Enya stond even te grijnzen, en kwam toen naar Malekith toelopen. Hij boog een beetje voorover zodat zijn bovenlichaam horizontaal was, en met wat gestuntel wist Enya haar knie op zijn vleugel te krijgen. Hij grijnsde een beetje en werd nog wat lager zodat Enya er makkelijker op kon klimmen. Uiteindelijk zat ze en greep zich vast aan Malekith's veren. "Zeg het als ik te hard trek." Zei ze een beetje verlegen. "Dat komt goed, het doet geen pijn als je daar aan trekt, die zijn hier speciaal voor gemaakt." Sprak Malekith met zijn vinger in de lucht. Hij moest bijna lachen om zichzelf, het kwam er net wat wijzer uit dat gepland. Het was even stil terwijl Enya zich installeerde, maar toen ze eindelijk helemaal zat zei ze vrolijk: "Oke feather boy, bring it on!" Malekith zette zich voorzichtig af en vloog langzaam en niet zo hoog, ongeveer 10 meter boven de grond. Zachtjes bewoog hij zijn vleugels op en neer omdat het geen moeite kostte om op dit tempo te vliegen. Enya was zo licht dat Malekith haar gewicht bijna niet voelde, dat was dus wel erg fijn. Tijdens zijn training had hij een tientonner op zijn rug gekregen waardoor hij neer was gestort! Tot nu toe ging alles heel makkelijk, en zat Enya stevig op zijn rug. Het waaide best hard maar dit was voor Malekith geen probleem omdat hij een beetje op de wind kon gaan liggen. Zachtjes gleden ze geluidloos door de lucht, als een mes door de boter. "En, is alles naar wens?" Grapte Malekith. "Zit mijn rug lekker of wilt u er een kussentje bij?" Rustig vloog hij door. Het was erg leuk om iemand de wereld zo te laten zien, maar het mooiste moest nog komen als ze op topsnelheid door de bochten scheurden, in het licht van de horizon. "Als je gewend bent moet je het maar zeggen of laten voelen, dan ga ik wat harder." Zo bleven ze nog even in cirkeltjes rond vliegen, Malekith wilde niets overhaasten en liet Enya beslissen wat ze zouden doen.

Ps. Malekith is niet heel breed, eerder een beetje dunnig. Een soort van atletisch. Wel is hij heel sterk

Malekith hielp haar zo goed als hij kon erop te klimmen. "Dat komt goed, het doet geen pijn als je daar aan trekt, die zijn hier speciaal voor gemaakt." Sprak Malekith met zijn vinger in de lucht. Hij moest bijna lachen om zichzelf, Enya grinnikte. Malekith zette zich voorzichtig af en vloog langzaam en niet zo hoog, ongeveer 10 meter boven de grond. Zachtjes bewoog hij zijn vleugels op en neer en Enya voelde de wind die haar nu in het gezicht blies. Het was nog niet zo veel maar het deed in ieder geval haar haar uit haar gezicht blazen. "En, is alles naar wens?" Grapte Malekith. "Zit mijn rug lekker of wilt u er een kussentje bij?" Enya giegelde. 'Ik zit zeer goed, danku.' zei ze gemaakt beleefd en moest daarna weer lachen. "Als je gewend bent moet je het maar zeggen of laten voelen, dan ga ik wat harder." Zo bleven ze nog even in cirkeltjes rond vliegen, Enya overpeinsde even wat ze zou doen maar na een tijdje zette ze zich schrap, boog zich wat meer naar beneden en fluisterde: 'Laat maar eens zien wat je kunt.' Ze zette haar knieën wat steviger neer en greep de veren sterker vast.

(voor Enya is iedereen breed en groter dan haar xD)

"Ik zit zeer goed, danku." Zei Enya beleefd en moest daarna een beetje giechelen. Malekith grinnikte en vloog rustig door, wel oplettend. "Als je gewend bent moet je het maar zeggen of laten voelen, dan ga ik wat harder." Malekith vloog al wachtend op een antwoord nog een paar rondjes, en uiteindelijk voelde hij hoe Enya naar beneden boog en zich schrap zette. Gelijk ging Malekith wat hoger vliegen als reflex. "Laat maar eens zien wat je kunt." Fluisterde Enya. Malekith voelde hoe zijn rugveren wat steviger werden vastgepakt, en Enya zat goed op zijn rug. Zoals ze nu zat kon ze er niet afvallen. "Let the wind take us with her." Fluisterde Malekith terug, en hij sloeg in één keer zijn vleugels uit met alle kracht die hij in zijn lichaam kon vinden. Ze schoten de lucht in en al gauw waren ze op een hoogte van 100 meter. Malekith voelde de wind aan zijn vleugels rukken, en hij vond het heerlijk. Enya zat stevig op zijn rug en doordat ze erg laag en klein was hadden ze weinig luchtweerstand. Toen ze hoog genoeg waren was het weer even rustig. "Dus, moet ik laten zien wat ik kan?" Zei Malekith terwijl hij even naar Enya omkeek. Er volgde een knipoog die alleen Malekith zo kon geven, en keek weer vooruit. Even veranderde er iets in zijn lichaam en bereikte hij het punt dat hij voor zijn gevoel de hele wereld aan kon. De wind streelde zijn rode kapsel, en toen uit het niets stootte hij een enorme kreet uit! Edel boog zijn hoofd een beetje naar beneden, waarbij hij die trotse uitstraling weer kreeg, en strekten zijn vleugels zich volledig uit. Zo cirkelden ze één rondje hoog boven het meer, en toen de juiste windvlaag langskwam lieten ze zich meevoeren door de wind. "HOLD FAST!" Schreeuwde Malekith triomfantelijk, en boog zijn vleugels naar binnen zodat ze met een enorme snelheid vooruit schoten, recht op de horizon af. De hele wereld schoot voorbij en hun haren stonden door de wind recht naar achteren. De bomen waren slechts strepen door de snelheid die ze maakten. Voor zijn gevoel had Malekith nog nooit zo hard gevlogen, en hij vond het geweldig! De lucht was de enige plek waar hij zich echt thuisvoelde, en hij vond het geweldig om die te delen met iemand die hem volledig vertrouwde. Nog nooit had hij zich gelukkiger gevoeld.

Geluid: https://www.youtube.com/watch?v=GafN7X_ifI0 (Naar 0:13 spoelen) xD

"Let the wind take us with her." Fluisterde Malekith terug, en hij sloeg in één keer zijn vleugels uit met alle kracht die hij in zijn lichaam kon vinden. Ze schoten de lucht in en al gauw waren ze op een hoogte van 100 meter. Van plezier slaakte Enya een gil en lachte erna. Toen ze hoog genoeg waren was het weer even rustig. "Dus, moet ik laten zien wat ik kan?" Zei Malekith terwijl hij even naar Enya omkeek. Er volgde een knipoog die alleen Malekith zo kon geven, en keek weer vooruit. Enya, die zo'n gevoel had wat hij bedoelde, zette zich schrap. Hij slaakte een kreet uit die iets weg had van een vogelroep. Zo cirkelden ze één rondje hoog boven het meer, en toen de juiste windvlaag langskwam lieten ze zich meevoeren door de wind. "HOLD FAST!" Schreeuwde Malekith triomfantelijk, en boog zijn vleugels naar binnen zodat ze met een enorme snelheid vooruit schoten, recht op de horizon af. Enya gilde weer van plezier en boog zich wat meer naar beneden. Ze schoten door de lucht als een kogel en het landschap schoot voorbij. Haar rode haar zou op een afstand lijken op een vuurbal die voorbij schoot.

(flutpost)

Malekith bleef maar versnellen, en op een duur waren ze bijna helemaal beneden. Ze vlogen nu net boven het water, en Malekith kon er net met zijn hand bij. Het water spatte omhoog toen hij het aanraakte, en door het slaan van zijn vleugels ontstond er zo'n harde wind dat hij enorme golven veroorzaakte. Nog steeds vlogen ze met een snelheid van ongeveer 190 boven het water, nog steeds richting de horizon. Het licht scheen fel in hun ogen, maar het was prachtig! Ze vlogen weer een beetje naar boven waardoor Malekith niet meer bij het water kon, maar dat maakte niet uit. Hij liet zijn vleugels nu stil in de lucht hangen, waardoor ze geluidloos door de lucht zweefden. Het was een tijdje stil terwijl Malekith van de natuur om zich heen genoot, wat een geweldige dag! "Dus, vond je het wat?" Zei hij na een tijdje terwijl hij naar Enya omkeek. Zijn gezicht straalde geluk uit. "Ik weet trouwens niet of ik ooit zo hard heb gevlogen!" Riep hij grinnikend uit. Ze bleven maar omhoog klimmen, waar Malekith het het fijnst vond. Het was er wel een beetje koud. "Als je het te koud vind kan je je aan mijn veren warmen, maar ik kan ook weer wat lager gaan vliegen als je dat liever hebt." Hij wilde nog altijd dat Enya niets overkwam, dus ook niet dat ze het koud had. Zijn sterke rug hielp om zijn vleugels volledig uit te strekken. Hij zou er vanaf de grond waarschijnlijk als een hele erge grote, vreemde vogel uitzien. "Het kan bijna in een boek. 'The red haired girl and the featherboy'." Hij grinnikte een beetje, maar vond het eigenlijk wel een mooi idee. "Wel stoer dat je op zoiets als ik vliegt, trouwens. Je moet het maar durven." Grinnikte hij weer, en daar kwam nog een knipoog achteraan. "The red haired girl and the featherboy..." fluisterde hij nog een keer in zichzelf.

Ze volgen nu boven water en Malekith haalde zijn hand erdoorheen. Zijn vleugelslag veroorzaakte hoge golven op het meer. Malekith ging hoger vliegen en liet zijn vleugels stilstaan waardoor ze geruisloos door de lucht vlogen. De zon scheen hen in het gezicht maar Enya sloot heel even haar ogen en genoot van het moment. "Dus, vond je het wat?" Zei hij na een tijdje terwijl hij naar Enya omkeek. Zijn gezicht straalde geluk uit. "Ik weet trouwens niet of ik ooit zo hard heb gevlogen!" Riep hij grinnikend uit. Ze keek hem grijnzend aan. Ze klommen nog hoger en hoger. Het werd kouder maar de veren om haar heen hielden dat enigzins tegen. "Als je het te koud vind kan je je aan mijn veren warmen, maar ik kan ook weer wat lager gaan vliegen als je dat liever hebt." Ze schudde haar hoofd om aan te geven dat ze prima zat. "Het kan bijna in een boek. 'The red haired girl and the featherboy'." Hij grinnikte een beetje, Enya deed met hem mee. Aparte titel, alleen zou Lie het absoluut niet leuk vinden... "Wel stoer dat je op zoiets als ik vliegt, trouwens. Je moet het maar durven." Grinnikte hij weer, en daar kwam nog een knipoog achteraan. "The red haired girl and the featherboy..." fluisterde hij nog een keer in zichzelf.
Enya keek weer voor zich uit. Ze genoot van de wind en het licht dat haar tegemoet kwam. Zo kon ze wel eeuwig blijven zitten. Maar haar dromen werden abrupt verstoord door gekras van vogels. Ze keek op. Onder haar volgen twee raven die ze uit duizenden zou herkennen. Haar ogen werden groot van paniek en ze viel bijna naar beneden. 'Stop, stop!!!' gilde ze en ze klampte zich in paniek vast aan zijn veren. 'Naar de grond! Naar de grond zeg ik je!'

Het was weer een tijdje stil. Malekith keek stiekem even om, en zat dat Enya van het zonlicht en de wind genoot. Het was ook heerlijk in de lucht, je hoofd waaide er helemaal leeg en je kon lekker ontspannen nadenken. Althans, de gene die op Malekith's rug zat, want hij moest zelf opletten dat hij nergens tegenaan vloog. Opeens werd de rust en stilte onderbroken door het gekras van vogels. Malekith was gelijk alert, en keek verbaast om zich heen. Beneden hem vlogen twee zwarte vogels. "Raven?!" vroeg hij net iets te hard. Die kende hij maar al te goed, lelijke verraders waren het! Zodra Enya ze zag schreeuwde ze keihard: "Stop, stop!!!" Malekith voelde hoe ze zijn veren vastgreep. Dit deed gelukkig geen pijn, maar ze trok behoorlijk hard! "Naar de grond! Naar de grond zeg ik je!" Gilde ze hard. Malekith wreef een beetje over zijn oren, die waren erg gevoelig en Enya had er behoorlijk hard in geschreeuwd. Hij zag hoe de twee raven naar boven kwamen vliegen, die moesten wel voor hun zijn gekomen! Gelijk lied hij al zijn tanden zien en maakte hetzelfde geluid wat hij eerder had gedaan, alleen dan veel harder en agressiever. Zijn ogen stonden vol vuur. "We zitten erg hoog, dus hou je maar goed vast. Dit kan een wilde rit worden." Onverwachts nam hij een enorme duik de diepte in en toen hij naast de raven was gaf hij ze zo'n enorme dreun dat ze honderden meters weg vlogen. "Rotbeesten" Mompelde Malekith in zichzelf, en gaf er nog een enorme grom achteraan. Toen herinnerde hij zich weer dat Enya nog steeds naar beneden wilde, dus vervolgde hij zijn duikvlucht weer. Met een enorme snelheid doken ze de diepte in, maar toen ze wat dichter bij de grond waren vertraagde hij weer wat. "Dus, van wie zijn die raven...?" vroeg hij kwaad en een beetje geheimzinnig. Hij was niet kwaad op Enya, maar vooral op degene die ze gestuurd had. Zijn geheim was niet meer veilig, en hij had van zijn toenmalige leermeester geleerd dat als je geheim niet veilig was, je daar een stokje voor moest steken.

Haar hart ging als een razende tekeer. "Raven?!" hoorde ze Malekith zeggen, duidelijk niet zo hard bedoeld. "We zitten erg hoog, dus hou je maar goed vast. Dit kan een wilde rit worden." Onverwachts nam hij een enorme duik de diepte in en toen hij naast de raven was gaf hij ze zo'n enorme dreun dat ze honderden meters weg vlogen. De onverwachte snelheid had effect maar ze greep zich vast en wist erin te blijven zitten. Maar ondanks dat hij afremde voor ze bij de grond waren, gleden haar knieën van hun plaats, verloor ze haar greep op de veren en smakte ze met een pijnlijke dreun op de grond en rolde een eindje verder. Ze negeerde de pijn en werkte zichzelf overeind. Ze speurde de lucht af, kennelijk waren Hunningh en Munningh zich inderdaad te pletter geschrokken maar ze hadden waarschijnlijk genoeg gezien. "Dus, van wie zijn die raven...?" vroeg hij kwaad en een beetje geheimzinnig. Enya wilde geen onenigheid tussen Malekith en Lie dus besloot ze om de vraag af te blazen. 'Doet er niet toe. Ze hebben ons gezien en ze gaan verslag uitbrengen.' zei ze kortaf. Heel even veranderde ze in de jonge vrouw met strenge stem die ze gebruikte om de bedienden bij haar thuis te bevelen. 'Het spijt me Malekith...dit is mijn schuld.' ze slikte langzaam, het was volledig waar. Lie zou waarschijnlijk woedend op haar zijn. 'Die twee hielden mij in de gate...nu hebben ze jou ook gezien.' ze wist niet wat hij was maar in ieder geval dat hij beter niet ontdekt kon worden.

Enya zag er opeens uit als een volwassene, wijze vrouw. "Doet er niet toe. Ze hebben ons gezien en ze gaan verslag uitbrengen." Zei ze kortaf. Malekith's ogen werden groot, hij had er altijd al respect voor gehad als iemand zo praatte. Nadat Enya dat gezegd had keek ze een beetje verdrietig. "Het spijt me Malekith... dit is mijn schuld." Ze slikte langzaam. Malekith was het er echter niet mee eens. "Die twee hielden me in de gaten... nu hebben ze jou ook gezien." Ze voelde zich waarschijnlijk erg schuldig, maar dat was niet nodig. Malekith liep naar Enya toe en keek haar met een bepaald soort rustgevende blik in zijn ogen aan. Hij bukte een beetje en legde toen zijn beide handen op haar schouders. "Dit alles is niet jouw schuld, als je dat maar weet, en niet vergeet." Begon hij. "Met zo iemand als ik gebeuren dit soort dingen soms. Er zijn er nog veel meer van mijn ras, die hebben zo'n betrapping allemaal al tig keer mee gemaakt. Zoiets is ook moeilijk geheim te houden." Hij keek haar met een kleine lach en een twinkeling in zijn grijsblauwe ogen aan, en vervolgde zijn verhaal weer. "Dat het bestaan van mijn ras geheim blijft, daar zorg ik zelf wel voor, maak je daar maar geen zorgen over. Maar als iemand boos is op jou doordat je op mijn rug gevlogen hebt, zal ik diegene persoonlijk samen met jou gaan vertellen dat het mijn schuld is, en dat jij of ik allebei nooit iets van plan waren of wat dan ook." Hij lachte geruststellend, en grinnikte daarna een beetje. Hij keek even naar de grond, en toen Enya diep in de ogen. "I just showed a red haired girl the world." Zei hij lachend. "Als iemand jou ooit pijn doet of lastig valt, kan je altijd naar me toekomen." Beëindigde hij zijn verhaal. "Dus, wat vond je er eigenlijk van, behalve dat laatste dan?" Zei hij uiteindelijk met een knipoog.

Malekith liep naar Enya toe en keek haar met een bepaald soort rustgevende blik in zijn ogen aan. Hij bukte een beetje en legde toen zijn beide handen op haar schouders. "Dit alles is niet jouw schuld, als je dat maar weet, en niet vergeet." Begon hij. "Met zo iemand als ik gebeuren dit soort dingen soms. Er zijn er nog veel meer van mijn ras, die hebben zo'n betrapping allemaal al tig keer mee gemaakt. Zoiets is ook moeilijk geheim te houden." Hij keek haar met een kleine lach en een twinkeling in zijn grijsblauwe ogen aan, en vervolgde zijn verhaal weer. "Dat het bestaan van mijn ras geheim blijft, daar zorg ik zelf wel voor, maak je daar maar geen zorgen over. Maar als iemand boos is op jou doordat je op mijn rug gevlogen hebt, zal ik diegene persoonlijk samen met jou gaan vertellen dat het mijn schuld is, en dat jij of ik allebei nooit iets van plan waren of wat dan ook." Hij lachte geruststellend, ze glimlachte maar hij bereikte haar ogen niet. Ze wist niet wat haar nu nog te wachten stond. Hij keek even naar de grond, en toen Enya diep in de ogen. "I just showed a red haired girl the world." Zei hij lachend. "Als iemand jou ooit pijn doet of lastig valt, kan je altijd naar me toekomen." Beëindigde hij zijn verhaal. "Dus, wat vond je er eigenlijk van, behalve dat laatste dan?" Zei hij uiteindelijk met een knipoog. Enya gniffelde. 'Iedereen leek op mieren.' zei ze grijnzend. 'En je conditie is waardeloos.' vervolgde ze plagerig. Niet dat zij het beter zou doen, integendeel. Maar een klein grapje was wel op zijn plaats na de schrik van net. Hunningh en Munningh waren verdwenen.

Enya gniffelde als een stout klein meisje. "Iedereen leek op mieren." zei ze grijnzend. "En je conditie is waardeloos." volgde nog plagerig. Malekith keek even een beetje verontwaardigt, maar dan op een grappige manier. Zijn conditie waardeloos?!? "Dus jij vind mijn conditie waardeloos?" Zei hij grinnikend, en gaf haar een duwtje. "Moet jij de volgende keer nog maar eens goed opletten." Knipoogde hij. "Als ik wil zou ik een hele dag achter elkaar kunnen vliegen." Zei hij trots terwijl hij zijn hoofd ophief. Hij moest bijna lachen om zichzelf. Die eeuwige trots... hij kon er ook niets aan doen want dat zat nou eenmaal in hem. De horizon stond mooi laag, en was al onder aan het gaan. Eindelijk... nacht was voor Malekith veel fijner dan dag. Toch was alles ook heel mooi in dit licht. 'The Golden Hour' noemden ze het. En inderdaad, Enya's rode haren leken wel even van goud. Ze was eigenlijk best mo... "Nee Malekith!" dacht hij. Hij zou nooit iemand anders zijn vriendinnetje inpikken. Hij glimlachte nog even, en liet zich toen neerzakken op de grond. Zijn vleugels strekten zich nog even uit, en daarna legde Malekith ze achter zich op de grond. Best groot eigenlijk! Als hij ergens moest slapen kon hij dat gewoon in zijn vleugels doen, die waren zacht en warm genoeg. "Dus, waar zou jij nu zin in hebben?" Vroeg hij vriendelijk. "Nog een keertje vliegen, gewoon gezellig hier praten, of moet ik je misschien naar huis brengen als je dat wilt?" Alles kon, en alles mocht bij Malekith. "En als je nog vragen hebt of iets anders wilt... het mag en kan allemaal!" Eindigde hij lachend. Ondertussen zat hij in kleermakerszit aan de grasjes om hem heen te plukken. Iemand had hem ooit gezegd dat hij er fascinerend en mooi uitzag als hij in kleermakerszit zat. Malekith, mooi? Hij grinnikte bij de gedachte, en schudde zijn hoofd een beetje. De horizon scheen fel in zijn ogen, waardoor ze nog meer twinkelden dan normaal.

Ze veegde even over haar rok waar een paar grote vegen op zaten. Haar knieën waren tenminste gespaard gebleven, dus dat scheelde. "Dus jij vind mijn conditie waardeloos?" Zei hij grinnikend, en gaf haar een duwtje. "Moet jij de volgende keer nog maar eens goed opletten." Knipoogde hij. "Als ik wil zou ik een hele dag achter elkaar kunnen vliegen." Zei hij trots terwijl hij zijn hoofd ophief. Ze gniffelde en gaf hem een zachte stomp tegen zijn arm. De zon was aan het ondergaan en verlichtte even het hele meer. De gloed bescheen haar haren die in dat licht op een bos vuur leek. "Dus, waar zou jij nu zin in hebben?" Vroeg hij vriendelijk. "Nog een keertje vliegen, gewoon gezellig hier praten, of moet ik je misschien naar huis brengen als je dat wilt?" Enya moest even lachen. 'Ik woon praktisch hier.' ze wees naar het schoolgebouw. "En als je nog vragen hebt of iets anders wilt... het mag en kan allemaal!" Eindigde hij lachend. Ze schudde haar hoofd en ging tegenover hem zitten. Uit de zak van haar rok viel het schriftje open, precies op de bladzijde waar een gedroogd bloemetje zat vastgeplakt. Ze keek er een paar seconden naar en klapte het toen gauw dicht. Ze staarde naar het gras. Waar was hij, en waarom leek hij van school verdwenen te zijn? De glimlach op haar gezicht verslapte. Hoewel ze een relatie had, kon ze haar gevoelens voor de jongen met de bril niet wegvegen. Milo leek alles te zijn geweest, tot hij een paar maanden geleden ineens verdween. Het bloemetje...de papillo herbam.....Hun symbool. Het teken van wat vuur en natuur samen konden brengen.
Ze kenden Malekith pas net, dit was absoluut het moment niet om over haarzelf te gaan vertellen. Dat ze een wees was, dat ze bijna niemand vertrouwde en wat voor geluk hij had om haar vriend te mogen zijn. Al die dingen waren een dikgedrukte stempel op haar leven.

Enya ging tegenover Malekith zitten. De wind blies lekker door hun haren, en Malekith genoot van hoe ze daar in de zon zaten. Hij hield zoveel van wind dat hij net zo goed een Air Magician zou kunnen zijn, maar dat was voor hem met zijn donkere binnenkant niet weggelegd. Uit de zak van Enya's rok viel het schriftje wat Malekith eerder die dag weer had geheeld. Op de pagina waar het schriftje openviel zat een bloemetje geplakt, zag hij. Even keek Enya ernaar, maar sloeg het schriftje toen snel dicht. Malekith wist dat er iets speciaals aan dat bloemetje was, maar durfde er nog niet naar te vragen, hij had het gevoel dat dat nog te vroeg was. Hij had Enya eigenlijk toch nog maar net ontmoet, ook al leek het alsof ze elkaar al jaren kende. Bij die gedachte kreeg hij een lach op zijn gezicht, hij had altijd al een echt goede vriend gewild, en had die nu eindelijk gevonden. Zijn ogen werden er nog wat zilverder van, hij kon er niets aan doen. Hoe blijer hij was, hoe ze gingen stralen. Even keek hij Enya aan, trok één mondhoek op als een soort van half lachtje, en grinnikte even. "Één ding wil ik dat je weet, je kan altijd alles bij mij kwijt, en je kan altijd naar me toekomen als je dat wilt. If all lights have extinguished, there are always two silver ones that haven't." Sprak Malekith geruststellend, en wees met twee vingers naar zijn ogen. Hij keek verlegen naar de grond, en bleef zo een tijdje in stilte zitten... Totdat zijn ogen groot werden en op een enorme spin vielen die zijn kant op liep! Met een gil schoot hij 10 meter de lucht in, en sloeg in paniek om zich heen. "HAAL HEM WEG!!! ZIT IE OP ME?!?!?!" Riep hij in paniek. Na een tijdje wild om zich heen te hebben geslagen kwam hij weer een beetje tot rust, en herinnerde hij zich dat Enya daar ook nog altijd zat. Hij werd spontaan rood voor zover dat mogelijk was, en kreeg een beschaamde blik op zijn gezicht. "Oeps..." Zei hij zachtjes. Voorzichtig kwam hij weer naar beneden, en keek oplettend rond. De spin zat nog steeds op dezelfde plek, en Malekith zou niet landen voordat hij verdwenen was. "Wil jij ehm..." Begon Malekith verlegen tegen Enya. "Ehm... hem weghalen?" Hij zette een lief lachend gezicht op alsof hij een klein jongetje was dat om een koekje vroeg, in de hoop dat Enya dapper genoeg was om dat enorme harige beest weg te jagen.

Zonder dat ze het zelf doorhad, begon ze het gras naast haar aan stukken te scheuren. Ze staarde naar haar schoot. "Één ding wil ik dat je weet, je kan altijd alles bij mij kwijt, en je kan altijd naar me toekomen als je dat wilt. If all lights have extinguished, there are always two silver ones that haven't." Sprak Malekith geruststellend, en wees met twee vingers naar zijn ogen. En die woorden maakten het er niet beter op. Dat was het soortgelijke wat Milo tegen haar had gezegd. Ze slikte en probeerde te glimlachen, maar wat er verscheen was meer een triest grimasje.
Een kleine paar minuten bleven ze zo zitten. Enya kon het hem natuurlijk niet kwalijk nemen voor die woorden. Hij wist er immers niks van. Misschien maar beter ook. Hij was een lieve jongen met de beste bedoelingen maar nou niet bepaald het type dat kon raden wat anderen voelden. Lieve, argeloze Malekith...
Ze werd opgeschrikt door een kreet en Malekith die naast haar tien meter de lucht in vloog. "HAAL HEM WEG!!! ZIT IE OP ME?!?!?!" Riep hij in paniek. Enya trok een wenkbrauw op. Had hij het over....een slang? In paniek sprong ze op en keek in het rond. Maar toen viel haar oog op een vrij grote spin die ondersteboven aan een draadje hing. Ze moest even grinniken, toen hardop proesten en daarna viel ze achterover in het gras van het lachen. Toch niet zo'n dapper jochie als ze had gedacht. Ze bleef een paar minuten in het gras liggen lachen en kon er bijna niet mee ophouden. Een jongen met vleugels die zo groot waren als de school en een duidelijk oversized ego was bang voor een spin. Eigenlijk was dat best wel......schattig. "Oeps..." hoorde ze boven haar hoofd en keek op terwijl ze overeind kwam. "Wil jij ehm..." Begon Malekith verlegen tegen Enya. "Ehm... hem weghalen?" Hij zette een lief lachend gezicht op alsof hij een klein jongetje was dat om een koekje vroeg. Ze gniffelde en liep naar het beest toe. Ze stak haar hand uit en het beest lande rustig op haar hand. 'Ach gut toch kleine schat. Hij trilt helemaal. Ja, door die rare snuiter ben je helemaal van slag.' zei ze deels plagerig naar Malekith gericht. Ze liep er een eindje mee weg en zette hem op een groot zonnebloemblad. Daar ging hij tevreden door met een nieuw huisje.
'Hij is weg.' zei ze grinnikend toen ze terugliep. 'Kom maar naar beneden hoor.'

Enya vond het kennelijk erg grappig, en kon niet meer stoppen met lachen. Gniffelend liep ze naar de spin toe, en pakte hem op. Malekith's ogen werden nogmaals groot. Hoe kon het dat Enya dat wel durfde, en hij niet?! Hij sloeg vernederd zijn armen over elkaar, maar bleef toch nog even in de lucht hangen. "Ach gut toch kleine schat. Hij trilt helemaal. Ja, door die rare snuiter ben je helemaal van slag." Zei Enya in een plagerig stemmetje, waardoor Malekith's mond wijdopen viel. Hij wees naar zichzelf en wilde iets zeggen over dat hij geen rare snuiter was, maar keek toen verontwaardigt voor zich uit. Af en toe keek hij met één oog naar Enya, die inmiddels bezig was om de spin ergens anders neer te zetten. Stiekem vond Malekith het ook wel grappig, en hij had er moeite mee om dat niet te laten merken. "Hij is weg." zei Enya grinnikend toen ze weer naar hem toe kwam. "Kom maar naar beneden hoor." Zachtjes lande Malekith op de grond, nog steeds met zijn armen over elkaar. Hij keek Enya een beetje boos aan, maar kon het toen ook niet meer bedwingen. Hij barste in lachen uit, en kon zichzelf daarbij bijna niet staande houden. Gniffelend keek hij Enya aan, en in zijn ogen stonden bijna tranen van geluk. Eindelijk had hij iemand die hij kon vertrouwen, en waarbij hij zichzelf kon zijn. "Zo... dus ik ben een rare snuiter?!" Zei hij met een knipoog tegen Enya. Een moment bedacht hij wat hij ging doen, maar toen wist hij het. "Kom hier jij!!!" Riep hij terwijl hij op Enya afstormde. Hij pakte haar vast en begon haar te kietelen totdat ze op de grond lag. "Zo..." Zei Malekith gniffelend terwijl hij in zijn handen klapte. Lachend kwam hij naast haar neer en ging languit in het gras liggen. Een klein roodborstje kwam langsvliegen, en landde op zijn buik. Malekith liet het beestje op zijn vinger, wat waren ze toch leuk! Vrolijk tjilpte het een liedje, en voorzichtig gaf hij het beestje aan Enya. "Ik noem ze altijd de beestjes die het woud vrolijk houden." Zei hij zachtjes, met daarbij een klein lachje op zijn gezicht.

Hij leek tamelijk beledigd en kwam met een boos gezicht weer naar beneden. Misschien was ze toch iets te ver gegaan...? Hij bleef even staan om er kennelijk zelf ook over na te denken. Kennelijk was de uitkomst: ook gaan lachen. Hij kon er niet meer mee ophouden en Enya was bang dat hij al minstens twee ribben moest hebben gebroken voordat hij de tranen uit zijn ogen viste. Ze grijnsde als een klein kind aan wie een zak snoep was beloofd. "Zo... dus ik ben een rare snuiter?!" Zei hij met een knipoog tegen haar. Ze haalde met een non-onschuldig gezicht haar schouders op. "Kom hier jij!!!" Riep hij terwijl hij plotseling op haar afstormde. Met een harde gil zette ze het op een lopen. Ze wist allang dat ze niet ver zou komen. Zij had die verdomde spierafwijking en hij kon vliegen. Binnen twee seconden had hij haar te pakken en begon haar te kietelen. Ze stribbelde gillend van het lachen tegen tot ze op haar rug op de grond lag. "Zo..." Zei Malekith gniffelend terwijl hij in zijn handen klapte. Lachend kwam hij naast haar neer en ging languit in het gras liggen. Enya keek naar de lucht waarin een paar vogels elkaar achterna jaagden. Een roodborstje kwam aanvliegen en lande op Malekith's buik. Voorzichtig zette hij het over op Enya's hand die het beestje met een vinger over zijn kopje aaide. "Ik noem ze altijd de beestjes die het woud vrolijk houden." Zei hij zachtjes, met daarbij een klein lachje op zijn gezicht. Een tikje verraste keek ze op. Dan zou ze hem eens iets laten zien. Het vogeltje vloog op en Enya ging kaarsrecht in het gras liggen. Haar haren lagen verspreid over het gras en haar ogen waren gesloten. Groene vonkjes vlogen om haar heen en een goudgele gloed verspreide zich over haar lichaam die alsmaar feller werd. Met een groene flits was ze verdwenen. Op haar plaats zat nu een kleine vogeltje met een bruin kopje en een zonnerood buikje dat haar snaveltje opende en een deuntje kwetterde. Haar zwarte oogjes blonken in de laatste zonnestralen. Ze vloog op en lande bovenop Malekith's hand. Ze keek hem aan met een schuin gelegd kopje en floot een melodietje.

Enya keek Malekith verast aan. Had hij iets gezegd wat Enya niet verwacht had? Opeens vloog het vogeltje op, en Enya ging weer in het gras liggen. Malekith keek haar niet begrijpend aan, en keek aandachtig toe. Ze sloot haar ogen, en een paar groene vonkjes vlogen om haar lichaam. Daarna verspreide er een goudgele gloed over haar lichaam, die na een tijdje zo fel werd dat Malekith zijn ogen tot spleetjes moest knijpen. Wat ging er allemaal gebeuren?! Opeens zag hij het verband tussen wat hij had gezegd, en Enya's verraste gezicht. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht, en een vrolijk lachje ontsnapte uit zijn mond. Uit het niets was er opeens een enorme groene flits, waardoor Malekith zich helemaal doodschrok, en een paar meter achteruit sprong. Daar lande hij automatisch in zijn aanvalshouding, waar hij niets aan kon doen. Hij liet zijn tanden zien en zijn vleugels waren volledig uitgeslagen. Na een paar seconden was hij van de schrik bekomen, en knipperde met zijn ogen. Waar was Enya gebleven?! Toen zag hij het. Op de plaats waar Enya eerst had gelegen zat een klein vogeltje, met een blozend buikje en zwarte kraaloogjes. Malekith's ogen werden groot, gevolgd door een brede grijns waaruit een lach ontsnapte. Het vogeltje kwam op hem afvliegen, en lande op zijn hand. Hij grinnikte, en aaide het diertje wat vrolijk een deuntje zong over haar kopje. Wat prachtig! Dus daarom keek je zo verast." knipoogde Malekith naar het diertje. "Nu kunnen we samen uit vliegen" zei hij vrolijk. "Natuurlijk zal ik mijn snelheid dan wat aanpassen" kwam er nog achteraan, waarna hij luid grinnikte. Zoals altijd schoot Malekith weer een of ander raar idee te binnen, en een brede grijns verscheen op zijn gezicht. Voorzichtig zette hij het diertje op zijn hoofd, waarna hij luid in lachen uitbarstte. Roodborstjes waren de leukste diertjes die er waren, naar zijn mening. Moest hij nou net iemand tegen komen die zichzelf erin kon veranderen!

Ze kwetterde wat en legde haar kopje weer schuin. Haar kraaloogjes keken hem afwachtend aan. Dus daarom keek je zo verast." knipoogde Malekith naar het diertje. "Nu kunnen we samen uit vliegen" zei hij vrolijk. "Natuurlijk zal ik mijn snelheid dan wat aanpassen" kwam er nog achteraan, waarna hij luid grinnikte. Ze kwetterde weer alsof ze met hem mee lachte. Haar vleugels hielden geen ellenlange tochten vol maar een kleine vlucht zou geen kwaad kunnen. Malekith zette haar op zijn hoofd waarna ze een paar keer vriendelijk aan zijn zwarte haren plukte met haar snavel. Ze spreidde haar vleugels en vloog een paar rondjes om zijn hoofd heen. Maar de pret werd hen afgenomen, de avondklok werd geluid.
Enya was een volg-de-regels-kind en vond het vreselijk wanneer ze er een moest overtreden als ze het kon vermijden. Dus, ja. Ze moest naar binnen of ze wilde of niet. Ze zou hem heus wel weer zien ofzo maar Lie wachtte ook op haar met het avondeten en ze had nou niet bepaald zin om hem te gaan vertellen wat ze had uitgespookt met Malekith erbij die het hoogstwaarschijnlijk op zou stoken door Lie uit te schelden. Ze zou wel iets kunnen verzinnen, bovendien was Lie niet het type om snel kwaad te worden.
Ze cirkelde een paar keer in het rond en transformeerde ze zichzelf weer terug. Ze had verwacht elegant en netjes op beide benen neer te komen maar het noodlot trof haar; ze was een stuk hoger dan ze had gedacht. Ze viel van vijf meter hoog naar beneden en schrok daar zo erg van dat ze vergat te gillen.

Enya kwetterde vrolijk met Malekith mee, alsof ze ook moest lachen. Malekith werd er helemaal vrolijk van en had een brede grijns op zijn gezicht die er voorlopig niet meer af zou gaan. Enya nam een sprongetje en spreidde haar vleugels uit om vervolgens een paar rondjes om Malekith's hoofd te vliegen. Het was zo schattig om zo'n lief beestje zo blij zien rond te fladderen! De lichtpuntjes stonden in zijn ogen en volgden het beestje. Helaas was dat niet voor lang, het mooie moment werd doorbroken door de avondklok. Zuchtend sloeg hij zijn blik neer en keek Enya verdrietig aan. Hij zou zo wel voor altijd kunnen blijven zitten! Enya cirkelde nog een paar keer rond en veranderde toen weer terug. Malekith zat even niet op te letten, en zag dus niet dat Enya van vijf meter hoog uit de lucht viel! Opeens zag hij het in zijn ooghoek gebeuren, en schrok zich helemaal dood. "ENYA!!!!!!" schreeuwde hij in paniek, en stormde erop af. Hij nam een enorme duik, en had haar nog net te pakken! Malekith storte met Enya in zijn armen op zijn rug op de grond. Hij zuchtte even uit opluchting, en legde zijn hoofd neer... Totdat hij zich weer herinnerde dat Enya op zijn buik lag, en hij haar nog steeds vast had! Hij begon heftig te blozen en wist even niets uit te brengen. Enya was heel licht, en haar gewicht drukte zachtjes tegen Malekith's lichaam. Hij had zijn armen nog altijd om haar heen, en wist niet zo goed wat hij moest. Ze lag zachtjes op zijn borst, en zag er nog erg geschrokken uit. "Uuhm...dat was..." stotterde Malekith toen hij eindelijk iets wist uit te brengen.. "Dat was wel even schrikken." Zei hij terwijl hij haar diep in haar ogen aankeek. Verder wist hij niet wat hij moest doen, en was nog altijd zo rood als een overrijpe tomaat.

Haar handen grepen naar de lucht, alsof ze hoopte zich aan een wolk te kunnen vastklampen, en verwachtte een enorm harde klap op haar rug. In plaats daarvan voelde ze hoe twee armen haar beetgrepen en ze op Malekith's borst belande. Hij had kennelijk een erg grote aanloop genomen want hij hield zijn armen om haar heen en legde hijgend zijn hoofd op het gras. Enya's wangen werden vuurrood en ze duwde zichzelf een beetje van hem af. Haar rode haar viel langs zijn gezicht dat ook rood was geworden. "Uuhm...dat was..." stotterde Malekith toen hij eindelijk iets wist uit te brengen.. "Dat was wel even schrikken." Zei hij terwijl hij haar diep in haar ogen aankeek. Ze bleef hem zo vijf seconden aankijken. Die ogen...die die grijze ogen leken net zo te schitteren als die van Lie. Toen de blik haar te intens werd sloeg ze haar ogen neer en duwde zichzelf overeind.
'J-ja...' zei ze stotterend. 'Dat was het...' Ze veegde een pluk haar achter haar oor en keek verlegen naar het gras. Wat een fratsen! Ze had al een vriendje, wat een misselijk wijf was ze toch! Ze verachte zichzelf op dit moment, ze wilde Lie niet bedriegen, dat zou hij ook nooit doen.
Abrupt stond ze op, veegde het gras van haar rok en raapte haar schriftje op. 'Bedankt voor het vliegritje.' mompelde ze. Ze keek hem nog een keer aan, recht in zij ogen en dit maal doordringend. Alsof haar ogen de boodschap wilde overbrengen: ''er bestaat niks tussen ons, we zijn gewoon vrienden''
Toen draaide ze zich om en liep naar de school terug, voorbereidend om met Lie te gaan eten en hem niets te vertellen van wat er na de rit gebeurd was. Ze wist heus wel dat dit geen einde was, ongetwijfeld zou dit een erg pijnlijke periode worden, voor haar, voor Malekith en voor Lie.
Ze liep gestaagd door, wetend dat ze die nacht alleen maar zou kunnen denken aan haar nieuwe kameraad en wetend dat ze zijn geheim met haar leven moest bewaren.

(u mag een slotpost schrijven als u wilt )

Enya keek nog even terug toen Malekith haar diep in haar ogen staarde, maar sloeg haar ogen toen neer. Ze duwde zichzelf verlegen overeind, van Malekith af. Malekith durfde zich nu eindelijk weer te bewegen, en ging zelf ook overeind zitten. "J-ja..." Begon Enya stotterend. "Dat was het..." Zei ze zachtjes, en veegde verlegen een pluk haar achter haar oren. Ze zag eruit alsof ze opeens heel veel haast had, en zelfs snel weg wilde. Opeens stond ze op, pakte haar schriftje en schikte haar rok. "Bedankt voor het vliegritje." Zei ze zachtjes, en keek Malekith nog een keer diep in zijn ogen aan. Hij schrok er een beetje van, maar ontving de boodschap wel, aangezien hij altijd in mensen hun ogen zag wat ze dachten. "Gewoon vrienden" hoorde hij in zijn hoofd. "Dat weet ik, maak je daar maar geen zorgen over." Zei hij vanuit zijn ogen tegen Enya, met een vriendelijke blik erbij. Daarna draaide Enya zich om en liep zenuwachtig terug naar school. Malekith voelde zich er niet helemaal gerust op, hij had nog geeneens echt goed dag gezegd. Even keek hij om zich heen alsof hij iets had laten vallen, maar keek toen weer naar Enya. Toen hij genoeg moed had verzameld trok hij een sprintje naar haar toe, en haalde haar al snel in. Hij ging voor haar staan en gaf haar aarzelend een knuffel. "Thank you" fluisterde hij. "Thank you for being my friend." Met traantjes in zijn ogen keek hij haar nog even lachend aan, en keek toen spits naar de horizon. In één seconde was hij van de grond verdwenen en vloog weg. De meeste mensen gingen naar de grote zaal om hun avondeten te nuttigen, maar hij moest het toch echt ergens anders 'zoeken'. Hij keek nog even om naar Enya en zwaaide lachend naar haar. Daarna liet hij zich meevoeren door de wind, en was al snel uit zicht verdwenen.