Met mijn ogen nog gesloten lig ik doodstil op bed, zo stil dat als je vanaf buiten naar binnen zou lopen, je zou denken dat ik dood was. Niets is minder waar overigens, hoewel mijn lichaam doodstil ligt, zijn mijn hersenen druk bezig met dingen bedenken en zich voorstellen. Een fenomeen wat de normale mens ook wel dagdromen noemt. Dagdromen, iets wat ik heel erg graag doe in mijn vrije tijd naast (proberen te) studeren natuurlijk en socialiseren. Een kleine steek gaat door mijn lichaam heen wanneer ik aan dat laatste denk, socialiseren.. Iets wat ik heel mijn leven lang nog nooit echt gedaan heb, iets waar ik van plan was mee te beginnen wanneer ik naar deze school kwam, niets is minder waar overigens. Mensen waarmee ik probeerde vrienden te maken keken me raar aan en liepen vervolgens weer weg, bij anderen kwam ik niet eens zo ver omdat ze tegen die tijd al waren weggelopen. En na die eerste helse tijd werd ik nog teruggetrokkener dan ik al ben, en nu een klein halfjaar verder heb ik nog steeds geen vrienden of zelfs geen goede kennissen. Met die gedachte in mijn hoofd flitsen mijn oogleden open, om twee bruine ogen te onthullen. Tegenwoordig sta ik bekend als het schattige jongetje wat geen woord durft uit te brengen en in plaats daarvan alleen maar rood word. Ik bal mijn kleine vuistjes bij die gedachte en laat ze kort daarna alweer los het heeft toch geen zin uiteindelijk. Even friemel ik voor een moment aan de puntjes van mijn t-shirt, al die mensen hebben gelijk uiteindelijk, het zit niet in mijn karakter om zo maar op iemand af te stappen en een gezellige conversatie aan te gaan. Pff, ik voel mijn hoofd al rood worden alleen al bij de gedachte er aan. Met een ruk kom ik overeind en loop ik naar de kledingkast toe, die naast een ontzettend grote variëteit aan yukata's en hanbok's ook nog normale kleding bevat. Ik gris er zo'n 'normaal' setje uit en begin mezelf tergend langzaam aan te kleden. Mijn bruine ietwat verveeld ogen glijden naar de klok toe die 12.33 aan geeft. Nog een half uur voordat mijn privéles begint dus. Een diepe zucht ontglipt mijn lippen iets waarvan ik lichtelijk schrik. Sinds wanneer vind ik het niet meer leuk om te leren? Hard werk word beloont Min vergeet dat niet. Bovendien kun je die extra lessen wel goed gebruiken.. Want ja, alleen ik zou mijn vrije weekend besteden aan nog meer lessen. Ik bijt op mijn onderlip en glip dan de deur door mijn kamer uit.

Met mijn ogen op de vloer gericht loop ik de gangen door die zodra ik ze instap meteen gevuld zijn met nieuwsgierige blikken en luid gelach en gepraat. Ik versnel mijn pas iets in de hoop de nieuwsgierige blikken te ontlopen. Als dat niet blijkt te werken krijg ik al snel de neiging om te gaan rennen, maar daarmee zou ik alleen nog maar meer aandacht naar mezelf toe trekken, vooral als mijn lome zelf weer eens struikelt of het een of ander. Een glimlach staat zoals gewoonlijk op mijn lippen en ook mijn ogen lijken mee te doen, dit is allemaal schijn overigens, met een treurig gezicht of een ongelukkig gezicht bereik je tenslotte ook helemaal niets bij mensen. Tenslotte is er eerder ook nog nooit iemand naar me toe gekomen wanneer ik aan het huilen was. Nee, in dat opzicht ben ik altijd al in m'n uppie geweest met dat soort dingen. Ben een man en los zelf je eigen problemen op, dat zou mijn vader tegen me gezegd hebben in dit soort situaties. Omdat ik weer in gedachten verzonken ben loop ik ongelukkig tegen iemand op. Diegene waar ik tegenop ben gelopen blijft gewoon staan maar ik zie de grond al naderen. Reflexmatig vangen mijn handen mijn lichaam op en ik voel tientallen blikken op mijn lichaam branden. Sommige kinderen hoor ik lachen en hoewel ik niet zeker weet of het om mij is of niet, lach ik maar onschuldig naar ze toe voor ik langzaam beetje bij beetje omhoog klauter. Ik veeg mijn broek af en kijk even achterover naar mijn tas of die nog stevig dicht zit. Kort check ik de inhoud om tot mijn verbazing er achter te komen dat het enige boek wat er in hoort te zitten weg is. Vluchtig speuren mijn ogen rond, mijn blik op de grond gericht. Wanneer ik mijn boek gevonden hem wil ik er naar toe lopen om dan te zien dat een hand het op pakt. Mijn ogen glijden naar boven naar het persoon en wanneer ik zie dat het iemand van mijn klas is, schrik ik lichtjes. De jongen staat er om bekend dat hij niet echt aardig is tegenover anderen, en hij boven alles het leuk vind om jongens en meisjes zoals.. naja mijzelf te pesten. Met een zwaar hart loop ik naar hem toe wanneer mijn ogen de zijne treffen. Iets verloren vraagt hij op een duivelse toon. Ik knik langzaam, niet in staat om iets te zeggen. De jongen bladert even het boek door vast en zeker op zoek naar mijn naam. Ah, ik dacht al dat ik je kende Minwoo.. Minwoo wat voor idiote naam is dat eigenlijk? Vraagt hij me, maar ik geef geen antwoord. Ik slik de vast en zeker trillende woorden weg en kijk hem alleen idioot glimlachend aan. Mijn hand reikt langzaam naar het boek en net wanneer ik denk dat ik het kan pakken schiet het omhoog. Ik spring een paar keer omhoog om het te grijpen en hoor de mensen om me heen lachen. Je krijgt het niet zomaar terug Minwoo. Eerst moet je toegeven dat je echt een enorme kneus bent. Ik slik en kijk hem met grote ogen aan. Een kneus.. Hij heeft waarschijnlijk gelijk, maar om het toe te geven? Ik kijk even onzeker om me heen, mijn ogen in die van sommige nieuwsgierige omstanders leggend. Ik schud mijn hoofd langzaam. Nee? Ok, dan denk ik dat je het zonder je boek moet doen de rest van het jaar. Hij duwt me met een simpele beweging terug op de grond en ik zie het boek in zijn tas verdwijnen. Flikker op. Zegt hij terwijl hij half dreigend een pas naar me toe zet en over mijn lichaam heen buigt. Ik wil weglopen maar mijn lichaam is verstijft. Ik zie zijn hand half dreigend op me af komen en ik sluit mijn ogen al om de klap op te vangen. Gelukkig verschijnt er nog net op tijd een leraar die de jongen wegjaagt en een twijfelachtige blik op mij werpt. Ik krabbel langzaam en stoterig overeind en sta dan stokstijf in de gang. Vlak voor me ligt mijn boek en met een kleine weifeling pak ik het op. Ik veeg mijn kleding weer af en merk dan pas op dat de eeuwenoude glimlach van mijn gezicht is af gegaan. Vrienden maken met deze mensen? Dat willen ze niet eens. Zonder enige twijfeling loop ik weg van de gang, weg van de school. Weg. Oh wat haat ik het weekend toch, met die kinderen die niets beters te doen hebben als mij in de maling te nemen en rond te hangen. Een glimlach versiert mijn eerder treurige gezicht weer. Een glimlach zoals die hoort, hoewel mijn ogen net iets minder meelachen als voorheen.

Het moment dat ik door de poort naar buiten loop wil ik liever weer omdraaien, tenslotte liet ik die leraar nu daar wachten op me. Wachten en wachten tot dat die ook zou beseffen dat ik niet zou komen opdagen. Ik stop met lopen of eerder draven en friemel even peinzend aan mijn shirt. Kort daarna werp ik een blik op mijn klok die nu 13:12 aangeeft. Ik ben al 12 minuten te laat, ik betwijfel of de leraar uberhaupt nog aanwezig is. Even denk ik terug aan de leraar die de jongen van me af heeft gehaald. Wat heb ik een geluk gehad dat die leraar net op dat tijdstip op die plek was. Normaliter zag je de leraren niet veel in het weekend, dus om over geluk te spreken. Een koude rilling haalt me uit mijn gedachten en verschrokken gaat mijn gezicht met een ruk omhoog. Het is ijskoud buiten en zonder dikke jas en met alleen maar een trui aan, verlang ik al snel weer naar binnen. Ik denk terug aan de gangen en de kinderen en schud dan vastbesloten mijn hoofd. Het is kiezen of delen MinWoo, of je gaat nu hier in de kou staan lijden, of je laat je weer openbaar voor gek zetten. Met die eeuwenoude vrolijke glimlach op mijn gezicht baan ik me een weg tussen de inmiddels kale bomen door, de bladeren onderweg vertrappend. De wind die hevig blaast speelt met mijn haren en zorgt er voor dat mijn broek en trui regelmatig omhoog glijden. Snel denk ik waar ik heen zou kunnen lopen om wat beschutting te krijgen en vrijwel meteen denk ik aan de ruïnes. Een plek waar ik wel vaker ben gekomen en een plek die momenteel vast wel wat beschutting geeft tegen deze harde wind. Ik loop steevast door en prop mijn rode handen in mijn broekzakken. Voordat ik het weet stap ik met een voet in een diepe plas en voel ik het ijskoude water tegen mijn been aan, vervolgt door mijn broek die tegen mijn been aanplakt. Ik zucht wat meer op een grom lijkt en loop haast nog harder verder. Wat een.. dag. Gelukkig zijn de ruïnes al in zicht en met dat in gedachten loop ik nog wat harder, zodat ik nu bijna ren. De trappen die met dik mos bedekt zijn zijn spekglad en wonder boven wonder weet ik me op dit tempo naar boven te loodsen. Ik glimlach lichtjes tevreden over mijn kleine 'overwinning ' van vandaag. Zodra ik me tussen de resten van het oude hoofdgebouw bevind voel ik me al langzaam ietsje opwarmen. Gelukkig maar, omdat ik op het punt stond om te bevriezen zojuist. Ik ontspan mijn ietwat aangespannen spieren van zojuist en rek mijn lichaam uit. Er zullen op dit tijdstip en met dit weer vast geen studenten tussen de ruïnes zijn, bovendien is het een plek die de meeste mensen sowieso al niet bezoeken. Terwijl ik tussen de ruïnes loop bestudeer ik de afgebrokkelde muurtjes, sommigen stukken zijn nog goed herkenbaar terwijl andere stukken compleet onherkenbaar zijn. Terwijl ik de muurtjes bestudeer glijden mijn ogen plots over een tweetal kattenoortjes heen. Mijn ogen worden iets groter en zonder twijfel loop ik er op af, pas wanneer ik dichtbij ben besef ik pas dat het een muts is en dat er onder die muts een jongen schuilt. Ik schrik en spring een kleine meter achteruit met zoals gewoonlijk een blos op mijn wangen. Onschuldig kijk ik de jongen aan die tot nu toe zijn ogen gesloten heeft gehouden. S-sorry! Komt er iets schokkerig uit, mijn lippen trillend. En dat is niet alleen van de kou maar onder andere ook van de adrenaline die door mijn lichaamscellen raast. I-ik dacht dat je een kat was. Komt er mompelend en met halve overtuiging uit. Een vrolijke glimlach siert mijn lippen waardoor het er momenteel uit ziet alsof ik helemaal niet zo zenuwachtig ben als ik daadwerkelijk ben. Even kijk ik naar zijn kattenmuts, die mijn glimlach iets doet verbreden. Schattig.. Voor een kleine seconde bekijk ik hem in het algemeen en kom ik tot de conclusie dat de jongen vrij veel geluk heeft gehad met zijn uiterlijk. Ik word weer rood en haal mijn ogen gauw weer van hem af. Moest ik weer verder lopen? Ik twijfel langdurig en bijt op peinzend op mijn onderlip.. Hmm.