Savador ontweek glimlachend Diva's blik toen ze zich op haar buik draaide en hem met een nieuwsgierige blik aankeek. Op zijn gezicht stond een glunderende uitdrukking alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij het toch lekker niet ging vertellen. Zijn mondhoeken zakten wat naar beneden toen hij hoorde dat dat ook niet hoefde, maar dat hij het in plaats daarvan aan haar moest laten zien. Zijn wanhopige blik schoot even vluchtig een aantal richtingen uit, alsof hij naar een uitweg zocht om uit deze situatie te ontsnappen. Toen zijn ogen die van Diva weer ontmoetten, stond er een klein vastberaden grijnsje op zijn gezicht. 'Goed dan,' zei hij zacht. Savador schoof Diva voorzichtig van zich af zodat hij de ruimte kreeg om op te staan. Hij ritste zijn vest los en legde die ergens in het gras neer. Daarna veegde hij met een hand de grassprieten van zijn colltrui terwijl hij met de andere Diva's hand beetpakte en haar alsof ze van porselein was overeind hielp. Hij liet haar hand niet los maar verstevigde juist zijn greep. Zijn andere hand legde hij los om haar middel, zodat ze nu in een danspositie stonden. Savador deed echter nog niets, maar bleef als aan de grond genageld staan. Nu hij eenmaal zo stond merkte hij dat hij niet meer zo goed durfde. Bang dat Diva het lachwekkend zou vinden of nog gênanter; dat ze hem de danspassen weer moest aanleren, net als op het bal. Daarom deed hij even niets anders dan in haar ogen staren, waarin hij de maan en de sterren kon schitteren. Op de een of andere manier sprak hem dat wat moed in. 'Klaar?' vroeg Savador uiteindelijk zacht en met een gespannen kleine grijns.

Diva liet zich weer van Savador afrollen toen hij haar aan de kant schoof om op te kunnen staan. Ze liet zich door hem overeind helpen waarna ze de grassprieten van haar kleding klopte. Pas toen Savador zijn hand om haar middel legde snapte Diva waar hij heen wou. Direct beantwoorde ze zijn, nog wat onzekere, houding en haar rug te rechten, haar vrije arm nu langs de zijn plaatste zodat haar hand bij zijn schouder uitkwam, haar hand die hij vast had losjes in de zijne te leggen maar zonder haar arm te laten bungelen en hem recht in zijn ogen aan te kijken. Ze merkte aan zijn stem hoe gespannen hij was. ''Niet zo nerveus. Ik zal echt niet lachen. Beloofd'' zei ze tegen hem.

Savador keek opgelucht toe hoe Diva haar positie ook aannam. Ze begreep dus wat hij na lang oefenen aan haar wilde tonen, en dat hij haar daarbij nodig had om het uit te voeren. Hij schonk haar even een liefdevolle glimlach bij het horen van haar woorden. Toen zette hij de eerste stroeve, maar juiste pas door zijn voeten te verzetten. Om zichzelf wat meer zekerheid te geven, legde hij zijn arm steviger om Diva's middel. Na de eerste stap stonden ze direct ook weer stil. Het was alsof hij het nu al vergeten was, maar dat leek enkel zo. Savador voerde de tweede pas uit, de derde en de vierde. In een steeds sneller tempo voerde hij ze achter elkaar uit, zonder de dans daarbij te doen versnellen. Het duurde dan ook niet lang voor de passen in vloeiende bewegingen in elkaar overgingen en ze elegant over het grasveld zwierden. Savador bleef Diva tijdens de dans vurig aankijken, en legde zijn hoofd na een kleine tijd met gesloten ogen tegen het hare. Hij neuriede zacht een melodie, nauwelijks verstaanbaar, en fluisterde sommige woorden van het lied zelfs in Diva's oor. Iets wat haast zeldzaam voor hem was om te doen, maar in Diva's bijzijn durfde hij het.

(https://www.youtube.com/watch?v=Fi1A9s6WTiw)

(Ik ken die film xD)

Diva glimlachte Savador even bemoedigend toe. Toen hij een eerste, stroeve, stap zette, volgde Diva voorzichtig met de pas die zij behoorde te zetten. Ze merkte dat na die eerste wat stroeve pas het steeds beter ging in een tempo dat voor haar, als iets meer ervaren danser, wat makkelijker te volgen was. Ze liet het leiden geheel aan Savador over. Ze had ook haast niks op zijn danspassen aan te merken. Naarmate de dans vorderde ging Diva nog iets dichter tegen Savador aan staan. Ook haar ogen waren gesloten. Ze liet haar voeten hun gang maar gaan. Diva wist dat ze geen fouten stappen zouden zetten. Ze was verbaasd toen ze Savador zou af en toe zachtjes hoorde zingen in haar oor maar opende haar ogen niet. Diva opende haar ogen pas weer toen er ineens een idee in haar opkwam. Tussen haar schouderbladen verschenen de vleugels die ze normaal gesproken had in haar 'ware vorm'. Ditmaal echter waren ze omgeven met een paars/blauw licht. Diva liet ze slaan en steeg voorzichtig op, Savador al dansend mee de lucht in trekken. Ze zorgde met een zacht gemompelde spreuk ervoor dat war hij in de lucht ook zou staan, onder zijn schoenen zou zich een soort ondoorzichtig paars/blauw platform vormen zolang zijn voet daar zou staan. Diva pikte het zachte zingen weer op maar dan een ander liedje.

( Het is een beetje dit idee: https://www.youtube.com/watch?v=TSMl2PbHUYM )
(Voor als het liedje niet goed te horen is: https://www.youtube.com/watch?v=9h7-kKEj4vU )

(Volgens mij ken ik die film ook )

Savador drukte Diva wat tegen hem aan, maar wel zo dat ze niet op elkaars voeten zouden trappen en nog genoeg ruimte hadden om de passen uit te voeren. Hij had eveneens zijn ogen gesloten en genoot in stilte van dit moment. Het enige wat te horen was, was het geritsel in het gras bij iedere stap die ze zetten en zijn zachte geneurie. Pas toen het geritsel ontbrak opende hij zijn ogen weer. Savador stopte abrupt met neuriën en raakte bijna het ritme van de dans kwijt toen hij de slaande vleugels op Diva's rug zag en het gras onder hun voeten dat steeds verder en verder weg leek te raken. Hij werd weer tot rust gesteld toen hij door middel van een spreuk van Diva niet kon vallen, al moest hij wel weer even terugkomen in het soepele ritme. Het lied dat hij al een hele tijd zacht in haar oor aan het neuriën was, leek hem doordat het nu weer even wat stroever ging ontgaan te zijn. Gelukkig sprong Diva in met een ander lied. Savador plaatste de hand om haar middel op haar rug, vlak onder haar vleugels, zodat ze weer dichter bij elkaar stonden en ze de dans als het ware konden voelen. Terwijl ze onder en langs de sterren boven het grasveld walsden, legde Savador zijn hoofd met gesloten ogen weer tegen dat van Diva en zong zacht met haar mee, al wist hij niet goed hoe de melodie ging.

(Ik heb die film. Hij duurt drie uur maar hij is echt heel mooi)

Nog een tijdlang zwierde ze door het luchtruim. De maan was al ver gevorderd aan de hemel toen Diva langzaam weer richting de grond ging. Ze hief de spreuk op van Savador zodat die weer met beide benen op de grond stond en zweefde er zelf achteraan. Toen Diva de grond weer onder haar voeten voelde vouwde haar vleugels op haar rus zich wat in maar verdwenen nog niet. ''Misschien is het beter om maar eens terug te gaan naar mijn etage. Aan de stand van de maan te zien is het al over enen geweest'' zei Diva met een korte blik op de hemel boven hen gericht waar ze zojuist nog rond hadden gedanst.

Savador opende zijn ogen weer en richtte zich langzaam op toen hij merkte dat ze daalden. Hoewel hij nog niet zou kunnen vallen, hield hij Diva's handen losjes vast en liet zich geheel onder haar controle terug richting het gras gaan. Het gras onder zijn voeten voelde te stabiel, alsof hij hier een stuk minder vrijer was als in de lucht. Savador wachtte tot Diva ook weer met beide benen op de grond stond. De zachte uitdrukking op zijn gezicht betrok even toen hij hoorde dat het eens tijd werd dat ze terugging naar haar etage. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar even stevig vast. In zijn omhelsing legde hij zijn voorhoofd tegen die van Diva, zodat hij haar in haar ogen kon aanstaren. 'Moet dat nu echt?' vroeg hij half fluisterend terwijl hij voorzichtig een haarlok achter haar oor veegde. Zijn toon klonk jammerlijk. Toch stond er een kleine glimlach op Savadors gezicht, want ook hij wist dondersgoed dat Diva eigenlijk al in haar bed had moeten liggen.

Diva grijnsde even naar Savador om zijn woorden. ''Ja dat moet echt. Anders gaan mijn cijfers er teveel onder lijden. En ik denk dat u uw bed ook maar eens moet opzoeken'' grijnsde ze breed. Ze kuste Savador nog een keer minnelijk en teder op zijn lippen. Daarna maakte ze zich voorzichtig los uit zijn omhelzing. ''Welterusten'' fluisterde ze zacht tegen hem. Ze streek hem nog even over zijn wang en verliet toen het grasveld. Bij de deur naar binnen keek Diva nog even om. De lange gestalte van Savador was duidelijk te onderscheiden in het licht van de maan. Al leek hij vanaf hier meer op een schim. Daarna ging Diva naar binnen met een lichte glimlach op haar gezicht. Nu maar zien dat ze stil de kamer van haar etagegenotes kon in sluipen.

''Zo te zien is alles weer goed tussen jullie.'' Het was de stem van Deshas die achter Savador weerklonk. Hij liep, zonder zijn jas, in de nachtlucht buiten die aangezien het zomer was niet koud was. Hij had een hand in zijn zak terwijl hij met de andere tussen zijn wijs- en middelvinger een sigaret klemde. Alleen het gloeiende uiteinde lichtte op waaraan te zien was dat het een sigaret was die hij vast had. Deshas liet zijn blik even over het veld gaan. Ongelofelijk dat hij nog maar anderhalve week terug met Ferost hier had gevochten. Er was bijna niets meer van te zien. Het was weer een van de eerste keren sinds Deshas zo gewond was geraakt dat hij weer buiten was. Zijn donkere ogen keken Savador weer aan. ''Ik zat er laatst aan te denken. Misschien kunnen we die kineses weer oppakken. Als je er geestelijk klaar voor bent tenminste'' zei Deshas kalm. Hij was niet vergeten wat Savador de vorige keer was overkomen. Zoiets wou hij niet nogmaals meemaken.

Savador sloot zijn ogen en kuste Diva liefdevol terug. Hij liet haar met tegenzin los, al hield hij één van haar handen nog vast tot zover zijn arm kon reiken. Daarna gleed Diva's hand uit de zijne en keek hij zwijgend toe hoe ze over het maanverlichte grasveld terug naar de school liep. 'Goedenacht, prinses,' fluisterde hij haar zacht na. Hij keek haar na tot ze helemaal uit het zicht verdwenen was en slaakte een zachte zucht. Nu Diva weg was leken de wilde slangen in zijn buik eindelijk wat gekalmeerd te zijn. Savador keek niet op of om toen hij Deshas' stem plotseling vlak achter hem hoorde. Aan het inhalerende geluid en de geur van tabak wist hij dat Deshas een sigaret rookte. 'Heb je ons gezien?' vroeg hij op een wat nijdige toon zonder zich naar hem om te draaien. Hij voelde er weinig voor dat Deshas zijn privé-momenten met Diva bijstond. Savador wachtte niet op antwoord maar draaide zich met een kleine glimlach naar Deshas om toen hij begon over het oppakken van de kineses. 'En morgen als een zombie voor de klas te zitten?' zei hij sarcastisch. Zijn glimlach werd nog iets breder. 'Natuurlijk. Ik ben er altijd klaar voor.' Savador stroopte werktuigelijk de mouwen van zijn trui tot aan zijn bleke ellebogen op om zich vast gereed te maken. In de tussentijd had hij nauwelijks meer geoefend, dus was hij wat onzeker over de gevolgen deze keer. Panisch naar bed gaan had hij niet echt graag. Ondanks alles zou het vast wel goedkomen. Savadors moment met Diva had hem een sterk gevoel van binnen gegeven.

Deshas bleef kalm toen Savador eerst nijdig tegen hem deed. ''Nee'' zei hij al even kalm als zijn blik. Hij inhaleerde van zijn sigaret en blies de witte rook uit naar de nachtelijke hemel. ''Alleen die laatste kus'' zei hij er daarna eerlijk achteraan. Hij was net aan komen lopen toen Diva van plan was te vertrekken. ''Ik had het eigenlijk ook niet over nu Savador. Kom op zeg, ik ben ook pas weer voor het eerst sinds een week m'n bed uit. Laat me nou even genieten van mijn vrijheid. Ik mocht Clera denk ik toch meer toen ze me nog haatte en niet zo zorgzaam voor me was'' zei Deshas droog maar zijn brede grijns verried veel. ''Maar als jij vind dat we er nu meteen maar mee verder moeten, geen probleem'' zei hij. Op dit niveau van magie wou Deshas toch liever wat rekening houden met Savador. Hij was niet bepaald iemand met de makkelijkste herinneringen.

Savadors blik ging even opgelucht over het grasveld toen Deshas eerlijk toegaf dat hij niets behalve de laatste kus gezien had. Hij keek hem weer zwijgend aan toen hij de rest van zijn woorden hoorde. Hij antwoordde er nog niet op maar liep stil langs Deshas heen om zijn vest op te rapen. Hij veegde de grassprieten van het stof en keek hem daarna weer met een klein glimlachje aan. 'Het maakt mij niet uit. Ik heb alle tijd. Bovendien is het nu nacht, en dat kan voor ons Shadranen in ons voordeel werken,' zei Savador terwijl hij een korte blik wierp op de kraakheldere sterrenhemel. 'Nu we elkaar toch tegen het lijf lopen kunnen we er net zo goed mee verdergaan, niet?' vroeg hij terwijl hij Deshas weer aankeek. 'Zeg het maar.' Savador gunde Deshas de kans om te antwoorden en trok zwijgend zijn vest weer aan. Omdat het mouwloos was, kon hij zijn ontblootte onderarmen nog blootstellen aan de warme nachtbriezen.

Deshas zweeg even. Daarna drukte hij zijn sigaret uit tegen de zool van zijn schoen. De peuk liet hij in zijn broekzak verdwijnen. ''Daar heb je wel een punt'' zei hij rustig op het feit dat vooral bij nachten als deze Shadranen meer macht hadden. Deshas stroopte zijn mouwen zelf ook op. ''Oke dan. De bedoeling is dat je me uit je gedachten en herinneringen bant voor het geval je dat niet meer zo helder was'' zei hij kalm. Deshas keek Savador strak aan. ''Bereid je voor'' zei hij zacht. Hij gaf hem een paar minuten om zich voor te bereiden. Deshas deed dat ook om zichzelf in te prenten niet te diep te gaan graven in Savadors gedachten dit keer. Daarna lichtte Deshas' ogen op en drong hij Savadors hoofd binnen. Opnieuw gingen ze allerlei herinneringen langs. De herinnering aan zijn ouders, het huis waar hij woonde. En weer net zoals de vorige keer, kwam Savadors oom aan bod. Maar ditmaal liet Deshas het niet zo ver komen dat ze opnieuw de herinnering van zijn trauma zagen.

Savador ging recht voor Deshas staan en staarde hem afwachtend aan. Hij bereidde zich pas voor toen Deshas het aangaf door zijn ogen te sluiten en zich te concentreren. Toen zijn gedachten zo goed als leeg waren, opende hij zijn ogen weer en keek Deshas aan. Zodra hun ogen elkaar ontmoetten, zag Savador opnieuw een hoop herinneringen voorbij schieten. Sommige vaag, sommige helder en sommige waarvan hij had gedacht dat hij ze al vergeten had.

Zijn bleke gespannen gezicht betrok even toen zijn oom opnieuw aan bod kwam. Dat wist hij onmiddellijk toen hij de lange donkere hal van zijn ouderlijk huis voor ogen zag en de bel de vredige rust verstoorde. De vlammen van de ouderwetse toortsen flakkerden even alsof ze onheil voorspelden. Een paar kaarsen in de kandelaars aan het plafond doofden terwijl er een kleine bleke jongen naar de deur liep. Zijn zwarte sluike haar reikte tot zijn middel en zijn gouden slangachtige ogen waren strak op de deur gericht. Daaruit was te zien dat het een veel jongere versie van Savador was, hooguit negen of tien jaar. Het was in de tijd vlak nadat zijn ouders naar een psychiatrische inrichting waren gebracht. Omdat zijn oom ze letterlijk zover wist te krijgen dat ze gek werden. Naïef en onvermoedelijk stond de jongere Savador voor de deur. Door het wazige glas van de deurruit kon hij de contouren van zijn oom duidelijk herkennen. Hij had zijn ouders gehad en nu kwam hij terug voor hem. Savador legde een hand op de deurknop terwijl hij met de andere het mes in de plooi van zijn witte mantel betastte. Hij was er klaar voor. Hij zwaaide de voordeur open en keek met een onschuldige blik op naar het harde gezicht van zijn oom. Meteen werd hij overspoeld door een waterval van vage woorden in het Shadraans, kwetsende woorden, om hem tot waanzin te drijven en hem geestelijk kapot te maken. Savador sloeg zijn ogen neer en liet zijn hoofd wat hangen. Terwijl hij dat deed klemde hij een hand om het gevest van het mes. Hij moest zijn mantel kapot scheuren om het mes in een ruk tevoorschijn te halen. De gescheurde plooien gleden in flarden van zijn bleke lichaam en bleven als een rok aan zijn riem hangen. Eén simpele steek. Niets meer niet minder. Wel een diepe, want het mes zat er voor meer dan de helft in. Het duurde dan ook niet lang voor zijn oom piepend en naar adem snakkend op zijn knieën zakte, zijn handen met opengesperde ogen om het gevest van het mes geklemd. Savador had zijn stervende oom, zijn ouderlijke huis en de vertrouwde plaats ver achter gelaten terwijl hij die nacht luid lachend de duisternis in verdween.

Savador moest zich ervan weerhouden om zijn blik niet van Deshas' ogen af te scheuren. Het was geen erge herinnering geweest, maar eentje waar hij heimelijk trots op was het nog te mogen herinneren. 'Nàcbon,' sprak hij kalm de bijbehorende spreuk uit. De herinnering ging voor hem nog even door. Hij hoopte de spreuk juist te hebben uitgesproken zodat het bij Deshas al gestopt was.

Deshas keek kalm toen naar wat er gebeurde. Hij zat op de grond gericht naar de muur tegenover hem waar de jonge Savador stond. Hij keek bij alles toe, als een toeschouder. Iemand die naar een toneelstuk keek. Maar Deshas' gezicht betrok meer en meer met de minuut. Hij keek het hele tafereel af. Toen Savador de spreuk uitsprak leek het even alsof Deshas terug gezogen werd naar zijn eigen lichaam, maar zijn geest was sterker. Hij stond langzaam op, de muur als steun gebruikend. Deshas' lichaam wende zijn blik af waardoor zijn geest terug ging naar zijn eigen lichaam. Toen Deshas weer de vaste grond onder zijn voeten voelde keek hij Savador even aan. Zijn zwijgende blik zei meer dan duizend bestraffende woorden zouden doen. ''Je hebt niet geoefend, is het wel?'' vroeg hij. Hij zuchtte even. ''Nou ja, je zal het wel te druk gehad hebben'' zei hij zacht. Hij keek Savador daarna weer aan. ''Ik wil dit nog eens keer doen, en probeer me dit keer met al je wil uit je geest te krijgen. Anders zal mijn geest sterker zijn'' zei hij tegen hem. Hij klonk niet boos, eerder teleurgestelt. ''Bereid je voor'' zei Deshas nogmaals. Opnieuw lichtte zijn ogen op en drong hij Savadors geest weer binnen. Dit keer sloeg Deshas de herinneringen over zijn oom over. Hij ging naar Savadotrs schoolherinneringen. Basisschool. Deshas kwam terecht in een klaslokaal die naar traditionele Shadraanse gebruiken was ingericht. Hij zat op een bureaustoel achter het bureau van de leraar met zijn voeten op tafel terwijl de leraar zelf voor de klas stond. Deshas hoorde hem zoiets zeggen als even nieuw krijt halen en zag de man daarna vertrekken.

Savador fronste even toen Deshas vroeg of hij geoefend had. De blik in zijn donkere ogen beviel hem niet. Hij had inderdaad niet geoefend en hij had het inderdaad druk gehad. Om Diva's vertrouwen terug te winnen na heel het gebeuren met Madeline, wel te verstaan. Toch zweeg hij liever dan dat hij antwoord gaf. Hij gaf enkel een kort knikje toen Deshas aangaf dat hij het nog eens wilde proberen. Savador maakte snel zijn gedachten leeg en bleef in Deshas' oplichtende ogen staren. Opnieuw een hele reeks herinneringen die aan hem voorbij gingen. Ze bleven uiteindelijk hangen op een stoffige herinnering, eentje die hij - net zoals de herinnering aan zijn trauma - had proberen te vergeten, maar het hem niet helemaal gelukt was.

Savador herkende de schoolbanken en het klaslokaal maar al te goed. Hij zat als jong kind aan één van de achterste banken bij het raam. Nog steeds kwam zijn leeftijd niet boven de tien jaar uit, waarschijnlijk moest hij rond de acht jaar geweest zijn toen hij dit had meegemaakt. Zijn kinderlijke vuisten, die voor hem gebald op zijn tafeltje lagen, zeiden hem genoeg. Het was weer zover; er zat een moment aan te komen dat hij zich voor zijn klasgenootjes dolgraag onzichtbaar maakte. Dat moment begon toen de meester het klaslokaal verliet om nieuw krijt te halen. Het startte met zacht geroezemoes en gelach achter hem, voor hem, om hem heen. Hij hoorde zijn naam vallen met daarachter scheldwoorden in het Shadraans erachter geplakt. Niet veel later daarna propjes papier die in zijn richting werden gegooid. Eén keer werd hij zelfs tegen zijn achterhoofd geraakt, maar hij zei er niets over. Hij kon het ook niet. Ze zouden niet luisteren, maar lachen. Toen kwamen er twee klasgenootjes op hem afgelopen. Hij zag het vanuit zijn ooghoeken. Ze trokken hem mee naar voren, voor het bord en voor de klas, ieders aan een arm. Savador liet zijn hoofd hangen en liet zich eigen maar doen. Er werd een stoel achter hem geschoven, waar hij hardhandig op werd geduwd. Daarna begonnen zijn klasgenoten zich te verspreiden, alsof ze dit alles al van te voren hadden afgesproken. Eigenlijk was het ook zo. Het was een wekelijkse routine geworden. Eentje op de uitkijk, eentje op de gang voor de zekerheid om de meester bezig te houden als hij onverwachts terugkwam, twee bij zijn stoel. Er klonk spottend gesis en gelach tegelijk, want iedereen wist hoeveel hij van slangen hield en ze zelfs liever liefhad dan mensen. De twee kinderen bij zijn stoel begonnen aan zijn kleren te rukken en te sjorren. Ze wilden zijn 'slang' aan de klas tonen en hem daarmee compleet voor schut zetten. Dat vonden ze leuk. Terwijl zijn bovenkleding al over zijn hoofd werd uitgetrokken, richtte Savador zijn sombere blik op het meisje vooraan. Het meisje dat nooit met die ongein meedeed en alleen maar met een zorgelijke blik toekeek als het weer gebeurde. Hij had nooit geweten wie dat meisje was geweest, hij had haar ook nooit gekend, maar ze was zijn richtpunt tijdens deze situaties.

Savador beet op zijn onderlip en probeerde zich te concentreren, maar hij voelde zich langzaam woedend worden nu hij dit terugzag. Toch hield hij zijn blik strak gericht op Deshas' ogen en sprak luid en op een misschien iets te barse toon de spreuk uit, voordat de herinnering zover doorging dat hij helemaal naakt op de stoel zat. Hij wilde niet nog een keer het beschaamde gevoel ervaren, en al helemaal niet onder Deshas' toezicht.

Deshas bleef kalm op de stoel van de leraar zitten. Hij keek naar het hele gebeuren. Het was vreselijk voor Savador om dit allemaal opnieuw mee te moeten maken, maar Deshas kon niks doen. Het was een herinnering. Hij kon er niets aan veranderen. In zijn houding en blik veranderde dan ook helemaal niks. Maar hij voelde Savadors woede. En zijn barse stem weergalmde in zijn hoofd toen hij de spreuk uitsprak. Er kwam met die woede zoveel kracht los dat Deshas' barriëre in een klap uit elkaar viel. Hij werd terug gesmeten in zijn eigen lichaam maar de geest van Savador kwam achter hem aan en ineens waren de rollen omgedraaid.

Ze waren beide aanwezig in een donkere kamer. De enige verlichting kwam van een aantal brandende toortsen in hun houders aan de muur. Het was duidelijk te zien dat het een soort middeleeuwse martelkamer was. Aan de muur hingen twee mensen met hun polsen tegen de muur vastgetekend zodat hun voeten net de grond niet meer raakte. Een van die twee was een volwassen man. Hij was halfnaakt en zat onder de striemen. Hij had kort zwart haar en bruine ogen. Naast hem hing een jongen van amper twaalf jaar oud. Hij had eveneens zwart haar maar dan iets langer. Zijn ogen waren wit met aan het einde van de irissen een zwarte rand. Een deur ging open en er kwam een man binnen, gekleed gaande in het zwart. Hij had een kille blik in zijn ogen. Hij werd gevolgd door iemand die eruit zag als een soort rechter. De rechter stopte voor de volwassen man. ''Het is een schande hoe diep je bent gezonken Ewen. Maar nu zul je zien welke prijs er staat op moorden, stelen en je belastingen niet betalen'' zei de rechterfiguur smalend. Hij knikte even kort naar de beul. Die knikte terug. Hij pakte een hete pook uit het vuur en liep op de jongere versie van Deshas af. De angst was uit de ogen van de jongen af te lezen. ''Nee! Dit kun je niet maken het is nog maar een kind. Blijf met je poten van mijn zoon af!'' schreeuwde Ewen. De rechter keek hem kalmpjes aan. ''Dat had je je eerder moeten bedenken'' zei hij enkel. De beul haalde Deshas' shirt open met de pook en brandde toen zijn lichaam. Deshas schreeuwde het uit van de pijn. Daarna pakte de beul een zwaard. De ongelofelijke kracht waarmee hij de ketenen doorhakte was fantastisch. Deshas viel voorover op de grond. Ruw werd hij aan zijn haren overeind getrokken. Hij werd hard in zijn gezicht gemept zodat zijn hoofd opzij vloog. Daarna bij de keel gegrepen en van de grond getilt zodat hij naar adem snakte en vergeefs lucht probeerde binnen te krijgen. Toen hij bijna stikte liet de beul hem met een klap vallen.

''NÀCBON'' schreeuwde Deshas luid. Hij slingerde Savador uit zijn herinneringen en gedachte en keek hem even met grote ogen aan. Hij trilde over zijn lichaam en ademde gejaagd. Deshas slikte even en probeerde zichzelf te kalmeren. Al zijn spieren waren gespannen. Hij wreef voorzichtig langs zijn hals alsof hij de hand van de beul nog steeds voelde.

Savadors herinnering werd abrupt afgekapt zodra Deshas terug naar zijn eigen geest werd gesmeten. Uit de woede die was ontstaan doordat hij deze herinnering opnieuw had meegemaakt, bleef hij Deshas even licht hijgend aanstaren. Deze keer had zijn enorme woede hem geholpen hem uit zijn gedachten te smijten, al had hij deze herinnering liever niet gehad.

Savador wilde net een moment bijkomen van het zware gevoel dat hij meegekregen had, toen er plotseling automatisch een hoop voor hem onbekende herinneringen voorbij gleden. Van een jong persoon, tot de persoon die hij nu herkende als Deshas. Hij werd in een herinnering getrokken die begon in een duistere kamer. Savador stond tegen een vochtige muur en probeerde zijn ogen te laten wennen aan het duister. Zijn blik was gevestigd op twee personen aan de muur, wiens polsen met ketenen aan de wand waren bevestigd. Zijn aandacht ging meer naar de jongen die naast de man hing. Hij herkende hem onmiddellijk als Deshas. Hij keek geschrokken op toen de deur van de kamer openging, en er een man gehuld in zwarte kleding binnenkwam, niet veel later gevolgd door een tweede man. Savador luisterde naar de smalende woorden van één van de mannen, het geschreeuw van de vastgeketende man aan de muur en de pijnkreten van Deshas die met een hete pook gebrand werd. Hij keek zwijgend toe hoe Deshas daarna nog verder door de beul afgeranseld werd. Plotseling stond het beeld stil alsof alles ter plekke bevroren was, en begon alles in een rap tempo op te lossen.

Van de klap waarmee Savador terug in zijn eigen geest gesmeten werd, wankelde hij even een paar passen achteruit. Hij zag Deshas' angstige blik en hoe erg hij trilde over zijn lichaam. Met een ernstig gezicht wachtte Savador af tot zijn ademhaling wat rustiger werd en hij wat kalmeerde. 'Gaat het?' vroeg hij daarna zacht. In zijn stem klonk een lichtelijk bezorgde toon.

Deshas staarde Savador aan maar zijn woorden leken niet echt tot hem door te dringen. ''Dit was niet voor jou bestemd om te zien'' zei hij daarna zachtjes en met een onvaste, trillende stem. Op dat moment storte Deshas in elkaar. Hij leef als een dooie voor zich uitkijken terwijl hij op de grond zat. Na een paar minuten verhardde zijn blik en keek hij weer op naar Savador. ''We zijn klaar voor vandaag'' zei hij ruw, kortaf en met een schorre stem. De plotselinge emotiewisselingen waren zeldzaam voor Deshas. Meestal kon hij zich wel beheersen maar nog steeds trilde hij licht. ''Sorry Savador. Ik ben niet boos op je. Ik heb wat moeite met deze herinnering'' zei hij daarna weer zacht en keek naar de grond. ''Het was niet de bedoeling geweest je in mijn gedachten te laten kijken aangezien sommige nogal pijnlijk zijn net als bij jou. Maar de kracht die vrijkwam toen je zo kwaad werd heeft je dwars door mijn barriëre heen geworpen'' legde Deshas uit.

Savador overweeg even om Deshas bij zijn schouders te pakken en hem door elkaar te ranselen. Iets wat zijn hersens weer op de juiste weg bracht. Een klap in zijn gezicht, wat dan ook. Maar hij bleef zwijgend toekijken hoe Deshas hevige emotiewisselingen onderging en uiteindelijk op de grond ineen stortte. Hij keek afwachtend op hem neer, maar besloot niets te doen. Wat kon hij ook doen? Hij staarde met een ernstige blik terug toen Deshas' blik na enige tijd leek te verharden en hij naar hem opkeek. Hij fronste even bij het horen van zijn woorden. Even bleef Savador nog staan, maar zakte even later ook op zijn knieën zodat hij nu tegenover Deshas zat. 'Het spijt me,' verontschuldigde hij zich zacht. 'Dat was niet mijn bedoeling geweest. Maar die herinnering roept nu eenmaal een controleerbare razernij in me op, hoe graag ik het ook tegen wil houden.' Net als Deshas keek hij even naar de grond. 'Ik wilde het ook niet zien,' voegde hij er nog zachter aan toe, doelend op Deshas' herinnering. Savador richtte zich weer naar hem op en legde een hand op zijn schouder. Hij gaf hem even een vriendschappelijk kneepje om hem moed in te spreken terwijl hij hem met een kleine grijns aankeek. Hij had het ook niet willen zien. Niet bij zijn enige vriend.

Deshas had zijn blik inmiddels weer naar de grond gericht. Hoe hij het ook probeerde, de herinneringen werden steeds sterker. Hij keek recht in Savadors ogen toen hij zijn hand op zijn schouder voelde. Hij glimlachte even licht. ''Het bewijst maar weer hoe sterk je bent Savador'' zei hij kalm. ''Wat jij gezien hebt, was nog lang niet alles. Het was pas het begin. Die dag is me altijd bijgebleven. Daar hadden ze wel voor gezorgd. Die martelingen waren nog niks. Nadat die beul me op de grond liet vallen dwongen hij me op op te staan. Hij maakte mijn vader los en bond zijn hand vast aan op een horizontale paal. Ze drukte mij een bijl in handen. Die dag heb ik de hand van mijn bloedeigen vader af moeten hakken. Het was dat, of zij zouden hem doden. Daarna brandmerkte ze me met hun teken. Ik was een van hen zeiden ze'' zei Deshas. Zo af en toe stopte hij tussen het praten door wat aangaf dat dit hem zwaar viel. Na zijn laatste zin knoopte hij zijn zwarte overhemd los en toonde een soort gebrandmerkte pentagram te midden van zijn borstkas.

Savadors glimlach werd iets breder toen hij Deshas ook weer kon zien glimlachen. Die glimlach verdween echter net zo snel weer als dat het gekomen was toen Deshas hem vertelde hoe de herinnering verderging. Hij kon overduidelijk merken dat hij het er moeilijk mee had. Zijn zachte uitdrukking veranderde zelfs van vriendelijk naar kwaad toen Deshas ook nog eens het brandmerk aan hem toonde. Met twee ferme rukken trok hij de twee plooien van Deshas' overhemd weer naar elkaar toe en knoopte het ruw met één knoop weer vast. 'Je zal er ook nooit overheen komen als je het niet eens probeert te vergeten!' snauwde Savador opeens. 'Excuses,' zei hij er zacht achteraan. Hij liet Deshas' overhemd los en liet zijn handen beschamend op zijn bovenbenen rusten. Het was alleen dat hij er moeilijk tegen kon als mensen klaagden over zware tijden die ze met een beetje moeite zomaar konden vergeten. Vergeten was echter moeilijk, maar wel de simpelste oplossing. Vastzitten in slechte tijden uit het verleden, hielp je geen stap verder in het heden. Savador vond het verschrikkelijk voor Deshas, maar hij walgde van zijn plotselinge zwakheid die hij aan hem toonde. Zo kende hij hem niet.

Deshas liet Savador zijn gang gaan toen die kwaad werd. Hij keek hem strak aan toen hij tegen hem snauwde maar daarna direct zijn excuses aanbood. ''Nee. Je hebt gelijk Savador. Als ik het nu niet uitban zal ik er altijd mee blijven zitten. Het is alleen zo dat het moeilijk te vergeten is als je er telkens aan wordt herinnerd. Als ik wakker wordt, als ik mijn ogen 's avonds weer sluit. Het zit in me'' zei Deshas. Hij sloot zijn ogen even en ademde even diep in en daarna weer uit. ''Maar genoeg hierover. Bekommer je niet om mij. Ik red me wel'' zei hij. Toen hij zijn ogen weer opende lag er in zijn blik hernieuwde kracht. Een drang om te vechten. Deshas voelde de energie door hem heen bruisen. Zijn blik ging even naar de maan. ''Weet jij wat een Vaillas gelofte is Savador?'' vroeg hij ineens.

Savador sloeg zijn ogen neer en staarde naar zijn tot vuisten gebalde handen op zijn schoot. Hij had niet kwaad op Deshas moeten worden. Hij kon er ook weinig aan doen dat de herinnering zo vreselijk was dat het sterk was. Immers waren bij hem alle slechte herinneringen ook lang niet allemaal vergeten. Hij keek Deshas weer aan toen hij het onderwerp wilde afkappen. In zijn ogen zag hij een levendige, nieuwe kracht. Het bracht een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij zag hem veel liever als de onverschrokken Heer van de Duisternis dan een laaggevallen idioot die vastzat in zijn eigen geheugen. Savadors verticale pupillen versmalden zich even tot spleetjes toen hij Deshas' plotselinge vraag hoorde. 'Nee,' antwoordde hij zacht. Hij volgde Deshas' voorbeeld door ook even naar de maan te kijken, alsof hij daar het antwoord kon vinden.

Deshas wachtte een paar seconden voordat hij zijn uitleg gaf. Al die tijd bleef hij gewoon naar de maan staren. ''Een Vaillas gelofte wordt uitgesproken vanuit bittere haat. Meestal zijn er een paar gevechten of andere incidenten aan vooraf gegaan. Tegenwoordig komen Vaillas gelofte niet zoveel meer voor omdat ze een beetje in de vergetelheid zijn geraakt. Ondanks dat is er wel een over mij uitgesproken, nog niet zo heel lang geleden. Een oude vriend wees me erop. En na al dit gedoe bruis ik van de energie. Genoeg om maar eens een einde te maken aan die gelofte. Je moet begrijpen dat als een Vaillas gelofte eenmaal is uitgesproken hij niet ongedaan kan worden gemaakt totdat de ene partij de andere gedood heeft. Iedereen van die bloedlijn moet zijn gestorven. En nu ik toch afleiding nodig heb en vooral weer eens iets wil doen na al dat stilzitten dacht k eraan eens een bezoekje te brengen aan mijn vijand'' zei Deshas kalm. Nu keek hij Savador weer aan. ''En diezelfde oude vriend leek het een prima idee jou mee te nemen. Om eens je krachten uit te proberen en de spreuken die je tot nu toe hebt geleerd eens in praktijk te brengen. Wat zeg je ervan?'' vroeg Deshas. En zijn ogen was een opwelling van vechtlust te zien. Een glinstering van het verlangen naar bloed.