Zijn ademhaling ging snel en hij voelde de steken in zijn zij, maar hij negeerde het. Het mouwloze, blauwe shirt dat hij droeg, plakte half tegen zijn borst aan. Hij had expres een lange broek aan getrokken, om te voorkomen dat hij het te warm zou krijgen tegen de tijd dat het buiten warmer werd. Hij wist uit ervaring dat hij het ’s zomers amper volhield als hij nu al met een korte broek zou gaan rennen.
Het was te lang geleden dat hij gerend had en dat was duidelijk voelbaar. Zijn linkerhand ging naar zijn zij en hij stopte langzaam met rennen. Hij draaide zich om en zette zijn handen op zijn knieën. Hij bleef even zo staan, voordat hij zijn hoofd in zijn nek liet vallen. Hij sloot zijn ogen even en vloekte zacht om het feit dat hij gestopt was vanwege de steken.
Hij opende zijn ogen en begon te ijsberen. Hij hield zijn handen achter zijn hoofd en deed een poging zijn ademhaling weer rustig te krijgen. Het lukte aardig. Niet zoals het eerst lukte, maar als hij bedacht dat hij dit veel te lang niet gedaan had, ging het behoorlijk goed. Toen er een zacht geblaat klonk, bleef hij staan en keek hij verbaasd achterom.
Nica kwam vrolijk naar hem toe gehuppeld. Hij sloeg zijn hoofd naar achteren en schudde zijn hoofd. Hij wist heel zeker dat hij die geit op zijn kamer had gelaten en de deur dicht had gedaan. Sterker nog, hij had zijn kamergenoot duidelijk gemaakt haar in de kamer te laten, wat er ook gebeurde. Het was wel duidelijk dat hij niet geluisterd had.
Hij keek naar het geitje, dat ondertussen bij hem stond, en hurkte neer. Hij keek haar even zwijgend aan, voordat hij zijn hoofd schudde. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Hij kon heel veel zeggen over zijn kamergenoot, maar hij zou Nica niet zomaar de kamer uit gooien, zelfs als hij het heel graag zou willen. Hij wist dat Kit niet snel terug zou zijn en had geen idee waar hij heen was gegaan, dus mocht Kit terugkomen en Nica was er niet, wist hij dat hij op een woede uitbarsting kon rekenen.
Nica blaatte kort en huppelde langs haar baas. Kit schudde lachend zijn hoofd en keek over zijn schouder. ‘Niet zomaar weg lopen jij.’ Nica draaide zich om en blaatte een beetje verward. Kit stond op, liep naar het geitje toe en nam het in een soort houtgreep. Nica deed een poging uit die greep te komen, maar gaf het na de tweede keer proberen al op. Kit lachte zacht en liet het dier los. Voor elke voorbijganger, moest het er vreemd uit gezien hebben. Een jongen die een geit spontaan in een houtgreep nam. Een houtgreep die met gemak voor een knuffel door kon.
Hij stond op en liet zijn vingertoppen even over de horentjes van het geitje glijden. Ze groeide, net als het geitje zelf. Ze groeide niet snel genoeg in haar eigen ogen. Al vond ze het prima dat de horentjes, waar ze zo trots op leek te zijn, twee keer zo snel groeide.
Hij zuchtte even en ging in kleermakerszit op de grond zitten. Hij sloot zijn ogen. Nica plofte naast hem neer en legde haar kop op zijn benen, waardoor hij zijn ogen even opende en het kleine geitje even aankeek. Er verscheen een glimlach op zijn lippen. Misschien was hij nog wel blij dat het geitje, op welke manier ook, zijn kamer uit gekomen was en hem had gevonden. Hij haalde diep adem en luisterde naar de wind, die zachtjes blies en met zijn haren speelde. De wind kwam een beetje koud tegen zijn bezwete armen aan, maar hij merkte het amper. Hij merkte überhaupt amper iets.