Dawn {Moyra}

Langzaam opende Caresse haar ogen. De vorige keer dat ze deze had gesloten was het nog volop dag geweest, nu werd de zon echter langzaam het meer in gesleurd. Verschrikt ging het meisje overeind zitten. Geen zwemmende mensen, groepjes lachende leerlingen en docenten die toezicht hielden. Allemaal waren ze al lang naar binnen gegaan voor het avondeten.
Op één iemand na, en nu had ze het niet over haarzelf. Een eindje verderop zag ze een meisje met knalrode haren zitten. Waarschijnlijk had ze haar nog niet gezien, want het enige wat Caresse zag was een grote bos haar en een rug. Nieuwsgierig sloop ze naar het kind, dat haar nog niet door leek te hebben. Toen ze over haar schouder keek veranderde die nieuwsgierigheid echter naar verbaasdheid. Waar was dit meisje in godsnaam mee bezig?!

Ze was zo geconcentreerd dat ze van honger niets merkte. Af en toe nam ze wezenloos een slokje uit haar fles ijswater, maar verder bleef ze volkomen gefocust op dat ene ding. Het was voor Moyra een wonderbaarlijke situatie, zij die zich niet af liet lijden. Dat gebeurde dus echt alleen als iets haar honderd procent interesseerde. Ze had de focus van een vlinder als het om saaie dingen ging, dan vloog haar fantasie van hot naar her en werd het uitzicht uit het raam opeens zo veel interessanter. Dan verzon ze er gewoon draken en vechtende prinses ridders bij. Ja dat kon best.

Het was een beeld wat ze bij de vorige oersaaie les bedacht had. En nu zat ze met volledige overtuiging te tekenen. Het leek echter eerder op een soort moorddadige bezigheid, aangezien ze met het rode potlood wild heen en weer schoot om de vlammen te creeëren. Ja, ja, ze was geen kunstenaar, maar ze deed haar best. En anders dan velen liet zij zich niet tegenhouden door haar beperkte vaardigheid, nee, ze probeerde het zo goed mogelijk en was tevreden met het resultaat. Omdat ze haar best had gedaan. Ze hoorde wel iemand aankomen, maar het was een vrij land. Iedereen mocht lopen waar die wilde. Ze tekende de laatste details van haar super stoere strijdlustige prinses. Opeens kriebelde er iets bij haar neus. Ze probeerde het nog in te houden, maar t was al te laat. ''Ha- ha- HATSJOE!'' Luid nieste Moyra, waarbij haar lichaam ietwat bewoog en daarmee twee potloden en haar blaadje lanceerde.

Het kind flipte uit op een blaadje. Het enige wat ze kon herkennen was een poppetje in de vorm van een meisje. De rest was doorboord met rode strepen. Als zij zo iets zou hebben gemaakt, had ze het waarschijnlijk meteen weggegooid. Toch bleef dit meisje enthousiast doortekenen, het leek haar helemaal niets uit te maken.
''Ha- ha- HATSJOE!'' Het meisje niesde behoorlijk hard, en vuurde daarbij twee potloden en het blaadje af. Een potlood vloog in haar linkeroog, gevolgd door een stuk papier. "AUW!" Caresse greep naar haar oog, die behoorlijk pijn deed. "Auw auw auw!" Ze sprong rond met haar handen op haar pijnlijke oog. Het deed gruwelijk veel pijn, maar ze merkte dat het wel minder werd.
"Waarom moest je nou net nú niezen?!" Wist ze tussen al het gepiep voor te gillen.

Haar tekening was een gevechtssituatie. Vlammen van draken, vrouwen in stoere leren pakken. Strijdkreten, ridders. Een paar slechteriken. En zwaarden, gigantische zwaarden omgeven door vuur. Het was heftig, maar er was geen spoortje bloed of dode soldaat te bekennen. Zoiets was te macaber voor haar brein.

Dat ze met haar niesbui juist net een angstvallig vreemde situatie creëerde was vrij ironisch. Het potlood leek haast de zwaartekracht te ontwijken en vloog met flinke vaart trefzeker in het oog van een meisje. Dat het blaadje erachter aan fladderde op de wind was zo gek nog niet, maar de pech dat ook die met de punt het doel moest raken was wel erg zuur. Het zat de blauwharige beslist niet mee, misschien was dat het lot dat haar strafte voor het gluren over Moyra’s schouder.. Of misschien voor iets ergers? Toen het meisje een uitroep van pijn deed sprong Moyra in ieder geval geschrokken overeind. ‘’Wat, wat?!’’ vroeg ze paniekerig. ‘’Wat is er aan de hand??’’ Gepijnigd sprong het blauwharige kind in het rond en dat was niet bepaald bevorderlijk voor Moyra’s kalmte. Oh, nee. Ze draaide heen en weer, zoekend naar een manier om te helpen, om de pijn te laten stoppen. Maar ze kon niet eens zien wat er precies mis was, haar zicht werd door de handen geblokkeerd, die de ander over haar verwonding geslagen had.

Waarom ze moest niezen? Waarom moest zij zo nodig achter haar staan.. ‘Weetikveel, ik.. Het ging niet expres! Ik had kriebel. Maar wat is er nou aan de hand?’ jammerde Moyra. Zo kon ze toch niet helpen? ‘’Moeten we naar de ziekenzaal toe?’’

‘Weetikveel, ik.. Het ging niet expres! Ik had kriebel. Maar wat is er nou aan de hand?’ Het andere meisje leek behoorlijk in paniek, maar daar kon ze nu even niet aan denken. Al haar concentratie ging naar de pijn in haar oog. "Het doet zo'n pijn" Jammerde het meisje. ‘'Moeten we naar de ziekenzaal toe?’’
"Jaaa, alsjeblieft." Nu begon Caresse dramatisch te snikken. Elke keer voelde het alsof het potlood opnieuw in haar oog werd gestoken. Ze zette een stap achteruit, trapte op een tak, gleed erover uit en plonsde in het meer. Jammerend kwam ze boven, want nu ze haar handen niet op haar blauwe, opgezwollen oog kon duwen deed het nog meer pijn. Plus ze was nu helemaal doorweekt en koud. "Ik háát deze dag!" Krijste ze, terwijl het meisje weer op de kant krabbelde en met haar gezicht in het gras ging liggen, op haar goede kant liggend.

~Ik dacht, laat ik ze nog even hier houden :p

Het was niet de handigste situatie, dat zeker niet. Moyra in paniek, het meisje in paniek. Geschreeuw. Geen zichtbaar bloed, maar aangezien het blauwharige meisje zo onwijs veel pijn leed moest het wel ernstig zijn. En dat betekende voor Moyra dat ze hulp nodig hadden. Schreeuwen om hulp had geen zin, nee, ze moesten een professional hebben, de dokter. Die kon haar vast wel beter maken, die kon alles beter maken.

Het geluid van gesnik hielp niet echt. Aarzelend deed Moyra een stapje vooruit om de ander te helpen, haar naar de ziekenzaal te leiden, waar alles hopelijk opgelost zou worden. Maar alsof de ander telepathie bezat zette ze een stap achteruit, wat compleet verkeerd ging. Ohnee! Twee grabbelende handen probeerden de ander nog vast te grijpen, maar het was al te laat. Een kettingreactie bracht het meisje noodlottig ten val.

Ze had wel willen helpen, maar in plaats daarvan krabbelde de gewonde zelf uit het water en krijste het uit. Het klonk zo boos dat Moyra even schrok. Het was toch niet haar schuld geweest? Maar ze voelde ook een sterk medelijden met de pechvogel. ‘Je hebt duidelijk een ongeluksdag ja,’ sprak ze zachtjes. Daarnet had ze in een oogopslag gezien wat er mis was. Ongeveer. ‘Maar hier blijven gaat niet helpen. Straks.. Straks raak je nog blind..’ Dat laatste fluisterde ze met een behoorlijk onheilspellende en gepanikeerde stem. Het doemscenario kwam zomaar in haar op en nu kon ze het niet meer vergeten. ‘Je moet echt naar een dokter toe. Nu. Nu meteen.’

[Tjaaa, Moyra in paniek blijft aandringen haha :')]

De vreemdeling zei iets, wat Caresse niet verstond. Daardoor werd ze echter wel stil. ‘Maar hier blijven gaat niet helpen. Straks.. Straks raak je nog blind..’ Geschrokken ging Caresse overeind zitten. ‘Je moet echt naar een dokter toe. Nu. Nu meteen.’ Met grote ogen stormde ze op en greep de hand van het meisje, waarna ze struikelend wegstormde. Waarschijnlijk zou ze zelf niet in staat zijn om haar verhaal te doen. Dit meisje leek veel slimmer, zij zou de gebeurtenis vast duidelijk uit kunnen leggen. Haar heldin en martelaar kwam immers ook bij het idee dat ze blind kon worden. Als ze dat niet had gedaan was Carrie vast nog heel lang blijven liggen en ook écht blind geworden! "Snel!" Riep ze paniekerig.

~Beetje kort, sorry ^^"

Ahh. Wat erg. Als er een God was was die zeker weten gemeen, want anders zou je toch niet zomaar even de zwaartekracht uitzetten en een potlood recht in iemands oog steken? Zeker niet omdat het meisje aardig leek en geen slecht persoon die zo'n straf verdiende. Het was reuze zielig en Moyra ging geheel mee in de pijn en paniek van het meisje. Dat maakte de situatie niet meteen beter, maar zorgde wel dat ze de ernst van de situatie besefte en/of overschatte door over blindheid te beginnen.

Het was maar beter om zo gauw mogelijk hulp te zoeken, want ogen waren belangrijk én kwetsbaar. Een splintertje of ontsteking was genoeg om voor het leven je zicht kwijt te raken. Dus zodra ze de greep van het blauwharige kind voelde vertrok Moyra. Met wat gestuntel probeerde ze haar te ondersteunen en het tweetal koerste met wat bochten op de kasteelingang af. Hopelijk was de ziekenzaal bezet met een dokter want Moyra moest en zou dit meisje afleveren bij de schooldokter. ''Het- het komt allemaal goed, ik weet zeker dat ze je kunnen helpen en dan is het zo over.'' stelde ze onderwijl de ander gerust. ''Ik heet Moyra trouwens.'' Daar was de poort al, moesten ze links of rechts hier?

''Ik heet Moyra trouwens.'' Het meisje leek tot hier de weg niet te weten. "Caresse. Mijn naam is Caresse" Resoluut sloeg ze linksaf, geen idee of het de goede kant was, maar daar konden ze maar op één manier achter komen. Nou ja, misschien twee als er iemand anders in de buurt was geweest, maar daar dacht Caresse op het moment niet aan. Samen snelwandelden ze door de gangen, om bij een doodlopend stuk uit te komen. Even kreunde het meisje voor ze zich omdraaide naar Moyra. "Verkeerde kant.." Jammerde ze voor de zwaargewonde terug begon te lopen. Ze maakte er een drama van. Een klein ongelukje en ze dacht al dat ze zou sterven. Zo zat dit meisje nou eenmaal in elkaar, en het was een behoorlijk lastige eigenschap.

~Maak jij dan even een nieuw topic aan in de ziekenzaal?

PROFILE MAGICIAN

» Moyra
» ~Bring it on!~ (MOYRA!)
» When will we meet again? || Moyra
» What a great first day..... [Ft. Moyra ]
» Resting || Moyra

Dawn {Moyra}

Dawn {Moyra}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen