Met sierlijke passen stapte Tsukimiya verder. Niet echt een idee naar waar ze wou gaan. Ze zal wel zien waar ze terecht zou komen. Haar witte haren hangden sierlijk rond haar gezicht en haar tweekleurige ogen scanden de omgeving. Niet dat er veel te zien was. Oppeens flitse het beeld in haar gedachten. De geheime tuin. Ja daar zou ze naartoe gaan. Een sluwe grijns sierde haar lippen. Kon ze eindelijk weer wat stilte hebben. Met de Ipod in haar handen stapte ze vlug verder. Haar witte haren wapperden sierlijk achter haar aan. Met haar ogen strak voor haar gericht. Wetend dat Agramon boven haar vloog. tegenwoordig was hij vaker weg. Ze had zo het gevoel dat hij nog een vrouwtje zou vinden ook. Misschien moet ze die convrentatie eens met hem aan gaan. Dat word lachwekkend. Tegenwoordig is ze verhard. Had haar leven weer helemaal vermaakt. en sterker geworden ook. Dat zeker. Maargoed ze kon weer met iedereen over weg maar zou niet snel iemand een hand toe reiken. Haar wantrouwen is wel gebleven. Haar roodkleurige oog, glinsterde duister. Oja sluwer was ze zeker ook geworden. Speelde met de woorden liefde wat men noemt. Daar speelde ze gewoon mee, zo om iets te voorkomen. Het kon haar niet meer schelen of iemand op haar verliefd zou worden. Dat deerde haar niks meer. Een kort gebaar zou aanduiden dat die zou moeten oprotten. Wat verderop zag Tsukimiya de ingang van de geheime tuin al. Met sierlijke bewegingen stapte ze er naartoe. Haar kin had ze ietsje opgestoken terwijl ze ging gaan zitten op de plaats dat vlak naast de rivier was en ze zo tegen een steen kon aanzitten. Hier had ze nog enkele herrineringen. Een ontmoeting met Flynn, waar haar eigenwillige magie hem oppeens had aangevallen. Even zuchtte ze. Doordat ze sterker is geworden is die magie waar ze geen controle overkrijgt natuurlijk ook sterker en onvoorspelbarder geworden. Wat moest ze daar toch mee. ze ging rustig op de grond gaan liggen. Legde haar hoofd op de steen waardoor haar witte haren in het rond waren. Eerst had ze roos haar ja, maar dat kleur was verdwenen. Nadat ze een tornado in haar kamer had laten afgaan door verdriet en schaamte. Was ze uitgeput gaan slapen. De volgende morgen kwam ze wakker met wit haar en tweekleurige ogen. Het was de schok van haar leven geweest dat zeker. Maar nu was Tsukimiya eraan gewend geworden. Toch word ze daardoor wel iedere keer dat ze in de spiegel eraan herrinerd hoe ze aan dat wit haar kwam. De gouden koptelefoon dat ze vast had deed ze op haar oren. Sloot haar ogen toen, zette haar muziek op volle bak en luisterde rustig naar de muziek dat door haar oren botsten. Rustige muziek kon je het niet noemen. En opdat het bijna op maximum stond konden anderen dat waarschijnlijk ook horen. Maar daarom had ze de geheime tuin gekozen. Hier kwam bijna nooit iemand dus niemand kon gestoord worden door haar luide muziek. Nog steeds zat die sluwe grijns op haar lippen. Heel even schoten haar ogen wijdopen. Die trillingen die kwamen haar veel te bekend voor. Haar spieren waren gespannen. Verward schudde ze haar hoofd. Nee hij kon het niet zijn. Dat was onmogenlijk. Gespannen sloot ze weer haar ogen. Luisterde naar de muziek waardoor ze weer meteen haar ogen sloot en weer helemaal relax werd. Het kon hem onmogelijk zijn.

|dominic|

De rustgevende sfeer van de tuinen had nauwelijks invloed op zijn humeur. Achteron de geheime tuin ijsbeerde Dominic rond, het was hier volkomen verlaten. Gelukkig zou niemand zijn toestand nu zien. Hij voelde zich rot. Dominic zuchtte geïrriteerd. Dit was absoluut geen goede dag. Hij was moe, had nauwelijks kunnen slapen. Door de medicijnen had hij een raar gevoel in zijn hoofd en hij had een verkoudheid opgelopen. In de zomer nog wel. Dat kreeg je als je een lagere weerstand had. Hij snufte en trok zijn witte overhemd recht. De knoopjes waren los en de linnen stof hing soepel langs zijn lichaam.  Daaronder droeg hij een lichtgrijs shirt. Hij haalde een hand door zijn slordige zwarte haren. Het was warm, al was het al later in de avond. Een verstikkende deken van hitte lag over de grond en drukte op zijn lichaam. Of lag het nou aan hem dat hij het zo heet had. De neiging om zijn overhemd van zijn lichaam te rukken werd weerstaan. Het was een dunne stof. Zonder zou niet veel koeler zijn en hij moest er nog steeds redelijk uitzien. Hij likte langs zijn lippen. Zijn pijn veroorzaakte de neiging om iemand pijn te doen. Om iemand te doen schreeuwen en om dan te kijken, gewoon alleen maar te kijken hoe de ander zich slechter voelde dan hij.  Pijn, hij had behoefte aan pijn. Geen eigen pijn, maar pijn doen. Sadistisch, zo zou je het zeker kunnen noemen. Het liefste wilde hij iemand laten bloeden. Rode druppels bloed zien opwellen uit een wond. Degene die hij als eerste tegen zou komen, had op zijn zachts gezegd een probleem. Niet dat Dominic hem of haar meteen met een mes zou bespringen, nee, hij was meer van de rustige en berekenende aanpak. Wat absoluut niet betekende dat de ander veilig was. Het beloofde enkel meer pijn. Als de ander een zwak persoon was kon dat wel eens slecht aflopen. De pijn zou fysiek of psychisch zijn, maar in ieder geval goed voelbaar. Zin in een spelletje waarin hij lief en aardig deed had hij niet. Vandaag niet. Vandaag was hij absoluut niet aardig. Nog minder aardig dan normaal. Zijn humeur was werkelijk onder het vriespunt momenteel, in tegenstelling tot de warme temperatuur. Bah, hij had een hekel aan hitte. 

Hij haalde zijn mes uit zijn kontzak. Klapte het open en drukte het eerst zacht tegen zijn wang. Het koele metaal voelde goed aan op zijn hete huid. Dominic haalde de snijkant tergend langzaam langs zijn duim. Zachtjes. Steeds iets harder drukkend. Bloed welde op, het gaf een tijdelijke voldoening. Maar alleen zijn eigen pijn was niet genoeg vandaag. Met een zakdoek nam hij het bloed van het snijvlak. Hij borg het mes weer zorgvuldig op in zijn achterzak en tuurde de avondlucht af. Het was hartje zomer, dus donker was het nog lang niet. En slapen zou niet lukken vandaag, dat merkte Dominic al.

Hij was rusteloos en hoewel hij nog steeds kalm bewoog zag je wel dat hij behoorlijk panisch was. Bijna druk, wat voor Dominic echt bijzonder was. Hij bleef heen en weer lopen in de tuin. Stilstaan ging niet, totdat hij iemand zou ontmoeten. Hij hoorde de poort van de tuin klepperen. Een ander had besloten dat de zo goed als verlaten tuin een leuke bestemming was. Dominic stond stil en luisterde aandachtig of hij voetstappen kon ontdekken. Dan leunde hij even tegen de muur aan, ging met zijn hand over de bemoste bakstenen. Hij slikte moeizaam en keek naar zijn duim, waar een pareltje van bloed uit was opgeweld. Even staarde hij gebiologeerd naar de kleine druppel. Dan kuchte hij weer en draaide zich half om. Hij leunde nu tegen de muur met zijn hoofd. Ademde zo kalm mogelijk in en uit voor hij na eindeloze stilte in beweging kwam. Met zijn ijzige ogen speurde hij de omgeving af. Geconcentreerd op ook maar de kleinste aanwijzing van een andere aanwezigheid. Zachte tonen van rockmuziek kwamen zijn kant op drijven, voortgestuwd op de zachte zomerbries. Hij kantelde zijn hoofd schuin en grinnikte geamuseerd. De muziekselectie klonk bekend, al kon dat natuurlijk toeval zijn. Maar als hij zich niet vergiste kende hij de jongedame aan wie deze playlist toebehoorde. En haar keurig opgelapte iPod. De muziek werd zijn leidraad en hij volgde het naar de kabbelende rivier. Daar lag een meisje, de ogen gesloten. Maar haar haren waren wit, zo anders dan de roze bos die hij zich herinnerde. Vreemd. Maar meisjes deden allerlei rare dingen aan hun uiterlijk in de hoop er aantrekkelijker door te worden. Haren verven. Gezichten vol plamuren met onnatuurlijke kleurtjes. Hij bevochtigde nogmaals zijn lippen en besloot de gok te nemen. Als het een ander kind was had hij in elk geval een gesprek aangeknoopt. "Miyaaa, ben jij dat?" riep hij vrolijk en overbrugde de laatste afstand tussen hem en het liggende meisje. Hij bukte en trok de koptelefoon van haar oor af. Niet bepaald voorzichtig, daarvoor was hij te rusteloos. Actie. Hij had actie nodig. "Zo te horen doet je iPod het weer uitstekend..." Hij grijnsde koel en charmant. Reikte haar een hand aan om haar overeind te helpen. Of liever gezegd, pakte haar vast en bracht haar omhoog tot ze naast hem stond. "Wat heb je met je haar gedaan, lieverd?" vroeg hij, nauwelijks geïnteresseerd. Maar hij bleef lachen, al was de rusteloosheid in zijn ogen te lezen. Hij ging met een hand door haar lange witte haren en grijnsde plagerig. Draaide een lokje om zijn vinger en bleef dan zo staan. Besefte nu pas dat het misschien wel een ander meisje was. Dat hij misschien een vreemdeling overeind had gedwongen en nu aan haar haar zat. Ach, hij zou er wel mee wegkomen als het zijn geliefde Miyaatje niet was. Hij was er niet bepaald bij met zijn hoofd zeg. Zag enkel haar nek en bedacht hoe graag hij haar dood zou zien gaan. Bloed, al haar bloed zou laten vloeien. Tot de laatste druppel uit haar miserabele lijfje was gestroomd en hij haar levenloze ogen nooit meer zou hoeven te bekijken. Het kan niet, hield hij met moeite vol, wetend dat een gevecht, een moord hem echt niet gelukkig zou maken. Eventjes wel. Het zou al zijn zorgen wegnemen en een genot en gevoel van controle achterlaten. Maar ook te veel nieuwe problemen veroorzaken. Nee, hij moest het houden bij pijn, zo veel mogelijk pijn. Alle pijn die zij zou hebben zou een deel van zijn rotgevoel wegnemen. Pijn, pijn, pijn. Miya of het onbekende meisje... Een van de twee zou eindigen als een wrak. Lieve glimlach. Hoe hield hij die toch overtuigend vol met alle haatgedachtes? Oefening en ervaring, ja, heel veel ervaring. Met zijn ene hand in haar haar stond hij te lachen. En de andere hand tot een vuist geklemd, waarmee hij ritmisch op zijn bovenbeen klopte.

[Hehe had al een aggresief beginnetje liggen, dus nu een beetje instabiele onvoorspelbare Mini als je het niet erg vindt ;3 de volgende wordt korter tenzij ik weer te veel inspi heb ^^']

Tsukimiya genoot van de muziek. Het galmde dan wel niet alleen door haar oren. Maar het zorgde er teminste voor dat ze zich alleen maar op de muziek concentreerde, dat ze al het andere buiten sloot behalve de tekst en het ritme. Het was een geweldig lietje liet al haar spieren ontspannen. Ze zag er kalm en relaxed uit. De eerst zo gespannen Miya van daarstraks die zo van streek was geraakt door de trillingen die haar veel te bekend voor kwamen was verdwenen. het was onmogenlijk dat hij het was. Tsukimiya wou hem nooit meer zien, wetend dat als ze hem zou zien dat ze zichzelf niet meer onder controle zou kunnen houden. Eigenlijk weet ze niet precies wat ze met hem zou doen, spelen met hem? Nee, ze zal niet zoals hem worden gewoon om te voorkomen dat ze weeral gebroken zou geraken. Nee, ze had een ijzeren muur rond haar binnenste getrokken. raar maar waar had zelf naar de drank gegrepen. Jammer genoeg had Master Norwood haar ontdekt, die lieve broer van haar had haar kunnen ompraten. Wat zou ze toch zonder hem moeten, het was een ware schok geweest ontdekken dat je mentor je broer is. Best wel raar in het begin. Maar nu, ze zou niet weten wat ze zonder hem moest. Ze nam een plukje haar vast en draaide haar vinger er even kort mee maar legde die toen toch weer op het gras. Het was hier lekker rustig, ze zou hier vaker moeten komen als ze het even zou hebben gehad en gewoon even een stille plaats nodig had.Miyaaa, ben jij dat? Hoorde ze iemand zeggen. Zijn stem kwam maar al te bekend voor. Ze werd in een fractie van een seconde meteen weer gespannen. Ze had nog maar juist haar ogen wijdopen gesperd toen hij haar koptelefoon van haar oren rukte en boven haar uit torende. Ze zitte meteen recht en keek hem duivels aan. "Zo te horen doet je iPod het weer uitstekend..." Hij grijnsde koel en charmant. Maar ze negeerde die blik van hem. Ze merkte hoe onrustig hij was. Voelde het aan de trillingen van de lucht rond hem, ze voelde het zo duidelijk. Nog voor ze iets kon zeggen stak hij zijn hand uit greep haar hand vast en trok haar dan meteen recht. "Wat heb je met je haar gedaan, lieverd?" Vroeg hij maar het klonk helemaal niet menend. Woedend keek ze hem aan, hij was degene die haar had veranderd. Gebruikt had, met haar gespeeld en uiteindelijk als een steen laten vallen."Dat gaat jou helemaal niks aan" Siste ze woedend. Hij ging plagend met zijn hand door haar witte haren. Het ging allemaal zo snel dat ze nog niet meteen kon handelen, eerst moest Miya alles op een rijtje zetten. Ondertussen draaide hij een lokje van haar rond zijn vinger en bleef toen zo staan. Haar borstkas geen zwaar op en neer, en de andere gebalde vuist ontging haar niet. Ze haatte hem maar had ook weer medelijden van hoe hij is geworden. Wie er ervoor had gezorgt dat Dominic zo is geworden. Ze boog heel even haar hoofd naar voren waardoor hun gezichten nog maar enkele millimeters van elkaar vandaan waren."Laat mijn haar met rust, en waag het mij nog een keer aan te raken." Siste ze op een fluisterende toon waardoor haar warme adem over zijn gezicht streek. Ze nam zijn hand vast, haalde die uit haar haren. En zomaar zo onverwacht balde ze meteen haar vuist en sloeg volop op zijn kaak waardoor hij gedwongen was om een stap achteruit te zetten, meer doordat het zo onverwacht was. Want zo hard had ze nu ook weer niet geslaan. Daarna zette zij ook een stap van Dominic vandaan."Hoe durf je, zomaar hier komen aanzoeven, alsof we vrienden zijn. Je hebt wel lef" Siste Tsukimiya woedend. Ja lef had die zeer zeker, hij zou toch moeten weten dat ze hem wel zou kunnen aanvallen door de haat dat hij bij haar had gecrëeerd

Het meisje schrok duidelijk, de herkenning in haar blik. Met een rood en blauw oog, merkte hij verbaasd op. Dat zouden toch geen contactlenzen zijn? Nee, hij kende een deel van Miya en ze zou zichzelf nooit zo opdoffen, zeker niet om enkel in een verlaten tuin te gaan zitten. Ze was woedend, siste hem meteen kwaad iets toe. Wat het was, wat ze precies zei kwam maar half door tussen zijn fladderende gedachten. Dat het zijn zaak niet was, natuurlijk. Kleine driftkikker die ze was. Hij grinnikte geamuseerd. Haar zachte haren veroorzaakten een tintelende sensatie op zijn hand. Ze kwam dichtbij en bracht met haar warme adem diezelfde tintelingen over op zijn gezicht. "Laat mijn haar met rust, en waag het mij nog een keer aan te raken." Woede om zijn schaamteloze benadering. Ze rukte zijn hand los, een paar spierwitte haren kwamen met zijn vingers mee. Hij keek ernaar en ze leken wel te kronkelen, te leven. Vol afschuw schudde hij de beesten van haar weg, van zijn hand af. Nee, rustig blijven, dit was niet echt. Haren kronkelden niet op de grond alsof het verwonde slangen waren. De hallucinaties waren geen goed teken, was hij vergeten een van zijn medicijnen in te nemen? Koortsachtig dacht hij na. Shit. De blauwe ondingen natuurlijk. Hij zou zich er maar gewoon doorheen moeten slaan. Slaan. Pats, haar vuist tegen zijn kaak. Weerloos draaide zijn hoofd mee met haar klap. Meteen legde hij zijn hand met gespreide vingers op de pijnlijke plek. Helwit licht ontstond en verzwakte de pijn. Dan doofde het en met een boos gebaar haalde hij zijn hand weg. Ze was verder weg gaan staan maar met een paar korte kordate passen verkleinde hij de afstand weer. "Hoe durf je, zomaar hier komen aanzoeven, alsof we vrienden zijn. Je hebt wel lef" Hij grinnikte kil. "Alsof we vrienden zijn?" vroeg hij onschuldig, met nog een snelle stap vooruit. "Vrienden? Lieverd, ik dacht dat we meer dan dat waren..." fluisterde hij spottend en hij trok haar ruw naar zich toe. Drukte een kus in haar nek, beet haar zachtjes en liet haar in een vloeiende beweging weer los. Met een hand duwde hij haar krachtig van hem weg en hij glimlachte. "Niet dan? Ga je mijn hart breken, Miya schat?" Zwaar sarcastisch trok hij een bang pruillipje. Deze heldere momenten van vastberadenheid tussen de aanvallen door moest hij benutten. En hij moest toegeven dat deze nieuwe verschijning van haar hem ook wel beviel. Ze was sterker geworden, meer een uitdaging. En natuurlijk was ze verbitterd, bedacht hij met een spottende grijns, na wat hij had gedaan. Een rilling van kou trok door zijn ruggengraat en hij zag twee blauwe ogen voor zich zweven. Het waren zijn ogen, besefte hij, die hem ijzig aanstaarden. Met een hand veegde hij door de lucht,  de heldere ogen verdwenen weer voor hij ze kon raken. Losten op in een zwarte rook die hem het zien bemoeilijkte. "Shit.." fluisterde hij, lichtelijk gepijnigd. Ze had wel geluk hem in deze toestand tegen te komen. Zijn hand taste naar beneden, zocht zijn zak. Zocht zijn medicijnen. Iets, het maakte niet uit wat. Hij moest iets binnenkrijgen. Hij snakte naar adem en klapte voorover van een pijnscheut voor hij zijn zak bereikte. Verbeet zich en rechtte zijn rug weer. Dominic beet op zijn lip en dwong zijn mond een sterke lach te vormen. 

Waarom moest hij zo nodig in de buurt zijn dat hij haar muziek had gehoord en haar had ontdekt. Tsukimiya had beter moeten weten. Het irriteerde haar dat ze niet verder had gedacht. Ze had hem al eerder gevoeld, maar was te veronwaardigd dat ze hem toch weer zou kunnen tegen komen, had dat idee verwerpt en gewoon waar gaan liggen luisteren naar haar IPod alsof er helemaal niets was gebeurd waar ze zo van ontzet was geworden. Stom was dat, kijk van wat er is gekomen. door haar nonchalant gedoe kwam ze de gast tegen die haar haar hart had gebroken in duizend stukjes. Die herrineringen zaten nog vers in haar geheugen gegrift, vaak had ze geprobeerd die uit haar kop te kunnen krijgen, maar het is nooit gelukt. Ze had beter moeten weten. Nu opnieuw zou het een les voor haar kosten, maar deze keer zou hij geen weerloos meisje krijgen. Deze keer zou ze zich verzetten en het hem betaald zetten dat hij haar hart had gebroken. Misschien verlaagde ze haar nivaue dan wel op die van hem. Maar dat kon Tsukimiya op het moment helemaal niks schelen. En haar broer mocht dan gezegt hebben dat wraak helemaal niks oploste, dat wist Miya heus wel, maar het voelde goed om haar wraak te krijgen. Pas dan zou ze weer rustig door de dagen heen kunnen wandelen zonder aan Dominic te hoeven denken. Zo te zien had hij enkele haartjes van haar mee kunnen krijgen toen ze zijn hand uit haar haren had gehaald, maar ze had het maar amper gevoeld dus het het kon Tsukimiya helemaal niks schelen. Een helwit licht ontsond bij zijn wang. Miya wist dan wel niet wat het was, maarschijnlijk iets voor de pijn, wat jammer dat het geen pijn meer zou doen. Schijnbaar had ze niet genoeg afstand gecrëerd want in enkele kordate passen was hij al weer in haar buurt. Alsof we vrienden zijn?" vroeg hij onschuldig, met nog een snelle stap vooruit. "Vrienden? Lieverd, ik dacht dat we meer dan dat waren..." fluisterde hij spottend en hij trok haar ruw naar zich toe Geschrokken bij zijn handelingen keek ze hem aan. En dan waagde hij het nog een kus in haar nek te drukken waar ze het voelde tintelen, vervolgens beet hij haar nog eens zachtjes. Daarna liet hij haar meteen los. Woede flisten door haar ogen. Zwaar hijgend keek ze hem aan. Nog steeds voelde ze die warme tinteling in haar nek. Het kon onmogenlijk leuk zijn geweest, nee ze haatte hem. Waarom dan die verdomde tintelingen. "wattuh. Ben jij wel goed bij je hoofd, je bent een echte psychopaat weet je dat Dominic" sprak ze ijskoud en sprak zijn naam bespottend uit. Waar was die kus nu weer voor. Hij was echt gek geworden. Nog gekker dan de eerste keer dat ze hem in de kerkers was tegen gekomen.Niet dan? Ga je mijn hart breken, Miya schat?" Zwaar sarcastisch trok hij een bang pruillip. Met opeen geklemde tanden keek ze Dominic strak en hatelijk aan. Die warme tintelingen in haar nek gewoon negeren, dan zou die wel voorbij gaan."Dat wil je wel he" Sprak ze koeltjes met een duistere ondertoon ertussen. Nu ze beter naar hem keek, merkte ze dat hij begon te worden zoals bij hun eerste ontmoeting, toen had hij zijn pilletjes nodighad. Hij deed zijn hand in de lucht. Ze wist zelfs niet precies wat hij aan het doen was. Maar door die handeling wist ze dat hij zijn pilletje nodig zou moeten hebben. Ze sloeg hem in de maag waardoor hij voorover klapte."Dat was voor die kus o lieve Dominic" Grinnikte ze. Ging toe met haar handen in zijn zakken en greep alles wat ze daar kon vinden en ging van hem weg."Weet je dominic, eigenlijk moet ik je bedanken, zonder jou zou ik een tweede ontmoeting met jou neit hebben overleefd. Maar nu, ah darling." sprak ze liefjes ging nog een stap achteruit en keek naar de spullen dat in haar hand lagen."Ik vraag me af, wat er met je zou gebeuren, zonder deze pilletjes." Sprak ze bedenkelijk en keek hem lief bedenkelijk aan. Die tintelingen waren nog te voelen maar verminderde gelukkig, man dat duurde lang.

De woede in haar ogen gaf hem een kick. Hij genoot ervan, werkelijk. Dat hij haar zo overstuur bracht met een onschuldige aanraking van zijn lippen. Toe nou, het was niet eens op haar mond geweest, aanstelster. Ze hijgde alsof het een ramp van wereldformaat was geweest. God. Ze zou toch niet gaan janken, hè? Nee, ze werd weer kwaad. Haar blik hield hij vast met kille, onbewogen ogen. "wattuh. Ben jij wel goed bij je hoofd, je bent een echte psychopaat weet je dat Dominic" Zijn naam werd spottend uitgesproken, wat zijn grijns alleen maar geamuseerder maakte. Psychopaat, prachtig woordje. Was al te vaak gebruikt om hem te beschrijven, het deed hem niets meer. Zoals weinig hem iets deed. Hij grinnikte. "Zozo, ze kent moeilijke woordjes, nu moet ik oppassen hoor..." Hij was niet bang voor haar, noch voor de pijn die ze hem kon doen. Hij voelde het toch nauwelijks door de ophogende werking van de medicijnen op zijn pijngrens. Zijn zielige vraag of zijn hart gebroken zou worden werd met een koel antwoord. Hij trok vragend een wenkbrauw op, waarom zou hij dat graag willen. Zijn hoofd voelde wollig aan, nadenken ging zo tergend langzaam. Tot een sidderende pijnscheut zijn lichaam voorover boog. Een combinatie van de bliksem die door zijn ruggengraat joeg dankzij zijn aanval en de klap die Miya perfect getimed in zijn buik mikte. Hij besefte nauwelijks dat ze hem had geslagen, zo veel sterker was de bliksemende pijn. Maar toen sprak ze triomfantelijke woorden, dus hij concludeerde dat ze hem wederom had geraakt. Ondanks de felle pijn wist hij neerbuigend te glimlachen. Dan haar handen in zijn zakken, door enkel de dunne stof gescheiden van zijn huid. Voor hij goed besefte wat ze deed en actie kon ondernemen was haar warme hand alweer weg. "Ach gezellig, een vermeende psychopaat en een kleptomanische slet samen." Hij grinnikte vrolijk. "En graag gedaan natuurlijk, ik zou jou nóóit dood willen, daar ben je te knap en schattig voor, zeker als je zo kil probeert te doen." Hij smirkte naar haar en zijn ogen namen haar gretig in zich op. Want het was waar, het was best aanlokkelijk als ze zo kil en bitchy deed. Een felle lichtstraal verblindde hem. Of was het zijn verbeelding. Nee, hij wilde haar zien. Hij kneep zijn ogen dicht. Verbeet zich. Toen hij weer naar haar keek was het beeld kristalhelder. "Ik vraag me af, wat er met je zou gebeuren, zonder deze pilletjes." In haar hand een hoopje spullen. Twee doosjes met pillen. De rode en groene wist hij uit zijn hoofd. Maar niet de cruciale blauwe ondingen. Die had hij netjes bij de rest in zijn kamer liggen. Hij vermoedde dat een paar rode pillen hem wel door de volgende uren heen zouden slepen. De visioenen af zouden doen nemen. Hem zouden kalmeren. En zij had ze in haar bezit. "Zou je het kunnen? Toekijken hoe-" Hij kuchte diep. "Hoe ik hier gek word, misschien wel doodga? Onderschat het niet, Miya, iemand echt pijn doen is lastiger dan jij denkt. Je moet... Zoals jij het noemde... Een psychopaat zijn om iemand z-zo te laten lijden. Wil je echt zo zijn als ik?" Hij sperde zijn ogen wijd open als een raaf langszoefde voor zijn gezicht. De zwarte veren streken la ga zijn gezicht en waar ze hem raakten voelde hij het branden. "Is het nodig dat ik je om hulp smeek of wil je me zo al helpen?" Hij klauwde met een hand in zijn gezicht, veegde de brand weg. Hij kwam weer iets tot rust en bukte stijfjes. Ging dan in kleermakerszit op de stenen zitten. Pijn in zijn ogen, maar nog steeds kalm. Hij was er, helaas, aan gewend. En wist maar al te goed hoe veel erger het misschien zou worden.

Ze moest hem niet hebben, haatte hem wat hij haar heeft aangedaan. Dat sprak ze iedere seconde de hele tijd streng tegen zichzelf. Meestal geloof je het na een tijdje ook. Alleen had ze weer iets in haar binneste dat nog er onzeker over was. Dat maakte haar nog pissig ook. dat iets in haar het nog niet helemaal zeker was. Dat klopte toch helemaal niet? Het kon niet, en daar zou ze voor zorgen. Dominic had geen enkele sprankje gevoel of medeleven. Dat heeft hij helemaal niet. Dus Tsukimiya snapte haar binnenste niet. Wie ziet er nu Dominic zitten. Ja zij vroeger maar dat kwam doordat ze zijn echte ik nog niet had ontmoet. Nu snapte ze niet wat ze in hem had gezien...toch? Die gedachten maakten het alleen maar erger. Ze moest er stoppen over na te denken. dat dit hier maar snel voorbij was zodat ze weg kon gaan, Dominic zielig en alleen achter laten en weer verder gaan met haar leven. Alsof er helemaal niks is gebeurd. Niemand hoeft het te weten natuurlijk. En geef toch toe hier kwamen er maar zelden studenten dus zij zou haar alibai hebben. Even streek ze door haar witte haren. En nerveus was ze helemaal niet meer, dus op haar onderlip bijten deed ze nog maar zelden. Hij grinnikte. "Zozo, ze kent moeilijke woordjes, nu moet ik oppassen hoor..." Tsukimiya draaide even overdreven met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar."Word toch volwassen Dominic" Antwoorde ze koeltjes. "Ach gezellig, een vermeende psychopaat en een kleptomanische slet samen." Hij grinnikte vrolijk. "En graag gedaan natuurlijk, ik zou jou nóóit dood willen, daar ben je te knap en schattig voor, zeker als je zo kil probeert te doen." Hij smirkte naar haar en zijn ogen namen haar gretig in zich op Miya balde haar vuisten bij zijn woorden. Had moeite zich onder controle te houden. "Stop met zo te kijken" Sprak ze zwaar geirriteerd. Ze mocht hem niet nu hij zo keek. Toch? Natuurlijk niet het was Dominic... Jasses ze twijfeld nu veel te veel, dit moet hier snel voorbij zijn. Wat had ze toch!"En mij niet dood willen? Dominic dat maak je zelf de paus niet eens wijs. Ik zie in welke staat je bent hoor. Dom ben ik niet ." Ging ze ijzig verder. Ze kreeg een rilling van hem als hij zo naar haar keek, alleen kon ze de reden van die rilling niet achter halen. Het was geen koude rilling, maar ze wou niet geloven dat het een warme rilling was, dat was onmogenlijk te krijgen van deze pyschopaat. Echt onmogenlijk. "Zou je het kunnen? Toekijken hoe-" Hij kuchte diep. "Hoe ik hier gek word, misschien wel doodga? Onderschat het niet, Miya, iemand echt pijn doen is lastiger dan jij denkt. Je moet... Zoals jij het noemde... Een psychopaat zijn om iemand z-zo te laten lijden. Wil je echt zo zijn als ik?" Hij sperde oppeens zijn ogen wijdopen. Tsukimiya keek keek hem kil aan. Daar had hij wel een punt. Maar wat kon het kwaad deze ene keer het te doen?" Het verschil Dominic tussen jou en mij is, dat ik het alleen maar zou doen speciaal voor jou, dat maakt mij nog niet een pyschopaat omdat ik het maar een keer zal doen in heel mijn leven. JIj doet het bijna bij iedereen dat je tegen komt. DAT, lieve Dominic is het verschil tussen jou en mij." Legde ze uit. Zo was het ook zij zou het alleen bij hem doen, daarna nooit meer. "Is het nodig dat ik je om hulp smeek of wil je me zo al helpen?" Hij klauwde met een hand in zijn gezicht Even kneep ze haar ogen half dicht. Duwde hem toen op de grond en ging op hem gaan zitten terwijl ze haar vingers rond zijn keel zette en die half dicht kneep, juist genoeg om nog te kunnen ademhalen. Alleen zou dat van hem iets moeilijker zijn omdat hij al in een erge toestand is."Ik weet het niet hoor Dominic, de eerste keer had ik medelijden met jou, en was zo stom om je die pilletjes te geven. Dat was de grootste blunder in heel mijn leven. Nu boog ze zich voorover zodat haar lippen zijn ene oor juist aanraakte."Waarom denk je dat ik die blunder opnieuw zou maken." Vroeg ze op een fluisterende toon, en trok zich vervolgens terug maar hield haar hand op zijn keel en bleef zitten.

Zijn keurende blik ergerde haar blijkbaar.  "Stop met zo te kijken"  Hij grinnikte. "Make me..." siste hij koel en uitdagend. Waarom deed hij alsof hij de controle had hier? Macht der gewoonte. Dominic grijnsde onbekommerd. Hij was niet bang, of liet in ieder geval geen sprankje angst of bezorgdheid in zijn houding doorschemeren. Natuurlijk had hij die pillen nodig, echt nodig. Maar als een zielig hoopje op de grond gaan liggen zou niet zorgen dat ze op magische wijze naar hem toe zouden zweven. Nee, daar had hij haar medewerking voor nodig. Of hij moest nu op haar afstormen of op een andere manier haar overmeesteren. Wat lastig zou gaan in deze toestand. "En mij niet dood willen? Dominic dat maak je zelf de paus niet eens wijs. Ik zie in welke staat je bent hoor. Dom ben ik niet ." God, was ze dom ofzo? Hij wilde haar echt niet vermoorden. Niet... Meer in ieder geval. Ze was te leuk als ze nog leefde. Geweldig om uit te lokken, behalve dat dat op dit moment niet erg verstandig was. "Nee, Miya, ik wil je niet dood, trust me on this one" zei hij vermoeid. Als hij moe werd sprak hij steeds meer in de taal waarmee hij was opgegroeid en hij kon enkel hopen dat ze hem begreep. Hij likte langs zijn lippen in een poging de hitte te verdrijven. Op zijn beschuldiging zo ook een psychopaat te zijn had ze weer een heerlijk naïef weerwoord. Dat ze het enkel bij hem zou doen, heus niet meer. Dat dat haar beter en anders maakte. Dat hij het bij iedereen deed en het verdiende.  "God, Miya. Je stelt me teleur. Jij weet niets, helemaal niets over mijn gedrag bij andere mensen." Hij dacht aan het groenharige meisje dat hem vertrouwd had. Ze had iets in hem losgemaakt wat hij nu probeerde te stoppen. Denkende dat het door de blauwe pillen was gekomen had hij die vandaag terzijde geschoven. "En daarbij... Als je dit doet ben je geen haar beter dan de psychopaat waarvoor jij mij aanziet. En ik heb nog nooit iemand zijn of haar medicatie weggehouden. Ik ben niet zo'n lafaard die zich tot fysieke marteling verlaagt." Bijna nooit dan, dus zo'n grote leugen was het ook weer niet. Hij gaf een sterke voorkeur aan mensen psychologisch met messen uiteen te rijten. "Het is niet mijn schuld als iemands arme hartje zeer doet, schattebout, en diegene nu op lage wijze wraak probeert te nemen." Hij grijnsde sluw en gromde dan van pijn. Pijn die zijn vlees leek te verschroeien. Hij vroeg om hulp, again. Of hij nog moest gaan smeken soms? Met deze pijn in zijn lichaam wilde hij het best aardig vragen. Ze duwde hem niet onzacht achterover en zijn hoofd bonsde van de nieuwe pijnbron waar zijn hoofd op de steen was geslagen. Even staarde hij versuft voor zich uit en hapte naar adem. Ze kneep zijn keel dicht en stelde een fluisterende vraag, haar mond op kleine afstand van zijn oor. Hij grijnsde geamuseerd, klassieke move, die hij al miljoenen malen had gebruikt om zijn ijzige opmerkingen in te fluisteren. Hij greep met een hand de achterkant van haar nek, zodat ze dichtbij hem bleef. Hij kon hun lichaamswarmte op elkaar af voelen stralen. Met zijn andere hand gleed hij langs haar ruggengraat, genietend van het feit dat hij haar nu kon aanraken. Ze had het misschien niet door, maar tussen de momenten van gekheid en zwakte door was hij gewoon zichzelf. En ze was net op het juiste moment boven hem komen te hangen. "Je eerste blunder heb je al gemaakt door zo dichtbij te komen..." zei hij. "Of vind ook jij het stiekem helemaal niet zo.., erg om dichtbij te zijn?" Hij grinnikte koel, liet zijn hand nog een keer rustig over haar rug dwalen. "En even terug naar waarom je me zou helpen... Geef het maar toe, je wil het niet leuk vinden, maar eigenlijk geniet ook jij hiervan..." Hij kwam ietsjes overeind en drukte snel een zachte kus op haar kaak. Een zucht en een grijns. "En wanneer ik doordraai gaat dat allemaal niet." Het was een gevaarlijke gok, haar zo direct te laten weten dat hij haar wilde aanraken, haar warmte opnieuw wilde voelen. Maar hij verlangde echt naar haar, op een gekke rusteloze manier. En misschien zou ze wel boos worden en ontkennen, maar dan probeerde hij het gewoon opnieuw. Op een andere manier zijn medicatie te bemachtigen. Maar niet geschoten was altijd mis en bovendien... Waarom was ze hier anders nog? Hij sloot zijn ogen toen een nieuwe golf van pijn over hem heen sloeg. Gelukkig trok de pijn snel weer weg en hij opende zijn kristalblauwe ogen om uitdagend en verleidelijk haar richting in te kijken.

Wat moest ze toch met hem. Waarom was ze niet gewoon weg gegaan. Haar actie's tegenwoordig zou je nu ook weer niet altijd slim kunnen noemen. Vooral nu niet. Misschien moet ze nadat hij echt had gesmeekt dat verdomde pilletje in zijn richting smijten en weg gaan. Ze moest haar raaf trouwens toch nog ondervragen. Hmm over dat gaat ze nog kunnen nadenken. het was misschien wel een idee, zo heeft ze soort van haar wraak gehad en heeft ze niemand gedood of wat vaagheids dan ook. Niemand ontdekt het ze is veilig en kan weer verder met haar saai leventje. Hij grinnikte. "Make me..." siste hij koel en uitdagend. Tsukimiya zuchtte even. Typich hem, hij had altijd wel iets om haar op stang te jagen, en steeds trapte ze er met beide voeten in. Daar moest Miya dus echt iets aan veranderen. En snel ook. Ze mocht dan hebben gedacht dat ze Dominic niet meer tegen het lijf zou lopen, maar het is nu wel werkelijk gebeurd. En de school is nu ook weer niet giga groot, dus de kans dat ze hem weer ontmoet na deze ontmoeting is er ook nog jammer genoeg. "Nee, Miya, ik wil je niet dood, trust me on this one" zei hij vermoeid Nonchalant haalde Miya haar schouders op. Het kon haar niet schelen of hij nu de waarheid sprak of niet. Ze liet deze discussie er nu ook bij liggen "God, Miya. Je stelt me teleur. Jij weet niets, helemaal niets over mijn gedrag bij andere mensen." Ging hij vervolgens verder. Miya keek hem recht in de ogen."Dat is toch logichs, jij bent gewoon niet te doorgronden" Mopperde ze. Ze mocht niet met hem praten. HOe meer ze dat deed hoe meer ze op hem zou reageren. "Het is niet mijn schuld als iemands arme hartje zeer doet, schattebout, en diegene nu op lage wijze wraak probeert te nemen." Hij grijnsde sluw en gromde dan van pijn. Even had ze haar vuist weer geballen maar ontspande toen weer, ze liet zich niet meer op stang jagen door hem. Nee want dan gaat ze alleen maar kwader worden en domme dingen doen. Mischien was het geen goed idee op hem gaan zitten en boven hem hangen. En ze had gelijk ze wou zich juist terug trekken toen ze de hand van Dominic in haar nek voelde, en haar zo tegen hield. Zo was ze gedwongen haar beide handen vlak naast Dominic zijn hoofd te leggen om zo te steunen en niet te vallen op hem. De andere hand die hij vrij had voelde ze over haar rug glijden. Automatich kromde ze even kort haar rug door de rillingen die hij bij haar veroorzaakte. Damn, dit was niet goed. Hier moest Miya weggeraken en snel. "Je eerste blunder heb je al gemaakt door zo dichtbij te komen..." zei hij. "Of vind ook jij het stiekem helemaal niet zo.., erg om dichtbij te zijn?" Hij grinnikte koel Zijn woorden zorgden ervoor dat ze op weer voor de eerste keer van een lange tijd weer op haar onderlip beet. Verdorrie zelfs wanneer hij zit te rollen van de pijn kan hij haar nog laten voelen zoals ze zich nu voelde. Iets dat ze voor hem helemaal niet wou voelen."Je bent stom als je denkt dat ik dat leuk vind" Siste ze, probeerde de trilling in haar stem te verbergen. Het was geen trilling van angst , nee bang was ze voor Dominic niet, maar Miya wou niet eens weten waarom haar stem trilde. Opnieuw voelde ze zijn hand over haar rug glijden, deze keer spande ze haar spieren even kort op waardoor ze kon voorkomen dat ze niet weer haar rug zou krommen alsof ze het nog leuk vond, bah. "En even terug naar waarom je me zou helpen... Geef het maar toe, je wil het niet leuk vinden, maar eigenlijk geniet ook jij hiervan..." Hij kwam ietsjes overeind en drukte snel een zachte kus op haar kaak. Ze was niet meer zo verbaasd als de eerste keer, schudde daardoor even kort haar hoofd."je bent Gek" Sprak ze wat heesjes. verdorrie wat gebeurde er toch met haar. Waarom reageerde haar lichaam op hem. Het was volkome onlogich. "En wanneer ik doordraai gaat dat allemaal niet." Zijn woorden drongen meteen door haar heen."Je hebt het mis, ik wil dat helemaal niet, zeker neit van jou want ik haat jou" haar stem was nog steeds hees maar niet meer zo fel als eerst. Tsukimiya probeerde uit zijn greep te komen, haar lichaam reageerde te veel op Dominic, ze moest uit zijn buurt geraken.

Waarom liet Dominic haar gewoon niet met rust. Had hij haar dan niet genoeg pijn gedaan, misschien was het dan wel deels haar eigen fout, had ze maar eerder moeten weggaan, maar nu had Tsukimiya echt gedacht dat ze hem aankon, schijnbaar konden haar hersens het wel aan om hem tegen te spreken. Maar blijkbaar haar lichaam niet. Ze had dit moeten voorzien, maar dat was natuurlijk onmogenlijk geweest. Miya hoorde hem haar bedanken om haar woorden, waarbij ze dan overdreven met haar ogen draaide en hem koeltjes aankeek. "Ontkenningsfase.." murmelde hij en hij grinnikte zacht. Daar ging ze maar niet op in, wetend dat hij het alleen maar leuk zou vinden als ze weer woedend werd. Tsukimiya kende hem nu toch al wat beter dan de eerste ontmoeting, ze had hem leuk gevonden, was verloren geraakt door zijn liefgedrag. Nu haat ze hem terwijl ze toch reageerde op zijn aanrakingen. Verwarrend. Irritant vooral omdat ze er niet veel aan kan veranderen ook al wou ze dat met veel plezier. nadat ze had verklaard dat ze hem haatte zond hij haar een uitdagende grijns en streelde toen over haar kaaklijn. Een warme heerlijke tinteling achter latend. Wat heerlijk?! Dat klopte helemaal niet, zo mocht ze zelfs niet eens denken. "Oeh, voelt ze haat? Mag je dat wel zeggen van je mamma? Dat is een érg gemeen iets om te zeggen, Miyalief." hij slikte moeizaam. "Kom op, lieg niet tegen me, dat is niet braaf. Je haat me? Dat snap ik nog... Knap hoor. Maar beweer nou niet dat je dit..." Hij kon haar perfect weer op stang jagen, alsof hij daarvoor geboren was. Vervolgens zo te zien met zijn laatste kracht werd ze naar hem toe getrokken, en voor ze echt erover kon nadenken kuste hij haar ruw op de mond voelde zelfs wat metalig smaak, waarschijnlijk zijn bloed. Haar ogen sperde zich wijdopen van de schok deinsde dan ook meteen van hem weg. Voelde hoe haar lichaam er helemaal warm van werd, en ze het helemaal niet kon voorkomen dat ze haar gezicht ook warmer voelde worden. Ze werd rood, gelukkig kon het ook van woede zijn, jammer genoeg was dat het deze keer neit. Toch stonden haar ogen vol woede. "Dat je dit niet wil. Want dat is een leugen." Ze wist dat als ze zou zeggen dat ze dat ook niet wou dat hij haar alleen maar zou uitlachen, want blijkbaar had hij al ontdekt hoer haar lichaam op hem reageerde. "En nu... Alsjeblieft, mijn liefste..." smeekte hij, nouja soort van dan. Zonder dat ze het echt besefte stak ze haar hand in haar zak en nam een pilletje vast en rolde het tussen haar vingers door. Meende ze dat nu, verlangde haar lichaam zo sterk naar hem dat ze onbewust nog zou doen wat hij vroeg. Dat was..beangstigend. Maar ze mocht dan gehard zijn, Dominic had wel al die tijd gelijk gehad, ze kan niet meer toekijken hoe hij pijn leed. "Zeg maar wat je wil in return. Another kiss perhaps?" Hij grijnsde veelbetekenend. Bij zijn woorden ging ze onbewust met haar tong over haar lippen waar ze die van hem had geproeft. Verwoed schudde ze met haar hoofd om die vreselijke gedachten uit haar hoofd te krijgen."Ik haat het wat ik nu ga doen." Sprak ze meer tot zichzelf. Nee ze zou neit meteen al zijn pilletjes geven. Toch stond ze recht met een enkel pilletje in haar hand, de andere nog steeds ergens in haar kleren verborgen, stapte ze langzaam naar hem toe. "Hier!"Met tegenzin stak ze het pilletje in zijn mond en ging meteen weer van hem weg. En ging gaan zitten. Niet meer echt helemaal op Dominic lettend. Wreef even met haar vingers over haar lippen. Waarom reageerde ze toch zo heftig op hem. Het bleef maar een raadsel. En het ergste van al was, hoe vaak ze ook ontkende Dominic had helemaal gelijk. ze had zijn strelingen nog heerlijk gevonden ook. Haar rug had gekromt bij zijn vingers die haar handen gestreeld, de warme tintelingen die ze had gevoeld. Hij sprak de waarheid. maar toch bleef ze ontkennen. "Meer krijg je niet" Sprak ze wat afwezig nog steeds druk bezig met het achter halen door de verschillende gevoelens voor Dominic. Misschien was het zelfs geen goed idee om hem een pilletje te geven, maar nu is het toch te laat. Gedane zaken nemen jammer genoeg geen keer.

Hij hijgde van de moeheid die hem overspoelde. Metalig bloed in zijn mond. Maar ook de zoete smaak van haar lippen proefde hij. Ze was geschokt, wat schattig. Ogen ver open en wangen rood. Van woede, maar ook van schaamte misschien? Hij bleef erbij dat ze hem nog steeds wilde. Tenminste, haar lichaam wilde het. Met al haar woede en kracht hield ze echter vol dat ze hem haatte. Schattig hoe ze hem vol woede aankeek. Miya kon volhouden dat ze het niet wilde, maar god, het tegendeel was duidelijk. Als je goed keek zag je haar ware reactie. Blozen, geschokt, maar niet echt woedend. Er was een subtiel verschil tussen de normale woede die ze op hem afvuurde omdat ze hem meende te haten en de haat die iemand zou tonen als hij of zij werkelijk tegen zijn zin in werd gekust. En er niet van genoot. Stiekem deed ze dat wel. Vast. Dat moest wel. Kom op, hij was misschien een hatelijk figuur voor haar, maar lichamelijk was het verlangen er. Wederzijds. Ja, hij vond haar aantrekkelijk. Ze was mooi, ook na haar gedaanteverandering. maar vooral de kracht in haar amuseerde hem en trok hem aan. Hij haatte haar, verachte haar, daar niet van. Maar toch was hij wel geneigd haar aan te raken, toenadering te zoeken en te genieten van haar boze reactie's.

Zijn smeekbede had een grappig effect. Zonder dat ze antwoorde reikte Miya al naar haar zak. Besefte ze niet wat ze deed? Daar leek het op. Het effect dat zijn woorden hadden. Ze likte met een kleine beweging over haar zachte lippen. Proefde ook zij het bloed dat hij had vrijgemaakt door op zijn wang te bijten van pijn? "Ik haat het wat ik nu ga doen." Oh, dat betekende dat hij kreeg wat hij wilde. Marvelous. Ze stond op en liep naar hem toe. Boog voorover om hem een klein rond pilletje toe te steken. Wat geen onprettig gezicht was. Hij smirkte zelfvoldaan. Victory. Niet onverwacht. Maar wel leuk dat het zo snel was gelukt. "Hier!" Tevreden keek hij haar aan en glimlachte, eigenlijk best wel lief. Ja hij kon lief overkomen. Als je maar niet naar zijn kille ogen keek. Maar daar wende je aan. Anders zou zijn blik toch nog worden. En momenteel was hij best wel redelijk aardig. Voor zijn doen. Aangezien ze hem braaf had geholpen na wat gebabbel. Al was het met tegenzin, het medicijn was in zijn mond belandt. Hij bleef even doodstil liggen, nadat hij het medicijn moeizaam had doorgeslikt. Hij zweeg en voelde nieuwe energie langzaam door zich heen sijpelen. Wat kleur kwam terug op zijn bleke gezicht. Een mimiem verschil, maar langzaam werd merkbaar hoe veel effect zo'n klein ding kon hebben. Hoe veel die chemische stoffen konden maken of breken. Kracht, energie. De drang om te bewegen. Actie te ondernemen. Weer de leiding te nemen. Zijn gesprekspartner te testen. Hij duwde zichzelf overeind en zocht met een charismatische lach naar Miya. Die was in gedachten verzonken, mompelde zachtjes iets. Hij stond geruisloos op en kwam haar richting in. Meer kreeg hij niet? Dat. Dat klonk als een uitdaging. En nu de pijn weer was weggeebt had hij wel zin om te zien hoe ver hij de grens kon oprekken. Wat hij kon maken voordat ze vol spijt van haar beslissing weg zou lopen. Hij bukte zich voorzichtig en legde zijn handen op haar rug. Streek zachtjes naar beneden en sprak zachtjes. Zijn adem blies in haar nek terwijl hij praatte. ''Bedankt, schat. Echt. Bedankt voor je hulp.'' Simpel, maar ó wat bracht hij het overtuigend. De vriendelijke warmte in zijn stem was bedriegelijk. Hij bracht zijn handen weer omhoog en omklemde haar schouders. Masseerde zachtjes en zogenaamd zonder bijbedoelingen haar gespannen lichaam. ''Is er echt niets waarmee ik je kan helpen? Weet je hoe het komt dat je zo bent veranderd? Je bent sterker, anders...'' Een hand verliet kort haar schouder en streelde als illustratie langs haar witte haren. Die ooit zo roze en schattig waren geweest. Snel weer terug naar haar schouder om dan langzaam verder te praten. ''O, nee. laat maar. Zeg maar niets. Je wil waarschijnlijk dat ik weg ga.'' Hij liet haar los en verplaatste zich, zodat hij schuin naast haar zat. Keek haar openlijk aan. ''Of niet?'' Hij knipperde onschuldig met zijn ogen en grijnsde scheef. Zijn stoute-jongens-lach met een flinke scheut spot en verleiding. Wreef afwezig in zijn oog om een vuiltje te verwijderen. ''En de rest? Het zou best handig zijn als je die misschien ook terug wilde geven. Wat moet jij immers met een stel zwaar verslavende en giftige pillen? Dat is gevaarlijk voor zo'n impulsief iemand.'' Hij grinnikte en keek haar benieuwd aan. Zou ze toestemmen? Of was dit weer iets waarvoor hij zijn woorden en daden moest gebruiken. Om haar te sturen en weer te krijgen wat hij wilde. en misschien zelfs wel meer... Ja, hij had besloten weer eens te kijken of ze kon vallen voor een iets lievere versie van hem. Nog steeds spot en ietwat kil. Maar ook speels en vriendelijk.

Tsukimiya bleef maar mokken. Ze was druk bezig met het ondervinden van waarom haar lichaam zo reageerde. Oppeens heel onverwachr schoten haar gedachten naar haar magie. Ze had toen ze een tijdje naar huis was gegaan, een boek gevonden. Blijkbaar ging het deels over haar ookal besprak het boek niet haar naam. Miya wist niet hoe haar adoptie ouders aan dat boek kwamen en haar echte ouders er niks van wisten, nouja Miya had het dan ook nooit gevraagt, en omdat ze geen argwaan wou trekken vertelde ze het zelfs niet aan haar lieve broer norwood. Ze wou het wel, maar deels weer neit. iets hield haar gewoon tegen. Maar wat er in het boek stond had haar beangstigt.
Het merendeel was het informatie erover, maar had nooit de oorsprong verteld. Het ging over haar magie die een eigen wil had. Schijnbaar liet dat zien dat ze niet was wie ze werkelijk was. Ja in begin had ze er helemaal niks van gesnapt, maar hoe verder ze las hoe angstiger het werd. Blijkbaar had ze een tweede persoonlijkheid dat opgesloten zat in haar. De eigenwillige magie liet zien dat het uit zijn cel geraakte. Haar tweede persoonlijkheid was het tegenover gestelde geweest van wat ze was voor ze het gesprek had gehad met Dominic hier. Miya was vroeger een braaf iemand geweest, niet zo plakkerig als vele andere meiden die je hier op school zag, altijd braaf ging ze naar de klas. Maar nadat haar hart was gebroken door Dominic en ze een orkaan had veroorzaakt-wat trouwens onbewust was- was ze veranderd, vaker spijbelde ze en ging vaker bij de jongens gaan hangen.
Tsukimiya wist wel nog steeds wat ze deed en wist dat het verkeerd was, maar sinds de extreme emotie van een gebroken hart was haar andere persoonlijkheid dus vrij gekomen. Misschien is het daarom dat ze zo extreem op Dominic zijn aanrakingen reageerde? Dan is het vooral niet slim om hier nog langer te blijven, hij was de reden dat haar andere helft is vrij gekomen en daarom dan ook zo warm kreeg vanbinnen.
Wat als haar andere persoonlijkheid het van haar overneemt? Dan zal ze misschien het zelfs niet meer ontkennen dat ze niet naar hem verlangde. Maar dat wou ze helemaal niet, het was dus gevaarlijk met die tweede persoonlijkheid want die zal meteen met Dominic te beginnen flirten, ze moest hier weg.
De hele tijd had Tsukimiya hem genegeerd omdat ze al snel de verklaring had gevonden van haar reactie wat dus betekende dat ze weg van hem moest geraken en snel.
In haar ooghoeken zag ze Dominic zich naar haar toe bukken, ze probeerde haar waarschuwende gedachten even stop te zetten zodat ze zich weer kon concentreren om Dominic om hem zo in de gaten te houden bij elke korte mini beweging dat hij maakte.
Al snel voelde ze zijn hand op haar rug een warme tinteling raasde weer door haar hele lichaam terwijl ze daarvoor hatelijk op haar tanden beet en haar kaak opspande om zo te proberen er neit duidelijk op te reageren. Vervolgens voelde ze zijn warme adem in haar nek.
Ze kon met moeite haar ademhaling onder controle houden, toch kon ze het nog juist verbergen voor hem, wel waren haar nekharen weer overeind gekomen.''Bedankt, schat. Echt. Bedankt voor je hulp.'' Dominic Masseerde zachtjes en zogenaamd zonder bijbedoelingen haar gespannen lichaam. ze kon er neits aan doen, wou het zelfs niet maar toch ontspande ze zich, wel maar een heel klein beetje maar het was al iets. ''Is er echt niets waarmee ik je kan helpen? Weet je hoe het komt dat je zo bent veranderd? Je bent sterker, anders...'' Een hand verliet kort haar schouder en streelde als illustratie langs haar witte haren.
Verwoed beet ze op haar onderlip, haar oude gewoonte die ze bijna had verleerd kwam weer opspelen.''O, nee. laat maar. Zeg maar niets. Je wil waarschijnlijk dat ik weg ga.'' Hij liet haar los en verplaatste zich, zodat hij schuin naast haar zat. Keek haar openlijk aan. ''Of niet?'' Hij knipperde onschuldig met zijn ogen en grijnsde scheef.
"Het is alsof je mijn gedachten leest." Sprak ze zo kribbig mogenlijk wat niet meer zo simpel was als in het begin. Wat lichtjes verveeld omdat ze niet precies wist hoe te reageren streek ze enkele lokken van haar gezicht vandaan. ''En de rest? Het zou best handig zijn als je die misschien ook terug wilde geven. Wat moet jij immers met een stel zwaar verslavende en giftige pillen? Dat is gevaarlijk voor zo'n impulsief iemand.'' Hij grinnikte en keek haar benieuwd aan
Opnieuwe flitste woede in haar ogen.Met een ruk draaide ze haar hoofd naar hem om, oke geen slim idee want nu zijn ze opnieuw nog maar enkele millimeters van elkaar verwijderd."Jij bent gewoon..." Ze kon er geen woorden voor verzinnen."Denk je nu echt dat ik nog geloof in jouw o zo lief gedrag? Vergeet het maar een eerste keer misschien wel maar geen tweede keer." Sprak ze minder kwaad dan ze had verwacht, moest zich ondertussen dwingen om niet nog meer naar voren de buigen.
Miya besefte dat haar andere persoonlijkheid al een tijdje niet meer zo diep sliep, ze mocht neit wakker worden, anders zal ze zich nog meer aangetrokken voelen tot Dominic. Bij dat besef stond ze oppeens recht. Hier moest Tsukimiya vandaan, weg van hem. En zo snel mogenlijk."je moet het maar zien te redden met die ene pil tot je nog andere hebt gevonden want deze krijg je niet meer terug" Siste ze en draaide zich resoluut om, om zo van hem vandaan te stappen, richting haar kamer waar het veilig was.

het begon haar vreselijk te irriteren dat ze dit niet veel eerder had ontdekt. Zodat ze de problemen als deze hier had kunnen zien aankomen, had kunnen voorkomen vooral. maar blijkbaar is dat haar niet gelukt. Wat kon ze er nu toch aan doen, een ding maar van hem weg gaan en zo snel mogenlijk ook. Misschien mocht ze dan wel in zijn ogen bang lijken, maar ze was alles behalve dat. Nee bang van Dominic was ze niet meer. Miya had geleerd om zichzelf hard te maken en het was haar gelukt. Het enige wat ze nu moest doen was Dominic voor het moment nog verdragen tot ze in haar kamer is.
Agramon zou waarschijnlijk weer er niet zijn, zoals gewoonlijk. Blijkbaar had ze hem vroeger veel te veel ruimte gegeven. Maar he het was geen dier dat ze in een kooi zou steken. Nee Agramon had zo zijn eigen leven, toch blijft hij bij haar, dat wist Tsukimiya maar al te goed. Dominic verloor ze geen enkel seconde uit het oog. Nam ieder mini detail of beweging in haar op. En dat was schijnbaar een super idee geweest, want heel even. Het was kort geweest, maar had ze gezien hoe zijn kilheid was verminderd. Het leek zelf alsof hij aan iemand dacht. Tsukimiya hield zich in. Maar diep vanbinnen lachte ze vals.O dat kon ze nog gebruiken.
Als Dominic van plan was om haar nog steeds lastig te vallen kan ze er wel voor zorgen, en laten zien dat hij ervoor had gezorgt dat ze sterker was geworden. Tsukimiya zuchtte. Haar broer had dus blijkbaar toch gelijk gehad. Wraak had helemaal geen zin, niet omdat het niet zou helpen, juist wel maar nog steeds kon Dominic haar op stang jagen. Iets dat in zijn voordeel was vooral omdat ze op zijn aanrakingen reageerde. Hij mag dan nite weten waarom ze zo reageerde terwijl ze hem haatte en dat wilt ze het liefst ook dan zo houden. Het mag niet wakker worden daarom was ze dan ook gedwongen om te vluchten ze kon niet anders.
Tsukimiya moest in haar gedachten er toch wel om walgen.
Maar ze had geen andere keus, Ja ze kan zichzelf nu wel tegen hem verdedigen maar toch kon ze neit van hem winnen op een of andere manier en dat maakte haar pissig. Al die traningen voor neits geweest, blijkbaar zal Miya nog meer moeten trainen dat ze al deed, geweldig..not. Tsukimiya zuchtte weer eens opnieuw waarom overkwam haar dat toch weer in godsnaam. ''Lief gedrag? Ben ik je even niet aan het irriteren, is het weer niet goed, schat...'' sprak hij suikerzoet.
Miya keek hem wat kribbig aan. Hij wist toch al lang dat het geen tweede keer hem zou lukken. "Dominic, hou gewoon om met die act van jou want ik weet al lang dat heel jou bestaan gewoon fake is." antwoorde ze koeltjes en legde verveel een witte lok rond haar vingers en draaide het er rond. ''En wat denk je nou? Dat die medicatie zomaar uit de lucht komt vallen? Dat is alles wat ik nog heb en ik moet er nog ruim een maand mee doen.'' Hoorde ze hem zeggen terwijl ze van hem wegstapte.
Ze haalde nonchalant haar schouders even op."Wel dan moet je maar hopen op een wonder, dat er degenlijk wel medicatie uit de lucht zal komen vallen voor jou." zei ze simpelweg. Vlak achter haar hoordee ze hem zuchtten meteen zat ze in zijn 'omarming'. MIya probeerde zich in het begin nog los te wrikkelen maar gaf het al snel weer op omdat ze wist dat het zinloos was. Tsukimiya wou juist iets zeggen toen ze inneens zijn hand in haar broekzak voelde gaan. Meteen verstijfde ze, ondertussen haar ademhaling in toom te proberen houden. En zijn hand bleef daar veel te lang naar haar zin. ''Ik heb ze nodig, dat weet je toch? Anders ga ik weer gek doen en je weet wat er dan gebeurt...''
Hij grinnikte en vervolgens voelde Miya zijn lippen achter haar oor, heel even stokte haar adem weer toch was het snel weer normaal alsof het nooit was gebeurd. Gelukkig had hij zijn hand ondertussen weer terug getrokken. Kon op tijd haar opluchting verbergen."Het kan me niet schelen of je gek word" Sprak ze op een neutrale toon. Het kon haar echt niks meer schelen, vanaf dat ze in haar kamer zou zijn was ze weer veilig zal dan kunnen afkoelen. Daarna zou ze meteen onder haar dekens duiken en na een goede nachtrust zal ze weer van
Dominic bekomen zijn, hem weer helemaal vergeten zijn en weer verder gaan met haar trainingen, dat is het enige wat ze nu allemaal wou doen. ''Mag ik ze terug?'' Liet dan los en draaide tot hij voor haar stond. ''Zo... En was je op weg naar je kamer?'' Hij grijnsde speels. Half kneep ze haar ogen dicht en keek hem kwaad aan waardoor ze weer heel eventjes rood werd."Dat Dominic, gaat jou helemaal niks aan" Sprak ze geirriteerd. Ze wou dat hij haar weer aanraakte, haar weer die tintelingen gaf. Wat!!
Hoe kon ze zo denken, dit was geen goed teken het werd wakker"Laat me nu door " Snauwde ze en duwde hem aan de kant. Haalde een enkele pil tevoorschijnt smeet het op de grond en stond erop."Dit gebeurd er als je me niet met rust laat Dominic, ik waarschuw je, raak je me nog een keer aan dan is het niet een pilletje, maar meteen twee pilletjes die ik verpletter.Begrepen" Ging ze snauwend verder. balde haar handen weer tot vuisten en stapte van hem weg. Deze keer kon het haar echt neit schelen als hij weer pijn zou lijden, ze moest hier weg nu meteen, bij de gedachten maar al dat ze zich aangetrokken zou kunnen voelen tot Dominic stapte ze meteen in snelle passen weer verder, hopend dat hij haar waarschuwing serieus zou nemen.

Niet zo goed als ik had gehoopt meh xd,
hopenlijk kan je er wat mee

Woedend stapte ze verder richting haar kamer, de enige plek dat veilig voor haar was of beter gezegt dat hoopte Tsukimiya toch. Alles zou eigenlijk veilig zijn zolang Dominic er maar niet was. Von hij het dan niet goed genoeg haar maar een keer te breken?! Miya had zich toen kunnen herstellen en heefr ervor gezorgt dat ze sterjer was gewirdeb? En dat was haar goed gelukt ook, kon iedereen aan...behalve degene waar het juist meest voor nodig had die dikke beschermingsmuur, bij hem was dat maar een afgebrokkelde muur.
Het leek alsof hij haar weer zou kunnen breken. Miya zou ervoor zorgen dat het hem geen tweede keer zou lukken. Dat gedoe wilt ze niet opnieuw mee maken. Daar zal ze wel voor zorgen. Tsukimiya probeerde geen aandachtig meer te besteden aan Dominic. Negeerde hem volkomen, naar haar kamer gaan en zichzelf opsluiten in haar kamer om zo te bekomen van zijn aanrakingen was het beste wat ze nu kon doen.
Miya keek even kort naar boven.
Concentreerde zich nu deze keer op de wind, luisterde naar wat het te vertellen had, de wind had altijd wel iets te vertellen. Het was dan ook zo lang geleden dat ze dat nog eens werklijk had gedaan. Haa rpassen versnelde, de school doemde al snel tevoorschijnt. Miya kreeg een rilling en ze wist meteen hoe Dominic naar haar keek. Haar nekharen waren overeind te komen staan. Beet net als vroeger weer op haar onderlip. Tsukimiya wist dat hij haar vanaf een afstand volgde. Al snel bereikten ze de etage, ze was bijna bij haar kamer, bijna veilig. Nog maar enkele meters flink doorstappen. Maar ze hoorde Dominic zijn voestappen inneens niet meer, te laat kwam dat besef tot haar door. Met een ruwe beweging werd ze tegen de muur vast gepint. Dominic zijn gezicht was vlak bij die van haar. ''Daar maak je een kleine denkfout, schat. Laat me het even uitleggen. Jij hebt alle...'' Hij maakte een klein gebaartje.
Miya spande haar spieren op maar probeerde niet te vluchten, ze wist nu wel beter. ''Pilletjes. En je zegt me dat ik ze niet meer terugkrijg. Ok, dat kan ik begrijpen. Maar om dan vervolgens te dreigen met de vernietiging van iets wat ik toch al niet heb? Boehoe, dat maakt indruk zeg.'' Hij grinnikte Tsukimiya draaide overdreven met haar ogen. Haar antwoord had ze al klaar liggen.
Ze kende hem nu goed genoeg om te weten wat ze moest zeggen, ookal was dat natuurlijk niet zo simpel als gewoonlijk maar Dominic was nu eenmaal niet gewoon. Een van zijn handen gleed nu langzaam over de muur naar beneden. Daarna omklemde hij stevig, maar op een bijzondere manier toch teder haar onderrug. Miya haar ademhaling was nu moeilijk om onder controle te houden. Haar kleding was aan de kant geschoven zodat ze zijn koele marmeren huid tegen de hare geduwd zat. En dat maakte het alleen erger.
haar ademhaling was zwaar geworden ze keek hem nu recht in zijn kille blauwe ogen aan. Hij keek haar veelbetekend aan "Kamer...?" Ze las alles in zijn ogen, daar waren geen woorden voor nodig, onbewust bevochte ze haar lippen boog toen vervolgens langzaam naar zijn oor."Arme dominic, en ik had gedacht dat je me nu zo goed kende" Begon ze heesjes waardoor haar warmde adem op zijn oor gleed." Blijkbaar heb je me niet goed genoeg geobserdeerd.
want dat je de pilletjes niet zou terug krijgen was een leugen."Legde ze op dezelfde heese toon uit."Wat het eerste betreft had je inderdaag gelijk,, ik zou mezelf niet kunnen verdragen als ik zoals jou zou worden. Verklaarde ze."Maar lieve Dominic de bedreiging om je pilletjes te verpletteren was volkome de waarheid." Langzaam trok ze zich terug terwijl haar lippen langs zijn kaak streek.
haar ogen die hongerig stonden kekek hem nog even strak aan."En nu laat je me los" Beval ze, niet echt voor hem bedoelt maar voor haar eigen magie. En het luisterde meteen. Gelukkig. Haar magie duwde hem van haar weg.
Met snelle kordate passen was Miya veilig voor haar kamerdeur. Met een ruk deed ze die open. Even bleef ze stil staan terwijl er een valse sluwe grijns op haar lippen tevoorschijnt kwam. Dominic, ik heb je moment gezien waar je zwak was, de blik in je ogen het was dan wel maar een seconde maar je hebt jezelf verraden." Tsukimiya grinnikte even." Blijkbaar heb ook jij een zwak voor een speciaal meisje." Haar grijns werd groter." Bedankt voor die tip." Daarna sloot ze meteen de deur achter haar dicht.
Eindelijk veilig in haar kamer. Miya deed geen moeite om de deur op slot te doen. Dominic zou het nu toch wel opgeven? Toch. Verdwaasd streek ze door haar witte haren stond vervolgens recht en stapte richting het raam. Nam alle pilletjes in haar handen die van porselein leken. Maar ze was niet van porselein, ze was sterk en al helemaal niet breekbaar meer. Een korte zwaai zorgde ervoor waardoor de pilletjes uit haar handen door het raam vielen.
Behalve eentje die nog steeds in haar hand lag en uiteindelijk in haar kamer werd verstopt. De reden waarom er nog eentje over was, wel die was er niet. Geen reden, gewoon zomaar. Met een zware zucht plofte ze op haar bed en staarde naar het plafond. ZOu hij al weg zijn? Had Dominic het opgegeven? Heeft Miya zijn spelletje gewonnen? Deze vragen bleven in haar hoofd rondspoken terwijl de seconde wijzer verder tikte..

Haar hese woorden gleden over zijn huid heen, net als haar warme adem. Niet de moeite waard om speciaal op te letten, maar ook niet onprettig. Dat hij niet volgde wat ze allemaal zei maakte niets uit. Het was waarschijnlijk dezelfde onzin en al het voorspelbaar geklets als altijd.Mensen waren zo voorspelbaar. En geen van hen zou dat toegeven. Wat ook weer voorspelbaar was. Prachtig. "En nu laat je me los.'' Hij keek haar geringschattend aan, ze klonk zelfverzekerd. Alsof ze wist dat het zou lukken. Dat betekende wel iets. Ze was er oprecht van overtuigd dat hij zou gehoorzamen. Nou, dan moest ze daar een reden voor hebben. Zijn greep verslapte iets, net op het moment dat een flinke portie wind hem achteruit blies. De luchtstroom bracht zijn haren in een warrig model. Damn, luchtmagie. Dat had hij kunnen weten. Maar hij was er met zijn hoofd niet helemaal meer bij. Hij zwakte af en dat wist hij. Daarom zou hij haar laten gaan, besloot Dominic toen ze een vlucht naar haar kamer maakte. "Blijkbaar heb ook jij een zwak voor een speciaal meisje." De tijd stond stil. Hij voelde zichzelf achteruit tuimelen, maar dat was maar schijn. Het enige wat gebeurde was een klein zenuwtrekje. Een spiertje bij zijn mond vertrok, zijn grimas veranderde iets. Sterk zijn. Kom op. Haar grijns werd groter." Bedankt voor die tip." Hij keek haar kil aan, als blikken konden doden... Hij was echt even van zijn stuk gebracht door deze opmerking. Maar algauw stond het perfecte, verleidelijke monster weer voor haar. Geen zwakte. Geen genade. Met een routineuze efficientie controleerde hij het slot. Niet dicht. Dus ze verwachtte geen bezoek. Hij had alle tijd. Liep kalmpjes naar de keuken, vroeg om een fles wijn. Terwijl de gecharmeerde cantinevrouw zijn wens vervulde greep hij ook nog een flinke fles whiskey. Sterke drank. Perfect. En dan weer terug, in elke hand een fles en een vastberaden lach op zijn gezicht. Hij schoof zijn haar uit zijn ogen en klopte drie keer kort. In een snelle beweging schoof hij dan de deur open en stapte haar kamer in. ''Ben ik weer.'' zei hij plagerig. ''Sorry dat het zo lang duurde, maar...'' Hij bracht een fles omhoog, die schitterde in het weinige licht dat naar binnen viel door het raam. ''Ik moest even iets regelen.'' Hij wandelde kalm de kamer binnen, ze was waarschijnlijk te overdonderd om te reageren. ''Surprise... Hou je van rode wijn.'' Geen antwoord was nodig, ze zou het drinken. Nu. Daarom was zijn vraag ook niet als vraag uitgesproken. Retorische vragen, altijd leuk. Iemand een keuze voorspiegelen, die in werkelijkheid absoluut niet bestond. Met een soepele beweging had hij twee glazen half vol geschonken en nu kwam hij op haar af. ''Voor U, madamoiselle...'' Zei hij en met een lichte buiging bood hij haar een glas aan. Een charmante grijns en een klein slokje van zijn wijn. Heerlijk dit.

[Shame on me voor de laatheid >__<]

Tsukimiya staarde nog steeds naar het plafond.Er gleed een soort voldoening door haar heen. Ze had zijn blik nog kunnen opvange, Miya woudat hij ook pijn voelde, geraakt werd zoals zij zwaar was geraakt. Toch had dit klein beetje haar al deugd gedaan. Het was ook zijn eigen schuld. Hij onderschatte haar, bespeelde haar maar Miya wou zich niet meer laten doen. Maar omdat ze lichaamelijk tot hem aangetrokken voelt was ze neit veilig, en hij kon daarvan gebruik maken in zijn voordeel gebruiken.
Een rilling gleed door haar heen bij nog maar de gedachten eraan. Gelukkig was ze nu weer in haar kamer en kon ze weer rusten en waarschijnlijk zou ze ook vroeg naar bed gaan. Even geeuwde ze uit verveling. Tsukimiya stond recht en haalde uit haar schuif een boekje. Het mocht er dan wel nieuw uit zien, in werkelijkheid was het al vele generatie's oud. Schijn kan bedriegen, net als Dominic...?! Wat.
Waarom moest ze weer aan Dominic denken. Geirriteerd stapte ze met het boek naar haar bed en ging gaan liggen. Vervolgens begon ze druk in het oude boek te lezen. Het was voor haar belangrijk. Dat was het enige wat nog van haar ouders had. Dus belangrijk voor haar was het zeker, zij was dan ook de enige die de taal kon lezen.
De deur vloog oppeens onverwacht open waardoor ze geschrokken een kleine scheur in een van de bladzijde maakte. Al vloekend keek ze om en zweeg toen meteen. Die persoon was blijkbaar weer Dominic. ''Ben ik weer.'' zei hij plagerig. ''Sorry dat het zo lang duurde, maar...'' Hij bracht een fles omhoog. Waarom had ze de deur niet op slot gedaan...omdat ze had gedacht dat ze eindelijk eens had gewonnen van hem...Niet dus. ''Ik moest even iets regelen.'' Hij wandelde kalm de kamer binnen.
Even vond ze geen gepaste woorden. ''Surprise... Hou je van rode wijn.'' Woedend keek ze hem aan, waarom gaf hij het in godsnaam niet gewoon op. Dominic vulde de 2 glazen half vol en stapte op haar af, meteen werd ze weer gespannen. ''Voor U, madamoiselle...'' met een lichte buiging bood hij haar een glas aan.
Nog steeds kwaad keek ze hem aan."Waarom laat je me gewoon niet mer rust" De irritatie in haar stem was duidelijk te horen. "Heb je dan nog niet genoeg van me" Het was de bedoeling dat het nog steeds op een irritante toon was, alleen was de irritatie er niet meer, daarvoor kwam in de plaats bespotting.
Zelfs een lichte uitdaging. Dit was niet goed; kon ze haar eigen gevoelens al niet meer te baas. Ze gritste de glas met wijn uit zijn handen en stond recht met een enkele pas stond ze vlak voor Dominic, bijna tegen hem zelf.
Ze zou gewoon een heel klein beetje moeten buigen en ze was tegen hem en zijn lippen...O wat waren die toch zo dicht bij die van haar... Alleen wat buigen en ze kon zijn lippen proeven...nee!Focussen." laat me gewoon met rust en ga naar dat meisje van jou" Siste Tsukimiya"Wie weet gebeurdt er nog wel iets ergs met haar."Een luchte toon dat de dreigement erin verbergde.
Wat wou haar lichaam de zijn toch zo graag voelen dat het bijna pijn deed, bijna onverdraagelijk. En dat maakte haar bang. Het mocht Dominic gewoon niet zijn. Het was de bedoeling dat ze hem moest haatten, van hem moest walgen. Toch wou ze hem zo graag strelen, voor een keer hem zien happen naar adem wanneer ze hem aanraakte...Verdorrie weeral die gedachten, het beangstigde haar vreselijk.

Ze kwam op hem af. Het was net alsof hij een magneet was. Zonder dat ze het wilde werd ze toch aangetrokken, bedacht hij met een grijns. "Heb je dan nog niet genoeg van me" zei ze spottend. ‘’Nooit.’’ Zei hij zo mogelijk nog scherper en spottender. Een zoete glimlach op zijn gezicht, gecombineerd met felle ogen. Hij wist wat hij wilde en zou het krijgen ook. Ze kon maar beter stoppen met tegenwerken, aangezien dat zijn wilskracht alleen maar versterkte. En kom op, ze wilde het zelf ook. Dat zag hij. Aan hoe ze even van haar stuk was gebracht toen hij zo dichtbij was. "Laat me gewoon met rust en ga naar dat meisje van jou" Haar gesiste dreigement, misschien was het bedoeld als belediging, wie weet, raakte hem niet. Of in ieder geval, hij gaf geen kick. Grinnikte zachtjes. "Wie weet gebeurt er nog wel iets ergs met haar." Hij gaapte lichtjes, trok uitdagend een wenkbrauw op. Al die kleine veranderingen in zijn mimiek waren volkomen bewust, bedoeld om haar te laten zien dat het hem echt niet raakte. Enkel amuseerde. ‘’Goh. Wat zou dat jammer zijn zeg. Want je weet toch zo goed, Miyalief, dat ik heel erg veel geef om mensen.’’ Hij lachte breed. Ze had zelf mogen ervaren hoe hij met zijn speeltjes omging. Dat was ruw. Met soms kortstondige lust en passie. De verleiding kwam in een suikerzoete, perfecte vorm. Lokte mensen in een val. Daarna bleek het allemaal minder rooskleurig dan gedacht. Maar dat was niet zijn schuld. Hij beloofde niemand dat het voor altijd was, zei nooit dat hij de waarheid sprak. Of eigenlijk... deed hij dat wel. Alles om mensen te manipuleren. Leugens waren geen uitzonderingen. Eerder de norm. ‘’Luister, voordat je je illusies maakt over dat kind. Voordat je denkt mij te kunnen chanteren door haar pijn te doen of wat dan ook. Laat me je dit vertellen... Ik hou niet van haar, ik haat haar. Ze is niets. Ik ben niet een persoon die van iemand houden kan, daarvoor is het al te laat.’’ Hij grijnsde wolfachtig en streelde met een koele vinger langs haar arm. Volgde een spoor naar beneden, waarna hij zachtjes haar hand nam. Bracht die omhoog, terwijl hij haar met hypnotiserend blauwe ogen aankeek. Een blik zo diep, dat het leek alsof je een zuiver meer in staarde. Dan drukte hij zachtjes een kus op haar bleke huid, zijn lippen verwarmden voor een kort moment haar lichaam. ‘’Oh, Miya, laten we vergeten. Laten we samen alles vergeten. Jij en ik...’’ Zijn lach vormde een belofte voor een nacht zonder moeilijke vragen, enkel hij en Miya, samen. Het klonk verlokkend, hoopte hij. Misschien was het niet slim geweest om zo veel over Maze te vertellen, maar toch. Zijn hand nam de hare nog steviger vast en hij legde de andere hand in haar nek. Zijn vingers speelden met haar haar en hij wachtte even. Daarna trok hij haar zachtjes dichterbij, een begin. Ze kon nu nog terug trekken. Dan zou hij weer verder gaan met praten, met zijn spelletjes. Maar kon ze de verleiding van zijn koele lippen weerstaan? Hij moest zichzelf in de hand houden om niet al nog verder te gaan met ruwe kracht. Hij zou haar middels dwang tegen zich aan kunnen drukken, zou haar kunnen overmeesteren. Maar dat deed hij niet. Het was zo veel leuker als ze het zelf ook wilde, als de weerstand van Miya de opstandige gebroken zou zijn. Als ze eindelijk zou zwichten voor zijn zachte aanrakingen.

Ze snapte nog steeds niet waarom het hem weer moest zijn. Het was jammer dat de school zo klein was, dat je altijd zeer zeker de kans hebt iemand wel vaker tegen te komen. Of je het nu wou of niet want die persoon blijven ontwijken was onmogenlijk, oppeens zou je die uit het oog verliezen en voor je het weet staat die achter je en dan zit je diep in de purree, wat de reden ook mag zijn dat je die probeerde te ontwijken.
Iets in haar beveelde Miya hem buiten te smijten voor het te laat was, maar haar verborgen persoonlijkheid had nu meer en meer de overhand waardoor ze niet meer kon luisteren naar haar verstand ook al deed ze zo hard haar best, het was onmogenlijk. Ookal wou ze hem haten, ze moest toegeven dat hij toch wel best aantrekkelijk was. Wat zou er eigenlijk gebeuren als ze toe zou geven?
Op een of andere manier dacht ze daar nog echt werkelijk over na. Misschien zou ze in het begin zichzelf haten als ze er zou hebben over na gedacht, maar hoe langer ze dicht bij Dominic blijft hoe meer ze zich aangetrokken voelt en hoe sneller ze er werkelijk over zou nadenken. Tsukimiya had al lang door dat ze hem geen tweede keer kon raken waardoor zijn dekmantel voor heel even zou vervallen, daarom had ze ook genoten van het moment. Want nu is het weer onmogenlijk, behalve als ze weer iets van de o zo lieve Dominic zou ontdekken. . ‘’Goh. Wat zou dat jammer zijn zeg. Want je weet toch zo goed, Miyalief, dat ik heel erg veel geef om mensen.’’ Miya lachte lichtjes om zijn woorden. Meteen verstompte dan. Ze werd veel te losjes.
Dat klopte niet, haar bescherming zou dan verdwijnen plaats van breken, wat alleen wel erger is omdat het niet ongewillig was."Ja ik ken je nu al lang genoeg om dat te weten." Sprak ze geirriteerd met een hoorbare sarcasme er tussendoor. Maar toch had ze het gevoel dat er iemand op de wereld was die Dominic zou kunnen temmen, en daar zou ze dan van profiteren, zou die meid dan willen ontmoeten om haar truc te weten zodat ze geen problemen meer had om Dominic te kunnen breken.
Maar goed, niet dat het haar levensdoel zou worden, want belangrijk was Dominic helemaal niet voor haar...‘’Luister, voordat je je illusies maakt over dat kind. Voordat je denkt mij te kunnen chanteren door haar pijn te doen of wat dan ook. Laat me je dit vertellen... Ik hou niet van haar, ik haat haar. Ze is niets. Ik ben niet een persoon die van iemand houden kan, daarvoor is het al te laat.’’ Hij grijnsde wolfachtig en streelde met een koele vinger langs haar arm.
Meteen kwam die warme heerlijke tinteling terug waar ze zo hevig naar verlangde. Het koste Tuskimiya moeite om haar ogen niet te sluiten, gelukkig kon ze dat tegen houden. hij volgde een spoor naar beneden, waarna hij zachtjes haar hand nam. Bracht die omhoog en drukte zachtjes een kus op haar huid. Ze begon weer op haar onderlip te bijten. Wat gaf hij haar toch een goed gevoel. Ze gaf ze zich bijna aan hem over.
Haar linker rood oog begon oppeens te gloeien. Ze had haar andere persoonlijkheid niet meer ondercontrole daarom gloeide haar oog."Maar lieve Dominic" Sprak ze op een zoete toon, terwijl ze diep vanbinnen hierom moest walgen..."Ik geloof dat ze je werkelijk heeft geraakt." Tsukimiya glimlachte even bij die gedachten."Alleen wil jij dat gewoon niet toegeven, omdat het aanduid dat je toch niet helemaal kil bent diep van binnen. Haar glimlach verdween toen weer en ze keek hem strak aan.
Verdronk bijna in die moeie blauwe ogen van hem. ‘’Oh, Miya, laten we vergeten. Laten we samen alles vergeten. Jij en ik...’’ Zijn lach vormde een belofte voor een nacht zonder moeilijke vragen.Waarom dacht ze hier nu werkelijk overna, en het was nog duidelijk op haar gezicht te lezen ook. Tsukimiya kon het neit geloven dat ze Dominic wou hebben.Zijn hand nam de hare nog steviger vast en hij legde de andere hand in haar nek. Zijn vingers speelden met haar haar en hij wachtte even. Daarna trok hij haar zachtjes dichterbij
Miya haar ademhaling werd zwaarden. Haar ene hand gleed naar zijn borstkas en greep zijn T-Shirt vast, de pijn was te erg, ze kon het niet meer verdragen. Ze wou en moest..."Waarom..doe je me dit aan Dominic" Huigde ze. Daarna greep haar andere hand zijn haren vast trok hem naar zich toe en plaatste hongerig haar lippen op die van hem. Zoende hem.
Die lippen ze waren zo zacht en warm, als je hem zou kussen zonder hem werkelijk te kennen zou je zo totaal niet denken dat hij kil en hard was, alles wat zijn lippen waren was hij juist niet. Zijn lippen leken wel een illusie te zijn, of was Dominic zijn gedrag de illusie. Haar andere ik wou het te weten komen. Wou weten hoe hij werkelijk was, en op een dag...op een dag zal ze het te weten komen. De vraag is alleen wanneer, en vooral wie is Dominic nu eigenlijk.

Ze had een gloeiend oogje, wat schattig. Zelfs nu nog wist ze hem te verrassen. Soms. De meeste van haar actie's waren zó voorspelbaar. Niet dat haar woede minder leuk maakte. Maar haar roodglanzende oog wist toch kort voor een verrassing te zorgen. Maar hij negeerde het, sloeg het op in zijn geheugen om een andere keer wel weer over te beginnen. Niet nu. Het paste niet in het moment. Nu was alles wat hij wilde, heel simpel gezegd.. Zij. "Ik geloof dat ze je werkelijk heeft geraakt." Simpel zinnetje. Zoete toon, dat had ze van hem afgekeken. Hij grinnikte zachtjes. Hoewel het hem vanbinnen wel bewoog. Bracht diep weggestopte gedachten naar boven. Twijfels die hij met ijzeren wilskracht had vastgeketend braken los. Maar daar mocht zij niets van merken. Een minzaam lachje werd haar toegeworpen, haar starende blik weerstaan. Op een korte pijn in zijn ogen vlak na haar woorden was er niets te merken geweest van een emotionele reactie. Niet helemaal kil vanbinnen. Diep, heel diep dan. Onmogelijk diep. Nee, gewoon niet. Hij kon er niet tegen zo te twijfelen, de gedachten verscheurden hem, probeerden het ijs te smelten. En dat mocht niet, kon niet gebeuren. Daarom was hij ook verder gegaan, had haar ruw vastgepakt. En het leek te werken. Ze ademde zwaar, keek hem aan met grote ogen. Waarin hij kon zien dat ze het ergens wel wilde. "Waarom..doe je me dit aan Dominic" Hij zuchtte, een kleine vreugdeloze lach gleed over zijn gezicht. ‘‘Ik doe je helemaal niets aan. Ik... wil alleen.. jou. En jij mij.’’ Waarom beschuldigden mensen hem, terwijl hij ze enkel lokte. Ze kon toch gewoon weigeren? Kon toch nee roepen en wegrennen? Nee. Deze gedachtengang ging nergens heen. Hij had gewonnen. Zij had toegegeven. Een iets triomfantelijker lachje toen ze hem aan zijn shirt vastgreep. Hij moest stoppen met denken. Doorgaan met zijn spel. Ze was nu van hem, in zijn klauwen. Aan zijn genade overgeleverd, voor de tweede keer. Deze keer op een andere manier, minder kwetsbaar, omdat haar geheimen grotendeels al waren opengereten door zijn actie’s. Nu was er een soort spanning tussen hen als bliksem. Een elektrische tinteling schoot door hem heen en dan besefte hij dat ze hem had gekust. Een hand trok haar ruw nog dichterbij, waardoor ze in elkaar versmolten. Na een eindeloze stilte -of was het maar een kort moment?- liet hij haar eindelijk los. Of nouja, zijn handen bleven haar aanraken, gleden vluchtig over haar rug heen. ''See?'' De opmerking verliet zijn lippen met een grijns. Ze kon nu niet meer beweren hem niet te willen. En o, dat voelde stiekem best goed. Hij won. Hij won alweer. Won altijd. Ja. Dan trok hij haar mee en zette haar neer op de rand van het bed. Greep de fles whisky en nam een grote teug voor hij weer op haar afliep. Zette de fles links van hem weg en drukte Miya achterover, zodat ze languit het bed opviel. Drukte een lange kus in haar hals. Een charmante, kille lach op zijn gezicht. Door de drank kwam zijn charme en lust dan wel naar boven, maar eerlijk of vriendelijk werd hij niet. Nadat hij uitgebreid haar kaken met zachte kussen had bedekt, afgewisseld met af en toe een kleine beet in haar warme huid, kwam hij weer overeind. Nam de fles weer bij zich en ging in kleermakerszit naast haar zitten. Sierlijk goot zijn hand wat goudbruine vloeistof in zijn mond, waarna hij haar plagerig lachend aankeek. Zoals beloofd, nu even geen vragen of problemen. Voor zo lang hij dat interessant vond dan. ‘’Moet je ook?’’ vroeg hij uitdagend, een glimlach die al duidelijk maakte dat nee geen geaccepteerd antwoord zou zijn.
[Derp.__.]

Tsukimiya haar gedachten waren nog even wat in warorde. Vooral omdat ze zich afvroeg of dit wel een goed idee was. Zou hij haar dan met rust laten? Ah ze zal wel zien. Moest trouwens Miya wel geloven dat het zondr vragen of problemen zou zijn?
Ze kende hem nu al goed geneog- ookal was het hem leren kenne op een hel verkeerde manier. Wanneer het hem zou vervelen, dan zou hij daar hoogst waarschijnlijk wel verandering in brengen. ‘‘Ik doe je helemaal niets aan. Ik... wil alleen.. jou. En jij mij.’’ Had hij nog gezegt. Normaal zou Tsukimiya zoals gewoonlijk er tegen hebben gestribbelt, zou het blijven ontkennen maar nu deed ze er geen moeite meer voor, want wat had ze toch naar die lippen van hem verlangt.
De warme heerlijke tintelingen veroorzaakt door hem verwarmde haar hele lichaam. Zijn hand trok haar ruw nog dichterbij hem. Nu ze eraan dacht, misschien doordat ze nu heeft toegegeven...zou het kunnen dat ze hierna weer zichzelf zou kunnen beheersen en wie weet voelde ze zicht dan niet meer tot hem aangetrokken.
Miya keek hem weer aan toen hij haar wat los loet, alhoewel zijn handen toch haar bleven aanraken, die even vluchtig over haar rug gleden. ''See?'' Zei Dominic grijnzend. Tsukimiya moest met tegenzin toegeven dat ze had genoten in zijn armen te zijn.
en vooral zijn lippen te proeven, maar dat hield ze voor zichzelf want dat hoefde Dominic helemaal te niet weten. Voor ze het besefte werd ze door Dominic meegetrokken waardoor ze op de rand van haar bed belande. Terwijl hij dronk van de wisky - wat zij wel luste maar nooit meer zou willen aanraken- Probeerde Miya haar ademhaling weer tot rust te laten komen. Terwijl ze dat probeerde drukte hij haar achterover zodat ze op haar bed lag.,
vervolgdens voelde ze Dominic zijn lippen in haar hals, dat een stroomstoot in haar lichaam bezorgte. Met meoite kon ze haar adem onder contrle te krijgen. Al snel werden haar kaken gevuld met zijn zachte kussenn. Miya bleef liggen wanneer Dominic weer naar de fles Wisky greep. ‘’Moet je ook?’’ vroeg hij uitdagend. Zijn glimlach liet zien dat ze het moest accepteren, maar dat wou ze niet. De laatste keer dat ze naar de wisky had gegrepen was in de kerkers, Helemaal gebroken. Dankzij hem.
Gelukkig had Master Norwood, haar broer op tijd kunnen ingrijpen en de drank in beslag nemen. En ze wist maar al te goed wat wiskey met je kon doen, het zorgt ervoor dat al je remmen verdwenen, oplosten van zichzelf. Dat je vervolgens losser werd en op dat moment praat je graag met iedereenn, het maakte dan helemaal niet uit of het nu vriend of vijand was.
Met tegenzin nam ze de drank van hem over en nam er een slok van. Nouja een slok kon je het nog niet noemen."Probeer je me dronken te voeren ofzo" Sprak ze weer op haar normale geirriteerde toon. Nu was ze weer wat voorzichtiger met wat ze deed. Trouwens hij had alleen maar 'gezegt' dat ze moest ervan drinken, maar niet hoeveel en ze had wel degenlijk er een slokje van gnomen. Zo iedereen Happy.
Ze grijnsde onbewust bij die gedachten. De drank gaf ze ondertussen snel weer aan Dominic, probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen. Miya mocht nu niet oppeens weer zich laten gaan, want een tweede keer zichzelf op tijd kunnen stoppen zou niet lukken, zoals nu.

-Sorry flutje-

Het gaf een goed gevoel. Een gevoel van overwinning. Ze was overgehaald. En ze was warm. Een warmte die zijn kille hart misschien even kon verwarmen. Niet dat dat hem aardig en lief zou maken. Maar het bracht rust in zijn gedachten om zo dichtbij een ander te zijn. Ergens had hij misschien gewoon behoefte aan iemand om dichtbij te zijn. Nee. Dat zou afhankelijkheid betekenen. Nee, hij genoot gewoon van de wetenschap dat ze toe had gegeven aan zijn verleiding. Ja, dat was het. Miya nam een muizenslokje drank, hij grinnikte. Had hij helemaal voor niets al die moeite gedaan. Achja, zo werkte ze ook al mee, dus dat was geen probleem. "Probeer je me dronken te voeren ofzo." De irritatie was zoals eerder weer hoorbaar. Hij verplaaste zich, ging achter haar zitten. Legde zijn handen kalmerend op haar schouders alvorens te spreken. ''Sorry, Miya, ik probeerde beleefd te zijn. Zo'n sterke persoon als jij kan toch wel zelf beslissen of ze wel of geen drank wil? Dus ik vroeg het gewoon'' Zachtjes begon hij haar rug te masseren. Hopend dat dit de discussie zou smoren. ''Zeg, is er dan iets anders wat ik voor je kan doen als je geen wijn wilt?'' Hij bleef haar zachtjes aanraken, had een bijna vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. ''Want, al vrees ik dat je het niet gaat geloven, ik haat je niet en ik ben niet van plan je pijn te doen.'' Hij zuchtte zachtjes. ''En dat is je goed recht ook, na wat ik je heb aangedaan.'' Zijn handen waren van haar rug afgegleden en hij zat lichtelijk verdrietig achter haar. Eens even zien hoe zijn speeltje daarop zou reageren. Er zat wonderbaarlijk veel emotie achter deze bewegingen, bijna alsof hij het echt voelde. Door Maze en door Miya's woorden over Maze waren zijn twijfels losgekomen, had hij een soort zwakke emotie gekregen. Die gebruikte hij nu daadkrachtig om zijn zielige, bijna spijtbetuigende actie overtuigend neer te zetten.

[The heck did I just write... Sorry dat hij zo kort is xD Hoop dat je er wat mee kan :}]

Het was nu veel gemakkelijker om Dominic te doorgronden. Wist nu al wat hij wou bereiken. Het spel winnen, en blijkbaar heeft hij die nog daadwerkelijk gewonnen ook. Maar deze keer kon het haar niet meer schelen. Wou hem alleen maar voelen. Was dat teveel gevraagt? Ging dat er niet over? Het was Dominic zijn schuld dat Miya zwaar in de put had gezeten met een gebroken hart, toch bleef ze naar hem verlangen en daardoor moest dus iets aan worden gedaan.
Er verder tegen verzetten had geen enkel zin meer. Ze gaf het op, het kon haar echt niets meer schelen dat ze dan had verloren. Dominic verplaatste zich, ging achter haar zitten en legde zijn handen kalmerend op haar schouders. ''Sorry, Miya, ik probeerde beleefd te zijn. Zo'n sterke persoon als jij kan toch wel zelf beslissen of ze wel of geen drank wil? Dus ik vroeg het gewoon'' Toch wist Miya wel beter, maar zweeg erover. het enige wat ze als antwoord gaf wast stilletjes lachen.
Zachtjes begon hij haar rug te masseren. Een siddering raasde door haar rug heen. Automatich sloot ze even haar ogen om van de massage te kunnen genieten. ''Zeg, is er dan iets anders wat ik voor je kan doen als je geen wijn wilt?'' Zijn woorden kwamen langzaam haar gedachten binngen gestroomt. "Nu gewoon nog eventjes door doen met de massage" Verzuchtte Miya terwijl ze helemaal ontspannen was. ''Want, al vrees ik dat je het niet gaat geloven, ik haat je niet en ik ben niet van plan je pijn te doen.'' Hij zuchtte zachtjes. ''En dat is je goed recht ook, na wat ik je heb aangedaan.''
Zijn handen waren van haar rug gegleden. Ondertussen dacht Tsukimiya over zijn woorden na. Wie weet deed hij weer alsof ook al leek dat neit echt zo, nu wist ze wel beter, niet meteen denken dat hij het meent. Toch twijfelde ze een beetje.
Het leek echt genoeg. Langzaam driaade ze zich naar hem toe. Bestudeerde hem waar dacht hij nu over na? Wat speelde er allemaal in zijn gedachten af dat hij zo droevig kon kijken zonder het werklijk te menen. Miya boog zich naar hem toe en glimlachte liefjes. Legde vervolgens haar beide handen elk op een van Dominic zijn schouders en duwde hem waardoor hij deze keer op het bed neerlag in plaats van zij. "Luister Dominic" Sprak ze op een zwoele toon.
Zat half op hem waardoor haar gezicht boven zijn gezicht hangde, en enkele zwarte lokken haar naast zijn gezicht vielen."Hou op met die act van jou" Sprak ze met een serieuze blik."Je hebt me een keer kunnen misleiden, maar geen tweede keer. Zet dat nu maar uit je hoofd." Sprak ze heesjes toen ze de hele tijd naar zijn lippen staarde."Dat van dat gehaat...daar ben ik nog aan het twijfelen, maar hou op met te acteren." Ging ze verder. Ze boog zich door haar armen en ging langzaam naar zijn oor."Want ik heb je nu wel doorgrond." Liet haar warme adem over zijn oor en hals strijken.
Liet haar lippen daarna zijn oor kussen. Gleed met haar tong naar zijn hals. Ondertussen hadden haar handen zijn polsen stevig vast gegrepen en tegen het bed gepint."Jou lieve woordjes doen me niets meer." Maar blijkbaar je aanrakingen blijkbaar wel maakte ze haar zin in gedachten af.
Ze gaf hem nog een zuigzoen in zijn hals."Het gaf me een goed gevoel, voldaning dat ik heel even je schild heb kunnen doorbreken." Ja dat was ehet ook zeker geweest. Blijkbaar is hij niet helemaal kil vanbinnen. Dat gedeelte zou Miya graag wel eens willen zien.