Dit ging allemaal nog heel goed. Ze had het meisje, Lillian, weten te verslaan. Ook al was ze een Vuur magican, een lastige tegenpool voor iemand met alleen Wood magic. De volgende zou appeltje eitje worden. Na wat créme op haar brandwonden, een paar boterhammen en het oefenen van een aantal handige spreuken was ze er weer helemaal klaar voor. Het meisje stapte de arena weer binnen toen ze haar naam hoorde. Het gejuich leek harder dan de vorige keer, wat niet zo raar was.
Het hek viel achter haar dicht, en een andere ging open. De persoon die de arena binnen stapte was echter iemand die ze het liefste had vermeden. Het voelde als een klap in haar gezicht toen de witte haren zichtbaar werden. "Hallo Isa.." Jace groette haar mede dork ietwat aarzelend. "Ehm.. Veel plez- succes" Dit zou niet al te prettig worden, maar ze zou hem wel een bezoekje brengen in de ziekenzaal. Misschien dat ze daar een feestje konden geven of zo.
Ze ging in een vechthouding staan, de jongen een kans gevend zich te verdedigen. En plots had ze twee knalrode appels in beide handen. Ze wierp een appel, die meteen ontplofte toen hij de grond raakte. In diezelfde hand zat meteen weer een appel, en zo bleef ze 'granaat appels' naar de jongen gooien. Het was niet erg zwaar, maar kon toch heel effectief zijn. Het was echter moeilijk te zien door de stofwolk die was ontstaan door alle ontploffingen. Dus bleef ze maar gooien, tot ze er klaar mee was.

~Isaiah zou Lightning vervangen, dus dat heb ik maar even in mijn post verwerkt ^^

Langzaamaan zocht het stof zijn oude plekje terug, en Isa kwam weer in zicht. Hij zat verscholen achter een wortel, waar ineens allemaal blaadjes aan begonnen te groeien. Het ging vrij snel, en als ze eenzelfde soort aanval niet eerder had gebruikt, was ze er zeker ingestonken. Toen de blaadjes echter met een enorme vaart op haar afkwamen, was Jacey al bezig met het wegstormen naar een ander stuk van de arena. Maar een paar blaadjes sneden haar huid open, twee bij haar arm, een paar haalde haar benen open, en ééntje sneed langs haar wang. En toen waren ze al weg. Eventjes werd haar zicht vochtig, want man wat deed het een pijn. Maar toen ze dacht aan het feit dat Isaiah nog wat meer bladeren op haar af kon schieten maakte het meisje zich weer sterk. Snel knielde ze, zette haar vingertoppen tegen de aangestampte aarde. Vanaf haar vingers zag je zes sporen - drie voor elke hand - door de aarde trekken, en zich vervolgens in een halve kring om het meisje verspreidde. Op de plekken waar de sporen stopten ontstonden hopen, waar ineens een stel knalroze paddenstoelen naar boven plopten.
Geen zorgen, dat was het nog niet. De paddenstoelen begonnen namelijk te spugen, en dat zou in de eerste instantie alleen maar vies zijn. Als je echter beter zou kijken, zou je zien dat het een roze tint had. Het speeksel was vergiftigd, als je wat op je kreeg zou het erg slaapverwekkend zijn. Na een stuk of tien spatjes zou de jongen waarschijnlijk omvallen.

~Yes, ik weet iets \(・∀・)/
Edit: GOD DANG IT

En hoppakee. Het ene moment stormde ze nog weg, het andere moment bleven haar 'haren' ergens achter hangen. Ze gilde even toen ze werd teruggetrokken. Jace's blik flitste naar achteren, ontdekte dat haar haren aan de grond zaten. Ze probeerde Isa's been te grijpen, maar hij was net buiten haar bereik.

Haar blik viel op een glinsterend stukje metaal dat onder het zand uit stak. Voorzichtig stak Jace haar hand uit, veegde het zand opzij en staarde er even naar, tot het meisje in haar ooghoeken iets zag bewegen. Een enorme stofwolk, die recht op haar af kwam.
Ze greep het mes, en begon op de wortels in te hakken. Omdat de wortels nog bezig waren terug te veranderen, spleten ze makkelijker uit elkaar en ging het 'omhakken' sneller als bij een normale boom het geval zou zijn. Het was echter niet snel genoeg om minstens de helft van de zandstorm te vermijden.
Jacey voelde haar hele linkerwang en been niet. Ze was verdoofd, kon waarschijnlijk amper lopen. Het meisje staarde ietwat in paniek naar haar benen.

Dus stak ze haar handen uit, liet een paar katoenplanten uit de grond komen. De bolletjes waaiden één voor een van de struik, recht op Isa af. Ze zouden hem geen pijn doen, hem niet wurgen of zijn bloed drinken. Waarschijnlijk zou hij er niet eens iets van voelen. De pluisjes zouden zijn magie langzaam opzuigen, en hoe meer pluisjes, hoe sneller dat dus zou gaan. De pluisjes zouden op de grond vallen als ze vol zaten, en een andere zou op die plaats komen.
Dan zou Isaiah echter mee moeten werken. Niet wegspringen, de katoen in brand steken of whatever hij kon.

Het duurde even voor de verdoving begon te werken. Haar been begon enorm te tintelen, ze moest op haar andere been gaan leunen. Maar twee van de katoenbollen bleven aan Isa hangen, nadat hij de bolletjes met een windvlaag had weggeblazen. De vlaag liet haar wankelen, bijna viel ze op de grond. Ze wist echter nog net overeind te blijven, tot de volgende aanval. De jongen blies een soort bloemetjes op haar af, maar zij wist wel dat het geen bloemen waren. Niet dat dat nog nut had. Jacey probeerde opzij te stappen, maar het hielp niet dat één van haar benen er als een dood ding bij hing. Ze struikelde, kwam hard op de grond neer, en schaafde haar elleboog, arm en waarschijnlijk ook been open. Om alles netjes af te sluiten landde een van de bloemen op haar arm, en sloot haar in in een hoop wortels. Even keek ze op, probeerde nog overeind te komen. Maar het was genoeg zo. "Gefeliciteerd Isa," glimlachte ze, met de goede helft van haar gezicht.

~Nou, congratz Selm. Je hebt gewonnen ^^