Met haar nauwelijks 1.60 en nog geen veertig kilo, viel Mohave bij uitstek in de categorie 'bijzonder fragiel'. Dat zou sexy kunnen zijn, ware het niet dat 'graatmager' ook wel bij haar paste. Het was dat ze momenteel een oversized shirt droeg, maar anders waren haar ribben te tellen geweest. Hoewel de donkere stof, welke vermoedelijk eens rood was geweest, maar inmiddels behoorlijk verwassen was, haar ribbenkast dan mocht verhullen, gaf het haar middel en buik wel prijs: zes maten te groot kon nog steeds te kort zijn, wanneer je de stof bij het middel afknipte – of scheurde. Het meisje had niet alleen de onderkant van het shirt onder handen genomen, maar ze had meteen de moeite genomen om de mauwen af te scheuren en de halslijn wat te verruimen. Niet voldoende om haar, geringe, decolleté vrij te geven, maar wel genoeg om suggestief te zijn. Zoals 'bijzonder fragiel' absoluut buiten de categorie sexy kon vallen, zo kon een oversized shirt kennelijk overduidelijk ook binnen die categorie vallen. Al had je misschien een persoon als Mohave nodig om een dergelijk saai kledingstuk bijzonder te maken.

Haar verdere kleding was nauwelijks de moeite van het benoemen waard – en misschien maakte het dat juist wel de moeite waard. Ze had niet de moeite genomen om schoenen aan te doen, en droeg niet meer dan een zeer korte short die maar net over haar kont kwam. Om uiteenlopende redenen was Mohave niet iemand die gesteld was op kleding en het mocht duidelijk zijn dat het begrip 'school-uniform' haar vrij weinig zei. Zeer zeker niet genoeg om iets dergelijks te dragen. Om haar rechterpols droeg ze een smalle, gouden armband met diverse bedeltjes, waaronder een klein, kristallen hartje. Boven in haar linkeroor had ze lang geleden twee gouden ringetjes laten schieten, maar verder leek ze zich net zo min aan sieraden te hechten als aan kleding. Sieraden hadden toch alleen maar de neiging om te blijven haken, waardoor ze of stuk gingen, of haar beschadigden, of op den duur kwijt raakten.

Opgesmukt, uiterlijk schoon was niet aan haar besteed. Ze had een rond gezicht met grote ogen en fijne wenkbrauwen, smalle lippen en een kleine neus. Ze zou een bijzonder mooi meisje kunnen zijn, maar had wat meer vet op haar lichaam nodig om daadwerkelijk aantrekkelijk te zijn. Toch had ze zo haar eigen charmes: rebellie en dierlijke gratie draagt altijd een zeker mechanisme met zich mee. En Mohave was geboren om een rebel te zijn. Om dingen op haar eigen manier te doen en om in opstand te komen wanneer het haar allemaal niet beviel. Allicht was dat dan ook de reden dat ze zich nu niet in een klaslokaal bevond, maar buiten op het grasveld. Ze had het sowieso al niet op de benauwdheid van de lokalen: ze was licht claustrofobisch en verlangde altijd naar buiten, en als de studiestof haar interesse dan ook nog eens niet wist te vangen, was de keuze snel gemaakt.

Lichtvoetig als ze was, en onbelemmerd door de tassen die de andere studenten altijd mee schenen te moeten slepen, danste ze over het grasveld. Hoewel haar stappen gelijk waren aan die van een gewone wandelaar, was haar pas zo licht en soepel dat het woord 'lopen' haar zonder meer te kort zou doen. Ze had de souplesse van een jonge ree: dezelfde gratie, kracht en vrijheid, welke maar zelden bij mensen voor kwam. Zij was er mee geboren en ze gebruikte hem met een doeltreffendheid die angstaanjagend was. Over haar schoonheid viel dan misschien te twisten, maar de manier waarop ze liep, was zonder meer verleidelijk.

Abrupt hield het meisje haar pas in toen de jongen voor haar dat, mogelijk onbewust, ook deed. Haar scherpe ogen en geoefende blik vingen onmiddellijk de minieme beweging in zijn hoofd, die aantoonde dat hij haar gehoord had. Voor een moment overwoog ze om dichterbij te komen – of om zich om te draaien en weg te lopen. Contact stond voor haar niet altijd op de eerste keuze, maar ze wist ook dat het hebben van contacten voordelig kon zijn. Zeker wanneer het contacten waren die het niet zo nauw met de regels namen – al had het ook zijn voordelen als ze dat wel deden. Dus hervatte ze haar pas en overbrugde de laatste meters tussen haar en de zilverharige jongen. Ze vlinderde met haar vingertoppen langs zijn onderrug en begroette hem met een zijdelingse glimlach voordat ze langs hem heen danste zodat ze voor hem uitkwam. 'Ello.' Haar begroeting was simpel, maar rechtdoorzee. Haar stem was zacht, met een lichte rinkel erin: de typerend hoge stem van een zeer jonge vrouw, die je moeilijk ouder dan een kind kon noemen.