Zacht hijgde de wolf met een piepend geluid. Het was niet om aan te horen vond Norwood, zijn vriend was echt verouderd geworden en het ergerde hem dat hij steeds gestoord werd door het zware gehijg. Hij had Eyolf beloofd bij hem in de buurt te blijven de komende tijd. Dat hij er persoonlijk voor zou zorgen dat de wolf zijn einde rustig zou naderen en de juiste zorg kreeg. En het was misschien niet het storen dat hem ergerde, de snelheid waarmee de wolf achteruit ging deed hem niet goed. Het was te vlug, hij had zich er niet op voorbereid. Norwood legde zijn brief weg en vouwde hem op. Hij stond even op en wreef zijn lokken wat naar achteren. Hij zuchtte even en liep toen naar de wolf toe om even door zijn knieën te zakken. Het was een zielig gezicht, de ogen die wat leger stonden en ergens angstig, angstig voor het einde dat hem zocht. Norwood vond het moeizaam om de wolf zo te zien. Hij streek even met zijn hand langs de ruwere vacht en glimlachte vriendelijk met een waterige blik in zijn ogen. 'Het komt goed, vriend' sprak hij de wolf bemoedigend toe, maar hij wist dat het bij lange na niet meer goed zou komen. De wolf was gewoon oud en daar kon geen menig mens wat aan veranderen. Als je ergens niet mee moest knoeien dan was het wel de tijdsgeest van het organismen. Norwood glimlachte nog even waterig en stond toen op. Hij hoorde zacht getik bij het kleine kasje in zijn lokaal. Hij liep er naar toe en opende het raam dat in de kas zat voor ventilatie. Het vogeltje vloog naar binnen en landde op de schouder van Norwood. Het floot wat in de oren van Norwood en met een zachte knik bevestigde Norwood dat hij had begrepen wat de vogel kwam melden. 'Ik zit met een klein verzoek, meld de Heer van het Woud dat ik wat later ben. Ik zal zo snel mogelijk komen.' vroeg hij het vogeltje. Les 1 was communicatie geweest, hij had geleerd hoe hij het beste kon communiceren. Het vragen in verzoeken werkte beter dan het opdragen. Zwijgzaam liep Norwood naar Eyolf en streek opnieuw over de vacht. 'Ga je mee? We gaan een belangrijk iemand ontmoeten....' vroeg Norwood op zachte toon. Het was duidelijk hoorbaar dat hij het er moeilijk mee had. Een zacht gepiep kwam uit de muil van het dier dat moeizaam overeind kwam. Het gaf Norwood hoop dat de wolf moeilijk opstond. Dat het toch nog even overeind kwam, en dat het toch nog energie had om door te gaan. Norwood hield de deur open en op hun gemak gingen de twee aan de tocht naar Erdore. Nouja, tocht? Het was voor Eyolf een grote klim dat kon je zonder twijfel zeggen. De wolf was tijdens de wandeling tweemaal door zijn benen gezakt. Norwood had de wolf willen optillen, hem persoonlijk meedragen. Maar hij had een fel gegrom gehad toen hij dat trachtte te doen. Eyolf had een koppig karakter daarin, hij moest het zelf kunnen. Het was niet ver meer, het had een twintig tal minuten geduurd waar een gezonde volwassen man een vijf minuten op liep. Norwood stond voor de kamer van Erdore. Het voelde anders aan, alsof hier een heuse bosbrand had gewoed. Zwijgzaam liep Norwood naar de deur en klopte driemaal krachtig er op. Vervolgens gleed zijn hand naar de klink en opende de deur rustig. Norwood keek niet direct naar binnen om te zien wie er zat. Hij hield de deur open en keek direct naar de gang. De oude wolf liep op een rustige pas naar binnen. Norwood had een klein glimlachje op zijn gezicht. Het was hem al opgevallen dat de kamer een rustige sfeer had. De kamer had de sfeer van het duistere bos bij een zomerse dag. Alsof een stukje bos opgetild was en hier was neergezet. Norwood zakte door zijn knieën, had momenteel meer aandacht voor zijn metgezel dan de nieuwe heer van het woud, die had vast al te horen gekregen dat hij later was, dan kon hij vast nog wel een paar seconden langer wachten. Misschien wat brutaal bij de eerste ontmoeting, maar Norwood stond er op dat hij nog even de tijd kreeg om Eyolf toe te spreken. 'Zoek maar een rustig plekje uit' sprak hij terwijl hij de wolf een warme omhelzing gaf. 'Ik kom zo weer bij je...' sprak Norwood hem zachtjes toe, en ongetwijfeld zou Miotas het gehoord kunnen hebben. Het kon Norwood niet veel schelen op het moment. Hij maakte al wat offeringen om voor Eyolf te zorgen tijdens zijn oude dag, daar hoorde deze eerste indruk dan maar ook bij. Norwood volgde kort Eyolf die dicht bij de deur een zacht plekje uitzocht en zicht uitgeput neerstreek op een plek met wat dikker mos. Het was warm en Eyolf nam de tijd om zijn rust te nemen, rust die Norwood hem gunde. Zwijgzaam kwam Norwood overeind zijn blik die wat neutraler werd ging nu de ruimte in. Het was echt veel veranderd. De sfeer was rustiger maar tevens beter, vond Norwood. Hij liep verder de ruimte in terwijl zijn blik bleef hangen op een rode vlek in het raamkozijn. Een jonge kerel, pakweg 4 jaar jonger ogend dan Norwood, zat in het kozijn. Het was verbluffend hoe jong ze waren op het moment dat hun leeftijd stil werd gezet. En Norwood verbaasde het dat er geen wat oudere tussen zaten. Hij zweeg even een kort aantal seconden. 'U....' begon hij beleeft. 'Had mij verzocht te komen?' vroeg hij toen met een beleefde ondertoon in zijn stem. Ja, Norwood wist dat dit een van zijn meerdere was, iemand met een hoger aanzien dan hem, hoe goed hun band ook mocht worden in de toekomst. Net zoals Lesaiah en Ferost behandelde hij ook deze Heerser van het woud met respect. Norwood liet zijn hand even naar zijn borstkas gaan waar de ring, als teken van zijn opvolgerschap die hij ooit van Ferost had gehad, nog steeds hing aan een zilveren ketting. Ongetwijfeld zou Miotas een soortgelijke ring hebben gehad van Lesaiah, een ring die stond voor het teken van zijn rol als legendarische magician. Norwood stond zowat midden in de kamer en hield zijn blik op de nieuweling, afwachtend wat zijn karakter en houding zou zijn. Op de achtergrond klonk een zacht gepiep. Norwood keek kort over zijn schouder. Eyolf had even diep adem gehaald en leek in slaap te zijn gevallen. Alleen de borstkas die op en neer ging lieten zien dat de wolf nog in leven was. Norwood draaide zijn hoofd rustig terug. Afwachtend, benieuwd en rustig op hetzelfde moment.

Norwood liep de ruimte binnen. De sfeer was anders, de instrumenten van Lesaiah waren er niet meer om te beginnen. Hij liep zowaar een kamer binnen dat een puzzelstukje van het bos was. En het feit dat hier niet alleen flora maar ook fauna aanwezig was, versterkte dit gevoel al. Vogels, vlinders en andere dieren kwamen via het raam naar binnen en verlieten de ruimte weer als ze het niet meer prettig vonden. Norwood voelde zijn ellende van zich af gezogen worden en voor even weer innerlijke rust vinden. Dit duurde echter minder lang dan hij dacht want al hijgend in licht gepiep ging de oude wolf liggen. Norwood draaide zich kort naar de wolf en bekeek hem even met een lege blik. Daarna draaide hij zich serieus naar Miotas en zijn blik werd mede strakker. Hij wist niet wie deze persoon was, noch wat zijn bedoelingen waren. Waarschijnlijk was het de nieuweling, Lesaiah had haar aftrede gemaakt en dat had ze netjes laten weten in een brief. Hij zou haar missen, net als Ferost, maar hij wist dat ze nog leefde. En dat zorgde er voor dat het afscheid minder zwaar was en hij het rustig een plek kon geven. De wolf was inmiddels half in slaap gevallen, zijn ogen gesloten maar het zachte gepiep was nog duidelijk te horen. Norwood had het dagelijks aangehoord vanaf het begin, hij gaf niet minder om de wolf door het nu te laten rusten. Hij zou bij het eind er nog wel lastig mee krijgen en niet alleen hij, zijn zoon Aageth zou ook een vriend gaan missen.

Norwood stond met een licht gesloten houding tegenover de nieuwe heer, de kamer die zoveel rust uitstraalde, kon de sceptische blik niet onderdrukken. Ze werden steeds jonger die magiërs en ergens verwachtte Norwood wel een oudere kerel die wat wijzer was. Die minstens meer levenservaring had dan Norwood. Ze mochten dan wel jaren leven, maar Norwood had nog steeds training, hij verwachtte immers iemand van zijn leeftijd in plaats van een jonger grasspietje. Desondanks kon hij niet wachten deze man beter te leren kennen, al bleef zijn blik strak op de persoon gericht het was gewoon geen direct vertrouwen. Hoeveel vrede deze ene persoon uitstraalde. Norwood zag dat de man opstond, ergens had het weg van een jager. Hij zag dat Miotas met een vluchtige pas langs hem heen liep. Ergens verbeet Norwood de irritatie van het feit dat hij nog geen reactie kreeg. Eyolf wilde rust na dat hij zo'n klim had gehad en ergens wilde Norwood de man aanspreken om hem even te laten. Hij hield zich echter akelig stil. Wachtte geduldig op een actie die de man uit zou voeren. Hij voelde dat de man naar Eyolf reikte. Zwijgzaam keek hij toe terwijl Eyolf snuffelde aan de hand van de man. Hij geeuwde even en ging wat verliggen. Keek met een blik, die meer ervaring huishield dan je verwachtte, naar de man die hem benaderde. Al snel liet hij zijn kop weer zakken.

Norwood bleef zwijgzaam toekijken, niet wetend wat hij moest denken van dit figuur dat zomaar deze kamer tot zich nam. Daarna stond de man op en draaide zich naar Norwood over zijn hakken. Norwood keek hem even gespannen aan, wachtend op een reactie. Die kwam al snel, maar Norwood verwachtte deze niet. 'Hmm....' sprak Norwood wat vragend, niet wetend of het nu een benaming was of dat hij dat zei omdat Norwood zich nog niet voor had gesteld. Hij stak zijn hand uit. 'Mijn naam is Norwood Vavyendor, leraar woudmagie aan Starshine Academy. Tevens aangewezen als opvolger-in-training van Ferost en Lesaiah.' sprak Norwood met een kalme stem. Wachtte geduldig op een mogelijke reactie van de roodharige persoon.