Broken...Healed...Broken. // Layth

Het was avond en al schemerig. De zon zakte met de minuut en een voldane Nariko kwam vanuit de zaal naar de Gren etage lopen. Ze zat goed vol. Ze had wat gelachen met wat nieuwe meisjes van Nova die haar hadden uitgenodigt. Ze hadden gezegd dat ze graag vriendinnen wilden zijn. Nariko had het met beiden handen aangepakt. Heerlijk, nieuwe vriendschappen. Ze had ze hard nodig wilde ze deze opkomende schooljaren overleven. Ze glimlachte al bij het idee hoeveel lol ze zouden hebben. Zonder dat ze het wist was ze blij gaan huppelen. Haar sjaal hing losjes om haar schouders maar verborg gelukkig haar nek nog steeds. Ze bleef staan toen ze achter haar haar naam hoorde roepen. 'Nariko!' Klonk een schelle stem. Ze draaide zich om en zag daar de vriendinnengroep staan. Ze lachte en rende naar hen toe. 'Hoihoi,' Glimlachte ze. Het meisje met de schelle stem was duidelijk de aanvoerster van de groep. Die giebelden alsof ze iets wisten. Nariko voelde zich een beetje ongemakkelijk. Een beetje boel. 'Wat heb je een lelijke sjaal om, doe hem eens af.' Beveelde het schelle stem meisje. Nariko's gezicht betrok en haar handen gleden naar de sjaal.'..uhm.. liever niet.' Het gezicht van het andere meisje betrok ook. 'Je zit nu in mijn vriendinnengroep dus je moet doen wat je gezegd wordt. Doe. Die. Sjaal. Af.' Zei ze bijna boos. Drie meisjes schoten naar voren en begonnen aan de sjaal te trekken. Nariko probeerde hem met alle macht bij te houden maar de stof gleed door haar vingers. Binnen de kortste keren hadden de meisjes de sjaal en renden ze er al lachend vandoor. De leidster bleef nog even staan. 'Zonder sjaal zie je er uit als een monster, wie wil jou nou als vriend hebben?' Spotte ze. tranen vulde Nariko's ogen. Hoe had ze zo Naïef kunnen zijn? Ze begon harstochtelijk te huilen en rende weg. Het meisje lachend acherlatend. Ze sloeg een hoek om en botste vol tegen iemand op. Zonder dat ze zag wie het was sloeg ze haar armen om hem of haar heen. Ze had behoefte aan troost en een knuffel.

7 uur 's avonds. Vliegensvlug schiet mijn muisaanwijzer over het computerscherm heen, van links naar rechts en weer terug. Mijn vingers vliegen van de muis af en richting het toetsenbord om daar vervolgens als een idioot met mijn vingers overheen te rammen. Een gniffel verlaat mijn mond terwijl ik vrolijk uitschreeuw: Take that baka! Ik grimas tevreden terwijl mijn ogen de scores van het computerscherm aflezen. 1ste geworden, met ongeveer 20 kills en 2 assists, heerlijk. Good game schrijft iemand, en ik knik. Van mijn kant wel, jou kant zuigde bedenk ik me smalend. Ik schrik op uit mijn game wereld wanneer ik de pc een geluid hoor maken. Nog maar 10 procent batterij over!! Paniek. Ik vlieg van de bureaustoel af en ren naar m'n rugzak toe om deze open te ritsen, ondertussen vloekend omdat hij eerst blijft haken. Ik grabbel naar mijn lader en hol weer terug naar de computer. Ik ram de stekker in het stopcontact en plug vervolgens de kabel in de computer. Ik begin pas weer met fatsoenlijk ademen wanneer ik het laad tekentje naast de batterij zie verschijnen, en het lampje op mijn computer zie branden. Fieuw, dat scheelde niet veel. Mijn vingers glijden kort over de rand van mijn pc heen. Brave pc, je moet ook eerder melden als je geen energie meer hebt.. Fluister ik tegen niemand anders als de pc voor me. Ik denk dat ik dat een jaar na het incident ben gaan ontwikkelen, het praten tegen dingen die niet kunnen denken. Misschien omdat ik me eenzaam voel, of misschien is het omdat mijn stem zo nu en dan ook nog wat te doen wilt hebben. Ik leun achterover in mijn bureaustoel mijn armen achter mijn hoofd gevouwen als kussen. Mijn rode ogen glijden richting de klok die boven m'n bed hangt. Kwart over 7 alweer. Dat betekent dat ik iets meer als 3.5 uur achter de computer heb gehangen. Valt nog mee, besluit ik schouder ophalend voordat ik met mijn handen weer naar het toetsenbord en de muis reik. Ik klik het spel weg nadat ik het opgeslagen heb en open internet. Verveeld check ik een aantal sites, zoek ik willekeurig wat dingen op op wikipedia en sluit internet dan weer doelloos af. Voor een paar luttele minuten blijven mijn ogen op het scherm gericht staan, wat zou ik eens kunnen doen wat ik nog niet gedaan heb op deze plastic prul. Mijn ogen zakken van het scherm naar het toetsenbord en naar het bureaublad waar ze op blijven hangen. De ondergaande zon verlicht de krassen die op het blad staan. Grotendeels zelf gemaakt, anderen gemaakt door diegene die voor mij dit bureau beheerde. De vingertoppen van mijn vingers glijden zachtjes over de groeven en kerven heen, mezelf bedenkend wanneer ik welke gemaakt heb. Je zou zeggen dat je vergeet wanneer je ze gemaakt hebt, en al helemaal waarom. Ik kan ze overigens nog allemaal plaatsen, misschien komt het door m'n vrij hoge IQ of misschien komt het omdat het veel voor me betekend, wie weet wat het is. Mijn ogen blijven extra lang hangen op de L <3 J voor ze naar het raam glijden. Ik duw mezelf van het bureau af en loop richting het raam om de gordijnen open te trekken. Mijn ogen trekken even samen van de immense hoeveelheid licht die mijn ogen proberen te verwerken. Na een paar seconde zijn de witte vlekjes op m'n netvlies verdwenen en word het beeld weer scherp. De zon is onder aan het gaan, nu pas. De dagen worden daadwerkelijk weer langer, binnenkort is het weer lente en straks is het al weer zomer. Vermoeid wrijf ik door mijn ogen en gezicht heen om vervolgens de gordijnen weer dicht te trekken. Misschien moet ik m'n eten maar eens gaan halen bedenk ik me. De vorige keer dat ik thuis op Gren was had m'n moeder me nog vervloekt dat ik zo weinig at en dat ik beter voor mezelf moest zorgen. Ik had alleen maar gezucht en ja geknikt en voordat ik het weet was ik al van de preek af. Ik wrijf lichtelijk glimlachend over mijn achterhoofd voordat ik naar de badkamer loop.

In de badkamer plens ik wat water in mijn gezicht en check ik even mijn spiegelbeeld. Een paar vermoeide rode ogen staren me aan, omhuld door een bleek gezicht waaruit enig teken van leven verdwenen is. Met beide handen sla ik tegen mijn wangen aan waar kort daarna twee rode plekjes verschijnen. Zo zag het er tenminste uit alsof ik leefde, alsof ik iemand ben die wel vaker in de buitenlucht komt als 3 keer per week. Ik check m'n kleding even en ruik aan m'n t-shirt. Niets mis mee, maar misschien is het toch beter om iets anders aan te doen, bedenk ik me, mijn ogen op de kinderachtige print van het t-shirt gericht. Ik slof naar de kast toe waar ik een broek en een ander t-shirt, uit pluk. Ik trek de donkerblauwe jeans aan en eveneens het witte v-hals shirt. Vervolgens loop ik door naar mijn nachtkastje waar ik mijn Ipod tegemoet kom. Ik pak deze van het kastje af en open de enige lade om mijn koptelefoon te vinden. Ik plug mijn koptelefoon in de Ipod en hang deze vervolgens rondom m'n nek. Ik prop mijn Ipod in mijn zak en loop gris m'n wollen jas van de kapstok af. Vervolgens pak ik nog m'n dikke col sjaal en mijn vingerloze handschoenen. Even check ik m'n evenbeeld in de spiegel. Eigenlijk zag het er nog niet zo slecht uit. Als een normaal iemand die ging wandelen, een dood normaal persoon onder dood normale omstandigheden. Even fantaseer ik over hoe dat zou zijn geweest. Als ik haar niet ontmoet had en als ik gewoon iemand anders was geweest in die klas. Dan zou ik er nu een stuk beter vanaf zijn dat is een ding wat zeker is. Ik draai me vastbesloten van de spiegel af en reik met mijn hand naar de deurklink, om een keer diep adem te halen en de deur uit te stappen. Meteen word ik gehuld in licht, licht van buiten en het kunstmatige licht van de lampen boven me. Buiten dat zie ik allemaal glimlachende mensen, die ook een soort licht uitstralen, of is het juiste woord warmte..? Ik begraaf mijn gezicht in de sjaal en begin door de gangen te lopen van mijn afdeling. Bij het voelen van een aantal starende ogen vesnel ik mijn pas naar de grote zaal. Het enige wat ik hoef te doen is eten te pakken en weer terug te lopen naar mijn kamer. Dat betekent dat ik enkel de kantine vrouw te woord hoef te staan en that's it. Ik stap de grote zaal binnen en word abrupt verrast door de enorme hoeveelheid mensen die rondom de tafels zitten. Ik voel mijn hartslag sneller gaan en mijn ademhaling daar weer op reageren. De dokters en de psychologen zeiden dat dit over zou gaan. Dat ik weer moest wennen aan veel mensen in een ruimte en dat mijn lichamelijke reacties alleen maar normaal zouden zijn. Ik bal mijn handen tot vuisten en loop zo door de grote zaal naar achteren. Vluchtig bestel ik een broodje gezond om mee te nemen en reken ik af. Wanneer ik een bekend gezicht voorbij zie komen knik ik vriendelijk voor ik haastig verder loop, de persoon niet de kans gevend me te benaderen. Ik heb geen zin in bezorgde vragen, hoe het met me gaat etc. Als ze echt zo nieuwsgierig waren hadden ze me dat 2 jaar geleden ook kunnen vragen, of kunnen aankloppen. In plaats daarvan hebben mijn zogenaamde vrienden me laten vallen als bakstenen. Ik snuif terwijl ik nu licht chagrijnig terug naar mijn kamer loop. Althans dat is de bedoeling, voordat ik het weet hoor ik een aantal stemmen, meisjes stemmen. Ik probeer ze te onderscheiden en gok dat het er zo'n 4 a 5 zijn. Nieuwsgierig luister ik naar wat ze tegen elkaar te zeggen hebben, maar zodra ik door krijg dat het om meisjes dingen gaat besluit ik dat het me niets aan gaat en loop ik verder richting mijn kamer. Naja, dat was de planning in ieder geval. Dat was voor dat een van die meisjes zich om mijn lichaam heen heeft geklemd. Ik laat het broodje gezond meteen uit mijn handen vallen en mijn ogen worden circa een halve centimeter groter. Tergend langzaam glijden mijn ogen naar beneden naar het meisje wat zich aan me vast houd. Voor een dikke minuut weet ik niet wat ik moet doen, moet ik haar van me af duwen, moet ik haar vastnemen.. Mijn ogen gaan van links naar rechts en weer naar het meisje terug. Uiteindelijk kom ik weer terug bij m'n verstand en duw ik haar van me af. Ik zie haar tranen over haar gezicht heen rollen, maar doe geen poging om ze weg te pinken zoals ik dat normaal had gedaan. Dan vallen mijn ogen op haar hals en bestuderen ze deze grondig. Kort daarna glijden ze weer naar haar gezicht. Ondertussen zijn er al meerdere mensen bij komen staan, en op een een of andere manier kijken ze allemaal op een rare manier naar mij. Plots begrijp ik de situatie, of hoe het voor anderen uit moet zijn. Ik grijp haar bij haar pols vast en neem haar mee naar een stiller en rustiger plekje op de etage. Daar laat ik haar weer los. Peinzend bijt ik op mijn onderlip, mezelf bedenkend waar ik nu weer in beland ben. Voor een aantal minuten zeg ik geen woord. Blijkbaar verschuilt ze haar hals met een sjaal, die die meiden eerder van haar hebben afgenomen. Binnen een paar seconden heb ik mijn col sjaal los gemaakt, en nog een paar seconden later heb ik deze om haar hals gelegd. Niet huilen, je bent mooier als je glimlacht. Fluister ik zachtjes voor ik mijn handen weer in mijn zakken stop en me omdraai. En ik zet een aantal passen in de richting van mijn kamer, dan maar geen eten bedenk ik me bitter.

*astú, hoop dat je er wat mee kunt ~ c:

De jongen die Nariko vasthoud blijft een paar tellen verbijsterd staan, uit een ooghoek ziet ze een broodje vallen met sla en andere kleuren, maar door de tranen is alles wazig. Ze voelt hoe de handen van de jongen haar van zich af duwen. Niet ruw, maar ook niet teder, hij heeft dus geen idee wat hij met haar aan moet. Ze staart naar beneden en durft zich niet te verroeren. Zou hij boos zijn? Geschrokken? Zou hij haar troosten of haar honend weg wuiven en haar uitlachen om haar litteken? Ze begint nog harder te snikken als ze aan de laatste gedachten denkt, ze heeft haar sjaal niet om en hij kan dus haar levensgrote litteken dat over haar nek kruipt zien. Ze hoort gemompel, een teken dat andere mensen naar hen staren Ze voelt een hand om haar pols klemmen en wordt struikelend mee gesleurd, naar een plek waar het stil is. De stilte klinkt pijnlijk in haar oren en alleen haar gesnik is te horen. Ze schaamt zich, voor alles, voor haar nek, voor alles wat net gebeurd was. Ze wou dat ze uit een raam kon springen en er een einde van kon maken. Nee! Zo mocht ze niet denken van zichzelf. Ze had een moeilijk leven, ja dat klopte. maar dat betekende niet dat ze meteen aan de zelfmoord, drugs of drank moest. Je moest de betere kant van het leven bekijken, al kon ze die nu niet echt vinden. De jongen laat haar los, ze heeft geen idee wat ze moet doen en blijft verloren snikkend naar de grond staren. Ze voelt hoe een warm, wollig ding om haar nek wordt gelegd. Een sjaal. Verrast kijkt ze op, haar ogen hebben de oude glans weer bijna terug. Hij is niet zo fijn als haar eigen sjaal, hij kriebelt een beetje, maar verder is ze dolblij. 'Niet huilen, je bent mooier als je glimlacht,' Fluistert de jongen zachtjes en ze ziet hoe hij zijn handen in zijn zakken stopt en een paar passen wegloopt van haar. Nee, zo mag dit niet eindigen.'Wacht!' Zegt ze met een nog emotionele stem van het huilen. De tranen zijn gestopt maar haar wangen zijn nog steeds rood van de tranen die net over haar wangen biggelden. Ze glimlacht zwakjes, haar handen houden de collsjaal vast. 'Bedankt..ik weet je naam niet eens!' Zegt ze verontwaardigt. 'Ik ben Nariko, je zult me vast wel eens gezien hebben toen ik alleen over de gangen liep.' Zegt ze wat verdrietig en ze staart weer naar de grond. Meer durft ze niet te zeggen. Misschien is hij allang weggelopen.

Zachtjes strelen mijn ogen het gezicht van het meisje die nog steeds tegenover me staat. Ik open mijn mond en wil wat zeggen maar er komt geen geluid uit. Nee, ik weet niet wat ik moet zeggen, bovendien betwijfel ik of ze enige steun ondervind aan mijn onbenullige woordjes. Nu ik er over na denk ben ik nog nooit in een situatie als die van haar geweest. Ik heb altijd wel vrienden gehad, tot na het ongeluk. En dan was het niet eens hen die mij lieten vallen, maar ik die geen aandacht meer aan hun besteedde. Nu ik er weer over na denk, was ik toen eigenlijk best wel een eikel. Mijn linkerhand glijd kort naar mijn haren waar deze even gefrustreerd door heen gaat. Nee, zij hadden ook moeten beseffen dat ik er toen niet aan toe was, en dat ik echt geen behoefte had aan hun sussende woordjes. Mijn rode ogen glijden kort naar de hare om daar voor een kort moment in te kijken. Dus ik weet waarschijnlijk precies hoe ze zich voelt, als het tenminste hetzelfde is voor vrouwen en mannen. Daar heb ik dan weer geen ervaring in, bedenk ik me fronsend. Mijn ogen glijden weer van haar af en naar mijn schoenen. En misschien is dat maar goed ook, vrouwen lijken veel gemener tegen elkaar als mannen. Wij vechten als dat nodig is, maar maken geen achterbakse opmerkingen. Een smalle glimlach verschijnt op mijn lippen, terwijl ik nog eenmaal vluchtig over het litteken heen glijd. Ergens ben ik nieuwsgierig naar hoe het gekomen is, maar tegelijkertijd hoef en wil ik het helemaal niet weten. Iedereen heeft wonden en of kneuzingen, en niet iedereen wilt deze open en bloot leggen. Het meisje voor me is er zo een, duidelijk te zien aan haar gedrag. Ik verleg mijn ogen alweer snel er wel degelijk van op de hoogte dat ze het liever niet heeft dat mensen er naar kijken. Het liefst zou ik haar zeggen dat het niets is om beschaamd om te zijn, maar aangezien ik haar niet ken weet ik vrijwel zeker dat het niet mijn plek is om dat tegen haar te zeggen. Haar vriendje wellicht, of een goede vriendin. Als ze die nog heeft na het akkefietje van zojuist. Poor thing. Mensen doen snel anderen pijn, en toch blijven ze maar weer opnieuw proberen, lang heb ik me afgevraagd waarom. Tot dat ik zelf ondervond dat mensen gewoon écht niet alleen kúnnen leven ook al willen ze dat. Onbewust word je nog ongelukkiger wanneer je jezelf afzonderd, zo ver ben ik nu wel gekomen. Na 2 jaar afzondering van de mensen zeggend dat ik niemand nodig had weet ik dat ik diep vanbinnen hunker naar aandacht. Ik merk dat ik langzaam in gedachten verzeilt raak en het snikkende meisje voor me bijna vergeet. Ik betrap me snel op dit feit en richt mijn hoofd omhoog, prevel de woorden (zie vorige post) en draai me dan galant om. Niet te snel alsof ik van haar wegren. Nee, gewoon op een kalme maar wellicht twijfelende manier.

Ik heb pas een paar passen gezet voor ik me besef dat ik haar eigenlijk hier niet zomaar kan laten staan. Wat als de meisjes terug komen en haar weer 'onder handen' nemen? Bovendien staat ze nu open voor alles wat met haar gebeurd tot op het punt dat ze zelfs totale vreemden knuffelt. Ik knabbel zachtjes op mijn onderlip. Als ze niet tegen mij maar tegen iemand anders was opgebotst, iemand van Shadra die het slechter met haar voor had, ik vraag me af wat er dan met haar gebeurd was. Het meisje is duidelijk niet sterk genoeg om zelfs iemand van mijn kaliber van zich af te duwen. Laat staan iemand die fatsoenlijk bespierd is. Ik neem nog een pas van haar weg, mijn vuist langzaam ballend. Niet omdraaien Layth niet omdraaien. Het is niet jou probleem, bovendien zijn er vast zat anderen die dit voor haar kunnen oplossen. Vrienden. Nog een pas en mijn hand ontspant zich weer, net als de rest van mijn lichaam. Ik hoor haar stem via mijn trommelvlies binnen vibreren als belletjes en houd spontaan halt. Misschien heb ik in die paar minuten maar een paar meter afgelegd. Waarom dat is hoef ik me niet eens af te vragen, het antwoord is me al snel duidelijk. Ondanks het feit dat ik het probeer tegen te houden verschijnt er na een paar seconde wel een smalle glimlach op mijn gezicht. Ik draai me simplistisch om en staar haar afwachtend aan, mijn lippen op elkaar gedrukt houdend. Ergens komt het in me naar boven om haar gerust te stellen maar in plaats daarvan komt er alleen maar uit. Het is goed, je mag hem houden.. Mijn woorden zijn er al uit voordat ik er ook maar een seconde over heb nagedacht. Waarom kon ik gewoon niet even wachten tot dat ze gezegd had wat ze tegen me wilde zeggen? Waarschijnlijk klonk dit alsof ik haar weg wilde hebben, of alsof ík weg van haar wilde. Sterker nog dat ik haar nooit meer wil zien. Ik richt mijn gezicht kort naar beneden terwijl ik met een hand door mijn zwarte haren heen wrijf en haar weer aan kijk. Zo bedoelde ik het niet.. prevel ik zachtjes. Ik laat mijn arm weer vallen en sluit mijn mond voordat er nog meer idiote woorden uitkomen waar niet over nagedacht is. Raar eigenlijk, normaal denk ik overal over na.. Net zoals ik mijn fout van zojuist nu aan het analyseren ben. Zucht. Wat zei ze? Mijn ogen glijden kort over haar handen die zich om de sjaal hebben heen verstrengeld. Ik knik en mijn mondhoeken krullen een beetje omhoog. Ik kon je daar ook niet zo laten staan, of wel dan? Ik glimlach vervolgens wat flauwtjes en leg de afgelegde meters van zojuist weer terug af. Layth. Zeg ik dan met een iets overtuigendere glimlach. Layth Hiddleston, aangenaam. Zeg ik dan licht afwezig terwijl ik de sjaal iets beter over haar litteken heen leg. Zo. fluister ik zachtjes nadat ik mijn werk met een keurende blik heb bekeken. Ik hoor haar stem als belletjes weer in mijn oren en knik. Leuk.. l-leuk je te leren kennen, ook al is de manier waarop niet helemaal.. even zoek ik naar het juiste woord zoals het hoort. Maak ik er uiteindelijk maar van, opgelucht zuchtend. Mijn zin begon zojuist weer met wat gestotter, en net wanneer ik dacht dat ik er een beetje vanaf was. Blijkbaar komt het pas opzetten wanneer ik m'n aandacht weer terug op mezelf leg in plaats van op iets anders. Plots herinner ik me iets en draai ik mijn bovenlichaam iets om bij mijn tas te komen. Even grabbel ik er in voordat ik met een heuse zakdoek kom opzetten. Ik glimlach vriendelijk wanneer ik deze aan haar wil geven. En.. just for the record. I-i. ik heb je volgens mij nog niet eerder gezien, laat staan alleen. Nariko. Ik zucht een keer geërgerd na mijn gestotter maar glimlach alweer eer de zin helemaal uitgesproken is. Er valt een korte stilte en voor een paar seconden heb ik geen flauw benul van wat ik moet zeggen. Ben ik nu aangewezen om troostende woorden te zeggen waarvan ik gezworen heb dat ik ze niet zou zeggen? Of is het de bedoeling dat ik haar ga opvrolijken.. Serieus ik weet het niet, of beter het is al veel te lang geleden dat ik dit heb moeten doen. Nerveus glijd mijn hand door mijn haren heen terwijl mijn blik op mijn schoenen gericht is. De stilte duurt langer en nog wat langer. Uiteindelijk maakt de stilte me zo nerveus dat ik er een einde aan maak. D-d-d-dus, Nariko, wat gebeurde er zojuist? Vraag ik haar simpel, met een voorzichtig randje er aan. Ik wil haar niet weer verdrietig maken door er aan terug te denken en blijkbaar is het iets waar ze erg mee zit. Tuurlijk ik heb het een beetje gehoord, maar voor de details zal ik toch echt bij het meisje voor me moeten aankloppen. En zoals ze zeggen: it's all about the details. Kort denk ik terug aan het broodje wat nu ergens op de grond in de gang moet liggen, al gauw vervaagt deze zeer onbelangrijke gedachte naar de achtergrond en heb ik mijn beide ogen weer op Nariko gericht. Die sjaal die ik haar gegeven heb zal vast minder prettig zitten als diegene die zij net om had bedenk ik me grimmig. Z-zal, ik je sjaal terug halen? Vraag ik dan met een grote grijns. Dat beetje zou ik nog wel kunnen doen.. denk ik. Wat is het toch met mij die de held wilt uithangen en iemand wilt helpen zo gauw die iemand ziet huilen? Ergens erger ik me aan mijn gedrag, en ergens ben ik er trots op. Het is maar wat je er van maakt. Wat je van het leven maakt en waarschijnlijk het belangrijkst, hoe het leven jóu maakt.

*Very sorry voor de laatheid.

PROFILE MAGICIAN

» Time to get healed? - Rhine & Eir only
» Layth Hiddleston
» Niflheim Layth Wehming //Niff
» a broken mind
» Fly with broken wings

Broken...Healed...Broken. // Layth

Broken...Healed...Broken. // Layth

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen