The adults and their offspring // Eres

Norwood had Eres nog gezegd dat hij bij haar deur zou zijn en was vertrokken naar zijn eigen etage. Hij wist niet waarom maar hij was ergens blij dat hij weer in contact was met Eres. Het was toch anders dan normaal. De gevoelens die hij en Eres ooit deelde leken nu uit het zicht en hij wist niet goed wat hij er mee moest. Hij besloot dat het zijn avond met Eres niet in de weg moest staan. Zwijgzaam liep hij de trede op naar de docentenetage. Hij hield even halt om over het uitzicht te kijken in het raam. Hij had een zwak glimlachje op zijn gezicht. Nee, hij moest de situatie gewoon accepteren, hoe vervelend het ook mocht zijn. Zwijgzaam deed hij het sleutel in het slot en duwde de deur rustig open. Aageth kwam direct aangerend en omhelsde de been van zijn vader. Norwood glimlacht en tilde hem op met een vriendelijke glimlach. ‘Dus klein kereltje…’ sprak hij met een plagende toon. ‘Ben jij stiekem naar Elune geweest?’ sprak hij met een doorzettende plagende toon. Aageth schudde wild zijn hoofd. ‘Het arme meisje is momenteel wat ziek en jij voelt dat aan…’ sprak hij toen trots. ‘Ze is in orde, goed rusten zal haar vast goed doen.’ Sprak hij vriendelijk tegen zijn zoon. Aageth leek ergens sterk opgelucht om het feit dat ze nog in orde was. ‘En we eten vandaag niet hier…’ sprak hij toen. ‘We eten bij de moeder van Elune…’ sprak hij met een klein knipoog naar zijn zoon. Een opgewekt gezicht zei voldoende. Norwood zette hem neer en Aageth rende naar zijn kamer waar hij zijn eigen plantjes al aan het kweken was. Norwood liep naar het keukenblok dat vrij duidelijk aanwezig was en zakte door zijn knieën voor de koelkast en verzamelde de nodige spullen voor een heerlijke maaltijd. Zwijgzaam deed hij ze in een tas en zette deze op tafel. Norwood verdween nog even in de douche voor minstens een kwartier en kwam er weer uit. Hij had bewust een snelle douche genomen omdat hij beloofd had om zo snel mogelijk bij Eres te zijn. Zwijgzaam kamde hij zijn haar nog even door en deed zijn blouse goed. Hij had zijn standaard kleding weer aan en rustig liep hij naar de woonkamer. ‘Aageth….’ Sprak hij toen met krachtige stem. ‘Ben je klaar om te gaan..’ sprak hij vragend. Het kereltje kwam met een bos bloemen aanlopen en knikte even krachtig. Norwood glimlachte even en pakte de tas. ‘Kom dan gaan we…’ sprak hij. Zwijgzaam liep Norwood richting de voordeur en opende deze. Hij liep meteen de juiste richting in naar Eres kamer en voor een zekere deur hield hij halt. Hij klopte een aantal keer krachtig en merkte dat de deur zachtjes open ging door het kloppen. Norwood duwde de deur voorzichtig open. ‘Eres?’ sprak hij met welkome stem en liep de ruimte binnen. Hij zette de tas bij het keukenblok dat hij vrij makkelijk had gevonden. Aageth volgde zijn vader op de voet, maar liep direct door op zijn gevoel af naar de slaapkamers. Aageth kwam binnen en keek naar de volwassen vrouw die op de rand van het bed zat en zag Elune er in liggen. Ze sliep op het moment en zwijgzaam liep Aageth naar de volwassen vrouw en keek even omhoog met een vriendelijke glimlach. Hij stak zijn armen uit om het bosje bloemen te overhandigen. ’Ze zijn voor Elune... sprak hij op een fluistertoon. Norwood had Aageth rustig gevolgd en zwijgzaam bleef hij in de deuropening staan en keek naar hoe Aageth de bloemen overhandigde. Hij had een warme glimlach op zijn gezicht en keek naar Eres om haar reactie te zien en sprak geen woord en zwijgzaam leunde hij tegen het deurpost en keek toe naar het tafereel.

[Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik Elune en Eres had bepaald waar en hoe ze zaten. De rest van het topic hou ik godplay uit ^^”]

[don't mind the lame title]

De paar kleine kamers die samen haar verblijfplaats vormden zagen er stil en donker uit toen Eres de deur open had gedaan. Het enige beetje licht dat naar binnen scheen was afkomstig van de gang. De gordijnen waren strak dicht getrokken. Dat moest ook. Elune moest in alle rust kunnen slapen en dat ging niet met lawaai en licht dat van buiten afkomstig was. Het eerste wat Eres deed zodra ze in de kamer was die gebruikt werd als zit- en eetkamer was dan ook de gordijnen openen. De laatste paar zonnestralen van die dag verlichtte onmiddellijk alle hoeken van de kamer. Het zette het vertrek in een zacht rustgevend schijnsel. Eres liep vervolgens naar haar eigen kamer waar ze haar kleding uittrok en iets anders uit de kast haalde. Het was niet iets heel speciaals. Een nette zwarte broek met een pastel groene tuniek met een boothals. Daaromheen deed Eres nog snel een zwarte riem en dat was alles. Ze wierp een korte blik in de spiegel en deed bij het verlaten van haar kamer de deur achter zich weer dicht.

Eres liep daarna door naar de kamer van Elune. Voorzichtig deed ze de deur open om tot de ontdekking te komen dat haar dochter nog steeds sliep. Eres liep naar haar toe en legde zachtjes haar hand op het voorhoofd van Elune. De koorts was flink verminderd. Dat was een goed teken. Door de zachte aanraking van haar moeder opende het meisje haar ogen. Twee stralend groene irissen keken op naar haar moeder. Eres glimlachte een beetje. 'Ik heb Norwood gesproken vandaag. Het blijkt dat Aageth naar je gevraagd heeft. Hij en Norwood komen straks eten. Ik heb thee mee gekregen tegen de koorts. Wil je nu wat?' vroeg ze zachtjes. Het meisje knikte zachtjes. Eres liep de kamer weer uit en kwam even later terug met een mok dampende thee. Voorzichtig nam Elune kleine nipjes. Toen ongeveer een kwart van de thee op was zette ze het glas aan de kant. 'Mama, wil je voor me zingen?' vroeg ze zachtjes en keek haar moeder vragend aan. Eres reageerde in eerste instantie niet. Maar ze ging iets beter op de rand van het bed zitten en begon daarna zachtjes te zingen voor Elune. Het was een lied in het Cassiaans. Eres had zich afgevraagd waar ze het lied ooit geleerd had. De eerste keer dat ze het gezongen had waar Zateph bij was vertelde hij haar dat hij het niet kende. Elune sloot haar ogen om haar moeders stem beter te kunnen horen. Halverwege hoorde Eres de deur open gaan. Ze had hem niet helemaal dicht geduwd omdat ze wist dat Norwood nog zou komen. Ze keek niet op naar hem toen ze hoorde dat hij haar naam zei. Ze zong zachtjes door tot ze klaar was. Daarna draaide Eres haar hoofd. Naast haar stond Aageth. Op het moment dat hij sprak gingen ook Elune's ogen weer open. Ze keek van Aageth naar de bos bloemen en een brede grijns verscheen op haar gezicht. 'Dank je wel. Ze zijn heel mooi Aageth,' zei ze zachtjes. Eres had de bloemen ondertussen aangenomen en was van het bed opgestaan. 'Ik zal ze even in een vaas zetten. Bedankt Aageth,' glimlachte ze naar hem. Toen ze zich omdraaide naar de deur knikte ze Norwood even vriendelijk toe en liep naar de deur. Daar keek ze nog even naar Elune. 'Ga je je aankleden lieverd? We gaan zo eten,' melde ze haar waarna ze de kamer verliet. In de woonkamer zocht ze een geschikte vaas uit om de bloemen in te zetten. 'Was Aageth verrast toen je hem meenam?' vroeg ze zacht aan Norwood.

(Het lied dat Eres zingt: https://www.youtube.com/watch?v=vGDRoDVIvdE )

Norwood had de tas neergezet en liep zachtjes achter Aageth aan en glimlachte. Hij had Eres horen zingen en het klonk prachtig, ze had altijd al een zuivere stem gehad een van de redenen waarom hij voor haar was gegaan voor dat ze vertrokken was. Zwijgzaam keek hij toe en Aageth stak de bloemen naar Eres uit. Hij keek gelijk op toen Elune overeind kwam en liet de bloemen over aan Eres, hij was ze spontaan vergeten. Hij liep om Eres heen en klom op de rand van het bed om met een glimlach naar Elune te kijken. ‘Hoe gaat het…’ vroeg hij met licht bezorgde ondertoon in zijn stem aan Elune en keek haar even vriendelijk aan en maakte zich het gemakkelijk door in kleermakerszit te gaan zitten. Norwood keek enkel toe en liep achter Eres aan toen ze naar hem toe liep. ‘Elune, het duurt nog wel even, dus doe maar rustig aan…’ sprak hij glimlachend en vriendelijke toon naar haar en gaf Elune een klein knipoogje. Zwijgzaam liep hij achter Eres aan en pakte de tas om de ingrediënten uit te pakken. ‘Verrast, een beetje. Hij was meer opgewekt en hij ging gelijk naar zijn kamer. Ik heb hem een klein plantenbakje gegeven met wat zaadjes van snijbloemen…’ sprak hij. ‘Het boeketje heeft hij helemaal zelf laten opgroeien…’ sprak hij vriendelijk en glimlachte. ‘Ik zeg je, hij heeft groene vingertjes…’ sprak Norwood half lachend en keek even naar de lades. ‘Ik heb het nog niet afgerond dus het duurt even voor het klaar is. Ik ruim alles netjes op, als je wilt kun je op je gemak wat gaan doen, Eres.’ Sprak hij met een vriendelijke toon naar haar en glimlachte terwijl hij op zijn gevoel afging en deze opende. ‘Het bestek…bingo…’ sprak hij glimlachend. Hij begon met het fijnsnijden van de groentes. ‘Heeft Elune iets van allergieën waar ik op zou moeten letten?’ sprak hij vragend terwijl hij de fijngesneden groente in een bakje stopte dat hij gevonden had. Zwijgzaam ging Norwood rustig verder met het koken terwijl hij glimlachend en pan zocht.

Aageth klom weer van het bed af. ‘Doe rustig aan, je moet niet teveel tegelijk doen…’ sprak hij met een vriendelijk toontje en glimlachte. Hij liep toen rustig langs het bed richting de woonkamer om Elune haar privacy te geven en keek even op naar zijn vader. ‘Wat eten we?’ vroeg hij met een opgewekte stem. ‘Een niet al te zware ovenschotel. Als Elune mee eet, zal het niet al te zwaar moeten zijn. Maar je hebt hem al eens op..’ sprak hij vriendelijk. ‘Die lekkere? Met de preischijfjes?’ sprak hij met een opgewekte stem. Norwood knikte en glimlachte vriendelijk. Aageth maakte een klein ‘yes’ beweging met zijn arm en liep door de woonkamer in. Hij keek even naar hoe Eres de bloemen in de vaas had gezet. ‘Ik heb ze helemaal zelf gegroeid…’ sprak hij trots tegen haar terwijl hij zijdelings langs haar keek naar de zetels die er stonden. ‘Mevrouw, zou ik mogen gaan zitten?’ vroeg hij vriendelijk en beleefde toon. Norwood glimlachte wat breder om Aageth. Hij wist soms iets té beleefd te zijn. Al was Norwood wel licht brutaal tegenover hem, Norwood zocht zonder schaamte zo in de lades van Eres keuken en vond alles verrassend snel. Zwijgzaam legde Norwood de schaal neer op het aanrecht en begon deze te vullen met laagjes van wat hij had klaargemaakt. Hij zette de schaal toen in de oven, die hij had voorverwarmd, en wastte netjes alle gebruikte spullen af en zette ze weer op de plek. ‘Nog een half uurtje en dan kunnen we eten..’ sprak hij met een vriendelijke stem. ‘Ik ben niet de beste chefkok, maar ik heb mijn best gedaan..’ sprak hij. Aageth keek op en lachtte even hard. ‘Papa! Jij bent wel een chefkok!...’ sprak hij opgewekt. Norwood grinnikte even. ‘Ik heb wel wat kookkunsten, maar ik ben er niet voor gestudeerd, Aageth…’ sprak hij vriendelijk en glimlachte. Zwijgzaam keek Norwood naar Eres. ‘Vond ze de thee lekker?’ sprak hij met een vragende ondertoon en keek haar met warme blik aan.

[center][Wat ik me al geruime tijd afvraag. Wie is de biologische vader van Elune eigenlijk?][center]

Met een kleine glimlach zag Eres hoe Aageth spontaan leek te vergeten dat zij bestond toen Elune haar ogen opende. Het kleine meisje glimlachte flauwtjes naar Aageth. 'Veel beter nu dankzij de thee van je vader,' sprak ze zachtjes tegen hem. Haar blik gleed even naar de bloemen die Aageth haar moeder had gegeven. 'Dank je wel voor de bloemen. Ik vind ze prachtig,' vervolgde ze. Ze keek om naar Norwood toen hij haar aansprak en knikte dat ze hem begrepen had. Eres was ondertussen van het bed opgestaan en de kamer uitgelopen. Ze hoorde de voetstappen van Norwood vlak achter zich. Terwijl ze de bloemen mooi in de vaas schikte stelde ze Norwood een vraag om een gesprek met hem te beginnen. Ze glimlachte zachtjes om het antwoord. 'Hij heeft er veel aanleg voor. De bloemen zien er goed uit,' sprak ze met dezelfde glimlach die na het uitspreken van de woorden een beetje breder werd. Toen Norwood haar meldde dat ze rustig aan kon gaan doen bleef ze eerst een paar minuten doelloos in de kamer staan. 'Kan ik je echt niet helpen?' vroeg ze zacht. Maar hij leek het zelf wel af te kunnen. Eres liep dus maar naar een andere kamer en kwam even later terug met een viool kist en een ander houten kistje. Ze pakte de viool en de strijkstok uit die beide door veel gebruik beschadigd waren geraakt. Een paar snaren zaten los en de haartjes van de strijkstok hingen een beetje slap aan het einde te bungelen. Eres draaide de stok uit elkaar en verwijderde alle kapotte haren. Ze deed hetzelfde bij de snaren van de viool. Uit het houten kistje pakte ze nieuwe haren en snaren om de oude te vervangen. Het duurde door alle concentratie en inspanning die bij de klus kwamen kijken even voordat Norwood's vraag tot haar doordrong. Afwezig keek ze op. 'Ehh, nee. We zijn in elk geval nog niks tegen gekomen waar ze niet tegen kan,' antwoordde ze daarna om vervolgens het werk weer op te pakken.

Ze keek weer op toen Aageth de woonkamer in kwam en glimlachte even naar hem. Ze luisterde naar het gesprek tussen hem en zijn vader. Haar glimlach werd iets breder. Ze legde net de laatste hand aan de viool toen Aageth naar haar toe kwam. 'Ik hoorde het van je vader. Ze zijn echt heel mooi geworden Aageth,' zei ze tegen hem. Het was zo'n vreselijk lief kind. Eres kon haast niet meer stoppen met glimlachen toen hij vroeg of hij mocht gaan zitten. Ze knikte hem toe. 'Natuurlijk mag dat,' gaf ze hem toestemming. Het was nog steeds een raar idee om te weten dat deze kleine lieve jongen eigenlijk ook haar kind was. Waarschijnlijk wist hij het zelf niet eens. Eres keek even naar Norwood. Hij had Aageth goed opgevoed. Ze schrok wakker uit haar mijmeringen toen Norwood haar weer wat vroeg. 'Ik geloof van wel. Ze is in elk geval weer flink wat opgeknapt,' antwoordde ze hem terwijl ze de viool opborg in de daarvoor bestemde kist en het instrument en de reparatie doos beide weer terug bracht naar de kamer waar ze het vandaan gehaald had. Eenmaal terug in de woonkamer ging ze ook aan tafel zitten en kwam Elune de kamer binnen. Ze droeg een lichtblauw jurkje met donkerblauwe accenten. Haar blonde haren die al net zo krulde als die van haar moeder hingen los en reikten tot net over haar schouders. Ook Elune klom op een stoel aan de tafel, uiteraard de stoel naast die van Aageth.

(Sorry voor de late reactie. Ik had wat probleempjes met het account van Eres. En dat weet ik zelf ook niet xD. Ik heb Elune bedacht om Eres een reden te geven om haar leven opnieuw op te bouwen. Ze is meer een soort bescherm engel)

Norwood was druk bezig met het voorbereiden van de ovenschaal en keek toen over wat er gebeurde. Eres begon ondertussen de viool te herstellen. Hij kon nog herinneren hoe Madeline veel zong en met die gitaar bezig was. Met een waterig glimlach nam hij de prei onder handen. Het waren allemaal aanwijzingen dat dit Madeline was. Het was alleen niet de Madeline die hij gewend was en hij hoopte vurig dat die nog ergens terug kwam. Hij mocht van een ander gehouden hebben, maar zijn gevoelens voor haar waren nooit totaal verdwenen. Zwijgzaam had hij de preischijfjes in een klein bakje geschoven en begon met de aardappelen in schijven te snijden. Zwijgzaam hief hij zijn hoofd toen hij hoorde hoe Aageth toestemming vroeg. Toen hij die kreeg klom hij op de stoel en ging aan de tafel zitten en keek met een klein glimlachje naar Eres. Aageth was opgewekt dat hij Elune weer kon zien. Hij beschouwde haar immers als een vriendin, ookal was het voor de leeftijd verassend hoe sociale contacten vlug gelegd konden worden. Aageth was een open jongentje en maakte met velen contact. Zwijgzaam keek het kereltje opzij toen Elune binnen kwam. Hij schoof direct van de stoel en liep naar haar toe toen ze de stoel bereikte, hij bood zijn hulp aan haar op de stoel te helpen en Norwood grinnikte even en keek glimlachend toe. Zwijgzaam keek hij toe hoe Aageth weer plaats nam naast Elune. ‘Als je beter bent…’ begon Aageth. ‘Laat ik je de tuinen des hemels zien…’ sprak hij tegen Elune. ‘Het bevat alle plantensoorten die je maar kunt bedenken…’ sprak hij terwijl hij bij alle zijn armpjes even spreidde om er een nadruk bij te zetten. Aageth doelde voor Norwood overduidelijk op de geheime tuin in de kassen. Hij ging er vaker op af en het kleintje kwam altijd weer heel thuis. En Norwood vond dat kinderen op pad moesten gaan, de risico’s in moesten schatten en wat kon er misgaan bij een avontuur in een mooie tuin. Die tuin bevatte geen giftige planten dus Norwood verwachtte geen verkeerde omstandigheden. Zwijgzaam waste Norwood de spullen af en zette ze weer op hun toegewezen plaats en droogde zijn handen af. Norwood keek opzij en glimlachte lichtjes terwijl hij naar de tafel liep. ‘Nog een half uurtje…’ sprak hij. Aageth juichte even. ‘Het is super lekker!...’ sprak hij opgewekt naar Elune. ‘Ik durf te wedden dat mama dat ook lekker had gevonden, niet? Papa!’ sprak hij opgewekt. Norwood keek vrijwel direct naar Eres toen de woorden van Aageth, die het onschuld zelve was op dit moment. Norwood legde zijn hand op de kruin van zijn zoon en aaide even over de bol van het kleine ventje. ‘Vast wel…’ sprak hij enkel en nam plaats op de stoel naast Eres. Aageth pakte toen ineens een stapeltje vouwblaadjes. ‘Ik kan trouwens iets nieuws…’ sprak hij en begon ijverig met vouwen. Hij vouwde een wit poppetje dat op een vrouwelijk persoon leek. Met een geel blaadje wist hij lange haren te maken en deed het als een papieren pruikje op. De tweede poppetje kreeg een rood pruikje en met zwart papier vouwde hij in detail en brilletje die het poppetje kreeg. Norwood keek glimlachend toe hoe hij bezig was. ‘Hij leert steeds meer met papier. Hij stuurt de vezels van het hout dat er in zat en kwam er zelf mee toen hij hoorde dat papier van hout kwam.’ Sprak hij uitleggend naar Eres. Aageth keek geconcentreerd en de twee poppetjes begonnen met bewegen. Langzaam liepen ze eerst een paar rondjes toen ineens de twee poppetjes elkaar omhelsde. Norwood keek met een lege blik naar het tafereel. Hij stond even op en zuchtte even terwijl hij naar een uitvlucht zocht. De enige was de slaapkamer waar ze net stonden en hij ging er voor het raam staan waar de ondergaande zon langzaam zijn weg achter de horizon zocht. Norwood keek met een nadenkende blik toe. Terwijl hij zijn rust zocht in zichzelf.

Aageth had het opgemerkt dat zijn vader weg liep en liet de poppetjes levenloos neervallen. Hij keek met een vragende blik naar de rug van zijn vader. ‘Maar…’ zei hij en keek toen naar de poppetjes. Aageth bedoelde het goed. En hij kon zelf ook niet verklaren, maar het kereltje wilde dat de twee ouders van hem en Elune gelukkig waren, was dat fout? Was dat zo verkeerd om die twee te zien lachen en nog het liefst met elkaar of om elkaar? Aageth keek even naar Elune en borg het papier weer op terwijl hij de twee poppetjes oppakte en achter de vaas verstopte voor zijn vader. Hij keek even schuldbewust naar zijn schootje. ‘Papa heeft soms momenten dat hij zo wordt.’ Sprak hij zachtjes. ‘En ik krijg hem nooit echt opgebeurd…’ sprak het stemmetje wat zachtjes. Hij zweeg toen en keek vanuit zijn ooghoeken naar hoe zijn vader naar de ondergaande zon keek.

Met een kleine glimlach zag Eres Aageths behulpzaamheid toen hij Elune wilde helpen. Ze luisterde maar half mee met het gesprek, haar gedachten waren elders. Ze vond het fijn dat Elune iemand had waar ze het zo goed mee kon vinden. Tot nu toe kende ze alleen de wereld van het rondreizen en elke week op een andere plek zijn. Binnen de band waren er gewoon niet zo veel kinderen van haar leeftijd waar ze mee om kon gaan. En ze waren meestal niet lang genoeg op dezelfde plek zodat ze echt aansluiting met de lokale kinderen kon vinden. Elune had niet echt vrienden en dat was iets wat Eres al tijden dwars had gezeten. Maar sinds ze Aageth had leren kennen leek ze iets meer op te bloeien. Elune zelf luisterde met grote ogen naar Aageths woorden. De tuin des hemels klonk prachtig en ze kon dan ook niet wachten tot Aageth haar daarmee naartoe zou nemen. Elune keek van over de tafel naar haar moeder. 'Mag dat mama?' vroeg ze zachtjes. Eres glimlach werd iets breder. 'Ik zou niet weten waarom niet,' zei ze waarna er ook op het gezicht van Elune een stralende glimlach doorbrak. Aageths volgende woorden lieten echter de glimlach bij Eres een beetje verdwijnen. Ze keek weg van de twee kinderen maar toen ze voelde dat iemand anders naar haar stond te kijken gleed naar blik naar Norwood. Er was spijt af te lezen uit haar ogen. Veel langer dan een paar seconden duurde het oogcontact niet toen Eres haar gezicht weer afwendde. Ze hoorde even later hoe hij naast aan plaatsnam. Ze forceerde zichzelf tot een glimlach toen Norwood haar even later over de nieuw geleerde kunsten van Aageth vertelde. Ze had al eerder mogen aanschouwen hoe goed de jongen was met het vouwen van papier. Maar haar hoofd stond er nu niet echt naar. Ook Eres voelde de sfeer veranderen toen de twee papieren poppetjes tot leven kwamen en elkaar omhelsden. Nog voor ze hem tegen kon houden was Norwood opgestaan en naar Elune's kamer gelopen. Ze glimlachte even warm naar Aageth. 'Je vader zal het vast wel niet tegen jou bedoeld hebben Aageth. Ik ga wel even met het praten goed?' zei ze zacht waarna ze opstond. 'Elune, wil jij de zandloper omdraaien en me komen waarschuwen wanneer hij leeg is?' vroeg ze haar dochter. Elune knikte en Eres liep achter Norwood aan.

Elune keek haar moeder na en liet zichzelf van de stoel glijden. Ze liep naar de keuken waar in één van de kastjes speciaal een inkeping was gemaakt en een zandloper ingebouwd. Aan de bovenkant zat een extra kamer gevuld met zand. Aan de buitenkant zat een schuifsysteem waarmee je kon instellen of er zand door liep voor vijf minuten tot een uur. Ze zette hem op twintig minuten en draaide de zandloper om zodat het zand begon te stromen. Ze bleef leeg naar het hout van het keukenkastje kijken terwijl ze naar Aageth luisterde. 'Mama heeft dat soms ook,' zei ze zachtjes. Ze draaide zich weer om naar Aageth. Haar ogen waren niet langer groen van kleur maar zilver grijs nu. Ze leek het zelf niet door te hebben. 'Dan denk ze aan hem,' ging ze nog zachter door en eigenlijk meer tegen zichzelf terwijl ze weer op de stoel klom en naast Aageth ging zitten.

Eres was Norwood gevolgd naar de slaapkamer van Elune. Ze deed zachtjes de deur achter zich dicht. Ze keek even de kamer door. In Elune's slaapkamertje stond heel veel. Ze had een bed, een bureau met een stoel en een nacht kastje. Op haar nachtkastje lagen de meeste persoonlijke spullen, onder andere de armband die een bandlid voor haar had gevlochten de dag dat Eres Savador weer tegen was gekomen. Verder nog een paar mooie schelpen die van de stranden van Cassia kwamen, lava stenen van Razen en aan de muur hing een klein schilderij met daarin gedroogde bloemen en planten van Gren. Eres was samen met Elune echt overal geweest en dat was aan alles te zien. Op het kleine bureau lagen allemaal tekeningen die Elune had gemaakt. Eres liep langzaam door de kamer en bleef op twee meter achter Norwood staan. 'Hij bedoelde het niet slecht,' begon ze zacht. Ze wist niet goed hoe ze had moeten beginnen en dat was het eerste wat in haar op was gekomen.

Met zwijgzame houding controleerde Norwood hoe de schotel zich opwarmde en stond toen op terwijl Aageth weer een paar gevoelige, maar in zijn ogen onschuldige, woorden wist uit te brengen. Norwood wist dat Aageth het had over Malaika, maar wist niet uit te brengen dat zijn echte moeder tegenover hem zat. Met een waterige glimlach legde hij zijn hand op de kruin van zijn zoons hoofd en bevestigde het met een kleine jazeker. Norwood zeeg neer op de stoel naast die van Eres en keek even naar de klok. Eyolf lag momenteel in zijn kamer in zijn mand, het dier was al langere tijd ziek en kon niet eens meer verder komen dan de kamer. Norwood maakte zich momenteel niet enorm veel zorgen over, maar hij wist dat de rust die nu heerste in de Owl’s Nest, zijn kamer, voor Eyolf een zalige bijkomstigheid was. Norwood keek even naar Aageth die begon te vouwen. De twee poppetjes waren voor hem overduidelijk de twee mensen tegenover Aageth. Hij en Eres en Norwood beet zijn kaken geruisloos op elkaar met verwijdde ogen toen die twee poppetjes elkaar omhelsden. Hij stond ineens resoluut op en verdween in een van de slaapkamers en ging daar voor het raam staan om met een kort lege blik naar buiten te kijken. Het was pijnlijk voor hem, want het beeld dat zijn zoon had, dat Eres en Norwood weer goed met elkaar overweg konden gaan. Het was bijna utopisch te noemen, zo mooi was het in zijn ogen. Het leek bijna onbereikbaar nu Eres haar geheugen kwijt was en juist dat maakte het misschien weer mogelijk. Norwood wist dat Madeline in woede was vertrokken en dat de huidige Madeline, Eres, er niets meer van wist. Misschien als ze zichzelf weer herinnerde kreeg deze vrouw weer een afgunst tegen hem. Hij had immers zijn belofte gebroken. ‘In ziekte en gezondheid…’ mompelde hij zachtjes. ‘Makkelijk gezegd dan gedaan…’ fluisterde hij in een uitademing. Hij hoorde een stoel verschuiven en Eres leek op te staan. Hij keek niet om en keek naar buiten waar het langzaam donkerder werd. Hij hoorde dat ze de deur sloot en sloot even zijn ogen. Haar woorden gingen langs hem heen en hij sloot even zuchtend zijn ogen. ‘Ik weet het, Eres…’ sprak hij met een kalmere stem dan hij zich voelde en draaide zich om naar haar en leunde op de vensterbank. ‘Er is zoveel de laatste tijd gebeurd. Dingen waarvan ik spijt heb en het enige wat ik kan doen is weer een dag doorleven met dat spijt…’ sprak hij. ‘Ik zou willen dat wat Aageth deed zo makkelijk zou zijn. Ik ken ons verleden, Eres. Hoe weinig jij er nog van weet, ik heb alles opgeslagen met foto’s. Van het moment dat we elkaar echt leerde kende tot we trouwde tot zelfs het moment dat we Aageth kregen…’ sprak hij terwijl hij even zuchtte. Vanuit de palm van zijn hand kwam een blokje hout dat zich als boek vormde en Norwood wierp het relatief dikke boek op het bed van Elune. ‘Ik wil het zo graag met je delen, maar ik ben bang dat je enkel bang bent voor wat er ooit is gebeurd…’ sprak hij zacht en keek naar haar en keek naar het boek. ‘Ik kan het tonen, als je wilt…’ sprak hij zachtjes en keek toen kort weer naar buiten.

Aageth hoorde de woorden van Eres zwijgzaam aan en keek naar de poppetjes met een verafschuwende blik. Hij keek niet opzij toen Elune van de stoel schoof en keek met een schuldbewuste blik naar zijn schoot. Hij balde een van zijn vuistjes. ‘Pappa…’mompelde hij zachtjes. Ineens keek hij op toen Elune begon te praten en keek opzij. ‘Hém?’ sprak Aageth herhalend. ‘Aan wie?’ sprak hij toen oprecht geïnteresseerd. ‘Ik kan me nog wel herinneren, dat mijn vader naar foto’s keek in een bepaald boek…’ sprak hij zachtjes. ‘Hij barste dan altijd uit in tranen. Maar dat waren geen foto’s van mama….’ Waren zijn zachte woorden. ‘Een blondere vrouw, met groene ogen….’ Sprak hij fluisterend. ‘Je moeder lijkt veel op haar…’ sprak hij toen zachtjes en keek even naar de deur hopend dat de twee volwassen dat niet hadden gehoord. Aageth had veel opgepikt in zijn vaders emotionele buien en was pienter genoeg om ook dit op te vatten. Zwijgzaam keek Aageth naar Elune wiens ogen zilver waren. ‘Elune? Je ogen?’ sprak hij toen vragend en keek haar even vragend aan.

- sorry dat hij wat laat was, drukte met school.-

Eres bleef Norwood aanstaren terwijl hij zich omdraaide en reageerde op haar woorden. Ze kon verder ook niet veel anders. Dit waren van die momenten dat ze zichzelf vervloekte dat het maar niet wilde lukken om haar geheugen terug te krijgen. Nog steeds zwijgend bleef ze kijken hoe hij een boek tevoorschijn haalde. Naar aanleiding van wat hij haar vertelde kon Eres eruit opmaken dat dit boek vol herinneringen stond van haar leven met Norwood. Ze keek niet meer naar hem, maar enkel nog naar het boek. Was ze er wel klaar voor om die herinneringen onder ogen te zien. Sinds haar ongeluk had Eres zich verstopt achter het gordijn van haar amnesie. Het was haar toevluchtsoord geworden. Ze was bang voor de wereld die zich achter dat gordijn bevond. 'Ik weet het niet,' fluisterde ze zachtjes. Een zinnetje die ze de afgelopen jaren iets teveel had gebruikt. 'Ik weet niet of ik daar al klaar voor ben,' ging ze op dezelfde zachte toon verder.

Hoewel Elune de geïnteresseerde woorden van Aageth wel hoorde leek ze het niet te registreren. Het zag er in elk geval naar uit dat ze geen aanstalten maakte om zichzelf nader uit te leggen. Daar was ook niet bepaald veel ruimte voor aangezien Aageth weer verder sprak. Elune glimlachte triest. 'Jouw vader doet me aan iemand denken. In uiterlijk lijken ze niks op elkaar maar ze hebben hetzelfde hart,' zei ze zachtjes. Zodra Aageth over haar ogen begon ging Elune's hand onbewust naar haar slaap, vlak bij haar oog. Ze keek even opzij in het raam waar ze haar van kleur veranderde iris zag. Een onzichtbare maar des te beter voelbare kille rilling gleed over haar rug. Alexei leek de wind langs haar heen te fluisteren. 'Oh, dat is straks wel weer weg,' gaf ze Aageth antwoord alsof er niks gebeurd was. Ineens bleek ze door te hebben dat hij haar even daarvoor een andere vraag had gesteld. 'Mijn moeder weet het niet, maar ik zie dingen uit haar verleden. Dat denk ik tenminste. Het zijn altijd plekken waar ik nog nooit geweest ben al kan ik wel goed zien op welke planeet het zich bevind. Er is een herinnering waar mama de laatste tijd heel vaak aan denkt. Ik geloof niet dat ze het zelf door heeft, en anders laat ze het niet merken. Misschien gebeurd het onbewust. Maar mama denk steeds vaker aan een bepaalde man. Hij heeft heel licht haar. Bijna wit, zo licht is het. En zilver grijze ogen. Aan zijn kleding en gezichtskenmerken zou ik zeggen dat hij Cassiaan was. De meeste visioenen spelen zich ook op Cassia af. Wie hij precies is of was weet ik niet. Maar als mama aan hem denkt dan spoelt er een intens verdriet over haar heen maar tegelijkertijd ook enorm veel vreugde. Het is nogal verwarrend. Het lijkt wel of het haar in tweeën scheurt. Ik denk dat die man heel belangrijk was voor mama. Bijna geen enkel ander visioen is zo sterk als die van hem. at mijn ogen mee kleuren is mijn magie die tot uiting komt zegt mama. Als ik aan de dokter denk worden mijn ogen donkerblauw. Maar als deze man, Alexei zo heet hij, in mijn gedachten is, dan worden mijn ogen grijs. Net zoals de zijne.' probeerde Elune uit te leggen. Ze sprak amper over haar gave, want zo zag ze het, tegen andere mensen. Maar Aageth voelde vertrouwd. Aan hem durfde ze het wel te vertellen.

Een blik op de zandloper leerde Elune dat de tijd om was. Ze sprong opnieuw van de stoel en rende naar haar kamer waar ze haar moeder en Aageth's vader in had zien verdwijnen. Na even op de deur geklopt te hebben liep ze naar binnen. 'Mama. Volgens mij moet het eten uit de oven,' zei ze zachtjes.

(Geeft niks.. Iedereen heeft dat wel eens xD)

Norwood zweeg en keek enkel uit over het schoolterrein dat door de ondergaande zon een warme oranje gloed had gekregen. Vergelijkbaar als met de kleuren die veel te vinden waren op Razen. Zijn ogen gleden naar zijn ooghoeken half over zijn schouder toen de deur dichtging en er iemand binnen was gekomen. Eres was hem gevolgd en zwijgzaam ging zijn blik weer terug. Hij had het er maar moeilijk mee en kon niet volledig accepteren dat zijn verleden helemaal over was. Zijn hand ging naar zijn nek, waar nog steeds dat ene oog te vinden was van de vloek die Asura had geroepen over hem. Hij had de laatste tijd veel te veel hogere kragen aan. Niemand hoefde te weten wat hij voor vloek had. Al was het in duizenden kranten te lezen dat de expeditieleden allemaal in een coma lagen. Zowaar dood leken door de levensverschijnselen die zo zwak waren dat ze haast niet te meten waren. Norwood was de laatste van de rit, maar de meest vechtlustige en daarom zorgde dat er voor dat Norwood ruime tijd wist te vinden om dit op te lossen. Norwood hoopte ergens dat Eres nog niet veel had gelezen over het feit. Maar de eerste stap was gezet, hij had met Niah samen een expeditie gehouden. Zwijgzaam wierp Norwood het boek op het bed en legde uit dat hij daar alles in had opgeslagen. Het was een traditie van zijn familie, vanaf de geboorte hielden de ouders het boek bij en wanneer het kind volwassen genoeg was nam deze het boek over. Er werd op verschillende wijze in gewerkt. De ene schreef verhalen, Norwood gebruikte foto’s om herinneringen op te slaan en deze als films af te kunnen spelen. Norwood had verschillende fragmenten van hem en haar opgeslagen en wanneer Aageth sliep had hij regelmatig er een aantal teruggespeeld. Hij zweeg even en keek toen weer weg. Hij wist voldoende aan haar blik te zien en pakte het boek weer op. ‘Wanneer zijn we ooit klaar, Eres?’ sprak hij toen zachtjes. ‘Ik denk dat we nooit ergens echt klaar voor zijn…’ vervolgd zijn woorden en legde zijn hand op het boek die in vlinders uiteen vlogen en zich dan langzaam op te lossen in het niets. Zwijgzaam liep Norwood naar Eres en legde zijn hand op haar schouder. ‘Het boek gaat nergens heen en je weet me te vinden mocht je meer weten.’ Sprak hij met een kalme stem en forceerde een glimlach.

Aageth keek naar Elune met een licht bezorgde blik. Ze leek niet helemaal aanwezig te zijn en met een hand op haar schouder keek hij haar vragend aan. Ze legde het uit, wat er gebeurde en Aageth keek haar even aan. ‘Alexei….’ Herhaalde hij haast fluisterend de stem. ‘Nee, van die man heb ik nooit gehoord..’ sprak hij. ‘Als ze vrolijk wordt maar ook verdrietig…’ sprak Aageth nadenkend en keek even opzij naar een bos bloemen en keek haar aan. ‘Wat als ze van die man gehouden heeft, en er iets ergs is gebeurd?’ sprak hij toen met een akelig zachte fluistering. Aageth was nog iets te jong om de dood helemaal te bevatten maar met de dood van Malaika wist Aageth dat mensen ergens heen gingen om nooit meer terug te komen. ‘Zou hij ook een engel geworden zijn?’ sprak hij haast onhoorbaar voor Elune die opstond toen ze de zandloper leeg had zien lopen. Aageth zijn ogen gingen naar Elune en glimlachend knikte hij en keek licht gespannen naar de deur om te zien hoe zijn vader er aan toe was.

Norwood zijn blik ging zijdelings naar de deur die open ging en glimlachte toen hij Elune zag. ‘Dan zullen we de ovenschotel er maar eens uithalen…’ sprak hij glimlachend en liep langs Eres om even kort zijn hand te legen op Elunes schouder terwijl hij haar passeerde. Zwijgzaam liep Norwood langs de keuken en Aageth volgde hem gespannen, ergens bang dat Norwood boos op hem was. Norwood pakte de hete ovenschaal vast met een paar pannenlappen en bracht deze naar de tafel. Zijn blik gleed toen naar Aageth en hij pakte de twee poppetjes die hij gevouwen had op. Hij liep naar de keuken en zette de twee poppetjes naast elkaar neer en liep toen naar zijn zoon. Hij legde zijn hand op de kruin van zijn zoons hoofdje en woelde even door de haren heen. ‘Je wordt steeds beter, kerel…’ sprak hij grinnikend en Aageth glimlachte voorzichtig terug. Norwood keek toen naar de slaapkamer en glimlachte vriendelijk naar Eres in een poging wat er zonet gebeurd was achter zich te laten.

[ and yet, excuses. Ik heb nu vakantie, ik ga meer tijd krijgen :3 ]

Norwoods verplaatsing van zijn hand in de richting van zijn nek was Eres niet ontgaan. Maar haar gedachte bestempelde het als onbelangrijk. Door de hoge kraag was het voor haar niet mogelijk om de tatoeage in Norwoods nek te zien. Daarbij waren haar gedachten gegrepen door het boek wat hij nu op het bed had gegooid. Het lukte haar niet om haar blik ervan af te trekken. En toen Norwood haar vroeg of ze het wilde zien overspoelde een golf van twijfel haar. Ze durfde hem niet aan te kijken toen hij het boek weer oppakte en weer tegen haar begon te spreken. Pas toen ze zijn hand op haar schouder voelde durfde ze hem weer een beetje aan te kijken. Ze legde haar hand zachtjes op de zijne. 'Het is niet dat ik niks van ons verleden samen wil weten Norwood. Ik ben bang voor wat ik misschien aan zal treffen,' zei ze met een lichtelijk trillende stem terwijl haar vingers zich zachtjes om Norwoods hand vouwden. 'Ik weet dat ik niet het perfecte verleden heb. Wie is zijn hele leven goed en braaf geweest? Maar ik vrees de dingen die ik gedaan heb. Ik ben zo bang dat veilige gevoel kwijt te raken wat ik nu heb. Dit moet ik in een rustig tempo verwerken. Het heeft gewoon tijd nodig. En hulp,' ging ze verder waarmee ze Norwood de hint in de schoot worp dat ze het op prijs zou stellen als hij haar hiermee wilde helpen. Ze kon dit niet alleen.

Elune bleef Aageth aankijken terwijl hij haar probeerde te helpen door zijn gedachten over de tafel te strooien. 'Het zou kunnen,' sprak ze zacht toen Aageth met een verklaring over deze Alexei kwam. Toen hij met de conclusie kwam dat de man net als de moeder van Aageth een engel was geworden haalde Elune haar schouders op als teken dat ze het niet wist. 'Ik weet het niet. Het zou heel goed kunnen,' zei ze zachtjes. Hun gesprek liep ten einde toen ze zag dat de tijd van de zandloper voorbij was en ze liep naar de kamer waar haar moeder en Aageths vader naartoe verdwenen waren. Eenmaal daar waarschuwde ze haar moeder dat het eten in de oven klaar was. Haar moeder zag er verdrietig uit en met een bezorgde blik kwam Elune een paar passen dichterbij. Ze keek op naar Aageths vader toen hij even zijn hand op haar schouder legde en verder liep. Eres had zich omgedraaid naar haar dochter en zag de bezorgde blik in haar ogen. 'Het is goed lieverd. Kom, we gaan lekker eten,' glimlachte ze naar haar dochter en nam het meisje mee naar de woonkamer.

Elune rende weer terug naar haar plek aan tafel en glimlachte even naar Aageth. Eres was doorgelopen naar de keuken en pakte spullen om de tafel te dekken. Ze legde in het midden een pannenlap neer zodat Norwood daar de hete ovenschotel op kon zetten. Verder zette ze glazen op tafel en legde bestek neer voor iedereen. Ze reikte net naar de borden toen ze Elune achter zich adem hoorde halen om wat te zeggen. 'Mama? Wie is Alexei?'
De vraag van Elune zorgde ervoor dat het bord dat Eres vast had uit haar vingers glipte en uit elkaar spatte op de keukenvloer. 'Het spijt me,' mompelde ze zachtjes als verontschuldiging dat Norwood nu moest wachten met opscheppen. Ze zakte door haar knieën en met trillende vingers raapte ze de scherven op waarbij ze haar hand sneed. Ze leek het amper door te hebben. Eres stond weer op en gooide de scherven weg waarna ze een nieuw bord pakte en die op tafel zette. Daarna hield ze haar hand onder de kraan om het bloed weg te spoelen. 'Sorry mama,' hoorde ze Elune zachtjes fluisteren. Eres glimlachte naar haar dochter. 'Geeft niks. Het is niet jouw schuld. Ik was zo klunzig het bord te laten vallen. Maar scherven brengen geluk toch?' wuifde ze de verontschuldiging van haar dochter weg, daarbij haar eerdere vraag negerend. Eres verbond haar hand met een schone doek en ging aan tafel zitten.

Norwood keek naar buiten en draaide zich terug naar Eres en pakte het boek op. Hij wreef even over de kaft en glimlachte lichtjes. Het was zijn leven wat hij in zijn handen had en dat koesterde hij. Het deel van waar Madeline in stond was best gedetailleerd uitgewerkt en hij wist dat het best lastig was om onder ogen te komen wat je had gedaan als je herinneringen ervan helemaal blank waren. De periode van Sigma hebben hem een tijdje blanco gelaten maar nachtmerries over hoe hij zijn toenmalige partner vermoorde bedwelmde hem snel en wisten hem te vertellen welke mannen en vrouwen hij in die staat nog meer om had gebracht. Hij liet het boek in vlinders verdwijnen en sloot even zijn ogen om naar Eres toe te lopen en zijn hand op haar schouders te leggen. Hij vertelde haar dat hij voor haar beschikbaar zou zijn mocht ze het boek nog eens willen raadplegen. Norwood zijn ogen gleden even naar haar hand waarvan de vingers zich verstrengelde met de zijne en Norwood deed het vrijwel automatisch ook. Hij hoorde haar woorden die voorzichtig en trillerig klonken en ze leek ergens bang. Norwood legde twee vingers op haar kin en hief deze zodat ze gedwongen was in zijn ogen te kijken. ‘Step by step, day by day…’ sprak hij zachtjes. ‘Je kunt het ook niet in een teug verwerken, en ik had je het ook nooit toegelaten om heel jou hoofdstuk met mij door te lezen…’ sprak hij met een kalme stem. ‘Eres, ik weet dat je graag meer wilt weten. Dat zwarte gat in je geheugen is een vervelende mist wat je ergens bang maakt. Maar ik verzeker je, van wat ik kan en in mijn macht heb. Ik zal je proberen te helpen die mist op te klaren en het gat te vullen met bekende herinneringen.’ Sprak hij zacht. ‘Ik heb ook geen zuiver verleden, Eres. En het is helemaal niet erg om er bang voor te zijn.’ Was zijn stem warm en toegankelijk voor haar. Hij liet haar hand voorzichtig los en gaf haar even een warme omarming door zijn armen om haar heen te slaan. ‘Je staat er niet alleen voor, Eres.’ Spraken zijn woorden zacht. Op dat moment gleed de deurklink naar beneden en keek Norwood even op en liet Eres voorzichtig los.

Aageth zat al klaar en wist wat hem te wachten stond. Hij vond de ovenschotel van zijn vader heerlijk. Hij keek naar hoe Elune de kamer in verdween en zijn blik gleed naar zijn vader die de kamer binnen kwam. Norwood zag dat Eres hem volgde en de pannenlap neerlegde. Norwood zette de hete ovenschaal op de tafel en keek even over zijn schouder naar Eres met een glimlach. Toen de vraag van Elune kwam keek Aageth met verbaasde blik naar haar. Dat was verassend en onverwacht dat ze dit vroeg, en misschien ook niet helemaal de geschikte tijd om het te doen. Het bord dat uit elkaar spatte deed Norwood’s oren rinkelen en vrijwel direct kwam Norwoods reactie er op. Hij liep naar het keukengedeelte en zag dat Eres de scherven opruimde en zakte zachtjes door zijn knieën en hielp haar. Toen ze haar sneed ging het ijzeren lucht van bloed direct zijn neusgaten in. Voorzichtig pakte hij haar pols en keek haar aan. ‘Eres, maak het schoon en verbind het even…’ sprak hij haast gebiedend maar met een zorgelijke toon in zijn stem. Die Alexei had iets van doen en het was iets waardoor Eres geschrokken kon raken. Zwijgzaam ruime Norwood de scherven op en keek even naar Eres toen ze haar hand had verbonden. ‘Inderdaad!...’ bevestigde Aageth opgewekt dat scherven geluk brengen. Norwood glimlachte en liep zwijgzaam naar de tas die hij had meegenomen en haalde er een fles met rode wijn uit haalde. Hij glimlachte en kreeg een scherpe door aan zin vinger. Hij stak hem in de de kurk en trok hem er uit. ‘Eres, ik denk dat je een goede rode wijn wel kan warderen…’ sprak hij met een warme stem en glimlachte terwijl hij zich ook aan tafel schoof op de stoel naast Eres en zette de fles naast hun neer op de tafel en keek naar de twee kinderen. ‘Wie wil als eerste?’ sprak hij grappend en glimlachte.

Zelfs nu hij niet meer dicht bij haar stond kon Eres zijn warmte nog steeds voelen van de omhelzing waar ze net in hadden gestaan. Het was een vreemd gevoel geweest, maar wel één van veiligheid. De meest waarschijnlijke reden waarom Madeline toen voor Norwood gekozen had concludeerde Eres. En ze begreep die keuze. Norwood was gewoon zo'n soort man die je altijd veilig kon laten voelen, in welke situatie je ook zat. Hij gaf het gevoel dat er altijd iemand was om je op te vangen vlak voordat je zou vallen. Dat was een fijne gedachte. Ze keek naar het geïmproviseerde verband om haar hand. Waarom was ze zo geschrokken toen Elune naar Alexei gevraagd had? De naam klonk bekend in de oren maar hoe Eres haar hersenen ook pijnigde, ze kon er maar niet opkomen wat het was. Het schrikken was een impuls reactie geweest van haar brein. Net zoals je ''au'' zei wanneer je per ongeluk je hand verbrandde omdat het water heter was dan gedacht. In gedachten zuchtte Eres even. Zoveel vragen onbeantwoord. Het was vreselijk lief van Norwood dat hij wilde helpen. Maar hij zou maar een klein stukje van haar geheugen terug kunnen brengen vreesde ze.

Ze keek op naar Norwood toen hij haar iets vroeg. Ze had compleet gemist wat het was, maar aangezien hij met een wijnfles in zijn handen stond kon ze wel raden waar het op neer moest komen. Haar mondhoeken gleden voorzichtig een klein beetje omhoog. 'Dank je,' sprak ze zachtjes. Toen hij de fles naast hen neergezet had schonk ze hen beide een half glas in. Zachtjes zette ze de fles weer neer terwijl Elune vol enthousiasme riep dat Norwood haar hele bord vol kon scheppen, zo lekker rook het. En ze had gelijk. Het rook ook verrukkelijk. Maar die kinderlijke onschuld maakte het een nog mooier compliment.

Zwijgend nipte Eres aan haar glas met wijn. Haar ogen gleden over de tafel. Elune was ontzettend uitgebreid aan het vertellen over alle reizen die zij en haar moeder hadden gemaakt en alle bijzondere plaatsen ze hadden gezien. Gelukkig keek ze niet meer zo vreselijk geschrokken als daarnet toen Eres een bord op de grond stuk had laten vallen. Het laatste wat Eres wilde was dat Elune bang voor haar zou zijn omdat ze boos zou worden om de vragen die ze stelde. Het was niet de eerste keer geweest dat Elune een vraag had gesteld die Eres een mentale klap in het gezicht gaf. Hoe het kleine meisje altijd de pijnlijke dingen eruit kon vissen was een raadsel, maar ze wist altijd de vragen te stellen waar Eres geen antwoord op had. Toch wilde ze niet boos worden. Elune kon er ook niks aan doen dat Eres zo verward was. Opnieuw sloeg ze haar ogen neer en richtte haar blik op de rode vloeistof in haar glas.

Norwood had Eres losgelaten uit hun omhelzing en had beloofd dat hij haar zou helpen. Met zwijgzame pas liep hij naar de woonkamer en legde tijdens het passeren even zijn hand op de kruin van Elune’s hoofd. Zwijgzaam liep Norwood naar de keuken om mee de tafel te dekken. En toen Elune de vraag stelde en het bord op de grond kapot viel keek Norwood net zo goed op. Elune leek geschrokken maar Aageth voelde zich gelijk geroepen. ‘Kijk een vogeltje!...’ sprak hij zo getimed dat het Elune moest afleiden en hield het vogeltje naar haar uit. De kereltje had dit zien aankomen en wist zijn best te doen om met al zijn onschuld de sfeer te breken. Norwood liep naar Eres toe om haar te helpen en gebood haar even om het te verbinden. Aageth probeerde de sfeer nog steeds positief te houden door te zeggen dat scherven geluk brachten. Norwood bevestigde het en glimlachte zachtjes. Norwood zijn ogen gingen naar Elune die beweerde een vol bord op te kunnen. ‘Zullen we niet eerst eens beginnen met een kleine portie jongedame, je bent net beter.’ Sprak hij glimlachend. ‘Daarna kunnen we altijd nog een tweede keer voor je opscheppen.’ Sprak hij kalm. Norwood pakte de wijnfles en met scherpe doorn wist hij de kurk er uit te halen en bood Eres een glas aan. Ze stemde er mee in en Norwood zette de fles tussen hun in om daarna aan de kinderen te vragen wie als eerst wilde.

‘Damens gaan voor…’ sprak Aageth als een volwaardig kereltje. Norwood glimlachte en maakte met een spatel een stuk los van de ovenschotel en wist het netjes op het bord van Elune te zetten en glimlachte. Het rook inderdaad altijd heerlijk en zwijgzaam schepte Norwood een al net zo grote portie voor zijn zoon op. Ondertussen begon Elune over de verhalen te vertellen die ze hadden gemaakt op de reizen. Aageth keek opzij en knikte regelmatig en glimlachend luisterde het jongetje aandachtig. Soms maakte hij zelfs een ‘wow’ geluidje. Norwood keek naar Eres en schepte voor haar een wat grotere portie op als de kinderen. ‘Ik hoor het wel als je voldoende hebt of niet…’ sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk terwijl hij zwijgzaam zijn bord even opschepte. In die tijd was Eres met haar gedachten af gaan dwalen en Norwood ging rustig recht aan de stoel zitten om zijn vork te pakken. Hij nam een slokje van zijn rode wijn en zag Aageth even naar Eres kijken. ‘Smakelijk eten!...’ sprak hij toen opgewekt in het algemeen. ‘Van hetzelfde, Aageth…’ sprak hij kalm en glimlachte toen. Hij had een zijwaartse blik naar Eres gegund en had haar naar haar glas zien staren. Hij legde zijn hand onder het tafelblad even op haar bovenbeen om haar aandacht te krijgen. Hij boog zich wat voorover en bracht zijn mond wat bij haar oor. ‘Kinderen zijn zeer oplettend, Eres. Ze hebben het sneller door dan je denkt als er iets mis is.’ Sprak hij fluisterend. Aageth was ondertussen opgewekt aan het praten over de planten in de geheime tuin stonden en had nog niets door. ‘Ik help je er doorheen, probeer gewoon wat te genieten van de avond. Het is je gegund, een avond zonder zorgen. Want ik denk dat je die lang niet meer heb gehad, Eres…’ sprak hij toen afsluitend en streek even met zijn duim over haar bovenbeen om haar een gerustellend gevoel te geven. Hij was serieus. Hij wilde Eres door deze zwarte wazige stroom van verloren herinneringen helpen. En het ergste was nog wel dat er ongetwijfeld iets tussen zat wat ze niet altijd even makkelijk ging maken. ‘En Elune…hoe smaakt het?’ sprak hij toen vragend naar het meisje om het voor Eres wat lichter te maken.

Toen Norwood tegen Elune zei dat ze beter met een kleinere portie kon beginnen knikte ze beschamend. ‘Het ruikt veel te lekker om met een kleine portie te beginnen,’ sprak ze met lichte verlegenheid. Eres glimlachte om haar dochter. Het was apart haar zo te zien. Zo samen met Aageth en Norwood. Bijna alsof ze een gezin waren. Zo’n doorsnee gezin waar nooit problemen leken te zijn. Het toonbeeld van het perfecte gezin. Nu wist Eres wel dat haar leven met Norwood al heel lang voorbij was en Aageth, ondanks alles wel haar zoon, zich niet bewust was van het feit dat hij tegenover zijn biologische moeder aan tafel zat. Dit gezin, als je er dan al een label als dat op moest plakken, was veraf van perfect. Het gaf niet. Elune en Aageth zagen er beide gelukkig uit. En je kinderen, tja, daar ging het uiteindelijk om toch?

Eres gedachte keerde pas weer met een volledig bewustzijn terug naar het heden, de tafel en het eten toen ze iets op haar bovenbeen voelde. Pas later merkte ze dat het de hand van Norwood was. Haar blik ging opzij en hij boog zich wat naar haar toe om wat te zeggen. ‘Het spijt me. Elune maakt onbewust soms meer los in mijn gedachte dan ze zelf door heeft,’ fluisterde ze een verontschuldiging terug. Maar Norwood had wel gelijk. Ze moest het van zich af zien te schuiven. In elk geval zolang de kinderen erbij waren. Ze wilde hen niet onnodig ongerust maken. Ondertussen probeerde Elune Norwood antwoord te geven met een mond vol ovenschotel wat uiteraard niet goed lukte. ‘Eerst kauwen schat, dan pas praten,’ zei Eres met een kleine glimlach. Elune’s wangen kleurde lichtjes rood terwijl ze de hap goed kauwde en toen doorslikte. ‘Het is heerlijk,’ zei ze toen ze eindelijk weer kon praten. Maar daarna volgde meteen een nieuwe hap.

‘Mama?’ vroeg Elune plotseling. Eres keek haar vragend aan. ‘Als jij naar dat feest gaat, wie komt er dan oppassen?’ vroeg ze. ‘Ik weet niet of ik heen ga lieverd. Maar ik beloof dat als ik een keer weg moet er een heel lief iemand voor je komt zorgen zolang ik weg ben,’ antwoordde Eres. ‘Ik heb een paar dagen geleden een brief gekregen om op een Cassiaans feest de muziek te verzorgen. Dat waren normaal gesproken dingen die ik samen met Zateph deed, maar ik heb gisteren contact met hem gehad en hij vertelde me toen dat hij niet kan komen. Dus ik denk niet dat ik heen ga,’ legde Eres ter verduidelijking uit aan Norwood.

Met zwijgzame handelingen schepte Norwood op voor de kinderen en Elune wilde gelijk een grote portie. Norwood wees er op dat ze net ziek was geweest en maar eerst met wat kleinere portie moest beginnen, en eventueel wanneer nodig dat ze nog een tweede keer op liet schepen. Aageth keek met grote ogen naar het eten dat weer lekker geurde en er uit zag en hield wijselijk zijn mond om zo veel mogelijk te krijgen. Zijn vader stopte enkel en grinnikte terwijl hij even zijn hoofd over het bolletje van zijn zoon haalde. ‘Begin hier maar eens mee, grote eter..’ sprak hij met een plagende toon en Aageth knikte en pakte het bestek op. Norwood schepte netjes voor Eres op en ging toen zelf ook zitten terwijl hij naar Eres keek die zichtbaar zorgen maakte. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen om haar aandacht te krijgen en sprak haar zachtjes toe. Eres gaf hem reactie en hij knikte. ‘Het is in orde, ze hebben het nog niet door…’ sprak hij zachtjes. En toen Elune iets probeerde te zeggen keek Norwood haar aan. Eres corrigeerde het al en Norwood nam rustig een hap. Norwood at rustig verder en volgde het gesprek tussen Eres en Elune. De verduidelijking van Eres vertelde hem meer. ‘Ah zo… ‘ sprak hij. ‘Dan kan jij oppassen, papa!’ sprak Aageth opgewekt. ‘En dan kan ik mee…’ sprak Aageth wat zachter en keek even weg. Norwood schoot even in de lach op de laatste woorden. ‘Als ik op Elune zal passen, neem ik jou wel mee, Aageth…’ sprak Norwood kalmpjes. Norwood keek toen opzij naar Eres. ‘Als je echt wilt gaan kan ik wel op Elune passen’ sprak Norwood met een kalme stem en glimlachte. ‘Misschien doet het je goed om even weg te zijn van de hectiek hier en ik pas op de twee kinderen…’ sprak hij. Zwijgzaam glimlachte Norwood vriendelijk en nam de laatste hap van zijn eten. Hij keek naar Aageth die er ook van leek te smullen en toen naar Elune. Zwijgzaam bracht hij zijn handen naar elkaar gebracht en vouwde ze om elkaar om even zijn hoofd er op te laten rusten. Toen hij zag dat Elune en Aageth hun bord leeg hadden keek hij naar de twee. ‘Nog een tweede portie?’ sprak hij toen vragend aan de twee kinderen met een vriendelijke stem.

Het was life van Norwood dat hij haar waarschuwde om de kinderen niet ongerust te maken met haar zorgelijke blikken. Dat was wel het laatste wat ze wilde. De kinderen hoefde niet te weten hoe erg zij in de knoop zat. Ze vond het al erg genoeg dat Norwood, Savador en sinds kort August, de schooldokter, ervan wisten. Eres wilde niet dat iemand dacht dat ze ‘’gebroken’’ was. Al voelde ze zich wel zo. Ze voelde zich net een kapot stukje kinderspeelgoed. Het lukte Eres om haar gedachten ergens anders naartoe te verplaatsen toen Elune haar vroeg naar het Cassiaanse feest waar ze voor was uitgenodigd. Om Norwood uit te leggen waar het gesprek over ging vertelde ze hem over de brief en over het feest. Onmiddellijk riep Aageth dat zijn vader wel op kon passen zodat hij dan mee kon. ‘Ah ja, mama, ik wil dat meneer Norwood op me komt passen. Mag dat?’ vroeg Elune meteen uiterst enthousiast. Eres’ blik ging terug naar Norwood toen ook hij in het plan meeging wat de kinderen samen wel even dachten te maken. ‘Wacht eens even. Ik ga helemaal nergens heen als ik geen partner voor die avond kan vinden. En dan bedoel ik er één die bereid is daar de hele avond klassiek georiënteerd en traditioneel Cassiaanse muziek te willen maken,’ zei Eres en was Elune voor die ongetwijfeld met een slim antwoord aan was komen zetten over wie ze dan mee kon nemen als ‘’date’’. Elune’s enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon en Eres zuchtte even. ‘Het spijt me schat. Maar ik kan in mijn eentje niet zoveel instrumenten bespelen. Dat is niet goed. Ik moet mijn concentratie bij zoveel dingen tegelijk houden dat ik zo zwaar uitgeput raak dat ik kan flauwvallen,’ probeerde Eres, maar ze wist dat ze het niet goed kon praten. ‘Ik begrijp het mama, ik vind het alleen jammer,’ zei ze zachtjes. Het bleef een tijdje stil aan tafel. Gelukkig verbrak Norwood die stilte door te vragen wie er nog een tweede portie wilde. Het enthousiasme in Elune keerde weer een beetje terug terwijl haar lege bord op hield voor een tweede keer.

Na het eten klom Elune van haar stoel af. ‘Ik kan niet meer,’ zuchtte ze zachtjes. ‘Waarom stopte je dan niet eerder met eten? Je moet niet tegen je zin in eten lieverd,’ zei Eres die de borden op elkaar stapelde en op het aanrecht zette om af te wassen. ‘Het was te lekker mama,’ was het antwoord wat ze van haar dochter terug kreeg. Eres schudde met een glimlach lichtjes haar hoofd. ‘Nou vooruit, ga spelen jij,’ zei ze en kietelde Elune zachtjes in haar zij. Elune rende weg van haar moeder om niet gekieteld te worden en wenkte daarna Aageth. Ze verdween in een zijkamer. Eres ruimde de tafel verder af en begon de afwas voor te spoelen. ‘ik vind het lief van je dat je aanbied om op de kinderen te passen,’ zei ze zachtjes tegen Norwood terwijl ze nog steeds met haar rug naar hem toestond.

Elune had Aageth meegenomen naar haar moeders kamer. Eres had niet gezien dat ze haar kamer waren ingegaan. Meestal kwam Elune hier ook niet ongevraagd. Maar nu wilde ze Aageth wat laten zien. Ze dook onder het bed en kwam weer tevoorschijn met een grote houten scheepskist van Cassia. De kist bevatte wat schroeiplekken, maar leek verder nog intact te zijn. ‘Deze kist is het enige wat ze van mama konden redden uit de crash. Toen was ik nog niet geboren. Mama was met een shuttle toen neergestort,’ vertelde ze Aageth terwijl ze het verroeste slot openmaakte en de deksel open duwde. De spullen in de kist roken muf. ‘Er zitten een heleboel gave en vreemde dingen in,’ zei Elune met een avontuurlijke twinkeling in haar ogen. Ze trok een donkere hoes uit te kist en maakte hem open. Er zat een prachtige witte trouwjurk in. De jurk waarin Eres, toen ze nog als Madeline bekendstond, met Norwood was getrouwd, al wist Elune dit natuurlijk niet. In haar ogen was het een prachtige prinsessenjurk.

Norwood bekommerde zich zowel om de kinderen als om Eres. Ze was ooit een van de belangrijkste personen geweest in zijn leven, en sterker nog, zelfs al was ze haar geheugen kwijt, ze was het nog. En Norwood zou als hij kon haar zo goed mogelijk steunen bij wat ze ook mocht willen doen. Zwijgzaam keek hij op toen de kinderen een plannetje beraamde om hem op te laten passen. Norwood glimlachte en vond dat Eres misschien wel wat onstpanning kon vinden in het verzorgen van muziek op een feest en daardoor haar te helpen door de kinderen te steunen in hun plannetje. Eres vond er echter al snel een tegenplan op en Norwood’s glimlach verdween even. Hij was niet bekend met de traditionele cassiaanse klanken dus echt spelen kon hij ze niet. Dus daar hield het helpen al snel op. En als hij het wel zou kunnen, kon hij niet oppassen op de kinderen. Hij kon zich moeilijk in tweeën splitsen over zulke lange afstanden. Hij zweeg even en glimlachend verbrak hij de stilte door te vragen wie een tweede portie zou willen.

Norwood glimlachte toen Elune half puffend van de stoel afging en zei dat ze niet meer verder kon. De tegenreactie op haar moeders woorden toverde een glimlach op zijn gezicht. ‘Mooi om te horen dat het zo lekker had gesmaakt, Elune…’ sprak hij kalm en Aageth bevestigde dat hij het ook lekker had gevonden met een ferme hoofdknik. Norwood hielp Eres netjes mee de tafel af te ruimen en pakte behendig de handdoek terwijl Eres de vaat voorspoelde. Zwijgzaam ging hij met zijn rug tegen het keukenblad staan en keek zijlings opzij naar de twee kinderen die een kamer met een groter tweepersoonsbed in glipte. Norwood keek toen naar Eres toen ze sprak en glimlachte kalm.

Aageth volgde gedwee de aanwijzingen van Elune en zag hoe ze een kist er uit gritste en hielp haar het laatste stukje mee. Het slot ging open en alsof hij een piraatje was die een schatkist had gevonden keek hij spannend naar wat er in de koffer zat toen die open ging. Hij keek gelijk naar wat Elune er uit viste en het was een prachtige witte jurk. ‘Woow!...’ sprak hij enthausiast op de jurk. ‘Is dat niet zo’n ding dat ze op een dag zeggen als ze ja tegen elkaar zeggen. Ik heb dat ooit eens gezien in het dorpje hier naast de school…’ sprak hij grinnikend en bekeek de jurk goed. ‘Hij zal je vast goed staan, prinses Elune…’ sprak hij toen opgewekt.

Norwood was ondertussen verder gegaan met het afdrogen van de vaat en had even zwijgzaam nagedacht. Eenmaal bij zinnen keek hij toen weer naar de deur. ‘Ik weet niet of het je kamer is, maar is het normaal voor Elune om zomaar je kamer in te lopen?’ sprak hij met een vriendelijke vragende ondertoon aan Eres en keek haar even glimlachend aan.

Eres had het vervelend gevonden voor Elune. Ze had zich al helemaal verheugd op een slaapfeestje met Aageth en Norwood. Ze beschouwde de man immers nu als iemand die waarschijnlijk hele leuke spelletjes kon bedenken op zo’n avond. Misschien zou ze nog iemand kunnen vinden. Wie weet.
Eres ruimde ondertussen de tafel af en begon met het voorspoelen van de afwas terwijl Elune Aageth meenam naar haar moeders kamer. Tijdens het werk bedankte ze Norwood voor al zijn hulp en zorgzaamheid. Het was fijn om te weten dat je mensen had waar je op kon terug vallen als het echt even niet meer ging. Ze keek op toen Norwood even later iets aan haar vroeg. ‘Oh, daar mag ze gewoon komen hoor. Amira ligt daar, ze is Aageth waarschijnlijk haar laten zien. Amira is Elune’s egeltje. Het arme beest was gewond toen we haar vonden en is albino en daarom een hele makkelijke prooi. Als we haar in de natuur hadden laten lopen was ze binnen een jaar opgegeten. Nu heeft ze nog een paar jaar langer en Elune zorgt heel goed voor haar. Maar ze slaapt op mijn kamer omdat het daar vaak wat rustiger is,’ legde Eres aan Norwood uit.

Met trots liet Elune de jurk aan Aageth zien. Ze draaide een rondje met het ding in haar armen zodat ze Aageth kon laten zien hoe mooi de stof wel niet mee zwierde. Ze knikte enthousiast op zijn woorden. Elune draaide er nog een rondje in en legde de jurk toen weer op de grond om te kijken wat zich verder in de kist bevond. Het volgende voorwerp wat ze eruit haalde zat stevig in doeken verpakt en het voelde erg zwaar aan. Elune liet het bijna uit haar handen vallen toen ze het op de grond probeerde te leggen. Toen ze de doeken eraf haalde bleek het zware ding een groot zwaard te zijn. Het had een mooi versierd handvat en een prachtige schede met een familiewapen erop. Het was Cassiaans in bouw en uiterlijk. En in het familiewapen stonden in het klein Cassiaanse teksten gegraveerd. ‘Aageth, weet jij wat dit is?’ vroeg Elune zachtjes aan de jongen.

‘Wil je een kopje koffie of thee? Of liever iets anders?’ vroeg Eres aan Norwood nadat ze de afwas hadden gedaan. Voor zichzelf verwarmde ze het water en schonk een kop thee in waar ze twee suikerklontjes in liet vallen. ‘Dank je wel voor het koken trouwens,’ bedankte ze Norwood terwijl ze de suiker in haar thee al roerende liet oplossen.

Norwood hielp met het afruimen en afwas. Hij voelde zich ergens nog steeds zorgzaam, desondanks het feit dat die twee niet meer officieel getrouwd waren meer. Het bleef dezelfde vrouw als Madeline en Norwood had nooit echt totaal zijn gevoelens voor haar verloren. Het leek nu enkel onbereikbaar om die brug die hun twee werelden in een huwelijk had verbonden weer opnieuw op te bouwen. Norwood droogde ze rustig af en glimlachte lichtjes om de woorden die Eres vertelde. ‘Egeltje….’ Sprak hij kalm en grinnikte. ‘Aageth zal het prachtig vinden, hij heeft nog nooit een albino gezien…’ sprak hij toen met een glimlach op zijn gezicht. Norwood zette alles netjes op zijn plek terug en zag dat Eres de water warm zette. ‘En warme kop thee gaat er wel in…’ sprak hij toen met een warme stem terwijl hij zwijgzaam het aanrecht afdroogde met de daarvoor bestemde doek. Zwijgzaam liep hij toen naar de tas en haalde er een tweetal stenen uit. Het waren stenen die ongetwijfeld bekend voorkwamen voor Eres, gezien ze over verschillende planeten voorkwamen maar hun oorsprong vonden op Nova. ‘Wat zeg je, een romatische film of een actie…’ sprak hij toen met een kalme stem tegen haar. De stenen projecteerde een scherm door middel van magie waardoor in een duistere ruimte deze goed te zien was. ‘Gun jezelf even wat rust. Die twee zijn vast nog wel even bezig in je kamer. Ik weet hoe het is om als alleenstaande vader te fungeren met twee banen. Ik kan begrijpen dat het als moeder enkel zwaarder kan zijn…’ sprak hij toen met een begripvolle toon in zijn stem en liep naar de salontafel om de filmstenen er op te leggen. Hij keek even naar Eres. ‘Of heb je geen behoefte aan wat ontspanning op het moment?’ sprak hij toen kalm en keek haar even aan. Het was ergens zichtbaar dat Norwood niet onvoorbereid hier naartoe was gekomen.

Aageth stond met een glimlach toe te kijken naar hoe Elune die jurk rondzwierde. ´Hij staat je vast net zo goed als je mama. Mijn papa heeft ook eenzelfde hoes met dezelfde letters er op. Zouden ze een set vormen?’ vroeg hij toen. ‘Al zit er geen jurk in…’ sprak hij toen en leek na te denken. Elune had de jurk voorzichtig weggelegd en een ander zwaar ding pakte. Aageth schrok toen het bijna viel en probeerde het op te vangen wat enigszins lukte. Hij hield het met haar overeind toen ze het uitpakte. Hij keek met grote ogen naar het zwaard. Het was zo mooi. ‘Dit lijkt wel van die dingen waar ze vroeger mee vochten. De mannen in metalen kleding….’ Sprak hij. Hij had ze in een boek gezien. Aageth pakte het handvat vast en tilde het moeizaam op. Echter kon hij het niet houden en viel het zwaard met wat gekletter op de grond. Ongetwijfeld dat dit hoorbaar was in de ruimte er naast. Aageth keek even geschrokken naar de deur, want hij had het gevoel dat ze in een kist zaten, wat niet zomaar gezien mocht worden door iedereen.

Eres glimlachte lichtjes om Norwoods reactie over Amira. 'Tja, ze zijn dan ook niet veel voorkomend jammer genoeg,' zei ze. Een egel met zo'n opvallende kleur overleefde zou eenmaal niet lang. Daarom zag je ze bijna nooit. Er viel weer een korte stilte tussen haar en Norwood terwijl ze beide bezig waren met de laatste dingen van de afwas. Toen die eenmaal gedaan was vroeg Eres of Norwood iets te drinken zou willen. Na zijn antwoord draaide ze zich om naar de kast om twee kopjes te pakken. Uit een lade haalde ze twee thee eieren tevoorschijn en schepte ze vol met gedroogde en verkruimelde theebladeren. Ze had net het water aangezet zodat het kon koken toen Norwood haar opnieuw iets vroeg. Toen Eres omkeek zag ze dat hij twee stenen in zijn handen had. Filmstenen wist ze al kon ze zich niet herinneren dat ze zulke stenen ooit eerder had gezien. Het verbaasde haar niet eens meer dat ze kennis had van dingen waarvan ze niet kon plaatsen hoe ze aan die kennis kwam. Het beste wat ze kon doen was gewoon geen vragen erover stellen en er vanuit gaan dat het klopte totdat iemand zou bewijzen dat het niet zo was.

Even keek Eres naar de stenen totdat het borrelen van het kokende water haar weer uit haar gedachten haalde. Ze schonk de twee kopjes vol en liep naar de salontafel waar ze ze neerzette. Op dat moment was er een harde bonk te horen, afkomstig uit haar kamer. 'Sorry, ik kan maar beter even gaan kijken wat die twee uitvoeren,' verontschuldigde ze zich tegenover Norwood. Binnen een paar stappen was ze in haar eigen slaapkamer waar ze Elune aantrof samen met Aageth die haar kist persoonlijke spullen onder het bed vandaan hadden getrokken. Betrapt keek Elune op naar haar moeder. 'Elune, wie heeft gezegd dat je aan die kist mocht komen?' vroeg Eres kalm. Maar ondanks de kalmte in haar stem was duidelijk te horen dat ze niet blij was met wat haar dochter had gedaan. Beschaamd keek Elune naar de grond. Haar schouders trilde een beetje. 'Het spijt me mama,' fluisterde ze zachtjes. Eres zuchtte even en knielde bij haar dochter neer. 'Ik wil niet meer dat je zomaar aan mama's spullen zit zonder het eerst te vragen. Neem je Amira mee en ga je lekker samen met Aageth in je eigen kamer spelen?' zei ze zachtjes tegen Elune. Het meisje knikte voorzichtig. Daarna liep ze naar de hoek van de kamer waar een groot en comfortabel kussen lag. Midden in dat kussen lag een klein wit egeltje te slapen. Elune pakte het diertje voorzichtig op en wenkte Aageth mee te gaan. Zodra Eres zeker wist dat de twee kinderen de kamer hadden verlaten begon ze de spullen terug te stoppen in de kist. 'Als ik nog niet toe was aan wat rust dan zorgt Elune er wel voor dat ik het nodig ga hebben,' sprak ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan iemand anders.

Norwood liet Eres de thee zetten en viste uit zijn tas een tweetal filmstenen. Hij glimlachte en legde ze op de tafel en zwijgzaam keek hij op toen er uit de kamer een doffe plof kwam. Als je zo met een egeltje omging dan was er toch wel iets wat er niet klopte. Eres reageerde er direct op en Norwood keek even naar de koppen thee. Hij stond rustig op en liep Eres kalm achterna en keek over haar schouder naar binnen. De jurk die er lag deed hem even glimlachen. Hij herkende hem uit duizenden en zwijgzaam keek hij naar Aageth die schuldbewust achter Elune aan liep. Norwood woelde even rustig door zijn haren om aan te geven dat hij niet heel boos was en liep Eres achterna de kamer binnen. Hij tilde de jurk op en bekeek hem even. ‘Hij stond je echt prachtig…’ sprak hij met een zachte fluistering en zag zichzelf weer in zijn trouwpak voor het altaar staan. Hij keek toen op en deed hem rustig in de hoes. ‘Het is je trouwjurk geweest, toen je met mij trouwde…’ sprak hij vriendelijk en borg ze daarna in de doos. ‘Het zal je waarschijnlijk niets zeggen, maar ik heb nog voldoende foto’s van je in die jurk…’ sprak hij met een vriendelijke stem en glimlachte. Eenmaal de spullen opgeborgen pakte hij subtiel haar pols vast. ‘En nu ga je rustig zitten en even genieten van je avond…’ sprak hij kalm. ‘Morgen hebben we weer een druk rooster, dus maak het jezelf niet te zwaar…’ sprak hij met een vriendelijke toon in zijn stem en liep samen met haar naar de bank. Rustig pakte Norwood een van de stenen en liet zijn magie er in vloeien. Hij zette hem neer en ging rustig naast Eres zitten. ‘Jij komt niet meer van die bank af tot dat de film afgelopen is, en ik zal de kinderen in de gaten houden..’ sprak hij glimlachend en gaf een klein knipoog naar Eres. Hij ging rustig naast haar zitten en keek rustig toe hoe de film werd ingeleid.

Aageth was op de rand van het bed gaan zitten en waggelde met zijn beentjes en keek naar Elune. ‘Zou papa weer gelukkig worden?’ sprak hij met een klein zuchtje en liet zich achterover vallen in het bed van Elune. ‘Sinds mama weg is, lijkt hij steeds te doen alsof hij blij is…’ sprak hij en rolde om en keek even naar Elune. ‘Jou mama lijkt hem weer wat op te fleuren…’ sprak hij zachtjes en glimlachte. ‘Hoe is het met het egeltje?’ sprak hij toen zachtjes.

Ondanks dat Eres het geenszins leuk vond wat Elune had gedaan kon ze niet boos zijn op het meisje. Ze was een kind en nieuwsgierig naar dingen waar Eres haar bewust niks over vertelde. Vooral nu ze iemand had om erover te praten was het alleen maar een kwestie van tijd geweest voordat ze iets als dit zou proberen. Het lukte Eres om haar kalmte te bewaren, in het achterhoofd houdend dat het niet de schuld van het meisje was en vertelde Elune dat ze liever niet had dat haar dochter ongevraagd aan spullen ging zitten die niet aan haar toebehoorde. Gelukkig vatte het meisje het niet te zwaar op. Ze nam Amira mee en wenkte Aageth haar te volgen waarna ze naar haar eigen kamer vertrok. Eres hoorde de deur van haar dochters' kamer achter haar en Aageth dicht gaan. Eres keek niet op toen ze merkte dat Norwood achter haar aan de kamer in was gekomen al zag ze vanuit haar ooghoeken dat hij de trouwjurk optilde. 'Zoiets dacht ik al,' reageerde ze zachtjes op Norwoods woorden over dat het de trouwjurk was waarin ze met hem getrouwd was. Haar eerste blik naar hem gericht kwam pas toen Norwood haar pols vastpakte. Ze forceerde een glimlach om zijn woorden. Het was niet dat ze niet oprecht naar hem wilde glimlachen, maar Eres was er niet meer zo zeker van of ze nog wel kon genieten van de rest van de avond.

Ze liet zich door Norwood meenemen, terug naar de woonkamer waar de twee koppen thee op de salontafel onaangeraakt stonden af te koelen. Eenmaal op de bank reikte ze naar voren naar een van de twee kopjes en nam hem op schoot terwijl ze haar benen optrok op de bank. Ze deed haar best om haar aandacht bij de film te houden, in de hoop dat het haar iets zou afleiden.

Elune stond met haar rug naar Aageth om Amira zachtjes op het bureau neer te zetten toen hij zijn vraag stelde. 'Als hij zich voor het geluk dat er op zijn weg is open stelt, dan vast wel,' gaf ze antwoord op de vraag van het jongetje waarna ze zich naar hem omdraaide. 'Mama zegt dat geluk iets is wat je zelf moet zoeken. Je moet bereid zijn er hard aan te werken en er niet van weg te lopen als het even niet mee zit. Alleen dan kan iemand oprecht gelukkig zijn,' zei ze de in haar ogen wijze woorden van haar moeder herhalend. Na Aageths opmerking over haar moeder was Elune even stil. 'Ik wou dat hij datzelfde effect had op mama. Ze lijkt maar geen afstand te kunnen nemen van haar zorgen,' zei ze zachtjes. Elune leek het gespreksonderwerp dat ze voerden van zich af te schudden toen Aageth haar een vraag stelde over het egeltje. 'Amira is de laatste tijd een beetje slaperig. Maar het wordt winter, dan is ze sowieso minder actief. Daarbij is ze als egel zijnde, een nachtdier. 's Nachts kan ze heel irritant doen maar ze is te schattig om boos op te worden,' glimlachte Elune die de albino egel weer had opgepakt en bij Aageth op het bed had gezet waar het nu nieuwsgierig aan zijn haar snuffelde in de hoop dat het iets eetbaars was.

Norwood had de jurk opgepakt en bekeek hem en zwijgzaam borg hij hem weer netjes op. Hij had Eres haar reactie gezien en toen hij haar pols pakte kwam er een glimlach. Automatisch glimlachte hij mee, maar hij voelde aan zijn eigen glimlach dat deze sfeer en situatie niet bepaald een oprechte glimlach zou kunnen krijgen en misschien zag hij daarom door haar masker heen. Hij dwong haar mee te gaan, maar voelde aan de sfeer dat de film misschien niet echt meer een super iets zou zijn. Hij probeerde er het beste van te maken, gezien hij Eres een leuke avond beloofd had. Hij voelde aan Eres aan, misschien doordat ze een tijd lang iets hebben gehad en haar nog steeds net zo goed kon lezen, dat ze er niet bij was. Hij maakte even een vegende beweging richting het scherm dat bevroor. Hij keek naar Eres en glimlachte niet meer. Hij keek haar aan met een serieuze blik. ‘Eres….’ Begon hij vriendelijk. ‘Als je door alles wat aan je hoofd hebt geen behoefte hebt aan een film mag je het zeggen. Het was misschien wat té zorgzaam dat ik je zoveel afleiding probeer te geven…’ sprak hij kalm om te beginnen. Hij zette zijn kop thee op de tafel en brak de energie van de steen af waardoor het scherm verdween. ‘Wanneer van alles in je omgaat is een film niet de beste afleiding misschien…’ sprak hij toen schuldbewust. Norwood had nog steeds die vertrouwelijke emoties bij Eres en zwijgzaam bedacht hij zich iets. Hij keek naar Eres en legde zijn hand op haar schouder. Hij trok haar langzaam dichterbij zodat haar rug tegen zijn zij aankwam en legde een arm als een vriendschappelijk veilig gebaar om haar heen en hij keek haar niet aan. ‘Sluit je ogen eens…’ sprak hij zachtjes. Hij glimlachte en praatte op een warme en zachte toon om haar rust te bieden. Wanneer ze haar ogen had gesloten begon hij zacht te zingen. Hij had altijd al een zang gehad waar enige kracht in zat, maar Norwood wist zijn stem goed in te zetten op de manier waarop de situatie het vroeg en nu was het een warme en rustgevende toon die heerste in zijn stem. Hij had zijn ogen gesloten tijdens het zingen. Misschien was het de beste manier om te kalmeren. Een film prikkelde je alleen maar meer, wist je altijd met meer informatie op te zadelen dan je zelf dacht. Hij had haar verteld haar ogen te sluiten zodat ze even niet in de wereld om haar heen zat. In een lege ruimte met enkel zijn stem. Hij had zijn arm daarom bewust om haar heen geslagen zodat ze het gevoel had dat er iets was dat haar beschermde. Ze had om hulp gevragen, maar hoe hij haar zou helpen was voor hem nog een vraagstuk. Voorlopig was haar wat rust geven of het nu was door kalm voor haar te zingen of noem het maar op, hij zou het voor haar doen. Ze worstelde met een zwart gat in haar geheugen en dat verkennen was eng, wat Norwood begreep. Norwood zong kalm door en hield Eres niet stevig vast. Mocht ze op willen staan, mocht ze toch weg willen van hem dan kon ze zijn arm alsof het een deken was met gemak van haar afhalen. Norwood begreep haar handelen misschien, hij kon haar situatie niet compleet bevatten. Zwijgzaam zong hij verder, ongestoord en harmonieus.

Aageth kwam wat overeind en ging op het bedrand zitten en keek naar zijn kleine voetjes toen Elune begon over het jezelf openzetten van een geluk. ‘Soms voelt iets alsof je in een kist opgesloten zit die alleen van buiten open kan…’ sprak hij stilletjes. ‘Het is apart, maar ik ben bang dat mijn papa er niet alleen zichzelf kan openstellen…’ sprak hij met een zachte stem. Aageth keek naar Elune met bezorgde blik en liet zich weer achterover vallen en keek naar het plafond. ‘Waarom moeten grote mensen alles zo moeilijk maken. Als die twee nu gewoon naar elkaar lachen en vrienden zijn zoals wij, is het dan niet veel makkelijker…’mompelde hij meer tegen zichzelf. Om het onderwerp te verplaatsen begon Aageth bewust over het egeltje. Haar uitleg deed hem even stil maken, hij wist dat egeltjes nachtdieren waren en dat ze een winterslaap hielden. ‘Heb je al een nestje waar ze kan overwinteren?' sprak hij toen en voelde het egeltje kriebelen bij zijn haar. Hij draaide zich voorzichtig om en keek het diertje lief aan. Met een vinger ging hij voorzichtig richting het snuitje maar drukte er niet tegen aan, liet het egeltje zelf snuffelen en keek glimlachend er naar toe. Aageth keek op toen hij een bekende warme toon hoorde. Hij glimlachte zachtjes. ‘Misschien weet je moeder binnen nu en enkele minuten wel wat rust te vinden…’ sprak hij zachtjes. ‘Papa’s stem kan wonderen doen, hij zingt me altijd in slaap als ik niet kan slapen, het is zo kalmerend..’ sprak hij zacht en glimlachte toen en keek naar Elune om daarna voorzichtig weer op zijn rug te gaan liggen en het egeltje haar gang te laten gaan. Hij keek naar het plafond. ‘Elune, vraag je jezelf wel eens af wat er later gebeurd?’ sprak hij toen zachtjes en sloot zijn ogen met een glimlach om haar antwoord compleet tot zich te nemen.

[ http://www.listenonrepeat.com/watch/?v=YHREQeUwlSw voor als je een nummer te referentie wil hebben ]

Het was vreemd om met iemand te praten die zo snel door je heen zag. Als je het feit bedacht dat Norwood voor een tijd lang haar man was geweest, dan was het idee dat hij zo makkelijk kon achterhalen niet eens zo heel raar. Maar als je daar geen herinneringen meer aan had. Ze luisterde naar zijn woorden, maar de woorden die ze als reactie had willen geven bleven in haar keel steken. Ze hield haar mond gesloten en kon verder alleen maar naar hem luisteren. Maar na even zo gezeten te hebben schudde Eres zijn arm zachtjes van haar af en stond op. Buiten was het inmiddels donker geworden. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich waarna een paar lichten in de kamer aanschoten en de kamer met een zwak lichtschijnsel vulde. ‘Norwood,’ begon ze zachtjes. Ze twijfelde even over hoe ze deze zin wilde beginnen. Ze stond nog altijd met haar rug naar hem toe. ‘Hoe was ons huwelijk?’ vroeg ze hem daarna. Ze draaide zich deels naar hem om. ‘Waren we gelukkig? Hadden we geheimen voor elkaar? Gevoelens die onuitgesproken bleven?’ zei ze erachteraan om haar vraag wat specifieker te maken.

Elune was op de stoel achter haar bureau gaan zitten en keek naar Aageth die reactie gaf op haar woorden. Ze keek even naar haar schoot. ‘Het is niet altijd zo makkelijk,’ zei ze zachtjes. ‘Grote mensen denken moeilijker over problemen. Zijn op zoek naar oplossingen of antwoorden die er helemaal niet zijn,’ vervolgde ze. Het leek even of ze nog iets wilde zeggen, maar ze hield verder haar mond. In plaats daarvan ging het gesprek over op Amira. ‘Ik wilde buiten spulletjes zoeken om iets van een holletje van te maken voor haar,’ gaf ze als antwoord op Aageths vraag. Het was weer een tijdje stil, maar een paar minuten later hoorde Elune door de dichte deur een mannenstem zingen. Ze ging ervanuit dat het de vader van Aageth was aangezien hij daarbinnen met haar moeder was. ‘Mama zingt ook elke avond voor mij. Het is een heel mooi Cassiaans slaapliedje. Maar toen ik haar vroeg waar ze het geleerd had keek ze alleen maar verdrietig,’ sprak Elune. Ze klom van de stoel af en ging naast Aageth op het bed liggen. Ze keek even opzij naar hem toen hij haar een nieuwe vraag stelde. ‘Later?’ herhaalde ze zachtjes. Ze keek weer terug naar het plafon. ‘Ik ga later op zoek denk ik,’ zei ze na een korte stilte. ‘Naar dingen die mensen verloren hebben,’ ging ze verder. Haar blik ging weer terug naar Aageth. ‘En jij?’ vroeg ze zacht en om daarmee aan te geven dat ze het liever niet meer over zichzelf had.

Norwood zijn ogen waren gesloten tijdens het harmonieus gezang en hij was rond het einde van het liedje toen Eres ineens opstond. Zijn stem stierf weg en hij opende zijn ogen rustig om te kijken waar ze op af ging. De kamer werd gevuld met een zwak licht en hij keek rustig naar haar. Ze leek een vraag te hebben die leek te branden en die kwam al snel. Hoe was hun huwelijk. Tsja, dat was een goede vraag. Hoe ging hij dat uitleggen, het was namelijk al een tijd terug. ‘We waren inderdaad gelukkig, en met de geboorte van Aageth waren we tevens blij. Er waren echter zaken waardoor onze relatie langzaam brak.’ Sprak hij kalm en keek even naar het raam om even diep adem te halen. ‘Je had namelijk ook gevoelens voor de Heer Savador Sathandiai, en ging er in dronken buien wel eens mee…’ zijn keel vormde een brok en even stokte zijn woorden. ‘Je ging er wel eens mee vreemd. De man vond dat hij jou kind zou schenken en heeft op een zekere avond met behulp van de heer van het duister jou….verkracht..’ sprak hij toen en sloot zijn ogen in een schuldige maar kwade blik. ‘Echter bracht ons huwelijk op dat moment al geheimen met zich mee. Ik wist niet hoe vaak je met hem doorbracht. En wat er allemaal precies tijdens die ontmoetingen gebeurde. Ons huwelijk was een prachtige witte wolk op de dag dat het plaats vond. Maar de wolk werd steeds kleiner naarmate de onzekerheid groeide. Tot ik op een zeker punt brak en mijn schuil zocht bij een andere vrouw. Ik had het nooit mogen doen, gezien je er achter kwam en voor ik er maar iets over kon zeggen was je met de noorderzon vertrokken.’ Sprak hij met een zachte stem. Hij had een traan in zijn ogen gekregen. Als hij nooit schuil had gezocht bij Malaika was ze nooit overleden, en had Eres misschien nog haar herinneringen gehad. Hij was in zijn ogen een boeman. Een boeman gemaakt door zijn onzekerheden. Hij veegde ruw de traan weg en keek strak voor zich uit. Hij wist even geen woord meer te zeggen. Het was namelijk ook voor hem een gevoelig onderwerp.

‘Antwoorden en oplossingen die er helemaal niet zijn?’ sprak hij toen en dacht na. ‘Maar er is toch geen probleem tussen die twee, of wel?’ sprak Aageth zich niet bewust van het feit dat zijn biologische moeder zich precies naast hem bevond in de kamer. Aageth begreep het niet helemaal en begon daarom bewust over het egeltje. Hij glimlachte toen ze vertelde dat ze een netsje voor haar ging maken. Hij keek op toen Elune vertelde over haar moeder die zong. Hij knikte dat hij het begreep. ‘Misschien heeft het voor je moeder meer betekenis dan dat ze zelf door heeft..’ sprak hij kalm alsof het bijna logica was. Aageth zijn ogen glunderde. ‘Dus je wordt detective!..’ sprak hij opgewekt. En kwam overeind terwijl hij nadacht. ‘Ik! Ik wordt een knappe prins, sprak hij terwijl hij deed alsof hij een zwaard trok van zijn zij. Vanuit het niets vormde zich papier en zijn magie had een papieren zwaardje gevormd. Aageth keek er even met grote ogen naar met verbazing maar hield zijn houding toen weer fiers en trots alsof hij het zwaard in de lucht hield en lachtte even. ‘Ik weet niet wat ik later wil doen..’ sprak hij zachtjes en haalde zijn schouders toen op en glimlachte naar Elune.

PROFILE MAGICIAN

» Can't be Found | Eres
» The welcome visit [ Eres ]
» Can you help me..? [Miss Eres]
» Check-up }{ Eres Rune
» The little things || Miss Eres

The adults and their offspring // Eres

The adults and their offspring // Eres

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen