een beetje een rommeltje was in Eldur. Dus eh, ze zou het er maar mee doen. Het was in elk geval vriendelijk van de vrouw van het water om haar te komen begroeten op deze manier, dus zou ze die vriendelijkheid ook terug moeten geven! “Maar natuurlijk, aangenaam! Kom binnen, kom binnen! En hartstikke aardig van u, ik waardeer het gebaar enorm!” De hand van de vrouw werd met vlugge bewegingen geschud. Oh jeetje, hoe ging de formele routine ook alweer? Thee, ze wilde thee. Ja, ze moest thee gaan zetten! Gelukkig had ze wat van het servies al wel uitgepakt. Zie je, ze kon soms wel handig zijn. Gehaast stoof Niamh door de kamer richting de zithoek, waar ook al wat troep zich had verzameld. “Mijn excuses voor de bende, maar het is nogal hectisch met de nieuwe inrichting en het verhuizen. Maar ik hoop zeker morgenavond klaar te zijn met de nodige dingen, zodat ik me dan volledig kan focussen op de echte zaken! Ik heb nogal wat inhaalwerk liggen, maar werken in een rommelige kamer helpt ook niet. Dat zorgt er alleen maar voor dat je hoofd een nog grotere chaos wordt, vind u ook niet? Ah, ik zal dit even wat meer aan de kant schuiven en dan kan u vast plaats nemen! De koekjes kunnen op de tafel gezet worden, als het niet past door de rommel mag u gerust wat spullen op de grond zetten. Hoeveel suiker heeft u in uw thee? Ach laat maar, ik zet het potje wel gewoon op tafel erbij. Als ik hem kan vinden…” Het hield maar niet op. Tijdens haar acties ratelde ze maar aan één stuk door op een hoog tempo, waar maar geen einde aan leek te komen. Alles gebeurde ook tegelijkertijd en door elkaar heen, niks leek richtlijnen of structuur te hebben. Alles liep maar als een chaotisch vuur door elkaar heen. En toch had ze alles klaar gekregen, waarna ze in een vlot dribbeltje naar haar bezoek liep, kop dampend water in haar ene hand, doosje met zakjes thee in haar andere. Heel veel keus was er niet, er waren wat fruitsmaakjes, rooibos en dan normale Earl Grey, maar het was beter dan niks. Na nog een keer hen en weer te lopen bracht Niamh daarna ook haar ogen kop, met het potje suiker mee, waarna het warhoofd kon gaan zitten. “Nogmaals excuses voor de chaos, maar ik vind het heel erg fijn dat u langs bent gekomen! Ik was eigenlijk van plan om na het inrichten zelf langs de collega’s te gaan, maar dit werkt natuurlijk ook. Dus eh, hoe verlopen de zaken op Cassia, als ik het vragen mag?” Ze deed maar meteen een poging om de praat tussen collega’s gaande te houden. Ze wilde hier immers van leren, niet?