Ze glimlachte nog een keer voordat ze haar vriendin in een omhelzing trok. “Ik kom vaak genoeg terug, en hé, nu zijn de jongens hier van jou.” Ze probeerde het grappig over te laten komen, maar haar stem was er te zacht voor. “Ja, want jij was ook altijd dé grootste concurrentie.” Een grapje met een sarcastische ondertoon van Jessy, er was alleen geen gelach. Met een zucht zette Ashley een stap achteruit, haar beste vriendin loslatend. Naast Damian, die ooit haar beste vriend was geweest, was Jessy haar beste vriendin. Ze was er altijd geweest voor haar en nu Ashley weg ging voelde het slecht voor ze allebei. “Ik zal maar alvast gaan, voordat ik iets gek doe zodat je niet weg kan.” Ashley knikte, zwaaide nog een keer en draaide zich om, ze zou zo meteen moeten gaan, anders vertrokken ze zonder haar. “Hee.” Nee, niet nu, dit kon ze nu echt niet hebben. Ze slikte, zette een ijzige blik op en draaide zich om. “Moet je gaan?” Vroeg Damian, die met zijn hand naar de hare zocht. Ze bracht de hand echter omhoog en duwde een verdwaalde lok uit haar gezicht. De elektriciteit die ze altijd voelde bij zijn aanraking zou nu niet goed zijn. “Ja.” Het was een simpel antwoord, kort maar krachtig en daar zou ze het bij laten. Voordat hij nog iets kon zeggen draaide ze zich om en liep ze weg. Een maand lang, ze hadden elkaar een maand lang ontweken, voor zover dat kon als je samen in één huis woonde, en nu kwam hij doodleuk naar haar toe om haar te overtuigen dat ze moest blijven? Ze zou er niet aan toe geven, ze zou hem vergeten, wat ze er ook voor zou moeten doen.

Met een zucht trok ze aan de twee uiteinden van de foto, waardoor deze in tweeën scheurde. Damians gezicht belande zonder pardon in de vuilnisbak, gevolg door dat van haar en uiteindelijk ook het briefje. ‘Remember me. <3.’ Ugh, ze kon wel wat anders gebruiken dan dat sentimentele gedoe van hem. Als hij iets had willen doen had hij dat meteen moeten doen, en niet als ze weg ging. Ze moest niks meer van hem hebben, daar zou een stomme foto en een briefje niks aan helpen. Heel eventjes bleef ze bewegingloos staan, ze gaf zichzelf een momentje om weg te zakken in haar gedachten. Na te denken, kwaad te zijn, verdrietig te zijn, van alles. Toch zette ze het zo snel mogelijk weer aan de kant en ging ze verder met uitpakken. Kleding, schoenen, prulletjes, foto’s van haar en haar vrienden (zolang hij er maar niet opstond). Alles wat ze nodig zou hebben om het hier draaglijk te maken had ze mee genomen. Het was niet haar favoriete bezigheid, uitpakken. Thuis had ze alles al een plaats gegeven, alles al netjes geordend. Nu moest dat nog gebeuren. Het zou redelijk snel gedaan kunnen zijn, maar haar kennende zou het nog wel even duren. Als ze iets deed wou ze het namelijk ook goed doen, alleen voor haar kleding nam ze al uitgebreid de tijd. Ze vond het gewoon veel makkelijker en netter als ze alles op kleur had hangen. Iets wat met de hoeveelheid van haar kleding lang zou duren. En daar had ze nu geen tijd voor, nou ja, het was eerder dat ze er nu geen zin in had. Ze deed een sjaal aan, haar zwarte leren jasje, wat ze open liet hangen aangezien ze er toch een trui onderaan had, schoof snel in haar zwarte sneakers en was weg, de buitenlucht in.
Het was rustig buiten, misschien omdat het zo koud was en de grond nog steeds bedekt was met een laagje sneeuw. Of omdat ze een meer afgelegen deel had bereikt, iets wat op ruïnes leek. Niet dat ze het erg vond, ze kwam hier toch voor haar rust, niet op jacht om vrienden te maken. Of knappe jongens te spotten, maar dat was ook iets wat ze alleen met Jessy deed. Uiteindelijk lagen ze allebei altijd op de grond terwijl ze de slappe lach hadden. Tja,d at was ook niet moeilijk als ze allebei steeds van die droge opmerkingen gaven. Ze duwde even met haar voet tegen een afgebrokkeld muurtje, om af te tasten hoe sterk het was, klom erop en klauterde voort. Uiteindelijk bereikte ze een half afgebrokkelde muur, met daaraan grenzend een nog wat hogere muur, perfect als steuntje in de rug. Met één hand hield ze zich vast zodat ze niet zou vallen, terwijl ze met de andere wat sneeuw wegveegde zodat ze droog zat. Ze duwde zich een stukje omhoog en ging zitten. Als het hier altijd zo rustig was had ze haar plekje wel gevonden. Ondanks dat ze een sociaal persoon was had ze af en toe wel een nood aan rust, net zoals nu.

OOC >> Ze heft trouwens zwart haar, maar dat is ook niet echt te zien op haar setje.

Haar benen had ze opgetrokken, zodat ze haar armen erom heen kon slaan en haar kin op haar knieën kon laten steunen. Het enigste wat ze deed was nadenken. Haar bruine ogen in de verte gericht, maar ze keek niet specifiek naar iets. Er waren enkele lokken voor haar gezicht gevallen doordat haar hoofd een beetje was gebogen. 'Well, het lijkt erop dat ik niet de enige ben die zoekt naar stilte.' Meteen werd ze uit haar gedachten getrokken en keek ze op. Met haar hand duwde ze haar zwarte lokken uit haar gezicht, aangezien deze haar zicht belemmerden en ze liet haar benen over de rand van het muurtje zakken. “Hmm.” Was het enigste wat ze zei, als korte bevestiging van het meisje haar woorden. Even gleed haar blik langs het meisje. Het paarse haar viel haar als eerste op, gevolgd door de paarse ogen, waar een zekere blik in te zien was. Voor de rest was ze vrij normaal. Mooi te noemen, maar geen perfecte schoonheid. Want perfectie bestond niet en dat wist Ashley maar al te goed. 'Linea is de naam. Met wie heb ik het genoegen?' Even aarzelde ze, als ze zichzelf voorstelde zou het tot ene gesprek leiden, en het liefst wou ze nu gewoon nadenken. Het zou echter wel onbeleefd zijn om niks te zeggen of weg te lopen. Niet dat ze dat laatste ging doen, ze had namelijk een goed plekje gevonden, één van de weinige rustige, en dat zou ze niet opgeven omdat ze geen zin had om met iemand te praten.

“Ashley, Ashley Hanson.” Zei ze na enkele seconden. Ze klopte zachtjes met haar hand op de vrije plek op het muurtje, als ze zou willen mocht ze er gaan zitten. Het was toch ook geen gezicht om te praten als zij hier hoger zat en Linea daar stond. Nu werd ze eigenlijk toch wel nieuwsgierig, waarom kwam het meisje hier. Voor stilte, ja dat wist ze al. Maar kwam ze misschien nog voor iets anders? En als ze hier voor de stilte kwam, waarom was ze dan niet gewoon een stukje verderop gaan zitten en has ze Ashley genegeerd? Even bleef ze zo nadenken, waarbij er een moment van stilte was. Uiteindelijk richtte ze zich op het meisje. “Dus, waarom heb je besloten om naar hier te komen? Buiten het feit dat het hier zowat de enigste stille plek is natuurlijk.” Zei ze. Een korte vriendelijke glimlach sierde haar lippen, waarna ze een antwoord afwachtte. Een ijzige wind blies haar haren naar voren, waardoor enkele lokken in haar gezicht kwamen. Met haar hand duwde ze de lokken achter haar oren, zodat ze op hun plaats zouden blijven.

OOC >> Mehh, it’s derpish..

Bij het antwoord dat Linea gaf, schoot één van haar wenkbrauwen omhoog. Om de simpele reden dat haar woorden net zo goed recht uit de mond van een volwassenen konden komen. Haar woordenschat was namelijk goed gekozen en klonk ietwat formeel, daarbij leek ze nogal minderwaardig over haar leeftijdgenoten te spreken. Ach ja, ze kon er natuurlijk ook niet over oordelen zonder dat ze haar echt kende. 'En Ashley, wat is jouw reden van jouw aanwezigheid hier?' Ze haalde haar schouders even nonchalant op en verzette zichzelf waarbij ze op haar handen ging zitten. “Gewoon, ik moest even rustig kunnen nadenken en dat moest buiten gebeuren, op een rustige plek als deze. Alleen zijn.” Zei ze. Dat laatste stukje had opgevat kunnen worden alsof Ashley wou dat Linea weg ging, maar zo had ze het niet gebracht en zou het waarschijnlijk ook niet overkomen. Natuurlijk wou ze nu het liefst even alleen zijn, maar ze ging niet allerlei hints geven en stuff zodat ze weg ging. Een rilling kroop over haar rug door een ijzig koud wind die in haar gezicht sneed. Ze hield meer van de warmte, maar ze was nu al zo lang buiten dat de koude haar gezicht een soort van verlamd had. Linea leek er echter niet veel last van te hebben, iets wat Ashley eigenlijk maar raar vond. Tja, Ashley was ook hoge temperaturen gewend, als het hier zomer was zou ze misschien nog wel het liefst aan de haard zitten. Ze was het gewoon gewend doordat ze haar hele leven in Razen had geleefd. Een andere planeet, met een ander klimaat was wel even wennen. Om het toch nog wat warmer te krijgen, kromp ze ietsje in elkaar. Zo was ze kleiner en kon ze beter tegen de kou. In het vervolg zou ze zich warmer moeten aankleden als ze weg ging.

Er was een moment van stilte, waarin Ashley weggenomen werd door haar gedachten. Ze zag er altijd vrij zorgeloos uit, gedroeg zich vrolijk, met een bepaalde attitude. En het was nu echt niet zo dat ze een slecht leven had en helemaal depressief was, maar als ze nadacht dan zag je de kleine frons op haar voorhoofd en haar wenkbrauwen die zo gingen staan dat je kon zien dat ze ook haar zorgen had. Ze was simpel, zoals iedereen was. Iedereen had namelijk zorgen, de één misschien meer dan de ander en soms kwamen ze pas op latere leeftijd, maar uiteindelijk zou er toch altijd iets gebeuren wat je zorgeloze leventje iets minder zorgeloos maakte. Soms kan je er iets aan doen, maar vaak kan je de oorzaak van die zorgen niet beïnvloeden. En dat was het stomme eraan, er was bijna gene controle over te verkrijgen. Vaak kwam het door ander, iemand die dicht bij je stond had problemen of veroorzaakte problemen bij jou. En andere mensen waren niet te controleren. De enigste persoon die je onder controle kon hebben was jezelf, en zelfs dat was soms al erg moeilijk. Ze zuchtte, bracht haar handen op haar schoot samen en kuchte een keer. “En, hoe lang zit je hier al op de academie?” vroeg ze. Wetend van zichzelf hoe ze eruit zag als ze nadacht. Ze wou het gesprek een beetje luchtig houden, ondanks dat ze niet verwachtte dat Linea vragen zou stellen, wou ze toch niet dat mensen haar zagen als ze nadacht.