Terwijl iedereen binnen schuilde voor de regen, wandelde ze naar het meer. Ze hield van de regen, want dan zag niemand het als ze huilde. Voor het begon te regenen had ze een gewone, donker blauwe trui en een jeansbroek aan met daaronder zwarte sneakers. Omdat ze toch al bijna bij het meer was, had ze geen zin om terug te wandelen naar haar kamer om een jas te gaan halen. Trouwens, veel kon dat beetje water niet kwaad. Voor ze het zelf echt besefte, rolde er een traan over haar wang. Ze was het leven de laatste tijd zo beu. Het leek wel alsof ze hier maar niet weg geraakte en zolang ze haar ouders niet onder de indruk zou krijgen, zou haar leven niet veranderen. Dus wat deed ze hier dan? En waarom deed ze nog moeite om haar ouders onder de indruk te krijgen? Wat ze ook deed, ze bleven haar negeren. Ze stopte vlak voor het water van het meer en staarde naar de rimpelingen van de waterdruppels die in het water vielen. Een tweede traan rolde over haar wang en al snel volgde er een derde. Haar haar was doorweekt, net zoals haar kleren. Maar dat kon haar niets schelen, ze had nu andere dingen aan haar hoofd. Waarom moest haar dit allemaal overkomen? Ze balde haar handen tot vuisten en beet op haar lip.Waarom zij en niet haar zus? Was er dan zoveel verschil tussen haar en haar zus? En waarom haatte iedereen in haar dorp haar? Misschien was het wel beter van haar te blijven, hier keek niet iedereen met die ogen vol haat naar haar. Hier hoorde ze niet die fluisterende stemmen en de scheldnamen. Zoals die ene naam die iedereen gebruikte 'het duivelskind'. Ze kon de tranen niet langer inhouden en liet ze maar gewoon stromen. Er was hier toch niemand. Ja, ze zou haar hele leven hier blijven, wat ze er ook voor moest doen. Lune was zo hard in gedachten verzonken, dat ze niet eens merkte dat er nog iemand was.

[Master Kana]

Het regende, vrij hard zelfs, maar nog steeds wilde Choco naar buiten en als hij begon te zagen dan hield zijn piepen maar echt niet op. Dat werkte Kana soms op de zenuwen, dus hij deed een regenjas aan en deed de kap op. “Nu blij kleine vriend?” vroeg hij met een zuur gezicht. Hij hield niet zo van de regen, zeker niet voor te sporten, dan werd je zo nat. Normaal zou hij nooit toegeven aan Choco’s gepiep met zo’n weer maar nu deed hij het toch maar. Hij had toch zin om wat te lopen, want vandaag was het er nog niet van gekomen. Zo snel als hij kon verliet hij zijn kamer en begon hij te lopen, op een rustig tempo. Choco’s gepiep hield op, dan was hij daar ook alweer vanaf. Het beestje genoot van de dikke druppels die op hem vielen. Eigenlijk was het was een schattig zicht. Choco was zo gefascineerd door werkelijk alles. Die grote ogen keken echt nieuwsgierig naar alles en iedereen. Kana’s sportschoenen waren al helemaal nat. Maar daar lette hij niet echt op, hij liep gewoon rustig door terwijl zijn blik af en toe naar Choco ging die een druppel op zijn bek kreeg en even kort piepte. Het duurde ook wel een tijdje voor hij was waar hij wilde zijn, het meer was de plaats waar hij wou gaan rusten. De regen belemmerde zijn zicht en dan ging alles veel langzamer, dus nu liep hij eigenlijk op een jog tempo. Maar desondanks dat was hij vrij goed gezind. Opeens botste hij haast op een meisje, ze staarde naar het meer en was helemaal doorweekt. Hij liet zijn grote vleugel verschijnen en schermde haar af voor de regen, zo meteen zou ze nog kou vatten. En dan zag hij dat ze huilde, zijn arm legde hij om haar heen. “Wat is er?” vroeg hij zachtjes en sussend. Niet echt wetend wat hij kon doen.

Opeens voelde ze dat het niet meer regende, hoe kon dat nu? Ze zag de druppels toch? Toen ze om zich heen wilde kijken, voelde ze opeens dat er een arm om haar heen gelegd werd. “Wat is er?” In plaats van te kijken wie het was, greep ze zijn arm en drukte op een bepaald punt in zijn handpalm dat zijn hele lichaam blokkerde en vloerde hem vervolgens. Toen ze zag dat het de leerkracht gym was, schrok ze even en kreeg een lichte blos op haar wangen. Hoe had ze hem niet kunnen zien? "Sorry.. Ik, euh... reflex..." Snel veegde ze met haar mouw haar tranen weg. "Wat doet u hier in de regen?" Haar stem was stil en vriendelijk tegenover anders. Maar ze was zo van slag van haar gedachtes, dat ze zichzelf niet meer was. Eigenlijk was het best een domme vraag, want ze stond hier zelf in de regen nat te worden. Haar ogen waren nog steeds rood van het huilen en ze had moeite met het inslikken van haar tranen. Waarom moest hij op dit moment komen? Was dit karma ofzo? Misschien moest ze toch maar eens beginnen met minder gemeen te doen, dan had ze niet steeds ongeluk. Maar niet gemeen doen? Dat kon ze gewoon niet, ze kon haar emotionele stres gewoon niet op een andere manier afreageren. Ze slikte en keek de leerkracht aan. En dan nog het ergste van al, waarom een leerkracht? Alhoewel, een leerling zou ook niet echt fijn geweest zijn. Dan zou het zich als een lopend vuurtje verspreiden dat ze ook een sentimentele kant had. Ja, misschien was een leerkracht toch beter.

Kana had zijn vleugel gebruikt, om ervoor te zorgen dat het meisje geen kou zou lijden. Zo bleef ze droog en zou ze niet ziek worden. Maar hij werd nogal verrast door de volgende actie. Als hij het had zien aankomen dan had hij er wel iets tegen gedaan maar nu was hij echt compleet verrast. Het meisje drukte op een punt op zijn handpalm waardoor hij verstijfde en dan vloerde hij hem zonder enige problemen. Hij belandde in de modder die door de klap waarop hij de grond viel opspatte en zijn gezicht besmeurde. Een zucht verliet zijn mond en hij kreeg een kramp in zijn hand die eindelijk weer bewoog, zijn vleugen verdween en hij stond op. "Sorry.. Ik, euh... reflex..." zei het meisje dat hij nu herkende als Lune. Hij keek even naar de modderspetten op zijn t-shirt en Choco piepte verontwaardigd terwijl ook hij in de modder lag. Kana nam Choco beet en zette hem op zijn schouder. “Een normale leerkracht zou je nu bij de headmaster brengen, maar ik ben geen normale leerkracht. Je bent goed in gevechtsport zie ik?” zei hij met een glimlach. "Wat doet u hier in de regen?" Kana grijnsde kort. “Lopen want Choco wou persé naar buiten.” Zei hij zachtjes en hij keek naar Lune. “Maar kom, genoeg over mij gepraat. Wat is er gebeurt? Waarom huil je?” vroeg hij met een medelevend gezicht voor hij haar omhelsde “Wie je ook zoveel pijn heeft bezorgd, die persoon is het niet waard om zo voor te huilen. Het zijn allemaal gemene mensen omdat ze je niet accepteren zoals je bent. Maar je moet blijven wie je bent want dat maakt je uniek.” Zei hij met een glimlach. “Je mag me altijd vertellen wat er is gebeurd” dat meende hij, hij zou wel een oplossing vinden voor haar.

( een beetje kort )

“Lopen want Choco wou persé naar buiten.” Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht als ze het kleine diertje zag. “Maar kom, genoeg over mij gepraat. Wat is er gebeurt? Waarom huil je?” De glimlach op haar gelaat verdween en op haar gezicht verscheen een vleugje van verdriet. Ze slikte, ze kende hem maar amper en ze had er nog nooit met iemand over gepraat. Hoe zou ze dit moeten verwoorden? Toen hij haar omhelsde, schrok ze even. Een kleine blos verscheen op haar wangen. Voor het eerst in haar leven, werd ze omhelsd. “Wie je ook zoveel pijn heeft bezorgd, die persoon is het niet waard om zo voor te huilen. Het zijn allemaal gemene mensen omdat ze je niet accepteren zoals je bent. Maar je moet blijven wie je bent want dat maakt je uniek.” Lune kon het niet langer inhouden en de tranen stroomde weer over haar wangen. Waarom was hij zo bezorgd over haar? Waarom negeerde hij haar niet? “Je mag me altijd vertellen wat er is gebeurd” Ze slikte en met haar vingers greep ze in zijn regenjas terwijl ze op haar lip beet. Heet deed gewoon zo goed om een knuffel te krijgen, het maakte haar niet uit van wie het kwam, al kwam he van die freak Savador, dan zou het nog goed doen. Haar stembanden wilde even niet meewerken en ze had ook even geen zin om te praten. Dit was niet meer die stoere Lune die voor niets bang was die iedereen gewoon was om te zien. Dit was een compleet andere kant van haar, waar ze zo breekbaar was. Na enkele minuten liet ze hem weer los, haar gezicht was kleddernat. Ze slikte. "W-waarom negeerde u me niet gewoon en liep u niet verder?" Haar lichaam trilde lichtjes, maar niet van de kou. Ze was helemaal overladen met verschillende emoties dat ze het bijna niet meer aan kon. "Net zoals de rest. Waarom kijk je niet met die ogen? Ogen vol haat, minachting en afschuw." Een vlaag woede kwam weer in haar op en haar spieren verstrakten. Haar handen werden gebald in vuisten. "En waarom?" Ze slikte haar tranen weg, maar desondanks stroomde ze weer als een waterval. Waarom scheld u me niet achter mijn rug uit? Voor duivelskind, of monster..." Het waren zoveel vragen. Maar ze hadden allemaal hetzelfde antwoord. Hij was niet zoals de rest, dat zag ze en daar was ze ergens ook blij om. Nooit had ze gedacht dat er iemand zou zijn die haar niet verafschuwde, die haar niet vol haat aankeek. Ze sloot even haar ogen om tot rust te komen en opende ze daarna weer en keek hem recht aan. In haar ogen kon je de haat en verdriet zien, dat ze al haar hele leven met zich meedroeg.

Kana kwam hier voor te lopen. Choco had de oren van zijn kop gepiept en de puppyoogjes opgezet die alleen Choco kon doen en hij had toegestemd om te gaan lopen. Het was lastig om het diertje te weerstaan. Het was toch soms zo’n zielig ding als je het er zo zag zitten op je bed en het keek dan naar je met zijn blauwe grote ogen. “Lopen want Choco wou persé naar buiten.” Zei hij terwijl hij het diertje op zijn schouder zette dat tevreden piepte. Nu was hij tevreden, hij lag niet meer in die poel met modder. Maar nog steeds was het diertje drijfnat, net zoals Kana en Lune. “Maar kom, genoeg over mij gepraat. Wat is er gebeurt? Waarom huil je?” vroeg hij, natuurlijk zou het lastig zijn om het te vertellen maar toch kon het zo goed doen. Hij wist dat hij haast een vreemde was voor het meisje, maar hij had niets kwaads in de zin. Hij wilde haar gewoon opbeuren, ervoor zorgen dat ze zich weer goed voelde in haar vel. Daarom had hij een goed idee en sloot hij zijn armen rond haar heen. Dit zou vast goed doen, gewoon een paar armen om je heen hebben en gewoon kunnen uithuilen. “Wie je ook zoveel pijn heeft bezorgd, die persoon is het niet waard om zo voor te huilen. Het zijn allemaal gemene mensen omdat ze je niet accepteren zoals je bent. Maar je moet blijven wie je bent want dat maakt je uniek.” Ze begon weer te huilen, ze had vast zo’n rotte tijd achter haar rug dat ze gewoon alles eruit moest huilen. Maar dat zou opluchten, gewoon je hart luchten zonder dat iemand een oordeel velt. Gewoon een luisterend oor dat je goede raad gaf. “Je mag me altijd vertellen wat er is gebeurd” Hij voelde hoe ze zijn regenjas vastpakte. Er viel een stilte, geen ongemakkelijke stilte, maar een stilte die er hoorde te zijn, die nu wel op zijn plaats was. Ook al had hij een vraag gesteld, de stilte was aangenaam. Na een tijdje werd hij losgelaten en keken zijn blauwe ogen naar Lune, een beetje afwachtend maar met een vriendelijke blik op zijn gelaat. "W-waarom negeerde u me niet gewoon en liep u niet verder?" vroeg ze. Kana zweeg nog even, het voelde net alsof ze nog meer vragen had, hij kreeg al snel gelijk. "Net zoals de rest. Waarom kijk je niet met die ogen? Ogen vol haat, minachting en afschuw." Zijn blik ging naar haar handen, die tot vuisten waren gebald, maar nog steeds keek hij even vriendelijk zoals altijd. "En waarom?" begon ze terwijl ze weer huilde “Waarom scheld u me niet achter mijn rug uit? Voor duivelskind, of monster..." Kana lachte zachtjes en keek in haar ogen vol pijn en verdriet. “Ik negeer niemand, ik kan niemand negeren die zo’n pijnlijk verleden heeft gehad en daarom zoveel eronder lijdt. En waarom zou ik je haten? Je hebt buiten me gevloerd te hebben niets misdaan. En het verrast me dat je dat drukpunt kende, velen krijgen me zo snel niet op de grond.” Zei hij al lachend om de spanning even te verbreken. “En je bent geen duivelskind of monster. Heb je jezelf al eens bekeken in de spiegel? Je bent een prachtige meid en het wordt tijd dat zowel jij als anderen het zien. Alleen wat meer lachen, dan zal je na een tijd stralen.” Zei hij met een glimlach voor hij haar weer omhelsde. “Mensen die je voor dat uitschelden zijn blind, blind zeg ik je.”

"Ik negeer niemand, ik kan niemand negeren die zo’n pijnlijk verleden heeft gehad en daarom zoveel eronder lijdt. En waarom zou ik je haten? Je hebt buiten me gevloerd te hebben niets misdaan. En het verrast me dat je dat drukpunt kende, velen krijgen me zo snel niet op de grond." Ze keek hem verwonderd aan. Hij haatte haar echt niet? “En je bent geen duivelskind of monster. Heb je jezelf al eens bekeken in de spiegel? Je bent een prachtige meid en het wordt tijd dat zowel jij als anderen het zien. Alleen wat meer lachen, dan zal je na een tijd stralen.” Zonder dat ze het zelf echt besfete, viel haar mond lichtjes open van verbazing. Ze had eigenlijk nog nooit echt een compliment gehad. Daarna omhelsde hij haar weer. “Mensen die je voor dat uitschelden zijn blind, blind zeg ik je.” Haar lichaam was een beetje verstijfd en ze wist niet hoe ze zich moest voelen. Opgelucht en blij of alleen maar nog droeviger? De regen viel steeds langzamer uit de hemel en de zon deed moeite om er lichtjes door te komen. "Maar... Het helpt niet, ze blijven me haten. Mijn hele leven hadden ze al een hekel aan me, iedereen negeerde en vermeed me." Ze was helemaal in de war en opeens drong er iets tot haar door. Kon het zijn dat? Een lichte frons verscheen in haar voorhoofd. "Behalve hier..." Mompelde ze zacht. Of toch, op een aantal uitzonderingen na. Dat savador haar minachtend en als een stuk vuil beschouwde, maakte haar niets uit. Die vent was zelf een egoïstische zak grof huisvuil. Maar waarom waren ze dan in haar dorp zo hatelijk tegenover haar? Ze moest het te weten komen. Aan haar ouders vragen? Nee, die negeerden haar toch maar gewoon. "Ik moet het te weten komen..." Mompelde ze zacht terwijl er weer een vleug van woede in haar op kwam. Al haar spieren verstrakten. Haar handen knepen zich weer tot vuisten. Wie verzweeg er nu iets voor zijn eigen kind? Het gebrandmerkt litteken onder haar oog kreeg weer eventjes een rode gloed. Dit was niet goed. Nee, ze zou dit niet opnieuw laten gebeuren. Met een pijnlijke kreun verzette ze zich tegen de demoon. Dit was al eerder gebeurd, bij Saturi, ze wist niet wat het was, maar ze wilde geen zooitje maken van deze leerkracht. Ze sloot haar ogen, het teken voelde aan alsof het in vuur en vlam stond, maar dat was gelukkig niet het geval. Het kostte haar verschrikkelijk veel moeite en het deed erg veel pijn, maar het lukte haar. Het teken stopte met gloeien en ze wankelde even zwakjes, maar bleef toch nog recht staan. Ze zou niet zwak worden en zich overgeven, ze voelde dat het ding nog steeds zat te wachten op een moment dat het kon uitbreken. Was dat het? De demoon? Ze keek hem twijfelend aan. "Als er een bloeddorstige demoon in me zou zitten, die als die los zou komen iedereen en alles verwoest wat ie op zijn pad tegenkomt..." Ze slikte. "Zou je me dan haten?" Het maakte haar niets uit of hij ja ging zeggen, dan wist ze tenminste waarom ze genegeerd werd. Met vragende ogen keek ze hem aan. Als ze dat al wist, kon ze aan een oplossing gaan denken, een manier om de rest te laten zien dat zij die demoon niet was en sterk genoeg was om zich er tegen te verzetten. Dan zou niemand haar nog haten.

Kana kon niemand negeren, je kon het irritant noemen maar hij kon het nou eenmaal niet, hoe makkelijk het ook soms leek. Voor hem was het een ware straf als hij iemand gedwongen moest negeren. "Ik negeer niemand, ik kan niemand negeren die zo’n pijnlijk verleden heeft gehad en daarom zoveel eronder lijdt. En waarom zou ik je haten? Je hebt buiten me gevloerd te hebben niets misdaan. En het verrast me dat je dat drukpunt kende, velen krijgen me zo snel niet op de grond." Lune’s verwonderde blik sprak boekdelen, hij haatte haar inderdaad niet. Dat kon hij gewoon niet iemand haten zonder een geldige reden. Oké ze had hem de modder in kunnen werken maar dat was nu niet zo’n reden om haar te haten. Hij was meet verrast dat ze dat had kunnen doen. “En je bent geen duivelskind of monster. Heb je jezelf al eens bekeken in de spiegel? Je bent een prachtige meid en het wordt tijd dat zowel jij als anderen het zien. Alleen wat meer lachen, dan zal je na een tijd stralen.” Je kon het als compliment zien, maar voor Kana was dit de barre waarheid, ze was mooi, alleen had ze dat niet door. Zag ze alleen maar hetgene wat de anderen zeiden dat ze was. Kana snapte echt niet waarom de kinderen dat tegen haar zeiden. Opnieuw omhelsde Kana haar, ze had het nodig naar zijn mening. “Mensen die je voor dat uitschelden zijn blind, blind zeg ik je.” Nee echt hij meende het, ze zagen niet hoe mooi ze werkelijk was. Hij snapte het echt niet waarom ze zichzelf zo kwelde. "Maar... Het helpt niet, ze blijven me haten. Mijn hele leven hadden ze al een hekel aan me, iedereen negeerde en vermeed me." Kana zweeg en luisterde naar wat ze verder zei. Hij had al opgemerkt hoe de regen begon te minderen, dat was al positief te noemen. "Behalve hier..." Mompelde ze zacht. Een glimlach verscheen op Kana’s mond en hij knikte “Inderdaad behalve hier.” Zei hij zachtjes terwijl Choco zachtjes piepte. Hij stemde mee in met wat Kana zojuist had gezegd. "Ik moet het te weten komen..." hij wist niet echt wat ze ermee bedoelde maar het litteken onder haar oog begon een rode gloed af te geven. Even keek Kana er verbaasd naar maar dan fronste hij. Wat was dat? Hij had werkelijk geen idee wat het was maar hij zou het vast wel te weten komen. Het zag er gevaarlijk uit, iets wat te krachtig was voor het lichaam van een puber. Na een tijdje stopte het teken met gloeien en keek hij haar lichtjes nadenkend aan. "Als er een bloeddorstige demoon in me zou zitten, die als die los zou komen iedereen en alles verwoest wat ie op zijn pad tegenkomt..." Ze slikte. "Zou je me dan haten?" Kana schudde zijn hoofd. “Nee want die demoon huist in je, maar dat betekent niet dat ik je zou haten, de demoon wel, maar jij in persoon niet. Er is wel een manier om dat te zegelen, maar daar moet je bij de leerkracht van dark magic voor zijn. Mijn dark magic ligt niet zo vergevordert.” Zei hij op een langzame toon terwijl hij naar Choco keek. “En je moet niet zeggen dat iedereen je haat want dat is zo niet, er zijn mensen genoeg die om je geven en je accepteren zoals je bent. Onthou dat.” Zei hij met een glimlach terwijl hij door haar haren ging “Is je haar naturel? Ik vind het wel cool”

“Nee want die demoon huist in je, maar dat betekent niet dat ik je zou haten, de demoon wel, maar jij in persoon niet. Er is wel een manier om dat te zegelen, maar daar moet je bij de leerkracht van dark magic voor zijn. Mijn dark magic ligt niet zo vergevordert.” Met grote ogen keek ze hem aan. Maar waarom dacht de rest dan zo niet? Misschien moest ze iemand vinden die dark magic goed beehrsde. Savador? Nee, niet hem. Ze vertrouwde hem voor geen haar dus het aan hem vragen? Dan ging ze nog liever dood. Trouwens, wie weet wat hij allemaal met haar zou doen. “En je moet niet zeggen dat iedereen je haat want dat is zo niet, er zijn mensen genoeg die om je geven en je accepteren zoals je bent. Onthoud dat.” Ze knikte. Toen hij door haar haar ging, schrok ze even. Haar vreemde haar, ze had er zo’n hekel aan. Met dat wit erin, leek ze net op een stinkdier. Vroeger kleurde ze het zwart, maar aangezien het slecht is voor je haar en het best wel belachelijk was, heeft ze dat maar opgegeven. Voor zover ze zich herinnerde, had ze dit eerst niet. Het was met het ouder worden gekomen en het werd steeds erger en erger. Ze had pygmentverlies gekregen, normaal word je er mee geboren, maar je kan het ook van emotionele stress krijgen. “Is je haar naturel? Ik vind het wel cool” Ze trok een wenkbrauw op. Hij vond het cool? ”Naturel, door de jaren heen gekregen. Het is best irritant…” Heel even kreeg ze een blos op haar wangen. ”Uhm… bedankt voor te helpen…” Haar stem was zacht. Zou hij misschien iemand kennen die goed was in duistere magie? Ze kon het tenminste eens vragen. ”Kent u toevallig iemand die goed is met zwarte magie? En zeg alsjeblieft niet master Savador…” een kleine rilling liep over haar ruggengraat. Wat was het toch een engerd. Hoe die kerel ooit schoolhoofd geworden is, begrijpt ze maar niet. ”Ik zou graag dat ding willen laten zegelen, het is ooit eens uitgebroken en dat was bijna slecht afgelopen. Ik wil niet dat ik onnodig mensen ga vermoorden zonder dat ik het wil en er zelf enig besef van heb.” Ze dacht weer terug aan de training met Saturi en hoe ze haar huisdier, Broccoli, toegetakeld had. Het arme dier, het kon toen amper lopen. Met hoopvolle ogen keek ze hem aan.

Nee want die demoon huist in je, maar dat betekent niet dat ik je zou haten, de demoon wel, maar jij in persoon niet. Er is wel een manier om dat te zegelen, maar daar moet je bij de leerkracht van dark magic voor zijn. Mijn dark magic ligt niet zo vergevordert.”zei kana en hij zag hoe Lune’s ogen groot werden. Waarvoor was dat nodig? Dat was toch normaal dat mensen die dark magic gestudeerd hadden demonen konden verzegelen? Achter slot en grendel konden zetten? Dat was toch de normaalste zaak van de wereld? In plaats van het gewoon te verdringen kon je beter een prof alles vast laten zetten zodat er geen gevaar was. “En je moet niet zeggen dat iedereen je haat want dat is zo niet, er zijn mensen genoeg die om je geven en je accepteren zoals je bent. Onthoud dat.” Ze knikte. Blijkbaar had ze het toch eindelijk begrepen, dat was al positief. Hij ging met zijn hand kort en ruw door haar haar. “Is je haar naturel? Ik vind het wel cool” Ze trok een wenkbrauw op. Ja hij vond het wel degelijk cool, daar stond ze blijkbaar nogal van te kijken, waarom wist hij niet. Het was eindelijk opgehouden met regenen en Choco schudde zijn veren uit, recht in het gezicht van Kana. Gezellig, die vogel lette toch soms echt op niets. ”Naturel, door de jaren heen gekregen. Het is best irritant…” Heel even kreeg ze een blos op haar wangen. ”Uhm… bedankt voor te helpen…” Haar stem was zacht. “Graag gedaan, zolang je je maar beter voelt hé meid” zei hij met een glimlach. Ja hij meende wat hij zei. Hij was blij dat hij een hulp kon zijn. Hij deed zijn kap af en zijn stekelige blonde haar werd zichtbaar. ”Kent u toevallig iemand die goed is met zwarte magie? En zeg alsjeblieft niet master Savador…” Kana begon even te lachen. Blijkbaar was het schoolhoofd niet zo geliefd bij de leerlingen. Best geinig eigenlijk. ”Ik zou graag dat ding willen laten zegelen, het is ooit eens uitgebroken en dat was bijna slecht afgelopen. Ik wil niet dat ik onnodig mensen ga vermoorden zonder dat ik het wil en er zelf enig besef van heb.” Kana knikte en haalde een papiertje uit zijn zak en schreef er een naam op. “Ga naar Master Garu, hij weet vast wel raad” zei hij met een glimlach. “Tenzij als je nog iets te zeggen hebt tegen me?” vroeg hij met een glimlach en hij kruiste zijn armen voor zijn borstkas. Zijn blik was afwachtend.

“Graag gedaan, zolang je je maar beter voelt hé meid” Hij zette zijn kap af zodat zijn blonde, stekelige haar tevoorschijn kwam. Het zag er best grappig uit en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. ”Kent u toevallig iemand die goed is met zwarte magie? En zeg alsjeblieft niet master Savador…” Of slangador, hoe je hem maar wil noemen. ”Ik zou graag dat ding willen laten zegelen, het is ooit eens uitgebroken en dat was bijna slecht afgelopen. Ik wil niet dat ik onnodig mensen ga vermoorden zonder dat ik het wil en er zelf enig besef van heb.” Hij nam een papiertje tevoorschijn. “Ga naar Master Garu, hij weet vast wel raad” Ze nam het papiertje aan. “Tenzij als je nog iets te zeggen hebt tegen me?” Ze schudde langzaam haar hoofd. "Nee, nogmaals bedankt voor alles..." Ze stak het papiertje weg in haar broekzak. Voor ze weer naar het schoolgebouw ging, keek ze nog eens naar het meer en een kleine glimlach sierde haar mond. A lake of tears. Vervolgens wandelde ze naar het schoolgebouw en merkte opeens hoe koud het eigenlijk was. Een beetje te koud naar haar zin. Ze stuurde wat warme wind als een tornado om haar heen zodat ze droog was, dit was stukken beter. Behalve dan het feit dat haar haar nu extreem poeffie was. Ach ja, het kon haar niets schelen wat ze over haar dachten. Ze was erg blij met wat master Kana haar verteld had. Het had haar nieuwe moed gegeven. Als hij haar niet gezien had, hoe zou ze dan gëeindigt zijn? Nee, daar wilde ze niet aan denken. Ze nam het papiertje weer en keek er naar. Misschien werd het tijd dat ze naar deze knakker ging. Ze kende hem niet, maar hij kon niet zo erg zijn als Savador...

[lune is uit de topic]