Zuchtend probeerde Alexis een houding te krijgen, terwijl ze met haar voetzool geïrriteerd op de vloer tikte. Het idee om weer terug te gaan naar Starshine en om die muur van haar weer omhoog te hebben, verwonderde haar, liet haar afzien. Wat had ze eigenlijk geleerd in de tussentijd? Tja… Ze was zelf naar die psychologe gegaan en was zelf naar een verbeteringskamp gegaan. Daar had ze alleen maar aan Kid gedacht. Kid, vast op haar afgekickt was. Zij had hem tenslotte daar alleen gelaten. Het maakte haar niks meer uit. Haar verleden was ver achter haar gelaten, maar haar eigen, krengerige zelf was er nog altijd. Ook al werd die soms verdrongen door de liefde voor iemand anders. Haar gevoel voor socialiteit zou volgens die mensen verbeterd moeten zijn, maar de waarheid was dat Alexis voor de schijn had gedaan alsof alles goed met haar ging. Ze had net gedaan alsof ze vrolijk was en alsof ze kon genieten van het leven, terwijl dat eigenlijk in veel opzichten helemaal niet zo was. Ze was nog steeds gekrenkt door haar verleden en het idee wat ze iedereen op Starshine aangedaan had. Vooral de positie waarin ze de meest door haar geliefde persoon had achtergelaten, deed haar pijn. Het zou haar dan ook niets verbazen, mocht hij niet eens naar haar toekomen als hij al wist dat ze hier was. Het kon haar niks schelen. Jawel, het kon haar wel wat schelen, maar het moest haar niks kunnen schelen. Ze moest weer een nieuw leven op Starshine beginnen. Ze moest aardiger zijn, maar het zat nog altijd in haar bloed om de jongens daar flink uit te schelden. Ze wou ze keihard uitlachen en dan vervolgens in de steek laten, maar dat had ook niet echt veel zin. Het had haar tot nu toe nergens gebracht. Ook de verwaarloosde relatie met Kid moest maar eens afgelopen zijn. Ze mocht er niet meer aan denken. Ze moest een nieuwe Alexis laten zien. Eentje die niet iedereen gelijk afsnauwde bij het eerste aanzicht. Maar de hele tijd vriendelijk zijn, dat ging toch ook langs geen kanten? Nee, ze zou zichzelf moeten blijven. Ze wist niet eens wie ze moest zijn en wie ze moest blijven. Ze twijfelde constant aan zichzelf. En die mensen daar in dat kamp haar maar aanmoedigen met het idee dat ze op zou schieten als ze goed haar best zou doen. Ze was uiteindelijk zelf uitgebroken. Ze had niet eens gewacht op de anderen die daar zaten. Ze had gewoon een gat in de muur gemaakt met haar eigen krachten en was er vandoor gegaan. De mensen daar hadden haar niet tegengehouden, maar ze kon de afgunst al raden die ze voor haar zouden voelen. Nee, niemand zou haar ooit echt begrijpen. Dat was ook de grootste reden waarom ze iedereen op afstand moest houden. Gewoon niet meer aan denken. Ze glimlachte even, waarna ze de shuttle uitstapte en haar koffer achter zich aansleepte. Haar aquamarijn blauwe ogen lieten zich even wennen aan het felle, oranjekleurige licht. Vanuit haar ooghoeken zag ze iemand bewegen, als een stille schaduw. In haar hoofd verdrongen zich allemaal gedachten en haar hart was in tweestrijd. Zou ze de persoon afsnauwen of zou ze haar lieve kant laten zien? Eentje die zij het meest haatte. Ze zuchtte even, terwijl ze zich schrap zette op een hoop commotie, vooral veroorzaakt door zichzelf.

- Niet heel goed, I know. -

Echt waar, ze had zich alles al voorgenomen. Ze had zich voorgenomen om een bruggertje keihard te laten vallen, ze had zich voorgenomen om zo boos te reageren op een meisje dat ze wel moesten vechten en ze had zin gehad om, als het Mineko was met zijn positieve gevoelens, eens flink uit te schelden en ermee te vechten, alleen deze keer zonder Sasori. De jongens waren in haar geheugen gegrift. Kid, Mineko en Sasori hadden een speciaal plaatsje weten te bemachtigen in haar hart, vooral Kid. Alleen had ze niet verwacht dat ze die laatste nog eens te zien zou krijgen.
Nou ja, het kwam er dus op neer dat, nadat ze een hoop gezeul en gevloek met haar koffer veroorzaakt had, ze verstijfd stond voor Kid. De rook die van zijn sigaret naar de hemel reikte, viel haar het eerste op. Haar wenkbrauw schoot omhoog, terwijl allemaal gevoelens zich meester probeerde te maken. De eerste was de liefde die ze voor de jongen had gevoeld in de afgelopen maanden. De tweede was de haat, omdat hij niks meer van zich had laten weten toen ze eenmaal vertrokken was. Het zou er dus allemaal weer op terugkomen dat ze weer ruzie zouden hebben. Alleen ging ze zich deze keer niet zo gemakkelijk aan haar gevoelens overlaten. Met een pijnlijke trek rond haar mond dacht ze weer terug aan de tijd dat zij en Kid gelukkig waren. Ze zichzelf nog steeds op zijn schoot heen en weer wiebelen, tot hij haar stopte omdat het hem teveel pijn deed. Ze moest zelfs twee keer slikken als ze dacht aan de zoen die ze met hem beleefd had. Nee, in dat opzicht was het verleden ver, wat haar betrof. Nu stond een totaal andere Kid voor haar. Hij was geïrriteerd, misschien wel juist omdat ze teruggekomen was. Wel, zij kon ook zo zijn.
‘Ja, heb je daar soms problemen mee?’ vroeg ze arrogant, terwijl ze een hand in haar zij zette en haar koffer losliet. Het ding viel natuurlijk weer achteruit. ‘Stomme rotkoffer, met je rotsmiley,’ mopperde Alexis, terwijl ze ongemerkt een trap gaf aan het ding. Het foeilelijke, gele ding viel een stukje verder en ze keek weer opzij naar Kid. Ze slikte even en deed een stap achteruit. Ze was echter vergeten dat daar haar koffer daar nog steeds lag en struikelde bijna over het ding. Terwijl ze zachtjes vloekte en haar koffer opraapte, voelde ze dat gevoel dat ze in het verbeteringskamp ook al gehad had: gemis. Ze had Kid gemist, ook al zou ze dat hem misschien niet kunnen zeggen. Ze zou hem nooit meer kunnen vertellen dat ze van hem hield. Wat wou ze? Ze had hem immers achtergelaten, alsof hij niks was. Alsof de band tussen hun niks betekende. Toch twijfelde ze. Betekende die eigenlijk sowieso wel iets? Of was het gewoon een opvlieging? Ze wreef even langs haar jurk af en keek hem daarna rustig aan.
‘Ik ben niet expres weggegaan, weet je,’ zei ze, terwijl ze hem rustig aankeek. Toch wist ze al diep vanbinnen dat ze het verpest had. Het leek er niet op dat hij haar zou vergeven voor haar daden. Ze had het verpest bij hem, dat wist ze ook wel. Nu was het nog de kunst om niet als een of ander dom verliefd meisje er nog een excuus bovenop te praten, want dat had geen zin. De houding hoe hij tegen de pilaar stond, was typisch hem. Zo kalm en rustig, dat als je zijn geïrriteerde blik niet mee zou tellen, je bijna zou denken dat het hem allemaal niks meer kon schelen. Kon zij hem wel iets schelen? Ze grinnikte even, terwijl ze haar koffer beetpakte en zag dat de uitgang langs Kid was.
‘Verdomme, ze bouwen deuren ook altijd op plaatsen waar je ze niet moet hebben,’ mompelde ze.
Haar hand klemde zich zenuwachtig nog sterker om de handvat van haar koffer, waarna ze langs Kid af liep. Dat was al genoeg om haar even te laten sidderen. Zijn geur, het rook zo aanlokkelijk. Nee, Alexis, niet doen. Niet weer beginnen, dacht ze stug, waarna ze verder probeerde te wandelen, maar het lukte al niet meer. Half in haar beweging om langs hem te komen, draaide ze zich om. Ze probeerde expres zijn goudkleurige ogen te negeren, maar het was onmogelijk om die twee prachtige dingen niet aan te kijken. Meteen flitsten er weer herinneringen in haar hoofd langs. Ze hield haar tranen in en probeerde zo leeg mogelijk te kijken. ‘Nog wat op me aan te merken? Anders kan ik verder.’

- Woew, inspiratie :3 Hopelijk kun je er wat mee. ^^ -