Stevig hield hij het vast. Het was een metalen doosje, met butsen en stukjes waar de verf was geschilferd. Onder de laag dof groen zat het metaal verstopt, alleen zichtbaar waar de verf stuk gegaan was door de tand des tijds. Lust kende het uit zijn hoofd, waar elk stukje zat, elke indeuking, elke kras. Eén kras vormde een hartje, met aan weerszijdes initialen. Het was ooit van een verliefd persoon geweest. Zou diegene nog leven? Of zou zijn lichaam net als zo veel anderen zijn vergaan, om voedsel te vormen voor wormen en planten? Alles ging voorbij. Zelfs sterren straalden niet voor eeuwig. Maar de lichtjes die je 's nachts aan de hemel zag waren prachtig, het waren stralen licht die een lange, lange weg hadden afgelegd om jouw netvlies te bereiken. Was dat niet bijzonder? Voor Lust was het bijzonder. Hij was een beetje de vreemde eend in de bijt, het uiterlijk van een verlegen schooljongen en het innerlijk van een getergde ziel die desondanks altijd licht bleef zien in de duisternis. En zelfs complete duisternis had goede kanten- dat moest gewoon zo zijn. Niets was enkel slecht, niemand was enkel goed. Maar als je je best deed dan kon je het beter maken. Dan maakte jij een verschil.

Lust had in levende lijve ervaren hoe vreselijk de duistere kant van mensen kon zijn, hoe er gebruik werd gemaakt van weerloze meisjes, hun lichamen werden toegeëigend door vuile handen. Het was vreselijk. Als een nachtmerrie. Maar zoals altijd kwam er licht voor hem. Hij zag nog steeds het goede. Als hij zijn ogen sloot en dacht aan de vriendelijke gebaren die zijn medegevangenen hem gaven. Eén glimlachje kon zijn dag beter maken. En dat was waarom hij vol had gehouden. In de wereld was er zo veel kapot, er werd zo veel gebroken. Maar dat maakte niet uit. Kapot was niet slecht, kapot kon worden gemaakt.

Zijn vingers klikten het slotje open. Zijn ogen straalden. Zachtjes raakte hij de dingen aan. Een kopje, eveneens gebutst en oud. Een paar kralen, waarvan de ketting verdwenen was, door de tand des tijds versleten. Een stukje glas, blauw van kleur, waar hij zo vaak door heen had gestaard, om de wereld minder grauw te maken. Het gaf hem houvast. Met dat kistje in zijn handen geklemd doorkruiste hij de gangen, de mensen die links en rechts van hem voorbij schoten zag hij nauwelijks. Zijn focus lag volledig op zijn doel. zijn doel was de toren, de kamer in de toren. De kamer die volgens de naam een kamer van licht was. En licht was wat hij was. Daar hoorde hij thuis. Als adviseur. Hij zou advies geven. Aan de Legendarische Magier. Eodan. De leider van zijn element. Niet zijn leider. Niet zijn baas. Lust wilde geen baas, hij was van zichzelf en van niemand anders. Hij kneep stevig in het metalen boxje en klopte dan op de deur. De energie van alle magiërs hier was voelbaar, haast tastbaar. Als hij zijn ogen sloot en zich concentreerde kon hij de sporen van sterke magie zien, water, lucht, vuur en natuurlijk licht. En daarvoor was hij hier. Hij sprak: ''M-meneer, mijn naam is Ha Muốn en ik ben hier als.. Adviseur, gestuurd door de Raad van Nova?'' Zijn ogen lichtten op, gaven een paarse gloed aan de rode irissen.

[Herpaderp, voor Eodan c:]

Ah...heerlijk was dat toch..lekker in de buitenlucht. Serieus, een pauze tussen al het harde werk door was echt zeer goed. Hij moest dit echt vaker doen. Niet dat hij dat al deed. Hij glimlachte, en liep weer richting Starshine. Maar ja, de pauzes mochten natuurlijk. Anders had hij geen tijd meer om aan zijn verplichtingen te voldoen. Hij was dan wel eigen baas, maar hij had wel bepaalde deadlines voor bijvoorbeeld toespraken die geschreven moesten worden, of brieven die verstuurd moesten worden. En boy, wat waren dat er veel. Nou ja..ok dat viel eigenlijk ook wel mee. Hij zuchtte, terwijl hij de toren weer binnen liep. Hij ging toen weer aan zijn bureau zitten. En weer aan het werk..Hij zuchtte. Het was zo..stil vond hij..misschien wat Pachelbel Canon in D minor...Eo keek naar de grammofoonplaat in de hoek. Toen begon deze uit zichzelf Pachelbel Canon in D minor te spelen. Toen ging Eodan aan het werk. Inmiddels was er alweer een half uur voorbij. Toen voelde hij een sterke magie bron. Vlakbij zijn kamer. Eo keek op van zijn werk. Hij keke ene beetje onderzoekend naar de deur. De magiebron stond voor zijn deur. Maar...het was ene lichtmagie bron. Was Cassandra terug gekomen dan? Nee...deze lichtbron voelde ouder aan..Krachtiger..Hmmn...Wacht eens..zou het misschien kunnen dat vandaag zijn nieuwe adviseur zou komen...Eo dacht even na. Ja..als hij het zich goed kon herinneren was vandaag inderdaad zijn afspraak met zijn nieuwe adviseur.

Er werd aangeklopt. Eodan glimlachtte, en liep naar de deur. Hij zou zijn adviseur er deze keer uitzien? Hetzelfde als Liri? Of misschien was het wel geheel een beest. Of iets als Nocte...Eodan grinnikte bij de gedachte. Toen hij de deur open deed, zag hij een jongen met..paarse ogen en rode irissen..my my..dat zag je ook niet iedere dag..Eodan glimlachte toen de jongen, Ha Muõn zich voorstelde. "Ah, ik verwachtte je al Ha, kom maar binnen. Wil je wat drinken misschien?" Hij liep voor Ha Muõn uit zijn kamer in. "Zeg overigens maar gewoon Eodan of Eo. De gemeneer doet mij zo oud voelen." eigenlijk was hij ook "maar" 213 jaar oud.

"Ah, ik verwachtte je al Ha, kom maar binnen. Wil je wat drinken misschien?" Zijn naam werd onmiddellijk afgekort, wat hem een twijfelend gevoel gaf. Was dit normaal? Wat moest hij doen? En de uitspraak van zijn leermeester verbeteren leek hem ook al zoiets geks. Iets wat niet hoorde. Niet als eerste opmerking. Nee, hij moest beleefd zijn, behulpzaam. Dat was waarvoor hij hier was: Om te helpen. Zijn planeet te helpen. Iedereen te helpen. Van Novanen tot Shadranen en alles ertussen in. Hij zou ze helpen het licht te zien. In de duisternis. Aan de horizon. Lichtpuntjes in de nacht, het schijnsel van een haardvuur in de winter. Hoop.

Aarzelend stak hij de drempel over, het voelde als een hindernis die hij moest nemen. Dit was een nieuw begin, van een hem geheel onbekend hoofdstuk in zijn ontwikkeling. "Zeg overigens maar gewoon Eodan of Eo. De gemeneer doet mij zo oud voelen." Geen meneer. Ok, meneer! Nee, wacht. Lust moest die impuls dus gaan onderdrukken. Maar dat kwam vast wel goed. Zijn stem was schor toen hij antwoord gaf. ''Nee, bedankt, Eo-dan.'' was zijn respons op de eerste vraag over het drinken. Tussen de twee delen van de naam viel een onbewuste pauze, doordat Eodan hem de keuze had gegeven tussen een korte versie en de langere. Drie letters langer. Eo. Eodan. Zou Dan ook mogen? Goede vraag, maar niet eentje die hij zou stellen, tot hij volkomen op zijn gemak was. ''Ik ben-'' Nee wacht dat had hij al gezegd. ''U mag me ook Lust noemen, Eodan, dat is de meest gangbare naam geweest waarmee ik opgroeide.'' Opgroeien, kon je het zo noemen? Nee. Maar dat was ingewikkeld en naar om over na te denken. Gangbaar, omdat hij vaker zo werd genoemd. Minder subtiel, dat wel, het gaf de betekenis meteen weg en daarmee zijn functie in het ondergrondse bordeel waar hij opgesloten was geweest. ''D-dus, kunt U misschien uitleggen wat er van mij verwacht wordt?'' vroeg hij dan verlegen, hij wist het ongeveer, maar het was toch fijner het persoonlijk te horen te krijgen. Hoewel hij nog nauwelijks had rondgekeken in de kamer voelde hij zich er nu al een beetje thuis, door de herkenbare magie die er hing. Dat was al een fijn beginpunt.

Eo voelde een ellenoud aura van zijn nieuwe adviseur komen. Geen enkel menselijk aura was zo oud. Toch viel het hem op dat zijn adviseur er verrassend menselijk uitzag. Als je dat met Liri vergelijk althans. Liri was ook voor zover menselijk geweest. Hij mistte die kleine vosmeid wel. Ook al moest ze soms nog zeer wennen aan hoe mensen over sommige dingen deden, deed ze alsnog haar best. Jammer dat ze voor zaken terug naar Nova moest...ah well, ieder zo zijn eigen ding. Lust? Een zeer merkwaardige naam..zeker voor iemand die de adviseur van de heer van het licht was. Maar goed, Lust kan er waarschijnlijk zelf ook niets aan doen, dus besloot hij er verder maar niet over na te denken. Ach ja dat ge-u weer..altijd als hij nieuwe mensen ontmoette spraken ze hem aan met u. Natuurlijk, hij was een hoge piet binnen Kovomaka, maar hij hoefde echt niet nagesproken te worden met al die beleefde namen..hij was immers ook maar iemand die gewoon heel goed in Light Magic was. Iedereen zou een Legendarische Magiër kunnen worden naar zijn mening, zolang diegene althans beschikte over de juiste vaardigheden, personaliteit in combinatie met Light Magic. Maar nog steeds begreep ie niet helemaal waarom hij nou als de opvolger van Luce was uitgekozen. Waarom? Na al die dingen die hij had gedaan. Misschien zag Luce in dat hij nog wel veranderd kon worden. Hij kon het nu zelf moeilijk aan Luce vragen, want Eo zelf wist niet waar ze was.
Hij werd weer erbij geroepen daar een vraag van Lust. Wat er van Lust verwacht werd..Eo glimlachte op die vraag. "Well, het is de bedoeling dat je jouw wijsheid aan de mijne toevoegd. Dat zal mij zeker helpen met lastige beslissingen. En alsjeblieft, stop met de formaliteiten Lust, je mag mij gerust U noemen in bijzijn van mijn collega's maar zo 1 op 1 mag je ook gerust je zeggen hoor." Eo bedoelde er niets kwaads mee. Hij wou Lust echter zich op zijn gemak laten voelen. Hij ging in een stoel zitten, en maakte een uitnodigend gebaar naar de andere stoel. "Have a seat, dat praat makkelijker." Hij keek ook onderzoekend naar het doosje dat Lust in zijn handen had. Wat zou dat voor doosje zijn?

Daar was hij dan, eindelijk. De eerste die zich qua lichtmagie kon meten met Lust, sinds hij uit zijn ketenen bevrijdt was door een mysterieus figuur. Waar Lust eeuwenoud was en een onstuitbare pure kracht bezat, was Eodan op een andere manier sterker: Eodan had beheersing, zichtbare beheersing. Het was te zien in hoe de witharige man liep, praatte of dacht. Het was te zien aan de wilde woekerende rode vlammen in zijn helder witte aura, die toch onder controle bleven, ondanks hun energie. Dus niet alleen over zijn magie had de legendarische magiër beheersing, ook over de inrichting van zijn leven. Of dat altijd zo geweest was kon de kersverse adviseur nog niet met zekerheid zeggen, maar wat had het voor een zin om naar het verleden te kijken wat dat betreft? Kijken naar was voorbij gegaan was had alleen zij als het met oog op de toekomst gedaan werd, als je er niet in bleef hangen.

De toekomst, de toekomst wat telkens slechts 1ogenblik van je verwijdert en ook daar kwam je nooit. Daardoor bleef het belangrijkste het heden, waarin je acties ondernam die het verleden eerden en de toekomst een tikje beter zouden maken.

Nu restte de vraag: hoe maakte hij persoonlijk de toekomst beter? Daarvoor wendde de jongen zich naar zijn leidinggevende, of hoe Eo ook genoemd wilde worden.

"Well, het is de bedoeling dat je jouw wijsheid aan de mijne toevoegt. Dat zal mij zeker helpen met lastige beslissingen." Ok, dat was allemaal wel te doen. Advies geven, hij zou het doen met alle kennis en informatie die hij bezat, alle gevoelens en alle ervaringen. Automatisch gleed zijn hand over het slotje van het gebutste metalen kistje, wat een zacht gerinkel veroorzaakte. Het koele metaal stelde hem gerust, het was zijn baken.

"En alsjeblieft, stop met de formaliteiten Lust, je mag mij gerust U noemen in bijzijn van mijn collega's maar zo 1 op 1 mag je ook gerust je zeggen hoor." Bedachtzaam knikte de jongen, een gebaar dat hij vrij gauw had opgepikt toen hij nog vastgehouden werd. Ja zeggen was soms zo veel makkelijker dan protesteren. En soms, zoals nu, was het ideaal om te laten weten dat je iets begrepen had. "Have a seat, dat praat makkelijker." Een kort moment bleef hij weifelend staan, al zijn gewicht leunde op één been, de ander zweefde een miniem stukje boven de grond. Met twee handen had hij het metalickleurige kistje vast en tegen zijn buik aangeklemd, met zijn ogen zocht hij uit wat de bedoeling was. Dan ging hij zitten, netjes, rechte rug, voeten met een kleine afstand naast elkaar, kistje op schoot. "Ik zal eraan proberen te denken, Eodan, om je niet in verlegenheid te brengen met officiële titels." De woorden die hij sprak waren wellicht stijfjes of spottend op te vatten, maar zijn toon droeg eraan bij dat de goedwillende bedoeling erachter duidelijk was. En wat nu? Hij wilde eigenlijk wel meer over Eodan te weten komen, maar daar zomaar naar vragen was niet zijn stijl. In plaats daarvan prutste Lust met het slotje, tot hij weer opkeek en een vraag stelde: "Ik heb begrepen dat er nog andere adviseurs zijn- Nou.. Kun je me alstublieft wat meer over ze vertellen?" Dit was nog iets wat hij graag wilde weten en deze vraag was minder direct, vandaar dat hij daarmee maar besloot te beginnen.

Eodan keek nog altijd lichtelijk onderzoekend naar het kistje, en toen naar Lust. Wat was Lust toch eigenlijk een aandoenlijk figuur..heel anders dan Liri. Lust was een figuur om op gesteld te zijn. Hij voelde de nieuwsgierigheid jegens hem in Lust. Het was overigens wel de gebruikelijke nieuwsgierigheid die hij bij iedereen voelde. Natuurlijk wouden mensen meer weten over de magiër die over een element heerst. Maar Eo koos er bewust voor om Lust nog even in onwetendheid te laten. Zijn verleden was altijd al een zeer pijnlijk puntje geweest.
Toen Lust vroeg over de andere adviseurs, dacht Eo even na. Hij kende de meeste eigenlijk alleen maar van naam. Wel wist hij zo'n beetje wat het waren. "Well..je hebt Sairi..dat is de adviseuse van vuur. Die is blijkbaar een draak in mensenVorm..dan heb je nog Riku, de adviseur van lucht...het enige wat ik van hem weet is dat hij altijd een masker op heeft. Dan heb je nog Riolu, de adviseur van Aarde..een raar wezentje maar erg aardig lijkt mij. Dan heb je nog Nocte, adviseur van duisternis..een demoon die een vrij rare manier van redeneren heeft..Tenslotte heb je Sargon..hij is de adviseur van water. Ik heb'm ook nog nooit gezien. Naar geruchten is hij een wolfsmens.." Hij keek Lust nog altijd rustig aan. Hij hoopte dat hij op deze manier op een goede en duidelijke manier aan Lust had uitgelegt wie de adviseurs waren. Zelf dreunde die ook maar op wat hij had opgevangen over deze. "Ik hoop dat het een beetjr duidelijk is voor je Lust."
Zijn rode ogen gelden nu toch weer naar dat raadselachtige kistje..wat zou er toch inzitten? Hij besloot hetch maar te vragen "Zeg eens Lust, wat zit er in dat kistje? Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt hoor, maar toch, je hebt mijn mijn nieuwsgierigheid wel geprikkeld nu."

Een gesprekje zoals een hoofdmeester had met zijn leerling, zo had Lust het zich voorgesteld. Eodan zou hem zijn taken geven en de weg wijzen, maar gebabbel had hij niet verwacht. Het was wel fijn, zo voelde hij zich gelijk een stuk meer welkom. Hij was hier niet alleen om advies te geven, hij was hier om te helpen. En als Eodan open stond voor hem kon hij dat veel beter doen. Dus Lust was geheel tevreden met het verloop van omstandigheden tot nu toe. Zouden alle legendarische magiërs zo warm en verwelkomend zijn? En de adviseurs? Hoe zouden die zijn? Hij wilde het allemaal weten, maar besefte ook dat het dingen waren die hij met verloop van tijd vanzelf zou ontdekken.

"Well..je hebt Sairi..dat is de adviseuse van vuur. Die is blijkbaar een draak in mensenvorm..dan heb je nog Riku, de adviseur van lucht...het enige wat ik van hem weet is dat hij altijd een masker op heeft. Dan heb je nog Riolu, de adviseur van Aarde..een raar wezentje maar erg aardig lijkt mij. Dan heb je nog Nocte, adviseur van duisternis..een demoon die een vrij rare manier van redeneren heeft..Tenslotte heb je Sargon..hij is de adviseur van water. Ik heb'm ook nog nooit gezien. Naar geruchten is hij een wolfsmens.." Dat klonk als een zooitje ongeregeld, bij elkaar geraapt door toeval en willekeur. Daar zou hij dus prima tussen passen, gelukkig.
"Ik hoop dat het een beetje duidelijk is voor je Lust." De adviseur maakte een zacht bevestigend geluidje. ''Ja, ja, ik kan niet wachten om ze allemaal te ontmoeten, mijn ehh collega's,'' bekende Lust met een glimlachje.

"Zeg eens Lust, wat zit er in dat kistje? Je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt hoor, maar toch, je hebt mijn mijn nieuwsgierigheid wel geprikkeld nu." Die vraag kwam behoorlijk onverwacht, vooral omdat Lust zich zelf nauwelijks bewust was van het kistje dat hij meedroeg. Met een weifelend lachje klikte Lust het slot van het metalen kistje open. Hij klapte het deksel open en bekeek in een automatisme even al zijn spulletjes. ''Het zijn voorwerpen, herinneringen.. Dingen die ik bewaar om me hoop te geven.'' Dat klonk vast vaag en filosofisch. Lust's vingers sloten zich om een stukje lichtblauw glas. Zorgvuldig veegde hij met zijn mouw even wat stof weg van een hoekje, voor hij het omhoog hield in de zon. Het glas was door de vele aanrakingen helemaal glad geworden en gaf een prachtige glans af toen het licht erdoor heen stroomde. Lust zelf vond het prachtig, maar hij was wel vaker overdonderd door compleet normale dingen waarin hij dan onzichtbare schoonheid zag.

Lust draaide het doosje naar Eodan toe en bloosde lichtjes. Erin zat onder andere een veer, een gebutst kopje, een plastic bloemetje, nog drie stukken glas, scherven van een spiegel, een kralenarmband en twee stukjes lint. Rotzooi. Afval. Schatten voor hem. Was dat raar?

Eodan keek aandachtig doch nieuwsgierig naar de voorwerpen. Ah..voorwerpen van sentimentele waarde..fascinating.. "I see.." Voor Eo waren het enkel gewoon voorwerpen. Maar hij wist zeker dat Lust deze gewone voorwerpen anders zag. Voor ieder voorwerp had Lust weer een andere herinnering. Eigenlijk was Eo behoorlijk nieuwsgierig wat dze voorwerpen betekende, maar besloot het maar niet te vragen omdat het wellicht te privé was. Zelfs, ook al was hij in zekere zin de baas van zijn adviseur. Eigenlijk vond Eo dit een heel verkeerde en onterechte benaming. Hij wou helemaal niet de baas zijn van Lust. Sure, hij zal de wijsheid van Lust wellicht nodig hebben als het erop aankwam, maar als hij dat nodig had, riep hij zijn adviseur wel op. Maar voor de rest mocht Lust van hem doen en laten wat ie wou, zolang het maar niet voor problemen zorgde. Want, hij had wel een zekere verantwoordelijkheid over zijn adviseur, dat wel. Door Eo was Lust hier namelijk gekomen.
"Is er nog verder iets wat je wilt weten Lust?" Het kon heel goed zijn dat Lust nog wat vragen had. Nog steeds kon Eo een zekere nieuwsgierigheid jegens hem in Lust voelen. Misschien wou hij nog iets van hem weten?

Hij was eindelijk hier, hij deed het. Adviseur zijn. Advies geven. Helpen. Hij kon eindelijk echt mensen helpen. Tintelingen schoten door zijn handen, opwinding moest worden ingehouden. Bescheiden toonde hij Eodan de inhoud van zijn kistje, zijn reddingsboei. Waarom deze exacte voorwerpen door hem gekoesterd werden en niet net een ander stukje glas kon hij niet precies uitleggen. Het was het lot, de spullen waren voor hem een teken van schoonheid en imperfectie. Het was precies hoe hij de mensheid zag. Vol met fouten, imperfect. Maar o zo wonderschoon, met hun levenslust en hun nieuwsgierigheid.

"Is er nog verder iets wat je wilt weten Lust?" Het leek wel alsof Eodan hem geheel kon lezen. Het was een dubbel gevoel, want wellicht deed de legendarische magiër dat ook wel. Nee, nee, hij moest niet achterdochtig worden nu. Als Eodan echt in zijn gedachten rondspookte zou hij dat naar alle waarschijnlijkheid wel merken. En daarbij was de man daarvoor te respectvol. Hij ontspande zijn aangespannen houding weer en kuchte kort. ''Nouja, eigenlijk nog maar één, nee, twee dingen. Hoe ben je hier gekomen, legendarische magiër geworden bedoel ik? En zijn hier ook boeken te vinden?'' Het laatste was voor Lust belangrijk, omdat hij nooit had leren lezen en schrijven. Maar de adviseur was vastbesloten dat wel te leren en daarvoor zou hij dan ten eerste een boek moeten hebben.

Rustig praten, relaxt zijn, en geen geheimen. Hij mocht immers zijn adviseur alles vragen, dus zijn adviseur mocht hem ook alles vragen. Dat was wel zo eerlijk vond hij. Alles om zijn adviseur op zijn gemak te stellen. Hij nam nog een slok van zijn Novwater, terwijl Lust hem nog twee vragen stelde. Ah..een veel gestelde vraag. Iedereen was natuurlijk benieuwd naar hoe de heer van het licht aan zijn functie was gekomen. Hij zuchtte. Here we go again.. "Laten we het zo zeggen. Luce, mijn voorgangster, had mij in zekere zin gered. Waarna ze mij had aangenomen als opvolger." Verder wou hij er ook niet meer over zeggen. Zijn verleden was altijd al een pijnlijk punt bij hem geweest. Vandaar ook, dat hij eigenlijk nooit terug keek. Nee, Eodan leefde in het hier en nu. Het verleden is geweest, en de toekomst moet nog komen. Eodan wist ook nooit wat de toekomst in petto had. Nee, zelfs de heer van het licht kon niet in de toekomst kijken. Dat kon niemand van de legendarische magiërs. Voor zover hij wist althans. "En om antwoord te geven op je tweede vraag, Starshine heeft een hele grote bibliotheek, dus daar kun je de boeken vinden. Echter, kun je ook altijd boeken van mij lenen Lust." De bibliotheek had namelijk lang niet alles. Sommige boeken mochten niet uitgeleend worden aan leerlingen. Vaak waren dit oude, en heel speciale boeken. Ook Eo had er hier wat van in zijn boekenkast staan.
Zo, dat was zijn korte introductie van zijn verleden. Echter, was hij nu ook wel nieuwsgierig geraakt naar Lust. Lust was immers ook honderden jaren oud. "Lust, nu heb ik eens een vraag aan jou. Kun je mij wat over jezelf vertellen? Maakt niet uit wat." Hij ging achterover zitten in zijn stoel, en wachtte rustig af.

Elkaar beter leren kennen, het was wel even wennen om zo vanalles met elkaar te delen, maar Eodan en Lust zouden op elkaar aangewezen zijn. Ze waren het duo dat Nova zou beschermen en verbeteren. Dan was het wel handig om wat meer van elkaar te weten.

Net als hem overkomen was gaf Eodan aan gered te zijn, al zou het waarschijnlijk niet zo letterlijk een redding zijn geweest als de dag waarop Lust eindelijk vrij was. Luce, zo heette de vorige legendarische magiër, van wie de huidige woonplaats onbekend was. Jammer, want uit de verhalen leek ze een geweldige vrouw te zijn. ''Dankjewel, ik zal er zo gauw mogelijk heen gaan.'' Ja, hij was zeer gemotiveerd om te leren, dan zou hij zich nuttig kunnen maken.

Over zichzelf vertellen, tja. ''Zoals je weet ben ik jarenlang opgesloten geweest, totdat jij binnen viel.'' Nu iets wat meer over zijn innerlijk. ''In die jaren heb ik mijn meest waardevolle bezittingen altijd zorgvuldig bewaard. Het is niet veel, het is voor sommigen zelfs afval. Maar het is wat mij hoop gaf op dagen dat ik het niet meer zag zitten.'' Met een nerveuze lach klikte hij het doosje open, wat roestig open schoof. Erin zaten verschillende dingen, zoals een aantal gepolijste glasscherven en plastic bloemen, een rood lintje, een kopje met een barst. Afval en imperfectie lag zo dicht bij elkaar. ''Het is raar, ik weet het, maar de foutjes erin herinneren me eraan dat niets perfect is en dat dat juist de schoonheid aan het leven geeft.''