Het was nog vroeg, voor de meeste leerlingen dan. Het overgrote deel van het stelletje luie uitvreters lag nog knockdown in bed. Door de feestjes en overmatige alcohol doodmoe. Hij was soms naar zulke bijeenkomsten gegaan, had in de discotheek gestaan en wenste dat hij weg was. Afschuwelijk. De harde muziek, de vieze geur van dampende mensenmassa's en bier. Zo anders dan de plek waar hij nu heen ging. De bibliotheek, een oase van rust en iets minder hatelijke mensen. Leerlingen die tenminste beseften dat ze hun best moesten doen om nog iets te bereiken in het leven. En dat maakte ze nét een kleine fractie minder misselijkmakend en onuitstaanbaar. Niet dat er veel anderen in de bibliotheek zouden zijn, op deze zondagmorgen. Hij had een slapeloze nacht gehad, niet door een feest of problemen met vrienden of de liefde. Nee, door de medicijnen had hij wakker gelegen. Door de verslavende rottigheid die doktoren maandelang gedwongen zijn lijf in hadden gestuurd. Waardoor hij nu het grootste deel van de tijd gelaten zijn pillen innam. Om een aanval te voorkomen, geen woedeaanval, die ontkende hij te hebben, maar een soort afkick-verschijnselen. Gisteravond had hij echter een glinsterende felrode ampul laten liggen. Hij had het medicijn met zijn schoen verbrijzeld en het rode poeder over de vloer van de toiletten uitgesmeerd. En daar had hij vannacht voor moeten lijden. Hij deed het vrijwillig, omdat hij van de pillen afwilde. Hij kon het aan, negeerde de pijn met zijn ijzeren wil en verkilde hart. Maar het feit dat hij nu prikkelbaar en sneller, nog sneller geïrriteerd was zou de eerstvolgende voorbijganger duur komen te staan. Die zou, zonder het eerst zelf te beseffen, degene zijn waarop hij zich af zou reageren. Maar er kwam niemand, de gang was uitgestorven, en Dominic's woede zakte weer een beetje weg. Hij zou dan maar voor plan B gaan, verder werken aan zijn verslag voor duistere magie. De leesstof was veel te simpel, maar hij zou het zorgvuldig doornemen om alles niet slechts uitmuntend, maar perfect uit te kunnen voeren. Hij opende de houten deuren en stapte de op het oog verlaten bibliotheek binnen. Doelgericht liep hij door de ruime zaal heen. Hij koerste op de boekenkast achterin af. Daar aangekomen gleden zijn ogen systematisch over de titels, scannend en zoekend naar de juiste naam. Maar daar, precies waar zijn boek zich bevond was slechts een lege ruimte. Een open gat, waarachter de houten wand van de kast te zien was, in plaats van het boek dat hij zocht. De woede van daarstraks borrelde weer in alle hevigheid in hem op. Hij bleef kalm, overdacht rustig de mogelijkheden. Hij zou kunnen proberen het huiswerk zonder het boek te maken. Maar dat zou lastiger zijn en daarbij zou hij onnodige fouten maken. Dat was dus geen optie. En verder kon hij het boek gaan zoeken, het boek waar hij recht op had, en het terugpakken. O, degene die het hem lastig maakte had een probleempje. In zijn hoofd, door slaapgebrek nog onredelijker redenerend dan anders, had de ander het boek gestolen van hem, gejat, enkel om hem dwars te zitten. Vijand, schoot door zijn hoofd. Onbewust had hij de keuze om het boek terug te krijgen al gemaakt en doorzocht de bibliotheek. Het was geen uitleenboek, dus moest het zich nog ergens binnen deze muren bevinden. Ergens, op een sofa of een stoel, zat iemand de woorden te lezen die hij wilde hebben. Daar! Op een houten bank zat een meisje, verdiept in haar boek. Of was het zijn boek, dat hij zocht? Hij liep geruisloos naar haar toe en  bekeek het boek. En ja, zijn boek. Hij trilde kort, maar werd dan ijzig kalm. Hij bukte iets, zodat hij op gelijke ooghoogte stond. Met zijn wijsvinger kantelde hij haar kin omhoog, weg van de tekst. Zodat ze hem in zijn kille ogen moest kijken. Hield haar kin met een hand vast en streeld kort langs haar kaak met een losse vinger. "Dát is mijn boek..." sprak hij, met een korte pauze na het woord dat. "Geef het en zoek wat anders, iets simpelers om te lezen, sweetheart." Hij glimlachte, een mix tussen haat en koele charme. Neerbuigend keek hij haar aan, in zijn woede merkte hij haar schoonheid niet op. "Nu." zei hij kil en hij stond weer op. Stak zijn hand uit. Wachtte op zijn rechtmatige bezit.

[tadaa, hoop dat er geen rare woorden instaan, if so: autocorrect x'D en yay boekfight ]

De serene sfeer in de bibliotheek was verdwenen. De vrede verbroken door de kat van het meisje, die hem blazend tegemoet trad. Mooi beest, maar nog steeds: beest. Nog lager dan de kleutertjes hier op school. Hij had geen respect voor huisdiertjes, de fluffy gehoorzame slaven van afschuwelijke mensen. Enkel bijzondere wezens, met intelligentie en een eigen wil konden nog op zijn belangstelling rekenen. En nu hij nog wat beter keek kwam hij tot de conclusie dat dit best zo'n wezen kon zijn. Door de woede en vermoeidheid was hij minder oplettend en scherp, hij nam het wezen opnieuw zorgvuldig op. De ogen van het dier straalden een bepaalde agressie, maar ook intelligentie uit. Ook het meisje was bijzonderder dan hij op het eerste gezicht had gedacht. Toen zag hij enkel een kleine leerlinge die eens gauw terug moest geven wat van hem was. Maar ze had felle rode ogen die zijn blik onbewogen trotseerden. Een blanke, smetteloze huid en een vrij mooi lichaampje, popperig klein. De stand van zaken was dus: klein, bloedmooi meisje met zwaar agressief beestje. En zijn boek, ze had zijn boek in haar vieze, gluiperige handjes geklemd. Dat was de hoofdzaak, hij had geen zin in een lief toneelstukje of spelletje met dit kind. Hij keek naar de kat, het leek in ieder geval op een kat, benieuwd wat het zou doen. Zou het echt aanvallen? Hij was alert, bedacht op onverwachte bewegingen van het dier. Klaar om zijn magie te gebruiken als het nodig was. Maar voor er iets kon gebeuren sprak ze het dier kalm toe. Het ging gehoorzaam liggen, liet zich door het meisje aaien. Ze had hem Ray yui genoemd, of iets in die richting. Leuke naam hoor. Wat hem deed denken, wilde hij zich voorstellen aan dit wicht? Nee, het ging hem alleen om het boek. Dat was in zijn hoofd nu uitgegroeid tot een bezitting van levensbelang, hij moest en zou deze confrontatie winnen. Zoals hij altijd deed. Winnen, het vernietigen van zijn slachtoffers. Alles ging zoals hij dat in gedachten had en niet anders. "Deze jongen weet duidelijk niet wie hij voor zich heeft en daarom vergeven we hem deze vergissing.” Wie hij voor zich had? Een of andere domme, kleptomane leerlinge, die hem van zijn boek had beroofd. Een ordinaire dievegge. Die over zichzelf sprak in het meervoud, als de eerste de beste gestoorde gek met een persoonlijkheidsstoornis. Tenzij ze namens haar schattige katje sprak, wat ook nog vrij verachtelijk was. Maar hij dacht na, liet zijn ogen nog eens over haar gelaat glijden. Het had iets. Iets bekends, maar wat? Hij kon het niet precies benoemen. Maar ze sprak zo koel en hooghartig, deed alsof het een wonder was dat hij haar niet kende en niet aanbad. Het klonk als... Als een adellijke verwende dochter. Van een of andere rijke familie naar hun armzalige schooltje gegaan om daar zijn boek in te pikken. Hij liet geen blijk van herkenning in zijn houding doorschemeren, ze werd nog steeds aangekeken als een zwáár minderwaardige dief. Ze deed niet eens meer moeite om lief te lachen toen ze hem beval los te laten en een ander boek te zoeken. Hij hield haar nog even vast, gleed met zijn vingers op haar gladde huid. Grijnsde dan en kneep even zachtjes in haar wang. Alsof ze een klein, schattig kindje was. "Bedankt voor de vergiffenis en nogmaals mijn diepste excuses voor het bezoedelen van uw ivoren huid," sprak hij spottend. "Al zou ik bij god niet weten waar ik jou en je lieve kitten van zou moeten kennen, kleine meid." Even keek hij in de verte, deed of hij nog eens na over haar gezichtje. Hij schudde overdreven spijtig zijn hoofd. "Nee, helaas. Vertel me je schijnbaar beroemde naam maar, liefje." Hij was tot de conclusie gekomen dat ze waarschijnlijk van de Ravins kwam. Hij had al geruchten gehoord dat alle kinderen van de rijke familie naar Starshine Academy waren verhuisd. Maar dat mocht ze hem zelf vertellen met haar arrogante stemmetje. "Oh, en voor je het vergeet... Ik wacht nog steeds op mijn boek. Mijn geduld raakt op. Stop met die kinderachtige spelletjes en geef het maar aan mij." Hij keek op haar neer als ze zo op het bankje zat en dat beviel wel. Dit maakte van haar het kind en van hem de dominante persoon. Hij bleef staan, al was hij moe van de slapeloze nacht. Dit was een van die ontmoetingen met gelijke mensen. Of in ieder geval mensen zonder domme vrolijkheid of naïviteit. Wat ze interessanter en lastiger te beïnvloeden, uitdagender, maar nauwelijks minder verachtelijk maakte.

[Thunthunthun, dit gaat op oorlog uitdraaien vrees ik xD Zwaarden en heel veel hatelijke blikken ]

De kat en het meisje waren allebei bijzonder. Dat had hij meteen gevoeld. Niet zomaar een klein petieterig meisje, maar eentje met een groot ego en een scherpe tong. Types die hij ergens wel mocht. Voor zo ver hij ooit iemand mocht. Een soort herkenning en uitdaging in hun aanwezigheid, die de ontmoetingen altijd amuserend en intens maakten. Ook nu gleed een geamuseerde lach over zijn bleke gezicht. De felle woorden. Als wapens met scherpe punt op hem afgeslingerd. "Wat doet een naam er toe? Het gaat om de presentaties.” O ze ging het zo spelen? Mysterieus en hooghartig, hoe bekend was die houding. Maar haar arrogante gezichtje herkende hij inderdaad als een Ravin, na zorgvuldige inspectie. Ze was behoorlijk knap, met haar zwarte krullen en rode ogen. En zijn type ook, fel en van zich afbijtend. Maar door het inpikken van zijn boek was ze weggevallen als serieus lustobject of speeltje. Nee, dit was ernst. Oorlog. Zijn. Boek. In haar handen, op haar schoot. "Presentaties? Je bedoeld zeker prestatie's, liefste. Een kleine verspreking?" Hij glimlachte smalend. Kom nou, zulke fouten maken was beneden haar niveau. "Achja, fouten zijn menselijk, hè. En ik verbeter mijn medemens graag, misschien leren ze wat." Weer die neerbuigende smirk. Want zij wilde waarschijnlijk niet met mensen, met het gewone volk vergeleken worden. Die waren haar te min. Des te beter dat ze nu per ongeluk een minuscuul foutje had gemaakt. Dat greep hij natuurlijk meteen aan. Zwaktes en misstappen werden genadeloos afgestraft en uitgebuit. Hij had zoet en vrolijk gesproken. Alsof hij daadwerkelijk plezier beleefde aan het verbeteren en onderwijzen van anderen. Jeetje, wereldverbeteraar die hij duidelijk was. Hij deed het gráág, anderen helpen.
En o wat fijn ze was de beste leerlinge van de school. Hij klapte langzaam drie keer in zijn handen, spottend lachend. "Gefeliciteerd, meis." fluisterde hij mierzoet. Na zijn bedreigingen om het boek te bemachtigen sloeg zij terug. Ze had het gore lef te insinueren dat hij niet intelligent genoeg was. Zijn lach versmalde kort, maar gauw herstelde hij zich. Ze kon hem niet raken met haar domme zinnetjes. Maar het gebaar waarmee ze het boek rustig het hare claimde irriteerde hem mateloos. Hij bleef onbewogen staan, maar vanbinnen kookte hij. En dat was niet goed, maakte hem agressiever en minder berekenend. In zo'n bui had hij zijn rivaal aangevallen en bijna vermoord. Zo ver zou hij bij haar heus niet gaan. Hij moest zijn reputatie ongeschonden houden en vechten met kleine meisjes paste niet in dat straatje.

Ze keek hem aan, op ieder ander moment had hij dit verleidelijk gevonden, en sprak verder. Ze was duidelijk een uitdaging. Zo goed geoefend als ze hem lieflijk aankeek. Maar hij verkoos het boek nu boven haar, honderd procent. Tja, het in haar handen laten stond gelijk aan verliezen. En hij verloor niet. Nooit.  De enige keer dat hij verloor had hij uitgebreide en keiharde wraak genomen. Dat was nog op de basisschool geweest. De hele Yazuki-affaire liet hij liever onbesproken, of dat nou verloren was wist hij niet. Maar in deze confrontatie zou hij de zege behalen. "Goh, het lieve kleine meisje heeft een pluizig katje nodig voor haar bescherming? Kan ze het niet zelf afhandelen? Maak je niet druk, ik val nog helemaal niemand aan, lieverd." Hij glimlachte vredelievend. Hij dacht even na, wat stond er ook alweer in dit boek? En dan sprak hij zonder aarzelen verder, dacht niet na over of dit wel slim was. "En anders... Je bent toch de áller-állerbeste leerlinge? Aan je magie zou je dan genoeg moeten hebben..." Hij glimlachte liefjes, alsof hij haar uitdaagde om het tegendeel te beweren. "Dus geen reden om je lieve diertje in actie te laten komen. Of zijn de natuurgeesten en angst-illusie's in dit schattige boekje nog te lastig voor je kleine hersentjes en kan je je enkel met een zwart rookpluimpje verdedigen?" Hij spotte met haar, daagde haar uit. Wilde een indicatie van de sterkte van haar magie. Want ze beweerde zo goed te zijn, maar hij kon zich niet herinneren haar ooit in een van zijn duistere magie klassen te hebben ontmoet. Terwijl hij opvallende verschijningen en persoonlijkheden meestal wel opmerkte en van gezicht herkende. Dus het was tijd voor een test, een misschien wat gevaarlijke en roekeloze zet, maar hij moest haar uit die comfortabele positie krijgen. Ze mocht geen moment denken dat dit voorbij was of hij het op zou geven. En daarbij was hij wel benieuwd, ze had inderdaad iets krachtigs om zich heen hangen. Zou wel eens een waardige tegenstander kunnen zijn. Er was een manier om het te ontdekken zonder zich in een gevecht te storten, die wellicht zou werken. "Kom kom, niet verlegen zijn, laat eens een klein trucje zien. De schaduwdanser van pagina 18 misschien? Of heb je iets anders in gedachten?" Hij glimlachte scheef en zond haar een aanmoedigend knikje. Kalm zette hij een paar stappen om haar heen en ging dan zitten. Dominic keek haar koeltjes aan en lachte liefjes. "Ga je gang, dame zonder naam... Laat eens wat zien." Hij was werkelijk benieuwd of ze hem een idee zou geven van haar kracht en zo ja hoe. Welk duister wezen zou ze oproepen, wat zou ze doen. Onvoorspelbaar rotkind.

[Ik hoop dat je er wat mee kan. En anders zeg je het maar hoor~!]

Ze was echt een etiquette-popje. Met haar arrogante houding en haar stijve rug. Hoe ze knikte na zijn spottende geklap. Horror. Ze was net een popje. Een breekbare, porseleinen pop. Zo'n ding waarmee je niet spelen mocht, oh nee! Die was enkel om naar te kijken, te veel waard voor groezelige kinderhandjes. En im haar geval was iedereen zonder adellijke naam en reusachtig kasteel minderwaardig en moest uit haar perfecte buurt blijven. Bah. Ja, hij keek zelf ook neer op mensen. Maar niet om hun naam en afkomst. Enkel omdat het naïeve kotsmisselijkmakende kindertjes waren. Misschien waren zijn redenen om haar te verafschuwen niet zo goed, maar dat was nooit echt zo. En het verafschuwen van anderen was nou eenmaal een moeilijk af te leren reflex. En in haar geval volkomen terecht. Ze was minder. Zo veel minder dan hij. Misschien een uitdaging, ergens in dat poppenlijfje zat wel wat kracht, maar nog steeds een minderwaardig schepseltje. Even dacht hij dat ze zijn verzoek om een  demonstratie zou afwijzen. Omdat ze het niet kon, misschien. Of omdat ze het niet wilde. Of welke andere reden er in haar achterlijke hoofd op was gedoken. Maar nee, ze gooide het boek dicht. De klap galmde door de muisstille ruimte. Terwijl hij haar hatelijk en uitdagend aankeek zag hij in zijn ooghoek de kat bewegen. Liet ze dat beest nou serieus op het boek liggen?! Cultuurbarbaar. De barbaar schonk hem een charmant lachje dat hij met een spottende grijns beantwoorde. Hij maakte met een handbeweging duidelijk dat ze nu wel mocht beginnen hoor. Hij had immers niet de hele dag de tijd. Toen ze meldde geen duistere magiër te zijn trok hij even verbaasd zijn wenkbrauw op. Wat was dit felle kind dan? Toch geen zweverige luchtbestuurster of bomenknuffelaar? Nee, die twee vielen direct af. Ze draaide kort aan een zwarte lok haar. Als hij niet zo gefocust was op het boek zou hij het een aanlokkelijke beweging hebben gevonden.  Want naast vreselijk irritant was deze jongedame ook bloedmooi.  Play with fire and you'll get your fingers burned. Hoe toepasselijk. Want dit meisje paste naar eigen woorden de uitdaging aan. En zette haar hand in vuur en vlam. Ze had eindelijk een van haar leren handschoentjes uit gedaan en een slanke hand kwam bloot te liggen. Om daarna dus in vlammen gehuld te worden. Hij liet geen emotie behalve koele neerbuigendheid door in zijn gezicht. Grinnikte dan geamuseerd. "Wat een mooi kampvuurtje, pumpkin. Heb je toevallig ook nog een gitaar en marshmallows? Dan wordt dit ons eigen padvinder-feestje..." Hij glimlachte opgetogen. De volgende opmerking canvast meisje bracht een meewarige uitdrukking op zijn gezicht. Teleurgesteld door haar domme idee. Hij legde nadenkend zijn vinger op zijn wang. Dacht even o zo geconcentreerd na. "Mooier? En sierlijker zeg je... Hmm. Let's aggree to disaggree." Hij lachte zijn witte tanden bloot. "Zo'n klein kaarslichtje is niet bepaald... Indrukwekkend. Laat staan mooi. Enkel slappe romantische typjes verkiezen een gezellig haardvuur boven échte magie." Hij grijnsde neerbuigend. "Ik bedoel... Zelfs een kind van 5 kan een lucifer afstrijken, het simpelste tienerjoch kan een aansteker hanteren." Heerlijk. Hij was geërgerd en uitte dat door op alle mogelijke manieren dit kind te irriteren en te bespotten. En daarbij... Hij verachtte andere magiesoorten werkelijk. Vooral de zweverige delen ervan. Vuur kon er nog wel mee door, maar dat ging hij dit kind niet vertellen.Nee, die mocht hem uitleggen waarom haar schattige hartverwarmende magie wel beter was. Niet dat ze zijn spottende grijns daarmee kon laten verdwijnen. Hij vond het leuk dat ze een uitdaging was, maar kreeg er nu wel weer genoeg van. Had de neiging het boek weg te grissen en verder te gaan met zijn belangrijke zaken. Ze verspilde zijn tijd...

Ze begon een kalme weerlegging van zijn woorden. Waren ze het alweer oneens. Little child. Jeetje, ruzie over magiesoorten. Alsof ze ooit zijn mening zou kunnen veranderen. En zijn mening was de juiste. Natuurlijk was het juist. Gebasseerd op logica, gezond verstand. Feiten. De minzame, neerbuigende blik groeide zo mogelijk nog erger op zijn zelfvoldane gezicht. Ook toen ze naar hem toeboog staarde hij onbezorgd en zonder een spier te vertrekken in haar ogen. Alle stille gedachten over de uitdaging die ze vormde bleven onopgemerkt. De twijfels of ze misschien een van de weinigen was die zijn kou konden evenaren of weerstand boden. Nee, ze mocht niets zien van dat alles. Opgesloten achter een bevroren muur met een slot van jaren oefening en ijzeren wilskracht. Ze was afval. Een prullenbak was een te eervolle plek voor haar. Ze was enkel goed als voetenveeg, maar gedroeg zich alsof ze deze plek zo ongeveer bezat. Er zat kracht in dit meisje, dat bekende hij niet geheel van harte. En al helemaal niet openlijk. Niet aan haar. Nooit. Hij zou geen positief woord over zijn lippen kunnen krijgen tegenover haar, tenzij het doordrenkt was met de ijzige spot die in zijn blik en stem lag. Onwetend? Hij? Enkel omdat hij niet onder de indruk was van haar schattige trucje. Omdat hij niet voor haar boog, niet op de grond lag en om genade smeekte aan de hoge dame. Met die attitude van haar zou ze makkelijk koningin kunnen zijn. Van een of ander landje vol onopgeleide boerenpummels dan. Meer verdiende ze niet, arrogante boekendief. De nieuwsgierigheid gemixt met spot was nu volkomen verdwenen. In deze korte tijd had ze een golf van haat opgewekt, die hij omzette in een haast ijselijke sfeer om hem heen. Als je in zijn ogen keek zag je kou, kou die rillingen over je rug deed schieten. Al was het zomer. Maar dit meisje, ja ze had haar naam nog steeds niet gemeld, brak niet onder zijn blik. Was waarschijnlijk wel wat gewend als ze hem weerstond. Ze legde haar hand om haar gezicht, het vuur nog steeds geactiveerd. Gretig likten de vlammen langs haar blanke huid. Haar zwarte haar schitterde en ze zag er vast betoverend uit. Maar de haat blokkeerde de meeste gedachten. Zij was zijn verleiding niet waardig. Al zou ze het niet leuk vinden als hij toenadering zocht. De vorige keer dat hun huid contact had gemaakt had ze furieus gereageerd en hem bevolen los te laten.  Ze was nu met een betoog bezig over alle prachtige dingen die magie kon doen. Goh. Hij gaapte verveeld en leek het zonlicht dat door de ramen heen sijpelde duizend maal interessanter te vinden. Was het natuurlijk ook. Zij was saai. Maar toch luisterde hij nauwkeurig naar haar woorden. Al had hij technisch gezien nooit gezegd dat enkel duistere magie waardig was, dat concludeerde de simpele ziel toch. Hij rolde met zijn ogen en keek op een klok. Ze nam te veel tijd in beslag. Maar weglopen was opgeven. En dat betekende dat hij haar liet winnen. En dát nooit. Ze verdiende het niet, bleef hij herhalen, minderwaardig, mislukt, incompetent. Imperfecte Raziaanse furie. Of in ieder geval met schattige vuurmagie. De schattige magie zette de bibliotheek in de fik, concludeerde hij geamuseerd. Tot zijn verbazing was ze nu overgegaan op een indrukwekkendere demonstratie. Hij zag het vuur niet alleen, voelde het ook. Maar hoe warm zijn huid ook voelde, zijn blik bleef koud. Werd een tikkeltje geamuseerd, maar algauw weer spottend. En verder emotieloos. Al had er onbewust een klein lachje over zijn gezicht geslopen. Want magie, machtige magie, wist hem zeker te boeien. En eerlijk is eerlijk, dit was niet niks. Het was nog steeds geen onmogelijk lastige prestatie, niets bijzonders. Dat bedacht hij, hield vast aan dat idee, al was het niet geheel waar. Het was indrukwekkend geweest, maar dat liet Dominic niet merken. De vurige vorm verdween. 'Een dráák? Wauwie... Dat heb je zeker uit je grote sprookjesboek, nietwaar? Schattig.' Hij schoot een donkere sliert rook uit zijn twee samengeknepen vingers. Blies zachtjes tegen de substantie, die bleef zweven. Er vormde zich een typisch romantisch kasteeltje. Ongeveer zo groot als zijn vuist. Hij knipoogde, maar wist zelfs dat vol spot en haat te doen. Hij vertrok een vinger en het gebouwtje zweefde voor haar neus. Zo gedetailleerd en realistisch dat je bijna zou verwachten dat als je op de poort zou kloppen een lieve prinses open zou doen. 'Dan ben jij zeker de hulpeloze schoonheid? Al zou stiefzus passender zijn...' Hij glimlachte scheef. Waarom hij over sprookjes sprak wist hij niet precies. Maar hij dacht dat het onbenullige, kinderachtige ervan haar zou irriteren. En dat amuseerde hem dan weer. Nietsvermoedend glimlachte hij vriendelijk. O zo vriendelijk. Lieve jongen die hij was. 'Oh, en nog over je zogenaamde argumenten... Watermagie, lichtmagie, prachtige dingen die je daar mee kan doen. Ik heb nooit gezegd dat lichtmagie minderwaardig is. Ik beheers het zelf ook, snoes.' De gladde leugen verliet soepel zijn lippen, geoefend als hij was met leugens. Hij haatte lichtmagie. Maar beheerste het wel, dus hij had zelfs deels de waarheid gesproken. Wonder. haalde zijn vingers van elkaar. Die hadden zijn magie gestuurd en de structuur vast gehouden. Met een felle lichtflits die de hele ruimte wit kleurde schoot hij zijn tweede magie erop af. Nu explodeerde het kasteel langzaam. De hoge toren scheurde en brak. Viel een stukje en spatte dan uiteen in zwarte koude mist. Met een laatste beweging had hij die mist op haar gezicht afgestuurd. Kleine 'spettertjes' kou kwamen op haar afsuizen. Per ongeluk natuurlijk. En ze mocht best boos worden, maar hij vond dat enkel leuker.  'En ik weet zeker dat je pappa en mamma ontzettend trots zijn op je kaarsvlammetjes. Maak je niet ongerust, daar krijg je rimpels van op dat mooie gezichtje.' Hij dacht even na, keek naar haar gelaat. Mooi, maar hatelijk. 'Er zijn vast wel enkele vuurmagiers die er mee door kunnen, maar met moeite. Ach, je kan jezelf wel lekker warm houden?' Hij grinnikte en keek haar uitdagend aan. De woordenstroom had zo veel mogelijk tests bevat, om te zien of Miss perfect een zwakke plek had. En verder natuurlijk de gewone haat en neerbuigendheid.

[Hoop dat het niet te vaag is, geschreven in slapeloosheid --"]

Hij grijnsde haar vriendelijk toe. Alsof het laten ontploffen van een kasteeltje een teken was van vriendschap en wederzijds respect. Yeah right. Als er iets was wat hier miste was dat wel respect. De positieve emotie's waren ver te zoeken en vervangen door haat en irritatie. Daarnaast ook een grote portie rivaliteit. Rivalitieit om een boek. Want zij wilde niet opgeven en hij al helemaal niet. Nooit. Zijn boek. Dacht de trut nou echt dat ze hiermee weg zou komen? Ze kon dan nog zo hoog en adelijk zijn als ze wilde, ze was dom, irritant en naïef. Verdiende het boek niet. Want in dat boek stond informatie die hij nodig had. Maar bovenal was het nu een symbool geworden. Iets om naar te streven. De winnaar zou het boek hebben, zou het beste zijn, het langst vol hebben gehouden. Had de ander gebroken. En dat zou hij zijn.

Oh, ze had weer wat domme opmerkingen klaar liggen. Zo te horen zat er echt een oneindige voorraad aan stommiteit in dat kleine hoofd opgeslagen. Dat hij naïef was. Hij grinnikte zachtjes, geamuseerd leek het haast wel. ''Vuur-magiërs beheersen ten minste nog een echt element, dat kunnen licht- of duister-magiërs niet zeggen.'' Haha. Goede grap. Of wacht... Ze meende het natuurlijk serieus. Hij schudde meewarrig zijn hoofd. Teleurgesteld door zo veel domheid. ''Zoals ik al zei, schat, daarvoor hebben we lucifers uitgevonden. Vuurmagie, woehoe. Zo uniek, sorry, newsflash: Licht is in zeer geconcentreerde vorm ook in staat om een zeer hoge temperatuur te bereiken. En dan vraag ik me ook af... Jij vind duister en licht nergens voor nodig. Hoe wilde jij je voortbewegen in volkomen duisternis? Er zou geen dag of nacht zijn, er zou niets zijn naast jouw leuke kampvuurtje. Erger nog, hoe wilde jij aan eten komen als licht essentieel is voor de fotosynthese van planten?'' De spottende lach was vervangen door iets neerbuigends, een leraar die zijn domste leerling nog één keer probeert uit te leggen waarom 1 plus 1 écht twee is. Want zo simpel was het. 1+1=2 en duistere magie lag ver boven alle andere magiesoorten. En zelfs zijn lichtmagie verdedigde hij, stelde hij even boven vuurmagie. Alles om haar te laten weten dat ze niets was. Minderwaardig, nog nuttelozer dan een aansteker. Maar ik zou je nu willen verzoeken om me weer alleen te laten, lieveling. Ik zou graag verder gaan met studeren.'' Hij grijnsde smalend. Zijn blik zei al genoeg. I couldn't care less. Ja, daar waren niet eens woorden voor nodig. Ze moest niet denken zo makkelijk van hem af te zijn. Studeren. Yeah right. Niet met zijn boek. Dus hij ging gewoon rustig verder met de discussie. Besloot er een pijnlijk puntje in te gooien. Of dat in ieder geval te proberen. ´´Oh, en verder.. De meest krachtige magiers beheersen duistere magie. Ik weet niet of je de Ravin-familie kent...?'' vroeg hij met zangerige stem. In de wetenschap dat zij zelf ook een Ravin was. Ja, hij was er tijdens het gesprek achter gekomen dat dit waarschijnlijk een verwant was van die grote adelijke familie. En toch verdedigde ze niet de magie waarom de heersers van die familie momenteel bekend stonden. Vreemd. Dus dat was het proberen waard. Ja, Dominic had veel kennis van de adelijke familie's. Daarom vermoedde hij dus dat dit meisje met haar krullende zwarte haar daarbij hoorde. En anders was het ook geen probleem, want het voorbeeld bleef goed. Hoewel hij dit nooit toe zou geven vond hij het onterecht dat hij niet ook een hooggeplaatste familie had. De stumpers waren nergens goed voor geweest, wat tot hun dood had geleid. Nu niet over nadenken. Dood is dood. Focus je op het volkomen vernietigen van Miss perfect. ''Als ik me niet vergis hebben die een stel zéér sterke darkmagic beoefenaars.'' Een klein duivels grijnsje speelde om zijn lippen terwijl hij nauwkeurig haar gezicht bekeek, op zoek naar de reactie waarop hij hoopte. ''En zo kan ik nog wel meer voorbeelden opnoemen, pumpkin, als dat nodig is.'' sprak hij luchtig. Vrolijk, want dit was toch gewoon een gezellig gesprek?