In zijn ietwat kinderlijke geest had hij geen toekomst met een school gezien. Hij had de basisschool afgemaakt, maar meer educatie had hij niet gehad. Het grotendeel van wat hij wist, wist hij uit boeken of uit wat zijn zussen en moeder hem vertelden. Sinds zijn moeder invalide was geworden, had hij voor haar gewerkt zodat ze het fijn zou hebben, zodat ze zich zou voelen dat ze er niet alleen voor stond. Hij kon haar verdriet zien, het maakte diepe rimpels op haar huid, weerspiegelde in haar steeds ouder-wordende ogen. Ze was nog redelijk jong, maar als hij in haar ogen keek, naar de kleuren om haar heen keek, kon hij zien dat ze zich oud voelde. Die grijze waas om haar heen, het maakte hem verdrietig. Het liet hem werken om haar leven zo prettig mogelijk te maken. Zo had hij nooit eigenlijk een school kunnen zien. Hij weigerde het zelfs, niet alleen omdat ze al weinig geld hadden, maar ook omdat hij zijn moeder wou steunen.

Maar daar verscheen de brief dan, van een magische school die hem graag daar wouden. Hij had de brief wel vaker gekregen, maar had ze verstopt voor zijn moeder. Uiteindelijk had ze dan toch de brief in handen gekregen en pushte ze hem om te gaan. Met alle vertrouwen in zijn zussen had hij dan toch toegegeven. Zijn zussen zouden voor haar zorgen. Bovendien was het maar een paar jaartjes en hij zou weer terug zijn. Met moeite had hij ontslag genomen bij het postbedrijf, had hij zijn spullen gepakt en had hij de shuttle naar SSA genomen, klaar om zijn kansen te verbreden.

Zijn oogleden sprongen open. In plaats van zijn eigen witte plafond met glow-in-the-dark sterren te zien, zag hij een compleet wit plafond met een kleine kroonluchter boven hem. Hij knipperde wat met zijn ogen en keerde zich op zijn zij. Een donkerblauw gordijn... Nee, hij was niet meer thuis. Hij zou ook een jaar niet meer thuis komen. Iets wat hem niet erg aanstond, hoewel het hem hier al wel bevallen was sinds hij aangekomen was met de shuttle. Hij ging rechtop zitten en schoof de gordijnen weg. Het zonlicht scheen gelijk op hem neer door het open raam. Elliot keek rond en merkte dat zijn etagegenoten al opgestaan waren. Hij kwam overeind, kleedde zich om in een fijne spijkerbroek, een wit shirt, zwarte blazer erover en een geruitte sjaal om zijn nek. Hij droeg sinds hij klein was al sjaals en hij had een hele collectie - gebreide, geruite, normale lange sjaals, etcetera. Hij liet zijn voeten in een stel allstars glippen en liep naar de badkamer toe, waar hij zijn gezicht vlug waste en zijn witte haar wat fatsoeneerde. Aangekleed en al, vergezeld door zijn al ingepakte schooltas, liep hij de slaapzaal uit, recht door de leerlingenkamer heen. Er waren geen mensen, die waren waarschijnlijk aan het ontbijten.

Zonder verder op te letten, liep hij zo langs een persoon heen, maar merkte het niet helemaal op. Zijn maag rammelde en het enige wat hij nu zag, was ontbijt. Hij kwam bij de deur en wou deze net opentrekken, tot hij een kreetje achter hem hoorde. Elliot keerde zich vlug om en zag een meisje op de grond liggen, met een stoel bovenop haar. 'Oh, hey, gaat het?' vroeg hij gelijk en tilde de stoel van het meisje af - was even verbaasd over hoe de stoel op het meisje had kunnen vallen, maar het meisje was wel heel klein, dus de verbazing was er al snel niet meer. Hij keek naar het meisje op de grond en herkende haar. Het was dat rozeharige meisje dat altijd voor het raam zat terwijl hij post bezorgde. Ze was beter en naar SSA gegaan... Hij glimlachte even, blij dat zij ook hier was. Nu kon hij haar eindelijk eens leren kennen.

Ze was niet heel erg veranderd. Eigenlijk maar weinig. Die suikerspinroze lokken waren hetzelfde gebleven, net als die roze ogen van haar. Haar gezicht was nog steeds klein van vorm, schattig. Ze leek op een soort poppetje naar zijn mening, die hij maar al te graag wou knuffelen. Jarenlang had hij naar haar gekeken en zij naar hem. Hij wist goed hoe ze eruit had gezien op verschillende momenten in haar leven, omdat hij gewoon elke dag langs haar brievenbus kwam, al was het voor brieven van familie of rekeningen. Dat roze haar zou hij nooit vergeten en overal wel herkennen. Zet een paar roze-harigen naast elkaar en hij zou nog steeds Florence ertussen uit kunnen pikken. Qua uiterlijk kende hij haar prima, maar hoe was haar karakter? Want het jammere was, was dat ze gescheiden waren door een raam, een glazen schild tussen hen in waar hij niet doorheen had gemogen en zij niet uit had gemogen vanwege haar ziekte.

Nu was dat schild echter weg. Dit was echt, hij kon haar aanraken, haar stem horen en zijn stem laten horen. Helaas was dit niet hoe hij zijn stem had willen laten horen. Maar hij kon er nu toch niets meer aan doen, hij popelde nu om haar stem te horen. Van het gilletje had hij niet veel begrepen. Ze beantwoordde zijn vraag met een stem warm en zacht als warme honing op een zonnige ochtend. Ze had geen overdreven hoge stem, zoals hij zich had voorgesteld. Hij glimlachte gerust toen ze zei dat ze oké was en ging zelf ook recht staan. Hij moest zijn hoofd omlaag keren zodat hij haar kon aankijken, omdat hij heel wat langer was. Dit voelde zo apart, eindelijk eens tegenover elkaar staan en elkaar kunnen horen. 'Gelukkig,' antwoordde hij. Hij wou niet dat hun eerste moment samen verpest werd door iets als een verwonding en dat hij haar mee moest slepen naar de ziekenzaal.

Hij wou iets tegen haar zeggen, haar naam vragen en zeggen dat hij haar herkende, maar hij kreeg het vreemd genoeg niet uit zijn keel. Hij voelde zich wat nerveus, zelfs een beetje teruggetrokken door dit. Hij wou niet de verkeerde woorden zeggen of brabbelen, dan zou hij over komen als een idioot. Uiteindelijk nam het meisje het voortouw en stelde zich voor. Florence... Wat een mooie naam. Paste ook goed bij haar. Elliot wou zich net voorstellen, tot Florence nog wat erachter aan babbelde, duidelijk wat nerveus en stak toen haar hand naar hem uit. Hij glimlachte licht en pakte haar zachte hand aan. 'I-Ik herken jou ook, Florence. Het meisje voor het raam van nummer 11, als ik het goed heb?' vroeg hij, ietwat twijfelend over het nummer van haar woning. 'Hoe dan ook, ik ben E-Elliot... Prettig om kennis te maken... eindelijk...' Oh jeez, waarom zei hij dat laatste? Dat klonk ronduit vreemd in zijn oren. En hij moest haar hand eens loslaten, hij hield hem te lang vast! Elliot liet haar hand los en ging wat nerveus met zijn sjaal spelen. Hopelijk vond ze hem niet creepy.

Hoe had ze eigenlijk over hem gedacht in de tijden dat ze elkaar nog door een glazen muur aankeken? Wat verwachtte ze dat hij zou doen? Misschien dacht ze wel dat hij een dappere en sterke prins was, of een spontane zelfverzekerde jongen. Misschien klonk zijn stem niet eens zoals ze zich bedacht had, of misschien was zijn haar niet zo wit als ze gezien had, omdat zijn haar in ruimtes meer zilver dan wit leek. Hij wist niet wat ze over hem gedacht had. Hij wist wel hoe hij over haar had gedacht. Ze leek hem altijd een heel lief persoon, heel schattig ook en misschien een beetje nerveus, maar niet heel erg nerveus. Hij had haar altijd al willen knuffelen en had gehoopt dat hij haar gewoon één keer buiten zou tegenkomen, zodat hij haar echt eens kon horen, maar helaas was hij haar nooit tegengekomen op die momenten.
Elliot glimlachtte terwijl Florence zijn naam even herhaalde en dan bevestigde dat zij nummer 11 was. Zijn gezicht lichtte op van blijdschap en heel even had hij een kneepje in zijn arm nodig om zich ervan te verzekeren dat dit géén droom was, maar de realiteit. Dat kneepje bleek echter niet nodig, want plotseling knuffelde Florence hem. En het voelde té echt, hij wist gelijk dat hij niet droomde. Hij bloosde licht door haar knuffel en wou haar net terug knuffelen, tot ze hem los liet en stotterend haar verontschuldigingen aanbood. Maar waarom? Hij vond het fijn om te knuffelen, eindelijk eens na al die jaren. 'Geeft niet, hoor! Nu ik.' zei hij luchtig en sloeg zijn armen om Florence heen. Dat was echter niet genoeg voor hem, hij moest haar ook optillen en even ronddraaien. Het voelde zo goed om haar te knuffelen, zijn maag werd er helemaal kietelig van en zijn hart gelukkig.
Hij liet haar op de grond zakken en liet haar weer los, licht grinnikend van blijdschap. Hij keek haar aan terwijl ze opnieuw zei dat het prettig was om kennis te maken. Hij knikte en was even sprakeloos, alsof zijn tong doodgevallen was. Hij had even geen idee van wat hij moest gaan zeggen. Moest hij gaan praten over iets onzinnigs? Moest hij persoonlijke dingen gaan vragen? Hij wist het niet helemaal. 'Ehm... dus hoe gaat het? Vind je de school leuk?' vroeg hij.

Kort ;x

Het voelde vreemd. Niet wat hij nu doormaakte, daar voelde hij puur gelukkigheid om. Om eindelijk tegenover haar te staan was een geweldige ervaring. Nee, zijn maag voelde vreemd. Hij begreep niet wat het deed, waarom het zo kietelig voelde. Had hij zo'n erge honger? Maar dat zou niet zo fijn voelen als het nu deed... Dan zou zijn maag knorren en pijnlijk ineen gekrompen voelen als een zak die vacuüm verzegeld werd. Het voelde niet als honger, maar wat kon het anders zijn? Intense blijdschap...? Dat was ergens het meest logisch in zijn hoofd. Als Florence hem kon laten glimlachen tot zijn wangen als plastic voelden, zijn hart een sprongetje kon laten maken, dan kon ze zijn maag vast ook aantasten. Op een goede manier. Want Elliot moest toegeven, het was een fijner gevoel dan aangenomen worden bij het postbedrijf na zijn stroeve sollicitatie.

Elliot hoorde dat het nu beter met Florence ging dan toen ze thuis was. Moest ook wel, anders zou ze niet hier staan. Hij vroeg zich ergens af wat er mis met haar was geweest, maar hij durfde het niet te vragen, bang dat het een gevoelig onderwerp was. 'Daar ben ik blij om.' zei hij blij en pulkte wat nerveus aan een los touwtje van zijn sjaal. Het was grappig hoeveel losse touwtjes er al aan de sjaal hingen. Hij kon het niet helpen maar aan de touwtjes pulken. Hij grinnikte zachtjes om het vervolg van haar antwoord. 'Aww, je went er snel genoeg aan, geloof me. En tenminste heb je al iemand die kent... ongeveer.' Hij lachte wat nerveus en ging met zijn hand door zijn haar, zich afvragend waarom hij dat precies had gezegd. Ze kende hem van uiterlijk, ze kende hem niet vanbinnen. Nog niet. En stiekem was hij zich compleet bewust van zijn eigen karakter. Het was niet moeilijk voor hem om dat te merken. Hij keek naar andere jongens en kon prima zien hoe zij zich gedroegen. Hij was heel anders daarentegen, maar hij had er nooit zo'n probleem van gemaakt. Hoewel, nu had hij iemand voor zich die blijkbaar een soort beeld over hem had gevormd. En hij wist niet of hij aan dat beeld voldeed.

Elliot keek op van zijn sjaal naar Florence en liet zijn hand zakken, zodat hij de sjaal niet verder kapot maakte, hoewel dat gedoemd was om op een dag te gebeuren door zijn gepriegel. 'Ik kreeg een brief van Starshine. Mijn moeder vond de brief en zei dat ik hierna toe moest en niet verder als postbode moest werken. Ze vindt dat ik op z'n minst middelbare school moet doen. Dus ja, hier ben ik. En ik heb je brief gekregen, ja! Ik was blij dat je genezen was en aangenomen was hier, maar eehhh... i-ik miste je wel...' Nu was het zijn beurt om rood te worden. Zijn wangen kleurden een roze kleur en hij wist het, omdat hij ze kon voelen gloeien. Zijn hand ging uit nervösiteit weer terug naar zijn sjaal, waarna hij weer verder sprak. 'Het gaat goed met mij. Beter sinds ik hier ben. Het is hier zo leuk.' zei hij en wou eigenlijk nog zeggen dat hij zich nog tienduizend malen beter voelde door Florence, maar dat durfde hij niet zo te zeggen. Hij begroef zijn kin wat in zijn sjaal, want zijn wangen begonnen nog meer te gloeien door die gedachten, alsof de sjaal zijn roodheid bedekte. Hij bleef Florence echter aankijken, niet in staat om haar blik te ontwijken. 'Nou ehm...' begon hij met zijn antwoord. Er viel een kleine stilte tussen zijn woorden en het duurde op z'n minst tien seconden voor hij verder sprak. '... Mag ik je rooster zien? D-Dan kunnen we zien of we dezelfde lessen volgen... En dan kunnen we misschien... naast elkaar zitten? Want eh, we kennen beiden waarschijnlijk nog niemand hier, dus... Eh, je snapt wat ik bedoel.'