Haar laatste gevecht was niet bepaald als een blijde overwinning afgesloten. Er was flink wat vies spel geweest waardoor Aislin haar motivatie voor een tijdje ver te zoeken was. Als het op die manier ging, hoefde ze helemaal niet meer verder te gaan met dat stinkende toernooi. Iemand verwonden met kokend water alleen maar omdat ze wat wilde klooien voor de lol? Wat een motherfucker! Maar ze had haar motivatie weer teruggevonden. Maar nu ging het het meisje niet meer om het winnen met haar impulsieve vecht manoeuvres om op die manier nieuwe methodes te vinden waarmee ze adrenaline op kon wekken. Nu ging het haar om iemand terug te pakken en te winnen in de naam van iemand anders. Het verlies en de brandwonden die daarbij waren gekomen mochten niet voor niks zijn geweest, ze zou het doen voor Aubree.
Haar naam werd omgeroepen en de deuren gingen open. Voordat ze overeind kwam wreef het meisje met haar handen over haar gezicht en snoof ze even. Goed, tijd om dit gevecht te gaan winnen op haar manier.

Met snelle stappen liep het meisje de arena in. Haar stappen werden niet met vrolijkheid en opwinding gezet, ze waren rap en stevig. Zelfs naar het publiek dat weer voor de zoveelste keer uit zijn dak ging werd niet omgekeken. Enkel toen ze tot stilstand kwam in het midden wierp Aislin een korte blik naar achter over haar schouder. Met een scherpe blik keek ze voor een kort moment naar de tiran die bovenaan zat. Hem zou ze nog wel klein krijgen. Maar eerst moest ze dit deel af gaan ronden. Daarna was het tijd voor wraak.
Bij het zien van Isaiah verzachtte de blik van Aislin wat. Opnieuw stond ze tegenover een vriendelijk gezicht, iemand die ze kende en waar ze geen serieus gevecht mee wilde gaan houden. En opnieuw zou dat niet gaan gebeuren. Isaiah zou geen zware verwondingen oplopen tijdens dit gevecht, want ze zou het allemaal op haar manier doen. Maar deze keer zou haar manier wat subtieler zijn.

“Hiya, Isa. Moge de beste zonder al teveel blauwe plekken weer uit de ziekenzaal komen, hmn?” Dat hoefde geen probleem te zijn als de witharige met haar spelletje mee zou spelen. Meer woorden wilde ze niet meer uitwisselen en aan het publiek delen, het was tijd om te beginnen. Zoals ze bij het gevecht tussen haar en Adrian had gedaan stoof het meisje met behulp van een windvlaag op haar ‘tegenstander’ af. Vlak voor hem kwam ze tot stilstand, serieuze blik op hem gericht. “Speel mee,” zei ze, niet harder dan een fluistering. En mocht hij het niet gehoord hebben, dan hoopte ze dat hij kon liplezen. De afstand die het meisje tussen haar en haar vriend hield was niet groot, maar groot genoeg voor wat ze van plan was. Met haar been trapte ze in de lucht, waarmee ze een windvlaag op Isaiah afstuurde. Een linke zet voor haar, want ze was zeker niet al te goed met luchtmagie en het was nog maar de vraag of het echt zou werken, maar een andere manier had ze niet. De windvlaag was niet scherp en had zich niet op een specifiek onderdeel van zijn lichaam gericht. Het zou (als het goed is) enkel aankomen als een stootje, maar niks waar veel pijn aan overgehouden werd. Hij zou hoogstens wat achteruit geblazen worden, maar verwondingen zouden niet op zijn huid achterblijven. Nou maar hopen dat hij de hint had gesnapt en dat hij in haar acteerspelletje zou stappen. Hopelijk zou hij meegaan in het nepgevecht.

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Het was haar geluk geweest dat ze tegenover een bekend gezicht opgesteld was voor dit gevecht. Dat maakte het een stuk makkelijker om haar valse spel op te zetten en om het overtuigend neer te zetten. Vrienden hoefde je daarin niet eerst helemaal over te halen voordat ze met je meegingen in het toneelstuk. Bij hen was het eerder andersom. Ze stortte zich meestal direct in het spelletje en deden hun best om je leiding te volgen, waarna ze pas vragen zouden gaan stellen. Dat noemde men vertrouwen, schijnbaar. En man, wat was Aislin blij dat ze het vertrouwen van Isaiah met zich had. Anders zou dit gevecht een veel moeilijkere opgave geweest zijn.
Haar aanval was raak geweest en ze had de windstoot onder controle weten te houden waardoor hij niet teveel uitgeweken was in kracht. Goddank, ze kon tenminste nog iéts met haar magie. Het laatste dat ze wilde was Isaiah alsnog per ongeluk pijnigen omdat ze geen grote ster was in het gebruiken van haar magie. Dit moest een pijnloos gevecht gaan worden, voor zover dat mogelijk zou blijven voor het stel vrienden.

De jongen pikte het spelletje snel op en liet merken dat hij haar hint gesnapt had door op zijn beurt een zelfde soort windslag aan haar uit te delen, nadat hij was ‘herstelt’ van haar aanval. Of nou ja, om het zuchtje wind nou een aanval te noemen. Maar dat mochten de kijkers natuurlijk niet weten, ze moesten er een show van maken. Een show met pijn en lijden, waar de overdrijving er als een dikke laag stroop bovenop lag. Dat was waar het publiek van hield, dus waarom zouden ze de kijkers niet geven wat ze wilde? Zij waren de klanten en de klant was koning, niet?
De kaakslag die aan haar uitgedeeld werd via een luchtstoot werd op een grootse manier in ontvangst genomen. Alsof ze geraakt was door een kanonskogel liet Aislin zichzelf naar achteren schieten, de vaart wat vergrotend met haar eigen windkracht. De overdreven achterwaartse beweging die ze maakte liet de stoot verrassend echt, maar vooral ook pijnlijk lijken. Drie stappen werden snel na elkaar naar achteren gezet, waarbij de laatste stap met een trillend been werd geplaatst. En de Oscar gaat naar…! Wat een performance. Om haar reactie af te maken stelde het meisje zich weer recht, waarna ze met een diepe frons langs haar kaak wreef, om de ‘pijn’ te verzachten.
Maar daar zou het toneelspel nog niet afgelopen zijn natuurlijk. Het duo leek de smaak al aardig te pakken te hebben, dus waarom hier stoppen? Ze zouden doorgaan met hun kleine dansje, tot de kracht van het overdrijven zijn piek had bereikt, waarbij ze het konden afsluiten met een ware klapper. En dat allemaal zonder ook maar een schrammetje op te lopen. Geniaal.

De paar stappen afstand die tussen het tweetal gegroeid was werden weer overbrugt door het zwartharige meisje. Ze moesten dichtbij blijven voor de aanvallen, dan was het het makkelijkste om de dingen vals op te zetten en elkaar dingen in te fluisteren. Stoten die niet al te pijnlijk waren uitdelen van een afstand zou veel moeilijker zijn. Zeker voor de rebelse wildebras, die haar luchtmagie daarvoor nog niet goed genoeg onder controle had. Dus een dichte aanpak was het meest geschikt voor de aanvalsplannen. Hou het dichtbij, zodat je met grote slagen naar achteren de kracht van de aanvallen makkelijk kan faken. Klonk best als een prima plan naar haar eigen idee.
Zodra het meisje weer vlakbij de witharige stond bukte ze zich lichtelijk, waarbij ze een overdreven gebaar maakte waarmee ze het liet lijken alsof ze een enorme luchtstoot opriep, die ze daarna op Isaiah los zou laten. Een stoot in zijn maag, wat ervoor zou zorgen dat hij achteruit schoot, als de aanval tenminste goed door haar gestuurd werd en hij mee bleef spelen. Voordat het meisje haar luchtstoot op de jongen losliet fluisterde ze hem het antwoord op zijn vraag toe. “Toneelspelen,” speelde haar lippen hem hopelijk duidelijk genoeg toe. Een simpel woord wat meer dan genoeg moest zeggen voor hem. Daarna liet ze de windstoot op hem los. Ze liet het effect van kracht nog wat extremer lijken door zelf een stap naar achteren te zetten, alsof ze echt moeite had met de druk van zich af te sturen. Slapstick at it’s finest.

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread