Grijze wolken hingen dreigend boven het schoolgebouw, rond de late namiddag. Studenten struinde op dit uur van de namiddag rond door de gangen van de school, of doolde wat over het schoolterrein, allemaal genietend van de gedachte dat het weekend voor hen lag. Het was vrijdag in de namiddag. De laatste lessen waren enkele minuten geleden afgesloten, het laatste huiswerk was voor het weekend opgeschreven in de bekladde agenda’s, waarna de studenten die nog gemarteld werden met tot zo laat nog les volgen op de vrijdagmiddag, het klaslokaal uit gesprint waren alsof het een zaak van leven of dood was. En Ellia behoorde onder andere tot één van die studenten. Wat een kwelling om op vrijdagmiddag nog tot zo een vreselijk laat uur in dat duffe lokaal rond te moeten hangen. Terwijl sommige studenten die gezegend waren met een goed rooster al in de vroege middag aan hun weekend konden beginnen, moest Ellia nog zwoegen in de schoolbanken, waarbij elke seconde die de klok tikte in haar trommelvliezen aankwam als een bomaanslag. Ze had sowieso een grote moeite met stilzitten in de les, maar op vrijdag was het echt een hel, voor zowel haarzelf als voor de leerkrachten die het ook niet makkelijk hadden om haar onder controle in de les te houden. Maar toch was het na die tergend lange dag, waarin minuten wel uren leken te zijn, eindelijk afgerond. Ze had de dag die het langste van allemaal leek te duren weer overleefd. Ook Ellia kon nu voor een paar dagen genieten van lesloze dagen, waarbij ze heerlijk in haar warme bed kon blijven liggen, nadat ze de avond ervoor een goeie fles rum achterover geslagen had. Ja, zo kon je ongeveer wel het ideale plaatje van het weekend van Ellia beschrijven.
Nu liep ze echter nog door de rustige gangen van de school, trappen op en af te sloffen om haar weg naar de eetzaal te maken, om daar een goeie kop koffie te halen. Eerst zou ze wel even met een kop stomende, bittere warmte bijkomen van de schooldag, waarbij ze haar strafwerk uit zou stellen tot het allerlaatste moment, om zich daarna weer klaar te maken voor een gebruikelijk bezoekje aan Oak’s Field.
Samen met het ritme van gekibbel en geroesemoes die vanuit de kamers van de afdelingen te horen waren doolde Ellia de bekende gangen af, de kaart van het schoolgebouw bijna als een tatoeage in haar hoofd getekend. De gangen waren na haar weken van aanwezigheid hier bijna net zo bekend geworden als de duistere straten en steegjes van Shadra. Plots werd haar ritme van lopen verstoord en kwam ze daardoor tot stilstand. Een zacht, maar toch duidelijk getik wat tegen de ramen aan kletterde. Alsof Ellia het natuurverschijnsel voor een levensjaar niet meer gezien had draaide ze zich naar het dichtstbijzijnde raam toe, om de regendruppels die tegen het glas aanvielen te kunnen bewonderen. Aangetrokken door het getik en gekletter tegen de glazen ruiten liep Ellia naar het raam toe, en boog ze zich wat dichter naar het raam toe, om een beter zicht te krijgen op wat er zich buiten afspeelde. Zodra ze zich met haar gezicht dichterbij het koude, doorzichtige glas had gevestigd, kwam er een bescheidde vochtplek op het glas, gemaakt door haar ademhaling. De temperatuur daalde weer. Weer om met naveltruitjes, korte broeken, en slippers aan te lopen was het al niet meer. Dikke jassen, sjaals, handschoenen, laarzen, en al het andere kledinggerei wat je warmer moest zien te houden werd alweer uit de kast getrokken. Je zag het in de school ook al weer steeds vaker. Zelfs die aandacht liefhebbende wijven, die het met warmer weer altijd aandurfde om angstaanjagend korte jurkjes en rokjes, in combinatie met overdreven lage shirtjes te dragen, bevonden zich nu ook weer onder het normaal geklede volk. Tenminste, als je die afzichtelijke uggs even over het hoofd zag.
Vanuit het raam kon Ellia de kleine poppetjes die leerlingen moesten voorstellen de school in zien rennen, bang voor de spettertjes water alsof ze zouden smelten wanneer ze te lang aan de regen werden blootgesteld. Een klein glimlachje sierde rond haar lippen. Zielige types. De mensen van deze school waren echt niks gewent. Daar werd Ellia bijna elke dag wel weer aan herinnerd. Wat was het nou weer voor een wereldramp als je kleding nat werd? Waarvoor waren die handige drogers anders uitgevonden? Als decoratie voor het huis? Kortzichtige stakkers. Maar als toch iedereen zich naar binnen toe haastte, waarom zou zij dan niet naar buiten toe gaan? Dan had ze in elk geval niet die enorme drukte van al die andere studenten om zich heen, waar ze altijd zo een hekel aan had. Daarbij was Ellia níet bang voor een paar druppeltjes water. Regen behoorde immers tot één van haar favoriete weersomstandigheden. Het koele water dat zo een heerlijk kalmerend effect kon geven na zo een uitputtende dag werd zeker niet als onwelkom beschouwd. Wat wellicht door het gros van de studenten van SSA als een belemmering van een tripje naar buiten werd gezien, wist meteen de rest van Ellia haar vrijdagmiddag op te fleuren. Meteen werden haar eerdere plannen om eerst de kantine te bezoeken over boord gegooid, en werden vervangen om voor de rest van deze middag buiten te zitten. In haar rappe, maar natuurlijke tempo snelde ze zich door de gangen heen, stormde ze in een regelmatig dribbeltje de traptreden af, en douwde ze grof de studenten aan de kant die op de plek liepen waar zij wilde lopen.
Aangekomen bij de hoofdingang, was het meteen een stuk onrustiger. Studenten hingen er in groepen voor de lol met elkaar rond, mensen die zich net buiten gewaagd hadden, rende weer naar binnen toe in hoog tempo, bijna volledig doorweekt. Hoewel het Ellia wist te irriteren dat ze door deze drukte heen moest, was het volgens haar positieve geest wel een voordeel als al die studenten zich hier bevonden. Dan hoefde ze in elk geval niet bang te zijn om ze buiten tegen te komen. Met haar tevreden gelaat schoot Ellia op een slangachtige manier tussen de mensenmassa door, richting de grote, openstaande deuren toe die haar weg naar vrijheid en rust betekende. De kou die van buitenaf kwam begroette de huid van haar gezicht al naar mate ze dichterbij kwam. En net toen ze op het punt stond om haar cap over haar hoofd te slaan, zich alvast voorbereidend op de kou die haar zou gaan omarmen, werd ze tegengehouden, vlak voor de opening van de deur. Vlak voor haar neus vestigde zich een kleine groep etterbakies van ongeveer haar leeftijd. Een groepje dat er duidelijk op aasde om verscheidene types te kunnen irriteren, wat ze dan meteen als overwinning zagen zodra het hen gelukt was. Met haar armen over elkaar geslagen bekeek ze haar belemmering van het uitzicht. ‘Wat is dit? Vrouwen als jij horen niet in hun eentje op stap te gaan, en al helemaal niet met dit weer,’ sprak één van de drie haar aan. Waar Ellia al bang voor geweest was, was nu toch nog gebeurd. Een verveelde blik werd door Ellia zijn kant op gegooid, samen met een geërgerde zucht. Ze zou zeker niet overdrijven als ze zou zeggen dat ze het vandaag niet echt trof. Tot laat les, waardoor bijna haar hele vrijdag alweer weggegooid was, strafwerk wat na deze dag nog op haar zou liggen te wachten, en nu, net nadat ze dacht een beetje geluk voor vandaag mee te kunnen krijgen, leek het weer haar taak te zijn om een stelletje eikels op te voeden op het vlak waar hun ouders gefaald hadden. Soms leek het wel alsof Ellia dit soort klootzakken aantrok. Waar zij vandaan kwam werden types als deze genadeloos in elkaar geslagen, om vervolgens met alle botbreuken en blijvend letsel al bloedend op de grond achtergelaten te worden, waar ze vervolgens zouden moeten wachten, hopend dat er een groepje hongerige straathonden hen uit hun lijden zou verlossen. Types als dit moesten hun plaats leren kennen. ‘Wat is er moppie? Word je er stil van?’ vroeg één van de bijdehandste, die een stap naar voren deed en zijn hand naar haar gezicht toe uitstak. Onafgebroken bleef Ellia hem aankijken met haar verveelde, droge blik, terwijl ze in dezelfde snelheid als hem zijn pols vastgreep. Verrast door de reactie en het moment leek de jonge te bevriezen, waardoor het voor Ellia een makkelijke optie was om zijn arm op zijn rug te draaien. Pas toen hij de stekende, trekkende pijn in het kogelgewricht van zijn schouder voelde leek hij wakker te worden, waarna hij een poging deed om scheldwoorden naar Ellia haar hoofd toe te slingeren. Maar nog altijd overrompeld door de plotselinge maatregel kwam hij niet eens meer uit zijn woorden. De twee andere die hem bijgestaan hadden keken nu ook naar het schouwspel alsof ze water zagen branden. ‘Wat is er moppie? Word je er stil van?’ siste ze op een vuile toon in zijn oor. Met een zelfverzekerde grijns op haar gezicht gedraaid liet ze hem los uit haar greep, en meteen een sprong naar achteren deed om te voorkomen om geraakt te worden door een plotse uithaal. En maar goed ook. Zodra ze hem losgelaten had leek zijn reactievermogen weer aangescherpt te worden, waardoor hij met een draai een poging gedaan had om haar een klap te verkopen met zijn vuist, terwijl hij vlammen tussen zijn knokkels had laten aanwakkeren, om haar ook nog eens een brandwond te kunnen bezorgen. Met een opgetrokken wenkbrauw kauwde ze op het puntje van haar tandenstoker, terwijl ze koeltjes haar handen in haar jaszak liet glijden, alsof er niks aan de hand was. Magie gebruiken? Werkelijk? Nu al? Waar ging het heen met de wereld vandaag de dag? Was de tijd van échte strijders alweer voorbij, en zou ze moeten leven in een wereld waar iedereen afhankelijk was van toverkunstjes en glitterpoeder?

Creep... ehm, ik bedoel natuurlijk Creed
Come and play...~

Sorry dat het zo laat is ;x

Met een klap was hij op de grond gevallen. De tweede keer deze week al weer, maar deze keer bleef hij langer liggen. Een bonzende koppijn was komen opzetten door de harde val, maar die pijn leek opeens zo ver weg te zijn. Vanuit een andere wereld bijna. Een plotselinge regen spoelde zijn paar schrammen schoon en verkoelde zijn klamme huid. Het was een bijzonder aangenaam en ontspannend gevoel na de actie van net. Zijn lavendelpaarse ogen stonden wijd open gesperd. Een gelukzalige glimlach sierde zijn lichte gezicht. Het was hem gelukt. Het was hem gelukt! Alles leek hem hier te lukken! De lichtspreuk die hij voor het eerst in het bijzijn van Aphrodite had gebruikt was bijzonder geslaagd en nu.. Nu had hij het echt gemaakt. Hetgeen waar hij al zo lang naar verlangde was nu eindelijk in werkelijkheid gebracht! Met de krachten van Tao had hij het perfecte wapen gecreëerd. De tevreden glimlach werd alleen maar breder terwijl het moment van realisatie steeds dichterbij kwam. Hij was een genie. Puur geniaal! Nu was hij de sterkste. Onverslaanbaar! Creed’s grote ego kwam weer opdagen, maar daar had hij zelf geen last van. Hij had gedaan wat nog nooit was gedaan. Niet voor zover hij wist in ieder geval. Creed had zijn magie overgebracht in zijn wapen doormiddel van zijn Tao te gebruiken. Ja, het was wel duidelijk. Hij wás de beste!
Met een zachte kreun stond Creed op. Zijn rug stond in een lichte spanning door de liggende houding die hij minutenlang had volgehouden. Nu moesten zijn spieren weer werken en zorgden voor een stekende tegenwerking. Hij besteedde er geen aandacht aan. Teder pakte hij zijn geliefde wapen af. Zijn Katana. Katana Kotetsu. Spoedig zou het zwaard een nieuwe naam krijgen, maar die tijd was nog niet. Eerst zou hij het moeten uittesten en waar was nu een betere plek om dat te doen dan op Starshine Academy? De school voor magisch getalenteerde jongeren. Dan zou er toch wel iemand moeten zijn die hem nog een spannend gevecht kon gevechten? Eentje vol sensatie? Creed grinnikte. Misschien kon hij zijn dodelijke kant dan gelijk weer op laten dagen. Het was al weer zo lang geleden. ‘Aaaahhw,’ zuchtte hij overdreven melancholisch alsof iemand het zou kunnen horen. Spoedig..

Rustig liep de lange jongen door de duistere en lugubere straten van de lege bastaardplaneet waar hij zich nu al een aantal dagen op bevond. De wegen waren smal en van echt de verste uithoek die hij had kunnen vinden. Toen hij zijn experiment wilde uitvoeren had hij geen pottenkijkers gewild. Nu wist nog geheel niemand van zijn wapen. Een vuilnisbak rammelde en viel kletterend om, maar was nog niet eens een blik van Creed waard. Een donkere kat schoot vlak voor hem langs waar Creed’s ogen voor een moment naar schoten, maar net toen het verachtelijke beest voorbij was, krulden Creed’s mondhoeken langzaam omhoog. Hij wist wat ging komen en liep snel, maar majestueus door. Dit was zijn, nu nog onbekende, moment van triomf. Een miezerige kat kon zijn humeur nu echt niet verpesten. Een zielige, rauwe schreeuw vulde opeens de eerste zo stille ruimte op het zachte getik van de regen na. De schreeuw was eerst agressief, maar veranderde al gauw in hopeloos toen een hoger gekras zich mengde in de krijsen en klauwen. De kat, uit het oogzicht van Creed, was diep in gevecht met een even groot, nog zwarter wezen. Het beestje vocht voor zijn leven, maar kon de fatale beet in zijn magere nek niet verhinderen. Een laatste wanhopige doodkreet galmde door de straten. Vogels vlogen op uit de bomen, maar verder leek niemand er aandacht aan te besteden. Gewoon een wezen meer dat zijn einde tegemoet trad en dat was voor het eerst dat Creed aandacht besteedde aan de moord van zijn dier. Kurai. De reusachtige, roetzwarte rat sloop aan de zijkant van het door schaduwen omgeven straatje. Bloed droop van zijn lange, stugge haren en omgaf zijn scherp afgetekende bek. Zijn rode ogen flikkerden magnifiek in het zilveren licht van de maan. De rat gluipte schuin voor Creed’s zijde waardoor hij het beest nu voor het eerst vanuit zijn ooghoeken kon zien. Het gevecht met de kat was niets nieuws geweest. De dood ook niet. En het beest zou niet het laatste slachtoffer van de avond zijn. Creed voelde het. De adrenaline stroomde nu door zijn aderen. Hij moest zijn ‘vernieuwde’ kotetsu uitproberen! Vanavond nog! De grijns op zijn gezicht verbreedde. Bloed moest vloeien. Geschreeuw moest de gewoonlijke, nachtelijke geluiden vervangen! De geur van dood moest de andere kant van de planeet kunnen bereiken! Een zacht gegrinnik glipte uit Creed’s keel. Hij wist het. Hij wist dat hij nu te ver ging. Deze avond kon hij geen moorden plegen. Het bestuur van de school zou het nooit goedkeuren. Niet dat dát hem uitmaakte, maar hij wilde deze studie eigenlijk liever wel afmaken. De lessen schenen hem het toch wel waard te zijn. Het zou bovendien zonde zijn om weg te gaan zonder diploma, wat zeker het geval zou zijn als hij een van de leerlingen naar zijn einde toe zou helpen. Creed stond stil. Gepraat bereikte zijn oren. Het leek erop dat zijn training zich aan hem aanbood. Dat hij zelf niet eens op zoek hoefde. Wat een aangenaam toeval. Hij veranderde zijn richting en ging op het geluid af. Zijn ogen waren zelfverzekerd neergeslagen. Het geluid veranderde langzaam aan in meer duidelijke woorden. Vijandelijke woorden. Met zijn handen in zijn zakken liep Creed de hoek om en kon een stelletje leerlingen elkaar zien bevechten. Wat interessant. Niet dus. Het groepje kerels dat zich zo’n vijftig meter van hem bevond leek nu al in gevecht te zijn met een vlugge meid. Voor een seconde bleef hij staan en aanschouwde hij het schouwspel dat zich voor hem afspeelde. De vochtige mist zorgde ervoor dat hij niet alles even goed kon zien, maar verborg ook zijn visueel zichtbare aanwezigheid. Zo bleef hij voor een seconde kijken. Deze mensen konden hem een uitstekende test leveren. De eersten die met zijn nieuwe kunsten te maken zouden krijgen. Wat een mazzelaars. Even betwijfelde Creed welke kant hij zou moeten kiezen, maar grinnikte toen in zichzelf. Hij stond aan niemands kant, maar het talent zou wel met meer respect behandeld worden. De jongens moesten eerst worden uitgeschakeld. Zelfverzekerd vervolgde hij zijn pas. Hij kwam steeds dichterbij en langzamerhand kon hij de gelaatstrekken van de verschillende mensen onderscheiden. Ze leken vrijwel allemaal van zijn leeftijd, maar duidelijk was dat ze zeker niet zo getalenteerd waren als hij. Het meisje leek dan nog de meeste kans te maken. Ze stond wat kalmpjes op een tandenstoker te kauwen. Nou, zo saai kon het toch niet zijn? Een van de snellere jongens had hem echter al door en was, waarschijnlijk door het eerdere vrij onverwachte voorval met het meisje, op alles voorbereid en schreeuwde iets totaal onbelangrijks uit. Creed bleef nonchalant staan. Zijn houding straalde niets minder uit dan puur zelfvertrouwen. Zijn handen lagen nog steeds ontspannen in zijn zakken, zijn ogen waren nog steeds half - gesloten en zijn katana hing rustig in zijn koker op Creed’s rug. Het enige wat hij nog meer vrijliet was een geamuseerd en lichtspottend glimlachje. De jongen die net zijn aankomst zo duidelijk had aangekondigd liet er geen gras over groeien en kwam met een of andere belachelijke oorlogskreet op hem afstormen. Tss, nu al zo agressief? Hij had nog niet eens de kans gehad om zichzelf voor te stellen? Wat een kinderen! En dan had hij net zo goed een volledig onschuldig persoon kunnen zijn al was dat dan weer iets wat minder belangrijk was voor Creed. Zwakke mensen hadden het recht vernietigd te worden, maar dit was gewoon..onbeleefd! Toen de jongen echter zeer dichtbij kwam, zo dichtbij dat zijn uitgestoken vuist binnen een straal van een halve meter van Creed’s gezicht was, maakte Creed een vloeiende stap naar rechts. De jongen miste zijn slag, maar zat nog in zijn zwaai waardoor hij gecombineerd met verbazing iets te ver doorliep. Creed nam niet eens de moeite om zijn been uit te steken om de jongen te laten flikkeren. De jongen was het niet waard. Voor het eerst opende Creed zijn ogen volledig. Voor een seconde stond hij oog in oog met zijn belager. Een angstige glans lag in de donkerbruine ogen van de onervaren jongen. Hij was er duidelijk van geschrokken dat hij mistte en dat was wat Creed alleen nog maar meer stimuleerde. De tijd was om en de jongen stond een meter achter hem waar hij voor een moment wat overdonderd bleef staan. Creed grinnikte spottend. ‘Ah-ah, niet snel genoeg..’ De jongen gromde van frustratie waarna hij plotseling weer in de aanval schoot. Creed zuchtte geïrriteerd. Waar waren zijn manieren? Dit mocht misschien wel een ‘ruig’ straatgevecht zijn, manieren kon je nog altijd tonen. Ze waren tenslotte toch geen barbaren? Rotjochie. Getalenteerd waren ze ook niet eens. Geen wonder dat het meisje daarnet gewoon rustig op haar tandenstoker stond te kauwen. Toch zou hij Kotetsu uitproberen. Hij moest het weten al viel aan zijn kunsten natuurlijk eigenlijk niet te twijfelen! Opeens stak Creed zijn arm uit en greep het lelijke gezicht vast. De jongen was te dichtbij gekomen. Veel te dichtbij. Krachtig, maar niet bot duwde hij het kind naar achteren. De jongen was niet veel jonger dan hem, misschien zelfs wel ouder, maar hij kon het gewoon niet aan. Daarom zou Creed het een kind blijven noemen, totdat het eindelijk wat beters kon laten zien. Zou het wel spannend genoeg worden om zijn katana te trekken? Creed vroeg het zichzelf af. Zijn mooiste wapen gebruiken in een gevecht dat het eigenlijk niet waard was, was zeer zonde. Misschien had hij pech met de zwakste van het groepje opgescheept te zitten en zouden de andere een wat grotere uitdaging zijn? Hij hoopte het. De grijns op zijn mond verbreedde weer. Geen idee van wat de mensen om hem heen deden, maar dat toch aanvoelend, draaide hij zich weer om naar het joch dat nu bijna brandend voor hem stond. Dat aanzicht liet hem alleen maar meer grijnzen. Hij grinnikte zachtjes, maar spottend. Wat een dwaas! Het viel bijna niet te bevatten. ‘Kom op, kun je niets beters?’ De stommerik leek nu echt te ontploffen en stormde weer op hem af, maar met een zwaai ontweek Creed hem voor de tweede keer. De aanvallen vervolgde zich echter en Creed bleef ontwijken. Het voelde bijna als een dans. Een snelle, steeds intensere dans door de steeds groter wordende woede van de jongen. Het was luchtig, maar krachtig. Mensen konden ontwijken beschouwen als laf, maar Creed niet. Hij kon deze jongen met gemak aan. Dit was alleen maar een klein spelletje voor hem. Een spelletje dat niet zoveel voorstelde. Nog niet in ieder geval. Ook wat magiestralen werden op hem afgevuurd, maar ook die ontweek Creed vrij gemakkelijk. Het leek net saai te worden toen hij opeens een aanraking bij zijn wang voelde. De jongen’s vuist schaafde net langs zijn wang. Het deed geen pijn, was bijna niet te voelen, maar gadver! Hij was aangeraakt door dit mormel? Creed’s ogen schoten opzij en tot zijn verwachting kon hij het gezicht van de jongen voorbij zien schieten. Hun ogen ontmoetten elkaar voor een seconde. De triomfantelijke glans die erin lag bij de andere jongen was hooguit ergerlijk. Daar moest hij iets aan veranderen! In een flits schoot zijn Creed’s arm heftig snel opzij. Met een klap raakte het de jongen’s zij waardoor die een aantal meter verderop geslingerd werd. ‘Oeps,’ zei hij zachtjes. De jongen was uit het zicht. Het enige hoorbare was een zachte, gepijnigde kreun waarbij een kleine glimlach Creed’s verontschuldiging nogal ongeloofwaardig maakte. Hij stapte naar voren. Op het meisje en de andere kerels af. Hij had geen idee hoe zij in gevecht waren geraakt en dat maakte hem niets uit. Het kon hem niet schelen wiens gevecht het was. Nu zou het het zijne worden. Vlak tegenover de groep bleef hij stil staan. Zijn ogen zelfverzekerd dichtgeslagen. ‘Creed Diskenth,’ zei hij beleefd waarna hij zijn ogen weer oprichtte. ‘En wie is de volgende om het tegen mij op te nemen?’ In een, snelle en vloeiende beweging trok hij zijn katana van zijn rug en hield die uitdagend naast zijn zij. Creed grijnsde vals, maar nog steeds genietend. Deze avond kon niet veel beter worden. ‘Vrijwillige’ training, kotetsu, het enige mindere was het gebrek aan talent al leek het meisje daar meer van te hebben. Nu was het zaak eerst de jongens van de kaart te halen. Misschien zou hij zijn plannen daarna verder aanpassen.

*Oh god, Creed wil iets wat ik niet wil D: Maar ik kan zijn verlangens niet onderdrukken D: