Melody was blij, extreem blij, haar hartje, haar oh zo gouden hartje sloeg nog steeds overtoeren. Allemaal het gevolg van de verliefdheid waar ze mee te kampen had. Ze kon hem niet uit haar hoofd zetten, iedere keer dat ze haar ogen sloot zag ze hem.

Hier lag ze dan, in het hoge gras genietend van de eerste zonnestralen. Hmmm de zon, de heerlijke zon met al haar warmte, maar toch haar hart ging meer uit naar de maan, de maan die hen nooit in de steek liet, terwijl de zon alleen maar kwam als ze zelf wilde. Ze opende haar blauwe kijkers staarde naar de wolkloze lucht. Daar boven , daar ergens in het grote blauw keek haar moeder op haar neer, dat wist ze zeker. Haar moeder had haar vergeven omdat ze haar leven had genomen, had haar vergeven, dat wist ze, dat voelde ze. haar vader, tja haar vader dat was een ander verhaal. Bij die trieste gedachte ging ze rechter zitten keek ze naar de grond. Het was al maanden geleden dat ze de man nog had gezien, hij zat vast, gevangen dankzij haar. Ookal was ze vreselijk bang voor de ruwe man, de man die haar altijd had gehaat, die ervoor gezorgd had dat ze zo onzeker was, toch voelde ze medelijden voor hem, toch hield ze van hem. Hij kon er niets aan doen dat hij zo was, hij had verdriet, hij had pijn, hij had veel verloren, en dat was haar schuld. Geen wonder dat hij altijd zo boos op haar was geweest. Melody zuchtte. nee ze mocht haar hoofd niet vullen met trieste gedachten. Daar was ze nu veel te blij voor. De glimlach groeide weer op haar gelaat. alles was goed, alles was fijn. Ze trok haar rugzak dichter naar zich toe, haalde er haar schriftje en pen uit. Melody hield ervan om muziekstukjes te componeren,net zoals ahar moeder had gedaan. Melody schreef ze allemaal op, probeerde wanneer ze maar kon ze op een muziek instrument te spelen. Uiteraard verkoos ze de piano, de piano in het muziek lokaal, al van de eerste dag had ze het een geweldig ding gevonden, maar sinds ze Dominic had ontmoet was het pas echt een magisch instrument geworden.

Het schrijven ging goed, tot er een felle wind opstak, een wind die een paar bladeren uit haar schrift weg blies. Melody schoot meteen recht greep er zoveel als ze kon. Even dacht ze dat ze ze allemaal had kunnen grijpen, tot ze merkte dat er een blad mistte, het blad waar ze mee bezig was. Alle kleur trok uit haar wangen weg, waar was het?! Het schrift stopte ze weer in haar tas, ritste deze dicht om er zeker van te zijn dat niet nog meer bladeren zouden gaan vliegen. De hele omgeving speurde ze af, even werd ze echt wanhopig door de angst om het blad kwijt te zijn, tot ze iets wit in een boom zag hangen, helemaal vanboven. Ze ging dichter naar de boom toe, jup dat was haar blad. Oh godjes, nu mocht ze nog in de boom gaan klimmen. Met een angstig zuchtje zette ze haar zak op de grond, rolde haar mouwen lichtjes op. Oké dit zou lukken ze kon het wel. Ze nam een kleine aanloop en greep de laagste tak vast. Ja! Oké nu moest ze zichzelf nog opheisen, een, twe, drie, ja nu! BAM....Daar lag ze weer. Melody keek wanhopig omhoog. Waarom moest het nu net zo hoog in een boom hangen?

Het kleine meisje bleef proberen, en proberen, af en toe geraakte ze wat hoger maar steeds opnieuw viel ze door een verkeerde tak vast te nemen, haar voet op het verkeerde stuk stam te plaatsen, het was hopeloos ze zou het nooit kunnen. Ze keek naar haar geschaafde handen, en aan de stekende pijn in haar rechter knie te voelen was deze ook niet meer echt piko bello.
Zucht, wat moest ze doen?

Aressuka loopt met Vulpes door de gangen. Af en toe kijkt ze of ze de hoofdmeester niet tegenkomt. Ze heeft hem soms even gezien, gewoon een glimp, maar genoeg om er de koude rillingen van te krijgen. Ze is misschien niet zo goed in aura lezen, het is wel duidelijk dat ze beter niks verkeerds kan doen bij die kerel. En ze weet niet zeker of het wel toegestaan is om met een kleine vos door de gangen te lopen. Gelukkig bereikt ze al snel de deur die naar buiten leidt. Buiten aangekomen valt het haar op hoe warm het zonlicht is aan het eind van de winter. Ja, de lente, haar favoriete seizoen, komt er snel weer aan.

Een klein piepje van Vulpes onderbreekt haar gedachten. Aressuka volgt met haar blik de richting die haar vosje aanwijst. Daar tussen het gras zit een meisje. Aressuka ziet van een afstandje hoe het meisje in een schrift zit te schrijven. Waarschijnlijk huiswerk of zo, meent Aressuka. Ze voelt een windvlaag langs haar heen gaan. Eigenlijk was dat wel een finke wind. Aressuka ziet hoe verderop het meisje enkele bladen uit haar schrift kwijtraakt. Gelukkig lijkt ze haar bladen te pakken gekregen te hebben. Of toch niet? Het meisje had de bladen en het schrift wel in haar tas gedaan, maar ze lijkt gestresst rond te kijken. Aressuka loopt wat dichterbij. 'Ze klimt waarempel een boom in.' merkt ze verbaasd op. Ze ziet hoe het meisje uit de boom valt en er weer inklimt, om er vervolgens weer uit te vallen. Het word Aressuka nu echt te gortig. Terwijl ze het meisje naar de grond ziet kijken is ze een paar meter van haar af.''Kan ik je misschien een handje helpen? Als we samenwerken krijgen we het wel te pakken.'

Waarom? Waarom moesten zulke dingen haar altijd overkomen? Hoe kreeg ze in godsnaam ooit haar blad terug? en dat wilde ze echt wel graag terug, stel je voor dat iemand anders het vond! Melody bleef tevergeefs proberen, ze moest en zou het blad terug krijgen. ''Kan ik je misschien een handje helpen? Als we samenwerken krijgen we het wel te pakken.' Klonk een stem ineens. Melody schrok, draaide zich om en zag een vrouw staan, een grote vrouw, zeker een kop groter dan zij. Ze staarde de vrouw aan met haar grote bambi ogen. Oh godjes iemand stond naar haar te kijken, iemand groot stond naar haar te kijken. Melody Haalde diep adem, wat moest ze doen? Haar stem leek wel verdwenen, oh godjes waarom gebeurde dit? Waarom reageerde ze zo toch altijd wanneer ze nieuwe mensen zag? waarom wilde haar stem niet meer gaan? Nee, nee ze moest antwoorden anders was ze onbeleefd, en onbeleefd zijn was niet goed, het was gevaarlijk, mensen vonden onbeleefde mensen niet fijn, ze konden er kwaad van worden, en kwade mensen konden slaan. ze slikte, richtte haar blik van de grond recht naar het gezicht van de vrouw voor haar. "Da....dat zou heel aardig zijn" Zei ze met een klein piepstemmetje. Haar hoofd gauw weer naar de grond richtend.

(nogal flut, sorry)

Met een ruk lijkt het meisje zich om te draaien. Het eerste wat Aressuka opvalt zijn de grote blauwe ogen waarmee het meisje haar aankijkt. 'Wat een grote hertenoogjes.' denkt Aressuka. 'Angstig, klaar om weg te rennen.' Het arme kind staat haar bang aan te kijken. ''Da...dat zou heel aardig zijn.'' zegt ze. Meteen kijkt ze weer naar beneden. Aressuka ziet dat het meisje totaal niet op haar gemak is. 'Rustig maar, ik eet je heus niet op hoor.' zegt Aressuka met een vriendelijke glimlach. 'Mijn naam is Aressuka. Ik ben mentorleerling van Master Kana. Je mag me wel Suki noemen. En wie ben jij?' Nog steeds lacht Aressuka vriendelijk naar haar. Vurig hoopt ze dat ze door het vertellen van haar bijnaam het ijs een beetje breekt. Hopelijk voelt dit meisje zich dan meer op haar gemak.


(Beetje kort. Hopelijk kan je er wat mee.)

Melody wist neit wat ze moest doen, hoe ze zichzelf kalm moest houden. En toen, toen schoot het enige dat haar echt kalm kon blijven zomaar haar hoofd binnen, als een zachte toon die luider werd ; Dominic, de belichaming van het mooiste stukje muziek dat ze ooit gehoord had. Ze zag zijn engelachtige gezicht voor zich, zij prachtige glimlach, ze kon zelfs bijna zijn zachte honingzoete stem horen. 'Rustig maar, ik eet je heus niet op hoor.' Klonk het geluid dat haar uit haar gedachtegang haalde. Een meisje met een vriendelijke glimlach keek haar aan, Melody slikte. "o...oké" Kwam er als een klein piepje uit. 'Mijn naam is Aressuka. Ik ben mentorleerling van Master Kana. Je mag me wel Suki noemen. En wie ben jij?' Nog steeds lacht Aressuka vriendelijk naar haar. Oké, pfoe,, pfoe, pfoe. Rustig ademhalen Mel, deze dame was vriendelijk, zo gedroeg ze zich toch. "I...I.." Kom op mel je kan het wel, denk aan wat Dominic zou willen, hij zou teleurgesteld zijn als je niet zou praten, ja oké, met die gedachte in haar hoofdje lukte het haar om een heuse zin eruit te persen. "Ik ben Melody, mevrouw Aressuka." Sprak ze met een zachte maar nu wel vaste stem. "Euhm...mijn...blaadjes zijn in de boom gewaait...en...ik kan er niet bij" Gaf ze schoorvoetend toe.

Bangerig, zo komt het meisje over dat Aressuka tegenover haar zit. Ze stelt zich vriendelijk voor en hoopt dat het meisje wat minder bang voor haar word. "I...I.." stotterde ze. Met een rustige blik bleef Aressuka kijken. Wat hoopte ze toch dat het meisje wat minder bang zou doen. "Ik ben Melody, mevrouw Aressuka." zegt het meisje. Mevrouw? Zo oud is Aressuka nou toch ook weer niet? "Euhm...mijn...blaadjes zijn in de boom gewaait...en...ik kan er niet bij" Aressuka werpt even een blik op de desbetrefende boom, waar ze Melody al meerdere pogingen op zag wagen. Een niet zo hele moeilijke boom, als je teminste groot genoeg bent. 'Ik denk dat het wel te doen is voor me.' Met een onderzoekende blik loopt ze op de boom af, bekijkt het van alle kanten. 'Dat dacht ik al.' mompeld ze. Aan de andere kant van de boom zit er een makkelijker opstappunt. Ach, niet iedereen had een opa die zo gek was om zijn jonge kleindochters te leren boomklimmen. Met een zwaai bereikt Aressuka de eerste takken. Ze laat haar blik op de takken boven haar glijden. Rustig bekijkt ze de mogelijke klimroutes, om daarna met enkele snelle bewegingen weer een stukje hoger te komen. Nee, deze boom valt wel mee. Natuurlijk gaat ze dat niet keihard tegen Melody roepen. Dat zou misschien onaardig over kunnen komen. Opnieuw weet Aressuka een stukje hoger te komen. Het blad waar Melody het over had heeft ze nog niet gezien. Zit ze wel in de goeie boom? Dat zou wel erg duf van haar zijn. Maar dan ziet ze het, een papiertje die ritselt in de wind. Het probleem is echter dat het papiertje aan het uiteinde van een dunne tak zit. Dat gaat nog gevaarlijk worden. Mensen hebben om verschillende redenen hun leven gewaagd. Maar nog nooit heeft Aressuka gehoord dat iemand risico's nam om bladmuziek te pakken te krijgen. Ach wat, iemand moet het toch doen? Opnieuw weet Aressuka wat hoger te komen. De desbetreffende tak komt steeds dichterbij. Heel voorzichtig komt ze op het dikke gedeelte van de tak. Nu is het een kwestie van gewicht verdelen en dichterbij kruipen. Centimeter voor centimeter komt ze dichterbij. De tak begint te buigen, ze moet terug. Ow dang. Zo klein stukje hoefde ze nog maar. Maar dan lijken de elementen het nog wat spanender te maken. Een windvlaag rukt het blad los van de tak. Voor haar ogen ziet Aressuka hoe het blad wegdwarreld richting het bos. 'Dang. Vulpes, pak dat blad!' Direct komt het vosje in beweging. Terwijl Aressuka voorzichtig de boom uitklimt ziet ze in haar ooghoek hoe haar vos het blad achterna rent. Met een plof land Aressuka op de grond. Vlakvoor haar neus staat een kwispelende Vulpes met het blad in haar bek. Voorzichtig haalt Aressuka het eruit. 'Goed gedaan meisje.' zegt ze terwijl ze haar vosje aait. Daarna richt Aressuka zich tot Melody. 'Ehm, sorry voor de vossenspuug.' zegt ze veronschuldigend terwijl ze het blad aan Melody aanreikt.