Haar roze haren dansten langs haar gezicht, terwijl ze stevig doorstapte. Niet opvallen, niet opvallen. De woorden bleven door haar hoofd schieten, steeds keek ze om zich heen. Ze was dood, bestond niet meer. Kon niet meer bestaan, moest weggaan. Verdwijnen, zoals ze ook al was verdwenen uit de goot waar ze Thirteen hadden gedumpt. Ze was wakker geworden onder de schrammen, blauwe plekken en een paar diepere wonden. Kennelijk had Thirteen haar voor meer dan een week overgenomen. Mijn goed recht ook, klonk de kille, bekende stem door haar hoofd. Je bent een idioot. Je wordt je eigen dood nog eens. En daarbij ook de mijne. Naoko schudde haar hoofd, kneep haar ogen dicht. ‘Nee, ga weg. Ga weg, ga weg.’ Ze greep naar haar voorhoofd, fronste nog dieper dan ze al deed. Wat is er meisje, bang dat ik weer overneem? Geen sprake van. Het zou teveel pijn doen. Natuurlijk, Thirteen was wel het type om haar met de pijn te laten zitten. Dat was nog waar ook, haar hele lichaam deed pijn. Alsof iemand haar door een drukpers had gehaald, gewoon voor de lol. Als er een ding was wat Thirteen kon, was het pijn onderdrukken. Maar als Naoko dan terugkwam, kreeg die de volle laag. Het was dat ze deze hoeveelheid pijn gewend was, dat ze kon lopen. Er was zoveel waar ze aan gewend was, maar daar moest ze nu niet aan denken. Ze was veilig, hier. Had ze daar bewijs voor? Nee. Maar ze wist dat de twee hier waren, en zij waren haar enige redding. Ondanks dat ze bang was voor de twee. Voor Alan omdat ze zijn reactie vreesde, omdat ze hem echt píjn had gedaan –Hij is gewoon een zwakkeling, die jongen meende Thirteen – en Kanda was gewoon… Ze vond hem ergens doodeng, met zijn lange zwarte haar en zijn gigantische zwaard. Hij heeft tenminste iets om zich mee te verdedigen vond Thirteen. Ik snap nog steeds niet hoe je die zwakkeling aardig kunt vinden. Dat word nog eens je ondergang, dom kind. Ze balde haar handen tot vuisten, bleef staan. ‘Ga gewoon weg,’ mompelde ze tegen haar spiegelbeeld in de shuttle, waarna er een kakelend gelach door haar hoofd klonk. Natuurlijk lachte Thirteen. Maar Naoko wekte een glimlach op en probeerde het te negeren. Ze ging vanzelf wel weg, dat moest wel. Uiteindelijk gebeurde dat altijd. Haar passen dansten weer verder, weg van de shuttle, naar het platform. Ze had niet veel bij zich, slechts een vlug gekochte tas met extra kleding en wat extra verband. Ze zat op z’n zachtst gezegd helemaal onder het witte verband, wat intussen al minder wit was dan eerst. Vervloekte snelle bloedstroom ook. Ze zuchtte, zette de tas naast zich neer, keek wat verdwaasd om zich heen. Oke… Naar de school dan maar? Of blijven wachten? Ze wist het niet precies.

De wolken boven het platform waren net gigantische, uit hun krachten gegroeide marshmallows, zo zacht en wit. Hmm, marshmallows. Ze was niet bepaald opgegroeid in een omgeving van snoep, maar ze kreeg om de een of andere reden enorm veel marshmallows toegestopt van de onderzoekers. Wist zij veel dat dat de enige manier was om haar experimentele medicijnen toe te dienen, dat wist ze nog steeds niet. Onderzoekers waren altijd wel voorzichtig in haar buurt, zeker toen ze nog niet wist van Thirteen. Een ander had het haar moeten uitleggen; Dat ze niet alleen in dat lichaam woonde. Zelfs nu nog was Thirteen niet meer dan een gemeen stemmetje in haar hoofd, een soort slecht geweten. Maar waar gewetens goed waren, was Thirteen dat niet. Soms beschouwde Naoko het als omgekeerd; Ze was gewoon een geweten dat geboren was als overheersende stem. Dat was het niet, maar het was een leukere gedachte dan dat Thirteen haar lichaam gewoon misbruikte. In de zin van pijn doen, dingen doen waar ze normaal niet eens aan zou durven denken. Moorden, bloed laten vloeien. Ze kon zich er meestal niets van herinneren, wist het alleen doordat ze meestal onder het bloed zat, en doordat de anderen uit hun schuilplaatsen kropen. Thirteen had een vreemd soort effect gehad op Naoko’s reputatie, klein en fragiel als ze was. Waar ze eigenlijk zou moeten worden behandeld als een buitenbeentje, een makkelijk slachtoffer, raakte niemand haar ook maar aan, in ieder geval niet om pijn te doen. Eigenlijk had ze daar nooit zoveel over nagedacht. Zij dacht alleen maar na over Alan’s rare litteken en marshmallows. Ander snoep vond ze ook geweldig om over na te denken.
Ja, marshmallows. De wolken echt marshmallows. Nu wilde ze maar dat ze meer met de wind kon dan alleen een beetje laten waaien, dat ze de lucht kon beheersen en vliegen. Dan kon ze helemaal naar boven gaan, en die marshmallows helemaal alleen verorberen. Ze keek verder omhoog, haar hele gezicht was op de lucht gericht. Haar roze staarten hingen over haar schouders te bungelen, en in haar rozerode ogen stond een ietwat hongerige blik. Op dit soort kinderlijke momenten was er niets te merken van Thirteen, zelfs niet als een stem. Dan was ze gewoon Naoko. Het waren haar favoriete momenten, omdat die het makkelijkst waren om te herinneren. Er waren niet veel dingen die ze zich kon herroepen, helemaal niet. Ja, ze wist hoe ze magie moest gebruiken, hoe te lezen en schrijven en dat je met je mond dicht at. Dat soort dingen wist ze wel, maar echte filmpjes over wat er vroeger was gebeurd had ze niet. Niet veel. Ja, een paar van het weeshuis, een paar over haar tijd op straat; Maar die vond ze niet bepaald prettig om aan terug te denken. Het was op de een of andere manier fijner om aan het lab terug te denken. Daar had ze Alan gehad, en daarmee kende ze dus ook Kanda. Er was nog iemand anders geweest; Iemand wiens naam ook met een A begon, maar die herinnerde ze zich amper. Het enige wat ze nog goed kon herroepen waren Alan’s acties, omdat die haar altijd opvrolijkten. Zelfs als ze onder de sneden en medicijnen zat.
Ja, misschien miste ze Alan zelfs wel, begon ze te overdenken. Ze was naar de Suasama op zoek gegaan vanwege het gerucht dat Alan daar was, niet omdat ze het zo graag wilde. Thirteen was alleen akkoord gegaan omdat ze dan waarschijnlijk veel bloed kon laten vloeien; Kennelijk zag ze dat als haar levensdoel. En nu was ze hiernaartoe gekomen omdat ze had moeten vluchten. Ze wist niet of ze de witharige jongen ooit nog terug zou zien, begon het tot haar door te dringen. In ieder geval zou ze Kanda nooit meer zien, hij had de Suasama verraden. Ze staarde nog steeds naar de lucht, terwijl ze de dingen overdacht. Zag de witharige jongen waar haar gedachten naartoe waren gegaan niet eens aankomen, was volkomen verrast toen ze twee armen om zich heen voelde. Verdwaasd knipperde ze haar ogen, keek daarna naar de persoon die haar omhelsde. Zwart litteken, wit haar; Het kon niet anders. ‘Alan!’ kon ze niet helpen uit te roepen nadat hij haar naam – of bijnaam, hoe je het ook wilde noemen – had gezegd. ‘W-Wat doe jij nou hier? Hoe gaat het? Waarom was je ineens weg? Waar ben ik überhaupt?’ Eerlijk gezegd had ze de eerste shuttle genomen die ze kon vinden. Kennelijk was dit een school, dat had ze geleerd van de gesprekken die de mensen voerden in de shuttle.