Who wants to live forever? [Allen&Charlie's departure]

Met een ruk trok hij de hendel naar achteren. Een klikje doorklonk de stilte, gevolgd door zacht gesis. ''Loaded and ready to fire.'' kondigde hij aan met een gemaakte robotstem. Om zijn middel hingen verschillende nieuwe verfpatronen om straks opnieuw te kunnen laden en ook Charlie droeg zo'n vijftig van die kleine dingetjes bij zich. Hij wierp zijn broer een verfpistool toe, volledig geladen en gespannen. Pakte dan zijn eigen wapen vast en schudde ermee. Dit resulteerde in een luid gerammel. 
Eens zien of ze alles hadden. Hun checklist was een verfrommeld velletje papier, besmeurd met vele felgekleurde vlekken. Ok. Verfpistolen, check. Die waren helemaal geladen en geregeld. Ze hadden er allebei twee, deze keer lieten ze niets aan het toeval over. Oh nee, deze laatste stunt zou de beste in jaren worden. Pakjes roze glitters die ze nog over hadden gehad van een ander incident werden nu hergebruikt voor dit nobele doeleinde. Dat zou als de kers op de taart functioneren straks. 

''We doen eerst de dozen, right?'' Hij wist hoe het zat, ze hadden het plan ongeveer twee weken geleden in elkaar gedraaid. Nadat hun ouders aangekondigd hadden dat ze terug komen moesten. Omdat hun opleiding toch maar niet vorderde en ze steeds klachten binnen kregen over de twee. Ze waren immers toch al bijna volwassen, het werd tijd om iets uit te zoeken waar ze wél met plezier aandacht aan gaven. En Allen wist het al. Als hij iets moest doen zou het een winkel openen zijn. Met Charlie natuurlijk. Hun voortreffelijke vuurwerk, de prachtige constructies en uitvindingen die ze deden. Dat wilde hij als werk hebben. Dat wilde hij verkopen. Eindelijk had hun moeder begrepen dat lessen volgen niet bij het karakter van haar zoons paste. En dat was maar goed ook. Anders waren de leraren waarschijnlijk gillend gek geworden.

Met zijn tweeën tilden ze ongeveer vijf dozen naar beneden. In een krap hokje vol bezems en dergelijke werden er drie geplaatst, met hun speciaal ontwikkelde lont eraan. Dat was magisch, dus ze zouden het van afstand af kunnen steken, water zou verder ook niet helpen om het tegen te houden. Ideaal dus. Ze wilden immers niet dat iemand hun prachtige vuurwerk draak zou missen. Allen gooide met een klap de deur van de kleine ruimte dicht en verzegelde de deur door het slot weg te smelten. Nu moesten ze de andere twee nog verspreiden over de eetzaal. Dat gebeurde door met tape een hoop rotjes onder de lerarentafel te plakken, waar wederom een magisch lont aan verbonden werd. Ook de leerlingentafels kregen wat vuurwerk onder de tafels en stoelen, alles verbonden met lange draden om de zaak in één keer te laten afgaan. Perfect. Hij klopte zijn handen af om de roetplekken weg te halen. Het was ongeveer half 7, ze waren zo vroeg op dat het haast een record was. Allen liet het aan zijn broer over om de juiste plek uit te zoeken om te beginnen met schieten. Terwijl de zaal langzaam volliep doezelde Allen half weg in de zijgang. Wanneer het dan uiteindelijk toch tijd was ging een klein wekkertje af in zijn zak. Ze stormden gezamelijk naar de zaal, gooiden de deuren open en bleven daar even stil staan. ''Het is tijd! Leg je vork neer en let op~!'' riep hij, zo hard dat alles in de zaal even stil werd. ''Ben je er klaar voor, broertje?'' Na een bevestigend antwoord baanden ze zich een weg naar voren. Met een floep vloog de eerste verfkogel vervolgens uit de loop van zijn paintbalgeweer. Algauw volgden er meer. Hij mikte op de lerarentafel, op de braafste leerlingen van  de klas. Iedereen werd bekogeld met groen, geel, rood, blauw. Roze zelfs. In hun haar, op hun kleren. Er was geen ontsnappen aan. De reusachtige deuren van de grote zaal waren geblokkeerd. Nee, de brave leerlingen die hier voor een ontbijt kwamen zouden het hele spektakel meemaken. Met een gesis begon het eerste lont te smeulen. Algauw gingen er honderden rotjes af onder de lerarentafels. Vrolijk lachte Allen en gaf Charlie een highfive. Wie er ook maar dichterbij hen wilde komen schakelde hij vakkundig uit met de verfkogels. Van dichtbij kwamen die eigenlijk best hard aan, dus voor de mensen was het het beste om ver weg te blijven. 

Allen klom op een tafel en liep onbekommerd over de borden en etenswaren heen. ''Mijn naam is Allen, je kent me vast wel. En ik ben hier om afscheid van jullie te nemen. Om de geweldige leraren te bedanken voor hun onderwijs waaraan we niets gehad hebben. It's time to finally say goodbye!'' Meer vuurwerk explodeerde, in de kleuren van de regenboog. Het was niet schadelijk, dus gewond zouden mensen niet raken. Maar kleurrijk was het wel en de rook steeg algauw op. Nu was het enkel wachten tot de klap op de vuurpijl, hun grote finale, zou ontploffen. Met snelle vingers herlaadde hij zijn pistool, strooide ondertussen een zakje felroze hartjesglitter uit over een persoon die zo gek was in zijn bereik te komen. Dit was nog beter dan hij verwacht had. 

[Allen en Charlie gaan SSA verlaten. Dat doen ze niet zomaar. Nee, dat gaat met een hoop lawaai en ontploffingen. Wil jij hierbij zijn? Nou, je bent van harte welkom. Je char mag aan de kant van de tweeling meehelpen om chaos te scheppen, geen probleem. Desgewenst kan je zelfs een verfpistool van de twee gekregen hebben ;} 

Of wil je in paniek raken en boos worden? Mag ook.
Leraren, leerlingen, LM's, adviseurs. Werkelijk iedereen is welkom om afscheid te nemen van de braafste tweeling van het heelal.  ]

De grijns was momenteel gewoon niet meer van zijn gezicht af te vegen. Niemand had ooit zo’n epic einde aan zijn schoolcarrière gemaakt zoals zij nu zouden doen, daar wilde hij al hun vuurwerk voor verwedden. Ze hadden al een hele reputatie opgebouwd in de tijd dat ze hadden kunnen genieten van de gastvrijheid van de school, maar deze stunt zou er zeker voor zorgen dat niemand hen ooit zou vergeten. Leerlingen niet en leraren niet. Vooral de leraren zouden waarschijnlijk nog knarsetandend terugdenken aan de twee geweldigste leerlingen van de school. Dat was dan ook hun bedoeling geweest, al vanaf het begin dat ze een voet in het kasteel hadden gezet. Hun moeder had hen nog zo gewaarschuwd om hen koest te houden, om niet teveel rotzooi te trappen zodat ze toch hun diploma haalde. Spijtig genoeg voor haar was dat dus niet gelukt, maar het was een goede poging geweest. Er zaten wel een paar goede herinneringen aan hun verblijf hier, vooral die keer dat ze het kantoor van Master Savador een beetje hadden opgepimpt. Iedereen verdiende wel een beetje liefde voor Valentijn en zij hadden zich samen met een paar anderen opgeofferd om wat va die liefde voor de hoofdmeester te regelen. De straf die ze achteraf gekregen hadden, was het allemaal waard geweest.

Voor de zekerheid checkte Charlie de verfbommen die hij om zijn middel bevestigd had nog eens, om te zien of er geen per ongeluk zou springen voordat hij die had kunnen afschieten. Dat zou alleen maar zonde zijn van de verf en dat was iets wat ze wilden vermijden. Behendig ving de jongen het verfpistool op dat naar hem toe gegooid werd en inspecteerde het vluchtig voordat hij het even over zijn schouder hing zodat hij Allen kon helpen met de laatste voorbereidingen. “Eerst de dozen,” klonk het bevestigend van zijn kant. Ergens was het best spijtig dat hun moeder hen juist nu van school wilde halen, net toen het leuk begon te worden. Natuurlijk waren zij niet het type personen om gewoon weg te gaan zoals iedereen zou doen. Nee, ze waren gekomen in stijl en zouden in nog meer stijl weggaan. Hetgeen dat ze nu in elkaar gestoken hadden was veel grootser dan dat ze ooit gedaan hadden, zelfs de toiletten opblazen was veel minder erg dan dit. Zouden die toiletten eigenlijk al gemaakt zijn af waren de leraren nog steeds verplicht om naar hun kamer of de leerlingentoiletten te lopen als ze nodig moesten tussen de lessen door. Hun beweegredenen voor het opblazen van die dingen was eigenlijk meer pure jaloezie geweest dan iets anders. Het was niet eerlijk dat de leerlingen het met afgedankte toiletten moesten doen terwijl de leraren comfortabel hun ding konden doen. Charlie wist zeker dat andere leerlingen er ook iets aan hadden willen doen en hun erg dankbaar waren dat zij er ook iets aan hadden gedaan.
Zachtjes fluitend tapete de jongen de laatste beetjes vuurwerk vast in de eetzaal om daarna tactisch een goede plek uit te zoeken om alles af te steken. Achter de lerarentafel, zo ongeveer in het midden van het kasteel was de perfecte plaats. Zo zou alles tegelijk ontploffen en werd het effect alleen nog maar krachtiger. Snel voegde Charlie zich bij zijn broer toen alles klaar was en geduldig wachtten ze af totdat de leerlingen en leraren de zaal ingestroomd waren.

Zijn hele lichaamshouding liet zien hoe veel zin hij had in hun laatste stunt en met een vrolijke grijns op zijn gezicht liet hij zijn blauwe kijkers over de leerlingen heen glijden terwijl Allen het woord nam. “Klaar.” Pas toen ze vooruit begonnen te lopen, pakte hij het verfpistool van zijn schouder en richtte in het voorbijgaan al op een paar leerlingen die na een tijdje alle kleuren van de regenboog op hun lichaam hadden hangen. Een simpele beweging was genoeg om ervoor te zorgen dat het eerste lont vlam vatte en al snel werd de eetzaal gevuld met het geluid van ontploffend vuurwerk. Grinnikend gaf Charlie zijn broer een high five voordat hij verderging met het bekogelen van leraren en leerlingen. Niemand kon zich voor de tweeling verstoppen en iedereen werd wel meerdere keren geraakt door verfkogels.

Na een tijdje volgde hij het voorbeeld van zijn broer en stapte op een tafel die het dichts bij de muur stond. “En ik ben Charlie, voor diegene die ons nog altijd niet uit elkaar kan houden. Ik weet zeker dat jullie ons allemaal gaan missen, zowel positief als negatief.” Even grinnikte hij en vuurde nog een paar kogels af voordat hij verder ging. “In het bijzonder zou ik toch Master Savador nog willen bedanken voor de geweldige tijd hier en dat we zijn kantoor mochten opfleuren.” Behendig sprong de jongen van de tafel af en gooide wat van de roze glitter in het rond voordat hij terug op de lerarentafel kroop zodat hij hoger stond dan iedereen en makkelijker kon mikken. Dit was zelfs nog beter dan dat ze zich voorgesteld hadden en hij wist bijna zeker dat hun moeder een hartaanval zou krijgen als ze ervan hoorde.

De ochtend is nog jong, helaas al oud genoeg om jonge ochtenddwaasjes actief te krijgen. Linea zag onderweg in de gang al wat rode flitsen langsrennen. Echt, het is hier géén kinderopvang. Als je als leerling zijnde kinds wil doen ga je maar het gesticht in. En dan hopen dat er een pyromaan tussen zit. Ruimt de boel goed  op. Ze snuift even als ze de grote zaal binnenkomt. Ze wil hier zo kort mogelijk zijn. Iedere minuut heeft ze het idee dat haar hersencellen sterven. Niet dat het werkelijk gebeurt, maar het had gekund. Beheerst eet ze van haar typische Shadraanse ontbijt: toast met scrambled eggs. De dingen als bloedworst laat ze liever achterwege, te vet naar haar zin. Maar in Shadra weten ze wel hoe je goed de dag begint. Een schreeuw verstoort echter haar ochtendrust. Vork neerleggen? Alsof zij, Linea The Leech, luistert naar een schreeuwerd. Kan iemand hem even neerschieten? Gewoon weg ermee. Met alle liefde zal ze op zijn uitvaart lachen. Rot in peace. Maar helaas, de jongen heeft zelf al een pistool. Maar wat doet hij nu weer met zijn maatje? De eerste verfklodders schieten in het rond. Dear darkness. Die kleuters zetten de boel op stelten. Met een dodelijke blik loopt ze op één van de chaosmakers af.
'What in darkness name are you fools doing?'
Maar ze schrikken er niet van af. Integendeel, eentje gooit zelfs glitter over haar heen.
Roze.
Glitter.
In haar haren.
Maar dat niet alleen. Terwijl ze hem woest wil vastgrijpen om zijn levenskracht af te nemen komt er ook glitter in haar ogen. Haar hele gezichtsveld bevat nu vrolijke glittertjes die vrolijk in haar ogen dansen. Gedesoriënteerd dat ze is, knalt ze met haar been tegen de tafel aan. Een andere lawaaimaker duwt haar om zodat ze met haar achterhoofd op de stenen vloer valt. Ze probeert overeind te komen, maar dat gaat slecht met de knallende koppijn die er nu ook nog een bijkomt. Of was het vuurwerk? Met een klagelijke jammertoon weet ze zich te verbergen onder een tafel.
Ze is zojuist in de hel beland.
Die dwazen zullen hiervoor boeten, dat staat vast.

(Ze schrijft heerlijk in situaties als deze >D )