_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Toegetakeld waren ze zeker. Hij had ook niet anders verwacht van een vuurdraak. Vuur was destructief, maakte dingen alleen maar kapot en deed ook alles maar pijn bij aanraking. Het vernietigde en kon levensgevaarlijk zijn, iets wat Nate niet zozeer tegengehouden had om tegen de draak te vechten, maar wat hem wel af liet vragen waarom ze leerlingen tegen een draak inzetten. Het was dan wel een mooie praktijkles, maar het was nog steeds niet erg veilig en er was nog altijd een kans dat iemand met brandwonden naar de ziekenzaal moest. Hij was dan ook blij dat ze er nog redelijk goed vanaf waren gekomen. Nate was ongedeerd, afgezien van wat blauwe plekken en schaafwonden, Tsunami leek oké te zijn, afgezien van zijn verbrandde haar, Shou leek ook prima, van Auru wist hij het zo niet omdat hij best wat klappen had gehad en Aubree leek helemaal niet oké met de brandwonden die ze had opgelopen. Ook kon hij zien dat de witharige doodvermoeid was door alle energieverbruik. Immers had zij de zwaarste klappen uitgedeeld en zeker ook de zwaarste ontvangen. En nog steeds was ze bezig met klappen uit te delen, want ze wees zijn hulp niet al te vriendelijk af en stampte de kerkers uit, duidelijk nog kwaad op hem. En waarom dat was, dat wou Nate gewoon weten.

Licht slepende passen brachten hem door de gang, langs het spoor van druppels water die afkomstig waren van de zeiknatte Bree, die bibberend voor hem uit liep en nauwelijks nog overeind bleef op de trappen. Ze was echt moe en ergens wou hij haar gewoon oprecht helpen, maar dat ging niet als ze zo ongelofelijk koppig bleef. Stiekem wou hij haar ook weer niet helpen, haar laten boeten voor hoe ze hem aan de kant had geschoven tijdens de les. Zij leek met zijn laatste optie mee te denken, want haar houding schreeuwde dat ze geen enkele vorm van hulp wou. Prima, maar hj wou nog wel antwoorden. 'Bree.' zei hij dringend en keek in haar ogen toen ze zich omkeerde en hem woest wegwuifde met haar woorden. Ze keerde zich weer om en klom de trappen weer op, voor zover dat ging. Nate twijfelde geen seconde en volgde haar gewoon. Hij schoof zijn plakkende haar voor zijn voorhoofd weg, nog licht bezweet door de hitte van de draak en het stoom wat was opgerezen door het contact tussen water en vuur.
Hij kwam aan bij de trappen die leidden naar de etages, waar Bree tot stilstand kwam en zich weer omdraaide naar hem, duidelijk niet tevreden met zijn aanwezigheid. Haar ogen vlamden van woede en heel even dacht Nate dat ze op het punt stond hem te slaan. Hij liet zich niet afschrikken en sloeg zijn armen over elkaar terwijl ze hem vertelde dat hij weg moest, dat ze geen hulp nodig had. Fuck, what a grouch. dacht hij, pissig door haar houding en zo langzamerhand zijn lontje ook weer te ontbranden. 'Wie zegt dat ik je wil helpen? Ik wil gewoon-' En ze was al weg. Nate zuchtte diep en geërgerd, zo luid dat het aan de andere kant van de gang nog wel te horen zou zijn geweest. 'Fuckin' Bree!' Hij stampte achter haar de trappen op, nog niet heel erg kwad, maar al behoorlijk geïrriteerd door haar houding. Bah, mensen mochten best pissig tegen hem doen en hem beledigen, maar bij Bree kon hij het gewoon niet uitstaan. Alsof zij dat ene felle vlammetje was dat fel genoeg was om een lont aan te steken, waar andere vlammen het niet haalden. Na wat gestamp van beide kanten kwamen ze aan op de etage van de water magiërs en vlak daarna de slaapzaal. Bree begon hem echt zat te worden en schreeuwde hem bijna toe dat hij weg moest gaan. 'Nee, ik weet niet van ophouden. En jij ook niet, zo te zien, PMS'ing bitch. Wat was dat voor een shit voorstelling in de kerkers?' gromde hij, zijn handen gebald tot vuisten, zijn blik kwaad.

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________

_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Zoals donker en licht tegenover elkaar stonden, waren ijs en vuur ook directe tegenpolen. Het ene was koud, het andere was warm. De ene bevroor en liet voorwerpen heel, de andere verbrandde en veranderde iets in as. Het waren twee elementen die altijd in gevecht met elkaar waren en eigenlijk kon geen van de twee echt winnen. Zo stonden Aubree en Nathan ook tegenover elkaar : de blondine die Nate graag ''ijskoningin'' noemde en het stuk tuig dat ontvlambaarder was dan een vat buskruit. Allebei koppig als de pest en allebei in een humeur dat niets goeds voorspelde. Zij wou gelijk krijgen, hij wou gelijk krijgen. Nate geloofde niet dat dit echt goed kon aflopen, gezien Aubree's haat jegens hem en zijn eigen afkeer jegens de watermagiër.
De etage van de watermagiërs was kouder dan zijn eigen, maar het feit dat hij het nog steeds warm had en nog zweterig was - plus het feit dat zijn woede hem het gevoel gaf dat zijn bloed letterlijk kookte, maakte het niet heel erg voor hem. Hell, hij kon er niet nóg minder om geven momenteel. Het interesseerde hem niet of hij ziek kon worden door de plotselinge verandering van temperatuur, alleen het meisje met de duivelshoorns op haar hoofd - in zijn imagination - had zijn aandacht nog. Hij wou dit uitvechten, hij wou haar leren niet met hem te sollen en niet weer te proberen de grond in te trappen. Stiekem was dat ook waar Nate nog butthurt over was - dat moment waarin ze besloten had hem even aan de kant te schuiven en zelf de leiding te nemen, als een pion die gesolliciteerd had voor de toren, maar een andere pion hem van zijn plek stootte.

Met een ruk draaide Aubree zich om naar hem en keek hem eindelijk aan, na hem de hele tijd de rug te hebben toegekeerd op de gang. Zijn vurige blauwe ogen boorden zich in die van haar, een prima weerspiegeling van haar eigen woede. Ondanks haar felle wakkere uitdrukking kon hij zien dat ze verkleumd en moe was, geen kracht meer had om te vechten. Dat ze er nog stond verbaasde hem, maar toen ze haar woorden als vergif uitspuugde, gaf hij er al niks meer om dat ze het niet zo goed had. 'Pfft, whatever. Zie ik eruit alsof ik daar om geef, bitch?' snauwde hij en sloeg zijn armen nijdig over elkaar. Momenteel kon hij vrijwel elke belediging naar haar hoofd smijten en het zou hem niet deren. Noch deerden haar beledigingen hem. Hij had er teveel gehoord om er nog om te geven. Stiekem waren ze bijna als bijnamen voor hem geworden. En hoewel hij niet vaak ruzie maakte met meisjes, wist hij prima welke hij kon gebruiken.
Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht door haar verdediging, een mengeling van amusement en bittere woede. 'Túúrlijk, Kingston. Jij bent de held, jij hebt ons allemaal gered, jij hebt ons allemaal een voldoende bezorgt~! Bullshit, dumb twat. Ik geef niets om die voldoende, maar ik weet dat wij zonder jou ook wel succesvol waren geweest. Genoeg goede watermagiërs op deze school.' slingerde hij naar haar hoofd. Ze was heel handig geweest in het gevecht, dat wel, maar voor Nathan betekende dat momenteel niets. Hij was ervan overtuigd dat ze het met een andere magiër ook wel hadden kunnen doen, daarom moest ze zich niet speciaal gaan voelen. Haar volgende belediging deed echter wel wat, stak hem als een mes in zijn rug. Hij had niet verwacht dat ze het zou weten van de waterdraak waar hij van weggelopen was. 'Alsof jij een goede captain was geweest.' siste hij woest, zijn handen gebald tot vuisten. 'Waarschijnlijk kan je niet eens een draak van een dinosaurus onderscheiden.' Bah, ze had hem net op die ene plek weten te raken, waar hij eigenlijk niets terug op kon zeggen en maar iets moest verzinnen. No way dat hij dit gevecht ging verliezen. Hij heette geen Nathan Collins voor niets! 'Hah, zonder mij was je nog niet eens door die muur van vuur heen gekomen, noch had je zo snel bij het gevecht kunnen zijn. En wil je wedden? Ik denk namelijk dat je binnen een paar minuten wel opgeeft, jankend van vernedering naar je zielige zeemonster-etage rent.'

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________

Ik ben zo slecht in ruziemaken. *headdesks*

_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Ongelofelijk. Gewoon ongelofelijk. Hij kon niet geloven dat hij hier nu eigenlijk gewoon ruzie stond te maken met een meisje in plaats van haar het soort aandacht te geven dat hij normaal altijd aan meisjes gaf - op verschillende manieren, zowel zachtaardig en zorgzaam als dwingend en ruw. Ruzies had hij genoeg gehad: met zijn broers, met leerlingen, met leraren, met zijn ouders, met alles wat op de planeet rondliep, behalve met meisjes. Er waren die zeldzame momenten geweest waarop hij een meid had uitgescholden omdat ze zich als een trut gedroeg, maar nooit had hij een hele schreeuwpartij gehad. Zo wou hij meisjes niet behandelen want Nathan had daar ook zo zijn principes voor, hoe onwerkelijk dat ook leek voor iemand als hem die tegen zowat alles in ging en nergens echt respect voor leek te hebben. Dat respect had hij onderhand ook al lang verloren en het kon nu alleen nog maar slechter worden voor zowel hem als Aubree.
Momenteel jeukten zijn handen ontzettend. Niet het jeuken van dat hij wou gaan krabben, nee. Het soort jeuken wat hij kreeg wanneer hij erg veel zin had om iemand klappen te verkopen. Hij verstrakte zijn spieren nog iets meer, waardoor de knokkels van zijn vuisten wit begonnen te worden en zijn nagels in zijn handpalmen drukten. De drang was zo groot en hij moest het tegenhouden want als hij eenmaal begon, zou hij niet meer kunnen stoppen. Sommige mensen hadden naar zijn mening gewoon echt een beating nodig en Aubree scoorde momenteel hoog op zijn lijst. Als hij niet zo kwaad was geweest, had hij nog enigszins respect gehad en het gelaten, maar hij voelde dat het eraan kwam, dat het zometeen vuil zou gaan worden.

'Fuck you, seriously.' snauwde Nathan in een lage stem, licht grommend als een woeste bulldog. Hij grijnsde licht toen hij merkte dat hij een gevoelige snaar bij haar had geraakt. Hij kon het aan haar uitdrukking zien, aan haar stem horen. 'Je denkt dat je heel wat bent, hè Kingston?' Zijn ogen knepen zich ietwat samen en hij keek haar met een mengeling van woede en pure haat aan. Hij ging zich echt niet stil houden voor haar. Hij was nog lang niet klaar met haar. Dit was nog maar het begin. Hij wou haar nog zoveel toeschreeuwen, zo vaak beledigen. Er lag een ontelbaar aantal woorden op zijn tong en hij wist niet met welke hij moest gaan beginnen. Aubree raakte hem echter met haar beledigingen over hoe hij weg was gelopen bij de waterdraak en oh, hij voelde de ketel al bijna overlopen.
En daar kwam het: de eerste fysieke aanval. Hij wist dat het niet lang zou duren voor Aubree hem daadwerkelijk zou gaan slaan en daar had hij ook gelijk in gehad. Ze hief haar hand en liet haar handpalm op zijn gezicht afrazen, wat met een smak een fikse klap kreeg. Zijn hoofd draaide een kwartslag door de kracht van de klap en zijn ogen waren voor een momentje op de muur gefixeerd. Zijn brein leek het voor even niet te kunnen verwerken, tot hij zijn wang voelde branden en het rood begon te worden. Hij draaide zijn hoofd om en keek haar met een intense woede aan, eentje die bijna een soort duivelse gloed in zijn ogen gaf. Oh, nu kon ze klappen terug verwachten. Absoluut. Zijn hand had genoeg geleden en hij gaf zichzelf nu gewoon legitiem een reden om haar te slaan. Ze leidde hem echter af met haar woorden en die woorden waren meer dan genoeg om zijn woede tot het ultieme hoogtepunt te krijgen. Haar belediging was een gigantische trap op zijn ego en wist hem tot complete waanzin te drijven. Nu wou hij haar niet eens meer slaan. Nee, hij wou haar eens laten zien hoe hij met een meisje om ging. Hij spreidde zijn handen uiteindelijk - die behoorlijk verkrampt voelden door het samenknijpen - en greep Aubree's schouders vast, waarna hij haar ruw naar achteren duwde, zo tegen een muur aan. 'Fuck you.' siste hij en greep haar polsen strak vast, tot op het punt dat hij ze bijna kon breken met zijn grip en ramde ze hardhandig aan weerszijden van haar hoofd tegen de muur. 'Ik zal je eens laten zien--' Hij maakte zijn zin niet eens af, had daar het geduld niet meer voor. Hij zou haar eens een lesje leren. Hard. En zonder ook maar een beetje te geven om zijn obscene acties drukte hij zijn lippen op die van Aubree, ving haar lippen in een harde en vooral veel te intieme zoen. De haat sprong van die actie af, net zoals de bittere bloedhete woede.

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________

_______________________________

''I'm gonna fight 'em off, a seven nation army couldn't hold me back.''

Zijn gedachten waren een grote veeg. Het zicht van snel voorbijgaand verkeer, daar was het mee te vergelijken. Alles vermengde zich met elkaar en maakte elk beetje contour compleet onduidelijk, waardoor het niet duidelijk was wat er nou voorbij ging, welke kleur waarbij hoorde en wat juist uit elkaar hoorde. Slechts de straatlichten waren duidelijk, net zoals zijn woede duidelijk was. De rest was een mengelmoes van gedachten, maar het waren geen gedachten waar hij naar zou gaan luisteren. Ze moest gewoon boeten, punt uit.
Zijn handelingen waren ietwat ruw en hard geweest, compleet tegenovergesteld van hoe hij de meeste dames behandelde. De meeste hielden er niet zo van om manhandled te worden, vaak manhandlede hij meisjes ook niet snel, maar nu hij eenmaal in de stemming was, kon hij er ook niet meer uit komen. Hij had nooit erg veel weerstand kunnen bieden tegen de emotie woede. Het maakte hem nogal agressief, daarnaast ook lichtelijk out-of-his-damn-mind. En Aubree werd daar nu helaas de dupe van.
Al vlug bleek ook maar dat Nate tot alles toe in staat was. In het momentje waarin hij haar tegen de muur pinde, zijn handen krampachtig om haar polsen geklemd, richtte hij zijn vurige blauwe ogen op haar met een doodserieuze blik in zijn pupillen, alsof hij probeerde te zeggen ''geen grapjes meer, it's on''. Die woorden verlieten zijn lippen uiteindelijk nooit, want zijn lippen waren te druk met het bevechten van die van Aubree. Of... bevechten? Eerder vrij spel hebben.

Daar had hij het mis, want waar zijn tong een doorgang tussen Aubree's koude lippen door probeerde te vinden, begon het meisje gewoon te bijten, klemmen en zijn tong te beschadigen. Ondanks dat Nate gebijt in het spel niet supererg vond, deed dit toch wel pijn en moest hij zijn hoofd terugtrekken om te voorkomen dat ze zijn tong nog doorbeet met haar tanden. Hij hijgde licht toen hij zich terugtrok en wou haar stiekem slaan voor die actie, maar hij wist dat hij haar nu niet moest loslaten of ze zou hem gaan bewerken met haar eigen vuisten. Hij hield haar polsen gewoon vast en keek de witharige giftig aan. Ze vloekte op hem en probeerde zijn voet te verpletteren onder haar eigen, hoewel de trap zwak was en het helemaal geen pijn deed. Nate grijnsde licht hierop en hief zijn armen, waardoor hij haar handen met zich mee nam. Hij drukte ze tegen de muur en pakte haar polsen met één hand vast, waardoor hij met de andere hand vrij spel had. Hij bracht zijn hand naar haar gezicht en pakte haar kin vast, haar huid koud tegen zijn eigen warme.
'You went too fuckin' far, bitch.' spat hij in haar gezicht, zijn ademhaling onregelmatig. Hij liet zijn hand zakken, zijn lange vingers gleden over haar kaaklijn, langs haar hals verder naar beneden, volgende de vormen van haar lichaam tot zijn hand op haar heup lag. Zijn lippen waren in de tussentijd al bezig gegaan, besloten Aubree's hals en nek-gebied aan te vallen. Hij zoog en beet op de gevoelige huid, liet blauwe plekken achter op de plekken waarvan Nate wist dat dat zoete plekken voor vrouwen waren. Hij luisterde al niet meer naar haar protesten en handelde puur op de manier waar hij op wóu handelen. Het kon hem niks schelen of het Aubree niet beviel. Ze moest haar plek kennen en dat was deze plek, vast tegen de muur, recessief aan hem en over een paar minuten waarschijnlijk onder hem, loyaal en nederig smekend voor zijn lichaam. Waar ze hoorde, volgens Nate.
'You. Need to learn your fuckin' place, Kingston.' siste hij op fluistertoon en liet zijn tong langs haar hals naar haar oor glijden, waarna hij zijn hoofd verwijderde van die plek en zijn lippen op die van haar drukte, opnieuw proberend om haar mond te domineren.


Duuude, Nate. *slaps him*

''They're gonna rip it off, takin' their time right behind my back.''
_______________________________

Ze was gewoon verkeerd geplaatst. Echt verkeerd geplaatst. Niet alleen verkeerd geplaatst in de les, niet alleen verkeerd geplaatst in zijn klas maar ook hier, in deze kamer, in deze situatie. Ze had er niet hoeven te zijn, had niet eens de persoon te hoeven zijn tegen wie hij deze handelingen verrichtten en ook had hij haar gewoon genegeerd als ze niet de nerve had gehad om tegen hem in te gaan. Alles wat tegen hem in ging, kreeg gewoon standaard een reactie. Die kon hij niet negeren, zijn mechanisme wou dat hij zichzelf in de problemen gooide en dat hij bepaalde mensen op bepaalde manieren moest behandelen. Dat was niet altijd even rechtvaardig, want waar hij een ander meisje gewoon had uitgescholden voor hoer, was hij hier gewoon bezig om Aubree's waardigheid van haar weg te nemen. Maar het was ook een té ideale situatie: ze waren alleen, ze waren beiden woest en niet in staat om na te denken en hij had beledigingen naar zijn hoofd geslingerd gekregen die niet eens gemaakt hadden moeten worden. Aubree was compleet misplaatst in deze situatie, ze hadden beter in een menigte kunnen staan ruziën. Dan was dit nooit gebeurd.

Maar gebeurden dingen nooit om een reden? Had Nate een geldige reden om dit te doen? Nee, dat zeker niet, maar daar dacht Nate compleet anders over. Zijn grenzen waren vervaagd, zijn gedachten werkten gewoon niet meer mee. Hij kon zich niet eens meer bedenken welke scheldwoorden ze vijf minuten geleden had gebruikt, laat staan rechtvaardig zijn. Het was totdat Aubree begon te praten, hem vroeg hoe zijn reden deze handelingen fair maakte. Hij stopte niet, maar dacht wel voor een momentje na. 'I'm showin' you how I handle girls, since you seemed to doubt my abilty to, dollface.' sprak hij in een lage grommende stem en drukte zijn lichaam iets dichter tegen die van Aubree aan, zijn knie tussen haar benen. Ze stribbelde nog steeds tegen, haar woorden waren nog steeds gesierd door haar gewoonlijke strijdlustige en harde toon, maar een subtiel tintje maakte het duidelijk dat ze vrijwel machteloos in deze situatie was. En dat was ze ook. Zij had haast al haar energie verbruikt aan de draak en Nathan maar half. Daarbij had hij sterkere armspieren en was hij een stuk zwaarder dan Bree.

Ondanks dat ze nog steeds met alle kracht tegen hem vocht, wist hij dat het niet lang meer zou duren voor ze op zou geven. Ze probeerde hem niet lichamelijk meer te bevechten en blijkbaar schoten haar woorden haar ook tekort. Het was slechts een kwestie van doorzetten voor hij haar precies had waar hij haar wou hebben. Hij grijnsde licht toen hij een zacht kermgeluid uit haar keel hoorde en keek even op naar Bree, een spottende uitdrukking op zijn gezicht. 'Do I turn you on, Kingston?' zei hij, zijn toon getint door frustratie maar ook pure lust en probeerde haar opnieuw te kussen, haar mond te domineren, maar ze gaf nog steeds niet toe. Haar tanden waren op elkaar geklemd en hij kwam er niet doorheen, dus trok hij zich terug en keek haar vuil aan. 'I'd like to see you try, but I'm fairly certain that this situation isn't in your favor.' Hij sloeg een arm om haar middel heen en tilde haar moeiteloos op, zijn andere hand nog steeds geklemd om haar polsen. Hij liep naar een bed toe en legde haar niet al te zacht neer, waarna hij over haar heen klom en zijn benen aan weerszijden van haar heupen positioneerde. Hij hield haar polsen nog steeds vast en begon haar hals opnieuw aan te vallen met beten, zuigzoenen, terwijl zijn andere hand vrij onder haar shirt door kroop en haar bovenlichaam begon te strelen, licht te knijpen. 'You're practically helpless.'

Gescheld, gekerm, geduw en getrek. Hij wou het allemaal, maar hij wou ook meer. Hij had zichzelf niet meer in de hand, de woede was hem naar het hoofd gestegen en had plaats gemaakt voor verkeerde gedachten, verkeerde handelingen en verkeerde ideeën. Zijn hoofd was als een wervelwind, het nam alles mee wat er in de buurt was en stopte niet tot het onweer voorbij was. Het onweer stopte echter niet, het was sterk, razend en werd alleen maar meer gefueled door het meisje dat onder hem lag.
Het was vreemd hoe Bree hem zo razend had gekregen dat zijn lichaam op alle verkeerde manieren reageerde. Hij wou haar slaan, hij wou haar schoppen, hij wou tegen haar schreeuwen, maar hij wou haar ook bijten, haar ruig kussen en haar op alle fouten manieren behandelen. En hij ging het ook doen, hij haatte haar en hij haatte hoe ze hem zo in deze toestand had gekregen – stiekem haatte hij de toestand niet zó, want als man had hij zijn behoeftes, maar hij was te kwaad om daarover na te denken. Gedachten schoten hem al te kort.

Geen enkele van zijn handelingen waren als lieflijk te beschrijven. Waar hij een enkel anderen zacht had behandeld, had hij ook een aantal keren de ruige afslag genomen. Aubree kreeg de ruige. Zijn lippen plaatsen zuigzoenen op haar nek, beten in de huid bij haar sleutelbeenderen. Hij zette zijn knieën aan weerszijden van haar heupen op het matras en hij leunde op één elleboog, zodat hij zijn andere hand vrij had. Die hand was nog steeds om haar polsen gesloten, maar die liet hij langzamerhand los. Het was niet alsof ze nog veel kon, vermoedde hij. Immers had ze haar energie verbruikt en lag ze kermend onder hem. Hij grijnsde licht bij de geluiden, maar die geluiden zorgden ook voor een zeker gevoel in zijn broek.
Hij was lichtelijk verbaasd toen Aubree haar hoofd wat boog zodat hij meer ruimte had. Dat… had hij niet verwacht. Hij had verwacht dat ze nog steeds zou vechten, ook al had Nathan haar aangestoken en was ze praktisch hulpeloos in de hele situatie. Hij hoorde haar woorden aan, een typische haat-opmerking met nog een opmerking erachter aan over zijn zelf-controle. Hij hief zijn hoofd wat en keek haar aan met zijn luchtblauwe kijkers, hatelijk maar lustvol in uitdrukking. ’I guess we’re both fools then.’ zei hij kort. Zelf-controle was hard te vinden. Ergens wist hij wat ze impliceerde en wat ze met die woorden wou, maar hij was al te ver gegaan om zich nu terug te trekken. Ook kon hij zeggen dat Aubree dit ook wou, haar lichaam sprak waarheden die elke leugen zouden vernietigen.
’You’re so god damn hypocrite, Kingston. You can’t control yourself either.’ Hij pakte met zijn vrije hand haar shirt vast en trok het omhoog, zodat de natte stof van haar huid gestript werd. Teveel kleren. Ze moesten uit. Hij stopte even en trok zijn eigen shirt uit, zijn gespierde vormen kwamen tevoorschijn – Yep. Hij boog zich weer over Aubree heen en liet zijn handen over haar bovenlichaam strelen, terwijl zijn lippen weer naar haar nek en oor gingen.

Derpy post, maar ik begon op een gegeven moment te babbelen over ‘’Just because she’s turned on, doesn’t mean she says YES’’ en feministische rape-culture standpunten Dus ik houd het maar even hierop xD

Dus dit was hoe het voelde. Dit enorme, onbegrijpelijke gevoel wat haar gedachten in een houdgreep legde en haar lichaam deed verlammen. Het maakte haar oogleden zwaar en haar ademhaling oppervlakkig, het vormde haar lichaam in hoeken waardoor er alleen nog maar meer aanrakingen kwamen, die het gevoel alleen nog maar groter, erger maakten.
Ze wist hoe ze van het gevoel af kon komen – ze kon het laten doorgaan tot het haar verscheurde en dan zou het wegvloeien in een waas van schaamte en rust, en dan zou ze in slaap vallen en wakker worden en dan zou het weg zijn, maar er zou meer weg zijn dan dat. De enige vraag was of ze dat wel wilde.
Niet dat ze eraan kon ontsnappen, ergens achter in haar hoofd had ze de beslissing al lang genomen, maar ze hield vast aan de illusie dat ze een keuze had in de zaak.

Nathan liet haar handen los en ze liet ze liggen boven haar hoofd, haar lichaam nam de beslissing voordat haar hoofd erover na kon denken en zelfs als ze erover na had kunnen denken, had ze dezelfde beslissing genomen. De jongen boven haar had gelijk. Ze was een hypocriet, had zelf geen controle en beschuldigde Nate er nog steeds van. Niet dat ze dat snel zou toegeven. Niet dat ze snel iets anders zou zeggen dan hoeveel ze hem haatte.
Haar rug kromde zodat het shirt makkelijker uitging, haar handen werkten eindelijk mee en ze plaatste ze op zijn schouders, deed ze over zijn rug glijden en kraste zacht met haar nagels over zijn huid. Een soort van verzet, een soort van reactie op zijn lippen.
Daarna gleden haar handen over zijn schouders naar zijn nek en trok ze zijn hoofd naar het hare, zo dichtbij dat haar lippen de zijne raakte toen ze sprak.
‘You know I hate the combined product of you and myself more than you could ever begin to hate me and myself and you and yourself on the worst day of your life so, fucking deal with it and let’s do it already, you cunt.’

KINDA EXPLICIT SO THIS POST AIN'T FOR A YOUNG AUDIENCE. LOL. 16+

Ze had gelijk. Oh, ze had ergens helemaal gelijk - niet dat Nate dat zomaar zou toegeven, maar tot op een bepaald punt was Bree de spreker van de waarheid. Ja, hij had geen zelf-controle. Als man zijnde had hij op z'n minst een switch nodig, iets dat zijn handelingen zou stoppen en hem bij zijn positieven zou brengen. Er was een rem nodig op zijn gedachten, maar die rem was er niet. Die rem zou Bree moeten zijn, maar het feit dat zijn bloed kookte en hij pisnijdig op haar was, maakte het geen geschikte rol voor haar.
Zijn bloed was niet het enige wat kookte, hij was te ver gegaan om er nog een stop op te zetten. Realistisch gezien zou hij zich ongeacht van dat gevoel in zijn broek moeten terug trekken, maar het voelde te goed, te goed om te stoppen.
Bree had gelijk, maar ze was dat ene detailtje vergeten.

Smalle handen verplaatsten zich over zijn blote warme huid, streelden zijn brede schouders en rug, haar nagels krasten licht, waar Nate de rillingen van kreeg. Uit zijn keel steeg een lage lustvolle kreun op en zijn tanden beten iets harder in haar huid. Zijn eigen handen begonnen haar borsten te strelen, gleden langs de zachte gevoelige huid met licht knijpende moties. Hij werd echter afgeleid toen ze zijn hoofd naar de hare trok, haar vingers in zijn nek gedrukt en haar lippen strijkend over de zijne terwijl ze praatte. Hij had haar hele zin niet kunnen volgen als hij niet goed had geluisterd, maar hij begreep waar het vandaan kwam en wat ze bedoelde. Hij grinnikte zacht en keek haar ietwat geamuseerd aan. 'You know, sometimes you shouldn't speak at all.' zei hij en liet zijn handen over haar ribben naar achteren glijden, zo over haar rug. Hij tilde haar wat van het bed af zodat zijn vingers met de sluiting van haar bh konden spelen en die los konden maken. Hij probeerde haar niet weer te kussen, dat leek ze nadrukkelijk niet te willen, dus richtte hij zich naar haar borstkas en liet zijn lippen over haar witte buik en borsten glijden, zuigend en bijtend en spelend met haar huid, ervaren en lustvol. Hij kreeg haar bh sluiting met veel gepriegel los en liet het stukje stof op de grond vallen. Hij kon het niet helpen om even te staren naar haar ontblote bovenlijf, zijn ogen iets samengeknepen en zijn lippen in een halve grijns. 'Let's fucking get it on, then.' zei hij terwijl zijn hand naar zijn riem ging.

Hij had meer dan zij. Meer controle, meer ervaring, meer spierkracht, meer alles. Hij had zoveel meer en ze wist dat het hem in de dominante positie liet en dat ze geen acties kon ondernemen, slechts kon reageren op wat hij deed. Haar handen over zijn huid, zijn lippen over haar lichaam, haar lichaam in de lucht en dan weer op het bed.
Er was geen lucht in haar longen en geen gedachte in haar hoofd, geen wijsheid en geen verstand, alleen een dikke wolk met lust en woede die alles wat niet te maken had met Nathan pijn doen en hem door laten gaan onzichtbaar maakte.

Haar borst ging snel op en neer, haar ademhaling snel maar oppervlakkig. Langer dan dit zou ze het niet uithouden – haar woede veranderde in iets anders maar Bree wilde het boos, ze wilde het boos en onvergevend en pijnlijk, ze wilde het nu en ze wilde het… Waarom?
Vragen zonder antwoorden, waar ze ook niet naar ging zoeken. Nate’s hand ging naar zijn riem en ze waren veel, veel te ver gegaan om ooit nog terug te gaan naar wat de twee ooit waren.

OH YOU KNOW IT.

Pijn. Bloed. Pijn op verschillende plekken – haar armen, haar benen, haar huid en haar haren. Ze had krassen en gaten en sneden op verschillende plekken. Bloed was er geweest – het had pijn gedaan, maar het meeste bloed was niet door Nathan veroorzaakt, het meeste bloed had ze zelf vergoten, of had haar lichaam vergoten.
Ze had de witte lakens naar zich toegetrokken en was met haar rug naar hem toe gaan liggen, haar beschadigde witte rug met de rode krassen. Zoute tranen liepen uit dofpaarse ogen, stilletjes, stiekem. Bree wilde niet dat Nathan het wist en wilde het hem tegelijkertijd in zijn gezicht smijten.

Haar benen zwaaide ze over de rand van het bed heen. Ze drukte het laken tegen haar borst, maar gaf er niets om dat hij haar ontblootte rug zag. Het meisje stond op, slikte en keek toen over haar schouder naar de jongen, laken gebruikend als een halve jurk. ‘Dat was mijn eerste keer, weet je dat?’ vroeg ze hem retorisch, zachtjes, on-Bree. Kwetsbaar was ze, kwetsbaar en gekwetst.