PortalIndex|| Fight For Freedom || HpD5Uwn|| Fight For Freedom || 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 || Fight For Freedom ||

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Sayuri
.
.
Sayuri

|| Fight For Freedom || UTL8oxA PROFILEReal Name : Dayna
Posts : 621
|| Fight For Freedom || UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark - Air
Klas: Master Laurent
Partner: Your smile is shining gold. But the way you speak, feels so cold

|| Fight For Freedom || Empty
BerichtOnderwerp: || Fight For Freedom ||   || Fight For Freedom || Icon_minitimedi aug 14 2012, 22:14

Naar de lucht starend wandeld hij rustig rond. Niemand die hem stoort van buiten en van binnen. De lucht was kalm en rustgevend. Het zorgde ervoor dat Jirou ergens naar een ver land was vertrokken. de planten die hier op Starshine groeien zijn echt prachtig mooi. Sinds hij hier op school is gegaan is zijn liefde voor bloemen en planten alleen maar groter geworden. En toch blijft de roos zijn favoriet, in alle kleuren behalve rood. Rood is zijn nachtmerrie. In rood ziet hij al zijn lijden, wat hij aan zichzelf te danken heeft, en verleden. Zijn rode roos, het rode haar van zijn moeder, de rode ogen van zijn andere zelf Jirou. Alles is op de een of andere manier rood waardoor hij nooit van zijn daden kan weglopen. 'Oehhh! Yuu-kun denkt over mij Ghehe' Hoort hij in een keer in zijn hoofd. De rust is verdwenen, het beest is wakker geworden. Bij het horen van zijn 'stem' ging er een koude rilling over zijn rug. Alsof het uit het niets 0 graden is geworden. De sfeer was ook verandert, het is was rustig en kalm naar spanning gegaan bij die ene zin. 'Waarom is mijn magie zo zinloos' dacht hij bij zichzelf.

Jirou gaf hem lange pijnlijke steken in zijn hoofd. Het werd moeilijk om nog op iets anders te kunnen concentreren. De mooie blauwe lucht zag er in zijn ogen nu zwart uit, het licht van de zon maakte de steken erger. Hij greep hard naar zijn hoofd en kneep hard in zijn haar. Met korte stoten haalde hij adem en liet zich bij wijze van spreken op de grond vallen. 'Wat is er? Heb je pijn mijn arme Yuu-kun? Zal ik je troosten!' En meteen bij het woord troosten ontplofde er iets in zijn hoofd. Jirou was hem aan het martelen van binnenuit. Aan het vechten om eruit te komen. Sayuri moest zich bij elkaar rapen, zich niet laten beinvloeden, sterk zijn en snel ook nog. Anders heb je.....Problemen. Hij draaide zich op en ging met zijn gezicht in het gras liggen. Adem in. Adem uit. Hij begon ondanks de verschikkelijke pijn zijn ademhalings oefeningen te doen. De geur van het gras hield een ietsie pietsie mee maar dat effect was ook snel uitgewerkt. Jirou die veel sterker is dan yuu, duwt net zo hard door zijn blokkade heen. De steken, marteling en de stem werden krachtiger en luider. 'HAHAHA en heeft het geholpen? Is toch aardig van mij dat ik je wil troosten? Doe je mij dan ook een gunst? Laat mij even spelen ik wil ook mensjes leren kennen en lekker knus zijn met dat persoontje Ran. Hihi ik zal braaf zijn baas echt waar....' Sayuri zijn spieren begonnen te verkrampen van de kracht die Jirou erop uitoefende. Hij die spastisch over de grond aan het rollen is schreeuwde het uit. 'RWAHHH, GENOEG!' Opeens stopte het gevecht. Zijn ogen die je in een oogblink vuurrood waren geworden en er een evil smirk op zijn gezicht stond. Hij draaide rustig terug op zijn rug en ademde diep in. 'Hmmm heerlijk. Volgende keer wat minder tegenstribbelen graag, alvast bedankt.' Zijn lichaamstaal die lichtelijk verandert is van onopvallend naar charismatisch en aantrekkelijk. Yuu die diep van binnen zijn sterke kant terug moet zien te krijgen. Jirou die op zich heen keek alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en Sayuri die op de achtergrond meekeek en de controle over zijn lichaam gedeeltelijk kwijt was. Nog steeds oplettend naar een zwaktepunt. JA! Daar was het. Achter wat bosjes voelde hij de kalme wind die er eerder was vandaan komen. Met al zijn kracht wat er nog over over is drukte hij Jirou weg en kroop als een bezettende onder de bosjes door. Eenmaal daar gingen de kwade gedachtes van Jirou langzaam weg, zijn lichaam die terug ging naar de ontspanning van voorheen en een hoofd zonder pijn.

Nog hijgend van zijn eigen gevecht keek hij weer naar de blauwe lucht. De wolken de vredig voorbij zweefde op de wind. De vogels die allemaal hun eigen melodie fluiten. Met een zucht ging hij rechtop zitten. Waar was hij, wat was dit voor een plek. Het was zo mysterieus. Zo natuurlijk en puur. De bloemen waren nog 10x mooier dan aan de andere kant van de bosjes. Hetzelfde geld voor de stilte. Het was prachtig. Sayuri zijn emoties weer achter een groot slot gezet net als zijn gezichtsuitdrukkingen. Koud en afstandelijk. Zo kennen ze hem. Diep van binnen waar de echt yuu is, lacht hij vriendelijk naar iedere vreemde die er langs loopt. Naar net zoals de vreemde waarvan hij nu de voetstappen hoort.



||NIGHT||
Terug naar boven Ga naar beneden
iiiiiiiiiiii
.
.
avatar

|| Fight For Freedom || UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Pio
Posts : 2302
|| Fight For Freedom || UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic:
Klas:
Partner:

|| Fight For Freedom || Empty
BerichtOnderwerp: Re: || Fight For Freedom ||   || Fight For Freedom || Icon_minitimedo aug 16 2012, 15:42

Met mijn ogen naar de grond gericht loop ik door de gangen van Star Academy heen. Niet in gedachten, enkel uit verveling. Ik zoek gewoon een reden om tegen iemand aan te botsen en daarmee een gesprek te beginnen.. Waarom is iedereen vandaag zo ontzettend attent op waar ze hun voeten plaatsen? Egernis maakt snel plaats voor verveling en met mijn hoofd nu opgeheven stalk ik door de gangen heen. School is saaier dan verwacht, op een een of andere manier had ik er misschien meer van gehoopt, maar ik mag niet klagen, alles is beter dan weer terug moeten gaan naar waar ik vandaan kom. De blik op mijn broers gezicht zou waarschijnlijk wel de moeite waard zijn en heel misschien zou ik háár weer tegenkomen. Misschien zou ik eindelijk te weten komen of ik dan toch een moordenaar ben, of enkel iemand die een poging tot moord heeft gedaan, want zo steekt het in elkaar. Heel even gaan mijn gedachten terug naar dat moment, dat moment dat ik boven haar hing en haar nog gezoend had vol overgave. Ik zweer dat ik haar hartslag nog kon horen kloppen, maar dat kon net zo goed mijn eigen gefrustreerde hart zijn. Dood of niet dood, ik zal er nooit achter komen, aangezien ik nooit meer terug ga naar die plek. Mits ik mijn leven zat ben en er een einde aan wil maken, ja dan is het de juiste plek om naar toe te gaan. Ik schrik op uit mijn nog al depressieve gedachten door de schoolbel die gaat. Ik voel mensen rondom me heen trekken en duwen om maar niet te laat te komen voor de les. Zielig. Zielig dat ze zo veel waarde hechten aan iets waar ze toch niets aan hebben. We zullen nooit de legendarische magiers kunnen verslaan of uberhaubt op het zelfde niveau komen. Er zal altijd iemand sterker, machtiger en slimmer zijn als jezelf. Waarom zou je jezelf tot het uiterste drijven om uiteindelijk met lege handen naar huis te gaan. Nee, ik vind het de moeite niet meer waard. De lessen gaan te langzaam en er zijn altijd die stommeriken die er niets van begrijpen en daarom de hele les verstoren met hun irritante vragen. De meeste leraren krijgen dan ook nog medelijden met hen en maken juist díe leerlingen hun lievelingetje. Terwijl de leerlingen die alles al begrijpen worden aangewezen op het feit dat ze niet opletten in de zoveelste herhalings les. Mijn fascinatie voor magie en alles wat er mee te maken heeft zal nooit voorbij gaan, maar om die fascinatie staande te houden heb ik deze lessen niet nodig.

Vastbesloten richt ik mijn gele ogen op de uitgang van het kasteel. Ik zal later wel weer 20 blaadjes moeten pennen, vanwege mijn gespijbel maar dat heb ik er driedubbel voor over. Liever 20000 keer hetzelfde opschrijven dan het 20000 keer te moeten horen. Met een wrange glimlach op mijn gezicht loop ik de school uit, mijn handen in mijn broekzakken gestoken. Waar zullen we vandaag eens heen gaan? Lichtelijk afwezig tuur ik rond tot mijn ogen op de kassen vallen. De kassen, een plek waar ik niet bepaald veel kom, zeg maar niet. Woud magie is een van mijn minste punten en ook een van mijn allerminste interesses. Ik haat het om met de natuur te sodemieteren voor eigen doeleinden. Ik heb dan ook nooit begrepen waarom de woudmagiers de natuur omvormen zoals zij dat willen, zij zeggen zoveel te houden van de natuur, maar hem in zijn waarde laten kunnen ze niet. Stelletje hypocrieten. Ik stop met het denken over dit zinloze onderwerp en begeef me langzaam richting de kassen, mijn gele ogen onderzoekend over de contouren van de glazen huizen glijdend. Sommige mensen spreken wel eens over een geheime tuin in de kassen, een plek waar ik nog nooit geweest ben en die maar weinige mensen weten te vinden. Een grimas siert mijn lippen, en vastbesloten loop ik de kassen binnen. Planten van allerlei verschillende soorten omringen me zodra ik een voet in de kassen zet. Duizenden verschillende kleuren en geuren vullen mijn ogen en neus wanneer ik besluit verder te lopen. De kassen zijn leeg, op een heel aantal planten na. Voor een moment blijf ik stil staan bij rode rozen, de bloem van de liefde. Mijn gezicht betrekt eventjes voor ik weer afwezig verder loop. Bloem van de liefde zeggen ze, dan hebben ze de doorns nog niet gevoeld. Stil als een muis baan ik me een weg door de planten op zoek naar een of andere ingang. Natuurlijk is er nergens een simpele deur te vinden, of een bordje met 'volg voor geheime tuin'. Nee, ik moet het meer hebben van dingen die net even anders zijn in de kassen. Dingen die kloppen maar ook niet kloppen. Na een tijdje gezocht te hebben stop ik met lopen en zucht ik om mijn armen over elkaar te leggen. Dit kan nog uren duren op deze manier. Net wanneer ik het besluit op te geven en me om wil draaien vallen mijn felle ogen op een plant die bijna 3 a 4 meter van de zijkant in beslag neemt. Licht gefascineerd door de plant loop ik zijn kant op, om dan na de plant goed bestudeerd te hebben, kleine openingen tussen de blaadjes te vinden. Ik glimlach tevreden, en wring me nu opgewonden een weg tussen de blaadjes door.

Als je maar lang genoeg je best doet, dan kom je uiteindelijk wel waar je naar op zoek bent. Hn, in die woorden zit dus toch iets van waarheid. Misschien moet je eerst bereid zijn het op te geven voordat je het kunt vinden. Door het diepste dal om hoger op te klimmen. Ik zucht, en bestudeer dan de zo gehete geheime tuin. De tuin is groter dan ik gedacht had, compleet met wat water en enorme bomen. Als je er aandacht aan besteedde kon je zelfs de vogels horen fluiten. Het is zoals verwacht compleet uitgestorven, althans zo ver ik alles kan zien. Nieuwsgierig naar de rest van de tuin loop ik verder naar binnen, de geuren van de verschillende bloemen me tegen moet komend. De glimlach op mijn lippen word iets groter bij het horen van.. niets. Juist totaal helemaal niets, rust. Althans dat had ik gedacht. Al snel vallen mijn verlichtte gele ogen op een jongen niet ver van mij vandaan. De reden dat ik hem eerder niet opgemerkt had kwam door het feit dat hij ver onder mijn gezichtsveld zat. Zijn koude blik in mijn ogen zegt me niets, en zorgt er enkel voor dat er een korte rilling over mijn ruggengraat glijd. Waarom kan ik nooit geluk hebben en gewoon iemand tegen komen die niet zó naar me kijkt. Toch, zijn donker paarse ogen intrigeren me lichtjes. Diepe donkere poelen waar je in kunt wegdromen als je je geweten niet bij je houd. De glimlach vervaagd iets, maar houd nog net staande op mijn gezicht. Ik zie dat ik niet de enige ben die deze plek gevonden heeft. Jammer genoeg, denk ik er kort achter aan. Ik wil geen pas dichterbij zetten en de drang om naast hem te gaan zitten is er al evenmin. Mijn gele ogen glijden over zijn lichaam heen, slank en redelijk gespierd qua postuur. Aan zijn gezicht te zien zal het joch ongeveer even oud als mij zijn, enkel minder vriendelijk opgesteld naar anderen. Zijn paarse ogen branden in die van mij, en langzaam begint zijn koude staar me te irriteren. Zijn ogen vertellen me helemaal niets over zijn karakter en emoties, het is alsof ik in het diepe ben gegooid afwachtend van hoe de jongen gaat reageren. Het irriteert me. Met mijn handen nog altijd in mijn broekzakken passer ik de jongen, hem totaal negerend wanneer ik langs hem loop. Mijn gele ogen nemen de rest van de omgeving in me op, de kilte achter me proberend te vergeten.

-meh. De inhoud is trés terrible. Pardon~
Terug naar boven Ga naar beneden
 

|| Fight For Freedom ||

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Freedom
» Elusive Freedom
» Shall I fight?
» After the fight
» Fight me! [+Faye]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Greenhouses :: Secret Garden-