Eucharine
 PROFILE Real Name : Pomme Posts : 305 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Woud en LuchtKlas: -Partner: person of my dreams demon of my nightmares
 |  Onderwerp: The earth has music for those who dare listen. | Tom.  za jan 12 2013, 15:29 | |
|  Mijn paars blauwe ogen staren naar de horizon terwijl mijn benen zich automatisch voortbewegen. Eigenlijk heb ik geen idee waar ik naar toe ga, geen bestemming en geen doel. Een smalle glimlach staat op mijn eveneens smalle en hartvormige gezicht. Waarom? Omdat het gevoel van de ijskoude wind die tegen mijn lichaam aanbotst er eentje is waar ik intens van kan genieten. Bovendien vind ik het heerlijk om anderen te zien bibberen in de kou, een geagiteerde of gewoon weg kwade expressie op hun gezichtjes. Meestal wanneer ze mij dan glimlachend tegen komen geven ze me een rare blik, om vervolgens weer diep verborgen in al hun kleding verder terug te lopen naar de school. Waarschijnlijk balen ze allemaal hard dat ze deze zaterdag uit het kasteel zijn gegaan, ze hadden de kou vast en zeker niet verwacht en nu.. Nu hebben ze geen andere keus dan deze toch te trotseren. Mijn benen stoppen plots met lopen wanneer er een meisje op me af komt gelopen. Vlak voor mijn iets grotere lichaam staat ze stil. Haar bruine ogen priemen voorzichtig in de mijne en ik kijk haar vragend aan. Ik zie een korte twijfeling in haar ogen maar hoor haar dan toch zeggen goede middag mevrouw Eucharine. Mijn ogen worden ietsje groter eveneens als mijn glimlach. Ik knik vrolijk mijn ogen tot spleetjes geknepen nu. De eerste die me aanspreekt als een mevrouw, en tevens de eerste die me überhaupt herkent als een stagiaire. Tot nu toe had ik nog geen enkele les bijgewoond dus ergens vraag ik me ook wel weer af hoe het meisje aan die informatie komt. Maar goed. Even denk ik terug aan mijn mentor Master Norwood. Ik heb de man nog steeds niet gezien en ik vraag me af wat voor figuur het is. Zal hij me streng leren? Zal hij me gewoon in het diepe gooien en zien wat er uit komt? Een zenuwachtig gevoel verspreid zich langzaam in mijn buik maar ik besteed er geen aandacht aan. Zenuwen zijn normaal, zenuwen horen erbij als je voor het eerst dingen doet. Zo ook bij lesgeven en andere nieuwe mensen ontmoeten. Ik zie het meisje voor me weer knikken om vervolgens weer verder te lopen. Ik kijk haar smalle figuur even achterna voordat ik mijn paars blauwe ogen weer voor me richt. Als ik mijn ogen samenknijp kan ik nu in de verte een klein beetje de contouren van de ruïnes zien. Toen ik hier een paar jaar geleden zelf nog op school zat heb ik ze wel eens bezocht, maar eigenlijk kan ik me er nog maar weinig van herinneren. Ze zeggen overigens dat de begroeiing de moeite waard is om te gaan bekijken en dus, als fanaat van natuur etc, ben ik er sinds vanmorgen al stevig naar op weg. Mijn ogen glijden even naar de lucht en dan met name naar het zwakke zonnetje wat hoog aan de hemel staat. Eigenlijk had ik gepland om er rond dit tijdstip al te zijn, maar de stevige en ijskoude wind heeft mijn tempo behoorlijk vertraagd. Ik zucht en een houd mijn ogen gefascineerd gefixeerd op een van de damp wolkjes die vanuit mijn mond langzaam naar de hemel rijzen en dan verdwijnen. Ik zie steeds meer en meer mensen terug komen van de ruïnes, blijkbaar is het daar in geen mogelijkheid vol te houden. Mijn glimlach word daardoor iets breder, als er niemand is dan kan ik tenminste ook niet gestoord worden en mijn volledig aandacht richten op de natuur.
De natuur, wat betekent natuur voor mij. Alles simpel gezegd, het is leven en het is dood, meer hoef je niet te weten in je leven. Je leeft en dan kun je groeien mits de omstandigheden er naar zijn en je zelf genoeg doorzettingsvermogen hebt zodat de anderen jou licht niet versperren met hun takken. En uiteindelijk maakt het niet uit hoe hoog of groot je bent geworden en gegroeid, het maakt wel uit hoe je daar gekomen bent. Heb je veel andere kleine plantjes hun weg versperd om zo hoog en dik te worden als je nu bent? Of ben je iets kleiner gebleven maar leef je wel met veel even grote bomen om je heen? Natuur is zo vergelijkbaar met de mens dat het raar is en tegelijkertijd ook heel logisch. Alle levende dingen zijn met elkaar te vergelijken. Voor een moment houd ik mijn handen voor mijn gezicht aangezien er plots een harde windvlaag me omver probeert te blazen. Ik bijt hard op mijn onderlip, vandaag zal ik er heen gaan en daarmee uit. Bij de stenen trappen richting de ruïnes leg ik een van mijn handen op de bevroren trappen. Ik fluister een paar woorden, vluchtig maar duidelijk. Vanonder mijn hand ontstaan er langzaam blaadjes, steeds groter en groter tot dat het een pad naar boven heeft gecreëerd. Ik glimlach en haal mijn hand weer van de grond af. Ik klop mijn kleding af en begin via het bladeren bed omhoog te lopen. Als ik nu de trappen zou moeten beklimmen zou ik morgen nog niet klaar zijn, en deze klimop heeft geen last van de kou. Als ik boven ben kijk ik eenmaal om naar de klimop mezelf afvragend of ik hem moet laten bestaan of niet. Uiteindelijk draai ik me weer om, het zou me sowieso te veel moeite kosten om hem nog een keer te maken wanneer ik weer terug naar beneden wil. Eindelijk kunnen mijn ogen zich concentreren op de ruïnes. Het is het oude schoolgebouw of wat er dan ook van over is. Verschillende planten en dan met name onkruiden hebben de boel overgenomen, en ook al lijkt alles op het eerste gezicht dood. De energie van de planten verteld me dat het eigenlijk een bron van leven is. Er leven namelijk niet alleen planten maar ook andere kleine organismen zoals mieren, en sommige dieren van waar ik de naam niet eens weet. Ze hebben hier zo'n andere biosfeer dat daarmee ook mutanten zijn gecreëerd. Ik grinnik even opgewonden door alle nieuwe dingen die ik zie en besluit daarbij meteen dat ik de volgende keer mijn tekenblok meeneem. Misschien zijn het ook wel al dieren die al benoemt zijn, maar daarvoor moet ik ze toch eerst zien te herkennen. Ik loop verder door de uitgestorven ruïnes zo nu en dan weer een pad van bladeren creërend bij extreem smalle of gladde stukken. Ik stop wanneer de weg ineens ophoud, naja er is in ieder geval een stuk weg afgebroken, waarschijnlijk door verwering. Dat is overigens niet het deel wat me irriteerd. Het deel wát me irriteerd is het feit dat er aan de overkant een prachtige witte bloem is te vinden waar ik nu dus niet bij kom. Kort twijfel ik, mijn witte slanke handen in mijn zakken gestoken. Ik zou als ik er behoorlijk wat energie in stak naar de overkant kunnen vliegen, met behulp van mijn luchtmagie. Ik weet overigens dat ik dat deel nooit echt goed geleerd heb en dat het de keren dat ik het geprobeerd heb maar net goed is gegaan. Ik meet met mijn ogen eventjes de afstand tussen het punt waar ik sta en het nieuwe stuk steen. Hoogstens 5 meter. Ik zou ook gebruik kunnen maken van mijn dier transformatie maar dan zou ik voor de komende paar uur er ook niet meer uit komen en daar heb ik geen zin in. En dus sluit ik mijn ogen en concentreer ik me op de wind die ruw door mijn haren heen gaat. Langzaam begin ik de energie naar binnen te zuigen en te concentreren onder mijn voeten. Met een korte kreun spring ik omhoog en land ik door middel van lucht magie aan de overkant. Ik pluk de bloem verzichtig en draai me weer om om terug te springen. Ik zet me weer af maar merk meteen dat er wat anders is. De wind is gestopt met waaien. Voordat ik het weet val ik naar beneden, mijn handen naar voren gestoken. Met een hand weet ik de rand van de stenen vast te grijpen. Daar bungel ik dan, zonder enige spieren om me omhoog te trekken. De bloem is in het proces gevallen, naja liever die dan ik zelf. Iets nerveus kijk ik omhoog. Hallo?! Schreeuw ik uit, mijn paars blauwe ogen naar boven richtend. Zou er nog íemand zijn? Of zal ik hier moeten blijven hangen. Plots hoor ik een paar voetstappen en roep ik weer zachtjes: Hallo? Een beetje hulp alsjeblieft.. zeg ik nog tamelijk rustig voor de situatie waar ik in zit. Hoopvol staar ik maar naar boven in de hoop dat er echt iemand is en dat het niet mijn hoofd is die met me aan het spelen is.
Tom~
|
|
|
