Yukimaru.. || OPEN ||

Met haar boeken in haar handen liep ze richting haar kamer. Haar bijles literatuur was net afgelopen, en Shiro snapte het eindelijk. Ze was namelijk helemaal verward geraakt toen enkele leerlingen allemaal dingen door elkaar gingen roepen, allemaal verkeerde antwoorden. Iets wat welvaker gebeurde. Dat ze alles door elkaar ging halen betekende niet dat ze dom was, in tegendeel, ze was zelfs best slim, maar onder verwarring kon ze niet werken. Ze had haar bladeren verder kunnen aanvullen, en kon dus de leerstof goed leren als het moest gebeuren. Ze kwam e ven buiten, en keek omhoog. Hierbij haar ogen dichtknijpend tegen de zon die zijn stralen vol warmte liet neerkomen. Een glimlach die op haar gezicht vormde bij het voelen van de warmte Om dan weer het gebouw binnen te gaan. Eenmaal bij haar kamer legde ze haar boeken meteen weg, om het voer voor Yukimaru te pakken. Yukimaru was een enorm schattig, lief, aanhankelijk albino konijntje. Maar het diertje had de neiging om zo nu en dan te ontsnappen. Echter kwam het vaak weer terug. Of Shiro had Yukimaru anders al gevonden. Vrolijk liep Shiro haar kamer uit, richting Yukimaru. ‘Yukimaru, eten.’ Riep z, toen ze er bijna waren, zodat het konijn zich zou laten zien. Ze bukte neer bij het hok, en glimlachte terwijl ze het bakje pakte. Maar ze liet het bakje en de, gelukkig gesloten, zak voer meteen vallen toen ze een gat zag in de grond, in het hok, en één buiten het hok. ‘Yukimaru!’ riep ze, om op te springen en te gaan zoeken. ‘Yukimaru, Yukimaru!’ riep ze, lichtjes in pâniek. Ze raakte altijd lichtjes in paniek als het konijn ontsnapte. Ze wou dat witte zachte bolletje met zijn lieve rode oogjes niet kwijt. Daar was het veel te lief voor. Ze liep verder, opzoek naar het kleintje.

‘Aha, Yukimaru, wacht!’ riep ze, om achter een klein wit hupsend konijntje aan te lopen. Hoe kon het dat zulke kleine wezentjes zo snel waren. En zo lang door konden blijven gaan? Wanneer werden ze eens moe? Ze zuchtte en bleef even stil staan, om op adem te komen. Rustig sloop ze richting het konijn, om ernaar te willen grijpen. Maar ze struikelde en viel tegen de grond aan. Gelukkig was het gras waar ze op belande, maar toch voelde ze het wel een beetje. Waarschijnlijk had ze zichzelf nu dik voor schut gezet. ‘Yukimaru..’ zei ze, om te zien hoe het konijntje naar iemand toe huppelde en in diens handen sprong. Ze ging recht zitten en wou op gaan staan, om diegene te bedanken voor het vangen van Yukimaru.

Mats besloot maar eens een luchtje te scheppen, het was lente, goed weer, dus ideaal om misschien eens naar buiten te gaan om SSA te verkennen, hij was hier al wel eventjes maar toch had hij nog delen niet gezien die toch misschien de moeite waren om er eens naartoe te gaan. Hier op de velden waar hij van plan was om heen te gaan, kende hij al, dus hij was vertrouwd met deze plek. Hij zette zich tegen een boom en bekeek de omgeving nog wat beter. Toen zag hij een meisje achter een wit konijntje rennen.
‘Aha, Yukimaru, wacht!’ Riep het meisje, om achter een klein wit hupsend konijntje aan te lopen. terwijl Mats tegen een boom leunde in de schaduw. Het meisje had wit haar en rende als een gek achter het albino diertje aan. Ze zou ooit wel eens moe worden. Rustig sloop ze richting het konijn, om ernaar te willen grijpen. Maar ze struikelde en viel tegen de grond aan. Mats grijnsde maar keek dan met zijn bloedrode ogen naar het konijn dat naar hen toe kwam huppelen en meteen in zijn armen sprong. Mats schrok hoe vertrouwend het konijn Yukimaru was. Hij aaide Yukimaru toen het meisje recht ging zitten om op te staan maar Mats liep al naar het meisje toe om haar het konijn te overhandigen. "Ik denk dat dit lieve diertje tot jou toebehoord? Heb je je trouwens bezeerd met die val van je? Je viel nogal ongelukkig neer. " Hij stak zijn hand toe die verborgen zat in een witte handschoen net als de andere. Hij bood voor de eerste keer hulp aan bij iemand.

Een zacht windje speelde met haar lange, witte haren. Die af en toe een gekleurde schijn hadden door de zon, vaak was dat paars, of roze. Waarom moest zij nu zoiets beschamends meemaken? Het zorgde ervoor dat ze zich dom en sukkelig voelde als er zoiets was gebeurd. Als Seichiro erbij was had die haar waarschijnlijk opgevangen. Haar broer beschermde haar altijd, ook al was het tegen zoiets als een val. Maar af en toe voelde ze zich een beetje bedrukt door hem. Hij was een goede broer, maar hield haar vaak weg van jongens en dingen waardoor ze in de problemen kon komen. Terwijl ze daar juist van leerde. Ze was recht gaan zitten en wou op staan, maar de jongen, in wiens handen Yukimaru was gesprongen, kwam al naar haar toe gelopen. Ze richtte haar groene ogen op de jongen en glimlachte toen ze Yukimaru weer in haar handen kreeg. Ze keek naar het konijntje, dat haar aankeek met zijn rode oogjes. Die heel schattig uitkwamen bij het diertje. Ze aaide Yukimaru over zijn hoofdje.

"Ik denk dat dit lieve diertje tot jou toebehoord? Heb je je trouwens bezeerd met die val van je? Je viel nogal ongelukkig neer. " hoorde ze de jongen zeggen, waarna hij zijn hand uitstak naar haar. Ze pakte zijn hand vast, en kwam op die manier omhoog. ‘Dankjewel!’ zei ze, gemeend. Doelend op het feit dat hij Yukimaru had gevangen, en haar omhoog had geholpen. ‘Nee hoor, het gaat wel, niks aan de hand.’ Zei ze, haar schouder deed echter wel een beetje pijn, maar daar ging ze hem niet mee lastig vallen. Ze glimlachte en keek hem aan. ‘Shiro Tougi.’ Stelde ze zichzelf voor, om haar hand hierbij naar hem uit te steken. Yukimaru zijn neusje bewoog een beetje op en neer, wat het diertje enorm schattig maakte. ‘Echt, bedankt!’ zei ze, waarbij ze lichtjes boog, zoals het haar altijd geleerd was. Ze keek weer op en glimlachte nogmaals naar hem.

PROFILE MAGICIAN

» It would be fun, they said || Open
» Getting to know each other ll Open
» < Open > Don't take it away from me!
» All alone (OPEN)
» Let's try! Again.. {Open}

Yukimaru.. || OPEN ||

Yukimaru.. || OPEN ||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen