Twee rustige bruine ogen vanonder al net zulke bruine lokken haar keken naar buiten. Fennon sloot zijn ogen even en zuchtte zachtjes. Zoals het er nu bijlag leek de wereld zo vredig. Fennon had zich de laatste tijd stil gehouden, voelde er weinig voor om Deshas in de weg te lopen al zag hij hem niet als een vijand. Maar een ware vriend was die man ook niet. Fennon bleef wat dat betreft liever neutraal. Dat was wel zo verstandig om beide partijen tevreden te houden. En met beide bedoelde hij aan de ene kant Deshas, en aan de andere kant Celebrian en Clera. Vooral Celebrian wou Fennon liever niet kwaad hebben. Al dat ijs was slecht voor de grond en dan zou dit kasteel ook een ruïne worden. Terwijl Fennon zijn ogen weer opende reikte zijn ene hand naar de gitaar die tegen de muur stond. Zijn licht gebruinde vingers omsloten de hals van het instrument en voorzichtig nam Fennon het op schoot. Hij ging iets verzitten in de vensterbank en liet zijn ene been uit het raam bungelen zodat zijn gitaar daar steun kon vinden. Zijn vingers gleden over de gespannen snaren en voelde vertrouwd in Fennons geoefende handen. Hij stemde de gitaar even en begon daarna te spelen. Zijn vingers gingen met een razende vaart over de snaren en waren precies op dat moment aanwezig als er aangeslagen moest worden. Naarmate het lied verstreek begon Fennon zachtjes te zingen. Hij lette niet langer op zijn omgeving. Het zou ook bar weinig verschil uitmaken als er nu zomaar iemand binnen kwam lopen.

( https://www.youtube.com/watch?v=CMGCs4qbmHA )

Nadenkend liep ze door haar kamer heen, vanuit de grote slaapkamer met het hemelbed door het woonvertrek naar de studeerkamer. Haar zilvere ogen nadenkend in het niets gericht, haar handen die zich onrustig strekte en tot een vuist balde. De piano vanuit de kerkers stond er nog steeds, beschermd door de eeuwenoude magische beschermingen van lucht om te zorgen dat tijd geen vat erop had. Het zou en moest naar boven komen, het was een van de beste vleugels die ze onder haar vingers gevoelt had. Ze stond stil tikte met haar vinter tegen haar kaak waarbij haar blik afdwaalde naar de grond. De voor andere oren onhoorbare fluisteringen van de lucht omhelste haar weer, waarbij het zachte geluid van muziek haar oren bereikte. De serene glimlach kwam weer terug bij het horen van de heldere tonen, muziek was altijd iets waarbij ze uren als een standbeeld stil kon blijven zitten en te luisteren. Het was een rustig nummer, eentje waarbij een glas wijn, de zonsondergang en een heerlijke lente bries het gehele plaatje afmaakte. Haar witte gewaad was deze keer kort, reikte tot haar knieën waarbij haar dunne benen deels zichtbaar waren. De deur gleed al langzaam open voordat Neara überhaupt er bij in de buurt was gekomen. Kalm liep ze de deur uit, de trap af met haar zwevende passen, onhoorbaar voor de meeste oren. Haar sneeuwwitte haar golfde in een verlangzaamde beweging mee in elke handeling die haar lichaam maakte. Elke beweging soepel en gecontroleerd, elke oogopslag in volkome kalmte en sereenheid. Bij een van de grote houten deuren herkende ze Cruinne, de kamer van Fennon. Een man die ze zoals de meeste andere Legendarische Magicans alleen op een afstand had gezien toen ze nog als schaduw naast Airmid leefde. Niet zichtbaar voor de andere, maar de pilaar waarop deze vrouw had gesteund. Haar hand gleed over de nerven van de deur, voelde de grote tweestrijd in haar hart. Uiteindelijk gleed de deur al net zo zachtjes uit het slot waarbij Neara zelf in de deuropening bleef staan. Haar ogen gleden over hem, nu dichterbij dan ze ooit had gezien. Haar witte gewaad hing stil rond haar tengere, bijna magere lichaam, haar zilvere ogen kalm en warm op het insturment gericht nadat ze over Fennon waren heengegleden. Haar sneeuwwitte haar golfde langs haar gezicht en lichaam alsof het een eigen leven had, bewogen zachtjes op de onvoelbare luchtstromingen. Ze hield zich stil, bleef als een standbeeld staan en wachtte totdat het nummer afgelopen was.

Fennon steunde met zijn achterhoofd ondertussen tegen het raamkozijn en had zijn ogen gesloten terwijl hij rustig verder zong. Het was duidelijk zichtbaar dat hij veel passie in het maken van de muziek legde. Muziek was voor hem erg belangrijk. Het was het enige wat hem ervan had weerhouden gek te worden in de tijd dat hij opgesloten zat. Zodra hij klaar was met spelen opende hij zijn ogen en luisterde naar de laatste klanken die wegstierven en met de wind vervlogen. 'Klinkt toch beter in een duet met harp,' mompelde Fennon zachtjes. Ironisch genoeg bracht diezelfde wind van net iets anders met zich mee. Fennons bruine ogen gingen naar de vrouw in de deuropening waar hij veel mensen over had horen praten. Voornamelijk zijn collega's. Neara, de opvolgster van Airmid en nu huidige Vrouwe van de Lucht. 'Wat een onverwachte verrassing. Ik geloof niet dat wij al eerder kennis hebben mogen maken. Niet erg officieel althans,' sprak hij kalm met een kleine glimlach terwijl hij zijn gitaar voorzichtig tegen de muur zette en van de vensterbank afgleed om gewoon op de grond te staan. 'Ik ben Fennon,' stelde hij zichzelf daarna voor. Ook al was Neara zijn tegenpool, hij had zich voorgehouden vriendelijk tegen haar te beginnen. De tijd zou hem leren of dat terecht was.

De serene glimlach op Neara's volle lippen werd iets breder bij het horen van Fennons woorden nadat zijn ogen die van haar hadden gevonden. Haar tegenpool, een persoon die altijd interessanter was dan de meeste. 'Dat klopt,' beantwoorde ze hem op de feiten die hij had gesproken. 'Neara,' beleefd beantwoorde ze zijn naam met de hare, het zou haar niet verbazen dat ze elkaars naam al wisten voordat ze elkaar überhaupt ontmoet hadden. Ze wist van haar dat ze hem al kende, alleen van een afstand, bij naam en functie. Maar of hij haar al kende wist ze niet. 'Een van de prachtige dingen aan een lang leven is dat je dit soort dingen tot perfectie kan uitoefenen,' sprak ze zachtjes, waarbij er terwijl ze sprak een enkele toon van de gitaar te horen was door de streling van de onnatuurlijke wind in de kamer. Afkomstig van Neara, zonder dat ze een vinger bewogen had. Haar zilveren ogen gleden door de kamer heen, herkende de standaard trekken van haar eigen vertrek. Alleen de details waren anders, het meubilair, de indelingen. 'Ze lijken niet veel creativiteit in de bouw te hebben gehad. Als ik het goed heb is daar de studeerkamer,' haar haar blik op een van de deuren gericht en de glimlach iets breder schoten haar ogen daarna weer naar die van Fennon. De natuurlijke aantrekking en afkeer van haar hart was duidelijk voelbaar. Hoe haar magische innerlijk naar die van Fennon werd getrokken, aangetrokken door het feit dat zijn compacte aard die van haar aanvulde. Afstotend omdat ze totaal anders waren. Als normale luchtmagiër was dit ook wel voelbaar, maar door de grote krachten die in hun lichamen schuilde was dit feit alleen nog maar groter en meer aanwezig. Nog steeds als een standbeeld was ze in de deuropening blijven staan, alleen haar korte gewaad en haar sneeuwwitte haar golfde rond haar lichaam en smalle gezicht.

De enige beweging die Fennon had gemaakt op Neara's woorden van beleefd voorstellen was een hoofdknik. Een waaruit op te maken was dat hij haar naam uiterraard ook al wist, maar ook een stilzwijgend antwoord waarin hij wou zeggen dat het prettig kennis met haar te maken was. Fennon keek om naar zijn gitaar toen Neara's vervolg woorden dat onderwerp omvatte. 'Ik ben blij dat Des me met gitaar vast zette. Het was het enige wat ervoor gezorgd heeft dat ik niet gek werd in die stenen gevangenis. Ironisch dat steen nou juist mijn ondergang moest betekenen,' sprak hij zacht terwijl hij de gitaar voorzichtig aan de hals oppakte en met zijn vingers over de snaren gleed. Terwijl hij aan die opsluiting terug dacht klonk de korte melodie die hij speelde onbewust deperssief. Pas toen hij door had waar hij mee bezig was legde hij zijn hand plat op de snaren om ze tot stilte te wanen. 'De Toren was oorspronkkelijk ook niet bedoeld voor ons. Maar als gastenkamers voor belangrijke gasten. Dingen als het kantoor tegenwoordig, dat waren onze kamers. Het kantoor was vroeger van Clera. Mijn kamer is al tijden verwoest. Ik zat ergens waar nu de ruines zijn. Deshas en Clera hebben dat verwoest. Deze Toren is later pas van ons geworden. En om je vraag te beantwoorden...nee,' zei Fennon simpel. Hij toonde even een korte glimlach. 'Daar zit bij mij een trainingsruimte en mijn Machnaimh. Mijn studeerkamer is daar,' sprak Fennon kalm en wees naar een andere kamer. Hij had wel gezien dat Neara stil was blijven staan. 'Je mag gerust verder komen als je wilt. Heb je dorst?' vroeg hij zacht.

In stilte, nog steeds in haar doodstille positie luisterde ze naar Fennons stem, zijn ogen afgedwaald naar de gitaar in zijn handen. 'Tenminste nog iets goeds uit zoiets,' sprak ze zachtjes nadat hij stil was gevallen, haar zilveren ogen afgedwaald naar een willekeurig punt in de kamer. Zijzelf had nooit letterlijk daar gezeten, grotendeels doordat de meeste nooit van haar bestaan hadden afgeweten. Maar ze was er wel degelijk door beïnvloed geweest. Ondanks de open deur en het lopende gesprek bleef Neara als een standbeeld in de deuropening staan terwijl Fennon werd weggezogen in zijn eigen wereld, de wereld die weerklonk in de muziek die de kamer nu vulde. Rustig liet ze hem spelen, had geen reden om hem te onderbreken. Vaak waren dit soort dingen de enige manieren om je hoofd leeg en rustig te maken. Haar blik richtte ze weer in die van hem zodra hij weer begon te spreken en antwoord gaf op haar eigen woorden. De glimlach verdween, had plaats gemaakt voor een serene interesse toen hij dingen vertelde die ze niet wist. 'Ik vind het jammer dat ik de Ruïnes nooit in hun volle glorie heb kunnen zien,' haar stem nog steeds zacht, haar afgewende blik nu wat bedenkelijk. Pas toen ze op latere leeftijd in de staat van alleen leefde, half leefbaar half weg aangezien Airmid gevangen zat, begon ze richting de andere Planeten te reizen. 'Wat is nu het werkelijke verhaal daarachter?' de vraag kwam al even zachtjes, hoewel haar zilveren ogen naar Fennon schoten. Verder had haar lichaam niet bewogen, naast haar golvende sneeuwwitte haar. Maar haar ogen gingen weer naar hem toe toen hij vertelde dat ze ongelijk had. De glimlach brak door op haar lippen, misschien met een iets vrolijke tint onder de elegantie. Haar ogen volgde zijn hand, waarna ze haar blik neersloeg met een glimlach. 'Indelingen verschillen dus op persoonlijke smaak. Misschien moet ik mijn kamers ook maar eens omgooien,' haar ogen vestigde zich weer op Fennon nadat ze de kamer doorgekeken had. 'Lekker, graag,' beantwoorde ze op zijn vraag of ze dorst had. Een vriendschappelijk drankje kon altijd. Uiteindelijk leek ze uit haar doodstille houding te smelten, bewoog ze zich voor naar een van de stoelen met een soepelheid en gratie van een katachtige en de elegantie van een zwaan. Rustig zeeg ze neer in een van de stoelen, sloeg haar ene been over de ander en steunde met haar kin op haar hand. 'Hoe staan de zaken op Erd?' vroeg ze geïnteresseerd.

(Sorry voor de late reactie. Ik had in de afgelopen 3 dagen 2 presentaties voor school)

Fennon haalde een schouder op. 'Het is wat je goed noemt. We konden immer niks anders dan overleven. En hopen dat we ooit nog vrijkwamen,' zei hij zachtjes.
Zijn blik kroop terug naar Neara toen zij haar reactie gaf op zijn woorden over de ruïnes. 'Tja, wees maar blij dat je het gevecht tussen Des en Cler niet gezien hebt. Ze waren niet tegen te houden, door niemand niet. Clera is misschien de Vrouwe van het Licht, maar ze is lang niet altijd even vredig als haar uiterlijk iedereen laat denken. Ze is een nog vrij vurig type. Maar dan ook weer precies zo een die Deshas totaal niet ligt. Allebei koppig, maar ook allebei hun eigen zin doordrijven. En op een dag zou die bom barsten. En dat gebeurde. Het resultaat ligt er nog steeds,' zei Fennon en keek even kort naar buiten. Maar zijn blik ging, lichtelijk verbaasd, terug naar Neara toen ze hem vroeg wat er nou werkelijk gebeurd was. Hij had gedacht dat het een algemeen bekend verhaal was. Kennelijk niet dus. 'Deshas, dat is er gebeurd,' begon hij zijn verhaal ter inleiding op de rest. 'We hadden de school nog niet zo heel lang gebouwd. We nodigden een paar magiërs uit die we kenden en toen de tijd ondergedoken zaten. Zoals je je misschien nog wel kan herinneren was het vrij gevaarlijk in die dagen om magie te gebruiken. Het kleine aantal ondergedoken magiërs die we wisten te bereiken kwamen hier. We besloten om van elkaar verder te leren. Zij van ons, wij van hen. Je zou kunnen zeggen dat we een soort ondergronds verzet waren. Het ging goed, tenminste dat dachten wij. We zagen niet in hoe erg Deshas veranderde. IJverig was hij altijd al geweest. Dat was niet meer dan logisch. Hij was een jochie dat door Delahin van de straat was geplukt. Maar Deshas sloot zich dagen op in zijn studeerkamer. Boek na boek heeft hij daar doorgespit, zijn technieken perfectioneren en zijn macht vergroten. Het kon Deshas nooit genoeg zijn. Hij wou de ultieme staat van perfectie bereiken. Ik durf het niet met zekerheid te zeggen maar ik geloof dat het een obsessie werd voor Deshas. Uiteindelijk werd het hem teveel. Hij zag ons als vijanden, mensen die hem in de weg stonden om absolute perfectie te bereiken. Hij wou ons uit de weg hebben zonder ons te vermoorden. Zelfs Deshas wist dat heel ons universum dan vernietigd zou worden. Toen bedacht hij die spreuk. Hij mengde zwarte magie met een beetje aard-magie wat ik, moet ik helaas vertellen, hem geleerd had. Geen idee waar hij het voor nodig had. Ik was denk ik al te blij dat hij eens interesse in iets anders toonde dan het perfectioneren van zijn duistere magie. Met die combinatie creëerde hij een stenen omhulsel en sloot mij als eerste op. Toen had ik pas door dat hij ons allemaal verraden had. Ik kon mezelf wel voor m'n hoofd slaan. Naar wat ik gehoord heb heeft Deshas toen de rest ook opgesloten. En het was hem gelukt ons allemaal op te sluiten als Ferost er niet was geweest. Ik denk dat Ferost het had geweten en het aan had zien komen. Nadat Deshas ook Clera, Celebrian en Airmid in steen had veranderd wou hij Ferost te grazen nemen. Maar naar horen zeggen had Fer een tegenaanval om de spreuk terug te kaatsen. Hij raakte in eerste instantie alleen Aidan die toen de tijd aan Deshas zijde stond. Ik hoorde dat ze gevochten hadden, Deshas en Ferost. Waar het mee eindigde was dat Deshas zelf in zo'n gevangenis terecht kwam maar in zijn laatste momenten ook Ferost nog heeft kunnen raken. Dat is zo'n beetje wat er gebeurd is,' vertelde Fennon kalm. Hij had zijn gitaar weg gelegd en liep al in de richting waar zich zijn keuken bevond. 'Wat kan ik voor je inschenken?' vroeg hij zacht. 'Naar mijn weten gaat het op Erd momenteel wel goed. Ik ben blij dat die burgeroorlog eindelijk voorbij is. Ze zijn alles nu weer aan het opbouwen. Ik ga er vaak heen om te kijken hoe ver ze zijn en om te helpen,' vertelde hij kalm.

Een lichte glimlach kroop op haar lippen bij Fennons woorden, en dat ze Clera niet moest onderschatten. 'Een grote fout die bijna elke man maakt. Het onderschatten van de vrouwelijke kracht,' de zekerheid in haar zachte stem was duidelijk te horen. Een grote fout die menig man maakte, denken dat de vrouw makkelijk te begrijpen was of dat haar bedoelingen altijd met een liefde van een moeder bedoelt zijn. Waarom die twee in zo'n gevecht waren uitgevallen vroeg ze maar niet, ze had vaker vernomen dat die tegenpolen elkaar afstootte in plaats van aantrokken. Iets wat ook altijd mogelijk was. Mensen zoeken hun tegenpolen, iemand die hun aanvult. Of juist hun spiegelbeeld, een feit waardoor ieders blik op een partner anders is ingevuld. Zittend in de stoel, haar kin steunend op de muis van haar hand en haar gefocuste ogen op Fennon gericht terwijl deze sprak. Ze knikte bijna onzichtbaar bij zijn retorische vraag over vroeger en hoe gevaarlijk het was om magie te beoefenen. In het weeshuis was het nooit opgevallen dat zij banden had met de lucht, zeker omdat niemand zich ooit met haar bemoeide. Haar ogen bleven op Fennon gericht, de gehele tijd terwijl zijn naam het verhaal vertelde. Zijn obsessie, misschien een reden die elke Legendarische Magican heeft opgedragen hun opvolgers tot in de perfectie te trainen, fysiek klaar voor elke bedreiging. Door zijn verhaal kwamen er meer vragen op, maar ze wist dat in die tijd zijzelf nog maar net aan Airmids kant was gekomen. Zo verbonden met de vorige Vrouwe van de Lucht dat ook een deel van haar ziel meegezogen was. 'Gelukkig zullen we nu sneller doorhebben als Deshas weer iets verzint, of een van de anderen. Deshas is dan wel de meest machtsbeluste van ons allen, hij is nou eenmaal een Shadraan. Maar ieder kan verblind worden door hebzucht,' haar blik was naar het raam gedreven, keek in haar ontspannen positie naar buiten. Ze was blij dat ze zelf nooit werkelijk in die gevangenis heeft gezeten. 'Wat je in huis hebt, hoewel een witte wijn altijd welkom is,' glimlachte ze nu wat warmer naar hem, stelde geen hoge eisen aan zoiets simpels als een vriendschappelijk drankje. Terwijl haar blik op haar eigen, wat kortere gewaad was gericht en haar hand over de stof op haar benen gleed luisterde Neara naar Fennons antwoord. 'Dat is mooi om te horen. Niet eens je eigen buren kunnen vertrouwen is iets... vreselijks,' beaamde ze, keek over haar schouder naar Fennon. Ze was blij dat Puffoon de laatste tientallen jaren rustig is geweest, naast de kleine oplevingen door de grens van arm en rijk en de hebzuchtige mensen in de politiek. 'Het is jammer dat er zo'n kloof tussen die twee tegenpolen is, Clera en Deshas. Ik geloof niet dat er altijd strijd is geweest tussen Shadra en Nova, maar deze haat leeft wel lang door,' bedenkelijk legde ze haar kin weer op haar hand, haar zilveren ogen op een willekeurig punt in de kamer gericht.

[ Kweet niets nieuws meer D: ]

Fennon glimlachte even om Neara's woorden. 'Geloof me, vrouwen onderschat ik niet meer. Dat heb ik een hele tijd geleden al afgeleerd,' zei hij. Fennon kende heel wat vrouwen, voornamelijk in het Verboden Rijk, die totaal niet waren hoe ze eruit zagen. En de meeste waren ook vrienden voor het leven gebleven.
'Dat Deshas een Shadraan is, hoeft niet te betekenen dat hij per direct slecht is. Zeker, hij doet dingen waarvan ik de reden of logica niet begrijp. Maar sommige dingen aan hem zijn ook goed. Deshas heeft een sterke drang naar roekeloze acties van grote moed. Hij waagt zijn eigen leven voor dat van anderen alsof hij onsterfelijk is. En die onhoudbare drang naar daden waar veel moed voor gevraagd is, dat zijn een van de weinige dingen waar ik mijn hoop op vestig bij Deshas,' sprak hij zacht. Hij toonde nog een kleine, zwakke glimlach bij Neara's woorden waarna hij in de keuken verdween. Hij kwam terug met een glas witte wijn. 'Ik hoop dat het naar je smaak is. Hij is gebotteld op Erd, naar speciaal oud recept,' zei hij bij het aanreiken van het glas. Voor zichzelf had hij water gepakt. 'Tja, het waren zware jaren geweest. Ik ben blij dat het voorbij is. Nu alleen nog die eeuwige vete met het Rijk der Schaduwen op te zien heffen. Maar daarvoor moeten er meer mensen naar me luisteren dan alleen Deshas,' zei hij. 'Wat is er zoal gaande in Puffoon? Ik hoor amper nieuws maar dat kan ook aan mij liggen,' vroeg hij daarna.

Ze sloeg haar blik neer, waardoor de zilveren poelen nog maar half zichtbaar waren voor Fennon bij het horen van zijn woorden. Haar mondhoeken krulde zich om in een warme glimlach, waarna haar blik weer langzaam naar zijn ogen kropen. 'Weet je dat zeker?' vroeg ze zachtjes, vallend in haar spelletje waarbij haar zachte stem bijna uitdagend klonk. Gewoonweg geamuseerd door het feit dat er weer een man was die dacht vrouwen niet te onderschatten. Haar hoofd op haar hand draaide wat van hem af, de glimlach nog steeds op haar lippen terwijl Fennon over Deshas sprak. 'Dat weet ik, en hij heeft ook een.. warme kant,' besloot ze rustig, haar ogen in het niets gericht. 'Daarbij kan iedereen verblind worden door een grotere macht, of zelfs een klein iets wat ons de ogen doet sluiten voor het grotere plaatje,' haar afwezige blik nu naar beneden gericht, haast alsof ze in een verlegen staat droomde. Vanuit haar ooghoeken keek ze Fennon na toen deze naar de keuken liep, hield haar blik weer vastgelijmd op hem toen hij terug kwam lopen met de witte wijn. 'Klinkt uitdagend,' glimlachte ze hem toe waarbij ze haar hand omhoog bracht om het glas voorzichtig aan te pakken. In eerste instantie keek ze neer op de witte vloeistof, waarna haar ogen naar Fennon gingen. 'Er moeten dingen zijn die roet in het eten gooit. Anders is het leven zo saai,' haar mondhoeken verder omhoog getrokken in de bredere glimlach naar Fennon toe, waarna ze haar lippen aan het glas zette en een slokje nam. Bij zijn vraag tilde ze haar kin wat op, staarde schuin omhoog naar het plafon voordat ze hem antwoord gaf. 'In de drie jaar waarbij ik zelf de taak van Vrouwe van de Lucht volbreng is het aardig rustig geweest. Zelfs de spanning tussen Noord en Zuid lijken af te nemen, hoewel ik bang ben dat het langer dan drie ielige jaartjes duurt om de kloof te overbruggen. Door onze.. neutrale houding hoop ik voornamelijk te kunnen focussen op de kleine problemen binnen de grenzen, en daarna pas mijn blik naar buiten te verbreden als een van de andere hulp nodig hebben,' verklaarde ze het feit dat er weinig nieuws over Puffoon was de afgelopen tijd, haar blik weer langzaam naar het glas in haar handen afgedreven. 'IK moet wel toegeven dat het nog steeds veel tijd in beslag neemt,' ze keek Fennon weer aan, de glimlach terug op haar lippen. 'Vrije tijd of sociale banden te verbeteren moet je werkelijk inplannen,' haar glimlach wat breder, hoewel haar ogen niet mee lachte. 'Het is me altijd een raadsel geweest hoe Vrouwe Airmid haar relaties kon volhouden,' vervolgde ze wat zachter, had nooit geweten hoe die vrouw alles zo kon plannen. Hoewel ze bijna 24/7 aan haar zijde was, bleven sommige dingen een raadsel.

Fennon had Neara even vanonder zijn donkerbruine lokken met een grijns aangekeken. 'Ja, dat weet ik echt zeker,' zei hij zacht. Hij wist dat ze hem niet geloofde. Fennon kon het haar niet kwalijk nemen. Hoeveel mannen waren er wel niet die dat riepen en er dan niks van menen of enkel dachten dat ze dat konden. Fennon had een hekel aan die macho's.
Fennon had zijn glas ook even opgeheven naar Neara waarna hij een slok water nam. Zijn blik werd voor een moment weer naar buiten getrokken toen Neara erover begon dat er iets roet in het eten moest gooien. 'Wees voorzichtig met wat je wenst Neara. Ik denk namelijk dat het al aan de gang is,' sprak hij zacht en met een kleine zucht. Zijn blik ging naar haar terug. 'Ik weet niet of je Ferost de laatste tijd gezien hebt. Maar hij doet vreemd. Ik weet niet precies hoeveel je over Ferost weet. Maar hij houd meer van de dieren en de planten dan van magiërs. Hij is vriendelijk tegen iedereen en verbergt het daarmee. Maar Ferost houd niet van mensen. Verder is het een overtuigd vegetariër. Maar nu.....hij gebruikt zijn gave om in een wolf te kunnen veranderen niet meer om te helpen. Hij jaagt en verscheurd zwakkere dieren. Vecht de hele tijd. Is bijna nooit meer te zien op de school. En als je hem al in zijn menselijke vorm tegen het lijf loopt is hij er slecht aan toe. Het vreemdste is dat Ferost zich in zijn menselijke gedaante niks meer schijnt te herinneren van wat hij in zijn wolven gedaante heeft uitgevoerd,' zei hij. Hij zweeg weer en bleef haar kalm aankijken toen ze antwoordde op zijn vraag. Het enige wat hij deed was af en toe een slokje water tussendoor nemen. Hij glimlachte even zwakjes terug naar Neara. 'Over het algemeen als het zo druk is onderhoud je banden makkelijker door samenwerken. Als je ooit hulp nodig hebt zal Erd blij zijn om je van dienst te kunnen zijn Neara,' zei hij tegen haar.

Haar kalme blik bleef in die van Fennon hangen, keek hem alleen maar met de simpele glimlach aan. Ze hield hem in zijn waan, vroeg zich werkelijk af of hij zo goed zich in een vrouwelijk brein kon inleven als hij dacht. Of hij elke oogopslag kon koppelen met een gedachte, elke anders bij elke andere vrouw. Of hij bij elke kleine, vriendelijke aanraking het grote geheel plaatje kon uitpluizen. Het vrouwelijke beeld zo ingewikkeld dat de meeste vrouwen zich maar lieten leiden door hun intuïtie, aangezien ze het zelf niet begrepen. Na een slok richtte ze haar aandacht weer op Fennon toen deze reactie gaf op haar speelse woorden. 'Aan de gang?' een zachte vraag, doelend op verdere uitleg van zijn eigen gedachtes. Haar bovenlichaam draaide wat in zijn richting, liet het glas op haar knie steunen, haar benen over elkaar geslagen onder het korte gewaad. Stilletjes luisterde ze naar hem, waarbij haar wenkbrauwen langzaam tot een lichte frons toeknepen terwijl hij doorsprak. 'Dat klinkt niet als een natuurlijke overgang,' haar zachte stem wat krachtiger dan daarvoor, haar gefronste blik nu op haar glas gericht. 'Misschien wordt een onopgemerkte observatie tijd iets wat Ferost nodig heeft, als hij het zichzelf ook niet herinnerd,' vervolgde ze, doelend op het feit dat ze Ferost in de gaten zouden houden zonder dat deze het door zou hebben. Het klonk niet natuurlijk, iets wat Fennon waarschijnlijk zelf ook al had bedacht. Haar warmere glimlach keerde terug toen ze haar blik weer opsloeg naar Fennon bij zijn belovende woorden. 'Dat stel ik erg op prijs, als ik jou hulp daarbij ook krijg ben ik tevreden,' glimlachte ze haast plagend naar hem, legde expres geen connectie tussen Erd en hem, waarna ze het glas weer naar haar lippen bracht om een slok te nemen.

Fennon bleef Neara onbewogen aankijken. 'Je gelooft me niet hé? Je hoeft niet zo te glimlachen want ik zie het heus wel,' sprak hij kalm. Hij toonde zelf ook kort een zwakke glimlach. 'Ach ja, niet mijn probleem. Ik heb zo mijn eigen zorgen,' zei hij en liet het verder rusten. Dat was wel een klein irritatie puntje. Ze deed of vrouwen de meest complexe wezens waren die er bestonden die met geen mogelijkheid te doorzien waren, door niemand niet. Maar Fennon was er vrij zeker van dat Neara ook helemaal niks van de man wist. Waarschijnlijk had ze op ditzelfde moment al een totaal ander beeld van hem. Lachwekkend als hij er zo over nadacht.
'Is het ook niet. En het is zo totaal niet Ferost. Alsof hij precies het tegenovergestelde is van zichzelf. Ik denk aan een vloek of een ziekte,' zei hij. Hij dronk zijn laatste beetje water op en zette het lege glas neer. 'Ik hou je vooral niet tegen. Maar ik wens je er wel succes mee. Ferost mag misschien zichzelf niet zijn, dat maakt hem nog alerter en schrikachtiger,' zei hij zacht. Een korte grijns was op zijn gezicht te zien. Een plagerijtje kon hij wel waarderen. 'Vooruit dan maar. Mijn hulp krijg je er ook bij,' sprak hij grijnzend.

Zijn woorden kalm gesproken, maar de zin prikkelbaar. Iets wat bij Neara niets aan haar houding of glimlach deed veranderen. Ze vond het knap dat hij dit had gezien, maar verder brak ze er geen woord over. Voornamelijk door zijn volgende woorden, iets wat haar zilveren ogen terug naar het glas deed gaan en ongezien haar glimlach wat verbreedde. Kalm kwam deze omhoog, waarna ze het glas naar haar lippen bracht. Al gauw ging het gesprek verder over Ferost, had ze haar egale gezicht lichtjes gefronst onder deze informatie. 'Een ziekte zeg je?' haar bedenkelijke stem zacht, duidelijk afwezig terwijl ze haar ogen opsloeg en voor zich uit keek langs Fennon heen. Haar ogen gleden weer naar Fennon bij zijn vriendelijke waarschuwing, waarbij ook de vage glimlach op haar lippen terugkeerde. 'Ik denk dat ik stiller ben dan de Heer van het Woud,' haar glimlachende ogen in die van hem gericht. 'Daarbij ben ik niet de enige hier die de diensten voor het Luchtrijk vervullen. Ik heb meer ogen en oren dan ieder van ons in de omgeving,' vervolgde ze zacht, zette haar elleboog weer op een van de stoelleuningen waarna haar kin op haar hand kwam te liggen, haar gezicht naar Fennon toe gedraaid. 'Er zullen altijd manieren zijn,' beëindigde ze haar kant van het verhaal, bleef Fennon glimlachend aankijken. Haar tanden ontblote zich voor een moment in de verbrede glimlach bij zijn belovende woorden. 'Dat klinkt veel belovend, ik zal er naar uitkijken,' vervolgde ze, haar stem bijna vrolijk onder de rustige toon.