PortalIndexWe won't Live forever | Sitri HpD5UwnWe won't Live forever | Sitri 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 We won't Live forever | Sitri

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Kieren
.
.
Kieren

We won't Live forever | Sitri UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Special Agent 007
Posts : 107
We won't Live forever | Sitri UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht
Klas: ~
Partner: I'll build my walls back up.

We won't Live forever | Sitri Empty
BerichtOnderwerp: We won't Live forever | Sitri   We won't Live forever | Sitri Icon_minitimezo sep 15 2013, 13:31

Don’t believe in miracles – I never did
In boeken was hij niet geïnteresseerd. Zijn dofgroene ogen gleden verveeld over de planken. Titels die hij niet begreep. Letters die hij niet kon lezen. Talen die de jongen niet sprak. Zijn vingers gleden over de kaften. Stofdeeltjes zwierden door de lucht, dansten in het zonlicht. Zijn doffe ogen staarden er even naar, daarna blies hij het stof weg. Het verveelde hem.
Hij liep zijn ongelijkmatige door de volgende rij met boeken. De planken reikten tot het plafond. Gevuld met boeken die geen mens ooit had gelezen of ooit zou lezen. Zijn nagels schraapten over het hout van een van de planken, ook bedekt met stof. Taint hield zijn hand voor zijn gezicht omhoog, bekeek het stof op zijn vingers. ’t Was zonde van de boeken, kon de jongen zich voorstellen. Zijn brein was er echter weinig mee bezig.
De jongen dreef de vuile nagels in zijn handpalmen. Er liep kippenvel over zijn arm. Genoeg was het echter nog niet. Zijn hoofd vol witte haren rukte van links naar rechts. Niemand. De stilte in de bibliotheek was bijna overdonderend. Hard beet hij op zijn lip, de kippenvel door laten trekkend over zijn ruggengraat. Zijn zucht klonk als een donderslag door de stilte.
Hij zoog zijn onderlip naar binnen, bedekte de wond met speeksel, likte het bloed van zijn lippen. Het was geen smaak die hij naar vond, maar om te zeggen dat hij zijn bloed heerlijk vond, nee. De metaalachtige smaak van zijn eigen bloed was niet iets waar hij van genoot. Het bloed van anderen echter, was een heel ander verhaal. Die smaak vond hij niet erg. Helemaal niet erg.

Taint grinnikte bij zichzelf. Zonder echte reden. Hij grinnikte gewoon. Wat was hij toch een hopeloos geval, niet? Uit huis geschopt op zijn zestiende. Overgeplaatst naar een “prestigieuze” internationale school. Hij wreef met zijn hand over zijn nek, midden in het gangpad staand. Right. Prestigieus his ass. Zo lang hij hier in gewone kleding rond kon lopen, was er weinig prestigieus aan deze plek. In plaats van zijn blazer en overhemd zou hij dan een schooluniform moeten dragen, niet?
Was dat waarom ze hem hadden aangenomen? Waarschijnlijk. Taint’s overgrootvader had veel geld en zo te zien kon deze school wel een beetje gebruiken. Zo goed was de jongen namelijk niet in zijn schoolwerk. Hij kon zich slecht concentreren, was meer bezig met mensen dan met zijn werk, hield zijn handen niet thuis, etcetera. Daarvan was geen woord gezegd tegen de leiding, nam de jongen aan. Zijn grootvader zou het risico niet willen nemen dat de jongen niet werd aangenomen. Om maar even aan te geven hoe belangrijk eerlijkheid dus was. Helemaal niet.
De stilte van de bibliotheek werd doorbroken door voetstappen, niet de zijne. Hij volgde de voetstappen echter wel, zo zacht als hij kon. Een speelse grijns tekende zijn gezicht, hoewel zijn ogen nog steeds dof en saai waren.
Zijn onbewuste medespeler stond aan de ene kant van een rij boeken en hij aan de andere. Hij wachtte even, handen in zijn zakken en maar hoorde niet dat degene verder liep. Loom haalde hij zijn handen uit zijn zakken, duwde hij met zijn rechterwijsvinger tegen een bijzonder dik exemplaar van een Shadraanse encyclopedie, ongeveer op ooghoogte. Het boek vloog bijna naar achteren door de enorme hoeveelheid kracht die er in dat zachte duwtje zat, nam op zijn weg naar achteren nog een aantal andere boeken mee. Met een paar doffe klappen vielen de stoffige boeken op de grond, een raam tussen de boeken achterlatend.
Grijnzend staarde hij door zijn zelfgemaakte doorkijk, naar degene aan de andere kant. Taint bracht zijn rechterhand naar zijn hoofd, salueerde toen spottend. ‘Yo.’ mompelde hij droog, zijn grijsgroene ogen hongerig over het gezicht glijdend.

I told you, I need to get myself into something new. I'm for something mystical, hysterical, Dark, intensive, sexual.


Words: Een aantal.
Tagged: Sitrii~
Notes: Fuckin’ Taint, man.
Terug naar boven Ga naar beneden
Sitri
.
.
Sitri

We won't Live forever | Sitri UTL8oxA PROFILEReal Name : Juicy Apple
Posts : 112
We won't Live forever | Sitri UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air x Light
Klas: |?|
Partner: Your lips are like wine, and I seriously want to get drunk.

We won't Live forever | Sitri Empty
BerichtOnderwerp: Re: We won't Live forever | Sitri   We won't Live forever | Sitri Icon_minitimema sep 16 2013, 19:54

We won't Live forever | Sitri 5SAR6m7
Sitri's lange pianovingers glijden door zijn lichtblauwe haren heen. Gisteren had hij de punten opnieuw paars geverfd waardoor het geheel er weer pérfect uit zag. Perfect, een woord wat Sitri vrij veel gebruikt als het om hemzelf gaat, anderen zijn schepsels van de aarde. Bij aarde komt water, water en aarde word modder en modder is niet puur. Modder kan licht van duister niet onderscheiden, niet zien. Dat is het grootste verschil, de ogen van de aarde en de ogen van de wolken. Wat zullen we zeggen.. Je hebt het of je hebt het niet? Of misschien beter je bent het of je bent het niet..? Wat maakt dat Sitri dan? Een engel diens vleugels geknipt zijn, bruut verwijderd. Op de plekken waar eerst de belangrijkste spieren zaten om te vliegen zitten nu enkel stompjes, restanten van zijn eerst briljant witte vleugels. Hij heeft me laten vallen, oh zo ver en oh zo lang. En Hij zal boeten.

Midden in zijn gedachten heeft Sitri onbewust op zijn onderlip gebeten, hard genoeg om het kleine beetje bescherming te doorbreken. De rode kristallen druppels glijden van zijn mondhoek naar beneden en vallen via zijn faalloos witte huid van zijn kin af. Nog voor ze de grond raken heeft Sitri ze overigens op zijn handpalm opgevangen. Een bloedvlek gaat tenslotte heel lastig uit het tapijt en eigenlijk wil hij zijn kamer zo bloedvrij mogelijk houden. De geur van zijn eigen bloed doet hem rillen, hem denken aan het moment dat.. het moment dat ze er af zijn gesneden. Met een plots intens gepijnigd gezicht grijpt hij met zijn hand naar zijn schouder. Een plotselinge scheut van pijn gaat door zijn schouderbladen heen en Sitri moet zich vasthouden aan zijn dressoir wil hij niet omvallen. Wanneer de pijn begint weg te ebben balt hij zijn hand tot een vuist en ramt hij een keer hard op het dressoir. Vervloek zijt de hemel en zijn dienaren. Vervloekt.  

Nog na hijgend houd Sitri zich vast aan het dressoir, zichzelf kort daarna aanstarend in de spiegel. Langzaam ontspant de tot een vuist gebalde hand zich weer, en hangt deze niet veel later weer kalm langs zijn lichaam. ''Geen reden om je er over op te winden Sitri. Het leven is te kort.'' Fluistert hij tegen zichzelf, zijn houding kalmer wordend met de seconde. Sitri draait zich van zijn dressoir weg en loopt elegant als altijd richting een van de twee ramen in zijn kamer. Een glimlach begint zich te vormen zodra de zachte zonnestralen zijn witte huid doen oplichten. Herfst, Sitri's favoriete seizoen. De herfst bevind zich tussen de lange en de korte dagen, net als de lente. Het verschil tussen de twee is dat in de lente de mens hoop krijgt en in de herfst de hoop afneemt. Sitri heeft zich altijd geamuseerd om de mensen die diep in de put raken door een seizoenswisseling en dat maakt herfst zijn favoriete seizoen. Nog steeds diep in gedachten focust Sitri zijn ogen op de inmiddels oranje gekleurde bladeren, die een voor een van de boom voor zijn kamer dwarrelen. Na een kleine vijf minuten beginnen Sitri's eigen gedachten hem te vervelen. Het zijn onderwerpen waar hij al honderden keren over nagedacht heeft en helaas geeft de honderd en eerste keer geen andere conclusies. Met zijn armen over elkaar geslagen kijkt hij neer op de studenten die door de bladerhopen zijn aan het rennen, iets wat ergens een zekere jaloezie opwekt. Sinds Sitri hier is, nu een week, heeft hij nog geen echte vrienden gemaakt. Nog geen echte.. whatever.

In een abrupte beweging loopt hij zijn kamer uit, zijn hoofd in de wolken maar zijn ogen op de grond gericht. Alle opmerkingen, meningen en gesprekken negerend maakt hij een rechte lijn naar de plek waar hij zich tot nu toe het meeste thuis heeft gevoeld. De bibliotheek. Wijsheid is namelijk een van de grootste pilaren bij de engelen. En Sitri heeft altijd boeken om zich heen gehad, weliswaar andere boeken als ze hier in de bibliotheek hebben maar boeken als nog. De laatste week had Sitri zich verdiept in boeken over koken. Mede omdat hij intens geniet van de geuren van specerijen en als verslaafde aan zoete dingen.. Ben je nu eenmaal genoodzaakt om zelf aan de bak te gaan. Letterlijk. De gedachten aan zoetigheid en snoepjes brengt weer een smalle glimlach op Sitri's lippen en het is dan ook met die stemming dat hij de stille bibliotheek binnen loopt. Hij word kort vriendelijk begroet door de bibliothecaresse, waarna hij haar warm terug begroet. Hij ziet haar glimlach breder worden en een tevreden gevoel neemt plaats in zijn hart. Glimlach doet de mens een vrolijker persoon maken, het geeft ze voldoening. Dat is een van de eerste lessen die Sitri ooit geleerd heeft. Dat was een van de meer makkelijke lessen, het moeilijke begon pas toen hij te maken kreeg met mensen die hun ware emoties verscholen, maskeerde. Op het begin haatte Sitri mensen zoals deze, tenslotte durfde ze zoiets puur als hemzelf voor de gek te houden, een toneelstuk te spelen en dan ook nog te denken dat hij het niet door zou hebben. Beledigend. Het was pas veel later dat hij leerde uit boeken over psychologie van de mens dat hij zich besefte dat ieder mens hiertoe in staat is. En in zekere zin hij dus nu ook.

Met vastbesloten, elegante stappen loopt hij naar een van de eerste hoge kasten. Sitri's lange slanke vingers glijden over de kaften heen hier en daar wat stof mee pakkend. De glimlach verbreed met de kast die hij voorbij loopt tot hij bij de culinaire boeken komt. Zijn aquablauwe ogen strelen de kaften een voor een tot ze er een tussenuit pikken. 'Hemelse cakes en toetjes' Een geïrriteerde snuif verlaat Sitri's neusgaten waarna hij het boek weer in de kast terug propt. Kort vernauwt hij zijn ogen vervolgens op een felgekleurde kaft, een paar rekken verderop. Tussen twee vingers grijpt hij de roze kaft tussen de andere boeken uit. 'Cakey for you' Nieuwsgierig geworden naar de inhoud bladert hij vluchtig door het boek heen voor hij het boek stevig tegen zich aandrukt. Met een strakke gezichtsuitdrukking en het boek tegen zijn borstkas aangedrukt loopt hij terug naar waar hij vandaan kwam, zijn blauwe ogen nog heel even richtend op 'Hemelse cakes en toetjes'. Wat een onzin. Toch houd hij kort halt, in innerlijk conflict wat hij er mee moet. Wanneer hij een pas vooruit wilt zetten worden de boeken in een keer zijn kant op gelanceerd. Vrijwel meteen laat Sitri het boek 'cakey for you' vallen en kruist hij zijn onderarmen beschermend voor zijn gezicht. Zijn ogen sluit hij reflexmatig wanneer enkele boeken tegen zijn onderarm voelt aankomen. Pas wanneer het over is opent hij zijn ogen weer en haalt hij zijn armen voor zijn gezicht uit. Blijkbaar kun je zelfs in de bibliotheek geen rust meer vinden, hoewel een beetje spanning.. misschien net hetgene is wat Sitri nodig heeft. Hij richt zijn licht chagrijnige blik op diegene die nu zichtbaar is door het gat in boeken. De jongen salueert hem, en begroet hem vervolgens met de meest simplistische 'yo'. Sitri's humeur dreigt naar het slechte te draaien maar wonder boven wonder weet hij zichzelf kalm te houden. ''Is er niet iets wat je daarvoor had moeten zeggen?'' Vraagt Sitri lichtelijk spottend, zijn ogen in die van de jongen aan de andere kant proppend. ''Naar het er uit ziet heb je dit niet per ongeluk gedaan.'' Analyseert hij vervolgens kort de situatie, zijn blauwe ogen daarbij op de gevallen boeken richtend, waaronder 'hemelse cakes en toetjes'. ''Dus, kan ik je ergens mee helpen?'' vraagt Sitri dan een beetje nors. Als de jongen ergens hulp bij nodig had kon hij het nu wel schudden. Maar het is vrij aannemelijk dat dat niet de reden is van zijn gedrag. Wat dan? Weer zo'n geval die denkt dat Sitri een meisje is? Of bestaat er de kans dat de jongen net als Sitri gewoon toe is aan wat.. spanning..? Het enige verschil is dat de jongen weet hoe hij het moet krijgen, en Sitri te puur is om het openlijk toe te geven. ''Ik moet je ergens wel bedanken, ik stond op het punt een van mijn normen te doorbreken.'' Vertelt Sitri hem dan met een smal glimlachje, zijn ogen overigens strak op diegene tegenover hem. Vluchtig maakt Sitri een analyse van de jongen, voor zover hij hem kan zien in ieder geval. Normaal postuur, Licht haar, lichte ogen. Het is overigens geen van die dingen wat Sitri echt aanspreekt. Dat zijn namelijk zijn ogen, en dan niet de kleur nee de hongerige blik in zijn ogen. Géweldig. Bedenkt Sitri zich licht grijnzend.
Ik had best wel veel inspiratie~ c:
Hoop dat je er een beetje iets mee kunt~ Moet toch nog wel een beetje aan hem wennen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kieren
.
.
Kieren

We won't Live forever | Sitri UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Special Agent 007
Posts : 107
We won't Live forever | Sitri UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht
Klas: ~
Partner: I'll build my walls back up.

We won't Live forever | Sitri Empty
BerichtOnderwerp: Re: We won't Live forever | Sitri   We won't Live forever | Sitri Icon_minitimedi sep 17 2013, 21:42

Don’t believe in miracles – I never did
Grijsgroene ogen gleden over het gezicht van de ander. Ze pikten blauwe ogen op, lichte haren. Een blanke, bijna perfecte huid. Taint was niet onder de indruk, maar kon ook niet zeggen dat ze lelijk was. Want ja, het leek erop dat hij een meisje tegen was gekomen. Hij gaf weinig om welk geslacht hij gebruikte om zijn eigen wensen te vervullen. Meisjes waren wat passiever, wat hem van zijn agressie kon verlossen, maar jongens, oh, jongens waren ook heerlijk. Ze waren ruig, of konden worden opgezweept tot ze ruig werden. Van meisjes was de werking onduidelijk en dat mysterie loste hij dolgraag op. Bij jongens wist hij precies hoe ze werkten, welke knoppen hij moest indrukken om iemand te laten schreeuwen of naar adem te laten happen.
Zijn ogen lieten daar echter niets van merken, hongerig en verveeld als ze stonden. Zijn ongemeende opgetrokken mondhoek trok zich iets verder op naarmate zijn ogen meer terrein verkende. Maar hij was ontevreden. Er was niet genoeg te zien van de ander, op een wat chagrijnig gezicht na. De jongen hief zijn hand al op om nog meer boeken van de plank te flikkeren toen het meisje ineens begon te praten. Natuurlijk, bedacht hij zich. Ook anderen konden reageren op externe prikkels. Zeker als er boeken over je heen vielen.
De ander was al halverwege de vraag toen Taint doorhad wat er mis was. Mannenstem. Meisjesgezicht. Even lichtte er iets op in zijn doffe ogen, een sprankje enthousiasme wat even snel dooft als het opgekomen is. Een jongen, dus toch. Een ietwat vrouwelijke, waarschijnlijk heel zachte en makkelijk te overdonderen jongen, maar alsnog. Iets wat hij niet verwachtte, iets nieuws.
Hij keek de jongen echter aan alsof hem niets was opgevallen, de verveelde blik gepaard met een sprankje irritatie. ‘Dat zou impliceren dat het me spijt.’ reageerde hij schouderophalend, de opmerking zo droog als een woestijn op een hete zomerdag. ‘Wat dus niet het geval is. Aangezien ik de boeken expres heb weggeduwd.’ Dat had de jongen toch zelf ook ingezien? Hij had het zelfs opgemerkt, zeg. Taint rolde zijn ogen over de onlogische opmerking van de ander.
De meisjes-jongen, het jongens-meisje, whatever, de persoon aan de andere kant van de boekenkast vroeg hem of hij hulp nodig had. ‘As a matter of fact,’ grijnsde Taint, in zijn hoofd wel vijf dingen bedenkend waarbij hij “hulp” nodig had. ‘… Nee, eigenlijk niet. But you might need some. Cleaning up this mess.’ En daar gingen nog een paar boeken, met een zet van zijn hand. Het kostte hem amper kracht om de boeken bijna te lanceren. Even keek hij pesterig naar de ander, daarna stak hij zijn handen in zijn zakken en liep hij om de boekenkast heen.
Hij leunde tegen het begin van de kast en staarde naar de ander, die hij nu in zijn volle glorie kon zien. Over zijn kleding zou Taint zijn wenkbrauwen optrekken, ware het niet dat hij niet in kledij geïnteresseerd was. Hij vond de persoon onder al die lagen stof vele malen interessanter. ‘Dus,’ spotte hij, ‘D’ya need a hand with that?’ Hij maakte een beweginkje met zijn hoofd naar de boeken. Zelf had hij lol in dit spelletje, van noord naar zuid en oost en west gaan met zijn bedoelingen en acties tegenover de ander. Of die het echter leuk vond, wist Taint niet. And honestly – did he even care?

I told you, I need to get myself into something new. I'm for something mystical, hysterical, Dark, intensive, sexual.


Words: 565
Tagged: Sitrii~
Notes: He's annoying and I love it <3
Terug naar boven Ga naar beneden
Sitri
.
.
Sitri

We won't Live forever | Sitri UTL8oxA PROFILEReal Name : Juicy Apple
Posts : 112
We won't Live forever | Sitri UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air x Light
Klas: |?|
Partner: Your lips are like wine, and I seriously want to get drunk.

We won't Live forever | Sitri Empty
BerichtOnderwerp: Re: We won't Live forever | Sitri   We won't Live forever | Sitri Icon_minitimeza okt 05 2013, 21:57

We won't Live forever | Sitri 5SAR6m7

Wat begonnen was als een tamelijk saaie dag, was nu aan het omdraaien naar een wellicht interessante dag. Een dag om de mens voor de zoveelste keer op de proef te stellen. Ze te testen om hun IQ, EQ en algemene beschaving. Dat laatste viel bij dit exemplaar al ver te zoeken.. Maar Sitri zou een slechte onderzoeker zijn zou hij nu al een stempel op deze eigenaardige jongen drukken. Nog nooit eerder had iemand Sitri zo in het openbaar benaderd, en al helemaal niet zo overduidelijk. De blik in deze jongen zijn ogen is al zo'n tweede puntje wat hem interessant maakt. Begeerlijk zelfs. Kort glijd de slanke hand van Sitri naar zijn pérfecte haren om daar kort doorheen te strelen. Mierzoete woorden beginnen zich te vormen op Sitri's lippen maar hij slikt ze in. Voor nu althans, het heeft geen zin om het lust en leven op het begin al uit deze jongen te trekken. Tenslotte moet hij nog adem genoeg over hebben om hem te horen stikken, later. Sitri's zeeblauwe ogen richt hij nonchalant op het gevallen boek onder hem. Elegant als altijd bukt hij voorover, het boek tussen twee van zijn slanke vingers drukkend en omhoog hijsend. De kaft van 'Cakey for you' heeft het begeven na de korte val van zojuist. Wat hem vervolgens doet afvragen of dit boek wel óóit deze kast verlaten heeft. Waarschijnlijk niet, mensen voelen zich tenslotte te goed voor zoiets als bakken. Pff, little do they know. Faraoh's, keizers, koningen en belangrijke luitenanten zijn tenslotte gesneuveld door zoiets.. 'simpels' als kookkunsten. Het ligt er nu maar net aan met wat voor ínstelling je gaat koken of bakken wat het interessant of niet maakt. Waarom dan nu cakejes? Omdat de meeste verwende kinderen van deze school nu eenmaal zwichten voor zoiets als een chocolade roomcake met drie-vierde van het dodelijke giftige wolfsmelk en een-vierde cacao. Niemand die het merkt, of kan navertellen.

De sinistere grimas die er uit dreigt te komen valt op het laatste niet meer te onderdrukken. Het is niet dat Sitri nu iemand specifiek weet om dit op uit te testen maar het is altijd handig voor in de toekomst. Sitri's sinistere grijns is weer als sneeuw voor de zon verdwenen wanneer hij het joch voor hem hoort praten. De jongen voor Sitri lijkt hem nog steeds interessant maar na net over ideeën van moord te hebben gefantaseerd kan Sitri de licht teleurgesteld getuite lippen niet onderdrukken. Sitri trekt zich geen moment wat aan van de ander zijn keurende ogen. Hij is het gewend, word dagelijks aangestaard om zijn vrouwelijke uiterlijk. Sitri geniet ervan, de attention whore. Het is dan ook nu dat er een smalle glimlach op zijn lippen begint te vormen, de teleurstelling van zojuist van zijn gezicht wissend. Een duidelijke reactie van de ander blijft overigens uit. Iets, wat Sitri verrast. In normale omstandigheden word de tegenpartij of rood of verzint die een of andere 'charmante' zin. Maar zo werkt het spelletje niet. Sitri bepaalt met wie hij een spelletje speelt, niet andersom. Sitri is tenslotte de pure, de mooie, de elegante; de pérfecte, de betere.

Een lichte klik van Sitri's tong duid op afkeuring van de woorden die het joch spuit. Hoe, waarom. Wát!? Frustratie en vooral irritatie begint zich een weg door Sitri's normaal ijzige bloedbanen te sidderen. Zijn vrije hand is tot een vuist gebald en ook zijn blik vernauwt kort op de jongen voor hem. Een mens van een ander kaliber, een zoals hij nog niet eerder heeft gezien. Eentje met.. lef. ''Ach nee, meen je dat nu?'' Begint Sitri sarcastisch. ''Ik zou me er in ieder geval niet meer om verbazen. Jullie zijn tenslotte een magneet voor ongeluk. Klungelig'' mompelt Sitri dan. Of het hoorbaar is voor zijn gesprekspartner is hem een zorg. Vanuit een paar gangen verderop merkt Sitri op dat het joch zijn stunt wat aandacht getrokken heeft. Een zacht bijna onhoorbaar zuchtje verlaat Sitri's mond, zijn ogen sluitend. Deze springen abrupt weer open bij de volgende woorden die de ander zijn mond verlaten. Het geluid wat volgt is overdonderend. Wat is deze dipshit van plan? Sitri kan geen logica in hem zien, iets wat hem even goed interesseert als irriteert. Er kan niet zoiets zijn als een onvoorspelbaar, semi-perfect mens. De kinderachtige streek is duidelijk een manier van contact zoeken, misschien zelfs zijn rol vast te stellen? Hij de dominante, Sitri de onderdanige? Sure, let's play.

Sitri's ogen volgen de ander met de centimeter, zijn arrogante houding, verveelde blik en hongerige ogen. Er is niet wat aan hem klopt, en hoewel iets Sitri verteld om deze uitdaging uit de weg te gaan blijft hij vastbesloten staan. ''Ik heb geen hulp nodig van zoiets tegenstrijdigs als jouzelf.'' Spreekt Sitri simplistisch zijn schouders ophalend. ''Normaal, normaal zou je de boeken laten liggen. Niet jezelf aanbieden om de ander te helpen.'' Legt Sitri meteen zijn eerdere stempel uit. Tegenstrijdig. ''Maar blijkbaar val je niet onder de normale norm.'' Mompelt Sitri afwezig, zijn ogen van het joch naar de stapel boeken draaiend. Via Sitri's zenuwstelsel reikt hij naar zijn lucht magie. Met een simpele beweging van Sitri's vingers vliegen de boeken de juiste kanten op. Allemaal, behalve het boek waar hij eerder over aan het twijfelen was. Een extra seconde neemt hij voordat hij deze handmatig in het rek duwt. Grijnzend duwt hij een losgekomen lok van zijn haar achter zijn oor voor hij de ander weer aanstaart. ''De volgende keer dat je met me wilt praten, kun je ook gewoon je prille lippen openen.'' Duid ik hem aan, een zoete glimlach op Sitri's lippen. Overduidelijk zijn beiden partijen begonnen met hun eigen spel, de enige vraag die nu nog geld is wie van de twee zal overwinnen? En wie van de twee zal moeten toegeven aan de ander..

Met lichtjes opgeheven hoofd loopt hij richting de ander, hem zonder ook maar aan te kijken vervolgens passerend. Het boek waar hij geïnteresseerd in was heeft hij tegen zijn borst aangeklemd, vastbesloten het uit de bibliotheek te krijgen, hoe lang dat ook zal gaan duren. Wat iets, ergens in Sitri zijn lichaam vertelde hem dat dit niet alles zou zijn. Dat het joch het hier niet bij zou laten. En.. eigenlijk wilt Sitri ook niet dat het joch zijn interesse zou verliezen. En precies om daar zeker van te zijn dat dat niet zou gebeuren, komt Sitri tot een halt; midden in de bibliotheek. Met een grimas op zijn lippen draait hij zijn hoofd terug naar de boekenkast, waar de jongen bij staat. Sitri haalt een slanke hand van het tegen zijn borst geklemde boek aan en heft deze tot ongeveer naast zijn gezicht. Daar knispt hij in zijn vingers, om vervolgens met een tevreden glimlach alle boeken van zojuist weer naar buiten te zien vliegen. Als laatste trekt hij een uitdagende wenkbrauw omhoog, het joch van zojuist nu de rug weer toekerend. Hoe, nee wat zal hij doen? Een haast opgewonden glimlach versiert Sitri's lippen zodra hij van hem wegkijkt. Hij kan haast niet wachten, wilt het gewoon weten. Come on, come on. Give me all you got.

Excuses voor de laatheid en van Mochi naar Sitri switchen is best wel weird, dus evt. suckyness. I apologize. :}
Hier is een irritante maar geamuseerde Sitri :3
Terug naar boven Ga naar beneden
Kieren
.
.
Kieren

We won't Live forever | Sitri UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Special Agent 007
Posts : 107
We won't Live forever | Sitri UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Licht
Klas: ~
Partner: I'll build my walls back up.

We won't Live forever | Sitri Empty
BerichtOnderwerp: Re: We won't Live forever | Sitri   We won't Live forever | Sitri Icon_minitimedi okt 08 2013, 22:12

Don’t believe in miracles – I never did
Zijn lage lach weerklonk zacht door de bibliotheek. De grijns op zijn gezicht, de woede die de ander uitstraalde voelde als zonnestralen op zijn huid. Voor Taint was de jongen even goed deel van het spel als de boeken dat waren. Het was echter de vraag hoe ver hij hem kon duwen voordat hij van zijn eigen boekenplank schoof en viel – om dan op zijn rug te landen en niet meer op te staan.
‘Een magneet… voor ongeluk.’ Hij herhaalde de woorden grijnzend, zich ervan bewust hoe spot on de jongen hem zojuist had beschreven. Een magneet voor ongeluk, zo zou je Taint wel kunnen noemen. Een bad luck charm voor iedereen behalve zichzelf. Too bad he was lucky enough to be charming. ‘Die is nieuw.’ concludeerde hij fluisterend tegen zichzelf, alsof hij blij was met die ontdekking.

Taint zou zichzelf nooit als normaal beschouwen. Hij was altijd op z’n minst anders geweest. Meestal negatief. De bastaard, de masochist, de wrede tiran, het rotjoch, de bruut. Nooit had hij het stempel “gemiddeld” op zijn voorhoofd gedrukt gekregen. De jongen vond het niet erg. Hij was liever alles wat abnormaal was dan een persoon als zijn vader was.
De persoon voor hem viel echter ook niet in de categorie normaal. Van waar hij nu stond kon Taint zijn metgezel in al zijn glorie bekijken. En wat hij zag, verbaasde hem. De kleding die de vrouwelijke jongen droeg, hielp hem bij het imago van een meisje. Nu was Taint geheel geen vreemde op het gebied van crossdressing, maar het joch leek dit nog serieus te dragen ook. De ander verdiende er een opgetrokken witte wenkbrauw mee, samengaand met een klein trekje van zijn mondhoek. Amusant, interessant, onschuldig, kwaad, perfect.

Hij had ideeën, er waren plannen, schema’s, strikken en vallen die hij kon gebruiken om de jongen te krijgen waar hij hem wilde. En zelfs als de jongen het ene plan zou ondermijnen zou hij op een ander stuiten, gevangen in de hel van Taint’s smerige spelletjes tot hij toe zou geven. Nee, hij was niet zachtzinnig met zijn partners, zou nooit beweren dat hij ze geen kwaad deed. De jongen gaf niet om de ander. Hij zag geen reden waarom hij dan zachtzinnig en lief te werk zou moeten gaan. Niemand had hem dat ooit geleerd. Niemand had hem ooit verteld zacht te zijn. Dus was hij hard en grof, zoals de stoffige planeet waar hij geboren was.
Hij haalde zijn schouders op. Zijn ogen flikkerden geamuseerd om de reactie van de jongen. Hij was zelfs meisjesachtig in zijn reacties. ‘Pleonasme.’ sprak hij de jongen automatisch tegen. ‘Het normale is de norm.’ Pesterig wees hij de lichtharige op elke kleine fout die hij kon vinden, zich ervan bewust hoeveel imperfectie iemand kon kwetsen. Oh, wat was hij daar het slachtoffer van geweest. Ooit. Lang geleden, toen de volgende dag misschien nog hoop bracht en de armen en handen van anderen waren voor onschuldige warme omhelzingen en niet voor klemmende grepen in wanhoop en nagels die over zijn blote rug gleden. Het waren dagen die een bittere nasmaak in zijn mond achterlieten, dagen die hij minder dan miste.

Zijn grijns verdween toen hij de aandacht van de ander kwijt leek. Dat was niet deel van zijn plan. Hij was hier het middelpunt van de aandacht, in de aanloop naar een gevecht verwikkeld met de ander. Wat voor een gevecht het zou worden kon Taint niet zeker zeggen. Het zou pijn doen, dat was al motivatie genoeg voor de jongen. Zijn ogen vernauwden en focusten zich als een wolf op zijn prooi toen de vingers van de jongen de boeken terug commandeerden. Partycrasher.
Een hand klemt zich tot een vuist die muren kan verbrijzelen, frustratie om zijn eerste mislukking zich uitend in die ene aanspanning van spieren. Daarna was de frustratie weer weg en verscheen zijn grijnsachtige uitdrukking weer, ontspande zijn bleke vuist en kregen zijn knokkels weer bloed toegevoerd.

Hij dacht er over om de jongen gewoon te laten struikelen, voor de lol, maar het zou de spanning verbreken. Spanning die hem dwarszat, maar waar hij zo van genoot. In een zekere zin was Taint zijn eigen martelaar en zijn eigen verlosser. Hij wilde zichzelf net genoeg dwars zitten om niet helemaal door te draaien, maar wel die irritatie te voelen. De irritatie motiveerde hem; het dreef hem.
De jongen was al halverwege een draai op zijn hak om de ander te volgen toen de ander stilstond en, met behulp van magie, de boeken weer uit de kast smeet. Zijn witte wenkbrauwen kropen als twee rupsen samen. Waarom deed hij dat? Dat was niet logisch, terwijl deze nog wel zo logisch had geleken. Hij herpakte zich echter vlug genoeg. ‘Klunzig van je.’ sprak hij voor zich uit, zijn amusement duidelijk hoorbaar in zijn stem.

Taint draaide zich volledig naar de ander toe, was met een stap of twee, drie, bij hem. Met nog niet eens de minste moeite greep hij het joch in zijn kraag, tilde hem een centimeter of twee de lucht in en liet hem toen abrupt vallen. ‘Voel toch eens wat je die arme boeken aandoet.’ klonk zijn stem speels door de bibliotheek, die verlaten leek te zijn op de twee jongens na. Hij ging even door zijn knieën, fluisterde de gevallen jongen toe. ‘Hup, ga ze eens opruimen. Kluns.’

I told you, I need to get myself into something new. I'm for something mystical, hysterical, Dark, intensive, sexual.


Words: 890
Tagged: Sitrii~
Notes: Bweeh.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



We won't Live forever | Sitri UTL8oxA PROFILE
We won't Live forever | Sitri UTL8oxA MAGICIAN

We won't Live forever | Sitri Empty
BerichtOnderwerp: Re: We won't Live forever | Sitri   We won't Live forever | Sitri Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

We won't Live forever | Sitri

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Lullaby's that live forever
» Who wants to live forever? [Allen&Charlie's departure]
» -Sitri Bitru Cartwright-
» Forever Yours.. ღ
» || Forever with you ||

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: The Great Hall :: The Library-