Grom [dominic]

I may look calm, but in my head...I've killed you three times

Een rustig dagje was het geweest, met niet al te veel vervelende vakken, niet dat ze echt veel lessen had gevolgd vandaag, maar bon. Het was de gedachte die telde, nietwaar? En nu, in het schemerduister was ze vrij, in zoverre dat ging in deze school uiteraard. Want echt vrij zijn met zo’n wezens als Savador in de buurt was uiteraard niet simpel, met zijn geniepige plannetjes, zijn walgelijke huisdier, en zijn ongelofelijk creepy kelder. Ach ja, zijn regels waren vervelend, uitermate vervelend zelfs. Daarom ook dat ze er een sport van had gemaakt om er zoveel mogelijk aan haar laars te lappen. Een fijne sport, erg vermakelijk. Maar binnenkort zou er nog een nieuwe sport volgen, cheerleader – golf. Oh ja wat zou ze er van genieten om vanaf de tribune de huppel trutjes te bekogelen met golfballen, en wie weet wanneer het toch oh zo lieve schoolhoofd zijn bleke kop liet zien, dat ze hem ook trakteerde op een balletje…een bowlingbal. Die gedachte veroorzaakte een duivelse glimlach op haar gelaat.
Met een zelfverzekerde en toch iet wat relaxte pas liep ze door de gangen, een tas over haar ene schouder geslagen. Met de tas liep ze richting de kerkers, een van haar favoriete hang plekjes, het was er rustig en duister en ideaal om mensjes bang te maken en te laten schrikken. Maar een tikje licht was toch best handig om wat te zien, ik bedoel maar zin om ergens tegen te knallen had Rhine niet echt. Gelukkig voor haar begon haar novaanse kant zich eindelijk weer een beetje te ontwikkelen, en lukte het haar dan ook om een paar lichtbolletjes te maken die ze vrolijk om haar heen liet slepen. De zwarte hakken van haar schoenen tikte op de stenen vloer. Zwart, een heerlijk kleurtje was het, of nou ja kleurtje, zwart werd niet beschouwd als kleur, hij was verstoten, nog een reden waarom ze er zo van hield. Zwart was de buitenstaander, het duister broertje van wit, de overheerser die iedere kleur naar zijn wil kon schikken.
Mooi ze was er bijna, nog een klein stukje verder en ze kwam bij haar geheime verstopplaatsje aan. Eigenlijk waren deze gangen best koud, nogal tochtig zelfs. Maar toch had ze geen kou, ondanks de korte broek, de halflange mouwen van haar vest. Geen idee hoe het kwam, maar ze vond het wel prettig zo.
Aha daar was het, een klein luikje in de vloer, in een donker uithoekje van de kelder. Langzaam opende ze het stroefe luik, stak er een stok tussen zodat deze niet weer naar beneden zou vallen. De geheimzinnige zak haalde ze van haar schouder, deed hem open en kapte de inhoud in het luikje, samen met de rest. Allemaal illegale drugs. Hier was haar verstopplaatsje voor die dingen. Oké ze had beloofd er niet meer aan te zitten, maar zo heel af en toe kon ze het echt niet laten, en hier was de ideale verstopplaats, hier zou Savador ze nooit ontdekken, en als hij dat wel deed zou hij niet weten van wie ze waren, geen dwangbuis voor haar dus. Ze keek naar haar voorraadje, ja rhine was best tevreden over haar voorraad bij elkaar gehamsterde drugs. Op haar knieën zat ze nu, recht voor het luik, telde voor de zekerheid de hele voorraad nog eens, om er zeker van te zijn dat er niets weg was.
Rhine was afgeleid, had al haar lichtjes naar het gat in de grond gericht, het gat dat het luik verborg, ze lette niet meer op haar omgeving, iets dat zowel dom als zeldzaam voor haar was…


Dit zijn de kleren die ze draagt c;

Spoiler:

Dominic had vandaag een slechte dag, wat zijn humeur nog slechter maakte dan het gebruikelijk al was. Net als de temperatuur was zijn kilheid tot onder het vriespunt gedaald, ver onder het vriespunt. Zijn ogen keken je aan met zo'n koelheid dat je het spontaan koud kreeg, de rillingen haast over je lijf liepen. Nee, vandaag was geen goede dag om met hem te spotten. Zijn hoofdpijn kwam weer opspelen en elke lach, elke vrolijke uitroep leek hem te pijnigen. Gegrinnik van jonge meisjes kwam bij hem aan als een martelend mes in zijn brein, dat tergend langzaam heen en weer werd gedraaid. Vreselijk, en het maakte de overige leerlingen nóg onuitstaanbaarder dan ze al waren. Vandaar dat hij nu gevlucht was naar een plek met meer rust. Dominic was gewend aan een hoge dagelijkse dosis irritatie, maar de misselijkheid die hij nu voelde was onverdraaglijk. En niets leek te helpen. Stokstijf stilstaan niet, ijsberend heen en weer bewegen niet. Enkel één klein rondje kon alles beter maken. Hij viste de zilveren strip uit zijn jaszak en drukte de laatste overgebleven pil eruit. Liet die even door zijn hand rollen, om het vervolgens met een zucht in te slikken. Dit zou de hoofdpijn iets moeten dempen. Zijn lege pillenreeks liet hij achteloos uit zijn hand vallen. Het viel op de grond, onbelangrijk afval dat het was. Hier kwamen toch niet vaak mensen, niemand die de zooi tot hem zou kunnen herleiden. De kerkers waren met hun duistere koelheid de plek die Dominic vaak opzocht als hij weer eens last had van aanvallen. Zijn slepende stappen door de gangen. Toen het medicijn langzaam begon te werken nam de neiging tot actie toe. Hij moest iets doen. Iets. Heel veel. Bewegen, praten, pijn veroorzaken waar die bij hem juist weggenomen was. Niet bepaald wat de makers van dit 'geneesmiddel' in gedachten hadden gehad toen ze het op de markt brachten waarschijnlijk. Maar die arme doctoren hadden ook vast niet gerekend op zo'n zieke geest, die hun onschuldige pilletjes jarenlang gedwongen in zou nemen. Hij grijnsde breed, duivels. Niemand die het nu kon zien. Hij pakte zijn zilveren mes en streek er zachtjes, haast teder mee over zijn vinger. Dan drukte hij iets harder. Net zo lang tot er wat bloed opwelde uit de marmeren huid. Rood op wit. Pijn zorgde voor alertheid. Met een hand gleed hij langs de ruwe muur van de kerkers. Liet een smal spoor van bloed achter. Als een koord, een levensdraad. Iets waarmee hij de weg terug zou kunnen vinden als Theseus in het labyrinth. Met dat in zijn gedachten liep hij verder. Plots doemde er in de verte een figuur op. Hij kon het niet precies zien. Maar de ander had lichtjes geproduceerd, wat gezellig. Hij grinnikte geluidloos. Zijn vinger was alweer geheeld, maar de alerte duivelsheid bleef. Was dat de Minotaurus, die vraag dook in zijn hoofd op. Nee, natuurlijk niet. Hij weigerde mee te gaan in de illusie's die de medicijnen tevoorschijn toverden. De cirkelende gedachten. De kraaien die hij meende te horen, waar dat onmogelijk was. Hij raakte de muur aan, zonder te kijken. De koele steen bracht hem weer terug. Hij was in een kerker gang. Geen vogels. Geen labyrinth. Wel een meisje dat hem nog niet had opgemerkt, doordat hij zo half achter een muurtje in de schaduwen verborgen was. Hij nam haar eens goed op. Het was Erza's poppige vriendinnetje. Wat een fijne speling van het lot. Kil keek hij toe. Hoe durfde ze in zijn weg te staan. Te zitten eigenlijk. Algauw had hij door dat ze boven een kostbaar iets zat. Een luik, dat toegang gaf naar een goedje wat ze beschermen wilde. Dominic grijnsde. Hij zou moeten begrijpen hoe ze zich voelde, met iets wat per se verborgen moest blijven net als zijn medicijnen. Maar het voelen van andermans emotie's was sowieso niet zijn sterkste punt. En daarbij had Erza zijn medicatie ook gejat en dit kind was haar bondgenote. Wat betekende dat ze door Dominic voor al die daden ook aansprakelijk werd gesteld. En dit zou zijn wraak zijn. Hij stapte geruisloos naar voren. Pas toen hij op een paar meter afstand was kwam hij in actie. Razendsnel liet hij een deken van duisternis door de gang verspreiden, die al het licht absorbeerde. Na enkele seconden was fase 2 van zijn plan. In de volkomen duisternis leek elke seconde zo veel langer te duren. Hij had de afstand gedicht, was nu voor zijn gevoel op slechts ongeveer 50 centimeter afstand van haar kostbare schat. Een fel licht schoot op uit de ondergrond. Dat licht brandde, en verbrandde. Het vrat zich een weg door wat ze daar ook in verstopt had. Onstopbaar, of zo zag hij het. Dominic haatte licht, maar soms kon het ook wel handig van pas komen. Helaas was het zo krachtig dat het de duisternis oploste. Hij leunde nonchalant tegen de muur aan en grijnsde, zijn ogen ijskoud en ijsblauw als altijd, met een hatelijke schittering erin. ''Hello sweetie.'' fluisterde hij haar triomfantelijk toe. Keek dan zogenaamd geschrokken naar beneden, de zwartgeblakkerde randen van het luik gaven hem goede hoop dat hij alles vernietigd had. ''Woops. Dat was écht niet de bedoeling.'' Dominic trok kort een sip gezicht. ''Je bent toch niet gewond geraakt hé?'' vroeg hij met een spottende, overdreven bezorgde blik op haar. Ze zag eruit als een straathoer. Slet. Dit beloofde meer dan genoeg afleiding te bieden voor vandaag. En in zijn hoofd had hij nu al gewonnen. Het arme kind had nog geluk als hij genade had en haar zonder problemen liet gaan. Hij bleef echter alert. Liet zijn hand in zijn jaszak over het handvat van zijn mes glijden, het metalen randje wist hem te kalmeren, zodat hij haar niet aanviel. Want moord gaf zo'n gedoe, met leraren enzo. Nee, dat was ze niet waard.

Ze voelde zich vredig, prettig bijna. Ze keek naar haar verzameld schatje. Zoveel kleurtjes zoveel vormen, allemaal van en voor haar. Natuurlijk niet alles in een keer, dat zou dodelijk zijn, helaas. Nee, nee ze moest het goed spreiden, er lang mee toekomen zodat ze niet te snel een nieuwe voorraad moest aanslaan. Dat was veel te gevaarlijk. Niemand mocht het namelijk weten, geen leraren, geen schoolhoofd, geen leerlingen, zelfs voor Erza moest ze het geheim houden. Ze mocht niet alles van haar weten, en zekere dit soort dingen niet, daar zou ze alleen maar knorrig van worden. En een knorrige Erza was nu niet echt bepaald het prettigste gezelschap. Ze ging zo op in haar gedachtegang, in haar keuzes over welke ze zou meenemen voor deze week dat ze niet merkte dat ze bekeken werd, begluurd door een vervelend ventje, een vervelend ventje met een verdorven ziel, misschien zelfs nog duisterder dan haar eigen ziel. Jammer eigenlijk dat ze hem niet gezien had voor hij kon starten met zijn plannetjes, anders was dit wellicht anders uitgedraaid. Maar ach niets te doen aan het wrede noodlot. Rhine gilde niet, zoals vele andere meisjes gedaan zouden hebben, toen het licht ineens uitging. Het kon haar eigenlijk weinig schelen, ze was niet bang voor de duisternis, voor wat zich erin schuilhield. Maar wat ze wel wist was dat het niet veel goeds kon betekenen. Je deed het licht namelijk niet uit als je praktijken het daglicht mochten zien. Rhine probeerde haar tegenstander te lokaliseren, niet echt een simpele opgaven in de duisternis. Rustig bleef ze zitten, sloot ze even haar ogen. Hij of zij het kon uiteraard ook een vrouw zijn die besloten had zijn of haar lot te bezegelen door Rhine op dit moment lastig te vallen met stront vervelende goocheltrucjes. Nee hier kon ze echt niet mee lachen, dat ze verdorie het licht weer aan deden en haar met rust lieten. En toen, als bij wonder werd haar wens ingewilligd…zo ongeveer althans. Er was licht, een hele hoop licht zelfs, een verschroeiend licht, recht in haar mooie opbergvakje. Het licht verschroeide alles, en liet een onaangename geur vrij. Rhine bleef rustig zitten, haar kaak strak, vanuit haar ooghoeken zag ze het mormel dat hier verantwoordelijk voor was. Dominic, het geheimzinnige vervelende ventje waar Erza mee in de clinch lag. Jippie, wat een genoegen. Toen het licht wat minder fel werd, boog ze zich over het luikje keek naar de inhoud ervan, of beter gezegd de inhoud die er hoorde te zijn. Maar het was leeg, zwart met een soort walgelijke drab op de bodem. Grom, diepe inwendige grom. Haar blik gleed vanuit haar ooghoek naar hem. Haar ogen leken wel te vonken en zijn houding, zijn walgelijke grijns maakte het er niet echt beter op. ''Hello sweetie.'' fluisterde hij haar triomfantelijk toe. Langzaam stond ze op. Ging ze recht voor hem staan, luisterde naar wat hij nog meer te bazelen had terwijl ze de neiging onderdrukte om hem op zijn zelfingenomen gezicht te slaan. ''Woops. Dat was écht niet de bedoeling.'' Dominic trok kort een sip gezicht. ''Je bent toch niet gewond geraakt hé?'' vroeg hij met een spottende, overdreven bezorgde blik op haar. Jup nu mocht hij echt wel gaan uitkijken of er kon zomaar een bommetje gaan barsten. Met haar blik strak op hem gericht, haar handen in haar zij keek ze hem aan, en oh als blikken konden doden. “Ten eerste, noem me nog één keer sweetie en ik ruk die mooie volle lippen van je gezichtje.” Zei ze met een ijskoud gezicht, en oh ja ze meende wat ze zei. In tegenstelling tot hem verborg ze haar duistere gedachtes en daden niet, ze flapte ze er gewoon uit. Even draaide ze zich van hem weg, begon ze langzaam te ijsberen, haar blik steeds op hem gericht vanuit haar ooghoeken. “ Dominic…Mijn domme, domme Dootje…” Begon ze hoofdschuddend alsof ze dit zei met diep berouw, hartverscheurend verdriet. “…Dat had je niet moeten doen.” Sprak ze zich op haar hakken omdraaiend naar hem, een eng klein lachje speelde om haar lippen. Langzaam als een kat liep ze naar hem toe, voetje voor voetje, steeds dichter en dichter tot ze slechts een halve meter van hem verwijderd stond. “Dat was namelijk niet erg aardig denk je niet? En wat zouden we nu kunnen doen om dit kleine…euhm incidentje recht te zetten? Wel enige ideeën in dat mooie kopje?” Vroeg ze met een schuin hoofd, haar armen gekruist. Ze wilde wel eens zien waar hij mee af zou komen, of hij werkelijk zo sluw was als Erza beweerde, of hij werkelijk een interessant tegenspeler was, een uitdaging voor haar. Want nu, met zijn slappe trucjes trok ze die conclusie erg in twijfel. De drang om hem helemaal tot as te laten vergaan en hem dan uit elkaar te blazen was dan ook enorm. Ze zou er zo’n plezier in hebben, en kijk geen lichaam, geen bewijs, een alibi regelen zou niet al te moeilijk worden. Poef geen Dominic meer…Hmmm sweet sweet thoughts

Ocharme, Rhine leek geheel van slag. Wat erg nou. Misschien kon zijn aanwezigheid het lieve kind wat opvrolijken. Hij grijnsde uitdagend. ''Hello sweetie.'' luidde zijn spottende begroeting. Om zich vervolgens overdreven zoet te verontschuldigen. Hij kende dit blonde kind nauwelijks, maar wist al wel hoe ze te irriteren was. Niet dat dat echt een lastige opgaaf leek te zijn. Haar poging tot een dodelijke blik deed hem geamuseerd lachen. Wat schattig. Ze dacht dat ze eng was. “Ten eerste, noem me nog één keer sweetie en ik ruk die mooie volle lippen van je gezichtje.” Echt waar? Jeetje. Zo geweldadig, zo kortzichtig. Het was gewoon geweldig om te zien. Hoe kon iemand zo dom zijn, zo ontzettend laagbijdevloers dat ze meteen begonnen met bedreigingen spuien. Daarvoor had Dominic geen respect. Mensen die niet met woorden om konden gaan, zonder onmiddelijk geweld en bedreigingen te gebruiken, dat waren hele trieste figuren. Je aggresie hield je in en gebruikte je als wapen wanneer de tijd rijp was. Maar Rhine was zo te zien niet echt een meesterstrateeg. Jammer. Hij had bijna gedacht dat ze een uitdaging zou vormen. Tja. Niet iedereen kon zo interessant zijn als hij verlangde van zijn speeltjes. “ Dominic…Mijn domme, domme Dootje…” Ok slechte beslissing. Yazuki had het gewaagd hem na te doen en hem een koosnaampje te geven. Maar zelfs Yazzie had het niet gewaagd hem zo neerbuigend aan te spreken. Rhine. Gadver. Haar naam maakte hem al misselijk. Wie dacht die feeks wel niet dat ze was? Met haar kleding leek ze nog het meest op een afgeprijste stoephoer, in de aanbieding wegens gebrek aan belangstelling. Haar dikke worstenbenen gevangen in de afschuwelijke panty's. Niet dat Rhine momenteel echt zo'n vetgemest varken was. Maar met de intelligentie die ze nu tentoonspreidde zou ze dat over enkele tientallen jaren wel zijn. Zielig figuur. Die zou echt nooit goed terecht komen. Nee, haar toekomst, haar persoonlijkheid, haar alles.. Het was gewoon kansloos. Volkomen kansloos. “…Dat had je niet moeten doen.” Daar kwam madame dichterbij. Sluipend als een stiekeme crimineel. Moest hij nu bang worden? Koel keek hij haar aan. Trok vragend een wenkbrauw op. ''Nee toch, Rientje, wat nu..?'' vroeg hij geschokt. Zijn harde ogen trotseerden de hare probleemloos. Als ze dacht dat haar kleine horrorshow effect op hem zou hebben, dan moest ze wel met iets beters komen dan de zielige bedreiginkjes. “Dat was namelijk niet erg aardig denk je niet? En wat zouden we nu kunnen doen om dit kleine…euhm incidentje recht te zetten? Wel enige ideeën in dat mooie kopje?” Een valse grijns speelde om zijn lippen. ''Hmmm....'' Hij zuchtte en viste iets uit zijn broekzak. Even had hij getwijfeld, onmerkbaar. Zijn mes, het zilveren blad scherp en nu al bebloed, was namelijk verleidelijk dichtbij. De koele textuur zo aanlokkelijk. De belofte van haar warme bloed op zijn handen klonk als muziek in zijn oren. Voor haar zouden al zijn bewegingen vloeiend en zonder aarzelen lijken. ''Twee optie's.'' Hij liet haar zien wat in zijn hand zat. Het was een muntje. Wat wellicht vreemd overkwam in deze situatie. Zoals goochelaars vaak deden hield hij het voor zich en haalde zijn hand ervoor langs. Poef. Wat een wónder. Het muntje was verdwenen. Hij liep relaxed naar Rhine toe. Alles was onder controle. En uiteraard ging de klassieke truc dan verder. Een hand reikte naar haar oor. En dan zou nu plots het geld weer terug moeten zijn, nietwaar? Feestelijk, zijn vingervlugheid was nog intact. Hij draaide het muntje in zijn hand en schoot het dan met zijn vinger op haar af. Erop rekenend dat ze het zou vangen. En anders bukte ze maar. ''Optie één, zie daar. Koop er maar een lekker ijsje van.'' Hij knikte haar bemoedigend toe. ''En geniet ervan, kleintje.'' Een knipoog zo spottend dat het haast wel een wereldrecord moest zijn. ''Optie twee is dat je zielig in een hoekje gaat zitten wachten tot je leven weer wat zin lijkt te hebben in plaats van mij ermee lastig te vallen. How would you like that?'' Een kille blik, geen plagerige stem. Haat, haat in zijn ogen. Rhine was geen normaal kind, ze was een heks. Ze was verdorven, hatelijk en aggresief. Wat betekende dat een masker geen zin had, mede-gevoellozen herkennen elkaar gemakkelijker. En ze was de moeite niet waard. Hij had iets waarvan ze hield al vernietigd, meer hoefde hij niet te doen. ''Ik haat mensen die me lastig vallen.'' meldde hij onbewogen. Wachtte dan af. Op zijn hoede, mes in zijn hand in zijn zak.

Ze was kwaad toch oh zo kwaad, maar ze probeerde het te verhullen, hem te laten denken dat het haar niet zoveel kon schelen. Hij had haar hele voorraad vernietigd, gewoon, zomaar omdat hij het prettig vond. Ze kon zijn nek wel omwringen, ze wilde hem aan zijn dikke teken ophangen, hem vastbinden met zijn blote voeten vlakbij een vuur zodat hij heel langzaam en pijnlijk zou verbranden. Ja ze had zoveel duivelse acties die ze nu op hem wilde toepassen. Hij irriteerde haar mateloos, met zijn idiote blik, zijn keurige kleding. Hij leek wel een wassenbeeld uit de 20ste eeuw. Stom ventje. Hij nam haar niet serieus, onderschatte haar, lachte zelfs bij haar blikken. Oeh, had hij beter niet kunnen doen. Hij was dus zo’n mens, een mens dat bij groep twee hoorde, de groep die haar onderschatte, niet bang voor haar zoals groep een. Ach ja zijn eigen schuld, ja ze zou hem haar wel laten onderschatten, hem laten denken dat ze niets meer in huis had dan bedreigingen en geweld. Ze zou hem haar duister denkende geest niet laten zien, nog niet. Nee ze zou hem nog even laten sudderen in zijn eigen arrogantie, zijn eigen domheid. Een bedreiging, een waarschuwing da hij moest uitkijken werd zoals verwacht niet serieus genomen. Alleen een doodse blik kreeg hij als antwoord op zijn bespottelijk gedrag. Arm ventje toch, hij had geen enkel idee in wat voor pernarie hij zichzelf had gewerkt. Ja zij was in het voordeel, ze kende hem, had al wat informatie over hem bij elkaar gesprokkeld, terwijl hij alleen maar in het duister kon tasten als het om haar persoonlijkheid, haar manier van denken ging. Inwendig moest ze er om lachen. Ja oké het was waar dat Rhine een kort lontje had, maar ze wist echt wel dat het dom was om bij een persoon als hij meteen te gaan dreigen, dat hielp alleen met sulletjes die bang voor je waren, die al ineenkrompen als je nog maar naar ze keek, en dat was nu net het doel waar Rhine bij deze jongen naar streefde, ze wilde hem breken, hem door het stof laten kruipen. Dat, dat moeilijk zou worden had ze al eerder geweten, maar ze wilde het, ze had haar zinnen erop gezet. Toen ze hem met dootje aansprak merkte ze dat ze een gevoelige snaar had geraakt, mooi zo, dat was goed, die snaren wilde ze bespelen. Bespelen tot hij gebroken was, niets meer dan een zielig hoopje botten en vlees. Ze bekeek hem, bekeek hem met koele, duistere ogen. Hij deed haar echt denken aan de vermannelijkte versie van een porseleinen popje, de slechterik uit een stomme horrorfilm. Nee nu schatte ze hem niet erg hoog in, maar ze wist dat ze moest uitkijken, dat ze hem niet mocht onderschatten, dat er meer in dat zieke kopje schuil ging dan ze nu zag. Nee ze mocht hem absoluut niet onderschatten, dat mocht je nooit doen bij vijanden. Koel keek hij haar aan. Trok vragend een wenkbrauw op. ''Nee toch, Rientje, wat nu..?'' vroeg hij geschokt. Zijn harde ogen trotseerden de hare probleemloos. Ze keek hem aan, haar ene mondhoek krulde lichtjes omhoog. “Touche” Mompelde ze zachtjes. Fijn, gingen ze lekker met koosnaampjes gooien. Hmmm ze zat er over na te denken wanneer ze haar showtje zou staken, wanneer ze zou ophouden met het gewelddadige domme blondje uit te hangen. Nu? Binnen een paar minuten? Of toch nog wat langer wachten? Ze wist het nog niet goed. Er was ten slotte toch ook oh zoveel keuze. Een valse grijns speelde om zijn lippen. ''Hmmm....'' Hij zuchtte en viste iets uit zijn broekzak. Haar nieuwsgierige ogen volgde behoedzaam iedere beweging die deze mannelijke pop maakte. ''Twee optie's.'' Hij liet haar zien wat in zijn hand zat. Het was een muntje. Een blonde wenkbrauw ging omhoog, wat was hij van plan? Wat voor plan was zijn duivelse geest aan het bekokstoven? Ze bleef naar hem kijken, hem observerend. Haar blik werd lichtelijk verveeld toen hij besloot een oud trucje toe te passen. Oh godjes, daar ging het muntje. Waar kon het toch zijn? Lekker boeiend. Ze bleef hem behoedzaam aankijken toen hij dichterbij kwam, haar spieren spanden zich haast onmerkbaar aan. Een reflex, dat gebeurde altijd als iemand te dicht in haar buurt kwam, wanneer er een kans bestond dat ze haar zouden aanraken. Nee Rhine hield niet van huid, op huid contact bij mensen die ze niet vertrouwden, en zelfs bij vertrouwelingen kon ze soms nog momenten hebben dat de kleinste aanraking haar al gek kon maken. Een hand reikte naar haar oor. Haar donkere ogen keken hem vanuit haar ooghoeken aan. Aha daar was het muntje, wat een verassing. Dus niet. Hij gooide het in haar richting, met een vlugge beweging van haar hand ving ze het ding tussen haar wijsvinger en duim. “Leuk trucje” Sprak ze sarcastisch, haar onderzoekende blik nog steeds op hel gericht. Ze moest hem in de gaten houden, hem geen ruimte geven om haar te kunnen verassen, niet nog een keer. Het muntje liet ze tussen haar vingers glijden, voor het in een kleine zak van haar vestje belandde. ''Optie één, zie daar. Koop er maar een lekker ijsje van.'' Hij knikte haar bemoedigend toe. ''En geniet ervan, kleintje.'' Een knipoog zo spottend dat het haast wel een wereldrecord moest zijn. Een zoet onschuldig lachje vormde om haar lippen, “misschien doe ik dat wel ja” Sprak ze zoetjes, te liefelijk om echt te kunnen zijn. ''Optie twee is dat je zielig in een hoekje gaat zitten wachten tot je leven weer wat zin lijkt te hebben in plaats van mij ermee lastig te vallen. How would you like that?'' Een kille blik, geen plagerige stem. Haat, haat in zijn ogen. Haar ogen vernauwde zich, haar haast zwart geworden ogen glommen in het schemerdonker. Oe, dat had hij beter niet kunnen zeggen, nogal een gevoelige snaar was het. “Huilen in een hoekje? Hmmm lijkt me eerder iets voor jouw…popje” Sprak ze weer met die gemaakt zoete stem. Hmmm ze had zin, zin om het muntje ook te laten verdwijnen, echt te laten verdwijnen, door het tussen zijn ogen door zijn hoofd te rammen, tot het bloed langs alle kanten eruit gutste. ''Ik haat mensen die me lastig vallen.'' meldde hij onbewogen. Hij was op zijn hoede, net als zij was. Dit was een spel, een strategisch spel met een leven als inzet, een spel dat ze weigerde te verliezen. Zachtjes grinnikte ze en schudde ze haar hoofd, waardoor de zacht golvende blonde lokken zachtjes heen en weer wiegden. “Jij was degene die mij lastig viel….” Sprak ze met een spottend lachje, maar ogen zo hard als staal. Ze moest weer over hem weten, nog meer, zien met wie ze echt te maken had, zien hoe ze hem het beste kon raken. Maar daarvoor moest ze dichterbij hem geraken, moest ze zijn hand aanraken, de duistere dingen uit zijn verleden opsporen en ten toon spreiden. “…Best vervelend eigenlijk…” Sprak ze verder, langzaam dichterbij komend, nonchalant, haar blik behoedzaam. Ze keek naar zijn hand, zijn hand die verstopt zat in zijn jaszak. Hij verborg daar iets, dat wist ze haast zeker. Ze moest weten wat het was, waar ze zich aan kon verwachten. Maar hoe kon ze dat het beste aanpakken? Geen gedreig meer, dat was zinloos, en hem met geweld op de grond werpen was ook geen slim plan, hij as groter dan zij was, zwaarder dan zij was en bovenal, als hij de inhoud van zijn zak kon gebruiken terwijl ze geen idee had waar ze zich tegen moest verweren. Dus ze zou het snel moeten doen, stiekem sluw. Haar blik gleed nog een laatste keer naar zijn gezicht voor ze oploste, de haast onzichtbare kolkende rook sloop naar hem toe, kwam achter hem te voorschijn, werd weer een meisje, met haar snelle grijpgrage handjes – handjes die vroeger al vaak ongemerkt mensen hun geld had gejat – slopen in zijn zak, raakte zijn bleke hand aan, ontfrutselde met enige moeite het voorwerp dat hij zo krampachtig had vastgehouden. Haar mond was vlakbij zijn nek, haar ogen glommen van duivels plezier. “..Want ik haat dat soort mensen ook…” Fluisterde ze in zijn oor voor ze weer oploste, een paar meter voor hem tevoorschijn kwam het kleine mes in haar handen. Ze bestudeerde het, keek naar het nog warme natte bloed dat erop hing, het bloed dat nu ook op haar hand zat. Een sluw grijnsje speelde om haar lippen, haar duistere ogen keken hem uiteraard weer aan. “Weet je..” Begon ze het mes in haar handen kantelend. Haar ogen waren op het mes gericht. Ze bracht het dichter naar haar mond, likte zacht het bloed op. “…Ik vraag me af of dit het mes is waarmee je ’t gedaan heb.” Sprak ze doodkalm, haar lippen likkend. “Waarmee je Sophia vermoordt hebt” Sprak ze een grijns speelde om haar lippen. Oké veel had ze niet kunnen zien bij de korte aanraking met zijn hand, maar dat, die duistere gebeurtenis was naar haar toe geslopen, ze had het gezien, het hysterische kleine meisje, hoe hij haar onder zich drukte, haar doodde, met tranen in zijn ogen. Nee ze had de aanleiding tot het schreeuwen niet gezien, ze had niet gezien dat, dat niet de enige moord was geweest die dag, dat de eerste moord, voor de tweede had gezorgd.

Ze was wellicht een van de weinigen die zich tot een werkelijke uitdaging konden rekenen. Iemand die misschien een geduchte tegenstander kon vormen. Iets wat hij niet kon gebruiken. En hij besefte heus wel dat Rhine vast ook op haar hoede was. Tijd om daar was verandering in te brengen met een klassiek en o zo saai goochelkunstje. Gaap, gaap. Slaapverwekkend, nietwaar? Val maar lekker in slaap, Rhine, klein meisje. Dominic let wel op je. Hij grijnsde duister. Het was saaiheid. Vervolgens voorspelbaarheid veinzen. Onderschatting. Dat leidde tot een gemakkelijke prooi, die dacht hem aan te kunnen. “Leuk trucje” Ach ja. Lach maar, Rhine. Spot maar. Ze kon hem niet raken. Van ijs, van pure haat. Alle beledigingen die ze kon bedenken. Alle spot en sarcastische zinnetjes. Het ketste op hem af, amuseerde hem enkel. Werkelijk, wie dacht dit kind wel niet dat ze was? ''Optie één, zie daar. Koop er maar een lekker ijsje van.'' Hij knikte haar bemoedigend toe. ''En geniet ervan, kleintje.'' Onverwacht was dat ze iets minder aggresief leek te zijn. Goh. Ze kon zich inhouden, knap hoor. Hij realiseerde zich heus wel dat ze hem net zo hard haatte als hij haar. Bij hem was het omdat hij iedereen haatte, om hun emotie's, om hun kortzichtigheid en het gemak waardoor ze door het leven huppelden. Bij haar lag het wellicht anders, wie was hij om over haar haat te oordelen. Lotgenoten, zo zou je ze bijna kunnen noemen. “Misschien doe ik dat wel ja.” Woehoe. Juigen, plezier, feest. IJs. Een zoete, ijskoude substantie. Net zoals hij nu naar haar lachte. Het kon je hersenen bevriezen, brainfreeze. Hoe bijpassend. Jammer dat Rhine-lief geen hersentjes had.
''Optie twee is dat je zielig in een hoekje gaat zitten wachten tot je leven weer wat zin lijkt te hebben in plaats van mij ermee lastig te vallen. How would you like that?'' En wéér een verandering. Wat ontzettend amusant. Ja, het gevaar, de onderliggende dreiging. Het beviel hem allemaal wel. Dit was sowieso een stuk vernieuwender en interessanter dan andere dagen. “Huilen in een hoekje? Hmmm lijkt me eerder iets voor jouw…popje” Zijn mond vormde een geschokte O. Arme hij, ze beledigde hem wel heel erg zo zeg. ''Ik haat mensen die me lastig vallen.'' Simpel en duidelijk. Wist ze dat ook weer. “Jij was degene die mij lastig viel….” Hmm. Technisch gezien was dat best wel waar. Niet dat hij dat zou toegeven. ´´En jij blokkeert mijn weg, schat.´´ siste hij zachtjes. “…Best vervelend eigenlijk…” Zo ging ze nadenkend verder over haar kleine zielige probleempjes. Ongeïnteresseerd knikte hij. Rhine's blonde haartjes glansden vrolijk in het licht van de toorsten. En verdween toen. Poef. ''Well, that's different.'' mompelde hij zachtjes. Niet echt angstig, maar wel op zijn hoede. Hij merkte de rook op. Zijn hersenen verwerkten het allemaal snel, maar niet snel genoeg. Rhine verscheen weer zoals ze verdwenen was. Maar nu achter hem. En haar vingers trokken onmiddelijk wat ze wilden hebben uit zijn zak. Hij had zijn eigen hand erom heen geslagen gehad, maar nu was er enkel lucht over, na een korte worsteling. Omdat hij het niet had verwacht, een traag reactievermogen had gehad, was zij nu in bezit van zijn zilveren mes. De manier waarop ze in zijn oor fluisterde deed hem denken aan Lightning. Iemand had een leermeesteres gehad? Na-apende mensen waren zo misselijkmakend triest. “..Want ik haat dat soort mensen ook…” Het trucje wat ze uitvoerde was nu al bekend. Hij gaapte spottend. “Weet je…Ik vraag me af of dit het mes is waarmee je ’t gedaan heb.” Vroeg het vieze kind, nadat ze zijn bloed opgelikt had. Hoe durfde ze. Like a vampire. Waarmee hij wat had gedaan, trouwens? In zijn korte leven had hij zo veel verdriet en pijn verspreidt, dus daaruit kiezen wat Rhine bedoelde was lastig. “Waarmee je Sophia vermoordt hebt” Het raakte hem. Maar dat was niet herkennen aan zijn ijskoude lach. ''Sorry, maar ik moet je helaas teleurstellen. Niet met dit mes, nee.'' Duivels glimmende ogen zochten de hare. Geen geheim zou hij maken van zijn verdorvenheid. In haar buurt niet nee. ''Dat was met hetzelfde keukenmes waarmee ik mijn moeder's keel doorsneed.'' Ze mocht het best allemaal weten, wie zou dit gestoorde kind geloven? Hij stond wijd bekend als verantwoordelijk en vriendelijk. Populair op zijn eigen kalme manier. En zij? Zij was niets. Minder dan niets. Vuil onder zijn schoen. ''En jij?'' vroeg hij nonchalant. ''Wat heeft jouw lieve zieltje zo duister en aggresief gemaakt?'' Hij gaf haar een blik die aangaf dat hij wist dat zij op bepaalde vlakken net als hij was. Begrijpend, op een hatelijke, spottende manier. Hoe hij telkens zulke tegenstellingen in zijn emotie's wist te krijgen was een raadsel. Een raadsel net als de achterliggende vlakken van zijn ziel. Ze wist dat hij in staat was tot doden, dat hij Sophia gedood had. Hoe? Geen idee. Maar antwoord daarop verwachte hij ook niet. Het deed er niet toe. Want dat was pas het begin van waartoe Dominic werkelijk in staat was.

Rhine bleef hem maar aanstaren, ze bekeek hem, observeerde hem. Ergens was hij intrigerend, boeiend voor haar onderzoekende ogen, interessant voor haar duistere ziel. Iets in deze jongen vond ze gewoon aangenaam om te zien, om te zien kruipen weliswaar. Ja dat wilde ze echt zien. Ze wilde deze ijzeren ziel breken, veranderen in een zielig hoopje. Waarom? Simpel, ze had er behoefte aan, hem uitschakelen was sowieso veiliger voor haar, ze vertrouwde hem niet, hij was niet te vertrouwen en als zij hem niet als eerste zou breken, zou zij degene zijn die gebroken zou worden. Want daar was hij toe in staat, dat wist ze zeker. Zijn goocheltrucje, zo vervelend, nee serieus strontvervelend. Wat dacht hij dat ze was? Vijf? Tsss, stom ventje. Haar woorden leken hem niet te raken, eigenlijk leek niets hem te raken. Ach ja dat kwam nog wel. Ze moest gewoon zijn zwakke plekje vinden, iedereen had er wel eentje, zelfs de meest duivelse genieën. Ze werd bijna misselijk van hem, van dit popje met zijn showtjes van leugens en misleiding. Ze kende hem, of nou ja ze had hem geobserveerd, hem bestudeerd. Ze wist hoe hij te werk ging, hoe hij prooien uitzocht om mee te spelen, hen te bespelen. Hen helemaal te breken, hen te misbruiken voor zijn duivelse doelen. Hij dacht in haar een prooi te vinden, dat wist ze zeker, net zoals zij dacht in hem een prooi te vinden. Nu was het alleen nog uitvechten wie hier de baas was, wie het roofdier was en wie de zwakke prooi was. Zij was alvast niet van plan om zich over te geven, dat deed ze niet, dat deed ze nooit. Dat weigerde ze gewoon. Ze noemde hem droogjes popje, niet echt om hem te kwetsen – ze wist namelijk dat dat toch niet zou werken – nee het was eerder voor haar eigen vermaak. ´En jij blokkeert mijn weg, schat.´´ siste hij zachtjes. Ze keek hem grinnikend aan. “Zo dik ben je nu ook weer niet Dootje, dat je niet door een 2 meter brede gang geraakt als er iemand staat.” Sprak ze met een gemaakt speelse knipoog. Maar toen, toen was ze dit voorspel best wel beu, ze wilde het echte spel beginnen, beginnen met het breken, het zoeken naar zijn breekpunten. Dus, ze verdween. ''Well, that's different.'' mompelde hij zachtjes. Inwendig grinnikte ze. Ja anders was het zeker. Ze moest weten wat hij verborg, wat hij schuil hield in zijn zak. Want ja zelfs die minuscule bewegingen, de kleine trekkingen van zijn spieren waren haar scherpe blik niet ontgaan. Hij was op zijn hoede, dat zag ze, dat voelde ze toen ze hem aanraakte. Slim van hem, heel slim. Maar helaas hij was niet snel genoeg geweest, ze had wat ze wilde; zijn kleine mes. Uiteraard kon ze het niet laten om even in zijn oor te fluisteren. Vele mensen kregen er de rillingen van over hun rug, of gingen gillen, wild in zich rondzwaaien. Rhine had het altijd al geweldig gevonden om te zien. Ze stond weer voor hem, keek naar het mes, likte zijn zoete bloed op. Waarom? Ze had werkelijk geen idee. Waarschijnlijk kon ze niet helemaal helder denken omdat een drang, een ziekelijke drang naar de verslavende middelen die hij net doodleuk had verbrand in haar hoofd bezig bleef. Ze vroeg het hem, ze vroeg het hem alsof het de normaalste zaak ter wereld was. Ze vroeg hem of dit het moordwapen was waarmee hij het leven van zijn zusje had genomen. Zijn lach weerklonk, zijn oh zo ijselijke lach. Ze keek hem aan, observeerde hem. Zijn lach moest een leugen zijn, dat kon niet anders. Ze wist zeker dat zijn zusje een gevoelig punt was, anders had hij niet gehuild toen hij haar doodde. Dus ze geloofde hem niet, ze geloofde niet in zijn ziekelijke lach. ''Sorry, maar ik moet je helaas teleurstellen. Niet met dit mes, nee.'' Duivels glimmende ogen zochten de hare. Ze keek hem aan met een pruillipje. “Ach hoe jammer nou” Jammerde ze zacht. ''Dat was met hetzelfde keukenmes waarmee ik mijn moeder's keel doorsneed.'' Handig dat hij het haar zo makkelijk vertelde, dan hoefde ze zelf in ieder geval al niet meer op onderzoek uit te gaan, want werkelijk het kon zo’n gedoe zijn om in mensen hun verleden te gaan graven, nee dan was dit talking head echt veel gunstiger. ''En jij?'' vroeg hij nonchalant. ''Wat heeft jouw lieve zieltje zo duister en agressief gemaakt?'' Hij gaf haar een blik die aangaf dat hij wist dat zij op bepaalde vlakken net als hij was. Begrijpend, op een hatelijke, spottende manier. Even ging er een vreemde schok door haar heen. Waarom die vraag? Waarom zijn antwoorden? Klopte dit wel. Rhine kneep even haar ogen dicht, negeerde de zeurende stemmetjes in haar hoofd. De stemmetjes die zo graag het verbrande luik wilde doorzoeken op mogelijke overblijfsels. Ze had er zin in, ze had er behoefte aan. Nee! Nee! Nee! Ze mocht er nu niet aan denken, niet met hem in de buurt, ze moest gefocust blijven, alert. “Dode ouders zijn niet zulke goede opvoeders.” Antwoordde ze droog, een grijns sierde haar gezicht, haar uitdagende blik was op hem gericht. Ze moest uitkijken bij deze jongen, zorgen dat ze geen steken liet vallen of haar plan kon wel eens heel anders uitdraaien. Hij was gevaarlijk, net als zij was, doortrapt , net als zij was. Ze leken op elkaar, en toch waren ze zo verschillend als dag en nacht, als peper en zout, als een zuurtje en een bonbon. Met hem in combinatie met haar, zo dicht bij elkaar in zo’n gespannen situatie kon haast niet anders dan slecht uitdraaien. Rhine bleef hem aankijken, probeerde de kleine, minuscule trekjes van haar spieren, van haar ooglid te verhullen, de trekjes die verraadde dat ze er niet helemaal bij was, dat haar geest aan de drugs dacht, aan de noodzaak ervan…aan het feit dat ze weg waren.

________________________________________
Voor een buitenstaander leek dit alles wellicht onschuldig. Een ruzietje zoals je bij de oppervlakkige tieners wel vaker ziet voorkomen. Niets bijzonders dus. Maar zij wisten allebei maar al te goed dat het meer was. Achter elke blik, elke zin zat een onzichtbare dreiging verstopt. Een dreiging die maar al te goed voelbaar was als je erop lette. Onmerkbaar kroop het in je ziel en zorgde voor een zekere spanning. Wat er op het spel stond was voor Rhine en Dominic duidelijk. Hun eer, hun waardigheid. En als je het ver wilde trekken ook hun leven. Want Dominic twijfelde er niet aan dat Rhine zonder enige wroeging zijn keel door zou snijden als het gesprek verkeerd dreigde af te lopen. En Dominic zou exact hetzelfde doen, het mes ijskoud in haar borstkas doen zinken. Geen genade, geen aarzeling. Niets daarvan zou ze in zijn gedrag terug vinden. Sterven zou hij niet. Dat was het enige wat vast stond, hij zou overwinnen. Of Rhine daarbij het leven zou laten was onbelangrijk. Zij was onbelangrijk. Hij zou overwinnen. Zij was zijn laatste adem niet waardig, als er iemand overlijden zou in deze kerkers was het het trietste meisje. “Zo dik ben je nu ook weer niet Dootje, dat je niet door een 2 meter brede gang geraakt als er iemand staat.” Rhine besloot het anders te spelen. Arm, klein meisje. Woorden waren zeker weer te lastig om mee uit te voeten te kunnen. De straatdievegge. Walging gutste door zijn lijf. Ze was interessant. Ze had sommige punten met hem gemeen. Dat gaf hij schorvoetend toe. Maar waarom moesten alle interessante mensen, objecten, próóien op de een of andere manier ook zo irritant zijn? Kon het één soms niet zonder het ander? Klaarblijkelijk niet. De ellelange, haast eindeloze rij aan gebruikte speeltjes die razendsnel voor zijn ogen voorbijschoot maakte het al duidelijk. Alles wat hem genoeg interesseerde om werk te steken in het vernietigen ervan was zeker ook irritant en misselijkmakend op zijn of haar eigen irritante manier. ''Sorry, maar ik moet je helaas teleurstellen. Niet met dit mes, nee.'' Geen angst, geen pijn. Niets mocht, kon, wilde hij laten zien. Emotieloos. Enkel duivelse haat, ijskoude kilheid sloop onmerkbaar in zijn houding. De verdrietige gevoelens die aan Sophia’s dood verbonden waren waren in Dominic nog wel aanwezig.. Maar wilde je die bereiken, dan moest je diep graven. Helaas voor Rhine. “Ach hoe jammer nou” Wist Rhine melodramatisch te verzuchten. ''Dat was met hetzelfde keukenmes waarmee ik mijn moeder's keel doorsneed.'' Meldde hij. Feiten in de handen van zo’n onbetrouwbaar persoon als Rhine konden toch geen kwaad. De moord. De dubbele moord. Die lag al lang achter hem en niemand zou hem er ooit van beschuldigen. Hoe wist Rhine van Sophia? Dat was een vraag voor later. Maar wel iets waar hij vast en zeker achter zou komen. ''En jij? Wat heeft jouw lieve zieltje zo duister en agressief gemaakt?'' Hij gaf haar een blik die aangaf dat hij wist dat zij op bepaalde vlakken net als hij was. Begrijpend, op een hatelijke, spottende manier “Dode ouders zijn niet zulke goede opvoeders.” Hij grijnsde met haar mee. ''Aggreed.'' Sprak hij kil. Hij zuchtte en leunde tegen de vochtige muur. Even sloot hij zijn ijsblauwe ogen. Dit leek wellicht te duiden op een onwaakzaamheid. Maar nog altijd hield Dominic haar goed in de gaten. En tja. Met haar leuke mist trucje kon ze toch bij hem komen, hoe goed hij ook naar haar staarde. Of misschien zou het werken wanneer hij een brandende lazerstraal recht door haar leuke rookwolkje schoot. Dat was speculeren. Het idee van een verbrande, geroosterde Rhine stond hem echter wel aan. Hij opende loom zijn linker oog en keek haar onbekommerd aan.
‘Wat mis je?’ vroeg hij nadat de jongen haar lichaamstaal kort had bestudeerd. ‘Zat het in dat leuke vakje? Hmmm?’ Hij keek haar vriendelijk –misschien licht neerbuigend- aan. ‘Vertel eens wat het was, Rhine’tje?’
[@pruteinde sorry]

I don’t exactly hate you, but if you were on fire and I had water…I’d drink it…

Ergens was het grappig hoe zaakjes zo onschuldig konden lijken, hoe sommige mensen dit gevaarlijke spel met een onderonsje konden vergelijken. Hoe ze het zouden verwarren met een meningsverschil tussen vrienden. Ze konden er niet verder naast zitten. Dominic was alles behalve een vriend van haar. Hij was doortrapt, slim, sluw en een meester in manipulatie. Een regelrecht gevaar dus, een obstakel waar ze zich van moest ontdoen. Maar niet met moord, nog niet allezins, dat was pas plan b, eerst wilde ze hem geestelijk breken, hem zo uitschakelen. Het zou niet makkelijk gaan, dat had ze al geweten van het eerste moment dat ze hem had aangekeken. Ze kon het zien in zijn ogen, w at voor een gevaarlijk wezen zich schuilhield onder het masker van een engel. Want dat moest ze met bittere tegenzin toegeven, daar kon ze gewoon niet omheen ; hij zag er goed uit. Best vreemd dat “het kwaad” zijn slachtoffers vaak lokte en misleidde met een goed uiterlijk, met mooie praatjes. De spanning die in deze vochtige muffe kerker hing was bijna tastbaar. Ze wisten allebei dat ze elkaar durfden te doden, zonder enige aarzeling zelfs. Maar Rhine wist ook dat ze beide niet zo dom waren om meteen tot moord over te gaan, dat zou gewoon teveel ellende en complicaties geven. Nee ze moesten dit anders aanpakken, slimmer, sluwer en zo zouden ze te weten komen wie hier de dominantste rover was. En toch, als het tot moorden zou aankomen wist ze al precies hoe ze het zou doen. Ze zou hem bewusteloos slaan en meesleuren naar een crematorium om hem daar levend te verbranden. Dat vond ze echt het ideale scenario voor zijn dood, en het zou hem ook goed doen, misschien zou het zelfs zijn ijskoude hart en ziel ontdooien, dus eigenlijk zou ze hem dan helpen, dus mocht hij haar wel dankbaar zijn. Aangezien hij niet echt een spraakwaterval was, en alles wat uit zijn mond stroomde toch onzinnige troep was nam ze eens rustig de tijd om hem van kopt tot teen in zich op te nemen. Grappig was het eigenlijk dat mensen de ware aard van deze jongen nooit zagen terwijl de kwaadaardigheid er voor haar zo dik bovenop lag. Net alsof hij met een bordje rond zijn nek liep waarop stond ‘Pas op! Ik ben een kwaadaardig iemand’. En toch, toch waren het slechts enkelingen die hem werkelijk zo zagen. De rest van de bevolking – de domme naïeve helft – trapte blindelings in zijn trucjes, zijn showtjes. Maar hoe? Hoe zou het komen dat iets dat voor haar zo duidelijk was, door andere over het hoofd werd gezien? Kwam het omdat ze zijn gedachtegang daadwerkelijk kon volgen? Omdat ze van nature gewoon oplettender en wantrouwiger was? Rhine wist het niet precies. Rhine was een en al oor toen het popje begon te spreken. Hoe hij twee – van waarschijnlijk vele – moorden aan haar openbaarde. Toen kwamen de vragen voor haar en tot haar grote verbazing een hatelijke, zieke en spottende parodie op begrip in zijn ogen. Hij had het dus ook opgemerkt, dat ze dingen gemeen hadden, meer dan ze beide zouden willen. Haar antwoord was simpel, ijskoud, emotieloos, maar met een grijnsje, dat moest er gewoon bij. Ze weigerde om haar meest diep verscholen emoties aan hem te tonen. Ze wilde niemand laten zien dat de dood van haar ouders haar diep raakte, haar als kind gebroken hadden, haar het gevoel van hoop had laten verliezen. Hij grijnsde met haar mee. ''Aggreed.'' Sprak hij kil. Hij zuchtte en leunde tegen de vochtige muur. Even sloot hij zijn ijsblauwe ogen. Als ze net zo naïef was geweest als de gemiddelde mens, en hem niet kende zoals ze hem nu kende, had ze nu vast iets geprobeerd, iets om hem pijn te doen, maar helaas voor hem was ze geen van alles. Ze wist dat dit moment van onwaakzaamheid niet echt was, dat kon gewoon niet, zelfs hij was niet zo dom om hoogmoedig te worden op een moment als dit. Maar toch, dit moment van rust was goed, goed om zichzelf mentaal tot de orde te roepen. Ze ahd die drang weer, de drang om aan haar verslavingen toe te geven, de drang om de duisternis uit haar hoofd te bannen met pillen. Maar aangezien ze geen pillen had, en ze op dit moment echt de volle capaciteit van haar hersenen nodig had, moest ze op haar tanden bijten. Hij opende loom zijn linker oog en keek haar onbekommerd aan. Waardoor haar blik meteen weer alert werd. Zijn ogen waren vervelend, ze waren te blauw, ze lokte haar, trokken haar met zich mee en hielden haar gevangen in zijn blik. Ze moest de drang onderdrukken om die ogen van hem er niet uit te rukken en ze niet te vertrappelen. ‘Wat mis je?’ vroeg hij nadat de jongen haar lichaamstaal kort had bestudeerd. Verdomme toch, hij begon het door te krijgen, door te krijgen dat ze niet helemaal in orde was. ‘Zat het in dat leuke vakje? Hmmm?’ Hij keek haar vriendelijk –misschien licht neerbuigend- aan. Woede knetterde in haar ogen, bouwde zich in haar binnenste op, maar taste haar verder niet aan, nog niet. ‘Vertel eens wat het was, Rhine’tje?’ Haar ogen knepen zich samen tot giftige streepjes. Oeh nu begaf hij zich echt wel op glad ijs, pas maar op Dootje, of je valt nog in het ijskoude water, dacht ze bitter. Ze moest zich inhouden, zich concentreren, zich sterk houden tot ze van hem af was en dan naar de zwarte markt racen om nieuwe schatjes. Even zuchtte ze, haalde ze diep adem. “Misschien zat er wel net zoiets in als Erza van jouw gestolen heeft mijn allerliefste Dootje” Sprak ze zoetjes, een stralende glimlach toverde ze op haar gelaat. Ze wist zeker als ze nu een spiegel had gehad, en ze zichzelf zou zien dat ze over haar nek zou gaan door die veel te vriendelijke glimlach. Met dit antwoord zou hij het moeten doen, want werkelijk meer hints kreeg hij niet over de inhoud van haar opbergplaats, de opbergplaats die hij verwoest had. Rhine voelde de druk in haar hoofd toenemen, even zag ze zelfs dubbel. Ze wilde zo graag schreeuwen, zich in een donker hoekje oprollen en daar slapen, dagen slapen tot alle mist uit haar hoofd was verdwenen. Ze was moe, op, uitgeput, ze zou een moord doen voor een strookje wit poeder, ze zou alles doen voor een pil, maar dat mocht hij niet weten, hij mocht niet weten hoeveel nood ze momenteel had aan haar verslaving, hoe de drang om door ahar benen te zakken steeds sterker werd.

Gezellig zeg. Blond meisje en een zwartharige jongen, met elkaar babbelend en zoete lachjes uitwisselend.Bijna romantisch te noemen. Of dan in elk geval vriendschappelijk. Alsof Dominic Rhine al jaren kende en haar waardeerde. Haar waarderen.. Serieus. De gedachte alleen al riep een lichte walging op. Ze was dan wel niet zo zoet en naïef als een hoop andere trutjes, maar toch. Rhine was Rhine. Rhine was een samenzweerder. Een vijand, daarvan maakte het meisje niet echt een geheim. Ze stond aan Lighty's kant. Wat schattig. Twee hartsvriendinnetjes. Dat maakte de neiging om Rhine kapot te maken tot er alleen nog een zielig snotterend beetje mens over was nóg groter dan die normaal al was.
Stekende hoofdpijn dwong hem zijn ogen kort te sluiten. Uiteraard gebeurde dat alles op zo'n manier dat Rhine door zou hebben dat hij nog steeds op zijn hoede was. Hij was altijd op zijn hoede. Of tenminste.. Dat was wat hij wenste dat zij dacht. Je vijanden waren immers het makkelijkst te verslaan als ze je of onwijs onderschatten óf wanneer je al bij voorbaat de sterkere partij was. Handig. Ja, je kon veel over Dominic zeggen. Maar dat hij dom was.. Nee. Wellicht hadden sommige idioten die mening. Ach. Dat was dan enkel omdat hij hen dat líet denken. Alles wat er gebeurde was omdat hij het zo plande. Dominic had de touwtjes in handen. Zou niet die controle verliezen. Stomme, voorspelbare mensen. Bespeelbare mensen. Als prooi soms kort vermakelijk. Maar hoofdzakelijk hatelijk en misselijkmakend irritant. Tijd voor wat.. onderzoeken. Hij wist nog steeds niet wat er exact in haar schuilhok had gezeten. Wat had de vieze rat daar bewaard? Iets. Iets kostbaars. Geen juwelen. Nee, dat was niets voor deze stoephoer. Nou. Vragen kon geen kwaad. Een beetje speculatie erbij, doen alsof je al meer wist dan je eigenlijk wist. ‘Vertel eens wat het was, Rhine’tje?’ Zorgvuldig bestudeerde hij haar geweldige lichaamstaal. Dominic was een jongen zonder echte gevoelens die hij uitte naar de buitenwereld. Maar ze aflezen, ze ontvangen. Daarin was hij zeer bedreven. “Misschien zat er wel net zoiets in als Erza van jouw gestolen heeft mijn allerliefste Dootje” Dit was zo te horen wel deels waar. Echte leugens bedenken, pure verzinsels.. Dat duurde langer. Was lastiger. Daarom kon je verhaaltjes ook beter op waargebeurde dingen baseren, waaraan je dan de kern veranderde zodat het bij jouw doeleindes pastte. Wat was haar glimlachje lief zeg. Perfecte actrice, iedere normale persoon zou erin trappen. Helaas rekende Dominic zichzelf niet graag tot de normale mensen.. Nee. Die waren te laag. Dat was het volk waarbij Rhine hoorde, met haar domme antwoorden de hele tijd en haar vage mist-spreukjes. Schattig hoor. En Erza. Hmm.. Die had dus alles doorverteld aan monster #2. Kon hij dan ook niemand meer vertrouwen? Laffe actie, Lightning, laf. ''Ohja, lieverd?'' vroeg hij geschrokken. ''Ben jij ook ziek? Arm, arm meisje. Vertel eens, watvoor medicatie gebruik jij dan. Fluticason? Ketoconazol? En waartegen?'' Nu verwachte hij wel een mooi gebabbel hoor. Iets met passie gebracht graag. Hij werd graag geamuseerd en een stuk ongedierte als Rhine dat een poging deed tot liegen was zeker vermakelijk. Go on. Amuse me. The show has started.

[Please don't be mad for my late and bad reaction ^^'']

Deze jongen kon men als vreemd omschrijven. Als erg vreemd zelfs. Maar dat vond ze nu net ook zo interessant aan hem. Hij was anders dan de anderen en daarom vond ze hem de moeite waard om te doorgronden om beetje bij beetje informatie van hem te verzamelen, om hem te breken. Want hoeveel hij haar ook fascineerde, hij was gevaarlijk, zelfs voor haar. En gevaarlijke dingen moest ze uitschakelen voor het gevaar hetzelfde met haar kon doen. Nee ze was niet meer het kleine meisje van vroeger, het kleine meisje dat niets anders kon doen dan toekijken hoe alles wat ze liefhad werd vernietigd. Dat nooit meer, dat had ze zichzelf gezworen. En toch, toch wilde ze zijn complete vernietiging nog wat uitstellen. Hij was misschien iets té interessant om meteen te vernietigen, en ach ze had zo het gevoel dat Lighty er niet erg blij mee zou zijn als zij degene was die hem afmaakte. Maar dat wilde niet zeggen dat ze hem niet mocht verwonden, hem niet mentaal mocht deuken en die verleiding kon ze echt niet weerstaan. Hoe jammer voor hem. Ze leunde tegen de muur alsof zijn aanwezigheid haar begon te vervelen. Dat was wat ze wilde dat hij dacht. Hij mocht niet weten dat ze in werkelijkheid steun zocht bij de vochtige muur. Ze vertrouwde haar benen niet, de benen die ze er maar net kon van weerhouden om te gaan trillen. Ontwenningsverschijnselen, zo noemde mensen die dingen. Nou een pretje was het helemaal niet. Daarom was haar voorraad aanvullen vandaag zo belangrijk geweest, daarom had ze vlug wat in willen nemen, daarom was ze zo tegen hem uitgevlogen. Als ze de drang naar pillen weer kreeg werd Rhine nog grilliger dan ze al was. Ze had die pillen vandaag nodig gehad, ze had er al in dagen geen gehad en dat begon ze nu behoorlijk te voelen. Verdomme toch! Waarom konden die vreselijke bijwerkingen niet wachten? Waarom kon ze ze niet uitstellen tot ze op een veilige plek was? Tot ze ver uit zijn buurt was? Tot ze helemaal alleen was? Want ja alleen zijn was het enige dat echt veilig was. Ze kon niet naar Lighty vluchten, zij zou het niet begrijpen, zij zou haar schatjes afpakken, net als ieder ander. Ze begrepen het niet, hoe ze ernaar hunkerde, hoe het haar hielp om door te gaan. Ondanks de verre paden die haar gedachten momenteel bewandelde bleef Rhine toch alert. Alert zijn was noodzakelijk, levensnoodzakelijk in situaties zoals deze. Iedere stap die ze zette moest welberekend zijn, moest doordacht zijn. Want één misstap, één fout kon al genoeg zijn om dit duistere spelletje te verliezen. ''Ohja, lieverd?'' vroeg hij geschrokken. Haar duister blik gleed meteen zijn richting uit. Lieverd, lieverd, lieverd. Wat een walgelijk woord, en zeker nu het uit zijn mond kwam. Jugh, bijnamen, zoetsappige bijnamen, ze had er een hekel aan. Rustig blijven Rhine, diep ademhalen en kalmeren. Fluisterde ze zichzelf toe in gedachten. Ze moest in haar achterhoofd houden dat hij haar zo noemde omdat hij wist dat ze er niet tegen kon, ja, dus ze moest het slimmer spelen en er niet op reageren, dat was de enige manier, haar enige kans om zijn vervelende spraakpatroon te wijzigen. ''Ben jij ook ziek? Arm, arm meisje. Vertel eens, watvoor medicatie gebruik jij dan. Fluticason? Ketoconazol? En waartegen?'’ Ze kantelde haar hoofd licht, waardoor haar blonde haar als een sluier over haar ene schouder viel. Ze keek hem berekenend aan, bedachtzaam. Zou ze de waarheid vertellen? Of zou ze liegen? Hmmm een leugen tegen deze jongen vertellen zou geen simpele opgaven zijn, helemaal niet zelfs. En eigenlijk was ze er niet helemaal zeker van of ze zich nog voldoende staande kon houden om met goed ondersteunde leugens aan te komen zetten. Dus misschien moest ze de waarheid vertellen? Maar op zo’n manier dat het nog steeds mysterieus en vaag zou blijven. En ach wie weet als zij zijn vraag zou beantwoorden, dat hij ook een vraag van haar zou beantwoorden. Ja oké normaal gezien zou ze hem gewoon vast gegrepen hebben en alles voor haar geest laten afspelen als een stomme film, maar dat zou haar nu niet lukken, daar was ze zeker van. Ze had er simpelweg niet meer genoeg kracht voor. Als ze al steun moest zoeken bij een muur om zichzelf staande te houden zou het haar niet lukken om zo’n intensieve spreuk te gebruiken. In geen miljoen jaar. Dus…een antwoord, een goed gevat vaag antwoord. Geen probleem. “Helaas Dootje..” Begon ze met een tragische theatrale zucht. “…Zijn er geen gekende medicijnen voor de ziekte waar ik mee kamp.” Vervolgde ze haar verhaal. Hmmm oké dit ging best goed, al vond ze zelf. Een beetje drama mocht er wel uit haar mond stromen, dat was leuk en ze wilde weten wat voor geacteerde emotie hij als weerwoord zou geven. Want over echte emoties daar beschikte hij niet over, daar was ze wel zeker van. “Mijn ziekte, waar ik al enkele jaren mee kamp, is wellicht niet te genezen.” Sprak ze met een meelijwekkende stem, uiteraard compleet gespeeld want medelijden was wel het laatste wat ze wilde en zeker als het van hem kwam. Vervelend klein onderkruipsel. “En aangezien het voor dokters en wetenschappers een zo goed als onbekende ziekte is, moest ik zelf opzoek naar een remedie.” Sprak ze terwijl ze een denkbeeldige traan uit haar ooghoek veegde. “Maar helaas, mijn “medicijn” “ Zei ze terwijl ze met haar vingers aanhalingstekens in de lucht maakte. “Kan nogal verslavend zijn, en toch lensnoodzakelijk, vandaar mijn kleine uitbarsting van zo even” Kwam er schuldbewust en zielig uit. Jugh nooit gedacht dat het haar ooit zou lukken om zo te spreken. Ze walgde van haar eigen toontje, maar ach ergens was het ook best vermakelijk. “Dat spijt me zeer trouwens” Voegde ze er nog aan toe voor wat extra emotie. Dat kon geen kwaad aangezien hij een zwaar tekort had aan emoties. Zo haar liefelijke verhaaltje was ten einde. Jippie. Nu was het tijd dat hij zichzelf wat uit de doeken ging doen. Maar hoe? Welke vraag zou ze stellen? Het moest een vraag zijn waardoor ze veel over hem te weten kwam. Maar toch ook weer niet teveel, anders zou hij te saai zijn om te bestuderen. “Zo, Dootje” Begon ze wederom nadat ze eindelijk een goede vraag voor hem had gevonden. “Nu ik mijn verhaaltje met je gedeeld heb, verwacht ik ook wel enige uitleg van jouw kant” Alle liefigheid was uit haar stem verdwenen, ze klonk weer helmaal als zichzelf kon je dus wel zeggen. “Dus..” Even pauzeerde ze om wat spanning op te bouwen, ookal hadden ze in deze ruimte al meer dan genoeg spanning. “Hoe komt het dat ons Dootje zo…tja…hard en emotieloos is…daar moet toch wat achter zitten? “ Vroeg ze met een klein grijnsje. Ja, aandacht naar hem verplaatsen, hem afleiden door hem een lastige vraag te stellen. Dat moest ze doen. Ze moest ervoor zorgen dat hij minder op haar zou letten, niet zou ontdekken hoe iedere minuut die ze hier stond haar geestelijke en lichamelijke conditie achteruit ging. Ze had het al vaker aan de hand gehad de drang naar pillen en meestal had ze die dan ook bij de hand. Maar nu, nu had ze niets en dat wrat aan haar. Maakte haar beetje bij beetje gek.

(sorry voor de flutheid )

Lightning wist haar vriendinnen wel uit te kiezen zeg. Even dom, irritant en achteloos als haarzelf. Rhine LaFee. Arm klein meisje, gelovend in tovernaars en feeënrieke regenbogen. Hij haatte haar en haar domme gedrag. Haar hoofd, haar voeten en alles wat ertussen in zat irriteerde hem. Ja, zeg maar gerust dat heel dat figuurtje genaamd Rhine hem kotsmisselijk maakte. Had hij nu een mes en de juiste kans gehad dan was ze er geweest. Zwakke trut. Haar beweging, waarmee haar vieze lange haren zich verplaatsten. Hoe veel ergernis kon dit mens in één seconde bij hem opwekken.. Veel, heel veel. “Helaas Dootje..” Goh, nu werd het interessant. De idioot ging proberen een mooi verhaaltje op te hangen. “…Zijn er geen gekende medicijnen voor de ziekte waar ik mee kamp. Mijn ziekte, waar ik al enkele jaren mee kamp, is wellicht niet te genezen.” Geschrokken sloeg hij zijn hand voor zijn mond, in een kleine o gevormd. Jeetje wat erg. Hij hoopte dat ze snel sterven zou. Dat zou de last die ze op de wereld legde ook eens wat verminderde.
“En aangezien het voor dokters en wetenschappers een zo goed als onbekende ziekte is, moest ik zelf opzoek naar een remedie.” Can I puke now? Can I kill her now? No? Sigh...“Maar helaas, mijn “medicijn” kan nogal verslavend zijn, en toch levensnoodzakelijk, vandaar mijn kleine uitbarsting van zo even” Ongelovig schudde de jongen zijn hoofd. ''Poor girl..'' mompelde hij overduidelijk geemotioneerd. Bijna dan. Als hij normaal was geweest misschien. Nu gleed er algauw weer een sluw lachje over zijn lippen. ”Dat spijt me zeer trouwens” Hij zuchtte zachtjes. ''Hoe kan ik zulke lieve puppy-oogjes weerstaan, Rhino..'' sprak hij volkomen serieus.
“Zo, Dootje. Nu ik mijn verhaaltje met je gedeeld heb, verwacht ik ook wel enige uitleg van jouw kant. Dus..” Ocharme, het meisje dacht vast hem met een lastige vraag van zijn stuk te kunnen brengen. Jammer, maar helaas. Hem verwarren, hem echt afleiden.. Dat zou haar heus niet lukken. “Hoe komt het dat ons Dootje zo…tja…hard en emotieloos is…daar moet toch wat achter zitten? “ Hij glimlachte warm. ''Nou, zal ik onze kleine meid eens een mooi sprookje vertellen over mijn familie? Ga er maar goed voor zitten, want het wordt érg spannend.'' Sarcastisch keek hij haar aan. ''Er was eens een jongetje, hij had een hele lieve pappa en mamma. Maar op een dag kwam er een grote boze wolf en die at alle koekjes op. Nu kon vader niets eten, terwijl hij zeer veel honger had. Toen werd de pappa zo boos dat hij de mamma vermoorde. Hij wilde zijn zoon ook doden, maar dat mislukte.'' Zijn stem ging van de toon waarop je een sprookje vertelde naar wat serieuzer. ''Ik heb hem bij de politie aangegeven, hij kreeg net niet de doodsstraf en rot nu weg in een cel. De blik in zijn ogen was genoeg om mij op slag te veranderen in een gesloten jongen, bang om zijn emotie's te tonen. Een ijskoud hart, zogezegd.'' Ja, verrassend genoeg zat er wat waarheid in zijn verhaal. Een ietsiepietsie mini klein beetje. Dat gedoe over emotie's was natuurlijk walgelijk misselijkmakende onzin, maar dat hoorde erbij. ''Einde.'' verkondigde hij, terwijl zijn handen een imaginaire regenboog vormden. ''Spannend hé?''