Sollux liep, gekleed in een dikke, warme, gele winterjas en zwarte skibroek, door de niet zo heel dikke laag sneeuw die op het grasveld lag. Hij zwierf een beetje doelloos rond, de lessen waren voor vandaag voorbij en hij had al zijn huiswerk al af. Hij deed zijn handschoenen uit, zette zijn bril af en begon die te poetsen. Zijn ogen, waarvan er één lichtblauw en de ander lichtbruin was, hadden in de tussentijd moeite met het scherpstellen van zijn zicht. Toen zijn bril weer op de vertrouwde plek op zijn neus stond knipperde hij enkele keren voordat zijn zicht weer normaal was en deed zijn handschoenen weer aan. Hij keek wat rond, slofte verder en keek opnieuw wat rond. Het was best saai als je geen huiswerk had en je niks anders te doen had. Ineens kwam er een nieuw idee op in zijn hoofd en een grijns verscheen op zijn gezicht, waarbij de blauwe en rode plaatjes van zijn beugel zichtbaar werden. "Ach ja, waarom ook niet." Dacht hij. Hij pakte wat sneeuw en begon er een sneeuwbal van te maken. Toen de sneeuwbal klaar was, keek hij rond en gooide de sneeuwbal in de richting van de eerste beste persoon die hij zag. "THNEEUWBALLENGEVECHT!" riep hij als een imbeciel terwijl zijn blik de sneeuwbal volgde.


{OOC: Sollux heeft een lisp, waardoor hij de "S" niet goed uit kan spreken en deze klinkt als "Th"}

Het had weer gesneeuwd, wat een prachtig effect had op de omgeving maar niet zo’n prachtig effect op Kriss. Ze was de warme temperaturen van Razen gewend. Al vond ze het leuk, dat knisperende sneeuw onder haar schoenen. Het gaf ook een hoop gedoe. Als je niet de juiste kleding droeg werd je al snel klam en koud. Het duurde ook vaak wel even om al die lagen kleding aan te trekken. Dubbele sokken, jas over vest over shirt over thermo-ondergoed. Wanten, mutsen, sjaals, oorwarmers, sneeuwschoenen. Laag over laag over laag. Dan ging je naar buiten. Had even plezier, zolang het licht was. Erg kort dus zo midden in de winter. En vervolgens ging je weer naar binnen. Met koude rode appelwangetjes, natte sokken en een loopneus. Snifsnif hier, snifsnif daar. Koutjes, kuchjes, snot Blugh. En dat kon allemaal overgaan in een griepje, koorts, keel ontsteking, longontsteking, neus ontsteking. Als dat al bestond. Kriss vond van wel. Ze had er zelf namelijk last van op deze prachtige witte winterdag. Want ze bleef continue haar neus ophalen. Ze kwam dik ingepakt aan op het gras veld. Jenna, die de hele weg enthousiast aan de riem had lopen trekken en daarbij bijna haar arm uit de kom, kon ze nu eindelijk los klikken. Springend en blaffend rende de hond het veld op, haar rode halsdoek vrolijk wapperend in de wind. Dit was juist weer het perfecte weer voor de sneeuwhond. Wat eigenlijk wel vreemd was. Ergens aan de rand van het veld had ze iets gevonden, aangezien ze met haar neus in de sneeuw een regen van ijs, sneeuw en later ook nog kluiten bevroren grond naar achterslingerde. Twee tellen later kwam ze terug bij Kriss waar ze een half bevroren, onder sneeuw resten bedolven stok neer smeet. Ze keek kwispelend op naar Kriss. Met een zucht draaide ze haar ogen. “*Snif* Ok, goed dan.” Ze maakte een schijnbeweging alsof ze de stok een flinke trap gaf en de hond sprong al weg, afwachtend kijkend waar de stok neer zou komen. Kriss had de stok al opgepakt voor de hond ook maar door had dat er niks weg was gegooid. Ze gaf het ding een flinke slinger en de hond rende er achter aan. Ze keek even vertederd toe. *Pats* Een sneeuwbal spatte uit elkaar tegen haar schouder. Verbaast keek ze opzij. “THNEEUWBALLENGEVECHT!” Er verscheen een grote grijns op haar gezicht. “Hahaha jij kleine! Ik zal je!” Riep ze gespeeld terug naar de jongen die haar grijnzend aan keek, een stukje verderop. Vlug schraapte ze wat sneeuw bij elkaar, vormde het in een bal en gaf het ook een slinger naar de jongen toe. Meteen dook ze weer naar beneden en maakte nog een sneeuwbal, die ze richting iemand anders smeet. Ze trok haar rode must weer recht en probeerde zich te verstoppen achter een heuveltje sneeuw. Wat boeide het dat ze die mensen niet kende. Dit was een van de leuke dingen aan sneeuw! Weer maakte ze een bal en gooide hem weer richting de jongen met de bril. Maar halverwege werd het witte poedersneeuwballetje uit de lucht gehapt door Jenna. Met een tong uit haar bek en een snoet onder de sneeuw keek ze hijgend om zich heen, alsof ze net iets heel goed had gedaan. “Hahah Hey Jenna! Je hoort bij mij hoor,” lachte ze. *Pats* Ze werd weer geraakt, tegen haar rug dit keer. Vlug maakte ze nog een sneeuwbal. Ze keek zoekend om zich heen en zag nog een nietsvermoedend slachtoffer lopen. Ze haalde haar arm uit en daar vloog de bal door de lucht. Recht tegen degene zijn achterhoofd…