Allen lag languit op de bank. In zijn hand een stuk papier. Volkomen volgeschreven in een priegelhandschrift. Hij was bezig de zinnen een voor een te ontcijferen. De brief was gisteren aangekomen. Hun moeder dacht zoals altijd weer vooruit en had hen alvast ingelicht over de aankomst van hun zusje. In de brief had hun moeder weer alle informatie gepropt. Over hun broers. Over de goede cijfers van Mathias. En natuurlijk de gebruikelijke dreigementen. Dat ze nu echt goed hun best moesten doen. Dat het erom zou spannen. Dat dit een belangrijk jaar was, met belangrijke lessen. Hij greep het velletje netjes beschreven papier vast en tuurde naar de laatste paar zinnen. ''Shit...'' mompelde hij zachtjes. Hij keek nog een keer. Zag hij dit nou goed? Kate zou vandaag aankomen. Dat hadden ze nog wel gezien. Maar hier stond de geschatte tijd van aankomst. Met twee strepen benadrukt. En zijn horloge vermelde een tijd die daar wel heel dicht in de buurt lag. Hij sprong overeind en zwaaide met het papier. Hij gebruikte een van de honderd bijnamen die hij voor zijn broer had om de aandacht te trekken enweesmet een gehaast gezicht op de onderstreepte woorden. Niet dat Charlie die van deze afstand kon lezen, maar het ging om het idee. ''Charles, we moeten gaan.... Kom op, anders is ze er al.'' zei hij vlug. Hij trok zijn broer mee naar de deur. Daar liet hij hem los en griste zijn jas van de stapel. Terwijl hij al begon te lopen trok hij het ding aan. Vlug waren ze buiten en op hoog tempo bleef Allen doorlopen naar het lanceringsplatform. In de verte zag hij al een shuttle neerdalen. ''Rennen, broertje, we kunnen Kate niet zonder welkomstcomité aan laten komen.'' zei hij met een blije lach. Hij verheugde zich er al op Kate weer te zien. Het meisje was soms onwijs irritant, al helemaal wanneer ze hen van hun plannen af probeerde te brengen. Met gezeur over dat het te gevaarlijk was. En dat terwijl zij het jonkie was, pas net het label brugpieper ontgroeid. Het ergste was dat ze het soms nog voor elkaar kreeg ook. Met lieve lachjes en smeekbedes kreeg Kate meer bij hen voor elkaar dan je voor mogelijk hield. Hij begon te rennen, zijn open jas flapperde in de wind. Hij kwam aan bij het platform en zonder op zijn broer te wachten bleef hij rennen. Daar. Hij zag haar. Het bekende oranje haar. Ze stond met haar rug naar hem toe gekeerd. Zonder geluid te maken, op zijn rennende voetstappen na, naderde hij haar. Hij vloog haar wild om de hals en knuffelde haar stevig. ''Katie! Je bent er!'' riep hij enthousiast uit. Hij liet zijn zusje weer los uit de lichtelijk wurgende omhelsing en stapte iets achteruit. Zo kreeg Charlie ook de gelegenheid om het meisje te begroeten. Hij zag de koffer op de grond liggen. Kate had het zo te zien onmiddelijk uit haar handen laten vallen toen ze arriveerde. Typisch iets voor zijn zusje. Met haar dromerige, hyperactieve karakter. Hij haalde zijn hand door zijn haar om het slordige, verwaaide kapsel enigzins te fatsoeneren. ''Goede reis gehad?'' vroeg hij vrolijk. ''Lekker geslapen in de shuttle?'' Hij raapte de koffer op en zette hem netjes voor zijn voeten neer. Toen keek hij Kate aan met een blije lach. Hij was zo verrast geweest dat zij ook kwam. En zo ontzettend blij. Ze maakte hem gewoon vrolijk.

Charlie was in de weer met een stuk papier en een pen om dingetjes op te schrijven die ze hij en zijn broer en misschien Nina en Wren nog konden doen om de hoofdmeester wat te treiteren. Zijn reactie op het zien van zijn opgefleurde kantoor was gewoon geweldig geweest, zelfs zo geweldig dat hij zoiets nog wel eens wilde doen, maar dan net iets anders. Als je dingen meerdere keren ging doen was de fun er al meteen af en dat was niet echt zijn bedoeling. Met een puntje van zijn tong naar buiten gestoken wilde hij net nog een idee opschrijven toen Allen ineens door de kamer begon te schreeuwen: ''Charles, we moeten gaan.... Kom op, anders is ze er al.'' Zijn pen schoof uit op het papier en even keek hij zijn broer iets of wat nijdig aan, maar toen de woorden echt tot hem doordrongen verscheen die uitdrukking al snel. "Hoe, wat, wie?" Hij had de vraag heus wel wat uitgebreider willen maken, maar vooraleer hij nog maar met zijn ogen kon knipperen had Allen hem al bij zijn pols gepakt en sleurde hem van het bed af. Met stomheid geslagen pakte Charlie zijn jas ook maar van het haakje af en liep zijn broer achterna richting het lanceringsplatform. Wat gingen ze daar nu weer doen? ''Rennen, broertje, we kunnen Kate niet zonder welkomstcomité aan laten komen.'' Zijn mond vormde een 'O' toen hij doorhad waarom Allen hem zo hardnekkig had meegesleurd. Kate kwam vandaag dus aan. Vandaag, om dit uur. Automatisch ging de jongen nog sneller lopen terwijl hij moeite deed om zijn jas dicht te ritsen. Een vrolijke grijns verscheen op zijn gezicht toen hij het rode haar van hun zusje herkende. ''Katie! Je bent er!'' Wat ongeduldig wachtte Charlie zijn beurt af en nam Kate na Allen in zijn armen. "Ik heb je gemist, kleine." Glimlachend woelde hij door haar oranje haren nadat hij haar losgelaten had. Dit betekende waarschijnlijk wel dat ze minder kattenkwaad konden uithalen, maar dat had hij wel voor haar over. Wat zou Savador eigenlijk zeggen als ze met hun zusje bij hem aankwamen? Zou hij hen direct de deur wijzen of haar toch wel willen ontvangen? Tja, dat zouden ze straks moeten uitvinden. ''Goede reis gehad? Lekker geslapen in de shuttle?'' Charlie grinnikte zachtjes. Het was een goed idee geweest om te slapen in de shuttle, want met hen in de buurt zou ze geen moment rust hebben, wilde ze hen behoeden van kattenkwaad uithalen.

Verbaast keek ze om toen ze plotseling omhelsd werd. 'Allen!' riep ze blij, en ze sloeg haar armen om hem heen. Ze zuchtte, hun moeder had ze op tijd geïnformeerd over haar aankomst. Blij keek ze hem aan, nadat hij losgelaten had. Als ze maar niks doms gedaan hadden! Vrolijk, en met haar armen gespreid, keek ze naar haar andere broer'Charlie..!' riep ze wanneer haar broer haar in zijn armen nam. 'Ik heb jullie ook verschrikkelijk gemist, het was ongelofelijk stil thuis zonder jullie...!' vertelde ze hen. 'Goede reis? Ja zeker, alleen die verdoemde shuttle was vreselijk langzaam, en ik heb heerlijk geslapen, want ja, ik zal wel niet veel kunnen slapen met jullie twee in de buurt...' zei ze grijnzend. 'Als jullie maar niks doms hebben uitgehaald! Als we hier op school willen blijven, zullen jullie jezelf toch beter moeten gedragen, tenminste beter dan thuis !' vervolgde ze streng. Af en toe leek het alsof ze hun moeder was, ze was het enigste meisje thuis geweest, op hun moeder na dan, dus moest zij af en toe een oogje in het zeil houden, ook al was zij de jongste.
Ze streek haar haar even glad en keek de tweeling grijnzend aan. 'Ik heb namelijk geen zin om voor iedere streek die jullie uithalen mijn excuses aan te gaan bieden, en hopen dat jullie geen verschrikkelijke straf krijgen!' vervolgde ze.

~x~

Het was moeilijk om die twee rustig te houden, als er wat uit viel te halen. 'En jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie al straf hebben hè?' Ze krabde even aan haar neus, en keek de tweeling moeilijk maar blij aan. Stiekem vond ze het ongelofelijk leuk dat ze zoveel kon bereiken bij die twee. Een lief lachje was vaak genoeg om ze over te halen zich te gedragen. Ze rekte haarzelf uit en gaapte nog eens. Ze glimlachte naar de twee jongens en pakte haar koffer. 'Nou, kom op! Vertel me eens wat meer over deze school, en ik zal toch ook even langs de hoofdmeester moeten!' De hoofdmeetser. Ze had echt geen zin om naar hém toe te moeten gaan , want als haar broers iets uitgehaald hadden, dan zou de hoofdmeester haar nooit meer aan willen kijken, en zou ze misschien wel een verschrikkelijke preek krijgen, over hoe brutaal haar broers wel niet waren, en dat hij hoopte dat zij dat niet was. Misschien zou hij zelfs gaan denken, dat zij net zo'n erg monster was. Nee, zij moest haar broers op het rechte pad houden. Of in ieder geval proberen ze op het rechte pad te houden. Want met die twee wist je het nooit! Ze konden verschrikkelijk charmant zijn, maar ook verschrikkelijk kinderachtig als het om streken uithalen ging. Het liefste had ze dat haar broers wat volwassener werden, en een vriendin gingen zoeken. Dan hadden ze tenminste iets anders om zichzelf bezig mee te houden, en hadden ze geen tijd om grappen uit te halen. Tenzij ze allebei een vriendin vonden die net zo erg was. Kate beet even op haar lip, ze wilde niet denken aan wat er kon gebeuren als de jongens streken uit bleven halen, en dan nog met een iemand die net zo erg was. Want met zijn tweeën waren ze al erg, laat staan met zijn vieren! Dadelijk hadden ze al metgezellen gevonden, en kon ze voor meerdere personen opdraaien, en de hoofdmeester gaan beloven dat ze het nóóit meer zouden doen. En dan de volgende dag, stonden ze weer bij de hoofdmeester, en kon Kate weer van alles beloven. Ze werd doodmoe van die twee. Maar toch hield ze van ze~

het voelde zo ontzettend vertrouwd om zijn armen om haar heen te slaan. Bijna alsof hij weer thuis was. Terug in hun grote, drukke keuken. Vol kruidige dampen, pruttelende pannen en stoelen. Er was altijd iets te doen, altijd iemand om mee te praten. Dat had ook nadelen, je was nooit alleen. Maar de gezelligheid, de warmte. Het feit dat iedereen voor je klaar stond als je echt problemen had. Dat zou hij oor geen goud willen ruilen. Mensen die zich verwonderd afvroegen of het niet vervelend was lachte hij uit. Hij hield van zijn reusachtige familie. Zelfs van Mathias, de boekenwurm. En natuurlijk van zijn zusje. De jongste van het gezin. Door hen beschermd en geliefd. Kate begon opgewekt te vertellen over de lange reis. Hij glimlachte breed toen hij hoorde hoe ze hen weer terecht sprak. 'Als jullie maar niks doms hebben uitgehaald! Als we hier op school willen blijven, zullen jullie jezelf toch beter moeten gedragen, tenminste beter dan thuis !' De strengheid in haar stem was zo ontzettend herkenbaar. Hij grijnsde onschuldig. 'Ik heb namelijk geen zin om voor iedere streek die jullie uithalen mijn excuses aan te gaan bieden, en hopen dat jullie geen verschrikkelijke straf krijgen!' vervolgde ze. ''Problemen? Wij? Nee hoor, de hoofdmeester houdt van ons...'' zei hij helemaal vrolijk. Duidelijk een grap makend. ''Hij zou ons nooit straffen...We hebben een geweldige band, toch Charlie?'' Hij keek haar aan en knipoogde. 'En jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie al straf hebben hè?' vroeg Kate met een moeilijk gezicht. Hij keek schuldbewust in haar richting. Hij vond het eigenlijk wel zielig dat ze met hen zat opgescheept. Zodra de hoofdmeester doorhad dat ze familie waren, zou hij Kate nooit meer normaal behandelen. ''Ehm...Tja,'' Hij krabde in zijn nek en grijnsde enthousiast. Hij dacht terug aan de felroze kamer. Zag het woedende, geschokte gezicht van Savador voor zich. ''Een beetje maar.'' zei hij, terwijl hij haar met onschuldige grote ogen aankeek. Ze had de koffer opgepakt en hij schudde zijn hoofd. ''Geef die koffer maar aan ons, kleintje.'' zei hij vrolijk. ''De hoofdmeester is een chagrijnige oude kwal. Niets leuks aan.'' zei hij met glinsterende ogen. Die al aangaven dat hij het juist geweldig vond. Want het was toch ook heerlijk om zo'n depressieve oude man gek te maken. En die had er zelf om gevraagd. Met elke boze blik maakte Savador het erger. En Allen ging er maar al te graag op in. Dat zijn zusje er nu problemen door kon krijgen zat hem wel dwars. Kate was heel anders dan hij, braaf en leergierig. Aan de ene kant was dat iets wat hij verafschuwde. Van die suffe studiebollen. Maar zijn zusje was anders, een uitzondering. En hij wilde haar niet verdrietig maken. Of boos. Want ze kon het niet waarderen als hij en zijn broer weer in de problemen kwamen. En daar nog blij mee waren ook. dan kon ze nogal kwaad worden. Ze dwingen om excuses aan te bieden, hun gedrag te verbeteren. Maar het was gewoon niet mogelijk voor Allen om een brave student te worden. Dat was maar saai. Blegh. Leren, studeren, boeken. Hij was er haast allergisch voor.

Nu Kate er was zouden ze het waarschijnlijk iets rustiger aan moeten doen om te zorgen dat mensen haar ook niet gingen haten of iets dergelijk. Het was niet omdat zij het leuk vonden om grappen met andere mensen uit te halen dat zij dat ook leuk vond. Charlie glimlachte naar zijn zusje toen hij haar had los gelaten en luisterde naar wat ze te vertellen had. Nee hoor, ze hadden echt niets doms gedaan, alleen een kleine reputatie opgebouwd. Zo eentje waardoor iedereen ofwel in lachen uitbarst ofwel heel boos kijkt. ''Problemen? Wij? Nee hoor, de hoofdmeester houdt van ons... Hij zou ons nooit straffen...We hebben een geweldige band, toch Charlie?'' Met een grote glimlach op zijn gezicht knikte hij. "Maak je maar geen zorgen, Kate. De kunnen wel voor onszelf zorgen." Het was dat ze van Kate hielden, anders hadden ze haar allang uitgelachen omdat ze zo moederlijk deed. Zij was eigenlijk de enige van de hele familie die de tweeling respecteerden en daar was heel wat voor nodig. Toen de vraag kwam of ze al straf gekregen hadden, wierp Charlie even een blik op zijn broer en streek met zijn hand door zijn haren. "Wel, het zit zo..." Nee, hij kon niet liegen tegen Kate, iets wat hij nooit had gekund. Zo moeilijk was dat toch niet? Gewoon nee Kate, we hebben nog geen straf gehad. Bij ieder ander zou dat geen probleem zijn, maar bij hun zusje was dat anders. 'Nou, kom op! Vertel me eens wat meer over deze school, en ik zal toch ook even langs de hoofdmeester moeten!' De ongemakkelijke uitdrukking op zijn gezicht maakte plaats voor een grijns terwijl hij zijn arm om Kate's nek sloeg. Allen pakte haar koffer wel, dus daar hoefde hij al niet meer op te letten. "Nou, zoals Allen al zei is de hoofdmeester een oude kwal, dus als hij bot tegen je gaat doen hoef je je daar niets van aan te trekken. Voor de rest vallen de leraren nog wel mee en de meeste leerlingen zijn ook vriendelijk hoor." Charlie sleurde het meisje bijna mee richting de school. "Hoe is het thuis eigenlijk?" Waarschijnlijk zou het wel zijn gewone gangetje gaan. Fabian die nog altijd gelukkig getrouwd is en Alexander die nog op Razen aan het week is. Mathias die zit te streven met zijn punten en Daniël die bang in een hoekje zit toe te kijken. Wat een geweldige familie hadden ze toch.

Een beetje maar? Ja vast, moest ze dát geloven? Als ze in de problemen zaten, tjaa, dan mocht zij ze er weer uit halen. Ze kon het niet laten de twee broers toe te spreken wanneer ze weer iets hadden geflikt. Wie moest ze nu op het rechte pad houden? Alhoewel, eigenlijk had zij dat altijd gedaan. Hun moeder liet het maar voor wat het was. Ze wist dat ze geen invloed had op de twee jongens. Ze hield zielsveel van ze maar af en toe kon ze ze wel wurgen. Wat dat betreft leek Kate verschrikkelijk veel op hun moeder. De broers, qua uiterlijk wel maar qua innerlijk. Niet echt. De verschrikkelijke tweeling, de perfecte bijnaam. Ze beet op de binnenkant van haar wang en zonk even weg in haar gedachtes. Ze moest alvast manieren bedenken om ze uit de problemen te halen. Allen pakte haar koffer aan, wat ervoor zorgde dat ze haar gedachtes liet voor wat ze waren. De hoofdmeester is dus een oude kwal? Kate zuchtte, waar was ze beland? Ze streek een keer door haar rode haren, en keek naar Charlie. ''Thuis? Nog steeds hetzelfde als voorheen hoor. Maar wel verschrikkelijk rustig zonder jullie.'' Ze grijnsde breed. Stiekem vond ze het niet zo heel erg dat het een tijdje rustig was geweest in huis, ookal had ze hen verschrikkelijk gemist. De twee jongens waren verschrikkelijk dierbaar voor haar, als zij er niet meer zouden zijn, dan zou Kate's wereld in elkaar storten. Ze kon met geen van haar andere broers zo goed opschieten als met Allen en Charlie. Ze namen een groot deel van haar leven in beslag. Een héél groot en héél belangrijk deel van haar leven. Allebei hadden ze een eigen karakter. Maar als ze samen waren, dan was hun karakter pas compleet. Zonder Allen geen Charlie, zonder Charlie geen Allen. En zo was het maar net, of je het nu wilde of niet. Er ging haast geen dag voorbij zonder dat die twee niet bij elkaar waren. Af en toe leek het wel of ze aan elkaar vast zaten. Stelletje Mafkezen. ~


~Inspiration is gone O.o

Allen grijnsde breed, de lach bleef maar op zijn gezicht geplakt. het was al geweldig hier, maar nu zou het nog beter worden. Natuurlijk zou Kate gaan zeuren en ze bemoederen, maar dat had hij er graag voor over. Hun lieve zusje was gewoon onmisbaar, onvervangbaar ook. Het enige meisje die ze niet pestten, tenminste, nauwelijks. Ze werd door hen beschermd. Natuurlijk af en toe geplaagd, maar altijd vriendelijk en nooit verder dan een klein grapje. Geen practical jokes, geen dagboekgeheimen die op het schoolplein werden gereciteerd. Terwijl Allen zijn broers altijd genadeloos voor schut zette -wat maakte het nou uit dat die allemaal ouder en sterker waren- had hij die neiging niet bij Kate. ''Rustig? Maar rustig is saaaaai, zussie!'' hij grinnikte en duwde de koffer in de handen van zijn broer. Hij greep haar handen vast en liet Kate een rondje draaien. Toen liet hij haar weer los en lachte vrolijk. Zijn lichaam zat propvol met energie en een gelukkig gevoel bruiste door zijn aderen. Ze liepen over het grasveld heen richting de school. ''Wees maar niet bang hoor, je zult je vanaf nu geen moment meer vervelen.'' sprak hij plagerig en een beetje onheilspellend. Kate wist het waarschijnlijk maar al te goed. Zij zouden haar wel bezig houden. Ze waren nu dichtbij het kasteel en Allen wees er theatraal heen. ''Aanschouw...'' Hij zweeg kort en haalde diep adem voor hij aan zijn langgerekte aankondiging begon. ''Het mááágische kasteel!!!'' Hij knikte kalm, alsof hij niet net als een gek had staan roepen.