De bel. Eindelijk. Een paar minuten geleden was de 21ste keer geweest dat hij onbewust -en toch weer heel bewust- in slaap was gevallen. Met een keurende blik streelt hij over het gelaat van de leraar heen, misschien is het gewoon dat de man onappetijtelijk is om naar te kijken. Óof. Natuurlijk dat hij zijn stof zó saai vertolkt dat hij waarschijnlijk zélf in slaap zou vallen mocht hij het opnemen en beluisteren. Breed grimassend blijft Night languit -en ronduit lui- in zijn bankje hangen, gewoon kalm afwachtend tot de grootste menigte het lokaal al verlaten had. Het nut van 'laten we allemaal in de rij gaan staan om als 'eerste' het lokaal uit te mogen' ziet Night namelijk niet in. Verveeld en ongeduldig sluit hij kort zijn ogen, genietend van het troebele zonnetje wat door het raam heen de helft van zijn gezicht verlicht. Aah, het leven.. kan soms fijn... -gaap- zijn..

Pas bij iets wat tegen Night's gezicht aan word gegooid word hij luid geeuwend wakker. Om zich heen zitten allemaal onbekende leerlingen. Ok, het is niet alsof hij de leerlingen die al 4 jaar bij hem in de klas zitten wél kent, maar goed. De gezichten zijn anders, tot zover komt hij nog. Allemaal; een voor een staren ze hem aan als een botsauto. Hetgeen menig ander zou doen blozen, doet Night een grimas op zijn lippen toveren. Deze dreigt even weg te ebben bij het zien van -een andere- leraar zijn wanhopige blik maar verbreed dan enkel. 'Night' Hij kucht een keer. 'Ik bedoel Rui Hanazawa.' Aan hem te zien wilt hij meer woorden toevoegen maar in plaats daarvan wijst hij alleen maar een trillende vinger richting de deur. Het feit dat die ouwe het lef had om hem bij zijn échte naam te noemen valt Night in het verkeerde keelgat, duidelijk aan zijn gezicht te zien. De grimas is spontaan verdwenen en zijn kaak lijkt aangespannen te staan. ''De naam is Night, zoals u weet.'' Zegt hij met een trillende stem van irritatie. De man nog een keer in zich opnemend trekt hij zijn bovenlip kort omhoog, uit afkeuring. Kort daarna vist hij zijn zwart met paarse rugzak van de grond en beweegt hij zich sloom richting de deur. Vóór hij overigens daar is, kan hij het simpelweg niet laten om bij het voorbij gaan van de leraar: ''ouwe'' te zeggen. Als er iets is waar die specifieke leraar niet tegen kan dan is het wel respectloos behandelt te worden, en dat is precies wat Night zojuist gedaan heeft. Kalm loopt Night het lokaal uit om zodra hij met beiden voeten op de gang staat, er als een haas vandoor te schieten. This means trouble.

Hijgend maar met een brede tevreden grimas op zijn gezicht vlucht hij naar de kerkers. Dat de man de gang zou opkomen om hem een lesje te leren, ja dat had hij wel zien aankomen.. Maar dat hij hem daadwerkelijk achterna zou gaan!? Dat nooit. Night's adem stokt even in zijn keel wanneer hij drukke voetstappen van de trappen af hoort denderen. Nog stiller als een muis drukt Night zich tegen een van de muren aan zijn ogen sluiten en alles focussend op zijn scherpe oren. Even is er niets tot hij een zachte kuch kan horen en: -zal hem leren, die kleine- meer is er niet voor nodig om weer weg te sprinten van de plek waar hij stond.

Wanneer hij dan plots de hoek om rent, knalt hij tegen een meisje aan. Zijn gezicht betrekt kort om vervolgens druk over zijn voorhoofd te wrijven, de plek waar hij tegen haar aan geknald was. Wanneer de rennende voetstappen in een keer angstaanjagend dichtbij zijn, verschijnt er een korte paniek in Night's ogen. Hij doet het enige wat in hem opkomt. En grijpt vluchtig de pols van het meisje haar dicht tegen zich aantrekkend. Zijn vrije hand slaat hij over haar mond heen zodat ze zo weinig mogelijk geluid kan produceren. Night kan haar hart tegen zijn borst aanvoelen kloppen en haar adem tegen zijn borst voelen, iets wat hem nog zenuwachtiger maakt als voorheen. Zelf leunt hij zijn hoofd en lichaam zo ver mogelijk naar achteren, zo ver mogelijk in de schaduw van de gang. Zijn eerder versnelde ademhaling stokt in een keer wanneer hij enkele meters verderop het gelaat van de leraar kan zien. Terwijl Night hem scherp in de gaten houd, verstevigt hij de grip op het meisje nog eens. Even hangt de spanning in de lucht, tot hij tot zijn enorme opluchting de man ziet verder lopen. Een paar seconden blijft hij nog stokstijf staan tot hij in een keer opgelucht uit ademt. Hij laat het meisje meteen los, sterker nog duwt haar van zijn lichaam af. Zuchtend buigt hij zijn bovenlichaam naar beneden, zijn handen net boven zijn knieën plaatsend, nahijgend. Het meisje wat hij eerder gewoon genegeerd had, krijgt nu pas vorm in zijn ogen. Haar ogen, hemelsblauw en haar haren zomerblond.. Vrij normaal postuur, wat haar over het algemeen vrij tenger maakt. ''Sorry daarvoor.'' Begint hij bijna oprecht. ''Maar je stond in de weg.'' Eindigt hij zijn zin simplistisch. Nog een keer laat hij zijn ogen haast keurend over haar heen glijden. Zijn gezicht betrekt iets om vervolgens weer charmant te glimlachen. Weer helemaal op adem komt hij overeind en knakt hij zijn nek van links naar rechts. Een huiverige blik richt hij op de plek waar de leraar naar toe is verdwenen. Wanneer hij het meisje weer kort aankijkt, valt hem hetzelfde op wat hem net ook al is opgevallen. Een losse pluk haar, die net niet voor haar ogen valt, maar wel tegen haar voorhoofd aanplakt. Tegen zijn zin in duwt hij de pluk terug achter haar oor en grimast vervolgens tevreden. ''Zo, niets gebeurd.'' Gapend wrijft hij door zijn haren heen, zich klaarmakend om te voorkomen dat deze ongewenste botsting tot een ontmoeting zou leiden. Ugh, wat een situatie weeral. Allemaal dankzij die 'ouwe'.  

#Astú~ Niet echt veel naar voren geschreven, sorry daarvoor ;o

Het belsignaal klinkt weeral, de eerste bel. Meestal voor de kinderen die jonger zijn als weet hij veel hoe oud. Dat betekent dat de leraar alweer terug naar zijn lokaal moet zijn gespurt. Sukkel. Vanaf de plek waar de leraar verdwenen is, glijden zijn ogen richting het meisje wat intussen haar armen over elkaar heen geslagen heeft. Blijkbaar was ze minder onder de indruk van de gehele situatie en aan haar expressie te zien was ze niet van plan om het zo maar aan haar voorbij te laten gaan. De glimlach van iets eerder houd stand bij het horen van zijn naam. Altijd fijn als iemand hém wel kent maar andersom dit niet het geval is. Zelfs haar gezicht -noch figuur- zegt hem iets. ''Dat is iets waar ik bekend om sta, prinsesje.'' zegt hij dan met een smaal op zijn lippen. Lef? Hij snuift kort wanneer hij het woord nog een keer door zijn hoofd laat gaan. Alsof zíj meer is als hemzelf, het poppetje.

De reactie op zijn woorden viel volkomen te verwachtten, en eigenlijk was hij teleurgesteld geweest had ze niet zo gereageerd. Tevreden bekijkt hij dus haar verbaasde uitdrukking, genietend van het moment zo lang het duurt. Bij haar lachje staart Night haar enkel ongelovig aan. Zelfs haar lachje past bij haar hele poppen-verschijning. Hoog, melodieus en zuiver. Het enige wat nog ontbreekt is de kiespijn veroorzakende zoetigheid. ''Had ik kunnen doen poppetje maar was deze manier niet.. veel interessanter?'' Vraagt hij haar, zijn linker mondhoek eventjes omhoog trekkend. Nee, het was niet interessant eerder irritant maar dat hoefde hij haar niet aan haar neus te hangen. Nog niet althans. Even denkt hij na over haar woorden en haalt dan zijn schouders op. ''Zo'n poppetje als jou kon ik simpelweg niet aan me voorbij laten gaan.'' Zegt hij hoofdschuddend, zijn gele ogen sluitend. ''Tenminste, als dat is wat je wilt geloven.'' Kort zet hij een pas dichter in haar richting. ''Dat je daadwerkelijk.. zó onweerstaanbaar bent.'' Daagt hij haar uit, plagend, pestend? Het spelletje in zijn hoofd begint langzaam maar zeker steeds meer vorm te krijgen en wie zou Night zijn om het niet haarfijn uit te voeren?

Een object? Bedenkt hij zich grinnikend. Hmm, ergens bekeek hij vrouwen inderdaad als objecten. Dingen die gebruikt konden worden en daarna weg gegooid. Nee tot dusver zat ze er niet ver naast, dit poppetje. ''Bang voor?'' Vraagt hij haar nonchalant. ''Dat ik van school word getrapt?'' Vraagt hij het poppetje hoofd schuddend. ''Dan was ik liever blijven staan.'' zegt hij met een smalle grimas. Verveeld leunt hij weer tegen de muur aan, tegenover het poppetje. ''Maar weet je wat het probleem is? Wat ik ook doe, ik word er niet vanaf getrapt.'' zegt hij haast gefrustreerd zijn schouders ophalend. Nu is het Night zijn tijd om kort te lachen. ''Aangerand?'' sputtert hij grinnikend uit. ''Ben je daadwerkelijk zó onschuldig om dit te vergelijken met aanranding?'' Vraagt hij haar nog steeds half lachend. ''Het ziet er naar uit dat je nog veel te leren hebt, op dat gebied.'' zegt hij geamuseerd, zijn ogen voor een moment in de hare priemend. She's all talk isn't she? Wanneer Night van plan is zich om te draaien en weg te lopen, voelt hij haar hand zijn pols omklemmen. Vrijwel meteen houd hij halt, zuchtend. Haar dreigementen interesseren hem weinig, het feit dat ze op hem neerkijkt is hetgeen wat hem irriteert. In een ruwe beweging trekt hij zijn pols los, daarbij wat stukjes vel meenemend. Zuchtend draait hij zich naar haar om. Hij schenkt haar kort een afkeurende blik en zucht dan weer. ''De vraag hier is niet; wat ík hier aan ga doen. Maar wat jij er aan gaat doen om mij zover te krijgen.'' Zegt hij simpel, kalm. Beiden handen propt hij in zijn broekzakken waarna hij ongelovig zucht. ''Grote kans inderdaad.'' Mompelt hij simpel. ''Ik hoop dat je het verhaal aan die 'belangrijke personen' in alle geuren en kleuren verteld. Over hoe dit 'jochie' je aangerand heeft.'' Zegt hij met een grimas op zijn lippen. Night's ogen branden overigens serieus in de hare. Dit is zíjn kans om van school gegooid te worden, zonder enige moeite nog wel. Verwachtingsvol staart hij het poppetje aan, zijn blik kalm, maar met een smaak van afkeuring. Night haat personen zoals haar. Mensen die op anderen neerkijken en hun status of ouders gebruiken wanneer de situatie er om vraagt. Zelf niets kunnen oplossen en bij wijze van met een gouden lepel zijn opgevoed. Het poppetje is niet veel anders, maar voor nu.. Voor nu kan hij haar nog gebruiken, precies zoals hij dat wilt. Vroeg of laat zal ze opgeven, iedereen geeft op.. aan het einde.

Peilend houd hij zijn gele ogen op haar gericht. Nieuwsgierig naar haar reactie en paraat om nog een aanval van haar 'klauwen' te vermijden. Het zijn maar schrammetjes maar even goed fikkende schrammetjes. Even afwezig van het gesprek blaast hij over de lijnen heen waar haar nagels zijn huid verwijderd hadden. Hopend de boel zo een beetje te laten afkoelen, tevergeefs natuurlijk. Pas bij een geluid ergens verderop in de gang richt hij zijn ogen weer omhoog naar het poppetje. Hoe zou ze zich voelen? Geïrriteerd omdat het niet gaat zoals zij dat wilt voor de verandering? Verbaasd dat iemand überhaupt het 'lef' heeft om tegen haar in te gaan? Of geïrriteerd om het feit dat haar dreigementen van zojuist nutteloos waren? Bijna zou Night medelijden krijgen met het hoogstaande poppetje. Bíjna. ''Vertel me, Poppetje. Wat doe jij hier, tijdens een les uur?'' Zijn ogen glimmen geamuseerd wanneer ze die van haar weer ontmoeten. ''Toch niet aan het spijbelen?'' Vraagt hij haar verbaasd, hoog sarcastisch en met een smaal op zijn lippen. ''Dát zou tenslotte een schandaal zijn, en helemaal niet hoe je 'belangrijke personen' je hebben opgevoed, of wel?'' vraagt hij haar onschuldig. Hmmm.. Hoe lang zou het duren voordat ze weer een poging doet voor zijn arm, of misschien zijn gezicht dit keer. Hoelang zou het duren tot haar onmacht zo groot word dat ze naar geweld grijpt als enige oplossing. Met een nonchalante glimlach en zijn handen in zijn broekzakken gestoken staart hij haar aan, afwachtend. Verwachtend.   

#in de ikvorm schrijven is voor mij ook prima hoor. Ik kan beiden ;]