General check up. {Alle leraren en stagiaires}

De zachte passen van Eir weergalmde zachtjes door de lege ziekenzaal. Haar doktersjas hing over de rugleuning van een stoel en op de tafel waar die stoel aangeschoven was lagen een paar andere dingetjes die Eir uit haar zakken had gehaald. In het zwakke licht wat door de half geopende gordijnen scheen was te zien dat de vloer lichtjes glom. Dit kwam omdat Eir was begonnen met het dweilen van de vloer. Ze was geschrokken toen Norwood haar de ziekenzaal had laten zien. Het was één grote onhygiënische bende. Die derderangs zusters die zolang de leiding hadden gehad over de ziekenzaal waren allemaal zo stom als wat. Zwaar geïrriteerd had Eir ze weg gestuurd. Daarna was ze begonnen met opruimen en schoonmaken. Na alle troep van de vloer te hebben gehaald was ze deze nu aan het dweilen.
Eir zette haar dweil tegen de muur en veegde het zweet van haar voorhoofd. Daarna liep ze met snelle pas langs alle ramen en trok overal de gordijnen open om licht door te laten. Ook zette ze de ramen open om een flinke bries op te wekken met haar magie zodat de vloer binnen een paar minuten weer droog was. Ze zuchtte even tevreden en borg de dweil op.
Het was al laat in de ochtend toen Eir eindelijk klaar was met de hele ziekenzaal weer netjes en brandschoon te krijgen. Ze maakte het laatste bed op en ging daar toen met een plof op zitten. Ze zat nog maar een paar seconden toen ze in een andere kamer de fluitketel hoorde roepen dat het water kookte. Eir stond op en verdween naar de andere kamer. Ze wist niet precies aan wie hij ooit had behoord, maar toen ze alle zijkamers van de ziekenzaal ging bekijken had ze deze gevonden. Er stond een groot tweepersoons bed, een kast voor kleding, een passpiegel, aan beide kanten van het bed een nachtkastje, nog een tafel met een paar stoelen en twee deuren. De een leidde naar een soort linnenkast en de ander naar een middelgrote badkamer. Er zat in elk geval een badkuip in dus Eir was erg blij geweest met haar vondst. Ze had besloten om in deze kamer haar intrek te nemen. Haar tassen en koffers stonden nog op het bed, maar de vaas met de zwarte rozen had ze in het zonlicht op de tafel gezet. Buiten alles wat er al in de kamer stond, bevond zich er ook een klein keukentje. Daar had Eir een fluitketel met water op gezet die ze er nu af haalde en het hete water wat erin zat in een theeglas schonk. Ze liet een paar suikerklontjes en een theezakje erin glijden en nam een klein nipje. Ondertussen liep ze naar de tafel waar ze een aantal papieren had liggen. Het waren een aantal medische documenten van leerlingen, maar ook van leraren en stagiaires. En daar was Eir iets aan opgevallen. Ze zag dat geen van de leraren of stagiaires de laatste tijd een redelijke dokters afspraak had gehad. Hoog tijd voor een jaarlijkse controle dus.

Eir had de dossiers van de leraren en de stagiaires gepakt en weer meegenomen de ziekenzaal in samen met haar thee. Ze floot vervolgens even kort op haar vingers. Direct kwamen er twee prachtige sier kolibrie's aangevlogen. Ze stopte vlak voor Eirs gezicht. 'Eostre, Cernunnos, ik wil dat jullie allebei één van deze mandjes nemen. Hierin zitten kleine opgerolde perkamenten met een lint eromheen die een uitnodiging bevatten voor een verplichte dokters controle. Ik wil dat jullie deze langs brengen bij alle leraren en stagiaires. Begrijpen jullie dat?' vroeg Eir de vogels. De kolibrie's knikten en namen allebei met een poten een mandje aan waarna ze door het raam weg vlogen. Op zoek naar de leraren en stagiaires. Eir keek ze even na terwijl ze weer een slokje van haar thee nam. Behalve dat zo'n controle verplicht was zag ze dit als een mooie kans om haar ''collega's'' te leren kennen. Zij gaf dan wel geen les, maar als personeel in de school hoorde ze er toch ook een beetje bij?

De ogen van Norwood waren verwijd. Hij hijgde nog na en keek naar zijn arm. De tattoo die er zat was een kryptisch iets had vreemd patroon maar hij hoorde er te zitten. De erfenis van zijn vader, een wapen met meerdere kanten. Hij had hem uitgeprobeerd als zeis maar had er geen bond mee kunnen vinden. Hij vond de zeis geen prettig wapen, desondanks zijn voormalige meester er feilloos mee overweg kon. Hij zweeg en keek even naar de boom waarop een ronde schietschijf was geplaatst. Norwood zijn ogen waren gericht op het middelpunt. Een zweetdruppeltje droop langs zijn wang over zijn nek en gaf Norwood een kille rilling. Een donkerblauwe boog hing in zijn handen. Was verbonden met een vreemd weefsel als een koord tussen zijn arm en de boog. Norwood verstevigde zijn grip op de boog. Hield hem weer recht op het doel gericht. Het richten bleef oefenen en Norwood had nog niet zo vaak met dit wapen gevochten. Hij spande de pees aan waar tussen het uiteinde met wit hars van een dennenboom een stevige pijl groeide. Norwood zijn linkeroog sloot zich langzaam. Hij keek vlak over de pijl, iets hoger dan het middelpunt. Hij liet los recht in de roos. Norwood glimlachte en trok nogmaals de pees aan. Hij sloot zijn linkeroog opnieuw. Hij richtte nogmaals op het middelpunt. Een tweede pijl vormde zich op de boog en zonder moeite hield Norwood de boog recht. Hij wilde loslaten toen hij merkte dat er een kolibrie op de pijl was gaan zitten. Norwood sloeg zijn boog nog naar rechts waardoor de pijl afweek naar een andere boom rechts van het doelwit. Norwood zuchtte even kort. Hij keek naar de vogel en zag dat het een mandje had. Hij pakte een van de perkamentrolletjes en knikte. Het vogeltje vloog weg naar zijn volgende halte. Norwood keek naar de boog die zich als duizende draden leek te ontbinden en zijn weg weer vond naar de arm van zijn schutter. Hij glimlachte en wreef over de tatoeage die weer dof werd. Zwijgzaam ging zijn blik naar het schoolgebouw. Norwood knipte in zijn vingers waardoor de pijlen van hars vergruisde en de plek op de boom weer herstelde. Hij draaide zich om en rende toen richting het schoolgebouw.

Zwijgzaam liep Norwood door de gangen en knikte opnieuw naar een leerling die hem begroette. Hij stak zijn hand op en keek opnieuw naar het perkamentrol. Het was verplicht maar zou hij wel gaan. Eir had zijn waanbeelden al eens gezien bij het trappengang. Als het weer mis zou gaan zou hij de dupe zijn. En als het daadwerkelijk een vloek was wilde hij de rest niet in gevaar brengen. Hij sloot zijn ogen en sloeg zijn vuist tegen de stenen muur naast hem en beet zijn kaken op elkaar. "Waarom...." mompelde hij. "Waarom juist nu..." sprak Norwood en keek naar zijn vuist waar een witte schaafwond op te vinden was. Dat zou wel herstellen. Hij zuchtte en liep verder. Hij draaide zich het kozijn om en stond nu in de deuropening en keek de nogal verlaten ziekenzaal in. Gezien de meerdere perkamentrolletjes in het mandje bleek het dus dat hij niet de enige was en hij was een van de eerste besefte hij. Norwood stak zijn hand op en glimlachend keek hij naar Eir. "Zo..." sprak hij kalm. "Het is een hele verandering dan die stoffige vloer die we hier aantroffen..." sprak hij kalm. "Hij zakte even door zijn knieën en ging met zijn vinger over de vloer om Eir even plagend te controleren. Hij knikte en grinnikte. "Je bent er net en nu al een harde werker..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij had het perkament weer opgerold en wierp nu op het bed naast dat van Eir. "Je had me geroepen..." sprak hij kalm en knikte naar het perkament. "Ik ben niet zo van de dokter bezoeken, maar ik las dat ik niet echt een keuze had..." sprak hij en keek kort rond voor hij ergens plaats zou nemen. Eir zou wel zeggen waar hij moest gaan staan, zitten of liggen.

$General check up. {Alle leraren en stagiaires} Pure_ignorance_divider3$

Automatisch dwaalden zijn prikkelbare gedachten weer af terwijl hij de incidenten van de afgelopen tijd in een rap tempo overdacht. En behalve dat ook de kwesties die hem al jaren bezighielden. Savador had er geen genoegen mee. Uda's eindeloze gezeur, Atheacina's spiegelbeeld dat voor hem in een totale verwarring resulteerde, de strikte opvoeding van zijn kinderen, de roddels over hem en zijn zogenaamde gepleegde misdaden die zich als een lopend vuur door de school een weg wisten te vinden, en de gesprekken met leerlingen die niet altijd even soepel verliepen. Wanneer eigenlijk wel? Hij slaakte een zachte zucht en pakte tussen drie vingers het halfgevulde wijnglas van de vensterbank. Een enkele slok kon wonderen verrichten, zoals altijd. De aangename effecten van de drank stelde hem nog altijd niet teleur. Eigenlijk was het een soort medicatie geworden om zijn verdere dagen door te komen. Zónder zich toe te hoeven geven aan zijn gesloopte staat. Verdomme, wat had hij het nodig. Kalm zette hij het glas weer terug op zijn plaats en herstelde zijn eerdere positie door zijn vuisten steunend op het marmer van de vensterbank te zetten en in een iets voorover gebogen houding uit het raam van zijn lokaal te staren. Saethion was hem door het openstaande raam op komen zoeken nadat hij zojuist een vuurmagieles had afgesloten voor de dagelijkse routine om zijn meester een aantal uur te vergezellen. De immens grote slang lag nu met zijn lange lijf half over de vensterbank en half over de leuningen van twee stoelen gedrapeerd. Het doorzichtige vlies was over zijn turkoois-gekleurde ogen geschoven, wat verriedde dat het dier nu in rustpositie verkeerde. Rust, bij Medusa. Ook zoiets dat hij wel graag zou willen, maar gewoonweg tekort kwam. Die jeugd van tegenwoordig rukte alles uit hem en hielden hem onder druk om onder hen koppige dwang al zijn inspanning in iets te moeten smijten wat er nauwelijks aan toe deed. Af en toe voelde hij zich meer een resercheur dan een leerkracht, want de dingen die ze voor hem probeerden achter te houden - tevergeefs. Voor een deel ook te danken aan deze grote jongen. Dankbaar streek zijn bleke hand over Saethions paarsachtige schubben. Hij wendde zijn blik af om zich te richten op een aantal ingeleverde werkstukken die hij over een tafel vlakbij het raam spreidde. Grammatica om van te huilen, tekstformaten zo klein dat hij overwoog om er meteen maar een groot kruis doorheen te zetten, informatie direct gekopieërd uit boeken. Alsjeblieft zeg, alsof hij zo dom was. 'Settle down, Saethion,' zijn bittere stem verhief zich op het moment dat de toch al onrustig geworden slang luid sissend uithaalde naar een vogel die vlak voor het raam fladderde. Savador had zijn handeling niet onderbroken om tussen de werkstukken te bladeren toen hij de slang toesprak, maar richtte nu langzaam zijn hoofd op om naar de kolibrie met een mandje vol perkamentrollen te staren. Traag trok hij een enkele wenkbrauw op. Hij moest zijn reflexen op de proef stellen toen hij zijn hand in een fractie van een seconde opzij schoot en stevig om Saethions bek klemde, wiens krachtige kaken zich anders om het kleine tedere vogeltje hadden dichtgeklapt. Nu was zijn snuit echter nog geen vier centimeter van de kolibrie verwijderd, en had hij het geluk gehad dat hij op tijd was geweest. Uit ervaring met slangen kon je blijkbaar nog wat profijt halen, in tegenstelling tot wat de meeste andere mensen hier op de school dachten. In een gris snaaide hij de vogel aan een staartveer en hield twee vingers om de keel van de vogel geklemd om met een onvoldane frons in het mandje te kunnen snuffelen. Niet eens vermeldde geadresseerden, of leek dat maar zo? Hoe moest hij dan kunnen concluderen of het veilig was, en niet een of andere zinloze valsstrik of iets dergelijks? Breinloos was hij niet, en ook het vertrouwen in mensen ontbrak bij hem als een groot leeg gat. Alles was verdacht of vreemd, klopte niet, of hij had er zo zijn erge twijfels over. Dat kreeg je ervan in een omgeving waarin je enkel gehaat en verafschuwd werd. Nonchalant trok hij één van de tientallen perkamentrollen uit de mand, trok het lint eraf en rolde het open. Zijn slangachtige ogen schoten over de regels, en naarmate hij het einde van de boodschap op de blijkbare uitnodiging naderde, hoe verder zijn humeur zonk. Pas toen hij het tot in het kleinste detail gelezen had, liet hij de vogel weer los. De kolibrie fladderde net zo snel weer weg als dat het gekomen was. Een uitnodiging voor een medisch onderzoek, really now? De frons tussen zijn wenkbrauwen verergerde zich terwijl hij het perkament in zijn handen nogmaals over las. Bah. Als het niet linea recta was geweest, had hij zich erop voor kunnen bereiden. Dan had hij de wijnfles wel in de kast laten staan. Nu zat het al in zijn bloed, en kon mevrouw de wonderlijke esculaap op basis van zijn drankfetish in het algemeen het feit bevestigen dat hij een alcoholverslaving had. Nog maar te zwijgen over zijn onstabiele rug. En verplicht; hoe durfden ze hem iets te verplichten? Maar het allergrootste struikelblok was nog wel dat zijn kleine probleempje waar hij zich nogal beschroomd over voelde ontdekt kon worden, en binnen een mum van tijd een feit werd op de school. Alles behalve dat. Het was al erg genoeg dat een toiletbezoek lang en moeizaam verliep door dat typische mannenkwaaltje. Zijn BMI was goed, daar was hij in ieder geval zeker van. Als één van de langste mannen hier op de school en zijn gewicht dat bij zijn lengte voldoende was gebleken. Het was op z'n minst iets waar hij zich niet druk om hoefde te maken. Hij voelde er echter weinig voor om in enkel zijn ondergoed op een weegschaal te moeten staan, of iets in die trant. Nu het hem langzaam weer te binnen kwam, meende hij zich ook te kunnen herinneren dat er een nieuwe schooldokter in dienst was. Een jonge vrouwelijke, altijd opwindend. Vooral als ze een goed figuur had in dat strakke doktersjasje. Maar het was niet zo gemakkelijk om bij de eerste kennismaking al uit de broek te moeten. En aangezien er meerdere uitnodigingen in de mand hadden gezeten, kwamen er vast wel meer. Kathy misschien ook..
Ondanks zijn absolute tegenzin wanneer het ging om medische onderzoeken, was dat toch al reden genoeg om wel te gaan. Hij had haar al te lang niet meer gezien. Alleen in zijn dromen, en dat telde niet. Savador rolde in een snelle beweging de uitnodiging weer op, schikte zijn stropdas nog even snel in een spiegel en verliet vervolgens zijn lokaal.

Op weg naar de ziekenzaal bedacht hij zich wat hij zich van een doktersonderzoek kon herinneren. Een koude stethoscoop op je borst, het meten en wegen, de bekende oogtest met de openingen in de figuurtjes. Dat was alweer jaren en jaren geleden, dus was hij er niet zeker van of dit op hetzelfde neerkwam. Hij kon het ook gelijk zien als een gelegenheid om kennis te maken met de nieuwe schooldokter, want dat was nog niet gebeurd, en om een middagje samen met Katherine in één ruimte te kunnen zijn. Satisfying much.
De lage hakken van zijn gelakte herenschoenen klonken door de gangen terwijl hij de ziekenzaal naderde, de uitnodiging daarbij nog in een hand geklemd. In tegenstelling tot wat hij in eerste instantie eigenlijk verwachtte, was de zaal op een vrouw - die waarschijnlijk de positie als de schooldokter figureerde - na leeg. Hij zag de andere al aanwezige persoon pas op het moment dat hij de zaal binnentrad. Niet Kathy, maar onuitstaanbare Norwood die zonodig weer braafjes als eerste aanwezig moest zijn. Onnozele dwaas. Savador negeerde hem straal, en schuurde enkel met de mouw van zijn overhemd even langs zijn schouder in het benende voorbijgaan. Zijn spijt en schuld en de opgestapelde haatgevoelens van zijn rivaal jegens hem sinds de dood van Malaika waren hem nog lang niet ontgaan. In feite wist hij nog steeds niet goed wanneer het veilig was om zich te vertonen in Norwoods bijzijn en wanneer niet. Meestal deed hij toch wel alsof hij als lucht voor hem was. Geen contact was beter contact in dat geval. Het tweede wat hem opviel was dat de zaal brandschoon was, alsof de nieuwe dokter er alles aan wilde doen om haar vestiging hier juist te doen laten verlopen. In een indirect gebaar van minachting naar Norwood toe, drapeerde hij zijn lange sluike lokken over een schouder en liep direct door naar de vrouw. 'Savador Jaellvìas Sathandiai, aangenaam en present,' stelde hij zich op beschaafde wijze voor met een korte handdruk. De zuinige glimlach die daarbij op zijn gezicht stond was niet nep, maar het kostte hem wel enige moeite in het bijzijn van Norwood. Dat schlemiel gaf hem immers weinig reden om te glimlachen. 'Je besloot maar direct van slag te gaan? Erg amicaal, dat zie ik graag. Zo bevlogen ook, in spijtige tegenstelling tot sommige anderen.' Hij hield de vriendelijke glimlach op zijn gelaat terwijl hij het zei, ook al zou het voor Norwood maar al te duidelijk zijn dat dat laatste over hem ging. Om verder niemand tot last te zijn, vouwde Savador zijn handen voor zijn onderbuik in elkaar en nam kalm plaats langs een muur. Daar zou hij zwijgzaam en geduldig wachten op verdere instructies en de rest.

Eir keek om toen ze een bekende stem hoorde. En omdat ze hier nog maar weinig mensen kende kon het ook niemand anders dan Norwood zijn. 'Een goede dag Norwood,' begroette ze hem met een opgewekte glimlach. Ook zij grinnikte even toen hij een opmerking maakte over de opgeknapte ruimte. 'Toen ik nog studeerde had ik een leraar die altijd zei dat je een werkplek net zo moet verzorgen als je huis. Ik weet niet of hij met studenten een kamer hebt gedeeld maar ik hoef liever geen beschimmelde koffie resten in mijn gootsteen terug te vinden,' zei ze met een flauwe glimlach. Daarbij gaf het een frisse indruk. Haar glimlach kreeg iets ondeugends toen Norwood haar wist te vertellen dat hij niet zo hield van dokters bezoeken. Ze zette haar kop thee op een tafeltje en kraakte even haar vingers alsof ze zich voorbereidde op een zwaar grondig onderzoek. 'Ja, dat zeggen ze allemaal,' grijnsde zei waarna ze vervolgens alleen maar haar kleding recht trok. 'Je hoeft nergens bang voor te zijn Norwood. Ik wil alleen maar weten hoe het met je gezondheid is gesteld, daarna kan je weer gaan. Dus zolang je armen er niet spontaan afvallen komt het allemaal goed,' stelde ze hem gerust. 'Kan ik iets te drinken voor je inschenken. Koffie, thee?' vroeg ze vervolgens terwijl ze naar de stoel was gelopen waar haar doktersjas overheen hing. Ze had het ding net aan toen ze meer voetstappen de ziekenzaal hoorde betreden. Eir haalde haar lange donkere lokken tussen de jas en haar kleding vandaan en draaide zich om. De man die binnen was komen lopen was er een die ze nog niet kende maar ze kon nu al zeggen dat hij overduidelijk Shadraans was. Verder had hij iets statigs dus Eirs volgende gok was dat hij hier best wel een positie bekleedde. Toen hij door de zaal liep, haar richting op, merkte Eir dat hij Norwood niet begroette. Hij negeerde de man zelfs. Geen goede vrienden dus. Eirs aandacht ging uit naar de manier waarop de man liep. Hij ontzag sommige spieren in zijn manier van lopen. Dat duidde meestal op een blessure. Waarschijnlijk aan één van zijn knieën of zijn rug. Toen de man vlak voor haar stond zag ze hem zijn hand aanbieden en stelde hij zich voor. Eir pakte zijn hand vast voor een korte maar stevige handdruk. 'Eir Brigid Vealven meneer Santhandiai,' stelde ze zichzelf op haar buurt ietwat zakelijk voor maar nog steeds met een vriendelijke glimlach. Wat Eir meteen al opviel aan deze man was de geur van alcohol die hij met zich mee bracht. Ze nam het hem niet kwalijk. Hij kon immers niet weten dat hij vandaag op controle moest komen. In zijn hele doen en laten had deze man in die paar seconden al laten zien dat hij met het nodige respect behandeld wilde worden. Eir raakte er steeds meer en meer van overtuigd dat deze man het schoolhoofd moest zijn en dus tevens haar werkgever. 'Ik hou van een schone werkplek. Dat houd je gedachten geordend en je geest scherp,' sprak ze op zijn soort van compliment. Ze zag dat de man die zich had voorgesteld als Savador tegen de muur was gaan staan. 'Kan ik u wellicht iets te drinken aanbieden. En mag ik u daarna verzoeken om te gaan zitten?' vroeg Eir kalm. Wachtend op antwoord liep ze naar het bureau waar ze de medische dossiers had liggen. 'Het spijt me dat ik zo plotseling een oproep heb gestuurd, maar in de medische dossiers die mij overhandigd zijn door mijn incompetente voorgangers heb ik kunnen zien dat het een flinke tijd geleden is dat hier ook maar iemand op controle is geweest. De gezondheids dienst schrijft voor minstens één keer per jaar een algemene controle uit te voeren anders kunnen ze de school sluiten,' legde Eir haar plotselinge acties uit. Ze vertelde het omdat deze beide mannen zich waarschijnlijk wel hadden afgevraagd waarom ze zo ineens werden geroepen.

$General check up. {Alle leraren en stagiaires} Pure_ignorance_divider3$

De vrouw was inderdaad jong en slank geschapen, zeker in dat bijpassende doktersjasje. Eind twintig, begin dertig zo ongeveer, gokte hij. Ja hoor, daar wilde hij wel voor op de behandeltafel liggen. Mooi. Des te beter. Het was niet dat hij het wilde of het op bewuste wijze verliep, maar in een omgeving waarin hij meer gevreesd dan geliefd werd, kon hij zijn troost vinden in wijn en de schoonheid van reine dames. En hoe jonger, hoe beter. Toch behield hij vaak zijn beschaving om maar niet direct te hard van stapel te lopen. Behalve als iemand bij hem over de schreef ging, bleef hij immers een Noord-Shadraan en daarbij een goedgemanierde gentleman in hart en nieren. Goed genoeg om er vertrouwen in te durven hebben dat de eerste kennismaking een voldoende indruk moest hebben achtergelaten. Doktersonderzoeken zoals deze woonde hij niet vaak bij. In de periode dat zijn rug dag na dag verslechterde en het zelfs zo erg was geworden dat hij op het randje van leven en dood balanceerde, waren het meer intensievere onderzoeken geweest om hem de nodige oplossingen te bieden. Nu had hij ook vaak genoeg hier in de ziekenzaal gelegen en had hij slechte ervaringen met de strakke witte bedden en de muffe ziekenhuisgeur - het viel op dit moment reuze mee. Schoon en smetteloos, in ieder hoekje en plintje. Hij kon zien dat Eir - zoals de schooldokter zichzelf voorstelde - er haar uiterste best op had gedaan. Iemand die meteen van slag ging waar ze voor op de school waren gekomen. Dat zag hij graag. Anders dan de nietsnuttige leraar of stagiaire die allereerst nog wat stonden te lanterfanten met de eerste de beste persoon die ze op het lanceringsplatform tegenkwamen. Werken voor je geld - luieren, stomzinnige affaires maken en lol trappen als een klein kind kon altijd nog later, in het bejaardentehuis. Savador schonk Eir op zijn beurt een beleefde glimlach terug. Potentie en discipline waren niet moeilijk bij haar terug te vinden. Zelf had hij ook ervaring op een piepklein gebied wat heelkunde betreft, als ex-tandarts zijnde. 'Ik hou van een schone werkplek. Dat houd je gedachten geordend en je geest scherp,' luidde Eir's reactie op zijn opmerking. 'Spijtig dat ik niet altijd hetzelfde kan zeggen.' Hij liet een zacht vreugdeloos gegrinnik horen. Met twee banen en een hoop werk dat daarbij kwam kijken had hij vaak niet eens de tijd om het kantoor netjes bij te houden. Het was afgemat aankomen bij zijn persoonlijke kamer op de lerarenetage, eten, de kinderen slapen doen en uiteindelijk zelf naar bed. Als hij niet nog eens extra werk had om af te handelen, althans. En als Uda niet half bezopen van haar werk kwam en mevrouw hem de hele avond lastig viel door hem van achteren te besluipen en haar ijskoude handen onder zijn overhemd te laten glijden: een duidelijke aantoning waar hij zich mateloos aan kon irriteren dat ze niet van plan was om het bed die nacht alleen voor het slapen te gebruiken. Het resulteerde in behalve een slecht humeur ook in slaaptekort. Onbedoeld wrevelig had hij Asema ook al meer dan een keer weggestuurd als ze niet meer kon slapen en om vijf uur 's ochtends bij hem in bed kroop om te knuffelen. Hij had zo zijn vermoeden dat het ook aan bod kon komen bij dit onderzoek. Het stak hem. Hij hield er niet van als iemand die hij nauwelijks kende binnen een korte tijd al zoveel over hem te weten kwam. 'Kan ik u wellicht iets te drinken aanbieden. En mag ik u daarna verzoeken om te gaan zitten?' Savador richtte zijn slangachtige ogen op haar, maar het leek een paar tellen te duren voor hij uit zijn balende gedachten terug naar de realiteit werd gehaald. 'Uiteraard,' antwoordde hij op een hartelijke toon. Hij kwam uit zijn statige positie bij de muur in beweging en liep verder de zaal in. 'Als je het ter beschikking in je voorraad hebt..' Aan de rugleuning trok hij een willekeurige stoel naar zich toe en wierp Eir over zijn schouder een blik toe. 'Thee, graag.' Thee was naast wijn iets dat hij ook vaak dronk, voornamelijk omdat het niet meer dan gewoon was om het bij iedere gelegenheid te drinken waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Kalmpjes zeeg hij neer op de zitting van de stoel, legde elegant zijn ene been over het andere en vouwde zijn handen weer in elkaar tegen zijn onderbuik. 'Het spijt me dat ik zo plotseling een oproep heb gestuurd, maar in de medische dossiers die mij overhandigd zijn door mijn incompetente voorgangers heb ik kunnen zien dat het een flinke tijd geleden is dat hier ook maar iemand op controle is geweest. De gezondheids dienst schrijft voor minstens één keer per jaar een algemene controle uit te voeren anders kunnen ze de school sluiten,' Savador zat wat met zijn stropdas te frutselen, nerveus over de mogelijke komst van Katherine, toen Eir's woorden tot hem doordrongen. Hij stopte zijn handeling direct en keek de nieuwe schooldokter even aan. Was dat zo? For bloody God's sake, waarom was hij daar niet over ingelicht. Slapende nietsnutten ook, daar op de grote kantoren van de overheid. Zijn mondhoeken trokken zich om tot een klein zuinig glimlachje. 'Dat is beslist geen probleem,' nam hij haar verontschuldiging weg. 'Het is eerder het geval dat we een lange tijd geen aanwezige schooldokter in dienst hadden, dus is het er ook amper van gekomen. Hoe dan ook - ' Hij nam even een kleine hoorbare ademteug en draaide zijn hoofd weer recht, zijn glazige blik afwezig gericht op een punt van de muur. 'Prettig dat je me er even over inlicht, dan kan het ingesteld worden als een jaarlijkse verplichting.' Zijn duim tikte bedenkelijk tegen de binnenkant van zijn schoen die over zijn knie rustte terwijl zijn gedachten ondertussen afdwaalden naar de vorige schooldokter. Mealena, een diep gekoesterde jeugdvriendin. Het meisje met de vlechtjes dat zijn vernederende situaties in de basisschoolklas wat draaglijker had gemaakt, zoals hij zich haar altijd had herinnerd. Teruggekomen als een volgroeide, maar beeldschone vrouw die net als hij al wat enkele jaren versleten had. Ongeveer even oud als hij, en als hun herontmoeting langer had mogen duren had hij nu ongetwijfeld een affaire met haar gehad in plaats van een simpele, van het relatiebureau afgesnaaide loeder zoals Uda. In tegenstelling tot haar was Mealena zoveel liever en begripvoller; ze had de positie als vervangende moeder over zijn kinderen stukken beter kunnen bekleden. Maar het had niet zo mogen zijn. Meer dan een wilde zoensessie op een willekeurig bed in de ziekenzaal was het niet geweest, en op een dag was ze niet meer op de school te bekennen. Ergens wel spijtig.
In een langzame beweging wisselde Savador van been en wierp een korte blik op de gang, opnieuw straal langs Norwood heen. 'Ik neem aan dat er nog meer komen?' vroeg hij op een rustige toon zodat er geen blijk was van ongeduld terwijl hij Eir weer aankeek. Een onnodige vraag waar hij het antwoord al op wist, maar toch. Het klonk aangenamer om het gesprek op gang te houden dan in doodse stilte af te wachten en zich te ergeren aan Norwoods aanwezigheid, of steeds afgeleid te worden door de lichte zenuwen als de roodharige vrouw waar zijn hart sneller van klopte opeens in de deuropening stond.

Norwood glimlachte op de begroeting en keek even schuchter rond of hij enige tekenen van diezelfde waanbeelden zou kunnen vinden. Maar het was tot nu toe veilig en er was geen teken om zich zorgen te maken. Maar ergens maakte Norwood zich toch zorgen dat het plaats zou vinden. Hij keek even naar zijn horloge en glimlachte vriendelijk naar Eir toen ze sprak over de schone werkplek. "Je zal zo ongetwijfeld geen schimmelvezel tegenkomen..." sprak hij kalm en knikte. Het was in ieder geval een verbetering. Hij bekende dat hij niet zo van de doktersbezoeken was. Als hij zich niet ziek voelde was er ook geen rede vond hij. Hij vond het dan ook niet nodig om jaarlijks voorbij te komen. Het feit dat het verplicht was maakte het hem alleen maar makkelijker op om te blijven. Leuk grapje, geen arm spontaan afvallen. Zolang je niet achter mijn recentelijke waanbeelden komt vind ik het al best... sprak hij kalm. Hij wilde hier niemand bij betrekken. Iedere betrokkenen kon een blokkade worden of erger, leiden tot een nieuw verlies in zijn sociale kring. Eir was geen verkeerd persoon vond Norwood en hij mocht haar wel. Wat was dan het probleem om toch even de ziekenzaal te betreden. Het ongemakkelijke gevoel van ziekenhuizen hield hij toch wel, hoe verplicht het ook was en hoeveel aardiger de dokter wel niet kon zijn. Zwijgzaam nam Norwood plaats op een andere stoel in de ruimte die wat van die van Savador verwijderd was. Sprak geen woord tegen zijn werkgever. Hij had al met moeite verlof weten te vragen om persoonlijke redenen, hij had de confrontatie sinds het overlijden van Malaika willen vermijden maar het was niet anders. Hij had gelukkig het verlof binnen maar nu moest hij nog zijn reis uitstippelen. Het was namelijk de hele expeditie opnieuw, en niet alleen dat hij was op zichzelf in de woestijn. Een riskante reis zou het worden. Zwijgzaam richtte Norwood zich weer op Eir en keek naar Savador toen hij sprak tegen Eir over dat hij het geen probleem vond. "Ik heb tevens er niet veel bezwaar op." sprak hij kalm en glimlachte. "Aangezien je toch water op gaat zetten, doe voor mij dan ook maar een thee..." het scheelde haar werk om voor hem apart koffie te zetten. De vraag van Savador deed Norwood kort zuchten. Als er meerdere kolibries rondvlogen dan zou Savador hebben gezien dat er meer rolletjes in lagen en het was een overbodige vraag vond Norwood. Norwood wachtte geduldig af en keek af en toe naar de ingang van de ziekenzaal. "Ik zie dat je het appartement hierboven hebt gevonden..." sprak Norwood concluderend op het feit dat haar bagage nergens te vinden was. Hij wist nog dat hij daar met Madeline een aantal nachten had doorgebracht. Aageth had toentertijd ook nog in een van de ruimtes gelegen. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar Eir en glimlachte vriendelijk, geduldig wachtend op mogelijke instructies die zouden kunnen volgen.

Niah had de nacht wat onrustig geslapen en had in de ochtend dan ook een paar koppen koffie extra genomen. Het verband wat Norwood de vorige dag na haar les er op had gedaan had ze er af gehaald om zelf de schade te bekijken. Nadat ze onder de douche was geweest zag ze dat er her in der in haar linker onderbeen wat korstjes gevormd waren en dat het niet meer rood was. Dat was goed, dat bekend dat er geen ontsteking kwam. Bezig met haar haren te föhnen werd ze plots verrast door een kolibrie in haar kamer. Met volle verbazing keek ze het diertje aan en pas na bijna een minuut naar het beetje gestaard te hebben merkte ze het mandje met de kleine rolletjes perkament pas op. Ze had haar bril nog niet op dus het was eigenlijk meer een vliegend kleurig bolletje voor zich. Een beetje voorzichtig pakte ze er eentje uit. De kolibrie vloog weer weg en Niah staarde het even na. Ze zetten haar föhn uit en rolde het perkamentje open terwijl ze haar bril opzetten. ‘Verplichte doktersonderzoek?’ vroeg ze tegen zichzelf. Ze haalde haar schouders op en legde het voor de spiegel neer en ging weer verder met föhnen. Nadat haar haren weer droog en mooi in model zaten haalde ze de handdoek van haar lichaam en trok wat ondergoed aan. Kijkend naar haar kleding en het weer buiten besloot ze iets zomers aan te doen en haalde een groene jurk uit de kast met witte bloemen er op en kleine korte mouwtjes en een v-hals kraag bij haar nek trok zwarte muiltjes met een kleine hak aan. Ze sloot de deur van haar slaapkamer en ging opzoek naar de ziekenzaal.
Met een zacht getik van haar schoenen kwam ze dichter bij de ziekenzaal. De deur stond open en zo een beetje naar binnen kijkend was ze bij de juiste deur aangekomen. Ze stapte naar binnen en zag Norwood en Savador in een stel stoelen zitten en een vrouw aan een bureau . ‘Hallo’ zei ze vriendelijk en glimlachte breed. Ze liep dichter naar de mannen en de vrouw toe en ging in een stoel tussen de twee inzitten. Ze liep nog niet helemaal lekker met haar linkerbeen door wat er gisteren was gebeurt en dus had ze besloten het zo veel mogelijk rust te geven. Zittend op de stoel deed ze haar jurk wat netter en schoof haar benen tegen elkaar aan en schoof ze wat opzei zodat ze in een nette vrouwen houding kwam te zitten.

-- Oh Noes!

flut... --

Vrolijk neuriënd legde Katherine de papieren op haar bureau recht terwijl ze met een doek over het hout gleed. Het was al een tijd geleden eer ze nog opgeruimd had en aangezien de lessen van die dat afgelopen waren, had ze beslist dat dit het perfecte moment was om wat op te ruimen voor hoever dat kon. Niet dat ze slordig was, stof stapelde zich gewoon constant op zonder dat je er iets aan kon doen. Na een tijdje bijna rondgedanst te hebben in haar kamer, was het schoon genoeg om een paar weken mee te kunnen en met een tevreden zucht op een stoel te gaan zitten om daarna meteen terug recht te springen toen ze haar kat ergens naar zag springen. Minou was geen kat die zomaar in het rond begon te springen. Als ze aandacht wilde sprong ze gewoon in iemands armen zodat die persoon wel op haar moest letten. Haar groene ogen merkte een klein vogeltje op dat boven haar kat heen en weer vloog en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze Minou oppakte en haar uit de kamer zette. "Ga jij buiten maar wat op vogels jagen, straks mag je terug binnen." Voordat ze medelijden zou krijgen door het klagende gemiauw, sloot de vrouw de deur en probeerde het vogeltje te pakken te krijgen. Na een paar geruststellende woordjes gemompeld te hebben, landde het beestje op het uiteinde van het bed en nu pas zag Katherine dat het een mandje bij zich had. Snel pakte ze er een van de rollen perkament uit en keek het vogeltje nog even na toen deze wegvloog. Snel gingen haar ogen over de tekst dat op het papier stond en een kleine frons verschijnt in haar voorhoofd. Een verplicht onderzoek, iets dat toch al een tijdje geleden was. Normaal zou ze daar goed vanaf moeten komen aangezien ze volgens haar zo gezond als een vis was, al had ze sinds een tijdje wel last van haar nek. Zonder nog meer tijd te verliezen opent ze de deur van haar kamer, grinnikt even als een zwarte schim naar binnen schiet en zet koers naar de ziekenzaal. Hoe sneller het voorbij is, hoe beter, toch?

Een vriendelijk glimlach verscheen om haar lippen van zodra ze de ziekenzaal inloopt en haar ogen begonnen te fonkelen als ze Savador ziet zitten. Sinds hij zijn excuses was komen aanbieden, had ze hem niet meer gezien gewoon omdat ze het redelijk druk had met de lessen. Haar zwarte hakken maakten een regelmatig tikkend geluid terwijl ze naar de vrouw in de doktersjas toeliep en haar hand uitstak. "Katherine Pierce, aangenaam." Nadat ze zich had voorgesteld aan de schooldokter, draaide ze zich terug om en glimlachte naar de mensen die er al waren. Norwood, Savador en de vrouw die ze nog niet echt kende, waarschijnlijk een nieuwe leraar. Zonder verder nog iets te zeggen, ging Katherine op een van de stoelen die nog vrij waren zitten en streek een pluk van haar vuurrode haar achter haar oren, benieuwt wat er nu zou gebeuren.

Met een tevreden glimlach hing Rhae haar laatste jurkje in de kledingkast. Nu al haar spullen op hun plek lagen zag haar kamer er al een stuk beter uit. De wereldbol op haar bureau draaide zoals gewoonlijk zachtjes rondjes en haar vuurrode beddengoed lag netjes en gestreken op haar bed. Rustig liep ze naar een klein boekenkastje en pakte daar het eerste boek uit dat ze zag. Een verhaal over een held uit de geschiedenis die samen met zijn draak vrede had geschapen op Razen. Rhae snoof toen ze het boek voor haar legde. De zogenaamde held had gewoon zijn tegenstanders verbrand en was een dictatuur begonnen, maar daar wilde niemand iets van weten. Ze legde het boek neer op haar bureau en ging op de comfortabele stoel die er voor stond zitten. Net toen ze de eerste bladzijde van haar boek had opengeslagen vloog er een kolibrie door haar openstaande raam naar binnen. Gefacineerd keek Rhae naar het beestje. Het mandje dat hij droeg viel haar pas later op. Voorzichtig reikte ze er naar en pakte er een klein stukje perkament uit. Nadat ze het had geopend vloog de vogel weer weg. Hmm, een onderzoek naar mijn gezondheid? Dat wordt nog wat, dacht ze. Er verscheen een lichte frons tussen haar wenkbrauwen terwijl ze opstond om haar schoenen aan te trekken. Ze was niet bepaald een gezond persoon. Tenminste, bijna ondergewicht en een bleke huid waren meestal geen kenmerken van een gezond lichaam.

Nog steeds peinzend liep Rhae door de gangen. Er liep hier en daar iemand langs, maar over het algemeen waren er maar weinig mensen te bekennen. Dat was ook logisch gezien het weer, iedereen lag buiten op het gras of aan het meer. Alle ramen stonden open en Rhae's hemelblauwe tuniekje wapperde zachtjes terwijl ze er langs liep. Ze maakte amper geluid omdat ze met haar zweverige passen de grond bijna niet aanraakte. Dat kwam door haar gewicht en omdat ze dat gewend was bij de vele balletlessen uit haar jeugd. De balletlessen hadden haar wel sterk gemaakt, maar alsnog was ze super dun.
In de ziekenzaal waren al een paar mensen. De enige waar ze tot nu toe mee had gesproken was Savador, maar de rest kende ze enkel van gezicht, dus ze besloot zich gelijk voor te stellen. 'Hallo, ik ben Rhae Sheenan,' zei ze met haar heldere stem terwijl een lichte glimlach haar gezicht sierde. Rustig wandelde ze naar een vrije stoel en wachte tot ze zou worden onderzocht. Ze hoopte maar dat de spanning niet van haar gezicht te lezen was, want ze zou sowieso een slechte uitslag krijgen. Het ergste was nog wel dat iedereen er bij was, maar zij zagen er ook niet allemaal even gezond uit.

God, hij was laat. Oké, het was echt iets voor hem om net zijn bril af te doen als een kolibrie voor hem fladderde, zo snel dat hij er nauwelijks op lette; en dan bijna tegen zijn brillenglas aanvloog. Kon hij er wat aan doen! En waarschijnlijk was hij als een van de laatsten. Toch besloot hij nog te gaan; dat was ten eerste vriendelijk en ten tweede kon het geen kwaad. Zolang hij maar niet in het openbaar een boekje open hoefde te doen over de ring met de geneeskrachtige steen die hij om zijn duim droeg; hij had geen zin om aan iedereen uit te leggen wat voor een verschrikkelijke ziekte MS was. De steen had steeds minder en minder effect, maar hij wist vrij zeker dat zelfs de nieuwe schooldokter.. Eir? er niets aan kon doen. Het was een ongeneeslijke ziekte. Dus.
Zo, eindelijk aangekomen. Gelukkig zag hij de paarsige haren van Alvaro nog niet, want hij voelde er niet veel voor die man tegen te komen in de ziekenzaal. Die zou waarschijnlijk helemaal losgaan. Op wat voor enge manier dan ook. De mensen die er al wel waren kende hij.. niet echt. Savador, natuurlijk; dat was zijn baas. Maar de man met de bril? De vrouw met het bruine haar? Die met rood haar? Het jonge kind in een hemelsblauw iets? Hij kende ze niet. Maar degene in de doktersjas, dat was ongetwijfeld de schooldokter. Daarom liep hij maar naar haar toe, knikte de rest even toe met iets wat op een glimlach leek en bleef voor Eir staan. 'Aangenaam, Marcus Sebastian Ström,' stelde hij zich voor. De uitnodiging had hij maar meegenomen, voor het geval ze het nog allemaal terug wilde hebben ofzo.

Wow. Het zag er in ieder geval wel beter uit! Hij was hier nog niet echt geweest, maar een paar blikken naar binnen hadden zijn indruk van de ziekenzaal niet echt beter gemaakt. Hij was hier nogal nieuw, maar hij kon zich niet voorstellen dat het in de laatste tijd zo'n rommeltje was geworden. Oh, iedereen zat. Dan moest hij ook maar gaan zitten zeker? Hij kwam naast de vrouw met het bruine haar te zitten, die hij echt niet kende. Was zij ook nieuw? Of was ze hier juist al heel lang? Goh, dit ging niet helemaal goed komen. Ach ja.. er maar het beste van hopen en zsm weer ontsnappen, dan maar? Hij hield gewoon niet van dokters en onderzoeken; zijn vader had er ook zoveel gehad, teveel. En tja, daar had hij wat aan overgehouden, stiekem. Hoe zou het eigenlijk met Claus gaan? Zou hij ook naar de dokter moeten, nu? Zoals ze zeiden over tweelingen, dat die soms tegelijk hetzelfde deden zonder dat te weten.. maar hij en Claus waren geen echte tweeling meer, ze waren elkaar al te lang kwijt. Hij merkte dat hij een beetje afgeleid was, doelloos door het raam naar buiten staarde. Focuste snel zijn blik weer; anders zag het er zo lomp uit.

~Flutpost, sorry D: Moest even snel le tijd vinden ervoor O:

In de heerlijke stilte zat deze jongeman aan zijn eigenste bureau in zijn eigenste kamer, met zijn leesbrilletje op en de boeken voor zich geschoven. Rustig was Flavio bezig met het doorlezen van de Light Magic boeken, tot hij getik op zijn raam hoorde. Fronsend keek hij om en zag een of ander vogeltje, het leek wel een kolibrie. Maar wat moest dat vogeltje toch van hem? Het vogeltje bleef doortikken en dus stond hij maar op, waarna hij vrijwel meteen zag dat het vogeltje een mandje bij zich had met een aantal blaadjes er in. Totaal onwetend deed hij zijn raam open en vloog het vogeltje naar binnen, liet een blaadje vallen en vloog tenslotte weer vliegensvlug weg. 'Oké dat was vreemd,' zei hij tegen zichzelf en liep toen naar het blaadje toe wat de kolibrie liet vallen, pakte het blaadje op en vouwde die open. Even las Flavio snel het blaadje door en kortom stond er in dat hij op bezoek moest komen in de ziekenzaal voor een gezondheidsonderzoek. Ohnee hè, een gezondheidsonderzoek. Waarom? Vanaf jongs af aan had hij er al een hekel aan en dan vooral als hij helemaal naakt, behalve zijn ondergoed natuurlijk, moest gaan staan voor de dokter. Er alleen al aan denken bezorgde hem al de rillingen over zijn gehele lichaam. Bah bah bah.

Eenmaal aangekomen in de ziekenzaal waren er veel mensen, behoorlijk veel mensen. Rhae zag hij en nog een aantal mensen die hem wel vaag bekend voorkwamen. Even keek hij snel de zaal rond en zag uiteindelijk een vrouw in een typische doktersjas staan. Meerdere mensen stonden om haar heen en ergens wilde hij haar niet ook gaan lopen omsingelen. Een diepe zucht verliet zacht zijn mond. Met kleine passen liep hij uiteindelijk maar om de schooldokter af, 'Hallo. Ik ben Flavio Fenthol, stagiaire Light Magic.' Een kleine glimlach sierde zijn gezicht en zijn lippen, niet echt goed wetend wat hem te wachten stond en wat hij momenteel moest doen. Tenslotte deed hij weer een aantal stappen terug en ging hij naast Rhae staan, waarna hij in haar oor fluisterde 'Hey ehm.. Weet jij wat ze precies van plan is?' Wat lip bijtend keek hij haar aan in de hoop dat zij wist wat de schooldokter die volgens hem Eir heette van plan was te doen met hen allemaal. Hoe het onderzoek precies zou verlopen et cetera.

Hoe lang was het geleden sinds Alvaro voor het laatst naar de dokter was geweest voor een controle? Een jaar of vijf, zes geleden? Misschien wel meer, aangezien hij een hekel had aan ziekenhuizen of huisartsenposten. Hij voelde zich nooit op zijn gemak tussen alle zieke mensen die er allemaal week na week kwamen voor iets als recepten voor medicijnen of afspraken voor een operatie en dan kwam hij aanhuppelen met een jaarlijkse controle, gewoon om te kijken of hij nog wel goed functioneerde. Daarbij haatte hij ziekenhuizen. Het was voor hem geen fijne plek om te zijn. Hij kreeg de rillingen van ziekenhuizen door die witte lange gangen en die mensen in rolstoelen zaten of zich onder de witte lakens van een ziekenhuisbed verstopten, de meesten gebonden aan dat bed door een geschiedenis aan ziektes en kwaaltjes en de anderen weer lijdend onder de vermoeidheid en pijn van een operatie. Hij was een paar keer in het ziekenhuis geweest met een gebroken been of een snijwond door de gevaarlijke machines van de textielfabriek en elke keer keek hij er zwaar tegen op. Hij durfde al niet naar de ziekte mensen te kijken en dan sprak hij nog niet eens over de instrumenten die de dokter gebruikte! Oh, vreselijk. Alsof hij een rol in een horrorfilm speelde met een mentaal gestoorde dokter die zijn ingewanden wou onderzoeken of een andere gruwelijke handeling wilde uitvoeren. Bah, bah, bah! Maar goed dat dit gewoon een schooldokter was en dit alleen maar een controle was. Het hielp ook heel wat dat de ziekenzaal niet zo wit was... En wauw, het was er brandschoon!
In een rustige pas liep Alvaro de ziekenzaal in, gekleed in slechts een zwarte broek en een wit overhemd, waarvan hij de mouwen opgestroopt had. Zijn krullende haar zat zoals gewoonlijk in een staart en op zijn donkere gelaat sierde een vriendelijke uitdrukking met de charmante glimlach die hij daarbij droeg. De ziekenzaal was heel wat opgeknapt sinds de vorige schooldokter weg was gegaan en de zusters de ziekenzaal schoon hadden gehouden, op een zeer matige manier weliswaar. Hij zag de overige docenten al in de zaal staan. Het maakte hem niet uit dat hij ietsje later was. Het had toch geen haast, dat onderzoek. Zijn gele ogen gingen het rijtje langs. Master Savador was er, eveneens Norwood, Niah, Katherine, de stagiare Rhae en SEBBY~! En hoe kinderachtig het ook was, hij kon het niet laten om innerlijk te juichen. Het viel eigenlijk wel te verwachten dat hij hier zou zijn. Waarschijnlijk was hij dan ook stipt op tijd, unlike de chaotische Alvaro die hier iets te laat naar binnen kwam stappen, niet eens heel netjes gekleed. Alsof dat nodig was, puh. Zijn charme maakte alles goed.
Maar voor hij Sebby zou gaan lastigvallen, besloot hij zich voor te stellen aan Eir. 'Hi, ik ben Alvaro Garay, docent Luchtmagie. Aangenaam, miss Eir.' zei hij beleefd om maar gelijk een goede indruk te wekken. Hij glimlachte charmant naar haar en nam toen plaats naast zijn favoriete collega. Hij durfde te wedden dat Sebastian nu innerlijk aan het vloeken was omdat hij hier ook was en ook naast hem was gaan zitten. Maar hij mocht vloeken wat hij wou, want Alvaro ging niet weg. Hij zat hier goed, precies goed om hem te porren of te irriteren.

Flut, tralala.

_{Met precisie had ze de sigaret aangestoken, alsof ze haar levenswerk had gemaakt van het goed aansteken van een sigaret. De waarheid was dat ze een hekel had aan haar vingers verbranden aan lucifers, maar goed. Elena leunde uit een van de ramen uit haar kamer, blies de rook naar buiten. Ze rookte nooit met de ramen dicht, vond de geur verschrikkelijk. Maar ja, ze rookte nu al iets van vijf jaar en dan was stoppen ook moeilijk. Zo erg was het trouwens niet; een of twee sigaretten per dag. Goed, haar gezondheid ging er niet op vooruit, maar om nu te zeggen dat ze er dood aan zou gaan? Nee, dat niet. Ze zou eerder doodgaan aan een gat in haar hoofd omdat Dirkje weer voor haar voeten liep en ze daardoor keihard viel.
De vakantie naderde en dat was voor Elena niets meer dan goed nieuws. Oké, ze bleek dol te zijn op lesgeven aan leerlingen die ook echt hun best deden en degenen die dat niet deden motiveren, maar ze had vrijheid nodig. Al was het maar zes weken - amper genoeg voor haar om goed te kunnen backpacken op Puffoon - ze had er zin in. Even geen regeltjes, maar slapen wanneer je wilde en alleen opstaan als je er zin in had. Ze nam een trekje van haar sigaret, blies er een vormpje mee. Als luchtmagiër was ze in staat de rook te vervormen. Dot keer was het een perfecte ruit, de volgende zou harten zijn, die daarna schoppen. Je weet wel, het kaartspel.
Op haar bureau lag dat kaartspel waaruit ze de inspiratie had gehaald - ze was slecht in patience en had uit frustratie een sigaret opgestoken - en verder nog een hoop nakijkwerk wat ze nog moest doen, er stond een oude typemachine waarin een manuscript zat voor een nieuwe novelle die ze aan het schrijven was en ook Dirkje lag op het bureau, tussen twee stapels boeken en een lege koffiemok. Nee, Elena was niet erg opgeruimd.
Daardoor merkte ze dan ook niet dat de kolibrie die naar binnen vloog - sigaret viel uit haar handen naar beneden, in de dakgoot, terwijl zij van schrik opsprong - een briefje liet vallen. Nee, het enige wat Elena opmerkte waren de nogal slechte jachtinstincten van halfblinde Dirkje, die het beest achterna zat. De kolibrie wist - gelukkig - te ontsnappen, maar het briefje merkte Elena pas een minuut of vijf later op. Het zat in haar haar, door Dirkjes achtervolging. Ze plukte het papiertje eruit, las het vluchtig door en verschool zich toen onder het bed. Nee, grapje. Maar ze wilde het wel doen.
Elena was als de dood voor dokters en alles wat ermee te maken had. Ze hield niet van de geur van het ziekenhuis, viel flauw van naalden en hing boven de pot bij een ziekenhuisfilm. Horror met bloed kon ze dan wel weer hebben, vreemd genoeg. Maar goed. Haar eerste reactie was een korte 'O SHIT', waarna ze snel haar kledingkast opentrok. Ze had zich nog niet aangekleed, droeg haar pyjama nog, dus greep ze snel ondergoed, een broek en een hemdje, griste ergens een blazer vandaan en vertrok met een schoen aan en een andere nog net niet. Slimme actie om net haar stiletto's te graaien, maar ze haalde het tot de ziekenzaal ongedeerd. Haar haren zaten nog in een verwaaide staart, maar verder zag ze er wel oké uit.
Ze kwam de ziekenzaal binnen op een tempo tussen sprinten en gewoon rennen in, maar remde af toen ze zag dat iedereen er al was. 'Toch te laat. Verdomde kat ook.' mompelde ze, waarna ze haar armen over elkaar vouwde en bij de anderen ging staan. Ze herkende alleen Sebastian, Alvaro en natuurlijk Savador, maar verder niemand. Ze liep - een soort van kalm, maar wel perfect in balans op haar tien centimeter hak - op de dokter af. Trillend en een beetje misselijk stelde ze zich voor. 'Elena Hannah Romeijn, ik ben literatuurdocente. En bang voor naalden. En dokters in het algemeen. Niets persoonlijks, hoor.'

Meh, sorry voor derppost D:}

Eir reageerde weinig tot niet op de woorden en de vreugdeloze grinnik die erbij hoorde van de man die zich Savador noemde. Enkel een glimlach. Maar zelfs dat kleine gebaar zat vol oprechte vriendelijkheid. Ze kwam pas weer in beweging toen zowel hij als Norwood beide thee wenste. Eir vroeg vaak aan patiënten of ze iets wilde drinken. Zo stelde ze hen vaak wat meer op hun gemak aangezien er veel mensen waren die niet van dokters hielden. Ze wist dat maar al te goed want Eir was tot voor kort één van hen geweest. Het was dan ook de meeste vreemde beslissing in haar leven toen ze zichzelf had voorgenomen dat ze zelf arts werd. Maar ja, het had haar wel over haar eigen angst heen gezet en ze kon er nu andere mensen beter bij helpen door haar eigen ervaringen.
Eir was naar de deur gelopen om thee te pakken en draaide zich half om toen ze Savador hoorde reageren op haar nieuws over de jaarlijkse controles. 'Ik weet het. Ze verzinnen er elk jaar wel iets nieuws bij. Volgend jaar zullen ze weer met zo'n geweldig nieuw idee op de proppen komen,' sprak ze waarna ze door de deur verdween om thee voor de heren te halen. Gelukkig had ze voor zichzelf al thee gemaakt wat inhield dat ze niet nogmaals het water hoefde te koken. Ze nam het gekookte water wat ze voor haar eigen kopje thee had gebruikt en schonk twee nieuwe kopjes in.
Toen ze terug kwam ving ze de woorden van Norwood op. Ze keek hem aan terwijl ze naar hem toe liep en hem de kop thee aanreikte. 'Ik hoop niet dat het erg is dat ik die kamer in gebruik heb genomen. Ik weet niet van wie hij was maar het was de enige kamer met een bed en badkamer snap je,' zei ze ergens met een verontschuldigende ondertoon in haar woorden. Straks had ze zichzelf een kamer toegeëigend die ze helemaal niet mocht gebruiken.
'Oké, ik zal meteen met de deur in huis vallen dan kunnen jullie snel weer weg aangezien ik er vanuit ga dat er nog meer te doen valt vandaag. Ik wil graag jullie gewicht en lengte weten. Een weegschaal en meetlat staan tegen de muur. Uitkleden hoeft niet maar ik zou het fijn vinden als jullie wel jullie schoenen uit doen als de weegschaal gebruikt wordt,' sprak Eir terwijl ze naar Savador liep en hem zijn kopje thee ook aanreikte. Ze keek hem even kort aan. 'Ik merkte toen u de ziekenzaal in liep dat u sommige spieren ontziet. Als ik het goed begrepen heb uit uw dossier heeft u een rugblessure toch? Ziet u daar een speciale dokter voor, anders kan ik wel professionele massages regelen. Het verhelpt de pijn niet maar verminderd het wel,' zei ze zachtjes zodat alleen Savador haar echt goed had verstaan.
Dat was het moment dat de ziekenzaal ineens overspoelt werd. De eerstvolgende die binnen kwam lopen was een vrouw die zichzelf niet voorstelde bij naam maar een vriendelijk gedag zei en toen ging zitten. Eir had haar nog maar net vriendelijk toegeknikt toen de volgende vrouw binnenkwam. Deze had felrood haar in tegenstelling tot de andere nog onbekende vrouw die brunette was. Deze vrouw stelde zich echter wel voor als Katharine Pierce. Eir schudde haar hand en knikte haar met een vrolijke glimlach toe terwijl ze ging zitten. Direct daarna kwam er opnieuw iemand binnen, ook dit was een vrouw al schatte Eir haar jonger in dan Katherine an de andere vrouw. Waarschijnlijk was dit aan stagiaire. Eir fronste lichtelijk toen ze zag hoe ontzettend mager de jonge vrouw wel niet was. Haar frons verdween snel en de stagiaire stelde zichzelf voor als Rhea Sheenan. 'Aangenaam,' sprak Eir tegen haar op vriendelijke toon. Ze vind vanuit haar ooghoeken de gespannen houding van het meisje op. 'Je hoeft niet nerveus te zijn. Ik wil een aantal dingen van je weten om je medisch dossier aan te vullen en bij te werken. Dat is alles,' sprak ze haar geruststellend toe. Doordat Eir tegen Rhea sprak had ze niet in de gaten gehad dat er een man binnen was gekomen. Toen ze opkeek stond hij al zowat voor haar neus. Wat ze van hem begreep was dat hij Marcus Sebastian Ström heette. Mooie naam, vond Eir. Veel beter dan haar eigen in elk geval. 'Gaat u maar zitten meneer Ström,' zei Eir kalmpjes terwijl haar aandacht al uitging naar de volgende jongeman die binnen kwam lopen. Deze scheen Flavio te heten en waarschijnlijk was ook hij een stagiaire. Hij stond er wat verloren bij vond Eir. Net een puppy die niet goed weet hoe hij de aandacht van zijn nieuwe baas moet trekken. Eir glimlachte naar hem. 'je mag wel even gaan zitten, ik leg zo iedereen uit wat er van jullie verwacht wordt,' sprak ze. Er kwamen nu zoveel mensen tegelijkertijd binnen dat ze iedereen wel zou toespreken als het ietsje rustiger was geworden. Maar de volgende man die binnenkwam liet duidelijk het tegendeel merken. Hij deed Eir een beetje exotisch aan. Ze was echter verrast toen hij zich voorstelde. Niet dat ze verrast zou moeten zijn, ze had al gevoeld dat deze man een lucht magiër was. Zoiets kon ze van mijlenver voelen. 'Luchtmagie zeg je? Leuk, dan hebben we iets gemeen. Aangenaam Alvaro,' sprak Eir opgewekt. Vervolgens kwam er een vrouw binnenlopen. Ook van haar voelde Eir al meteen dat ze luchtmagiër was. Ze stelde zich voor als Elena en vertelde er meteen bij dat ze niets moest hebben van naalden of dokters. Eir nam het niet persoonlijk op. Als ze de meeste reacties van de mensen die zojuist binnen waren komen lopen had bekeken dan kon ze daaruit concluderen dat er wel meer mensen waren met dat probleem. 'Geeft niet. Zeven jaar geleden, voordat ik besloot arts te worden zei ik altijd precies hetzelfde tegen mijn eigen dokter,' zei Eir.
Haar blik ging even kort naar de ingang van de ziekenzaal Het leek nu iets rustiger wat betekende dat ze eindelijk tijd had zichzelf fatsoenlijk voor te stellen. Eir keek de groep volwassenen aan en slaakte een kleine onhoorbare zucht. Het was tijd om aan het werk te gaan. 'Als eerste goedemorgen. Mijn dank dat iedereen zich ertoe heeft kunnen zetten even langs te komen aangezien ik van vele van jullie het idee heb dat ze hier liever niet zouden willen zijn,' sprak Eir met een licht glimlach. na haar korte pauze ging ze verder.
'Ik zal mezelf even fatsoenlijk voorstellen. Degene die het nog niet weten, ik ben Eir Brigit Vealvan. Ik ben sinds heden de nieuwe schooldokter. De reden dat ik u allen gevraagd heb is vanwege een verplichte jaarlijkse controle die sinds kort is ingesteld door de gezondheisdienst. Ik ga geen gekke dingen vragen, ik ga geen messen in mensen steken en ik ga al helemaal niet vragen of iemand zich hier wilt uitkleden. Ik wil enkel een paar standaard dingen weten omdat de meeste dossiers die ik heb incompleet of verdwenen zijn. Of in sommige gevallen gewoonweg niet kloppen. Ik wil graag ieders gewicht, lengte en leeftijd weten. Verder ook bijzonderheden als blessures of ziektes waar ik rekening mee moet houden. Tegen de muur staan weegschalen en meet gerei. Zoals ik al heb gezegd hoeft niemand zich tot op zijn of haar onderbroek uit te kleding, maar in verband met het kapot gaan van de apparatuur wil ik iedereen verzoeken de schoenen uit te doen als de weegschaal in gebruik wordt genomen. Kan ik iemand verder misschien nog iets te drinken aanbieden?' eindigde Eir haar korte toespraak met een vraag en een glimlach.

( Ik hoop dat ik niemand nu vergeten ben)

$General check up. {Alle leraren en stagiaires} Pure_ignorance_divider3$

Zijn haat jegens Norwood was nog altijd niet gesusd, maar de drang om hem zelf op hooghartige wijze te benaderen was veel minder geworden. De schuldgevoelens om de dood van Malaika zaten nog diep. Het was nu eerder het afstand nemen en negeren dan het constante bekvechten, en het leek hem ook beter zo. Beter dan een aantal jaar geleden, toen ze elkaar op ieder mogelijk zwak plekje raakten en ieder van hen de discussie af wilde maken door elkaar de grond in te boren. Maar hij was nu in gesprek met Eir, en het ergerde hem dat Norwood er steeds tussendoor kwam. Het resulteerde in geïrriteerde blikken die af en toe rechts, in de richting van zijn rivaal geworpen werden. En compleet met een ophalende neus zette het opnieuw weer een streep onder zijn fiere persoonlijkheid en de waan dat hij zich heel wat beter dan hij voelde. Savador bedaarde zich wat toen Eir antwoordde op zijn opmerking, volgde haar vervolgens met zijn slangachtige ogen om zijn blik op iets te kunnen richten tot ze de zaal uit verdween. Ach ja. Zolang het geen extra kosten betekende waarvan hij het geld beter kon gebruiken voor nog eens drie magazijnen wijn in te slaan, verzekeringen die afgesloten moesten worden voor de gigantische villa op Shadra in een stoefersbuurt waar hij interesse in had - want daar viel hij met zijn hoge statussen en dikke portemonnee inmiddels ook onder -, en kindertroep voor zijn kinderen, was het goed. Eir kwam terug, met twee dampende kopjes in haar handen. Hij nam niet langer deel meer aan het gesprek nu het op Norwood gericht was, en had ook zeker de behoefte niet om zich er in te mengen. In plaats daarvan wisselde hij kalm van been dat over het andere leunde, sloeg zijn armen voor zijn borst over elkaar en liet terwijl hij een zachte, vrijwel onhoorbare zucht slaakte zijn blik even kort door de ziekenzaal gaan. Norwoods privé-leventje boeide hem alles behalve, afgezien van het feit dat hij zelf ook al heel wat momentjes met Madeline daarboven had meegemaakt. Gewicht, lengte, weegschaal waren woorden die hij opving, en hij besefte dat het gesprek niet langer meer over Norwoods zaakjes ging. Uitkleden hoeft niet, such a relief. Savador keerde langzaam zijn hoofd naar Eir, en pakte het kopje dat hem werd toegereikt zo galant mogelijk aan. Hij keek met het kopje aan zijn smalle lippen zwijgend naar de vrouw op toen ze geen aanstalten maakte om weg te lopen. 'Ik merkte toen u de ziekenzaal in liep dat u sommige spieren ontziet. Als ik het goed begrepen heb uit uw dossier heeft u een rugblessure toch?' Zijn blik betrok even, minder goed zichtbaar doordat hij zijn ogen weer had neergeslagen. Dus het was toch niet zo moeilijk te zien, after all. En hij deed nog wel zijn best om de stijve manier van bewegen zo goed mogelijk te maskeren door een gracieus loopje. 'Ziet u daar een speciale dokter voor, anders kan ik wel professionele massages regelen. Het verhelpt de pijn niet maar verminderd het wel.' Langzaam liet hij zijn thee weer zakken en bracht zijn hoofd iets dichterbij in de hoop dit enkel tussen hen te kunnen houden. Dit ging Norwood immers niets aan.
'Ik zou graag de professionele massages krijgen, als ik daarvoor in aanmerking kom,' sprak hij zacht terug, een zijwaartse blik snel op Norwood geworpen om na te gaan of die eikel mee zat te luisteren. 'Aantal jaar geleden liep ik onder behandelingmethodes bij een chiropractor, maar dat bestond uit gelimiteerde doorlopende afspraken. Dus als het niet teveel moeite zou zijn - graag.' Gadverdamme, wat waren die behandelingen een marteling geweest. Daarentegen klonk een speciale massage veel vrediger in de oren. Savador liet zich terugzakken in zijn stoel en zette het kopje aan zijn lippen, zijn blik afdwalend naar het gat van de deur toen de derde binnenkwam. Niah - één van de nieuwe leraressen waar hij niets over te klagen had. De jonge vrouw wilde zo graag haar best doen. Ze was een groet en een glimlach waardig, maar meer kon hij er niet van maken toen zijn aandacht uit ging naar de beeldschone verschijning van Katherine in de deurpost. Hij voelde zijn maag zich omdraaien, maar niet uit onfijne gevoelens. Het eerste waar de vrouw naar keek bij binnenkomst, was hij namelijk. Van het geluid van haar tikkende hakken tot haar meedeinende vuurrode lokken: het was voldoende om hem in haar ban te doen laten nemen. En toch vond hij verliefdheid iets vreselijks. Behalve om het feit dat hij een stijve Shadraan was, ook doordat hij het de laatste keer ervaard had in de tijd met Diva. Katherine stelde zich netjes voor, draaide zich om en schonk de al aanwezigen in de zaal een vriendelijk glimlachje waarop hij enkel vertederd en een beetje dweperig op terug kon glimlachen. Het theekopje voelde hij langzaam tussen zijn vingers doorglippen en kantelen, nu zijn aandacht enkel en alleen naar haar uit ging. Hij wist het nog op tijd op te vangen, al zat er nu wel een klein donker nat vlekje op zijn pak. Aw. Kathy.. waarom doe je dat. Ze deed hem meer aan dan ze zelf besefte, maar hij gaf haar absoluut geen schuld. Het waren zijn eigen idiote gevoelens weer. Bah, hij voelde zich er verschrikkelijk zwak en kwetsbaar door en uiteraard dat hij daar geen vrede mee had. Maar goed. Savador besloot zijn thee maar op een klein tafeltje naast zijn stoel neer te zetten en depte zorgvuldig het natte plekje wat op met een schoon doekje. Een beetje beschroomd vouwde hij zijn handen vervolgens tegen zijn onderbuik in elkaar en durfde niet meer dan een paar graden opzij te kijken. Ze zat niet naast hem. Jammer. Aan de andere kant ook weer goed. Haalde hij tenminste niet van die onhandige dingen uit die anders totaal niet bij zijn strakke en vastberaden manier van handelen pasten. Al gauw volgden er nog meer personen, waaronder een aantal nieuwe stagiaires en de stijve lichtharige man die hem aan zichzelf deed denken en de wat getinte jongeman. Beide had hij gezien bij de zandkasteelwedstrijd, maar de vrouw die volgde was hem nog niet bepaald bekend. Het enige wat hij over haar wist was dat ze Elena heette en docente Literatuur was, en natuurlijk wat achtergrondinformatie die hij nodig had gehad bij haar sollicitatie - maar het bleef erbij dat hij haar persoonlijk niet goed kende. Nog altijd wat nerveus streek Savador zijn stropdas strak door er met twee vingers een aantal keer langs te strijken, tot Eir kennelijk besloot ter zake te komen. Hij liet zijn kleding met rust en keek op bij haar algemene, aankondigende woorden. Kalmpjes liet hij zijn ineen gevouwen handen op zijn bovenbenen rusten en leek geen spiertje te bewegen tot ze was uitgesproken. Kapot gaan van apparatuur? Een beetje weegschaal van goede kwaliteit kon dat wel aan. Het leek hem eerder doordat schoenen en kledij ook niet niks wogen. Enfin; hij hoefde zich niet tot op zijn ondergoed uit te kleden en - vooral nu Katherine er ook was - was dat een pak van zijn hart. Goed dan maar. Onder het onderdrukken van uitingen van pijn bij de pijnscheutjes die door zijn rug schoten, boog Savador zich iets voorover om de lussen uit zijn veters te halen. Zijn herenschoenen plaatste hij netjes onder zijn stoel. Zweetkakkers had hij niet, dat mochten ze willen. Omdat hij niet als één van de eerste wilde gaan, - hij voelde er immers weinig voor alle ogen op hem gericht te krijgen, waaronder die van Katherine, en opnieuw onwillig iets gênants te doen - bleef hij in zijn sokken op zijn plaats zitten en jouïsseerde intussen wel van zijn thee.

- i'ma sowwy ik laat anderen even eerst gaan
(=3=)~

Norwood was gaan zitten en ging kort in op de woorden van Eir maar zat verder zwijgzaam in de stoel om niet teveel reactie uit te lokken van Savador. Hij had de woorden onbewust gehoord en kon het niet laten kort te grinniken. De man zou ongetwijfeld zich nog verschaffen aan de nieuwe schooldokter. Als hij die kans kreeg nam hij hem met beide handen aan, zo was Savador. Hij had met moeite van hem verlof gekregen voor een expeditie terug naar Erd en het was verder stroef verlopen tussen de twee. Maar sinds de begrafenis van Malaika was er niet echt veel gereageerd op elkaar. Norwood had Savador vermeden en Savador had Norwood vermeden. Ze waren gewoon elkaar uit de weg aan het gaan en het zorgde voor een hoop rust tussen die twee. Maar de spanning bleef, onvermijdelijk. Norwood keek op toen Niah binnen kwam en stond toen op. Hij gooide zijn thee zo snel hij kon achterover en boog zich voorover. Hij strikte zijn schoenen netjes los en trok ze rustig uit. Hij trok zijn sokken uit en stopte deze in dezelfde schoenen. Ondertussen schreden meerdere mensen de ziekenzaal binnen. Norwood ging zwijgzaam op de weegschaal staan en wachtte geduldig tot Eir haar notities had gedaan. Hij keek zelf tevens naar de weegschaal maar het kon hem niet schelen hoe zwaar hij daadwerkelijk was. Hij had een gezonde bouw en een gezond gewicht en hij mocht niet klagen. Hij zweeg en liep na dat Eir het aangaf verder naar de meetlat. Hij wilde zo snel mogelijk weg hier. Ookal waren de personen die hem momenteel het dierbaarst waren hier. Niah, Eir en Katherine dat waren de personen waar hij momenteel het meeste mee om ging. De overige docenten, hij kende ze niet eens allemaal en hij wist dat ze er al een geruime tijd waren. Hij was gewoon zo geisoleerd geraakt van zijn collega's na het overlijden van Malaika. Zwijgzaam ging Norwood onder de meetlat staan en keek strak voor zich uit, zijn gezicht gericht op de ingang waar hij wist dat hij zomenteen toch weer uit zou lopen. Hij besloot maar als eerste alles door te gaan. Dan was Eir ook weer klaar met de eerste. Zwijgzaam richtte hij zich op Eir. "Zo ver ik weet heb ik geen verdere blessures of andere nare dingen...." sprak hij kalm. Hij wist dat Eir wist van de vloek die hij op zich had. Maar niemand hier hoefde het te weten vond hij. Hij zweeg en keek toen weer naar Eir om mogelijke komende vragen nog te beantwoorden.

“Security is mostly a superstition. It does not exist in nature.... Life is either a daring adventure or nothing.” Had Helen Keller ooit gezegd in haar boek 'The Open Door'. Normaal gesproken was het één van Lost haar favorieten citaten. Vandaag niet. Vandaag kon ze een beetje veiligheid wel gebruiken. Met haar lippen op elkaar geperst zat ze op de grond starend naar een stuk perkament dat een stel vogels haar gebracht hadden. Een doktersonderzoek voor alle leraren en stagiaires. Moest haar eerste dag hier op SSA echt zo beginnen? Kon ze niet gewoon eerst het schoolhoofd ontmoeten en de lerares, als ze het goed begrepen had was het inderdaad een vrouw, Literatuur. Of smeet haar gewoon gelijk voor een klas. Maar dit? In een kleine ruimte op elkaar gepropt zitten waar alle leraren aanwezig waren? Gelijk met haar billen bloot van 'bam, hier ben ik dan'? Nee, liever niet. Sowieso had ze een probleem. Ze had een opvallende, nieuwe mes wond –door de zenuwen kon ze zich gisteravond echt niet in houden- op haar bovenarm die nu verborgen ging onder een wollen trui, maar met zo'n doktersonderzoek zou die zeker ontdekt worden. En wat over de wonden op haar bovenbenen waar nog maar net korstjes op zaten en nu vreselijk juikten? Daar moest ze ook een goede reden voor hebben. Denk Lost, denk. Waar was Apple als ze hem nodig had? Die was altijd goed met snelle oplossingen. Rustig deed het meisje haar broek uit en bekeek de wonden op haar bovenbenen. Het leken net krassen gezet door één of ander wild beest. Ah! Daar kon ze wel wat mee. Ja, want ze had thuis zogenaamd een nieuwe woestijnvos, nog maar een welp. En die wilde ze zindelijk maken, dus toen ze hem de bak had gezet, had hij haar aangevallen. Zo, opgelost. En voor haar bovenarm zag ze wel wat ze deed, misschien kon ze hetzelfde smoesje gebruiken.

Met een veel rustiger gevoel dan even gleden, dwaalde het meisje door de gangen. Ok, waar moest ze naar toe? Pas redelijk laat merkte ze de bordjes op die door de school hingen en vertelden waar alles zat. Kijk, dat was nou eens goed geregeld. Veel beter dan de ondergrondse steegjes die op Erd had en waarvan je nooit wist waar ze uitkwamen. Haar bende-leden hadden haar niet voor niks Lost genoemd. Ze vernauwde haar ogen terwijl ze de gang van de ziekenzaal inliep. In haar buiken vlogen op z'n minst een stuk of duizend vlinders rond. Als het er niet duizend en één waren. Ok, ze moest zich zo normaal mogelijk gedragen. Hoe moest ze haar mede-collega's begroeten? Was op de schouder slaan te ruw? Had ze niet ergens gehoord dat het normaal was om een hand uit te steken? Maar wat moest je dan met die hand doen? De gebruikelijke klap op de schouder was haar toch vertrouwder. En damn, haar bovenbenen begonnen te jeuken. En ze mocht niet krabben. Hoe raar zou dat wel niet staan? Een meisje dat de hele tijd aan de binnenkant van haar been zat te krabben. Nee, ze moest zich normaal gedragen. Rechte rug en een vriendelijke glimlach.
Zenuwachtig stond ze stil voor de deur van de ziekenzaal. Ok, nog even heel diep adem halen en dan naar binnen. Ze probeerde zo goed mogelijk haar hart te negeren die langzaam op hol sloeg. Ze was niet bang voor Apple die dreigend met een mes voor haar stond, maar een stel nieuwe mensen ontmoeten? Nee, dat was zenuwslopend. Maar ze moest wel naar binnen, ze was al aan de late kant. Dus ze schuifelde naar voren, niet meer instaat om nog normale passen te zetten. Ze schuifelde totdat haar tenen plots de drempel van de deur raakten en ze languit op de grond belandde.
Moest dit nou? Serieus?
Langzaam krabbelde ze om hoog terwijl ze tegen twee dingen vocht. Ten eerste probeerde ze de knalrode kleur op haar wangen te verminderen en ten tweede wilde ze niet in complete extase belanden. Die kennismaking met de vloer was behoorlijk hard geweest. Zo kon nu nog de klap lichtjes na voelen sidderen in haar spieren. Een heel fijn gevoel... Maar nee, ze moest normaal zijn – zeker op haar eerste dag hier. Dus ze hoopte van harte dat de glimlach op haar lippen eerder beschaamd leek dan genietend. Ze krabde even met haar hand achter haar oor, om mensen echt te langen denken dat ze diep beschaamd was over haar binnenkomst. Dat was ook wel, maar om andere redenen dan van haar verwacht werd.
“Ha-hallo iedereen. Waar moet ik gaan zitten?”

Niah liep rustig de ziekenzaal binnen. Ze zag dat Savador en Norwood er ook al waren. Kijkend naar Norwood liep ze naar de stoelen en nam plaats. Pas toen ze zat merkte ze de vrouw op die achter haar gelopen had. Het was een vrouw met rode haren. Ze liep naar de dokter toe en stelde zich voor waarna zij ook ging zitten. Alsof de briefjes in een keer een stel mensen had gevonden stoomde de leraren en stagiaires binnen. Proberend de namen te onthouden raakte ze de namen al door de war toen de 3e persoon zich voorstelde. Nadat hij zich voor had gesteld ging hij naast haar zitten en ze gaf hem een knikje en een lieve glimlach als begroeting. De zenuwen begonnen te gieren in haar lichaam. Ze werd plots ineens zo zenuwachtig. Niet voor de dokter maar omdat zij zich niet voor gesteld had en de rest wel. Besluitend bleef ze op haar stoel zitten en sloeg even haar been over haar andere been terwijl ze naar de mensen keken die binnen kwamen lopen. Eir begon uit te leggen wat de bedoeling was van hun komst. Meten en wegen en belangrijke dingen door geven. Nadat ze klaar was met uitleggen was Norwood de eerste die in beweging kwam en plaats nam op de doktersinstrumenten. Een roodharig meisje kwam naar binnen gerend. Ze was net de drempel over waarna ze een harde smak op de grond maakte. Ze kneep een oog even dicht bij de klap die ze haar zag maken en keek even of het wel goed met haar ging. Het meisje krabbelde al omhoog met een lichtelijk rood gezicht. Ze krabbelde even achter haar oor waarna ze vroeg waar ze moest gaan zitten. Ze had niet echt zin om hier de leiding in te gaan neen dus besloot ze het maar aan iemand anders over te laten. Niah had simpele schoentjes aan dus die had ze dan ook zo uit. Netjes zetten ze die onder haar stoel en nam plaats achter Norwood. Nadat Norwood klaar was ging ze op de weegschaal staan. Op het schermpje was 60 af te lezen. Mooi, niet aangekomen en ook niet afgevallen. Dacht ze bij zichzelf. Vervolgens nam ze plaats onder de meetlat en keek strak vooruit terwijl het dingetje boven haar hoofd op haar kruin geplaatst werd. Zelf kon ze niet zien wat het aan gaf, maar de laatste keer dat ze gemeten was was ze 1,70. Niah draaide zich naar de dokter en keek haar vriendelijk aan. ‘Ik heb op mijn 19e een trainingsongeluk gehad waardoor ik nu erg slecht zicht heb zonder mijn bril.’ Zei ze vervolgens. Verder had ze niet echt kwaaltjes waarvan ze wist dat het iets ergs of zo was. Niah wachtten rustig totdat ze Eir alles wist wat ze wilde weten en verliet daarna rustig de ziekenzaal weer.

Het was allemaal echt nog ontzettend onwennig voor deze jongeman. Het idee alleen al van het 'medisch onderzoek,' bah. Die woorden zorgde alleen al dat de rillingen zich over zijn gehele lichaam verspreiden. En helaas doordat Flavio niet bepaald fijne herinneringen aan het dokter/schooldokter gedoe had voelde hij zich momenteel echt niet op zijn gemak. Het was misschien zelfs al wel zo erg dat hij zich het liefst zo snel mogelijk weg wilde komen van deze plaats en van die vrouw in die uiterst witte doktersjasje.
Nadat de jongeman zich had voorgesteld als natuurlijk Flavio Fenthol de Light magic stagiaire nestelde hij zich naast zijn mede-stagiaire, Rhae. Na iets aan haar te hebben gevraagd werd er meteen door de vrouw in de witte labsjas, om het zo maar even te noemen, 'je mag wel even gaan zitten, ik leg zo iedereen uit wat er van jullie verwacht wordt' tegen hem gezegd. Meteen begon hij met zijn hoofd te knikken en keek even naar de stoelen in een rijtje. Hmn. Oké Flavio. Waar wil je gaan zitten? Naast iemand of naast een lege stoel zodat iemand naast JOU kan gaan zitten? Het was een lastig besluit wat hem betrof. Hij wilde niet op een 'bezette' plaats gaan zitten en dus besloot hij op een stoel te gaan zitten helemaal aan de zijkant naast, inderdaad, een lege stoel. Zo waren bepaalde discussies te vermijden en had hij waarschijnlijk ook geen last van onbekende mensen. Misschien was hij wel een beetje mensenschuw? Misschien moest hij maar weer eens naar een psycholoog of zoiets toe? Of zou de schooldokter daar ook raad op weten?
'Als eerste goedemorgen. Mijn dank dat iedereen zich ertoe heeft kunnen zetten even langs te komen aangezien ik van vele van jullie het idee heb dat ze hier liever niet zouden willen zijn,' begon de vrouw in de witte doktersjas. Een warme glimlach ontstond op haar gezicht, een lach die niet te weerstaan was voor Flavio want ook door de vrouw haar warme glimlach begon deze jongeman ook te glimlachen. Vreselijk vond hij dat ergens toch echt wel. 'Ik zal mezelf even fatsoenlijk voorstellen. Degene die het nog niet weten, ik ben Eir Brigit Vealvan. Ik ben sinds heden de nieuwe schooldokter. De reden dat ik u allen gevraagd heb is vanwege een verplichte jaarlijkse controle die sinds kort is ingesteld door de gezondheisdienst. Ik ga geen gekke dingen vragen, ik ga geen messen in mensen steken en ik ga al helemaal niet vragen of iemand zich hier wilt uitkleden. Ik wil enkel een paar standaard dingen weten omdat de meeste dossiers die ik heb incompleet of verdwenen zijn. Of in sommige gevallen gewoonweg niet kloppen. Ik wil graag ieders gewicht, lengte en leeftijd weten. Verder ook bijzonderheden als blessures of ziektes waar ik rekening mee moet houden. Tegen de muur staan weegschalen en meet gerei. Zoals ik al heb gezegd hoeft niemand zich tot op zijn of haar onderbroek uit te kleding, maar in verband met het kapot gaan van de apparatuur wil ik iedereen verzoeken de schoenen uit te doen als de weegschaal in gebruik wordt genomen. Kan ik iemand verder misschien nog iets te drinken aanbieden?' Toen hij de woorden niet en uitkleden hoorde vallen, verliet een opgeluchte zucht zijn mond. Oké daar was Flavio echt ontzettend blij mee, geen uitkleed gedoe. Pfieuw.
Maar toch moest hij even nadenken over zijn exacte lengte en gewicht. Een blessure heeft hij nooit echt gehad, alhoewel deze jongedame misschien wel moest weten van de handelingen van zijn oude coach? De verschillende seksuele mishandelingen, slaan en schoppen tijdens 'het.' Nee, het liefst wilt hij dat natuurlijk niet vertellen maar misschien had hij wel geen keus? Nee. Hij zegt het gewoon niet, want in zijn ogen is dat totaal niet noodzakelijk voor deze vrouw, die zich voorstelde als Eir, om te weten.‘Ehm.. Ja ik wil graag wel wat te drinken. Doe maar gewoon wat..’ Kieskeurig was hij dus echt niet en dat bleek hier wederom uit, maar al snel bedacht hij zich. Hij wilde het liefste zo snel mogelijkweg van hier en zei dus snel ‘Of .. nee laat maar. Ik heb geen tijd daarvoor.’ Eerlijk was hij wel want om eerlijk te zijn had hij daar echt geen tijd voor. Daarnaast wilde hij te graag weg en alles daar om heen. ‘Trouwens wilt u nu al weten hoe zwaar ik ben en hoelang ik ben of wilt u dat voor de zekerheid wegen en meten? Omdat het tenslotte alweer een tijdje geleden is dat ik mezelf heb gemeten en gewogen..’ Ergens hopend dat hij het alleen van de laatste keer hoefde te zeggen en voor de rest niets meer. Alhoewel hij het betwijfelde, waarschijnlijk wilde Eir gewoon dat hij zich toch meet en weegt. Just to be sure.

Lola rende naar de ziekenzaal. Het was haar eerste dag op de school en ze moest naar het 'medisch onderzoek' voor alle leraren en stagiaires. Dit zou misschien een goede manier zijn om alle andere leraren en stagiaires te ontmoeten, en natuurlijk de leraar kunst, haar 'mentor'. Ze stapte binnen in de ziekenzaal, een beetje onzeker. "Euh, hallo, ik ben Lola Rosefield, de nieuwe stagiaire kunst... Ik heb gehoord dat ik hier moest komen voor medisch onderzoek... Het spijt me als ik een beetje laat zou zijn..." Ze zag dat er weegschalen enzo langs de muur stonden. Als er geen weegschalen meer bezet waren, trok ze haar laarzen uit en ging ze op de weegschaal staan. 65 kg, ze was 5 kg afgevallen, vast van de zenuwen van hier nieuw te zijn. Toen ging ze zich meten. Ongemakkelijk probeerde ze zelf af te lezen hoe groot ze was. 1.70 m. Fijn, even veel als de vorige keer. Ze liep rustig terug en ging op een lege stoel zitten waar niemand links of rechts naast zat.

Opgelucht keek Rhae op toen ze Flavio binnen zag komen. Iemand die ze goed kende stelde haar al meer op haar gemak, maar dat hield niet in dat ze het niet vervelend vond dat alle leraren en stagaires binnen enkele minuten al haar medische problemen moesten weten. Flavio stelde een vraag, maar ze was te gespannen om die te beantwoorden. In een rap tempo stroomden er meer mensen binnen en de ziekenzaal raakte aardig vol. Plotseling kwam er een roodharig meisje binnengestormd, Rhae nam aan dat ze een stagiaire was. Voor ze goed en wel de zaal binnen was maakte ze een enorme smak op de witte tegels van de ziekenzaal. Rhae's gezicht trok samen in een blik vol medelijden, maar ze stond niet op. Het meisje krabbelde weer omhoog en vroeg hakkelend waar ze kon gaan zitten. Met een simpel gebaar wees Rhae naar de stoel naast zich. Toen het meisje wat dichterbij kwam boog ze zich een beetje voorover en keek haar aan. "Gaat het met je?" vroeg ze bezorgd. Het was al erg genoeg dat ze tegenover iedereen medisch werden onderzocht en zo'n miserabele entree maakte het er niet veel beter op.
Norwood was als eerste opgestaan om zich te wegen en te meten en de lerares kunst was al snel gevolgd. Even nam Rhae een moment om moed te verzamelen voordat ze haar schoenen uit deed en opstond. Ze besloot eerst het gemakkelijke onderdeel te nemen, de meetlat. Aangezien ze al een tijdje niet meer in de groei was ging ze er van uit dat ze even lang als twee jaar geleden zou zijn, maar je wist maar nooit. De meetlat gaf 1.70 aan, net zoals altijd. Met knikkende knieën liep ze vervolgens naar de weegschaal. Het valt vast wel mee, dacht ze hoopvol. Het metertje op de weegschaal sprong langzaam heen en weer tot hij uiteindelijk stil stond op 52 kilo. Met een zucht draaide Rhae zich om naar Eir. "Een gewicht van 52 en een lengte van 1.70," sprak ze langzaam. Even dacht ze na tot ze haar zin weer vervolgde. "Dat is een BMI van 18, dus te weinig." Rhae wist niet hoe het kwam dat ze zo dun was. Ze at erg gezond, sportte veel en had geen anorexia of boulimia. Misschien had ze iets anders waardoor ze maar niet aan wilde komen. Ze wist het niet, maar Eir zou het vast wel weten. "Verder heb ik volgens mij niets," ging ze verder.
Rhae hoopte dat ze hier zo snel mogelijk weg kon. Ze hoefde niets over de gezondheid van de anderen te weten en wilde niet langer dat de rest over haar gezondheid na kon denken. Ze besloot nog even op Flavio te wachten, maar begon ongeduldig met haar voet op de tegels te tikken.

Zodra het wat rustiger was liep Eir naar Savador. Nu er meer mensen in de ziekenzaal waren was er ook iets meer geroezemoes dus Eir boog zich een klein beetje voorover. Voordat de ziekenzaal ineens vol met mensen was gestroomd had ze namelijk zijn woorden nog wel opgevangen. 'Ik zal er persoonlijk achteraan gaan dat u die massages kan krijgen,' sprak ze op zachte warme toon tegen Savador. Het had iets moederlijks, maar dat had Eir in heel haar doen en laten. Een lief moederfiguur die met een grote zachte handdoek op je stond te wachten als je doorweekt was van de regen en je daarna dan een warme kop chocolademelk gaf. Of eentje die samen met je in de keuken stond om koekjes te bakken en nooit echt boos zou worden om de troep die gemaakt werd. Dat was de zachte, warme kant die Eir bijna dagelijks uitstraalde. Alleen soms, heel soms als ze midden in de nacht wakker werd alleen in haar bed. Dan was die warmte heel ver weg en de pijn die daarvoor in de plaatst kwam flitste een minuscule seconde door Eirs ogen. Te kort om echt opgemerkt te worden, te lang om geen pijnlijk gevoel in haar borstkas achter te laten.
Eir was ondertussen weer rechtop gaan staan en was terug gelopen naar het bureau wat zich in de ziekenzaal bevond om een klembord met daarop een aantal papieren te pakken. Ze had immers gezien dat Norwood op de weegschaal was gaan staan en stond dus al klaar om het op te schrijven. Ze keek op van het schrijven toen Norwood zijn mond open trok. 'Het is goed zo Norwood, ik weet genoeg. Als je wilt kun je gaan,' sprak ze zacht doelend op het feit dat ze wist wat er speelde bij hem op het moment. Ze kon zich wel voorstellen dat hij zich daar niet erg gemakkelijk bij zou voelen. Dat was de reden dat ze gezegd had dat hij kon gaan als hij wilde. Eir knikte Norwood nog even vriendelijk toe waarna ze zich richtte op de jonge vrouw die onverwacht binnen was komen lopen. Eir merkte dat ze, net zoals ze had opgemerkt bij een aantal anderen in de ziekenzaal, deze jonge vrouw er een beetje verloren bij stond. Haar val tegen de grond zorgde er dan ook voor dat Eirs gezicht een lichte frons kreeg maar ook voornamelijk een bezorgde blik in haar ogen. Waarschijnlijk was het arme kind zo zenuwachtig dat ze de drempel even gemist had. Haar ietwat stamelende woorden waren voor Eir de druppel en ze kwam in beweging. Ze liep op het meisje af met een aangename glimlach op haar gelaat. 'Dat was nogal een binnenkomst. Ik ben Eir, de nieuwe schooldokter. Ik neem aan dat jij hier een stagiaire bent? Het is heel simpel, ik wil graag je gewicht, je lengte en eventueel andere blessures weten zodat ik je medisch dossier compleet heb. Daarna kun je weer weg. Tegen de muur staan meet latten en weegschalen. Wel graag van te voren even je schoenen uitdoen. En ontspan jezelf een beetje. Er gaat niks geks gebeuren,' sprak ze terwijl ze bemoedigend haar hand op de schouder van het meisje legde om haar gerust te stellen.
Vanuit haar ooghoeken merkte Eir plots op dat de vrouw die zich als enige nog niet haar had voorgesteld ook bij de weegschaal was gaan staan. Eir liep er naartoe om met haar mee te kunnen kijken en alles op te schrijven. 60 kilo gaf de weegschaal aan. Gezien haar lengte leek dat Eir wel erg weinig. Toen ze haar lengte zag was ze daar helemaal zeker van. Deze vrouw was ongeveer 8 kilo te licht voor haar lengte. Eir knikte even kort terwijl ze opschreef wat de vrouw haar vertelde. Ze keek daarna weer op. 'Oké, dan heb ik nog twee vragen. Ten eerste zou ik graag nog je naam horen zodat ik weet wiens gegevens ik opschrijf. En ik wil graag weten hoe een normaal eetpatroon voor jou eruit ziet want je bent iets te licht voor je lengte met ziet er verder niet ongezond uit,' sprak ze kalm.
Nog voordat Eir op antwoord kon wachten werd haar aandacht getrokken naar de stagiaire die Flavio heette. In eerste instantie vroeg hij om iets te drinken maar al snel daarna kwam hij terug op dat besluit. 'Ik begrijp het,' zei ze enkel. Aan de warme ondertoon in haar stem was te horen dat ze meer doelde op het feit dat ze begreep dat Flavio hier snel weer weg wilde dan op het feit dat hij geen tijd had om iets te drinken. 'Het liefste zou ik nu alle gegevens van je willen opschrijven Flavio, tenzij er een reden is waarom dat nu niet kan,' sprak ze waarna ze dichterbij liep. 'Als je liever een keertje alleen wilt komen, dus zonder andere collega's om je heen snap ik dat. Je kunt langs komen wanneer je wilt,' sprak ze met een zachte stem zodat enkel Flavio haar had kunnen horen.
Eir keek om toen ze een nieuwe stem hoorde. Eentje die ze vandaag nog niet eerder had gehoord. Ze zag een jonge vrouw staan met roze haar en een onzekere uitdrukking. Ze stelde zichzelf voor als Lola en was, zoals Eir al verwachtte, een stagiaire. Voor het vak Kunst wel te verstaan. 'Aangenaam Lola. Ik ben Eir, de nieuwe schooldokter. Het geeft niets dat je ietsje later bent,' zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze liep achter Lola aan toen ze zichzelf ging wegen en zichzelf ging opmeten. 65 kilo en 1 meter 70. Ietsje onder het gewicht maar geen reden om zich er zorgen over te maken. Pas zodra ze nog eens vijf kilo kwijt zou raken zou Eir zich zorgen gaan maken.
'Lola,' sprak ze het meisje aan nadat ze alles had opgeschreven. 'Ik zou ook graag willen weten of je nog blessures hebt waar rekening mee gehouden moet worden,' zei Eir met haar klembord nog in haar handen. Ze had het ding eigenlijk niet meer neergelegd nadat ze het had opgepakt. Eir draaide haar hoofd naar Rhea toen de stagiaire vuur magie haar aansprak. 'Dat is zeker te weinig,' begon ze terwijl ze de gegevens opschreef. 'Mag ik wat vragen Rhea? Hoe at jij als kind? Was je een moeilijke eter of lustte je alles eigenlijk wel? Het feit dat je zo mager bent kan hem zitten in de eet gewoontes die je als kind had, ook als die nu veranderd zijn. Als je als kind niet veel at kan het zijn dat je lichaam heeft gezegd dat ze bij elk beetje eten wat het binnen kreeg meteen om zet in energie. Zo bouw je voor jezelf een snelle spijsvertering op waar je later last van kan hebben door bijvoorbeeld niet aan te kunnen komen,' legde Eir uit. De reden dat ze begon over eet gewoontes als kind was omdat Rhea er, behalve mager, verder niet erg ongezegd uitzag. Eir ging er in elk geval niet vanuit dat ze zichzelf uithongerde. Haar blik ging even kort door de zaal om zich daarna weer op Rhea te vestigen, wachtend op antwoord.

Noel zuchtte. Haar blonde haren lagen sierlijk om haar gezicht terwijl haar smargard groene ogen de omgeving bestudeerden. Ze was er nog maar juist, was moe van de reis. haar witte jaguar Lucifer volgde haar trouw. Maar ze wist dat hij niet de hele tijd bij haar zou lopen. Dat vond ze het beste, Diablo wist maar al te goed hoe nerveus ze kan worden als hij de hele tijd haar zou volgen geen tijd meer voorzichzelf zou willen hebben. Zo was Noel niet. Ze gaf hem veel meer vrijheid dan dat ze zelf had. Maar ah ze hadden er lang geleden al veel over gediscussieerd en zij had gewonnen. Yep zij wint van hem altijd. Met een korte lenige beweging streek ze met haar vingers eens vluchtig door haar licht blonde haren zodat die nog steeds deftig bleven liggen. Ze was later dan verwacht hier in Starshine gearriveerd. Daar dacht ze al de hele tijd overna. Ze had op tijd het voortuig gehaald...Ah wat een denkgedoe. Ze zette de gedachten van haar af en stapte verder. Noel had ondertussen al haar spullen ergens gezet, had haar eigen kamer op orde gelegt zodat het er niet meer zo saai uitzag. En de eerste ontmoeting met een student...wel laat ze zeggen dat ze hem wat heeft mogen verzorgen. Zo te zien... Even schudde Noel met haar hoofd, wat er met hem was gebeurd bleef tussen hem en zij. Noel was niet het soort type dat gewoon alles wat ze heeft ontdekt rond verteld. Enkele korte gegevens van hem heeft ze in haar tablet opgeslaan, wetend dat ze het later op de dag misschien wel nog eens zou kunnen vergeten. Bij de gedachten aan de geheugenverlies dat ze heeft wreef ze vermoeid over haar voorhoofd. Een ongeluk zegt men. Maar Noel herrinerd zich nog heel goed hoe ze aan die zware hersenschudding is geraakt. Even werden haar smargard groene ogen wat dof bij de gedachten. Vlug zette ze alles van haar af. Het verleden was het verleden. Dat is allemaal voorbij. Ze had op een of andere manier gehoord dat er een 'medisch onderzoek' was. Daar moest Noel dus naartoe ten eerste omdat waarschijnlijk ook te moeten ondergaan, ten tweede om de andere leraren en stagiares te ontmoeten maar vooral om de schooldokter te ontmoeten. En het hangt er vanaf, misschien het zelf over de jongen hebben. Gewoon dat ze direct weet wat er met hem scheelt als hij eens in de ziekenzaal terecht zou komen. Met een licht opgestoken kin stapte ze verder door de gangen. Negeerde simpel weg de nieuwsgierige blikken die ze toegeworpen kreeg van vele studenten. Wat kon het haar schelen dat ze dachten. Gelukkig wist Noel de weg naar de ziekenzaal snel te vinden. Nu was ze best nieuwsgierig naar de andere. Even liet ze kort haar ogen naar de grond glijden, merkte nu maar pas weer dat Diablo met haar mee was gekomen. De gang voor de ziekenzaal was nog wat verderop maar toch stopte Noel draaide zich naar haar witte jaguar om en keek hem geruststellend aan."Maak je maar geen zorgen jongen, ik red me wel. Neus maar een beetje rond, of verzamel wat informatie van de school. Kies maar ik zie je vanavond wel weer." Sprak ze tegen het witte dier dat even weer naar enkele studenten gromde dat ze niet zo moesten staren. NOel zuchtte, wat was hij toch een echte zuurpruim. Maargoed het had ook zo zijn voordelen."ga" Beval ze nu wat strenger ook al zou je het nu ook weer niet streng kunnen noemen. Diablo gromde nog even geirriteerd maar gaf zich gelukkig toch gewonnen draaide zich om en trippelde sloompjes weg. Even keek ze hem nog vluchtig na en stapte toen weer met sierlijke passen verder naar de ziekenzaal die al snel in zicht kwam. Haar uitstraling was kalm en ontspannen. Haar blonde haren die lang over haar rug hangden wiegden eventjes kort heen en weer toen ze zich lenig door de deur draaide en er rustig bij de rest kwam staan."Sorry dat ik zo laat ben" Veronschuldigde Noel zich vriendelijk en beleefd. "Ik ben Noel, de...schooldokters assistente." Verklaarde ze en knikte toen ook uit beleefd uit naar de vrouw die schooldokter was, ja ze had voor ze aankwam wat informatie bij elkaar geraapt. Op dingen voorbereid zijn had altijd zo wel zijn voordelen.

Een zucht ontsnapte uit Rhae's mond. Dit was een van de weinige dokters die niet gelijk dacht dat ze zichzelf uithongerde. Even dacht ze na voordat ze Eir's vraag beantwoordde. Het zou inderdaad best kunnen dat dit de reden was van haar ondergewicht. Vroeger was ze altijd erg koppig en als ze niet wilde eten dan deed ze dat ook niet.
"Ik heb tot mijn vijfde inderdaad niet altijd genoeg gegeten en heb altijd flesvoeding als baby gehad. Daarna ben ik erg veel gaan sporten en moest ik dus wel meer gaan eten," zei ze opgelucht. Haar moeder was te vaak van huis om haar borstvoeding te geven, maar had het ook nooit geprobeerd. Er waren volgens haar genoeg producten die de moedermelk exact konden nabootsen. Rhae's ouders hadden nooit een kind gewild, dus waarom zouden ze er moeite voor doen? Precies ja.
"Denkt u dat dit de reden is?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze vond het nog steeds niet prettig dat iedereen er bij was, maar het ging al beter nu Eir had gezegd wat de mogelijke verklaring van haar probleem was.
Rhae had opgemerkt dat Flavio en Eir met elkaar iets aan het overleggen was. Begripvol had ze toegekeken. Ze wist dat er iets met hem aan de hand was, maar het was nog niet helemaal duidelijk wat. Geduldig wachtte ze tot hij ook klaar was.
Intussen had ze haar schoenen al weer aangetrokken. Snel knoopte ze de witte veters dicht. Met een blik op de rest zag ze dat er nog maar weinigen op waren gestaan. Die zouden vanzelf wel opstaan, maar dat hoefde zij niet meer te zien. Haar gezondheid ging hun niets aan en dat gold andersom ook.

~ Pfoe, ik had geen idee wat ik moest opschrijven

En dan nu de vraag. Wat deed hij hier?! Nergens voor nodig en pure tijdsverspilling. Hij was kerngezond en had geen enkele hulp nodig. Maar goed, het hoorde bij het vak. Met een gezicht waar de irritatie vanaf liep, stapte hij de ziekenzaal binnen. 'Ghirahim Nerith, wat is de bedoeling van vandaag?' vroeg hij met een monotone stem. Hij keek rond en zag een groot deel van de andere stagaires en een paar leraren. Eir, de schooldokter, was al in de weer. Hij kon net de eerste woorden van haar uitleg opvangen. 'Ik zal mezelf even fatsoenlijk voorstellen. Degene die het nog niet weten, ik ben Eir Brigit Vealvan. Ik ben sinds heden de nieuwe schooldokter. De reden dat ik u allen gevraagd heb is vanwege een verplichte jaarlijkse controle die sinds kort is ingesteld door de gezondheisdienst. Ik ga geen gekke dingen vragen, ik ga geen messen in mensen steken en ik ga al helemaal niet vragen of iemand zich hier wilt uitkleden. Ik wil enkel een paar standaard dingen weten omdat de meeste dossiers die ik heb incompleet of verdwenen zijn. Of in sommige gevallen gewoonweg niet kloppen. Ik wil graag ieders gewicht, lengte en leeftijd weten. Verder ook bijzonderheden als blessures of ziektes waar ik rekening mee moet houden. Tegen de muur staan weegschalen en meet gerei. Zoals ik al heb gezegd hoeft niemand zich tot op zijn of haar onderbroek uit te kleding, maar in verband met het kapot gaan van de apparatuur wil ik iedereen verzoeken de schoenen uit te doen als de weegschaal in gebruik wordt genomen. Kan ik iemand verder misschien nog iets te drinken aanbieden?' Ghirahim had geen zin in iets ''gezelligs'' en keek naar de rest. Norwood stapte als eerste de weegschaal op en vervolgens een vrouw van wie hij de naam niet wist. Wachtend keek hij even rond tot hij erachter kwam dat het zijn beurt was. Met de nodige tegenzin trok hij zijn witte laarzen uit en stapte op de weegschaal. 61 kg, niks aan de hand, niet aangekomen, niet afgevallen. Meten was ook niks aan de hand, 1.87 m, nog steeds hetzelfde. Groeien deed hij toch niet meer. Hij liep naar Eir voor het laatste onderdeeltje. 'Ik geloof dat er niks veranderd is, 61 kg en 1.87 meter, ik ben 29 jaar.' hij pijnigde zijn hersens even. 'Verder heb ik twee jaar geleden een longontsteking gehad. Verder is er niks aan de hand.'

(sorry, ik kwam er iets te laat achter)

PROFILE MAGICIAN

» Stagiaires Unite! || Alle Stagiaires~
» Check-up }{ Iro Tower
» Check-up }{ Hange Zoë
» Just a check-up || August
» Leraren Vergadering

General check up. {Alle leraren en stagiaires}

General check up. {Alle leraren en stagiaires}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen