All alone (OPEN)

*Biep*
…
*biep*
…
*biep*

Een kreun werd hoorbaar, uit de mond van een zwartharige jongen die zo te zien niet gewend was om vroeg op te staan en om het geluid van een wekker te verdragen.
Handen gleden over het nachttafeltje en zochten naar het vervelende wekkertje dat van zijn oren maakte omdat het was geprogrammeerd om op een bepaald uur lawaai te maken. Zack zette zich al geeuwend recht en hij keek half slaperig naar de wekker waar het uur op getoond werd. Weer een zucht verliet zijn lichaam en hij liet zich weer op bed vallen, het had toch geen zin. Hij zou nooit op tijd kunnen opstaan in een weekend, daar gingen zijn goede voornemens die hij had gemaakt. die lange uitslaper toch. Hij zou het ook nooit afleren, dus het had ook helemaal geen zin om zichzelf te veranderen. Dus, gewoon nog een beetje slapen, het deed helemaal geen pijn, nee… het deed zelfs geweldig. Zack’s oogleden zakten toe en hij viel in een diepe slaap… Een slaap waar hij de komende uren niet zou van ontsnappen.

Nu was het al zeker later als de laatste keer dat hij wakker werd. Nu was hij eindelijk eens goed uitgerust. Met een glimlach en met wijd opengesperde ogen keek hij rond zich heen. De zon scheen binnen, het was geweldig weer en ideaal om eens naar buiten te gaan, gewoon om wat rond te wandelen. Daar had Zack het meeste zin in, gewoon eens lekker rondwandelen zonder enige zorgen aan zijn hoofd. Zelfs Rhine was al weken niet meer in zijn hoofd geslopen. Maar nu deed dit het wel, maar het maakte niet zo veel meer uit. Even werd hij een beetje bezorgd omdat het meisje nog steeds aan de drugs zat. Het kind wist niet waaraan ze begonnen was. Maar ach, ze was zijn zorg niet meer, hij moest zich er niet druk om maken want dan ging zijn humeur ook alleen maar de dieperik in. En dat was zeker niet de bedoeling.

Met een tas vol lekkers en vol drinken verliet hij de slaapzaal met een glimlach, een brede glimlach die hem niet kon gestolen worden. Nee, deze dag zou perfect verlopen en daar zou hij voor zorgen, dat was gewoon zeker, een zekerheid waar geen greintje twijfel in te vinden was. Vandaag zou goed verlopen, daar had Zack alle vertrouwen in. Hij wandelde, een tijdje, op zijn gemak, vol vertrouwen iedereen voorbijlopend, ook de mensen die hij kende. Hij wilde nieuwe mensen leren kennen, niet meer vastzitten in dat akelige verleden waar Rhine hem achtervolgde in zijn dromen die dan natuurlijk een hel werden. Het was na een tijd zo ver gekomen dat hij zelfs dagen niet meer sliep, bang voor de dromen, die dan nachtmerries werden. Maar nu was alles voorbij, dat kind was verleden tijd. Zack was haar vergeten, ze was nu gewoon niets meer dan een herinnering, diep weggeborgen in zijn geheugen, ergens waar niemand het zou vinden.

Nog steeds met dezelfde glimlach wandelde Zack naar zijn eindbestemming, het grasveld, een plek waar hij een tijdje alleen kom zijn, of waar hij gezelschap kon krijgen van een ander iemand, iemand nieuw, iemand die hij nog niet kende. Eindelijk zou hij eens een serieus sociaal contact kunnen opbouwen en zou hij normaal kunnen functioneren. Zack ging zitten en keek op zijn horloge, het was bijna middag en eigenlijk scheurde hij wel van de honger. Dus wat kon er beter doen dan gewoon een picnic houden? Niets toch? Werkelijk niets was beter dan een gezellige picnic, maar helaas was het plaatje niet compleet. Hij was alleen. Even zuchtte de jongen, en keek hij naar de grond, niemand was hier om hem gezelschap te houden. Hij was helemaal alleen…

(open voor wie wilt)

A, heerlijk. Het is weekeind. Al vroeg in de morgen is Aressuka opgestaan om van de ochtend te genieten. Samen met haar jonge vos Vulpes liep Aressuka sinds de ochtend in het bos te wandelen. Het was zo mooi om de dauw op de bladeren te zien. Ze had er ook plezier in om de vogels wakker te fluiten. Ja, Aressuka's Novaanse vrolijkheid was die ochtend oprecht. Tijdens haar wandeling zag ze enkele dassen lopen. Zodra ze Aressuka zagen waren ze snel de burcht ingerent. Ook zag Aressuka wat eekhoorntjes. Ze deden haar een beetje denken aan het eekhoorntje van haar zus Razina. Zo zag Aressuka tijdens haar wandeling verschillende dieren. Het begon al steeds later te worden. Dat kon Aressuka zien omdat de zon bijna de hoogste stand in de lucht innam. Vulpes had misschien wel in het bos wat gegeten, Aressuka had vreselijke honger. Ineens wees Vulpes met haar snuitje omhoog naar één van de bomen. Aressuka begreep de hint en klom erin. Tot haar grote vreugde vond Aressuka daar wilde voorjaarsappels. Ze plukte enkele en begon, al zittend op een boomtak, ervan te eten. Het waren harde appels met weinig smaak maar dat deerde Aressuka niet echt. Ze heeft eten gevonden en dat is op dit moment belangrijk voor haar. Nadat ze ongeveer vier appels had gegeten klom ze de boom weer uit. In haar gedachten probeerde ze de positie van de boom te onthouden, zodat ze later nog eens terug kan komen. Ze liep weer een stuk verder met Vulpes door het bos heen, toevallig richting het grasveld. Daar verderop zag ze een zwartharige jongen in zijn eentje bij een picknick. Vaag lijkt Aressuka zich deze jongen te herinneren. Maar waarvan ook alweer? Na even diep nagedacht te hebben wist ze het weer. Ze had hem gezien bij de excursie naar Erd. Zack heette hij. Ze vind het wel een beetje sneu dat hij daar in zijn eentje zit. Misschien heeft hij een afspraak en is de desbetreffende persoon nog niet aangekomen. Of misschien eet hij ontzettend veel. Direct rommelt Aressuka's maag weer. Vier harde appels zijn natuurlijk nooit genoeg geweest om haar honger te stillen. Misschien kan ze wel even bij hem komen zitten en wat mee-eten. Vulpes was al naar de jongen toe gaan rennen en trok zijn aandacht. Rustig liep ze haar vos achterna, die ondertussen in een vrolijke bui het gezicht van de jongen af probeerde te likken. 'Vulpes, laat die knul even ademhalen.' zegt Aressuka lachend. Maar het zag er gewoon zo leuk uit. 'Sorry als mijn vos je liet schrikken. Mijn naam is trouwens Aressuka.' gaat ze beleefd verder. 'Ehm, mag ik erbij zitten? Ik heb namelijk niet erg goed geluncht.' Dat laatste zei ze met een lichte blos. Hoe kon zij dan ook vergeten zijn om voedsel mee te nemen voor haar ochtendwandeling?

(Slechte internetverbinding hier in het huisje in Schotland :p)

Het was weekend, een van de dingen waar Zack het meeste naar uitzag: vrijheid! Tijd om dingen te doen die hij in de week helemaal niet kon doen vanwege de bergen huiswerk die hij had gekregen in de lessen. Gelukkig was dat allemaal al van de baan, dus daar moest hij al niet meer aan denken gelukkig genoeg. Hoe minder zorgen hoe beter voor hem, dan kwam hij niet onder stress te staan en gingen er geen dingen fout. Dat werd dan ook al ineens gemeden. Niemand zou zijn andere kant zien, de kant die al een hele tijd niet meer op was gekomen. Ja hij was er blij mee dat die kant gewoon niet meer zichtbaar was, sinds Rhine uit zijn leven was verdwenen ging alles beter. Ja, alles ging beter nu zij weg was. Zack had haar niet meer gezien en dat had ervoor gezorgd dat hij er helemaal bovenop kon komen. Het liefste mocht ze gewoon verdwijnen van SSA, maar ze moest haar studies afmaken, net zoals hij. Gelukkig dat hij haar meed, want anders was hij helemaal kapotgegaan vanbinnen en dat was totaal niet de bedoeling. Nu was zijn doel om te gaan lunchen op het grasveld maar helaas genoeg had hij geen gezelschap voor nu. Misschien kon hij nieuwe mensen leren kennen? Zijn oude groep vergetend en gewoon opnieuw beginnen? Dat was vast een beter idee dan in het verleden te blijven vasthangen. Hij wandelde zijn kamer uit, nadenkend over een goede plek waar veel mensen kwamen, zo kon hij misschien een beetje volk trekken met zijn picnik. Hij had veel te veel voedsel meegenomen dan dat hij op kon dus misschien was er wel een arme ziel die ook honger had. Nu maar hopen op succes zometeen zeker?

Met een gestage pas wandelde hij richting de velden, alle bekenden negerend, gewoon doorlopend naar de plek waar hij wilde gaan lunchen. Inmiddels had hij al grote honger gekregen dus begon hij te lopen richting de plek waar hij wilde zijn, waar hij wilde lunchen. Met een plof ging hij op de grond zitten met een mandje vol eten en drinken. Even keek de jongen rond, zoekend naar wat volk, maar hij zag niemand. Jammer, nu voelde hij zich best alleen, een zucht ontsnapte uit zijn mond en daar zat hij dan: helemaal alleen. Zonder enig gezelschap, een nieuw persoon die hij kon ontmoeten…

Nog steeds zat hij daar, maar deze keer afwezig voor zich uitstarend, niet echt oplettend op het feit dat er een vosje naar hem kwam toegerend en hem volop likjes begon te geven. Zack schrok uit zijn trance en begon dan te grijnzen. “Hé kleintje”, zei hij met een glimlach. 'Vulpes, laat die knul even ademhalen.' Zei een meisje, al lachend en Zack draaide zich om om naar het meisje te kijken, hij herkende haar nog van de excursie maar haar naam was hem totaal ontnomen. 'Sorry als mijn vos je liet schrikken. Mijn naam is trouwens Aressuka.' Met een glimlach knikte Zack naar het meisje dat Aressuka heette “Geen probleem, ik hou wel van dieren, mijn naam is Zack, aangenaam Aressuka” met een grijns aaide hij het hoofdje van Vulpes en nam hij een broodje uit zijn tas. 'Ehm, mag ik erbij zitten? Ik heb namelijk niet erg goed geluncht.’ Even lachte Zack zachtjes en gaf hij haar het broodje dat hij net uit zijn tas had gehaald. “Natuurlijk, kom erbij zitten. Ik ben blij dat ik wat gezelschap krijg”, bekende hij met een grijns terwijl hij zelf een broodje nog uit zijn tas haalde en begon op te eten. “Wat brengt jou hier?” vroeg hij om de conversatie wat te starten.

(beetje derp, sorry)

Ze genoot van haar ochtendwandeling. Veel beter dan uitslapen met het risico op een nachtmerrie. Aressuka had er nog last van, hoewel ze wel wat minder werden omdat ze haar verhaal gedaan haar bij haar mentor Master Kana. Bovendien is haar zus nu ook op Starshine. Bij haar kan ze ook alles kwijt. Daardoor heeft Aressuka al veel minder last van de negatieve dingen uit haar verleden. Desondanks was haar gewoonte om in het weekeind uit te slapen helemaal verdwenen. Bovendien is de natuur in de ochtend zeer mooi om te zien. Het nadeel is alleen wel dat ze het ontbijt en de lunch had gemist in de grote zaal. Dat ze een eenzame picknicker tegenkwam was dan ook heel handig voor haar. En ze kan even lekker met iemand babbelen.

“Geen probleem, ik hou wel van dieren, mijn naam is Zack, aangenaam Aressuka” zei de jongen die door Vulpes afgelikt werd. Een vrolijke grijns was op het gezicht van de jongen te zien. Zack zat Vulpes te aaien terwijl hij een broodje pakte. Aressuka voelde haar maag naar haar grommen. Wat heeft ze ineens een honger. De harde appels uit het bos waren echt niet genoeg voor haar geweest. 'Ehm, mag ik erbij zitten? Ik heb namelijk niet erg goed geluncht.’ Ze kreeg als antwoord van Zack een lach en een broodje, dat ze dankbaar aanpakte. “Natuurlijk, kom erbij zitten. Ik ben blij dat ik wat gezelschap krijg” Met een glimlach gaat ze bij hem zitten, terwijl ze hongerig het broodje aanvalt. In enkele happen was het broodje verdwenen, veel sneller dan het broodje van Zack. “Wat brengt jou hier?” vraagt hij aan Aressuka.

Met een glimlach eet ze de kruimels die op haar hand zijn gevallen op. 'Eigenlijk de honger.' grapt ze. 'Oké, ik was een lange wandeling aan het maken met Vulpes.' Daarbij gebaard ze even naar haar vos, die naast Zack was gaan zitten. Opvallend dat gedrag van Vulpes. Normaal gesproken zit ze altijd bij Aressuka. Ze weet dat haar huisdier aan kan voelen of mensen te vertrouwen zijn. En aan Vulpes haar gedrag te zien is Zack een prima iemand. 'Mag ik nog een broodje pakken?' vraagt Aressuka beleefd voordat ze een volgende pakt. 'We waren al sinds de vroege ochtend aan de wandel, waardoor ik de maaltijden op school gemist heb. Het enige wat ik op heb zijn vier harde appels die Vulpes en ik in het bos vonden.' Aressuka moet even grinniken hierom. Het klinkt best dom voor haar doen dat ze maaltijden mist. Maar ja, af en toe is ze ook een klungelige muts. 'En waarom zit jij zo in je eentje een picknick te houden dat voor meerdere mensen geschikt is?' vraagt ze nieuwsgierig naar Zack. Het lijkt bijna alsof hij expres in zijn eentje hier zit, alsof hij op iets wacht. 'Je mag me de volgende keer wel uitnodigen hoor.' zegt Aressuka met een glimlach. Ze houd wel van een picknick, lekker buiten in de natuur genieten van een makkelijke en voedzame maaltijd.

(Sorry voor het wachten, hopelijk kan je er wat mee ^^)

Een ochtendwandeling, dat had hij echt nodig. De jongen met het zwarte haar had echt nood aan een wandeling waar hij rustig op zichzelf kon komen. Gewoon genieten van de buitenlucht sinds het lente was en het eigenlijk normaal was dat je naar buiten ging. Dat was gewoon een van de dingetjes die je moest gedaan hebben in de lente. Een paar kleine dingetjes moest Zack ook nog vervullen, dus hij was wel een klein beetje gedwongen door zichzelf om zich buiten te begeven. Wat hij van plan was? Hij had een grote, eigenlijk enorme rugzak bij waar een hoop voedsel in zat, maar was dat voor zichzelf? Nee, niet allemaal, want je kon er gemakkelijk vier man mee voeden. Dus dit was gepland... Zack was wat van plan met al dat voedsel. Maar wat hij van plan was, werd later maar pas duidelijk. De jongen liep verder en wandelde aan een vrij traag tempo zichzelf beoordelend. Want als je Zack kende, dan wist je dat de jongen op een abnormaal hoog tempo wandelde en het er nog op leek dat hij gewoon wandelde. Je kon hem vreemd noemen, abnormaal, een freak, iemand waar je nooit mee zou opschieten. Maar dat kon hem eventjes geen barst schelen. Als je hem niet kon uitstaan, had je gewoon dikke brute pech, dan zocht hij gewoon ander een gezelliger gezelschap dat hem wel kon uitstaan. Zo ging hij eenmaal in zijn werk. Deal with it. Eenmaal hij zijn lunch had klaargezet ging hij zitten op het dekentje. Hij staarde wat voor zich uit tot net op het moment dat een vosje zijn gezicht kwam afllikken.

Een grijns sierde de lippen van de jongen terwijl hij het dier begon te aaien, het beest had hem hartelijk komen verwelkomen, dus dan verdiende het ook een geweldige aaibeurt natuurlijk. Het meisje van wie het vosje was, excuseerde zich, dat eigenlijk helemaal niet nodig was; Zack hield van dieren, wat je meestal niet verwachtte van deze jongen sinds hij zelf helemaal geen huisdier had. “Geen probleem, ik hou wel van dieren, mijn naam is Zack, aangenaam Aressuka” zei hij terwijl er een brede en vrolijke grijns op zijn gezicht verscheen en hij een broodje klaarnam voor op te gaan eten. Natuurlijk had hij honger, het was inmiddels al middag dus tijd voor een uitgebreide lunch. 'Ehm, mag ik erbij zitten? Ik heb namelijk niet erg goed geluncht.’ Ze kreeg als antwoord van Zack een lach en een broodje. Ja het meisje was zeker vriendelijk genoeg om mee te mogen genieten van zijn lunch die hij had klaargemaakt voor vandaag. Dat was zijn plan, nieuwe mensen leren kennen, het verleden achter zich laten en gewoon compleet opnieuw beginnen. Zien wie hij zou leren kennen en met wie hij goede vrienden zou kunnen worden. Het meisje had al sneller haar broodje op dan Zack en dan dacht hij dat hij een snelle eter was. Blijkbaar niet dus, of dit arme kind had gewoon veel honger.
“Wat brengt jou hier?” vroeg hij aan Aressuka die eigenlijk best wel een mooie naam had, heel erg mooie naam eigenlijk. De vraag was gesteld, dus hij kon zich nog voor eventjes focussen op het broodje dat hij wilde opeten. Al snel was ook zijn broodje verdwenen.

"Eigenlijk de honger" zei het meisje en Zack begon te lachen. Prettraantjes verschenen in de uithoeken van zijn ogen terwijl zijn heldere lichtgevende blauwe ogen Aressuka nieuwsgierig aankeken. Wat bracht haar wel naar hier? Want hij kon er wel degelijk uit opmaken dat het meisje een grap had gemaakt, dus hij moest niet op die zin verder gaan. 'Oké, ik was een lange wandeling aan het maken met Vulpes.' Daarbij gebaarde ze even naar haar vos, die naast Zack was gaan zitten. "Hallo Vulpes, aangenaam kennis te maken" zei Zack die het dier weer een aai over haar kopje gaf. Het was een zeer schattig dier, net zoals het meisje schattig was. Kort beet hij op zijn lip bij zijn gedachtengang die een beetje vreemder werd met de seconde. Maar hij maakte zich er verder niet druk over, het was vast normaal ofzo. 'Mag ik nog een broodje pakken?' vroeg ze en Zack knikte instemmend, ze mocht inderdaad nog een broodje nemen en dat deed ze ook. Aressuka mocht immers geen honger lijden, zeker niet sinds hij een picnic had voorzien voor vier mensen. 'We waren al sinds de vroege ochtend aan de wandel, waardoor ik de maaltijden op school gemist heb. Het enige wat ik op heb zijn vier harde appels die Vulpes en ik in het bos vonden.' een gegrinnik werd hoorbaar dat van Aressuka afkomstig was. "Gelukkig ben je mij tegengekomen, anders had je moeten teren op die vier harde appels. Je hebt zeer veel geluk dat ik een picnic gepland had voor vandaag." Ook Zack grinnikte even kort terwijl zijn blik van Aressuka naar Vulpes ging. 'En waarom zit jij zo in je eentje een picknick te houden dat voor meerdere mensen geschikt is?' vroeg ze op de nieuwsgierige toon die je letterlijk kon aflezen van haar gezicht. En met nog steeds diezelfde grijns antwoordde hij: "Ik wou wat nieuwe mensen leren kennen, mijn verleden achter me laten en compleet een nieuwe start maken en jij bent de eerste die naar me toe is gekomen." zei hij en vlak daarachter zei ze dat hij haar de volgende keer mocht uitnodigen. Even moest Zack hier om lachen, wat was dat toch lief dat ze dat vroeg. "Natuurlijk zal ik je uitnodigen volgende keer. Ik heb zo het gevoel dat we goede vrienden zullen worden. Je bent heel aardig" zei hij met een lieve glimlach die na een tijdje weer verdween. Nog een broodje nam hij die hij aan Aressuka gaf en zelf nam hij er ook nog eentje. Hij begon te eten en gaf dan een stukje vlees uit een verpakking aan Vulpes. Zij mocht immers ook meegenieten van de picnic. Na zijn broodje werd ook zijn blik nieuwsgierig. "Zeg Aressuka, heb ik jou al niet eerder gezien? Bij die uitstap van dierencommunicatie?" vroeg hij terwijl hij zich eens goed uitrekte. "Want ik lijk je ergens van te herkennen." zei hij eerder tegen zichzelf. Hij had het schattige meisje voor zich al vaker gezien.

(beetje derp sorry)

Ze heeft ook wel geluk, dat ze iemand tegenkomt die een picknick houd en nog mag mee-eten ook. Aressuka grapte eerst ook dat ze van de honger gekomen was. Maar haar broodje was ook snel verdwenen. Nog sneller dan die van Zack. Ze moest wel om Zack glimlachen toen bij hem de tranen van het lachen eruit kwamen. En eigenlijk klonk het wel maf, alsof ze door hem gelokt was als een insect naar een bloem. Bij het uitleggen van haar werkelijke reden ging Zack Vulpes aaien. Tevens stelde hij zich aan haar vos voor. Het begint steeds duidelijker voor Aressuka te worden dat Zack een betrouwbaar iemand is. Dat ziet ze ook aan het gedrag van Vulpes, die duidelijk geniet van het geaai van Zack. Dankbaar pakte ze een broodje toen ze van hem hoorde dat ze nog een broodje mag pakken. "Gelukkig ben je mij tegengekomen, anders had je moeten teren op die vier harde appels. Je hebt zeer veel geluk dat ik een picnic gepland had voor vandaag." Zegt Zack met een grinnik die de hare beantwoorde. 'Ja, ik heb zeker geluk gehad dat ik je tegenkwam.' is haar vrolijke antwoord. Toch vind ze het vreemd dat een aardige knul als hij zo in zijn eentje zit. Haar nieuwsgierigheid is dan ook voor een blinde te zien als ze ernaar vraagt. Nog altijd grijnzend verteld hij de reden: "Ik wou wat nieuwe mensen leren kennen, mijn verleden achter me laten en compleet een nieuwe start maken en jij bent de eerste die naar me toe is gekomen." Wat haar betreft is Zack een blijvertje. In feite nodigt ze zichzelf uit om nog eens een keer te komen picknicken. "Natuurlijk zal ik je uitnodigen volgende keer. Ik heb zo het gevoel dat we goede vrienden zullen worden. Je bent heel aardig" Hiervan moest Aressuka een beetje blozen. Complimentjes van jongens is ze niet erg gewend. Vroeger trok ze in Nova best met jongens en meiden op. Maar sinds ze op Shadra terecht kwam is ze mannelijk gezelschap niet echt meer gewend, tenzij haar oom word meegerekend natuurlijk. Maar dat is natuurlijk anders dan een leeftijdsgenoot.

Ze krijgt van Zack een broodje en moet weer een beetje blozen. Ongelofelijk, het is maar een jongen. Waarom die blush iedere keer? Normaal gesproken heeft ze dat alleen als ze een blunder maakt. Ze probeert haar gezicht maar achter haar broodje te verbergen. Man wat heeft ze een hekel aan haar gebloos. Ze hoorde wat smakgeluidjes van Vulpes. Blijkbaar gaf Zack haar wat te eten. Aan het vosje te horen geniet ze van haar eten. "Zeg Aressuka, heb ik jou al niet eerder gezien? Bij die uitstap van dierencommunicatie?" Ach ja, de uitstap naar Erd. Blijkbaar zit Zack dus bij dierencommunicatie. Ze had zelf geen idee dat zoiets geleerd kan worden. Eigenlijk wel handig, dan kunnen zij en Vulpes elkaar beter begrijpen. 'Kan kloppen, ik dacht al dat ik je ergens van herkende. Zelf heb ik survival. Maar de leerkracht daarvan is sinds kort vertrokken.' Ze heeft geen flauw idee waar Miss Ayuka nu is. Aressuka beseft ineens dat haar medeleerlingen van die les niet bij het uitstapje waren. Zou de leerkracht dan zo teleurgesteld zijn? 'Maar dierencommunicatie lijkt me wel een leuk vak. Misschien schrijf ik me er wel voor in.' vervolgt ze tegen Zack. Het broodje verdwijnt ondertussen hapje voor hapje in haar mond. De blos is gelukkig weer verdwenen

De snoeperd van een Vulpes is weer naast Aressuka gaan zitten. Ze voelt aan haar huisdier dat ze zich prettig voelt. Met een glimlach aait ze haar vos. Ineens voelt ze iets, een emotie of een gevoel dat door Vulpes aan haar werd doorgegeven. Alsof er iets is gebroken dat zich langzamerhand aan het helen is. Dit in combinatie met wat Zack zei over het verleden achter zich laten zet haar aan het denken. En dan het feit dat hij nieuwe vrienden zoekt. Is er iets gebeurt in zijn verleden? Het is niet aan hem te zien, merkt Aressuka op terwijl ze nadenkend richting Zack kijkt. Tja, bij haarzelf is ook niet te zien dat er erge dingen in haar verleden gebeurt zijn. Maar wat zou er met Zack gebeurt zijn? Ze kijkt onderzoekend naar hem, maar kan aan het uiterlijk niets zien. Een gebroken iets dat langzaam heelt, nieuwe vrienden maken, een nieuwe start maken. Wat betekend dit? Ze kan het maar niet bedenken. 'Is er iets gebeurt waardoor je een nieuwe start wilt maken?' ze hoopt maar dat ze niet iets pijnlijks vraagt, maar haar nieuwsgierigheid is te groot geworden. Wie weet kan ze Zack zelfs wel helpen.

(Valt mee hoor ^^)

Zack wou gezelschap en die kreeg hij ook ineens. Lekker meegenomen noemde je dat, een meisje dat wilde mee-eten kwam erbij zitten en genoot mee van de broodjes die hij had gemaakt had voor een gezelschap te krijgen. Gelukkig dat het nog gelukt was ook want anders had hij hier wel zeer eenzaam gezeten en dat was zeker niet de bedoeling sinds hij echt opnieuw wilde beginnen en echt nieuwe mensen wilde leren kennen. Hij wilde het verleden achter zich laten en gewoon opnieuw beginnen sinds hij anders niks meer met zijn leven kon doen als dat mens van een Rhine niet uit zijn kop wilde verdwijnen. Dat was zeker de bedoeling niet dat ze daar bleef rondspoken, nee zeker niet, dat was iets dat hij wilde vermijden koste wat kost. Zack stelde Aressuka voor om nog een broodje te nemen sinds ze zo’n honger had. Het was voor haar en voor hem beter dat ze at, sinds zij zo’n honger had en hij veel te veel had gemaakt. "Gelukkig ben je mij tegengekomen, anders had je moeten teren op die vier harde appels. Je hebt zeer veel geluk dat ik een picnic gepland had voor vandaag." "Gelukkig ben je mij tegengekomen, anders had je moeten teren op die vier harde appels. Je hebt zeer veel geluk dat ik een picnic gepland had voor vandaag." Zei hij al grinnikend die haar gegrinnik meteen beantwoordde. ‘Ja, ik heb zeker geluk gehad dat ik je tegenkwam.’ Was haar vrolijke antwoord. Een lichtelijk geknik van zijn kant bevestigde haar antwoord. Nog steeds was hij een beetje afwezig aan het denken over nieuwe vrienden maken. Dat was toch zeker een must hoor, dus dan moest hij ook een goed contact leggen met dit meisje. Dan had hij tenminste al een vriendin waarop hij kon rekenen en waar hij veel lol mee kon beleven. Ze leek hem toch dat type dat zorgeloos was, natuurlijk kon hij helemaal mis zijn natuurlijk, maar dat aspect bande hij nog eventjes uit zijn hoofd.

Weer kreeg ze een broodje van deze serieus lieve jongen. Ja dat was hij ook, een zeer lief persoon die graag alles deelde met iedereen die hij kon uitstaan en die zich mocht benoemen tot zijn makker. Zack had wel gemerkt hoe Aressuka al blozend het broodje in ontvangst nam. Verder zei hij er niets op, dat was niet nodig, dat zou haar alleen nog maar meer in verlegenheid brengen. Dat was nu niet de bedoeling. Zack wilde nog even tijd met haar spenderen, hoe fout het ook klonk in zijn hoofd. Hij wilde tijd met haar spenderen, haar beter leren kennen en dus zo vrienden worden. Dus niet raar gaan doen, dat was de bedoeling. "Zeg Aressuka, heb ik jou al niet eerder gezien? Bij die uitstap van dierencommunicatie?" vroeg hij met een glimlach, hij was wat nieuwsgierig geworden sinds hij inderdaad ergens van herkende, vaagjes, maar dan toch. Hij had haar al eerder gezien en dat bevestigde ze ook: 'Kan kloppen, ik dacht al dat ik je ergens van herkende. Zelf heb ik survival. Maar de leerkracht daarvan is sinds kort vertrokken.' Zack keek even niet-begrijpend naar Aressuka, was de survivalleerkracht dan vertrokken? Dat was niet leuk, zeker niet. Maar wat kon hij erop zeggen? Niets, want hij had die leerkracht nooit gehad, dus hij wist niet of dit net goed was of niet. Veel kon hij er echt niet op zeggen. Met een glimlach keek hij naar het meisje. 'Maar dierencommunicatie lijkt me wel een leuk vak. Misschien schrijf ik me er wel voor in.' Zei ze en Zack grijnsde lichtjes. Hij rekte zich even uit en dan keek hij met zijn ijsblauwe ogen naar Aressuka. “Dat zou leuk zijn, dan zie ik je sowieso in de les”

Dan zei hij tegen Aressuka dat hij het verleden achter zich wilde laten en dus nieuwe vrienden wilde maken. Blijkbaar leek Aressuka nogal nieuwsgierig naar zijn verleden. Ach ja, hij zou het haar wel vertellen, dus dan wist ze al wat meer van hem. “Wel, het begon eigenlijk allemaal toen ik hier op SSA aankwam. Ik leerde hier een meisje kennen genaamd Rhine. Je zal haar wel kennen, de junkie genaamd Rhine. Ik werd verliefd op haar en we hadden een relatie die een tijdje geleden gebroken werd omdat zij alleen aan haar drugs kon denken. We gingen nogal dramatisch uit elkaar, maar ik ben stiekem wel blij dat het gedaan is. Dan kan ik gewoon opnieuw beginnen, zoals ik al eerder heb gezegd. Nu, weet je ineens wat er is gebeurd. Ik ben blij dat jij vast niets mankeert” zei hij met een glimlach, niet wetend dat zij ook problemen had…

(weer derpy >.>)

Aressuka vind het wel prettig. Eerst een flinke ochtendwandeling en dan een picknick met een vriendelijk iemand. Ze mag Zack wel, en Vulpes vertrouwt hem. Dat is een goed teken. Wie weet worden ze nog wel goeie vrienden. Kan ze eens eindelijk over haar verleden heen komen. Ja, ze word natuurlijk door haar mentor geholpen die het hele verhaal kent, maar bevriend worden met leeftijdsgenoten vind ze ook wel nodig. Ze vind het dan ook echt fijn dat ze over koetjes en kalfjes kan praten met Zack. Dat ze hem ergens van herkende word al snel bevestigd, ze zagen elkaar bij de excursie. Als Zack vertelt over dierencommunicatie is ze meteen geïnteresseerd. 'Maar dierencommunicatie lijkt me wel een leuk vak. Misschien schrijf ik me er wel voor in.' Zack rekte zich even uit en keek haar vervolgens aan. “Dat zou leuk zijn, dan zie ik je sowieso in de les” Dat vooruitzicht vind Aressuka wel prettig. Misschien kan hij haar wel een handje helpen met de lesstof. 'Kunnen we dan naast elkaar zitten? Misschien kan je me dan een beetje helpen met de lesstof. Ik weet namelijk amper iets van het vak af.' zegt ze vriendelijk. Ja, misschien kunnen ze elkaar wel helpen met hun studie. 'Op welke etage zit jij? Ik zit zelf op de lichtetage. Kunnen we misschien de afdelingskamer gebruiken om te studeren.' Een studiemaatje is altijd handig. Dan kunnen ze elkaar aanmoedigen met huiswerk maken en zo.

Toch vraagt ze zich af wat er met Zack aan de hand is. Vulpes had namelijk iets doorgegeven aan Aressuka. Een emotie die ze niet zo goed kan plaatsen. Nieuwsgierig als zij is, vraagt ze ernaar, zonder te zeggen dat Vulpes haar wat aanwijzingen gaf. “Wel, het begon eigenlijk allemaal toen ik hier op SSA aankwam. Ik leerde hier een meisje kennen genaamd Rhine. Je zal haar wel kennen, de junkie genaamd Rhine.'' Aressuka dacht even na. Rhine, Rhine, Rhine. Nope ze heeft geen idee wie het is. Zo lang zit Aressuka hier ook weer niet op deze school. Ze luistert verder naar Zack. Misschien komt ze er nog achter wie die Rhine is. ''Ik werd verliefd op haar en we hadden een relatie die een tijdje geleden gebroken werd omdat zij alleen aan haar drugs kon denken. We gingen nogal dramatisch uit elkaar, maar ik ben stiekem wel blij dat het gedaan is.'' Wow wat? Zack had dus een relatie? Dat verklaart het gevoel van een gebroken iets dat heelt. Hij lijkt er al redelijk overheen te komen. Maar het moet vast heftig zijn, dat iemand eerder voor drugs kiest dan voor een geliefde. Die Rhine heeft Zack dus gewoon laten zitten. ''Dan kan ik gewoon opnieuw beginnen, zoals ik al eerder heb gezegd. Nu, weet je ineens wat er is gebeurd. Ik ben blij dat jij vast niets mankeert” Dat laatste over (n)iets mankeren zei hij met een glimlach, die dit keer niet met een glimlach beantwoord werd. Als hij eens wist wat er allemaal met haar gebeurt was.

Aressuka zucht eventjes. Kon ze maar zeggen dat er niks met haar aan de hand was. Helaas is dat niet zo. Zou ze het wegwuiven? Maar om nou tegen Zack te liegen, juist net nadat hij over zijn gebroken relatie vertelde, is heel oneerlijk. 'Ach, kon ik maar zeggen dat ik niks mankeer.' zucht Aressuka. 'Ik denk dat iedereen wel iets heeft, maar dat de één het beter verbergt dan de ander. Iedereen heeft een lichte en een duistere kant. Het ligt er maar net aan wat je er zelf van laat zien.' Zal ze het vertellen? Zal ze Zack vertellen wat er met haar aan de hand is? Tot nu toe weet niemand van school ervan af. Op haar mentor na dan. Het luchtte haar wel op toen ze haar verhaal gedaan had. Zal ze het Zack dan vertellen? Ze heeft wel een goed gevoel over hem en Vulpes vertrouwt hem ook. Maar schrikt hij dan niet als ze het hem vertelt? Ze heeft het gevoel alsof ze rondloopt in een mist van vertwijfeling, waar het onmogelijk is om iets te zien. Ze heeft licht nodig, veel licht in haar leven. En misschien kan Zack die wel brengen. 'Ik moet je helaas teleurstellen Zack, ik mankeer wel degelijk iets.' zegt ze een beetje droevig. Eén van haar nagels maakt ze langer met duistere magie. Een donkere dolkachtige klauw is aan haar rechterwijsvinger te zien. Ze spietst haar broodje daaraan en neemt er een hap van. Nadat ze haar hap heeft doorgeslikt vervolgt ze haar verhaal. 'Door wat onprettige omstandigheden uit mijn verleden heb ik een duistere kant opgelopen. Zoals je ziet kan ik die normaal gesproken prima beheersen.' Daarmee doelde ze op de manier dat ze nu haar broodje zat te eten. 'Maar als ik heel erg bang of boos ben kan het misgaan en dan bedoel ik goed mis.' Ze wilde niet denken aan wat ze ooit had gedaan toen ze in Shadra verduisterd was. Helaas, ze denkt er weer aan. Met moeite probeert ze haar tranen in te houden. 'Je wil het niet weten.' Ze wend haar hoofd af. Het schuldgevoel, dat knagende rottende schuldgevoel kwam weer op. Ze liet haar nagel weer normaal worden en gaf haar broodje aan Vulpes. Ze had niet veel trek meer. 'Het spijt me, ik wilde het gezellig houden.' zegt ze met betraande ogen tegen Zack. Ze had nu duidelijk iemand nodig.

(Ik kon het niet laten om wat drama toe te voegen)