'Eeeeeennn.. Hier gaan we heen!' Wren trok Allen zo achter zich aan de kroeg in, twijfelde geen moment. Wat nou, andere meningen? Daar deed ze niet aan, kom nou. Wie geloofde er nu in vrije wil, tenminste; de vrije wil van anderen? Nah. Not interested. Wren baande zich dan ook snel een weg naar binnen, begon wat rustiger te lopen toen ze er eindelijk was. Op naar de bar. Het meisje gaf er niets om dat ze in haar niet echt nette kleding was en dan ook nog helemaal doorweekt. 'Jij zoekt even een plekje om te zitten,' meldde ze Allen. Toen richtte ze zich naar de barman. 'Twee glühwein graag!' Het duurde niet lang voor ze de drank ook kreeg, inclusief twee handdoeken omdat ze niet zo doorweekt op de bank kon zitten, maar wie wees er nu een klant af? Wren keek even rond, met de glazen in haar handen geklemd, hopend dat Allen een plekje bij het vuur had uitgezocht. Zij kon niet de enige zijn die het koud had, toch?

'Ah, daar ben je!' Snel baande ze zich een weg naar hem toe. 'Ik heb handdoeken gekregen, we mogen de banken en de stoelen niet verpesten,' zei ze, alsof ze teleurgesteld was. Ja hoor. Ze zette de glazen op de tafel en wierp hem er eentje toe, waarna ze zichzelf in de grote handdoek wikkelde en ook ging zitten. Afdrogen was sowieso een beetje genânt en ze had er geen zin in. Ze wilde eerst lekker warm worden en dan zag ze het wel. Daarbij was ze klein genoeg om de handdoek om haar torso te wikkelen, dus ze zag geen probleem. 'Goed plekje,' besloot ze de jongen te complimenteren, waarna ze naar hem toe schoof en haar drankje pakte, daarna het zijne aanreikte. 'Hier, dit moet ons wel goed doen.'

Tevreden nam ze een slokje van de drank. Waarom ze ineens zo rustig was? Tja.. Het was de warmte, de veel te drukke tijd van net. Ze kon wel even wat ontspanning gebruiken. Lekker hier zitten, over niets praten met Allen. Klonk wel goed, toch? Ze liet even een tevreden zucht horen en zakte wat verder onderuit, sloot haar ogen voor een moment. Was dit nou leven? 'Kijk, jij snapt wat goed is voor ons,' mompelde ze, vooral tegen Allen, maar ook een beetje in het niets. Ze wist niet precies wat voor gesprek ze moest starten nu ze er eenmaal waren. Dus misschien even afwachten en eerst wat zuipen!

[&Allen pllz~]

Als twee verzopen katten zwierven ze over straat. Bij elke stap slobberde zijn linkerschoen luidruchtig aan zijn sok, zijn spijkerbroek plakte klam aan zijn benen. Het enige wat hem nog een beetje warm hield was zijn tas die tegen zijn rug aan bonkte. Wren klaagde over de kou en tja, ze had uiteraard wel een punt. Allen zwaaide zijn rugzak over zijn schouder naar voren en ritste het voorvakje open. Eureka! Twee donkerbruine lelijk gebreide handschoenen toverde hij tevoorschijn. Een van de vele meesterwerken die zijn zusje geproduceerd had in een poging dat hele concept breien onder de knie te krijgen. Dat ging natuurlijk lastig met haar twee linkerhanden, figuurlijk dan, ze was niet misvormd. "Delen?" Stelde hij voor en hij overhandigde -pun intended- de ene handschoen aan Wren. Het was niet veel, maar het zorgde in ieder geval dat je vingers er niet spontaan afvroren, wat altijd een topidee was. 
Ook Wren zat vandaag boordevol goeie plannen en sleepte hem mee naar de pub. Ahh, heerlijk, de warmte sloeg zich als deken om hem heen, een prikkelend gevoel veroorzakend op zijn wangen. De o zo barre tocht naar hier lag gelijk in het verre verleden. Wren begon haar bijnaam van de Kleine Grote Dictator gelijk te bevestigen en beval hem om een plekje te zoeken. Vooruit dan maar. Een spoor van druppeltjes achterlatend vertrok hij richting een van de vlammende haardvuren. Handig, zo was hij net klein duimpje. Allen trok zijn vest uit, gooide die over een stoelleuning en schoof de stoel wat dichter bij de warmte bron. Daarna plofte hij neer op een krappe tweepersoonsbank, van zacht versleten bruin leer. De jongen begon zijn schoenen uit te trekken, waar hij een laagje water uit kon gieten. 
Zijn sokken was hij net aan het uitwringen toen Wren terug kwam. Met drank, haar queeste was volbracht. Yesss, applaus, overlaad haar met missiepunten, Fate! Ze vertelde hem dat ze de banken niet mochten verpesten en Allen stond op om de schade te bekijken. Oeps. "Te laat," meldde hij lachend, maar ach, het was maar water toch? Daar dramatisch over doen zou idioot zijn. Allen sloeg de handdoek om zich heen en zeeg weer neer op de bank, zijn voeten vooruit stekend om ze te warmen aan de gloed van het vuur. De Dictator leek opeens een stuk liever en kalmer, tot zijn verbazing en goedkeuring. Werd het kleine meisje soms moe? "Ah, thanks. Proost!" Hij zwiepte z'n glas wat in de lucht en nam dan een flinke teug. Een warm gevoel gleed door zijn keel naar zijn hele lichaam. "We drinken op eh de Argonauts, to victory!" Want ja, elke drank consumptie mocht/moest aan een zekere wens gekoppeld worden! Een aantal van de omzittenden juichten blindelings mee, tja, elk excuus om lawaai te maken en alcohol achterover te slaan werd aangegrepen. Duh.
"Warm je al wat op?"

Ah, de handdoek warmde haar al lekker op. Wren had zich er zo volledig mogelijk in gewikkeld, zodat ze niet zou druppen. Daarna was ze op de bank gaan zitten die Allen gereserveerd had. Ha, dit voelde nu eens goed. Ze zou hier nog wel een paar uur kunnen zitten! Alleen dan niet met hetzelfde drankje, dat zou binnen nu en tien minuten wel op zijn. Ze kon de warmte van de glühwein wel gebruiken. Wren merkte nu pas dat ze de handschoen die Allen haar gegeven had nog steeds om haar hand had, maar ze hield hem aan. Die kreeg hij terug als haar hand warm was, uitgeleend bleef uitgeleend! Ze besloot verder geen rotte opmerking te maken over het feit dat hij de bank al verpest had en ging gewoon naast hem zitten, schoof hem zijn drank toe en maakte zowaar een vriendelijke opmerking. Wow. Ze ging echt goed vandaag.

Wren begon met haar ene voet de andere schoen uit te doen en andersom, en voor zo goed en zo kwaad als dat ging ook de sokken. Ze was echter niet van plan om de glühwein in haar handen los te laten en daarom hield ze haar kletsnatte vest ook gewoon aan. Wat maakte het ook uit? Ze had nu een heerlijke handdoek, dus dat was prima. Daarnaast zaten ze bij het vuur en voelde ze de warmte al door haar lichaam glijden. Hmm. Dit was zoveel beter dan die douches. Wat een gemene actie van Allen! Maar ja, een beetje drank in haar gieten en ze vergaf het je weer hoor.
'Op de Argonauts!' riep Wren, nog harder dan Allen. Natuurlijk deed de herberg mee, want duh, ze was awesome. Ze nestelde zich nog wat dieper in de bank in en vouwde haar benen onder zich, nam nog een flinke slok. Allen vroeg haar wat en ze knikte, keek opzij naar de jongen. 'Ja, het werkt!' zei ze blij, terwijl ze nog een slok nam. Wren was iemand die haar eerste paar drankjes best goed kon houden, maar zodra het haar raakte, ging het ook snel en hard. Dat was ook eigenlijk de reden dat ze meestal met een kater eindigde, de volgende dag. Maar wat kon haar dat vandaag schelen?

Ze keek even in het vuur, dat gezellig knapperde. 'Als ze dat vuurtje nu maar aanhouden, dan droog ik snel op,' concludeerde ze, als de wijze vrouw die ze was. 'En, overleef jij het nog een beetje?' Ze gaf Allen een zachte por, plagend. Arme jongen, was hij nog niet doodgevroren? Ondertussen nam ze nog een slok, dacht er niet aan om rustig te doen. Zeker niet als het haar zo lekker opwarmde! 'Ah,' zei ze tevreden, bijna alsof ze een kitten was die de haar voorgeschotelde warme melk heerlijk vond. Ze ging nog net niet snorren, dat ontbrak er nog aan. Wren sloeg het laatste van de beker achterover en schoof deze op tafel, zodat ze nu ook haar handen onder de deken kon verstoppen. 'Dat warmt lekker op,' vond ze, keek even naar Allen, om bevestiging te krijgen. 'Wil jij nog wat?' Waarom ze het nu al vroeg? Je kon drank nooit vroeg genoeg vast hebben! Je kon toch kiezen wanneer je het dronk, niet? En het warmde je handen op. Heerlijk! Wat maakte dit haar toch vrolijk, zo zagen lang niet alle mensen haar. Zelfs haar dictator-houding liet ze een beetje varen, gewoon omdat ze de situatie niet interpreteerde als eentje waar ze overdreven dominant moest doen. Misschien wel als Allen te grappig werd, maar voor nu accepteerde ze zijn inspraak.

Wren zweeg even en besloot toen dat ze toch ergens over moest beginnen, gewoon om de stilte te breken. Niet dat ze niet lekker zat, maar dat was niet het doel van uitgaan. 'Weet je, Allen,' zei ze, klonk gelijk serieus. 'Wij werken veel te weinig samen.' Voor buitenstaanders moest het echt klinken alsof ze of in een groepsproject zaten, of bij de maffia. Geen van beide; het ging natuurlijk om pranks! Ze deed best wat in haar eentje en af en toe in een groepje. Allen en Charlie werkten vaak samen, dus dat was ook prima, maar nu ze er zo over nadacht.. 'Ik denk dat wij samen best leuke dingen zouden kunnen veroorzaken,' zei ze, keek hem bloedserieus aan. Dit meende ze, hoor! Hij was best wel bekend om zijn pranks, zij meer gevreesd. Want als je kon kiezen, dan werd je liever het slachtoffer van iemand die je voor gek zette en iemand die je daarna liet gaan, dan dat je degene koos die in het beste scenario je hoofd door het toilet zou spoelen of je gewoonweg zou proberen te intimideren. Konden hun soorten pranks dan wel samengaan? Natuurlijk! Gewoon een beetje van beide, moest geen probleem zijn, toch? Nou ja, dat hing ook af van wat Allen dacht natuurlijk. Wren negeerde het feit dat ze wat dichter naar hem toeschoof doordat de bank krap was en een beetje indeukte in het midden en bleef stil zitten, tot ze een antwoord kreeg. Als er iets was wat ze niet graag deed, was het opgeven.

Alcohol warmde je voor je gevoel op, een heerlijk gevoel. Dat dat fysiologisch anders zat was iets wat de twee kletsnatte idioten natuurlijk niet wisten, nee, daarvoor zou je feitenkennis moeten hebben. En daarvoor zou je een boek open moeten slaan of naar de docent luisteren terwijl die door wauwelde over het menselijk lichaam. Saahaaai. Nee, dan sloeg hij liever een drankje achterover.
''Tuurlijk overleef ik het, man of steel,'' sprak hij luchtig, een arm onder zijn handdoek burrito uit worstelend en de o zo impressive spieren aanspannend. Zijn vurige haren glansden in de dansende lichtjes, schijnend vanaf de kandelaren. ''Hmm, laten we eens even zien.. Ik haal wel.'' Ze zag er gewoon te adorable, op een vreemde manier was het eng ja, uit zoals ze nu soezerig op de bank zat. Allen stond op, spottend zijn handdoek als cape positionerend. ''Allen to the rescue!'' En weg was hij, om een dienblad te eisen met wat shotjes en nog twee mokken gloeiend hete chocolademelk met slagroom en twee geheime ingredienten: Rum en kaneel likeur. Er was, zo vertelde de barman hem, een regenboog assortiment in allerlei fruitsmaakjes, maar dat sloeg hij af. Nee, de 'expert' stelde zijn eigen dienblad wel samen. Dat was lastiger dan hij dacht, dus hield hij het maar simpel, tweemaal tequila en tweemaal een vreemde limoncello. Hij keerde terug, zijn handdoek nu als een ware ober over zijn arm geslagen en een goeie nieuwe voorraad drank, die hij met een trots gebaar presenteerde.

Hij slurpte zijn laatste restje gluhwein op en nam de chocolademelk als vervanger vast. Die was zo warm dat het aardewerk bijna zijn handen brandde. Gelukkig was daar de handschoen als trouwe redder in nood. Samenwerken? Hij had Wren wel eens meegesleept naar een grotere actie, maar dat was niet zo zeer gebruikelijk. Wren was meer een einzelganger, de batman van de anti-saf-superhelden. Maar dat kon uiteraard veranderen. Samen, zo meldde de blauwharige, konden ze vast geweldige dingen doen. ''Jaaaaa, ik dacht net echt precies hetzelfde.'' Nouja, nadat zij het samenwerken geopperd had dan. ''We moeten echt zo snel mogelijk beginnen!'' verkondigde hij, zijn arm enthousiast optillend en daarmee een plens chocolademelk over de handdoek. ''Oeps, nou, eerst moeten we natuurlijk opwarmen en.... een masterplan bedenken.'' Hij bevond zich in een warme roes, een fijne combinatie van vermoeidheid, warmte en drank. En dat zorgde ervoor dat zijn humeur echt niet meer stuk kon. ''Sowieso heb ik de Hoofdmeester al veel te lang niet gezien, het is verdorie al bijna kerst!'' Meteen begon Allen na te denken over pranks waarmee hij chaos kon veroorzaken en tegelijk een beetje indruk kon maken op Wren. Want hij moest natuurlijk wel bewijzen dat hij de moeite van teamwerk waard was.

OOC: Soooo, dit is een korte rare post. Sorry xD

Burrito style was heerlijk. Je in een handdoek oprollen en comfortabel voor het haardvuur zitten, terwijl haar natte haar langzaam op begon te drogen. Wren was er niet zo blij mee dat ze haar glühwein alweer op had, ook al had het haar vanbinnen flink opgewarmd. Mmmm, ze snapte niet waarom sommige mensen iets tegen drinken en alcohol hadden. Die misten echt wat! Ze keek even naar Allen en zag dat tenminste hij haar idee met haar deelde, dat alcohol gewoon leuk en goed en fijn was. Of tenminste, dat interpreteerde zij uit zijn houding. Alcohol was alleen maar goed voor je! Qua lichaamswarmte. Toch voelde ze nog een rilling over haar rug lopen. Dat kon maar één ding betekenen: te weinig alcohol in haar bloedbaan. Wren keek even naar Allen, informeerde of hij nog leefde. Het maakte haar aan het lachen toen hij overenthousiast probeerde zijn spierballen te showen. Probeerde, ja, want ze zag nog niet zóveel, hoor! Het meisje lachte, nestelde zich nog wat dieper in haar deken en het hoekje van de bank. Ze wilde hier voorlopig niet meer weg.

De alcohol maakte haar soezerig, zeker in combinatie met het vuur. Ze was abnormaal.. rustig. Normaal commandeerde ze de paar mensen in haar buurt rond en moesten ze haar zowat dragen - ook al deden ze dat bijna nooit, such a shame - en gilde ze naar alles en iedereen. Nu, echter, was ze vrij stil en trok ze haar mond ook niet zover open dat heel Oak's Field wist wat Miss Máraz te zeggen had. De minidictator in haar was voor vanavond echter meer dan tevreden met een flinke lading warmte, drank en goed gezelschap. Ze had voor één keer het idee dat iemand rondblaffen de avond géén goed zou doen en daarom deed ze het ook niet. Het voelde vreemd, maar misschien dat ze eraan kon wennen.
Allen stelde haar in ieder geval niet teleur als ze hem onder 'goed gezelschap' wilde noemen. Hij besloot de drank te gaan halen - mooi, want haar rustige staat betekende niet dat ze bereid was veel te doen - en stond op als een superheld. 'Wooo,' juigde Wren hem toe, terwijl ze hem nakeek. 'Verras me maar!' Waar hij mee terug zou komen, geen idee; het kon maar beter lekker sterk zijn.

Wren voelde zich echter wel weer vertrouwd ongeduldig worden toen Allen drie seconden langer wegbleef dan ze soort van ingecalculeerd had. Toen hij terugkwam keek ze hem in eerste instantie een beetje chagrijnig aan - vrouwen zijn vaak onvoorspelbaar chagrijnig, dus dat kon ze prima maken toch - en wilde wat zeggen over zijn langzame terugkeer. Maar toen ze zag wat hij allemaal mee had genomen sloeg haar uitdrukking gelijk om: van een chagrijnig gezichtje naar een enthousiaste lach, waarvoor ze zelfs haar armen uit de deken werkte om ze blij omhoog te gooien. 'Yaaaaay,' zei Wren, terwijl ze haar handen uitstrekte naar de beker verrijkte chocomel. De alcohol maakte haar altijd expressiever. In dit geval dus blijer en liever en vrolijker, maar ze sloeg ook sneller om naar agressie. Ze had de chocomel vast en zei verder niets meer, zat er gewoon tevreden bij. Een bedankt kon er niet vanaf, hij zou die 'yay' maar als bedankje moeten zien. Was dat nog niet aardig genoeg? Na deze drankjes zou ze wel flink aangeschoten zijn. Wren was klein en ondanks haar opgebouwde resistentie tegen alcohol, sloeg het hard in als ze eenmaal over die drempel ging. En na die shotjes en die rest zou dat er wel een eind aan zitten te komen.

Het boeide haar echter niet en ze begon gewoon van de chocomel te drinken. 'Jij bent goed,' zei ze, keek naar Allen, toen ze de combinatie ontdekte. 'Ik laat mijn barzaken voortaan wel aan jou over,' vond ze. Mooi, zij had een nieuwe ober gefixt. Life mission complete.
Nu ze weer voorzien was van drank, begon ze gelijk vreemd te praten. Niet in dubbele tongen, maar over samenwerking. Niet dat ze het niet kon, maar ze deed het gewoon niet. Wren plande haar pranks en nare acties niet; ze deed gewoon waar haar hoofd naar stond, waar ze zich voor in voelde. Het was onmogelijk om met haar een goede actie te plannen, aangezien ze altijd last minute nog leukere of betere ideeën dacht te hebben - of ineens geen zin meer had in de actie en gewoon wegging. Ze was onvoorspelbaar en geen betrouwbare partner, maar misschien kon ze daar wat aan doen. De pranks van Allen en Charlie waren nu eenmaal bewonderenswaardig; daar moest ze haar voordeel mee doen.
Hij dacht hetzelfde? Good, good! Daar kon ze wat mee. Op Wrens gezicht verscheen een blije lach, die aangaf dat ze het echt meende. Ze kon haar chagrijnige kop lastig behouden in een situatie waarin ze en vrolijk en dronken was. 'We gaan VANAVOND beginnen!' concludeerde ze, keek alsof ze net een openbaring gehad had. Dat was het. Niet zo snel mogelijk. Gewoon meteen. Allen had echter wel een punt. 'Hmm.. ja..' zei Wren, duidelijk teleurgesteld dat ze moest wachten. Gelijk verdween de glimlach en zakte haar hoofd weer wat naar beneden. Nou.. Ze wilde niet wachten! Oh ja, van drank werd ze ook altijd ontzettend kinderachtig. Erger dan normaal. Dit was daar een prima voorbeeld van. 'Maar ik wil vandaag nog aan de slag,' zei ze, haar stem nog net niet verschrikkelijk irritant. 'En ja! Saffiesafsaf heeft me nodig!' zei ze, keek zowaar geschokt. Die oude zak was de laatste tijd niet zo vaak meer op haar pad gekomen en toen ze weg was, had ze ook geen tijd aan hem kunnen besteden. 'We moeten onze verwaarlozing rechtzetten,' vond ze, keek Allen aan. Ze meende het nog ook. Ach, wat ben je toch een sukkeltje, Wren.

Ze hoopte wel dat de samenwerking goed zou verlopen, want Allen moest natuurlijk wel inzien hoe geniaal zij was met haar pranks. Misschien moest ze geen mensen proberen te verdrinken in toiletpotten. Hij leek niet de persoon die dat grappig vond. Wren fronste een beetje en nam nog maar een slok van de chocomel - na er fanatiek op geblazen te hebben - om wat creatiever te worden. 'Oh, ik weet het! We kunnen een onschuldig kind ontvoeren en vastzetten in Safs kantoor! Of in kantoren van meer leraren! Dan hebben we de bruggertjes hun plek gewezen en wat leraren de stuipen op het lijf gejaagd,' zei Wren, hopend dat dit iets minder wreed was dan waar ze om bekend stond. Hopend dat dit wel een idee kon zijn. Ze kon er maar beter meteen mee gaan gooien, als ze toch vandaag aan de slag gingen. Ze nam nog een slok van haar chocomel en keek Allen afwachtend aan. Nou? Nou? NOU? Wat vind je ervan? Met haar blik wilde ze hem tot een antwoord dwingen, ongeduldig als ze was. Ze wilde mensen pranken! Samen met Allen! Nu! Kom op, tijd, ideeën, ga door! Ze was van haar veel te rustige houding naar een actieve gegaan, zat nu rechtop in de bank en had de handdoek wat losser om zich heengehangen, zodat ze snel in actie kon komen. Zelfs als ze niet meteen vertrokken, was ze er helemaal klaar voor en had ze er zin in! Wrens blik viel nu op de tequilla, waarna ze haar chocomel tijdelijk wegzette en twee shotglaasjes pakte. Ze gaf een ervan aan Allen. 'Moet tegelijk!' Daarna pakte ze het bijgeleverde zout en citroenschijfje. 'Wat was het nou? Eerst shotje, dan citroen en zout, toch?' Ze stak haar glaasje uit naar Allen, zodat ze konden proosten. 'Op vele mooie ideeën,' wenste ze, terwijl ze het drankje daarna achterover sloeg. Want ja, ze voelde aan haar water dat dit een goede avond ging worden.


OOC: sawwy, I'm tired o: Dacht niet dat het zo'n effect zou hebben op de post. Hopelijk is het nog logisch en heb je er wat aan tho~
EDIT: wow dear ik zie nu pas dat hij iets langer is geworden dan ik dacht. Nogmaals sorry xD

Hij was een sterke onafhankelijke jongen en hij had écht geen chick nodig die constant drank voor hem haalde. Nee kom op zeg, dat kon hij gewoon zelf, nog beter ook. Want waar Wren voor de cliche gluhwein was gegaan, onwijs lekker natuurlijk, maar wel voor de hand liggend sinds het op het reclamebord buiten stond. Ach, wat had hij ook verwacht van een sukkel als zij, die zonder te kijken de jongenskleedkamer in waltste. Dat was niet expres gegaan toch? Iehwl, dat zou pas vies en stalkerig zijn. Nee, voor nu ging hij er maar vanuit dat Wren te klein was om het bordje met het overduidelijk mannelijke geslachtsteken te zien. Of te dom om  het te herkennen, terwijl het ezelsbruggetje toch behoorlijk simpel was, de ene was een spiegel, de ander was eh 'opgewonden' als een man. Klein of dom dus. Of allebei.

Maar in ieder geval was ze wél gezellig en dat telde uiteindelijk. Intelligentie was overrated enzo. Chocolademelk met extra pit en alcohol daarentegen was exact perfect. 'I know, right. Een oud familierecept.' Niet echt, maar wel iets wat hij van zijn oudere broers opgepikt had een paar jaar terug. Toen mocht hij niet meer dan een slokje proeven, maar vandaag de dag hield niemand hem tegen. 'Geduld, jonge regenworm, geduld.' Zoals al duidelijk was werd Wren een tikkende tijdbom van drank, Allen werd er gewoon nog een stukje vager en impulsiever van, hij zei sneller rare dingen die in hem opkwamen en tja, dansen gebeurde soms ook zomaar, per ongeluk. 'We zullen like vanavond of morgenochtend ons meesterplan in actie zetten,' beloofde hij, niet dat er al een plan was. 'In de nacht is er niemand op de gang, wat ons vrij spel geeft - tenzij een van de docentjes besluit aan de schijterij te gaan en ons op weg naar de wc betrapt.' Dat waren nou echt dingen waar je rekening mee moest houden.

Wren had een plan en ze leek wel een soort Oriël 2.0, zoals ze zijn gedachten las. Dit was perfect. Twee vliegen in één klap. Chaos + iets wat de docenten onwijs kwaad zou maken. 'JA! Als een soort vervroegde kerstcadeautjes, we omwikkelen ze met linten, lekker een strik op hun hoofd en dan mogen ze afwachten tot de docent ze open maakt. Of met een appeltje in hun mond, dan kunnen ze ook niet schreeuwen, de arme brave basisschoolbiggetjes.' Hij nam het glaasje aan, grijnsde en schudde zijn hoofd. 'Nee, idioot, zout, shotje, lime.' Niet dat het heel veel uitmaakte. Allen ging als een malle door de drie stappen heen, al vertrok zijn lach wel wat toen hij vol overtuiging in de citroen beet. 'Oeii zuur,' sprak de captain obvious. 'Man, ik heb er zin in. We dumpen er zo veel mogelijk in allerlei lokalen en als grand prix eentje in Saf's kantoortje. Ken jij nog bruggers die we makkelijk mee kunnen nemen? Beetje kleine gevallen?'

Wren keek verheugd naar de drank die haar voorgeschoteld werd. Zij was klaar om helemaal kapot te gaan vanavond! Het was alweer een tijdje geleden dat ze dit met leuke mensen gedaan had, dus ze had er eigenlijk wel zin in. Allen deed al lekker enthousiast mee, dus dat was prima! Ze nam een slok van haar chocomel en zette die weg, om aan het shotje te beginnen. Voordat ze het vastpakte echter, werd ze blij verrast. Allen beloofde haar dat ze vanavond hun meesterlijke plan in werking gingen zetten. Wren keek langzaam om naar hem, met grote ogen en haar mond in een soort van o-vorm. 'E-echt?' Ze klapte blij in haar handen, gooide haar armen boven haar hoofd. 'Ja! Vanavond! Ik wil niet wachten!' Het meisje werd explosief door alcohol, vooral met ongeremde, emotionele uitingen. Die snel omsloegen. Het volgende moment had ze Allen al bij zijn shirt gegrepen en trok ze hem naar haar toe, omlaag dus. 'En je houdt je woord, toch?' Het kwam er niet al te dreigend uit, eerder semi-wanhopig en semi-gevaarlijk.

Ze liet hem snel weer los en haar uitdrukking werd weer blij toen ze naar de alcohol greep en zich de volgorde van goed tequilla drinken niet meer kon herinneren. Gelukkig wist haar held Allen het nog wel. Wren keek naar hem, hoe hij het deed. Ohja! Ze kon het niet laten nog wat langer te kijken naar de jongen, die zelf ook niet helemaal helder meer was. Waarom was ze zomaar met hem naar het dorp gegaan? Het was leuk, zeker, maar.. TEQUILLA! Zout, shotje, lime. Wrens gezicht vertrok bij het laatste deel, maar het was haar gelukt. Met een WOOOOO zette ze het glaasje weer weg en rekte ze zich uit. 'Het gaat ons lukken!' zei ze. Allen ontving haar plan godzijdank zeer enthousiast. Tijd om indruk te maken!
Ze grinnikte en knikte toen hij begon over appels en linten. 'Ja, die leraren zullen het een leuk cadeau vinden! Eindelijk een leerling die op tijd is,' beredeneerde Wren. 'Dit gaan we doen!' Ze was nu gelukkig weer helemaal happy, maar een klein ding kon haar zo bloedlink maken. Als ze een leraar op de gang tegen zouden komen, was die nog niet jarig. Tenminste, niet in Wrens verbeelding. 'Ja, gewoon één bij Saf en een paar vage leraren. Like, er zijn genoeg lessen. Niet bij Yori, hoor, die denkt dan alleen maar dat die leerling wil survivalen. Dat is niet grappig. Maar bij Saf sowieso!' Wren grijnsde enigszins gemeen. Ze was al zo vaak in dat kantoor geweest, ze kon zeker weten nog wel plekken aanwijzen waaruit Saf de glitter nog niet had kunnen verwijderen. Ze was een heel goede valentijnsbrenger geweest.

'Okay, okay, okay we hebben een plan,' zei Wren, die rechter ging zitten en sneller begon te praten. 'Dus mensen kiddienappen en als cadeau achterlaten.' Kende ze nog mensen? Niet teveel jonge.. die waren er niet zoveel, tenminste, niet bij de mensen die ze kende. Wren fronste. 'Maar al die bruggertjes zijn eigenlijk niet zoveel lol.. Als ik ze onderuit trap gaan ze alleen maar huilen en er is geen lol aan,' voegde ze er wat zachter aan toe. Klonk dat erg dan? Tja, dat was Wrens humor. 'Ik weet nog wel wat.' Wren keek Allen ineens aan alsof ze het licht had gezien. 'Met de Erdreis was er een of ander joch dat niet heel groot was en hartstikke vervelend! Hij is like, duister en licht, maar dat moet geen probleem zijn. Met zo'n rotkop kan hij niet anders dan op de Dark etage zitten. Kijkt altijd chagrijnig.' Ze draaide met haar ogen, dacht na over zijn name. 'Ike. Ike Hihiriri ofzo.' Ze haalde haar schouders op, wist het niet meer. Oh, wraak zou heerlijk zijn.

'En voor de rest lopen we vast nog wel een paar stomme kinderen tegen het lijf. Ik ken er genoeg!' Dat was dan weer wel een 'voordeel' als je bijna geen vrienden had. Je had genoeg mensen om wraak op te nemen. 'En dan die kinderen in lokalen opsluiten. Is dat echt genoeg voor een record?' Moesten ze niet meer doen? Wren pakte haar drank weer, nam nog een paar slokjes. Het bracht haar altijd fantastische ideeën. Het meisje zakte weer wat onderuit in de bank, hing half scheef. Haar blik gleed naar de klok; zag hoe snel de tijd ging. 'Allen!' Ze gilde het bijna, sjorde aan zijn mouw. 'We moeten niet te laat beginnen want de tijd en en!' Het zou nu wel duidelijk zijn, toch? Ze had geen zin om nog meer woorden te fabriceren. Moeite en tijd, geen zin. Bah. Toch kon het haar vrolijke humeur niet drukken: ze had zoveel zin in deze avond! Eindelijk een keer all-out pranken. Het kon haar in deze benevelde staat toch niet boeien of haar papa het wist of niet. Ze zou hem een keer onderuit halen, jonguh. Wren kon de wereld aan! En haar beker was leeg. Ontevreden staarde ze naar de bodem en keek toen naar een persoon die net nieuw gehaald had. Oh. 'Kan je me helpen?' vroeg ze, keek de ander met grote ogen aan. 'Ik- eh, tja..' Het kwam er heel hakkelend, heel onhandig uit. Heel triest en zielig eigenlijk. Was dit Wren als ze dronken was, zo weerloos? De ander leek haar zielig te vinden en kwam snel naar haar toe, zette het drankje niet eens weg. 'Wat is er?' Wren keek zo mogelijk nog zieliger naar de persoon tegenover haar, probeerde die dichterbij te lokken. Nog een klein beetje.. 'Ah, bedankt. Ik heb kleine armen, ziet u,' zei het meisje, terwijl ze het drankje uit de handen van de persoon griste. 'Veel beter, bedankt!' Zonder verder wat te zeggen nam ze een flinke slok en draaide ze zich terug naar Allen. 'Dus, wat vind jij?'

Wren kwam heel heel dichtbij, om van hem een belofte af te dwingen, de toezegging dat hij zijn woord niet zou breken. ‘Natuurlijk niet. Kom op, ik heb plechtig beloofd dat ik keer op keer mijn waardering voor Master Savador in woord én daad zou uiten en daar hou ik me toch ook al jaren aan?’ ze waren haast een geheime sekte, al de Savador-haters. Hoe hij het precies deed was voor veel mensen onbekend, maar de man verzamelde op het oog slechts twee soorten leerlingen om hem heen; Mensen die hem als slijmerige voetvegen adoreerden en de rebellen die hem het leven zuur maakten. Dat hield elkaar mooi in balans toch? Gelukkig hadden Wren en Allen een plan waarmee ze de Savador groots met levende cadeaus konden eren en tegelijk wat slijmballen konden inpakken – letterlijk, met ducttape.

Nu zaten ze samen te zweren, o zo geheime plannetjes te maken. Alleen waren ze in het geheimhouden niet zo goed, met hun luide stemmen en overenthousiaste kreten. Elke docent kon hun plan zo horen, je hoefde niet eens je best te doen hen af te luisteren. Ja, ze hadden vast een probleem, als er een docent zo gek was zich in het hol van de leeuw, het territorium des losbandige opstandige leerlingen, te wagen. Gelukkig leek het erop dat de kust veilig was en kon het overleg ongestoord doorgaan. ‘Ja, dus eh, Saf en.. Wat dacht je van Kliko? Dingetje, wat is z’n echte naam ook alweer, Calico, watermagie. Dan zetten we gewoon z’n hele lokaal onder water, we maken een ontspannen bubbelbad van een vuilnisbak..’ De mogelijkheden waren werkelijk waar eindeloos, als je eenmaal je duivelse, springlevende fantasie vrij spel had gegeven. Kliko had een bijnaam van Allen gekregen, nog voor hij hem in een les ontmoet had. Wat een eer! En nu ook nog eens een gratis dagje Spa en wellnes door zijn lokaal te vullen met zeepsop, het was vroeg kerstmis dit jaar.
‘Ike Hihiriri, check. Met zo’n naam vraag je er ook wel om om het slachtoffer van grappen te worden.’ Simpele conclusie. Als Wren hem niet mocht was het vast een hielenlikker of een of ander dom chagrijn, niets mis mee dus om die eens lekker op te vrolijken. Wren raakte half in de paniek, wat Allen nogal verraste. Zelf was hij niet zo van het haasten, iets wat hem wel vaker in de problemen had gebracht als hij te lang bezig was een prank voor te bereiden, maar het scheelde vooraf wel een hoop stress. ‘Jezus, take a chill pill, Wren,’ verzuchtte hij, haar onopvallend toelachend, niet uitlachend, nee toelachend. Want ze deed helemaal niet raar hoor en er was geen enkele reden voor haar om haar dronken energie woedend op hem te uiten. Please don’t kill me.

Wren toverde een drankje tevoorschijn, degene die ze bestolen had was te verbouwereerd en/of te laf om iets terug te zeggen, dus dat scheelde heel wat gedoe. ‘Hmm, laten we een boodschappenlijstje maken anders, dan kunnen we daarna gaan. Een goed begin is het halve werk, zo zegt de geschiedenis!’ Hij trok een stapeltje bierviltjes naar zich toe, haalde een stompje potlood uit zijn zak en begon te schrijven, hardop voorlezend wat hij neerkrabbelde. ‘Eén: Afwasmiddel. Twee: Glitters, confetti, duh. Drie: Een jurk voor die Hahirari.. Een mooie bruidsjurk misschien?’ Vanaf hier had hij geen zin meer om dingen te nummeren. ‘Dan moeten we ook een bruidstaart hebben, uiteraard. Enneh, tuinslang, heel veel ducttape, touwen, oh, een badeend! Verder alle lelijke dingen die we tegenkomen en nog meer glitterlijm om Saf’s home makeover weer bij te werken. Mis ik nog iets?’ vroeg hij uiteindelijk, bedachtzaam van zijn bierviltjes lijst naar Wren kijkend. Zodra dit lijstje klaar was zouden ze aan het werk kunnen, praktisch gezien. Tenzij Wren spontaan van vermoeidheid en laveloosheid om zou kukelen en in slaap zou vallen.

Mooi zo, Allen hield zijn belofte. Zoals hij het uitsprak, klonk het alsof ze een cult waren die jaren geleden een zware belofte af hadden moeten leggen en daarna bloed hadden moeten drinken om het te bevestigen. Verbreken zou je met je leven bekopen. Of tenminste, zo kwam het allemaal over. Wren lette daar echter niet op en knikte serieus, terwijl ze Allen weer losliet. 'Dat is waar, goed geantwoord. Het is onze plicht dat te doen!' Het meisje liet zich tevreden weer terugzakken in de bank. Ze leegde ook haar shotje en bleef enthousiast mee schreeuwen met ieder idee dat opgeworpen werd. Dit kon toch alleen maar mooi worden? Het maakte haar niet eens uit als een leraar haar hoorde: ze zou diegene wel even vloeren, klaar ermee. Mondje dicht enzo. En waarschijnlijk zouden leraren wel zien dat deze twee helemaal dronken waren, hen niet al te serieus nemen. Zolang je hun hele lijst van vergrijpen niet kende, zag je dit te gekke plan toch niet gebeuren?

Daar zaten ze fout: het ging wel degelijk gebeuren en nog vannacht ook. Wren had het geduld er niet voor. Ze wilde die kleine hielenlikkers een lesje leren! Inpakken die handelen en ze zo snel mogelijk afleveren aan het gewenste adres. Dat was dan het Vuurmagie lokaal of Safs kantoor, natuurlijk. Allen kwam met nog een leraar. Kliko. Ze kende hem helemaal niet, om eerlijk te zijn. Maar water en bubbelbadderen.. Wren knikte, eerst nadenkend, daarna enthousiast. 'Deal! We gaan een waterparadijs maken van zijn lokaal! Kan hij alleen maar leuk vinden, toch? Ik hoorde dat hij een piraat was enzo. Haaarrrrr,' deelde het meisje mee. Haar gedachten dwaalden direct af naar het watermagie lokaal en wat daar allemaal ging gebeuren. Ze kon nog wel meer dingen verzinnen, gekke dingen die het plan alleen maar leuker gingen maken.

En hoewel zij degene was die klaagde dat ze op de tijd moesten letten, was Allen bezig met de planning van het hele evenement terwijl zij haar aandacht er niet lang bij kon houden. Zodra de jongen weer tegen haar sprak, echter, was ze weer helemaal bij. Up and running! En haar optie voor Ike Hihaharara was helemaal geaccepteerd, good. Kon ze dat knulletje eindelijk laten weten dat er wel degelijk consequenties aan zaten als je haar probeerde te laten schrikken. Puh. Ze knikte toen Allen hem opschreef. 'Het zal hem goeddoen,' vond ze. Echt!
Take a chillpill? Wren fronste, keek Allen licht geïrriteerd aan. Haar moodswings waren het ergste aan het hele dronken zijn. Je kon er gewoon niet van uitgaan dat ze de hele avond leuk en vrolijk zou zijn. 'Rustig doen helpt niet met sneller het plan uitvoeren! Ik wil het uitwerken en dan aan de slag!' De avond was nog jong, maar Wren wist ook wel dat dit plan uren kon duren. Ze moesten spullen halen, mensen ontvoeren, alles prachtig versieren en nog op tijd weg komen. 'Het kost tijd, accepteer dat, Allen,' verzuchtte ze, keek hem met een soort van medelijden aan. Gelukkig: dit keer was er geen explosie, alleen een uitleg. En nu konden ze weer gewoon verder. Geen doden gevallen.

Boodschappenlijstje! Wren keek plots weer blij, dronk het gestolen glas leeg en negeerde de verbouwereerde persoon uit wiens handen ze het getrokken had. Don't care. Daarna schoof ze naar Allen toe, in een poging zijn handschrift te lezen nu het op de bierviltjes gepropt werd. In haar hoofd vergeleek ze de opgeschreven 'ingrediënten' met het plan dat ze nu hadden, overwoog wat er nog meer nodig zou zijn. 'En leuke opvulling of decoratie van de bruidstaart,' vond Wren. 'Kikkers ofzo, je weet wel wat ik bedoel. Een shockfactor.' Het meisje plaatste kort haar vinger tegen haar kin, dacht goed na. Als ze nou zo haar best deed in de les. Met de rest van de dingen die Allen noemde was ze het wel eens; dat kon gewoon niet misgaan. 'Verder nog leuke kostuums voor die andere kindjes die we uit hun bed gaan slepen! Dat vinden we vanzelf wel, toch? Touwen zijn onmisbaar, dat moeten we echt niet vergeten. Misschien nog een tiara of kroontje?' Het meisje dacht nog even na. Ze gingen dus mensen bij Saf dumpen en mensen bij Calico. Water en vuur. 'Nepvisjes om in de 'zee' te laten zwemmen? Ik denk dat we er wel een eind zijn!' Ze rekte zich uit en maakte zich klaar om op te staan, keek Allen verwachtingsvol aan. 'Dus, gaan we? Shoppen!' Shoppen was altijd wel leuk, vooral als het laat was - het was dan niet meer druk - en als ze het voor het goede doel deden. Wren wachtte semi-geduldig het antwoord af, hoopte op het go-go-go! teken. Ze kon echt niet lang stil blijven zitten, nu deze plannen in werking gezet zouden worden.