Doorweekt en druipend van de regen stapte Celia de etage op van Razen. Buiten regende het. Het was één van die zware herfst stormen die je eens in de zoveel tijd krijgt. Maar dat had Celia niet tegen gehouden om toch te gaan trainen. Het was koud, nat on oncomfortabel geweest maar als ze een dag had over geslagen dan zou ze met zo´n ontevreden gevoel blijven zitten. Zuchtend begon ze zich te ontdoen van al haar wapens en legde ze op een handdoek die ze op haar bed had uitgespreid. Ze zou ze straks wel drogen. Nu wilde ze eerst warm douchen en die bladertroep van buiten uit haar haren wassen die door het water nu overigens meer donkergrijs dan zilver leken. Celia deed ook haar ijzeren arm beschermers, haar paarse beenwarmers en haar laarzen uit. Op blote voeten liep ze naar de wasruimtes.
Nog steeds met nat haar, maar opgefrist, kwam Celia terug op de etage. Ze had een grote handdoek om zich heen geslagen en droeg haar kleren over haar arm bij zich. Ze legde de doorweekte kleren op het bed en liep door naar de kast waar ze een zwarte top uit pakte en een zachte zwarte broek met wijde pijpen. Ze droogde zich af en kleedde zich weer aan. Ze had een setje zwarte handschoenen zonder vingers gepakt die tot aan haar ellenbogen reikte. Zo kon ze de tatoeage op haar linker onderarm verbergen. Met veel moeite lukte het Celia om de lange bos haar over haar schouder naar voren te gooien. Ze had een hekel aan haar lange haar als het nat was. Het was dan zo zwaar en onhandig, om nog maar te zwijgen over het feit dat het telkens tegen haar hoofd plakte. Celia liet een blauwe vlam verschijnen en begon zo voorzichtig haar haren te drogen. Langzaam verdween de donkergrijze kleur en maakte plaats voor de bekende zilver witte lokken. Celia liet de vlam weer verdwijnen en borstelde haar haren goed uit. Ook al zoiets waar ze altijd zwaar tegenop zag. Maar ze weigerde haar haren te knippen. Nog nooit had ook maar iemand een schaar in haar lokken gezet. En dat ging nu ook niet gebeuren. Ze ging liever door de marteling van het weg borstelen van klitten dan het kort te knippen. Toen ze er eindelijk helemaal doorheen was vlocht Celia het bij elkaar en zette het met een zwart elastiek vast. Nu ze zichzelf weer schoon en opgefrist voelde kon ze haar wapens drogen. Ook hierbij liet ze een blauwe vlam verschijnen en zorgvuldig droogde ze het hout van haar boog en de pijlen. Het staal van de zwaarden en dolken kon wel met een handdoek afgedroogd worden. Ook haar kleren ondergingen dezelfde handeling.
Celia had nog maar net haar kleding droog toen haar maag hevig begon te protesteren. Na een ochtend hard trainen kreeg je wel honger ja. Celia liet de spullen voor wat het was. Ze nam enkel een paar werp dolken mee en liep toen de deur uit. Maar toen ze in de richting van de grote zaal wilde gaan botste ze hard tegen iemand op. Toch niet alweer he? Celia zette onwennig een stap achteruit. Toen ze haar balans hervonden had keek ze op naar waar ze tegenaan was gelopen.

Rustig keek ze uit het raam in de bibliotheek. Het stormde vreselijk hard. Takken van bomen zwiepten tegen het glas, de wind veroorzaakte een angsaanjagend gehuil. Zelf zat ze veilig en beschermd binnen. Comfortabel opgekruld in een grote stoel met haar voeten in sloffen gestoken. Ja, het zag er misschien ietwat gek uit, maar dat gaf niet. Ze was opgestaan en had het weer gezien. Dat had haar plannen wel wat veranderd. Eerst had ze naar buiten willen gaan, maar de kille wind had haar afgeschrikt. Dus had ze haar grote witte trui aangedaan en haar voeten in warme sloffen gestoken.Op naar de bieb dan maar, aangezien het buiten veelste nat en koud was. Daar had ze nu even geen zin in, vooral niet omdat ze al lichtelijk verkouden was. Moyra snufte zachtjes en sloeg de bladzijde om. Haar ogen gleden vol verbazing over de tekst. Ze las een sprookjesboek, wat anderen misschien kinderachtig vonden. Maar ze zat ergens in een hoekje van de bibliotheek, verstopt in haar trui. Helemaal verdiept in haar boek. Prachtige plaatjes, gedetaileerd versierd met de felste kleuren. Het was niet écht een kinderboek, aangezien de tekst niet echt kinderlijk was. Maar feit was dat het over sprookjesfiguren ging. Monsters en helden. Hulpeloze slachtoffers, die gered moesten worden. Een spannende tocht over onherbergzame gebieden. En nu moesten ze een rivier over. Moyra hield haar adem in, zo spannend vond ze het. De jonge held moest nu samen met zijn reisgezelschap over een dunne loopbrug zien te komen. Ze kon haast horen hoe de brug zou kraken en kreunen, zo zeer ging ze mee in het verhaal. ''Rennen...'' piepte ze verschrikt, hopend dat de charmante hoofdrolspeler op tijd weg zou komen. Oh nee, alles storte in. Ze klapte het boek in een ruk dicht, bang voor de woorden die misschien zouden volgen. Want al wist ze dat deze boeken meestal happy endigns hadden, ze was toch bang dat er een personage dood zou gaan. Telkens kwam er wel weer een oplossing uit het niets voor de problemen die de personages moesten trotseren, maar de spanning wist het jonge meisje vaak goed te grijpen. Uit haar doen kwam ze overeind. Absoluut niet blij met het einde van dit hoofdstuk, maar bang om verder te lezen en nu ook uit de mood geraakt. Ze zuchtte en zocht haar uitweg tussen de boekenrijen door. Had het rijkelijk versierde boek nog steeds in haar armen geklemd als een knuffel die ze niet los wilde laten. De bibliothecaresse had haar toestemming gegeven om het boek te lenen, wetend dat dit meisje er voorzichtig mee zou zijn alsof het haar eigen boek was.

Op haar weg terug door de gangen wist ze zichzelf al te overtuigen dat alles goed zou komen in haar boek. Gekalmeerd streek ze door haar lange haar, dat ze voor de verandering los had hangen. De wilde pijpenkrullen kwamen tot op haar schouders en een paar plukjes vielen raaklings langs haar ogen. Haar trui had een grote capuchon, die ze nu opzette. Daarna veegde ze de loshangende krullen zorgvuldig achter haar oren, zodat er geen plukjes meer uitstaken. Het boek hield ze stevig onder een arm geklemd, waarna ze haar handen diep in de zakken van haar trui wegstopte. Zo liep ze volkomen verstopt door de gangen, alleen een stukje gezicht was te zien. Vrolijk keek ze rond, zag door het raam dat het nog steeds stormde. Jammer. Want ze genoot meestal juist zo van het herfstweer en de goudbruine bladerhopen om mee te spelen. Net wilde Moyra een stap over de drempel zette toen ze botste. "Hey...!'' riep ze verschrikt uit. Het boek was bijna uit haar greep geglipt, maar met een snelle reactie had ze het nu weer stevig vast. Omklemde het tegen haar borst aan en controleerde even of het niet beschadigd was. Gelukkig niet. Ze keek omhoog, onder de rand van haar capuchon door en bleef sprakeloos van verbazing verstijft op de drempel staan. Haar lip trilde en ze opende en sloot haar mond zonder iets te zeggen. Enkel een vreemdsoortig geluidje van verbazing en verwarring verliet haar mond. Angst in haar ogen, maar vooral verwarring. ''K-k-kaja....?'' Kwam er stotterend en fluisterzacht over haar lippen gevlogen. De naam die door haar hoofd spookte nu. Ze haalde haar hand uit haar zak en wees naar de vrouw. ''J-jij. Dat kan niet.'' Of wel? Was het een spook? Of was het een droom? Of, of... had een held haar moeder teruggebracht? Een sprankje hoop sprong in haar hart op, om daar flikkerend te blijven zitten, terwijl ze niet goed wist wat ze nu moest doen. Bang om de betovering te verbreken keek ze voorzichtig naar de witte haren, lang zoals ze gewend was. Het bekende gezicht, met de zachte gelaatstrekken die ze zo vaak op foto's had bekeken. Ze was bang en o zo verward.

De harde klap die Celia tijdens de botsing had gehoord bleek afkomstig te zijn van een boek. Kennelijk had de persoon waar ze tegenop was gebotst een boek bij zich wat door de klap uit diens handen geglipt was. Toen de persoon omhoog keek kon Celia zien wie er tegen haar aan was gelopen. Het was een meisje. Ze had haar capuchon op dus Celia kon haar niet goed zien en ze was er niet helemaal zeker van, maar dat gezicht kwam haar ergens bekend voor. Het meisje fluisterde stotterend een naam waarna ze naar haar wees en meer wartaal uitsloeg. Ze leek bang en Celia wist niet waarom. Ze haalde even kalm adem en zuchtte haast onhoorbaar. 'Bijna goed,' klonk het lichtelijk sarcastisch. 'De naam is Celia,' vervolgde ze iets rustiger. 'Wijzen is trouwens erg onbeleefd. Heeft je moeder je dat nooit geleerd?' klonk het vervolgens bars terwijl Celia het meisje stevig bij haar nog altijd uitgestoken pols greep en haar zonder al te veel moeite overeind trok.
Normaal gesproken was Celia wel wat afstandelijk, maar nooit zo bars. Het kwam door dat meisje. Ze werd er gek van dat ze er maar niet achter kon komen waar ze haar van herkende. Maar ze wist zeker dat ze haar eerder had gezien. Het was iets in haar ogen die haar daaraan herinnerde. Toen Celia langs het meisje naar de deur liep drong het opeens tot haar door. Het waren haar ogen geweest. Ze kende die ogen, ze had ze vaker gezien. Zittend op de vloer van een huis wat ze maar al te goed kende. Spelend als een onschuldig kind zoals een kind zou moeten spelen. Celia had zichzelf vast gegrepen aan de deurpost en keek nu over haar schouder naar het meisje. Haar felle groene ogen leken dwars door haar heen te kijken en ze weigerden om te knipperen. Het ongeloof was erin af te lezen. Het kon gewoon niet. De kans was te klein dat ze haar hier zou tegen komen. Het was onmogelijk! Maar toch was het de enige herinnering die Celia te binnen schoot. De herinnering aan een klein kind, te klein om zich te beseffen wat zich om haar heen speelt. het kind dat Celia had gezien telkens als ze door het raam keek van het huis van haar biologische ouders. Dezelfde ogen vol angst die terug staarde als ze haar zag. Het kon niet, het mocht niet! Celia wendde haar blik af en keek strak voor zich uit. Ze maakte aanstalten om weg te lopen.

Terwijl zij bang en verward was leek het meisje met de lange zilveren haren kalm en berekenend. Celia, dat was haar naam blijkbaar. Maar dat kon niet, want Moyra wist heel zeker dat dit precies Kaja was. De tijd voor ze ziek werd dan. Want het lange ziektebed had haar moeder afgetakeld. Maar in de gedachten van het meisje bleef Kaja voor altijd de prachtige vrouw die ze eens geweest was. Dus waarom zei Kaja nu dat ze Celia heette? Wat was er aan de hand? Ze snapte het niet meer, was bang voor wat dit misschien betekende. Allerlei vreselijke scenario's schoten door haar hoofd, van kloon tot helmonster wat haar gedachten kon lezen en haar zwakte had gevonden. Maar Celia maakte dan een opmerking die haar ineen deed krimpen. De barse stem wist haar vol te raken met deze korte vraag. Dat ze niet mocht wijzen, dat was onbeleefd. Ze haalde schokkerig adem, kreeg met moeite genoeg zuurstof binnen. Ze werd overeind geholpen, maar bleef vol pijn naar het meisje kijken. Ze schudde kleintjes haar hoofd als antwoord op de vraag of was het enkel een opmerking geweest?- en keek geconcentreerd naar haar schoenen, verwoed knipperend. Dat was alles wat ze nu aankon. Stop. Probeer de tranen terug te dringen. Niet huilen nu. Nee. Ze kreeg zichzelf weer onder controle. In bepaalde mate in ieder geval. Dus richtte ze haar blik voorzichtig naar boven, keek als een schichtig vogeltje naar Celia. Schrikachtig en in staat om bij één verkeerde beweging of onverwachts geluid ineen te duiken. De ander wende zich na een kort moment van oogcontact af en Moyra stortte haast in. Jachtig ademde ze in en uit, haar ogen vochtig van de opkomende tranen. Sneller en sneller haalde ze adem, haar zicht wazig en blurry. Zo vaak hapte ze naar adem, maar toch kreeg ze geen zuurstof, zo voelde het. Hyperventilerend keek ze met wijd opengesperde ogen in het niets. Ze wist dat ze moest kalmeren, maar ze was de controle kwijt. Met twee handen omklemde ze zichzelf, een traan droop uit haar ooghoek langs haar wang naar beneden, bleef aan haar kaak hangen. Machteloos probeerde ze zichzelf nog overeind te houden, maar haar benen hadden gewoon geen kracht meer. Met een doffe bons zakte ze op haar knieën, viel weer neer op de plek waar ze net tegen Celia aan was gebotst. Het boek gleed uit haar armen en viel open naast haar neer. Het was zwart voor haar ogen, ze hoorde wat gerommel, maar hield haar ogen dicht. Bang voor wat ze misschien zou zien. Een lok van het keurig weggestopte haar was uit de capuchon ontsnapt en hing krullerig voor haar gezicht langs. Als je de spoortjes tranen wegdacht leek het net alsof ze vredig lag te slapen. Onder de grote angst en stress was Moyra bezweken en haar lichaam had zichzelf uitgeschakeld.

Een klein vogeltje, daar had het meisje haar aan doen denken toen ze zo schichtig terug had gekeken. Het was niet de eerste keer dat iemand zo'n blik naar haar trok. Maar waar het Celia normaal gesproken onverschillig liet welke indruk ze op mensen achterliet kon ze er bij dit meisje niet zo goed tegen. Ze verbrak het oogcontact en draaide zich om. Ze wilde er niet langer naar kijken. Celia probeerde om de haast hyperventilerende ademhaling van het meisje achter haar te negeren. Ze wilde weg lopen en haar het liefst nooit meer tegen komen.
Uiteindelijk kreeg Celia haar benen zover om zich weer in beweging te zetten en weg te lopen. Ze was nog maar net de hoek om toen een doffe bons haar weer stil liet staan. Zonder er verder over na te denken draaide ze zichzelf met een ruk om en holde terug naar de plek waar ze het meisje had achtergelaten. Ze greep de deurposten vast om zichzelf tegen te houden toen ze weer op de plek was waar ze tegen het meisje opgebotst was. Alleen aan haar borstkas die ongecontroleerd op en neer ging was te zien dat ze een korte inspanning had geleverd om hier weer zo snel mogelijk terug te komen. Voor haar op de grond lag het meisje. Een enkele lok haar was nu onder de capuchon vandaan geglipt en Celia kon de gelijkenis nu overduidelijk zien. Ze liep op het meisje af en tilde haar voorzichtig op. Ze liep met haar naar Celia's eigen kamer op de etage en legde haar op het bed neer. Ze schoof zachtjes de capuchon van haar hoofd om de rest van haar rode lokken te onthullen. Ze veegde voorzichtig de tranen van haar gezicht. Vervolgens liep Celia naar een tafeltje waar een kan met water en aardewerken mokken stonden. Ze schonk wat water in een mok en hield die tussen twee handen. Ze verwarmde het water tot het kookte waarna de er theeblaadjes in strooide die een heerlijk geurende thee verspreidde. Celia draaide zich om en keek weer naar het bed waar het meisje op lag. Het was onvoorstelbaar, Ze had niet gedacht haar ooit nog te zien. Als Celia eerlijk was had ze gedacht dat iedereen in de brand van het huis gestorven was. Ze had niet verwacht dat iemand het had overleeft.

(Sorry, dit is wel een hele late reactie. Maar ik was al mijn inspi voor Celia kwijt)

Ze voelde iets bewegen. De grond bewoog. Moyra schrok. Maar haar ogen bleven dicht. Haar oogleden waren zo zwaar. Ze was bang voor wat ze zou zien wanneer ze haar ogen weer open zou doen. Maar ook het bewegen stopte weer, de grond was opeens wel heel erg zacht. Haar kleine handen veegden zachtjes over het matras heen. Waar was ze? Wat was dit? Hoe was ze hier gekomen? Vermoeid dreven haar gedachten weer weg. In haar achterhoofd drongen pijnlijke en enge beelden zich op. Vuur. Maar geen fijn vuur. Pijnlijk vuur. Eng, beangstigend vuur. Een bedreiging voor hen. Voor iedereen. Vuurmagiërs waren normaal gesproken niet bang voor vlammen, maar dit was anders. Ze zag het sinds jaren weer voor zich, kon niet wegkijken, aangezien het allemaal in haar hoofd gebeurde. ''Nee..'' mompelde het meisje zachtjes. Ze wilde dit niet zien. Niet weer. Nooit meer. Hieraan wilde ze niet denken. De brand had hun oude huis vernietigd, waar ze met haar vader en moeder had geleefd. Kaja was stervende. Ze ziet het nog voor zich. De bleke huid van haar moeder nog bleker, valer dan ooit tevoren. Haar gillende stem. Want het vuur verslond de kamer waar ze bij stonden. En haar moeder was zo zeer verzwakt dat ze niet vechten kon. Niet rennen kon. Zelfs staan was voor Kaja onmogelijk. Moyra werd door haar vader meegesleurd, huilend en gillend. Door het magische vuur met duivelse bedoelingen kreeg hij een grote brandplek op zijn hele arm. Ze wist het nog. Maar had het sinds haar jeugd verdrongen. In haar hoofd was Kaja door de ziekte gestorven, hadden ze haar begraven. In werkelijkheid was het slechts een ceremoniele procedure geweest, de kist.. De kist was leeg geweest op wat as na. Isamu had er nooit over gepraat, wat zorgde dat het jonge meisje gemakkelijk in haar droomwereld waarin die hele brand nooit plaats had gevonden kon vertrekken. De tranen waren van haar gezicht verwijderd, maar nieuwe drongen zich nu op. Haar ogen schoten open en tegelijk kwam het meisje geschokt overeind. ''Ik wil het niet zien.'' bracht ze angstig uit. Haar roze-rode ogen keken betraand de onbekende ruimte in. Ze draaide haar hoofd naar Celia toe met een breekbare uitdrukking op haar jonge gezichtje. ''Waarom komt het terug?'' vroeg ze vol afschuw.

Celia had ondertussen haar blik naar buiten gericht. Ze keek even om toen ze het meisje op haar bed hoorde mompelen. Ze blies vervolgens tegen haar thee om daarna voorzichtig een slokje te nemen. Het duurde niet heel lang voor ze overeind kwam en wakker was geschrokken van iets wat Celia voorlopig maar bestempelde als nachtmerrie.
Celia gaf geen antwoord op de vraag van het meisje. In plaats daarvan draaide ze zich weer om naar de tafel om de handeling van daarnet te herhalen en een tweede kop thee te maken. Ze had haar eigen kop voor zo lang even aan de kant gezet. Toen het water door haar handen weer warm was geworden strooide ze er een handjevol thee kruiden in en liet ze even intrekken in het water. Daarna draaide ze zich weer terug naar het meisje en liep met kalme passen naar het bed. 'Ik weet het niet,' gaf ze nu pas als antwoord op haar eerder gestelde vraag. Celia gaf haar de thee aan. 'Hier voel je je beter door, geloof me,' zei ze erbij als soort van geruststelling. Of het dat ook echt was wist ze niet.
Celia pakte haar eigen kopje thee weer en ging op de rand van het bed bij het meisje zitten. Ze keek haar voor een moment zwijgend aan. 'Ik ben er ergens toch wel nieuwsgierig naar geworden. Waarom noemde je me Kaja?' vroeg ze kalm waarna ze nog een slokje nam. Celia verzweeg voorlopig nog maar even dat zij ook iets van herkenning voelde bij dit meisje. Ze was benieuwd naar haar gedachten. Ze wilde eerst daarop een eigen conclusie basseren voordat ze zelf verhalen ging vertellen waar dit meisje misschien wel helemaal niks mee te maken had. Celia moest zeker weten of dit meisje hetzelfde kind was wat zij jaren geleden had gezien.

Ze wist dat er iemand in de kamer was, had gerommel en voetstappen gehoord toen ze haar ogen nog gesloten had, al was het geluid van ver weg gekomen. Zo had het in elk geval geleken door de donzen laag die er over haar heen had gelegen, wat haar vast had gehouden in de horrorachtige herinneringen. Maar pas toen ze haar ogen had geopend herkende ze Celia weer. Het meisje dat zo sprekend leek op haar moeder dat Moyra haar voor dezelfde aan had gezien. Nu kwam diezelfde Celia naar haar toe, met een beker in haar handen. Moyra keek er met grote ogen naar. 'Ik weet het niet.' Dat was niet precies het antwoord waarmee je een trillerig jong meisje gerust kon stellen. Wat volgde was gelukkig al beter. Ze nam dankbaar de kop thee aan. 'Hier voel je je beter door, geloof me.' Een beverig lachje verscheen op haar gezicht. ''Dankje.'' mompelde ze. Snoof dan de kruidige geur van het mengsel op. Voorzichtig nam ze een klein slokje uit de warme beker. De hitte stroomde door haar lichaam, nam een klein deel van de zorgen weg, zo leek het wel. Daar had Celia dan wel weer gelijk in gehad.
'Ik ben er ergens toch wel nieuwsgierig naar geworden. Waarom noemde je me Kaja?' Onmiddelijk bloosde Moyra en keek naar haar handen, die om de mok waren geslagen. Ze beet op haar lip, drong de tranen angstvallig terug. Nam dan een diepe teug adem en keek weer op. ''Mijn moeder heet Kaja. Ze leek heel erg op jou.'' Het gemengde gebruik van tegenwoordige en verleden tijd was vast verwarrend, maar Moyra was niet bepaald in staat om helder te denken nu. ''Waarom liep jij weg?'' vroeg ze dan kleintjes. Ze had het wel opgemerkt, in haar radeloze paniek. En ze vroeg het, hoewel ze het antwoord misschien liever niet wilde weten. Maar de woorden konden niet meer terug genomen worden. Moyra knipperde met haar ogen, om de beelden van vlammen die aan een bedrand likten te verdringen. Toen suste ze zichzelf door een warme slok thee te nemen.

Celia knikte alleen maar op het dankwoord van het meisje. Ze was bij haar op het bed gaan zitten met haar eigen kop thee en vroeg het meisje waarom ze haar Kaja had genoemd. Ze hoopte maar dat het meisje deze vraag wilde beantwoorden. Maar Celia's gedachten waren nog niet eens halverwege of het meisje begon te praten. Celia fronste haar wenkbrauwen licht over het antwoord wat ze kreeg. 'Ze leek heel erg op mij? Bedoel dat ze dat nu dan niet meer doet?' vroeg ze verder. Maar antwoord op haar tweede vraag kreeg ze niet aangezien het meisje zelf een vraag aan haar stelde. Celia zette haar mok met thee even naast het bed op de grond en keek voor een moment naar haar schoot. Alsof ze het zelf ook nog niet helemaal wist waarom ze weg was gelopen. 'Ik raakte een beetje in paniek vrees ik,' begon ze daarna kalm. Het was niks voor haar om in paniek te raken. Zo was ze niet getraind. Maar de confrontaties met herinneringen uit het verleden hadden emoties los gemaakt die door geen enkele training, hoe zwaar dan ook, konden worden onderdrukt. En uit die golf van emoties die Celia nooit echt had ervaren was paniek voortgekomen.
Haar groene ogen zochten de blik van het meisje. 'Ik heb mijn familie niet gekend moet je begrijpen. Ik was als baby van een paar maanden bij ze weg gehaald. Maar als kind kwam ik erachter waar ze vandaan kwamen en waar ze woonde. Dus ging ik vaak op bezoek. Ik liet me niet zien aan hen. Ze waren namelijk verder gegaan met hun leven, hadden een nieuwe dochter. Ik kon het ze niet kwalijk nemen. Ze hadden recht op leven en een gelukkig gezin. Maar toen ik op een dag langs kwam was het huis getroffen door een brand. Iedereen was weg. Het had geen zin meer om er langs te gaan dus ik stopte met mijn uitstapjes. Ik liep net weg omdat jij heel erg lijkt op het meisje, de nieuwe dochter van mijn biologische ouders,' eindigde Celia ietwat ongemakkelijk haar verhaal. Ze vond het maar niks om zoveel over zichzelf bloot te moeten geven, maar er zat even niks anders op.

Natuurlijk was haar uitleg slecht geweest. Maar wat verwachtte je van een meisje wat net flauwgevallen was uit schok? Wartaal was wel het minste wat ze uit mocht slaan. Kaja- o nee Celia was verward, net als Moyra zelf. Dat ging niet goed zo. 'Ze leek heel erg op mij? Bedoel dat ze dat nu dan niet meer doet?' Ze bloosde. Hieraan wilde ze écht niet denken. Al helemaal niet nu het in haar hoofd allemaal zo verwarrend was. Kon het echt zo zijn... Kon ze echt een hele herinnering vergeten hebben, vervangen door een iets mooiere versie van de vreselijke werkelijkheid? Want haar moeder was nog steeds dood, of dat nu door vlammen kwam of niet. Blijkbaar was voor haar hersenen een ziektebed een beter alternatief dan tot as gevreten worden door magische vlammen. Vlammen die aan een bed likte. Even kon Moyra het niet nalaten te controleren of het hier niet in de fik stond. Nee. Natuurlijk niet. Maar de herinneringen waren zo levendig nu ze opeens terug gekomen waren. Niet aan denken. Dat leek de enige oplossing. De woorden van Celia zorgden dat Moyra zich op iets anders kon focussen. 'Ik raakte een beetje in paniek vrees ik.' Zachtjes knikte het meisje. Paniek. Ze kende het gevoel. Van wanneer ze opgesloten zat in de vervloeking en daardoor tegen haar wil moest handelen. De machteloosheid, de paniek die je niet kon uiten. Ze kon Celia niets kwalijk nemen. Wilde enkel weten wáárom die paniek er dan was geweest. 'Ik heb mijn familie niet gekend moet je begrijpen. Ik was als baby van een paar maanden bij ze weg gehaald. Maar als kind kwam ik erachter waar ze vandaan kwamen en waar ze woonde. Dus ging ik vaak op bezoek. Ik liet me niet zien aan hen. Ze waren namelijk verder gegaan met hun leven, hadden een nieuwe dochter. Ik kon het ze niet kwalijk nemen. Ze hadden recht op leven en een gelukkig gezin. Maar toen ik op een dag langs kwam was het huis getroffen door een brand. Iedereen was weg. Het had geen zin meer om er langs te gaan dus ik stopte met mijn uitstapjes. Ik liep net weg omdat jij heel erg lijkt op het meisje, de nieuwe dochter van mijn biologische ouders.' Ademloos had Moyra geluisterd. Dat klonk dus heel erg als een sprookje. Een begin ervan dan, nu moest alles nog goed komen. Celia moest haar pappa en mamma, zusje, iedereen vinden en als het een beetje kon ook nog een leuke vriend als ze toch bezig was. Zachtjes zuchtte ze. Dat zou een mooi verhaal zijn. Dan drong het besef door dat ze niet kon blijven doen alsof dit alles een verhaaltje was, een ver-van-haar-bed-show. Dit gebeurde nu, hier. En zij was degene die op Celia's zusje leek. ''Er was een brand, Celia.'' fluisterde ze ongelovig. ''Pappa heeft er nog een brandwond van op zijn wang en rug zitten.'' Moeizaam slikte ze. ''Maar ze hadden nooit iets over hun gestolen baby gezegd.'' Dat kon ze haast niet geloven. Hoe kon dat nou. Verward keek ze naar Celia, hopend dat zij alles op zou lossen. Celia was immers ouder en leek zo oneindig veel kalmer en wijzer. Ja, ze zou vast alles goed maken.

Celia´s ogen schoten omhoog toen ze de stem van het meisje de woorden brand hoorde uitspreken en de rest van het verhaal dat erbij hoorde. Het was een minuscule beweging die amper geregistreerd zou worden. Maar in Celia's gedachten ging alles nu razendsnel. 'Waarom zouden ze?' vroeg Celia uiteindelijk toen het meisje klaar was met vertellen. 'Waarschijnlijk heeft het diepe wonden achter gelaten om je kind te verliezen, zo vroeg al. Ik zou er ook niet over spreken. Het zou gewoon te pijnlijk zijn. Daarbij zouden ze er waarschijnlijk vanuit gegaan zijn dat ik dood was. Dan ga je je tweede dochter geen valse hoop geven door verhalen over een verloren zus te vertellen,' beredeneerde Celia kalmpjes. Ze stond op en zette haar thee mok op het bureau terwijl haar gedachte nog eens alle verkregen informatie langs ging. Beelden flitsten door haar hoofd. Van het kleine meisje, het huis wat later in vlammen was opgegaan. Ze was er nog niet zo heel lang geleden nog geweest. Dat was samen met Master Norwood geweest, haar mentor. Celia moest denken aan de verschroeide schilderijen, de houten meubels die tot as waren vergaan, het gebroken porselein die het wonder boven wonder nog redelijk overleefd had. Het porselein...
Celia legde haar handen plat op het bureau om zichzelf staande te houden maar hoefde hoe de zwaartekracht zijn best deed om haar tegen de grond te krijgen. Ze kneep haar ogen dicht in de hoop de herinneringen sterker voor ogen te kunnen halen. Half verschroeide portretten waar nog deels mensen op zichtbaar waren geweest. Versierde maar gebroken porseleinen borden waar namen op hadden gestaan. Celia draaide zich om naar het meisje en keek haar tussen haar sneeuwwitte lokken aan. Er hadden zich donkere kringen onder haar ogen gevormd en haar huid zag nog bleker dan normaal. Ze zag er meteen een paar jaar ouder uit dan ze was. 'Je naam is Moyra toch?' vroeg Celia zachtjes met een hese stem. Als dit antwoord positief was, dan bevestigde dat al haar vermoedens.

(Het wordt tijd om een eind te breien aan dit topic. Sorry dat je zo lang op me moest wachten telkens. Ik ga heel erg m'n best doen weer actiever met Celia te worden)

Celia was iemand die ze nog nooit had gezien, maar toch zag ze er zo bekend uit. Als mama.. Als Kaja. En nu was ze haar zus? Dat was eng en ongelofelijk en net als een verhaal... Een gestolen zusje. Zie je wel, verhalen konden best waar zijn. 'Waarom zouden ze? Waarschijnlijk heeft het diepe wonden achter gelaten om je kind te verliezen, zo vroeg al. Ik zou er ook niet over spreken. Het zou gewoon te pijnlijk zijn. Daarbij zouden ze er waarschijnlijk vanuit gegaan zijn dat ik dood was. Dan ga je je tweede dochter geen valse hoop geven door verhalen over een verloren zus te vertellen.' Die hele redenering. Moyra staarde sprakeloos naar Celia. Juist.. Zo kon je het ook benaderen, als een soort supercoole detective. Celia was hier duidelijk de volwassene en Moyra keek haar aan als een onbezonnen kind, dat dit allemaal nauwelijks kon bevatten. Was dit écht waar? Gebeurde dit haar? Of was dit een droom, gebasseerd op een van de vele boeken die ze had gelezen. 'Je naam is Moyra toch?' Trillerig knikte het meisje. Haar jonge ogen staarden haar zus aan. ''J-ja.. Met een griekse ij.'' Meldde ze er bij. ''Zijn we echt echt zussen?'' vroeg ze. Ze moest het zeker weten. Was ze in een sprookje beland?
[Pfff zo flut Als je wilt mag je hem nu afsluiten hoor, door gwn te zeggen dat Celia na moet denken ofzo, dan gaat Moyra weg xD]

Celia had gemerkt dat Moyra de hele tijd stil was geweest tijdens haar beredenering. Dat was tenminste wat haar het meest logisch had geleken. Waarom zou je anders het bestaan van een eventuele zus verborgen houden? Dat deed je niet zomaar. Niet veel later werd Celia getroffen door een gedachte. Een vluchtige eigenlijk nutteloze gedachte verder. Maar wel eentje waardoor ze ineens bijna zeker wist dat zij en Moyra gerelateerd waren aan elkaar. Het had haar uit het niets getroffen en plots voelde Celia de vermoeidheid over zich heen komen. Ze was er zelf altijd vanuit gegaan dat iedereen van haar echte familie dood was. Daarom bleef ze contact houden met Augustus, Nathaniël en Lucius als familie. Zij waren jaren geweest wat het dichtste bij kwam. En nu werd ze ineens geconfronteerd met het feit dat misschien iemand van haar biologische familie nog in leven is. Dat was emotioneel een klap al probeerde Celia haar emoties zo veel mogelijk uit te schakelen. Hier hadden ze bij de training geen rekening mee gehouden. Wie zou überhaupt zo'n situatie kunnen verzinnen. Maar nieuwsgierigheid bleef aan haar knagen. Ze moest het zeker weten. Dus stelde Celia het meisje de vraag over haar naam. Gespannen bleef ze naar een reactie kijken. Toen deze positief was duwde Celia zich weg van het bureau waar ze tegenaan had geleund en liep naar het raam. Achter zich hoorde ze de vraag die Moyra aan haar stelde. Het regenen was buiten bijna gestopt. Het miezerde alleen nog een beetje zachtjes kon Celia zien. 'Ik denk het,' gaf ze uiteindelijk zacht antwoord op Moyra's vraag na een tijd lang stil te zijn geweest. Ze draaide zich om en keek naar Moyra. Om haar lippen zweefde iets wat nog het beste omschreven kon worden als een glimlach, de eerste in jaren.

(Ik kon het Moyra niet aandoen nog langer onwetend te blijven xD Daar is dat plaatje te schattig voor :3)

Even was ze bang dat dit het verkeerde antwoord was. Want Celia reageerde nauwelijks. Ze staarde het raam uit. Ohnee.. Had ze haar boos gemaakt? Of teleurgesteld? Wilde Celia haar niet als zus? Of was het fout? Vroeger toen alles nog normaal was was Kaja ook wel eens boos geweest. Als ze te veel koekjes had gegeten. Of iets vies had gemaakt. Dan schreeuwde ze ook niet, maar keek zo teleurgesteld dat het haast erger was. Zonder ook maar één kwaad woord te spreken wist je dat je iets fout had gedaan en het schuldgevoel dat daarop volgde was nog erger dan gewoon een woedende preek te doorstaan. Naar Moyra's mening dan. Voorzichtig, aarzelend zette ze een stap in de richting van het raam. Met muizenstapjes benaderde ze de jonge vrouw, het meisje dat wellicht haar zus was. Durfde ze nog iets te zeggem? Met alle moed die ze in haar tengere lijfje had vroeg ze smekend om bevestiging. Was het zo of niet? Ze wilde duidelijkheid. Voor één keer wilde Moyra niet fantaseren en geloven in een mooi verhaaltje, een vervormde werkelijkheid. Nee, ze wilde weten hoe het zat. En wel nu, als dat even kon. Had ze een zus? Was de brand echt geweest? Angstig sloot ze haar ogen, ergens hopend dat dit allemaal zou verdwijnen.
'Ik denk het.' Onmiddelijk vlogen de twee roze ogen open. Verwachtingsvol keek het meisje op en zette de laatste stappen naar Celia. Op een halve meter afstand bleef ze staan, wrong in haar smalle handen. Wat nu. Zonder nog verder na te denken gebeurde het. In een vloeiende beweging was Moyra al bij haar zus. Twee armen schoten om haar heen en een knuffel. De eerste omhelzing met haar echte zus. Na een moment van rust, opluchting en warmte, waarin Moyra zich volkomen kon verliezen liet ze voorzichtig weer los. Bijna zou ze zweren dat Kaja voor haar stond. Dat deed haar opschrikken, allert keek ze Celia aan. Ze glimlachte verlegen, draaide aan een loshangende krul van haar haar, terwijl ze zachtjes sprak. ''Ik-ik.. Ik ben blij dat ik je ben tegengekomen, Celia.'' Ze slikte en dacht even na. ''N-nu kan ik misschien maar beter gaan.'' Ze liep met haar zwierige tred naar de deur toe en draaide zich nog kort om. ''Ik weet zeker dat ze je heel erg hebben gemist.'' Ja, pappa en mamma waren vast en zeker kapot geweest van het feit dat hun mooie dochter weg was. Maar nu had Moyra haar gevonden. Ze voelde zich haast een detective toen ze de deur uitglipte.

[Whiee, heb er maar een einde aan gemaakt c:]