Oh. Het was een geweldige nacht geweest. Het was niet handig om te gaan feesten midden in een lesweek maar Elveria had lak aan alle regels, zelfs degene die ze voor zichzelf had gemaakt. Met een glimlachend gezicht was ze s' ochtends op gestaan. Ze was er wel aan gewend om rond drie uur half dronken in bed te rollen en om zeven uur op te staan. Ze deed het immers ongeveer om de dag. Het zonnetje dat haar door het raam blij verwelkomde liet haar zwarte haren, die in een losse staart zaten, licht schijnen. Het werd eens tijd dat ze het ging verven, of dip-dye, dat was nu helemaal de trend. Misschien felrood, of blauw? Paars leek haar beter.
Haar kleding bestond uit een broek met gaten, een wit t-shirt met de afbeelding van een lachende schedel, een zwart katoenen vest met heerlijk lange mouwen en een zwart hoedje met een witte band er om heen. Ze bekeek heel even haar sieradendoos, en besloot toen maar een ketting met een snor er aan bevestigd om te doen.
Ze was klaar, behalve dan nu nog haar tas in pakken. Ze gooide er random boeken in, gokkend op de lessen die ze zou hebben, en vergat ondertussen de helft. Elveria was een goede multi-tasker want ondertussen zat ze ook haar tanden te poetsen en zich op te maken. Vrouwen.
Ze gooide haar rugzak over haar schouder en vertrok naar de grote zaal. Ontbijt. Haar maag rommelde en haar hoofd stond naar koffie. Een lichte kater van het feestje van gisteren, waarschijnlijk. Ze grijnsde bij het zien van de overvolle zaal. Enyana zag ze niet zitten, voor de rest had ze geen zin om bij de roddeltantes, de fangirls of de geeks te gaan zitten dus liep ze naar de enige vrije tafel, waar alleen een jongen aan zat die met een zurige kop voor zich uit stond te staren, en schoof aan. Een klein eindje van hem vandaan, begon ze met het smeren van een boterham en reikte ze naar de koffie. Net toen ze had ingeschonken riep de jongen het uit. ''GODVER. DAT IS FUCKING HEET.'' Elveria keek met een opgetrokken wenkbrauw haar de jongen met de bril. Hij leek bozer dan eerst. 'Goodmoring Mister Sunshine,' Zei ze met een grijns. Gewoon een lolletje, iets om hem mee te treiteren. Ze wist heus wel dat hij dit niet zou tolereren.

Ze bleef hem grijnzend aankijken, haar ogen blonken van de lol. Elveria hield ervan als ze iemand gewoon zo erg kon irriteren, ook al was deze jongen al met het verkeerde been uit bed gestapt. 'Piss off, troublesome twat.' wierp de donkerharige jongen haar toe. Ze trok en een wenkbrauw op en lachte alleen maar. Dat deed haar niets. Hij keek nijdig naar haar en leunde achterover tegen de rugleuning. Hij pakte zijn bril op van de tafel en zette hem weer op. Elveria Grijnsde en bekeek het broodje wat op haar bord lag. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat hij haar bekeek. Overwoog hij nu om zijn excuses aan te bieden? Ze keek hem recht aan. 'Vind je me mooi?' Het sarcasme droop van haar stem af. Ze veegde met haar hand over haar kin om wat kleine broodkruimeltjes te verwijderen. 'Oh, heb ik je nu sprakeloos gemaakt?' Zei ze met een blije, opgewekte stem. Dat zou hem waarschijnlijk nog meer irriteren, bedacht ze zich. Misschien ook als ze zo blij door ging praten. 'Ik snap je wel hoor, ik ben ook knap, altijd al geweest, je had mijn kinderjaren moeten zien, alle jongens lagen aan mijn voeten.' Babbelde ondertussen door en met haar hand ging ze even door haar nu lange haren. Het was duidelijk dat ze een grap met hem aan het uit halen was en dit alles niet eens meende. Maar misschien maakte het hem jaloers als hij haar echt leuk vond. Ze grijnsde bij het idee. Iemand die haar leuk vond? Ze was eigenlijk nog niet eens over Lorenzo heen. Bij die naam kwam het beeld van de jongen weer bij haar op. Haar glimlach vervaagde en ze staarde voor zich uit. Elveria beet op haar lip om kleine tranen te bedwingen. Waarom was hij in godsnaam weg gegaan? Ze zuchtte diep en staarde naar haar broodje. De dag leek ineens niet meer zo fleurig.

Sorry voor de kortheid ><

Elveria was niet voor een gat te vangen en had al heel haar leven hatelijke opmerkingen aangehoord en ze had geleerd er niets mee te doen, ze niet op te nemen maar ze af te stoten. Ze grijnsde alleen flauwtjes en keek toen weer naar haar broodje. Ze moest Lorenzo echt van zich af gaan zetten. Hoelang was het nu al geleden? Een jaar? Misschien iets minder, maar dat was lang genoeg. Ze zuchtte en nam een slok van haar koffie. Uit haar tas haalde ze een blocknote en een pen en schreef met lichte hanenpoten: 'To do list:' Ze beet op het uiteinde van de pen, zuchtte en schreef toen een aantal dingen op.

• Lorenzo vergeten
  
• Huiswerk maken???
  
• Huisdier kopen
  

Het tweede punt streepte ze meteen door, daar zou nooit wat van komen. Never. Ever. Ever. De jongen nam een slok van zijn koffie en legde zijn inmiddels opgegeten appel op het dienblad. Elveria had nog nauwelijks wat gegeten. Om niet over te komen dat ze aan een honger staking deed sneed ze het broodje op en legde er wat salami op. Met zorgvuldige happen begon ze te eten en spoelde de soms droge stukken brood weg met wat koffie. Het was een tijdje stil tussen de twee totdat Elveria de stilte doorbrak. 'Elveria, Elveria Down.' Ze zei alleen haar neem, geen 'prettig kennis met je te maken, wat is jou naam?' Ze was daar totaal niet geïnteresseerd in en beleefdheden had ze al heel lang achter zich gelaten. Ze grijnsde naar hem, boeide haar wat of hij zijn naam zei, kon ze hem nog wel de hele tijd treiteren met bijnamen. 'Weet dat als je je naam niet zegt ze waarschijnlijk voor eeuwig door je leven gaat bij mij als petjochie, of koffiejong.' Ze nam de laatste hap van haar broodje, veegde de kruimels van haar mond met haar mouw en pakte haar tas. 'Maar ja, het is tijd. De plicht roept.' Ze salueerde, haar ogen glommen van plezier, en met grote passen beende ze de zaal uit, alleen sloeg ze de gang naar buiten in. Ze had geen zin in lessen. Ze wilde is gaan kijken wat ze in Oaks Field voor dieren hadden. Ze grijnsde bij het idee dat ze weer eens ging spijbelen, dat de leraren zich aan hun hoofd krabde en bedachten waar die verdomde Down nu weer was. Ze liep het terrein over, ze was de jongen al weer helemaal vergeten.

Ze voelde gewoon dat hij achter haar aankwam. De grijns bleef op haar gezicht spelen terwijl ze met een stevige pas doorliep. Hij mocht met haar mee, of hij kon gaan hijgen en blijven staan om op adem te komen, het boeide haar niets. 'Zeg, hoor jij niet in de les? Ben je niet één van die brave meisjes die altijd op tijd komen en tienen halen?' vroeg de jongen die blijkbaar Nathan heette, een naam die haar liet proesten, wie heette er nou weer Nathan, het was zo meisjesachtig. Hij liep dicht achter haar aan en ze keek even over haar schouder. Ze keek hem sarcastisch aan en grinnikte, vervolgens keek ze weer voor zich uit. 'Braaf? Tienen en op tijd? Blijkbaar ben je nieuw, anders had je toch wel moeten herkennen dat een meisje genaamd Elveria Ankes Down het op deze school niet zo goed voor elkaar heeft.' Riep ze hem toe. Ze gooide haar tas wat verder over haar schouder en ging nog wat sneller lopen. Zou hij haar bij kunnen houden? 'En jij? Nathan Collins? Ben jij een braverik? Aan je woordenspel aan het begin van de ochtend lijkt me niet.' Ze keek hem niet aan, hield haar pas niet in, het leek net alsof ze tegen lucht aan het praten was. Elveria sloeg een klein paadje in, dat naar een deel van het duistere bos leidde. 'Als je mee wilt moet je opschieten, de buitenlessen gaan zo beginnen, en de gymklas komt altijd hier langs bij hun ochtendrondje.' Ze begon nu op een drafje kriskras door het bos te rennen, struiken en takken van zich weg duwend. Zou hij haar nu kwijtraken? Dan was ze tenminste van hem af, en liep hij lekker verdwaald door het bos. Na wat geren kwam Elveria uit bij een zwart, hoog hek. Het hek wat Starshine van de buitenwereld scheidde. En in het hek zat een gat. Elveria had het een paar maanden geleden ontdekt, en steeds als ze weg wilde kroop ze hier doorheen want als je door de poort ging werd je zo gesnapt. Ze gooide haar tas over het hek heen, het kwam met een luidde, harde plof neer en een paar boeken, waaronder haar schetsboek vielen eruit. Ze kroop door het hek, propte haar boeken er weer in en vergat haar schetsboek. Ze draaide zich om en keek Nathan aan. 'Als je door de poort wil best, maar je komt regelrecht bij Saf terecht, dat je het weet.' Ze draaide zich weer om en begon rustig weg te lopen, hij had tenminste wat tijd om er doorheen te kruipen en haar achterna te gaan. 'En wat bracht jou op het idee om te spijbelen? Mij?' Ze lachte en liep verder. Nathan was raar. Maar ze mocht hem wel.

Elveria gooide met een ruime boog haar tas over het puntige hek neer. De tas kwam hard neer op de grond en een aantal boeken vielen eruit. Ook haar schetsboek. Het was een donker, gehavend boek met talloze losse blaadjes die om de een of andere reden altijd op hun plek bleven. Elveria kroop door het hek heen, propte haar boeken erin en vergat haar schetsboek. ' Als je door de poort wilt best, maar je komt regelrecht bij Saf terecht, dat je het weet,' Zei ze en ze begon weer weg te lopen.'Neh, geen zin in.' mompelde Nathan en smeet ook zijn tas over het hek. Hij klom eronder door en hees zijn tas weer aan zijn schouder. 'Hoe heb je dit gevonden?' vroeg hij terwijl hij zijn bril recht zette. Elveria grinnikte, ze wist dat die vraag zou komen. 'Als je genoeg vrije tijd hebt, dan vind je van alles.' Was haar antwoord. Het was geen direct antwoord, meer een raadselachtig antwoord. Ze had nog steeds niet alles ontdekt van het kasteel. Waarschijnlijk zou dat nog niet eens lukken in tien jaar. ' 'En wat bracht jou op het idee om te spijbelen? Mij?' Ze keek voor zich uit. Uit haar ooghoeken zag ze Nathan die haar iets aanreikte. Een zwart, hoekig boek. Shit, dat was haar schetsboek. Met een koele blik vooruit pakte ze het aan, haalde de tas van haar schouder en propte het erin. Vervolgens sloeg ze de tas weer over haar schouder en liep rustig door. 'Geen zin in de les. Alleen spijbelen is niet leuk en jij bent de enige die - net zoals mij - dom genoeg is om niet naar de les te gaan.' Elveria draaide met haar ogen. Ze was niet dom. Misschien soms niet al te slim op sommige momenten maar niet dom. ' Ik wil alleen maar kijken wat voor huisdieren er zijn in Oaks Field. Misschien alvast eentje kopen. Ik mis een dierenvriendje wel.' Dierenvriendje, het verkeerde woord. Het klonk zo schattig, liefdevol. Alsof ze verschrikkelijk alleen was, niemand had om zich aan vast te klampen. Nope. Dat niet. Maar ze herstelde het woord niet. Dat zou het alleen maar erger maken. Ze hees haar tas wat verder over haar schouder en liep het bospad af naar de klinkerweg die naar Oaks Field leidde. 'Kom je mee, of ga je liever naar de straatbende's. Ze zijn aardig hoor, als je ze eenmaal kent tenminste.' Ze herinnerde haar eerste ervaring nog goed. Ze hadden haar bijna verkracht. Maar ze had een flinke trap uit gedeeld en alles was goed gekomen. In haar leven kwam altijd alles goed.

Nate keek kort even achterom naar het hek, nog zo'n plaats die hij zeker moest onthouden. Hij kon al zeggen dat hij veel zou gaan spijbelen. Dat was zonder het ook maar eens gedaan te hebben een feit. Op zijn vorige school spijbelde hij ook met veel plezier, tot grote ergenis van zijn leraren. Met heel wat minder plezier was hij geschorst omdat hij te vaak had gespijbeld, soms zelfs in de nablijfuren. Het was de manier waarop hij functioneerde, waarop alle Collins broers functioneerden. Geringe tot geen inzet voor school, ondeugend als de pest en lui als koeien wanneer ze niet op de straten waren. En hoewel ze allemaal bijna hetzelfde deden, waren er minieme verschillen. Nate deed aan sport, Mike haatte sport maar monteerde, Liam was atechnisch en skateboardde liever enzovoorts. Je kon eigenlijk niet bepaald zeggen dat de Collins broers een goede reputatie hadden. But did they honestly care? Not a chance.
Nate liep kalm naast Elveria en had haar haar schetsboek teruggegeven. Nieuwsgierig als hij was had hij er wel een kijkje in willen nemen, maar had dat maar niet gedaan. Hij keek niet in andermans privé-dingen tenzij hij toestemming had. Zo fatsoenlijk was hij dan weer wel. Voor de rest moest men niets van fatsoen bij hem zoeken. Dat was uitgesloten sinds 15 juni 1996. Hij keek naar Elveria toen ze met haar antwoord kwam. Het was een raadselachtig antwoord, iets wat hem liet denken over hoe ze dit had kunnen vinden. Hij dacht er echter niet teveel over na, want hij liep bijna tegen een boom. Hij paste zijn looppad aan en stak zijn handen in zijn broekzakken. 'Dus jij barst van de vrije tijd. Fijn, heb ik iemand om lastig te vallen.' En ja, hij maakte het ook nog eens duidelijk dat ze nog lang niet van hem af zou zijn. Daar zou ze vast naar uitkijken. Althans hij wel. Hij zou plezier beleven aan geïrriteerde blikken van haar, al leek ze best een taaie. Maakte niet uit. Een week met hem en ze zou hem vanzelf wel zat worden.
Nate hoorde Elveria weer praten. Ze ging naar Oaks Field toe om een dierenvriendje te halen. Inwendig grinnikte hij om dat woord, maar het deed hem ook weer denken aan zijn eigen kat. Helaas had hij haar thuis moeten laten vanwege zijn moeder. Die was overdag altijd zo alleen, dus had ze
Mr. Tuxeudopants bij zich om zich te vermaken. Hij miste die kat wel, maar die zag hij wel weer in de vakantie. 'Prima. Waar dacht je aan?' vroeg hij, merkend dat hij nu gewoon een normaal gesprek aan ging. Niet helemaal zijn bedoeling, maar irritant deed hij later wel. Hij hoorde iets over straatbendes en gelijk begonnen zijn instincten op te spelen. Zijn ogen gingen van links naar rechts, alsof ze iets zochten. Ze zochten naar de bendeleden, alsof die elk moment vanachter een boom konden springen. Op Puffoon had hij zo vaak met straatbendes gevochten dat hij er een soort reactie op had gekregen. Elke keer als hij ze zag of ook maar het woord hoorde, begonnen zijn instincten te werken, zijn spieren te branden en zijn gedachten te tollen. Maar nu was hij echter niet op Puffoon, zeker niet Zuid-Puffoon. Hij was niet in zijn wijk, hij was niet in het midden van gevaar. Jus' relax, dude... 's not like back at home here... Hij ontspande wat in zijn hoofd en houding en liep kalm verder. 'Ze zijn zeker heel aardig. Fijn om een theekransje mee te houden.'

Elveria hield haar hoofd knap boven water met alle fouten woorden die ze nu had gebruikt, die absoluut niet bij haar pasten of ergens opsloegen, en ze had netjes al Nathan's irritante grapjes prima kunnen afweren, alsof het lucht was waar je tegen aanblies en zo voor je uiteen week. 'Prima. Waar dacht je aan?' vroeg Nathan, Elveria keek even over haar schouder en trok een wenkbrauw op. Ze bekeek hem van top tot teen en keek weer voor zich uit. Haalde hij nu een grap met haar uit? Als hij dat deed kreeg hij het te bezuren, ze had niet voor niets al een paar jaar vechtsport gedaan. En dat andere geheime ding, waar ze niets over moest zeggen. Wanneer kreeg ze eindelijk weer een opdracht binnen? Zodat ze haar saaie leventje weer even aan de kant kon gooien om weer eens iemand een shop onder zijn kont te gooien of een keel door te snijden met haar zwaard. Oké, misschien was dat laatste weer iets te gruwelijk maar ze wilde gewoon weer wat spannends doen. De lol van spijbelen was er na al die tijd wel af gegaan, ze had geen adrealine meer als ze in de verte het gymclubje al aan hoorde komen, dat het teken gaf dat ze op moest schieten. Het was gewoon ronduit saai geworden. Maar terug in de realiteit. Tja, aan welk huisdier dacht ze? 'Misschien een kat, of een raaf, misschien een chinchilla? Een egeltje lijkt me ook wel schattig.' Zei ze hardop nadenkend. Maar ondertussen schoot haar alweer iets naar binnen. Ze liepen ondertussen op de klinkerweg en de eerste huisjes kwamen al in zicht. 'Kom je mee, of ga je liever naar de straatbende's. Ze zijn aardig hoor, als je ze eenmaal kent tenminste.' De eerste herinnering met een straat bende kwam weer in haar op en zorgvuldig stopte ze hem weg. Niemand hoefde dat te weten. 'Ze zijn zeker heel aardig. Fijn om een theekransje mee te houden.' Ze hoorde in Nathan's stem dat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Had ze hem nou bang gemaakt? Lafaard. 'Tss..' Zei ze. 'Ze komen hier zomenteen echt niet uit de bosjes springen, ze houden meer van de donkere gedeeltes. Eigenlijk zie je ze haast nooit overdag. Tenzij je echt verkeerd zit.' Meer had Elveria er niet aan toe te voegen. Als hij ze opzocht, zijn schuld maar zij ging hem niet redden.

Elveria keek hem raar aan. Waarom? Was het zo raar dat hij oprecht was geïnteresseerd in welk dier ze zou nemen? Of zag ze hem niet als dierenliefhebber? Waarschijnlijk dat laatste. Hij leek waarschijnlijk op iemand die op puppies spuugde. Hoewel dat precies was wat Nate van Elveria had verwacht. Zij bleek dus ook wel een dierenliefhebber te zijn, niet de preutse bitch die ''ewwww'' gilde bij het aanzien van uitwerpselen. Dat soort meisjes kon Nate niet zo goed uitstaan. Dan wou hij gewoon het gezicht van diegene in de bruine pudding duwen. Like, grow some balls, girl! Bij Elveria was dat echter niet nodig, Nate kon al zien dat ze anders was. Er was iets aan haar wat hij niet helemaal kon plaatsen. Tuurlijk, ze was zeker niet onschuldig, maar er was iets meer dan dat, al kon hij niet 1, 2, 3 raden wat. Hij ging er niet naar vragen, immers was hij niet echt van plan zich in haar te gaan verdiepen. Slechts pesten en zichzelf vooral entertainen, daar bleef het bij. En meer kreeg ze ook niet.
'Misschien een kat, of een raaf, misschien een chinchilla? Een egeltje lijkt me ook wel schattig.' vertelde Elveria. 'Pffft, raven. Het enige wat ze kunnen, is je goed wakker houden 's ochtends en op je hoofd schijten.' zei hij. Hij haatte die beesten met een passie en wou het liefst een luchtbuks pakken en ze uit de lucht schieten. Dat waren toch geen huisdieren? Hij zou nog liever een papegaai nemen dan een raaf.
Hij negeerde de straatbendes al, wetende dat ze geen ruzie met hem zochten. Immers kenden ze de Collins-jongen niet. In zijn wijk waren de Collins-jongens bekend. Acht broers die een goed team vormden en ook nog eens berucht waren om hun acties en (soms) illegale bezigheden. Maar hier was dat niet zo. Hier kende niemand hem en stiekem was Nate daar wel blij mee. Het was fijn om een imago op te bouwen op een nieuwe plek, een imago waar hij blijer mee was dan die thuis. Hoewel de jerk zijn ook niet al te best was, hij jaagde er meer mensen mee weg dan hij aantrok, maar Nate was er tevreden mee. Zo was hij nou eenmaal. Bovendien hielden veel ladies meer van jerks, gek genoeg. Hij snapte dat niet helemaal, maar hij vond het wel prima. Hij luisterde maar half naar Elveria, want zijn aandacht was weer gesprongen naar een ander punt van de winkelstraat. Een paar seconden later keerde hij zijn hoofd weer naar Elveria toe en fronste wat. 'Zijn die ogen echt of wat? Draag je kleurlenzen of zo?' Of hij was gewoon onbekend met deze hele wereld. Waarschijnlijk dat.

Lol, sorry voor de crappyness en de awkwardness. Maar mijn brain werkt momenteel niet op jerks D;