Zijn eerste dag op school viel eigenlijk nog wel mee. De mensen om hem heen waren aardig en hij hat het gevoel dat hij hier vast nog wel vrienden zou kunnen maken, maar vast ook nog vijanden. Hij kreeg zoveel ideeën om grappen te maken, maar hij had zichzelf voorgenomen om de eerste dag stil te blijven en de tweede dag daar maar mee te beginnen. Hij wilde natuurlijk geen slechte eerste indruk maken op zijn aller eerste school dag. Natuurlijk zou hij het leven van vooral de mannelijke leraren hier zuur gaan maken, hij had al vele ideeën voor hen in petto en oh wat had hij er zin in om ze uit te voeren; hij kon er echt niet mee wachten. De jongen stapte door de gangen heen en zijn vuurrode ogen keken alles om hem heen. Van de verschillende harnassen tot de schilderen die er ophingen. Een omgeving had hem altijd al gefascineerd, waar hij ook was. In Razen en Erd was het precies hetzelfde, al had hij iedere plek veilig in zijn geheugen opgeborgen met de bedoeling het nooit te vergeten. Hij wist dat hij niets mocht aanraken en dat deed hij vandaag dan ook niet maar sommige dingen schreeuwden er gewoon om dat hij er iets mee deed. Deze school wilde gewoon dat hij grappen maakte, dat kon niet anders! Hij grinnikte zachtjes en bewust had hij de gang genomen richting de bibliotheek. Het had hem altijd al geïnteresseerd, de boeken. Al had hij nooit veel boeken kunnen lezen, omdat er thuis weinig tot geen boeken aanwezig waren en hij nog nooit in Shadra is geweest om daar de bibliotheek te bezoeken. Gelukkig was er hier op Starshine Academy ook een bibliotheek, die beschikte over een heel groot aantal boeken die hij maar al te graag wilde lezen. Vooral de boeken over vuur en woud magie interesseerden hem, en de boeken over planten en dieren. Hij wilde meer weten over mythische wezens; vooral omdat hij zelf een feniks in zijn bezit had en hij graag wilde weten wat deze allemaal wel niet kon. Lezen was zijn op drie na favoriete ding, na grappen uithalen en flirten met mooie dames. Eindelijk had hij de bibliotheek bereikt en bij de ingang bleef hij even staan. Binnen was het doodstil, zo stil dat je een speld kon horen vallen. Hij stapte naar binnen en onder zijn voeten kraakten de planken, iets wat hem typisch leek voor een echte bibliotheek. De jongeman knikte even naar enkele kinderen die even opkeken door zijn gekraak, hij was zo'n vloer niet gewend. Normaal liep hij veel stiller, maar nu lukte dat onmogelijk.

De jongen liep langs de rekken door, zijn ogen gleden over de boeken heen iedere titel nauwkeurig lezende. Hij wilde een echt goed boek vinden, een boek waar hij mee kon beginnen hier. Zijn blik bleef haken bij het boek op de bovenste plank, een boek over vuur magie. Hij liep iets meer naar achter en keek even hoe hij het te pakken kon krijgen. Het was te hoog voor hem, of eigenlijk, hij was te klein. Waarom groeide hij niet eens wat sneller? Hij wilde niet geheel hulpeloos zijn en daarom besloot hij ook maar om aan niemand te vragen of die het boek voor hem wilde pakken. Hij zou het zelf wel pakken! Hij keek om zich heen of niemand bij hem in de buurt stond, want hij was er zeker van dat het niet mocht, waarna hij zijn voet op de derde plank neerzette en zich omhoog trok. Zo kwam hij ongeveer op de hoogte van de hoogste plank en de jongen greep het boek vast dat hij wilde hebben, maar in plaats van alleen zijn boek terug te trekken, trok hij ook vijf andere boeken mee. Hierdoor verloor hij zijn balans en viel hij met een hoop kabaal samen met de boeken tegen de grond aan. Meteen krabbelde hij omhoog en zijn instinct zei hem eerst om weg te rennen, maar hij vermande zich en begon de boeken op te rapen. Wegrennen zou niets voor hem zijn, hij kon er altijd nog een grap een koppelen als iemand kwaad werd, niet waar? Een kwade bibliothecaresse kwam de bocht om gelopen en meteen viel haar woeste blik op hem.

'Wat denk je wel niet wat je doet? Waar komt dat kabaal vandaan!' Haar blik viel op de boeken die op de grond lagen en er vielen nog meer woorden, maar Daniel luisterde er al niet meer na. Hij raapte de boeken een voor een op en hief even geërgerd zijn hoofd op. "Chill, er is niets kapot of er is niemand gewond geraakt." Gromde hij even geërgerd. Zijn toon beviel de vrouw niet en ze dreigde met hem straf te geven, waarna Daniel met zijn ogen rolde. Dat was voor hem niets, hij was door bijna doodgegaan in zijn verleden, dus straf viel altijd nog wel mee. Wat het ook was. De jongen legde het laatste boek in het rek en maakte zich gereed voor een gepaste straf, hopelijk hoefde hij niet meteen naar de hoofdmeester; daar had hij op de eerste schooldag van hem geen zin in. Opeens verscheen er een andere man, iemand die veel ouder was dan de andere studenten en het leek hem nou niet bepaald een echte leraar. Of toch wel? Misschien een leraar gym? Nee, wat zouden die hier doen? 'Is het nodig zo te schreeuwen. We zijn in een bibliotheek,' Zei de man en de vrouw verbleekte even, waarna ze zich omdraaide en verdween. Daniel keek even verbaasd op en bekeek de man even snel, zo snel dat het misschien amper op zou vallen. Hij had een ijzige, kille blik en dat was misschien wel de reden waarom de vrouw zo bleek werd van schrik. "Bedankt," Zei hij, waarna hij de man even een vriendelijke glimlach toewierp. "Ik heb geen zin in al meteen problemen op mijn eerste dag hier," Hij raapte het boek op dat hij wilde lezen. "Kom tenslotte gewoon hier om rustig een boek te lezen.." Hij beek de titel even, waarna hij vrolijk opkeek naar de man.

Hij kon niet wachten tot hij het boek dat hij nu in zijn handen droeg, kon lezen, maar de man voor hem hield hem eigenlijk een beetje tegen. Hij vroeg zich af wie het was, want een student of een leraar was hij al helemaal niet. Dat kon niet, toch? Iemand kon er niet zo uitzien als leraar of student. De man bekeek hem nauwkeurig en Daniel moest eerlijk toegeven dat hij zijn ontzettend bekeken voelde. Wat deed deze gast? Waarom werd hij zij bekeken? Hij, op zijn beurt, besloot de man voor hem ook te bekijken. Er liepen diverse tatoeages over zijn lichaam heen, al kon hij die niet allemaal zien. Ze liepen zelfs tot over zijn gezicht en zijn roodgekleurde haren waren aan de ene kant bijna kaalgeschoren en aan de andere kant erg lang. Een van zijn ogen was bruin en de andere ijsblauw, ze stonden daarbij ook erg kil. Waarom? Waarom zou je zo kil kijken? Deze man zag de wereld vast niet met plezier in, hij was vast een heel gemeen en arrogant en asociaal typetje. Al was Daniel niet ver verwijderd van zo'n karakter, zijn grappen konden soms nog wel zo gemeen uitpakken dat iemand moest huilen, maar oh dan voelde hij zich toch zó rot. Ergens wilde de jongen de lange stilte verbreken, maar hij had zijn woord al gedaan en wachtte nu op het woord van de man voor hem. Waar wachtte deze gast op? Hij stond net op het punt om weg te lopen, omdat hij geen antwoord meer verwachtte, toen de man zijn mond opende en begon te spreken.

'Daarvoor gaan we wel naar een bibliotheek, niet?' Werd er nog even gezegd, voordat de man zich omdraaide en weg liep. Daniel daar zo achterlatende. Hij fronste even diep. Had hij nou.. een vooroordeel over hem gemaakt? Iets waar Daniel de grootste hekel aan had, vooroordelen. Dat deed hij toch ook niet? Het was nergens voor nodig om een vooroordeel over hem te maken, dat sloeg nergens op. Met grote passen stapte hij richting de man, waarna hij het boek rustig op de tafel waar hij zat neerlegde. "Maak jij nou een vooroordeel over mij?" Kwam er minder vriendelijk uit. Deze man wist niets, helemaal NIETS, over hem en dat maakte hem boos. Hij staarde de man vol ongeloof aan. Als hij toch maar het kleinste beetje van zijn geschiedenis zou weten, dan zal hij wel anders opkijken. "Zeg eens, wat is je oordeel over mij?" De jongen hield een fluisterende toon aan, maar zijn stem klonk niet meer zo heel vriendelijk als toen hij hem bedankte in hun eerste gesprek.  

De man deed alsof hij het allemaal maar niet waard was, alsof hij een vervelende vlieg was die deze man zo uit de weg kon slaan. Misschien was dat wel zo, hij was nog maar twaalf en deze man zag er in ieder geval drie keer zo sterk uit als hij; maar hij was fit genoeg om terug te vechten. Hij had al een hoop klappen gehad, dus hij kon er wel tegen. 'Het enige wat ik zei was dat mensen naar een bibliotheek gaan om te lezen. Als jij je hierdoor beledigd voelt dan raad ik je aan om dit met je therapeut te bespreken, niet met mij,' Daniel fronste even. Dacht deze man nou echt dat hij zo dom was dat hij het niet eens zag hoe de man naar hem gekeken had? Daniel was ervan overtuigd dat er vooroordelen waren gemaakt en oh wat had hij daar een hekel aan. Het liefst wilde hij dat vuile boek dat de man in zijn handen had, vastpakken en ermee wegrennen. Al was het maar om deze gast even te treiteren, hem even te laten uit flippen. "Je weet best waar ik het over heb" Sprak hij uit. De man slaakte een geërgerde zucht uit en klapte het boek dicht, waarna zijn kille ogen op hem gericht werden. Nu kwam het vooroordeel dat gemaakt was.

'Je wilt mijn oordeel horen?' Daniel knikte duidelijk. "Ja, anders zou ik het toch niet vragen." Klonk hij weer. Dat leek hem wel logisch, dat hij het oordeel wilde horen dat de man gemaakt had. 'Ik vind je een vrij irritante jonge knul, die te snel zijn temperament verliest en anderen lastig valt met achterlijke vragen. En tot zover heb je aan al die eisen voldaan,' Daniel trok een wenkbrauw op en keek de man even ongelovig aan. Serieus? Meende hij dat nou echt serieus? Straalde hij zoiets uit, of zo? 'Ben je nu echt van plan een scene te schoppen hier? Op je eerste dag al?' Werd er weer gezegd door de gespierde gozer en Daniel pakte zijn boek op, wat de man ook deed, waarna deze weer door ging met lezen. "Nee, meneer, dat wil ik inderdaad niet." Zei hij beleefd, al deed hij eigenlijk maar alsof hij de man liet winnen. Hij schoof de stoel voor Ronodan naar achteren, waarna hij erop ging zitten en zijn boek open klapte op de eerste bladzijde. Meteen hield hij deze wat meer omhoog voor zijn gezicht, waarna hij nog even kalm uitsprak: "Maar morgen heb ik alle tijd." Oh de man wist niet waar hij aan begonnen was. Daniel zou hem niet meer met rust laten met zijn grappen vanaf nu, de strijd was losgebarsten als het ging om de jongen. Hij hield er niet van als iemand stom tegen hem deed en dat zal hij dan ook maar verhelpen. Hij zal wel voldoen aan zijn oordelen!

De eerste regel die hij in het boek las interesseerde hem al meer dan het gesprek tussen hem en deze man. Hij had een mooi boek gekozen over vuur magie, iets waar hij meer in geïnteresseerd was dan in de magie van woud. Dat was dan wel zijn 'echte' magie, hij hield meer van Razen en de passie die daar te vinden was. Het dansen, het zingen, het piano spelen en het gitaar spelen daar.. de mensen daar waren zo fantastisch. Hij was blij dat hij er ook bij had gehoord, of nog steeds bij hoorde, en dat hij zijn grenaanse geschiedenis een beetje kon vergeten door dit alles. Ja, hij had een fantastische tijd gehad daar, maar hij had het gevoel dat zijn vorige stam een beetje achter op de tijd stond met al dat jagen en het verzamelen van voedsel. Op Razen was dat weer heel anders, het voedsel smaakte er zo heerlijk en er waren echte top chefs; zelf wilde hij ook beter leren koken. Al had hij van een chef al een boel geleerd, hij vond het zo leuk om zijn eigen gerechten te maken en te laten zien wat hij in petto had voor anderen.

'Ik hoop dat je weet wat je doet knul,' Even liet hij zijn boek een beetje zakken, zodat zijn ogen erover heen konden kijken. Hij bekeek de man voor hem, alsof hij aan het nadenken was of hij het wel echt zou gaan doen wat hij in petto had; alsof hij hem aan het testen was voor iets. Daniel bewoog iets met zijn hoofd en maakte een mhhmm geluidje. "Zal wel lukken." Zei hij daarna, zonder angst of iets dergelijke in zijn stem. Waarna hij zijn boek weer omhoog deed zodat hij de man niet meer hoefde aan te kijken. Wat ging hij eigenlijk doen? Hij liet zijn boek weer een beetje zakken. "Mag ik vragen wie jij bent?" Een leraar was hij niet, dat kon toch niet? Een leraar zag er niet zo uit.