Hij had afleiding nodig. Er zat een limiet aan hoeveel werk een persoon achter elkaar kon verrichten en in Jareth's geval ook hoeveel je tegelijkertijd aankon van Sairi. Zijn nieuwe adviseuse gaf hem vaker wel dan niet hoofdpijn. En Jareth zocht dan vaak zijn toevlucht ver bij haar uit de buurt. Hij had daarom naar Lea een berichtje gestuurd dat hij haar wilde zien, het was alweer een tijdje geleden. Ze konden elkaar niet vaak zien. Hij had zijn verplichtingen en zij natuurlijk ook. Als leerling werd van haar verwacht dat ze wel haar lessen bleef volgen. Daarbij was het misschien verstandiger als zo weinig mensen mogelijk van hen wisten.
Hij had in principe gezegd dat hij haar de rest van de Toren graag een keer wilde laten zien. Maar wat hij haar niet verteld had was dat hij een kleine verrassing had voorbereid voor haar aan het einde van de rondleiding. Haar glimlach zou hem zeker weer beter laten voelen. Dus hij had haar meegenomen door de Toren, om bij elke deur die ze passeerde iets te vertellen over de kamer die erachter zat. En nu waren ze geëindigd bij de deur van de vergaderzaal.

Hij duwde de deur open om Lea naar binnen te laten. 'En dit is de laatste ruimte. De vergaderzaal. Hier zit ik vast als er belangrijke dingen zijn die elke legendarische magiër aangaat,' vertelde hij. Erg veel boeiends was er niet in de vergaderzaal. Hij had de ruimte voor het laatst bewaard omdat ze vanaf hier het makkelijkst naar de verrassing toe konden. Toen Jareth eraan dacht kon hij zichzelf wel voor zijn hoofd slaan toen hij besefte dat hij het allerbelangrijkste was vergeten klaar te zetten. 'Ah, stom. Ik ben helemaal vergeten nog iets te pakken. Wacht hier op me, ik ben zo weer terug,' zei hij tegen Lea waarna hij de vergaderzaal weer uit holde.

(flutpost)

Het was nog steeds zo onwerkelijk. Daarom had Lea ook weer even flink in haar arm geknepen toen ze een berichtje van Jareth had gekregen. Hij wilde haar weer zien. Ja! Het was echt geen droom geweest. Ze had echt iets met Jareth. Ze wist niet of ze het een relatie kon noemen. Ze dacht van wel.. Niet dat Lea daar veel ervaring in had en tot haar grote opluchting bleek het ook nogal nieuw te zijn voor Jareth. Ze kon in ieder geval zeggen dat ze veel om hem gaf, dat ze veel aan hem dacht en dat ze het liefst alleen maar bij hem wilde zijn. Wat helaas niet altijd kon. Jareth was nog steeds een van de 7 belangrijkste mensen in heel Kovomaka. Hij had een hoop verantwoordelijkheden en verplichtingen. Ze wilde absoluut niet in zijn weg staan en daarbij kwam dat ze zelf ook nog gewoon school had. En het was natuurlijk een soort van geheim. Ze konden niet echt hand in hand door Oak’s field wandelen, hoe graag ze dat ook zou willen, dat begreep Lea ook wel. Daarom waren hun afspraakjes als deze zo extra fijn. Kon ze hem eindelijk weer zien en alleen met hem zijn.

Hij had haar de toren laten zien. Iets wat Lea natuurlijk hartstikke leuk vond. Al die weetjes die hij vertelde over elke kamer en het genot dat ze de hele tijd naar hem mocht kijken. Vol interesse bleef ze dan ook continue glimlachen en luisteren. De kamer der licht en water had ze heel mooi gevonden en zelfs voor de kamer der duisternis had ze belangstelling gehad. Maar haar voorkeur ging toch naar Erdore, de kamer der wouden, en de kamer van Jareth. Daar lag haar hart. Op weg naar de laatste deur had ze dan ook even Jareth’s hand vast gepakt, na een paar seconde aarzeling natuurlijk. Lea was nog steeds een beetje onzeker over zulke dingen.

Met grote ogen van nieuwsgierigheid liep ze de ruimte binnen. De vergaderzaal zoals Jareth haar vertelde. Erg veel was er niet te zien. Het enige wat er stond was een gigantische ronde tafel met zeven stoelen. Al was voor ieder die goed keek altijd wel iets moois te zien. Lea liep al dichter op de tafel af om hem van dichtbij te bekijken toen ze zich weer omdraaide, wat haar jurkje even liet zwieren, bij de woorden van Jareth. “Natuurlijk,” antwoordde ze warm en zacht glimlachend, hem nakijkend. Je zag het niet direct maar haar nieuwsgierigheid was getriggerd. Wat was hij van plan? Haar mondhoeken trokken zich iets breder op toen ze zich weer omdraaide naar de tafel. Ze liet haar slanke vingers over de prachtige uitgesneden hout figuren glijden, die er ongetwijfeld duizenden jaren geleden in waren gesneden, en legde haar andere hand te rusten op een van de stoelenleuningen. Ze had gedacht dat de rondleiding hier zou eindigen. Dat ze hierna terug zouden gaan. Ze had zelfs een beetje teleurstelling gevoeld toen ze de vergaderzaal in waren gegaan. Maar Jareth was nog iets van plan. Zou hij iets voor haar hebben geregeld? Een verrassing? Haar glimlach was nu opengebroken tot een verliefde grijns en liet een rijtje witte tanden zien, omdat ze helemaal warm en kriebelig werd van binnen. Ze vroeg zich af hoelang hij weg zou blijven en liet haar levendige groene ogen over de houten figuren in het tafelblad glijden, diep verzonken in gedachtes die mee waren gehold achter haar geliefde Jareth aan.



[Misschien een beetje klef ^^']

Met een verveelde zucht legde Ronodan het document neer dat hij aan het lezen was. Ongelofelijk dat die Puffoonsen echt dachten dat hij ook maar twee stuivers gaf om hun zielige problemen? Hij schoof zijn stoel naar achteren en richtte zijn blik naar buiten. Er moest toch iets beters te doen zijn dan hier binnen opgesloten te zitten. Wraak, dat was wat hij zich voorgenomen had toen hij eindelijk vrij was. En chaos. En nu zat hij hier als een boekenwurm papierwerk te doen. Een wel heel plaatselijke storm stak op toen alle papieren en gordijnen oncontroleerbaar begonnen te bewegen en te verwaaien. Zelfs de glazen op tafel trilden van de krachtige windstoten die reageerde op Ronodans woede. De ijzeren band om zijn nek begon hem te steken, wilde het beest intomen. Maar het maakte hem zowaar nog kwader. Ronodan greep de band vast en omklemde hem zo stevig dat zijn knokkels wit wegtrokken. Als hij het kon had hij het ding ter plekke van zijn hals gerukt en was hij niet meer te stoppen. Maar hij dwong zichzelf tot kalmte. Het steken staakte en zijn hand verslapte zich. Wat hij al niet geprobeerd had om van het ding af te komen. Een afleiding kwam juist op het moment dat hij het het hardst nodig had. Een vaag gevoel van herkenning overspoelde hem gevolgd door de krachtige energie die alleen maar afkomstig kon zijn van Jareth. Ronodan had de man nog nooit ontmoet en wist enkel dingen over hem van horen zeggen. Gek eigenlijk dat hij nog niet eens al zijn collega's kende terwijl hij hier nu al geruime tijd was. Een ding wist hij wel. Hij mocht Jareth niet. Waarom? Hij had geen idee. Soms gebeurde dat. Er waren van die mensen die je niet eens hoefde te kennen om te weten dat het niet klikte. Van die mensen die nog geen woord tegen je hoeven te zeggen om ze al in het gezicht te willen meppen. En Jareth wekte dat gevoel bij hem op. Al kon dat ook komen door zijn frustratie die geen uitlaatklep kon vinden. Het maakte ook niet echt uit. Ronodan stond op en met een aanloopje sprong hij uit het raam dat altijd open stond. In zijn val transformeerde hij naar een Paradijsvogel met rood bruine veren, een bruin oog en een ijsblauwe.

Het duurde niet ontzettend lang voordat Ronodan het energie spoor van Jareth weer had opgepikt. Zijn energie was uniek in de Toren. De enige woudmagiër. Hij was naar de vergaderzaal. Op dat moment pikte Ronodan een nieuw energiespoor op. Zwakker dan dat van Jareth maar enigszins gelijk aan het zijne. Een andere woudmagiër. Niet heel vreemd, maar misschien was het beter om voorzichtig te zijn. Langzaam daalde Ronodan tot hij op raamhoogte van de vergaderzaal vloog. Hij zag nog net de laatste groene lokken van Jareth door de deur verdwijnen en verder was er alleen een meisje aanwezig. Waarschijnlijk was zie die andere bron van magische energie. Zonder aarzelen vloog hij door het raam naar binnen, wat een mazzel dat het ding open stond. Hij vloog naar de rugleuning van een stoel, zijn eigen, en streek er sierlijk op neer. Zijn ogen keken strak naar het meisje. Wie was zij? Dat ook zij een woudmagiër was, was overduidelijk. Maar hij voelde nog iets anders, minder duidelijk aanwezig, maar hij dacht dat het water was. Ze zou toch niet zo'n onrein gemengd kind zijn? Hij hoopte het maar, voor haar dan. Na enkele minuten zo in stilte in de ruimte te hebben gezeten veranderde hij terug naar zijn menselijke gedaante. Hij moest snel van de stoel afspringen tijdens zijn transformatie om niet met stoel en al achterover te vallen en greep het ding vast om daarna als mens zijn balans weer te vinden. Als vogel waren je balanspunten toch anders. 'Wat een voorrecht zeg, om als leerlinge tijd door te kunnen brengen met de grote Jareth,' sprak hij kalmpjes al klonk de toon waarin zijn woorden gezegd waren niet al te prettig.

Lea was diep in gedachte en vond het dan ook niet vreemd dat iets in de vergaderzaal haar nogal verstoord uit haar fijne gedachtes haalde. Wat ze wel vreemd vond was dat het een vogel was geweest. Een paradijsvogel om precies te zijn. Verbaasd keek ze op naar het dier, dat op een van de stoelen was geland en haar nu strak aan bleef staren. Waar kwam dat beest in hemelsnaam vandaan. Nieuwsgierig stapte ze de kant van het dier op, want ze moest bekennen dat het een prachtig beest was. Al snel realiseerde ze zich dat het wel eens iets heel anders kon zijn dan een gewone paradijsvogel. Waarom zou het anders zo onbevreesd door het raam naar binnen vliegen. Ze had al gezien dat elke stoel een aantal kenmerken had. Zo was te herkennen wie van de legendarische magiërs waar aan de tafel zat. Zo was de stoel waar ze net haar hand op had laten rusten van Jareth. Deze vogel was uitgerekend op de stoel van de Legendarische luchtmagiër geland. Zou het een huisdier van hem zijn? Ze zette nog een stap dichter bij om het prachtige verendek te bekijken en zag de vreemde maar bijzonder mooie verschillende oogkleuren. “Wat kom jij hier doen kereltje?” vroeg ze lieflijk, zoals ze wel vaker tegen dieren sprak, en zette nog een stap dichterbij. Tot haar grote schrik – en vooral schaamte – transformeerde het dier opeens naar een mens. En wat voor een! Lea, die haar hart in haar keel voelde bonken, herkende hem meteen. Dat kon ook niet anders met zijn opvallende en enigszins angstaanjagende uiterlijk. Ze kon wel door de grond zakken. Zoals ze net tegen hem gesproken had. Voor haar stond namelijk de Legendarische magiër van het lucht; Ronodan Ágústson.

Lea kon hem enkel met grote ogen van verbazing aanstaren en slikte even. Van alle Legendarische Magiërs wist ze nog het minste over hem, maar koesterde ze ook de grootste angst. Hij had iets in zich wat haar bang maakte. Hij was het complete tegen over gestelde van Jareth. En toch had ze ook nog steeds grote bewondering voor hem, zoals ze dat bij elke Legendarische Magiër had. 'Wat een voorrecht zeg, om als leerlinge tijd door te kunnen brengen met de grote Jareth,' Lea zette aarzelend een stapje terug waardoor ze een beetje achter een van de stoelen – die van de legendarische Magiër van het vuur – kwam te staan. Alsof ze bescherming zocht. ‘… Ja,’ antwoordde ze kleintjes en haar blik schoot naar de deur, hopend dat Jareth snel terug zo komen. Haar blik vestigde zich weer op Ronodan en voor ze het wist had ze het al uitgesproken. “Wat doet u hier?” vroeg ze zacht maar met een vage ondertoon van vijandigheid erin. Alweer kon ze zich wel voor haar kop slaan. “Oh sorry.. ik wilde niet.. ik bedoelde niet.. U werkt hier natuurlijk, waarom zou u hier niet komen..” verklaarde ze uiteindelijk, meer voor zichzelf dan voor de machtige man. Dat ze een beetje bang voor hem was gaf haar natuurlijk nog niet een reden om niet fatsoenlijk tegen hem te blijven. En om het goed te maken glimlachte ze even naar hem, al was het een zuinige en verlegen glimlachje. Een onwillekeurige gedachte borrelde bij haar op en ze hoopte maar dat deze Ronodan geen vragen ging stellen over haar en Jareth.

Hij had met snelle passen de vergaderzaal verlaten en had zich de trappen weer af gehaast terug naar Erdore. Zachtjes opende hij de deur en keek de ruimte in. Mooi. Geen Sairi. Hij liep de kamer in en keek met een ruk opzij toen hij vanuit zijn ooghoek iets zag bewegen. Ragna keek hem met nieuwsgierige ogen aan. Jareth glimlachte de vos toe. 'Ik schrok me rot Ragna. Ik zoek Lea's cadeau,' sprak hij tegen het dier. Met sierlijke bewegingen die de vos zo eigen waren verdween ze een andere kamer in. Jareth keek haar na en deed vervolgens een aanslag op zijn bureau. Hoe kon hij nou vergeten zijn waar hij Lea's cadeau had gelaten? Hij keek naar beneden toen hij bij zijn benen iets hoorde vallen. Ragna zat naast hem. Voor haar poten lag een klein doosje met een fleurige strik. Jareth zakte door zijn knieën en raapte het doosje op terwijl hij Ragna over haar kop streek. 'Dank je,' zei hij zacht en stak het cadeau in zijn jaszak. Hij stond weer op en verliet Erdore. Ragna keek toe hoe de deur achter hem weer in het slot viel waarna ze weer opgerold op haar slaapplek ging liggen. Jareth was ondertussen weer aan zijn klim omhoog begonnen. Terug naar de vergaderzaal. Met een glimlach op zijn gezicht opende hij de deur. Maar die lach versteende toen hij Ronodan zag. Lea stond een flink stuk bij hem vandaan, een stoel voor haar alsof ze het ding als schild wilde gebruiken. Voorzichtig sloot hij de deur achter zich. Maar voor geen seconde trok hij zijn blik los van Ronodan. Hij had genoeg verhalen over deze man gehoord. Misschien niet allemaal even waar, maar er gingen genoeg geruchten de ronde om te weten dat voorzichtigheid niet onverstandig was. En dan waren er natuurlijk nog de dingen waarvan hij wist dat ze waar moesten zijn. Hij was verantwoordelijk voor de verdwijning van Reá. Hoe wist Jareth niet precies maar het was een pijnlijke klap en een drukkend gevoel op zijn borst geweest de dag dat ze verdween. Ze was uit het leven weg gegleden en deze man was er verantwoordelijk voor. Hoe anders kon het dat hij zich een paar dagen later in haar kamer bevond met als mededeling dat hij de nieuwe Heer van de Lucht was. Hij was geen opvolger. Jareth had Reá in haar tijd op de academie amper gesproken, maar iemand als Ronodan was een onwaarschijnlijke keuze voor haar. De man was een crimineel. Misschien mocht Jareth hem daarom niet zo. 'Ronodan,' begon hij kalm begroetend naar de man. 'Iets vergeten?' vroeg hij vervolgens. Jareth moest moeite doen om zijn stem niet al te vijandelijk te laten klinken. Maar de spanning in de ruimte was zo duidelijk voelbaar dat je de vonken in de lucht bijna kon zien knetteren. Ronodan was een sterke aanwezigheid. Het was een gespierde kerel in vergelijking met Jareth die meer pezig te noemen was. Maar qua magische energie waren ze elkaars gelijken. Met een paar passen meer in de richting van Lea wachtte hij op antwoord.

Als het te zien was geweest in zijn vogelvorm dan had hij gegrijnsd. Het was altijd leuk om mensen voor de gek te houden. Vooral om daarna hun geschrokken blik te kunnen zien. Het meisje had totaal niet verwacht wie ze voor zich had tot het moment dat Ronodan uit zijn vogelvorm stapte en weer terug in een mens transformeerde. Zodra hij weer stond haalde hij een hand door de bloedrode lokken aan de kant van zijn hoofd waar ze nog lang waren en schudde een paar kleine veertjes eruit. Hij zou een kussen kunnen vullen met het aantal veren dat hij dagelijks verloor. Ongelofelijk dat hij nog niet kaal was. Hij sprak tegen het meisje, zijn stem kalm, maar zijn intonatie verre van prettig. Hij zag haar bij hem vandaan lopen, angst duidelijk in haar ogen leesbaar. Als hij zich erop zou concentreren kon hij het angstig kloppen van haar hart duidelijk horen als de percussie van een prachtig klassiek stuk. Ze stamelde wat tegen hem. 'Waarom ben je bang voor me?' vroeg hij terwijl hij een stap dichter haar kant op zette. Niet lang daarna ging de deur weer open en stond groenlokje in de opening. Zijn blauw en bruine ogen stonden nu gefixeerd op de man met de lange groene haren. 'Jareth,' klonk het spottend. Zijn blik ging weer even terug naar het meisje. 'Echt, een minderjarige? Dat is strafbaar weet je,' vervolgde hij terwijl hij met een grijns terug naar zijn collega keek. Maar het was geen vrolijk gezicht. Ronodan had er geen idee van hoe dicht hij bij de waarheid zat. Hij had het gezegd om maar een reactie uit te lokken. De grijns was inmiddels weer verdwenen. 'Bedoel je dat ik niet eens meer de vergaderzaal in mag zonder reden? Ik doe niks verkeerd. We waren gewoon wat aan het kletsen. Nietwaar?' vroeg hij met een blik op het meisje. 'Maar als hij zo nodig een reden moet,' vervolgde hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Ineens gleed alle nonchalance van hem af. Zijn blik richtte zich op een van de stoelen. Met een armgebaar tilde hij het ding op door een stevige luchtstoot te produceren. Met een gooibeweging stuurde hij de stoel op Jareth af die vlak langs hem vloog en tegen de muur in stukken uit elkaar spatte. Hout kletterde op de grond en sommige splinters vlogen zelfs tot aan de andere kant van de ruimte. 'Ik kom een stoel vervangen als je het zo nodig weten moet,' sprak hij daarna weer, wederom de rust zelve.

Daar stond ze dan. In de vergaderzaal, in de toren van het kasteel, waar ze zo even geleden nog een fijne rondleiding had gekregen van Jareth. Hij was weg gegaan om iets te halen. En hij zou zo weer terug zijn. Maar hij was nog niet terug en ondertussen had een andere Legendarische Magiër zijn entree gemaakt. Normaal gesproken zou ze dat een grote eer vinden, wat nu ook zo was, maar deze man maakte haar bang. Waarom wist ze niet precies. Misschien kwam het door zijn uiterlijk. Misschien kwam het omdat ze zo weinig van hem wist. Misschien kwam het omdat hij een bepaald iets uitstraalde. Iets duister. Hij kwam tenminste niet écht warm and fuzzy over. Ze kon er haar vinger niet opleggen waar dat angstgevoel vandaan gekomen was, dus probeerde ze het maar te onderdrukken. Want het kon ook wel eens zijn dat ze zich allemaal dingen verbeelde en dat hij heel anders was dan ze dacht. Lea had de afstand tussen hen vergroot door achteruit te stappen en stond nu half achter een stoel, alsof dat simpele voorwerp haar kon beschermen tegen het onbekende en de kracht van de man. ‘Waarom ben je bang voor me?’ vroeg hij. Ze staarde hem met grote ogen aan. Tuurlijk was dat duidelijk te zien. ‘Ik.. ben niet bang.’ antwoordde zacht en niet erg overtuigend. Ze slikte. Waar bleef Jareth nou..

De deur werd geopend en een sterk gevoel van opluchting vulde haar toen Jareth in de deuropening stond. Ze schonk hem een hoopvol glimlachje die al gauw wegtrok. De reden daarvoor was de spanning die meteen de hele zaal had gevuld zodra de twee mannen een blik op elkaar hadden geworpen. Het was als een statische elektriciteit. Het liefst was Lea naar Jareth toe gerend en om zich in zijn armen te verschuilen. Maar dat deed ze niet. Dat durfde ze niet. Helemaal met Ronodan erbij. Al was het juist Ronodan die haar dat liet willen. De mannen wisselde wat woorden en al leken ze kalm, had Lea toch het sterke gevoel dat ze elkaar elk moment konden aanvliegen. Ze had haar blik telkens op Ronodan gehouden omdat ze hem de onvoorspelbare vond. Hij had haar even aangekeken als bevestiging dat ze inderdaad ook alleen maar aan het praten waren. Lea wist niet precies waarom maar toen ze omkeek naar Jareth, die inmiddels een paar passen meer haar richting op was gekomen, lag er schuld blik in haar ogen. Alsof ze inderdaad schuldig was aan het feit met de man gepraat te hebben en hem nu met berouw aankeek. Ze zag iets in haar ooghoeken bewegen en keek geschrokken om toen een van de stoelen door de lucht sneed en recht op Jareth af leek te stormen. ‘Nee!’ riep ze geschrokken uit en als in een reflex rende ze al een paar passen op Jareth af. De stoel vloog echter vlak langs de heer van het woud en klapte met een enorme knal stuk tegen de wand, in combinatie met een splinter regen. Haar hart bonsde luid in haar keel van de adrenaline. Meteen realiseerde ze het zich. Het was grote kans dat ze datgene wat tussen Lea en Jareth speelde zojuist had verraden aan de heer van de lucht. Toen ze naar hem omkeek hoopte ze dan ook dat de man niet zo scherpzinnig was. Maar daar twijfelde ze sterk aan.

[hmm beetje prut, hoop dat jullie er wat mee kunnen ^^']

Al zijn spieren stonden strak gespannen. Zijn groene ogen bleven Ronodan scherp in de gaten houden. Jareth liet heel duidelijk merken dat hij de man niet hier wilde hebben. Niet zo dicht in de buurt van Lea. Misschien kwam het door de geruchten en vooroordelen die de ronde gingen over de man, maar Jareth zag Ronodan tot het ergste in staat. Met een stem waarin zijn vijandigheid naar de man heel duidelijk terug kwam vroeg hij wat Ronodan hier deed. Het antwoord was helder. Jareth verstarde even toen de stoel vlak langs hem heen vloog. Hij keek over zijn schouder naar de stukken versplintert hout. Toen zijn blik terug ging naar Ronodan was er iets veranderd. Een reptielachtige blik boorde zich in de Heer van de Lucht. Dit was meer dan een bedreiging geweest. Dit was een uitdaging. En Jareth liet zich er te veel door meeslepen. 'Ik zal ervoor zorgen dat je straks meer te repareren hebt dan alleen die stoel,' gromde Jareth hem toe met een slissend accent en een gevorkte tong die naar buiten en binnen schoot tijdens het praten. Waarschijnlijk had hij alleen maar een excuus nodig gehad om uit te razen. Iedereen wist inmiddels dat hij en Ronodan niet uit kon staan. En elk klein beetje reden dat de man hem gaf om hem aan te vliegen nam hij graag aan.
Jareth liet zijn jas van zijn schouders zakken. Uit de stenen muur kroop een klimop plant naar hem toe om zijn jas aan te nemen. Hij strekte daarna zijn arm en vingers opzij uit. Meerdere dikke strengen klimop lieten de muur los om hem te helpen. Ze wikkelden zich o m de grote stukken hout. Daarna, synchroon aan Jareths beweging, werden de stukken hout met een zweepslag in Ronodans richting gesmeten. 'Ik stel voor dat je dan maar die stoel gaat repareren,' gaf Jareth hem een laatste kans om nu om te draaien en weg te gaan. Ergens hoopte hij dat Ronodan zou weigeren. Hij wilde al een tijdje die zelfvoldane grijns van zijn gezicht vegen. Zijn ogen schoten even kort naar Lea. Als het op vechten zou uitdraaien, dan was dit geen veilige plek voor haar. De vergaderzaal was sowieso wat krap. Maar hij kon zijn woorden nu niet meer terug nemen.

Het meisje had gegild. Zijn blik had haar snel weer in zijn greep gehad. Zijn ogen hadden haar het liefst doorboord zo leek het. Was ze gewoon echt geschrokken? Was dat echt alles? Ronodan liet het gaan, voor nu. Hij moest zijn aandacht erbij houden. Jareth was inmiddels bekomen van de stoel die Ronodan hem toegegooid had en het zag ernaar uit dat hij zich klaar maakte om te vechten. Dat meende hij niet. Dacht die groene rat nou echt dat hij hem aankon. Hij zag er zo mager en zwak uit. Een klap en hij zou waarschijnlijk al liggen. Toch bleven Ronodans ogen elke beweging volgen die Jareth maakte. Hij zag aankomen wat de man van plan was maar reageerde te traag. De stukken hout kwamen met hoge snelheid op hem af. Ronodan stapte opzij maar moest zijn arm ophouden om een paar stukken af te weren. Hij had ze niet allemaal kunnen ontwijken. Zijn arm voelde beurs. Er had meer kracht in die worp gezeten dan hij op gerekend had. Hij gromde even zachtjes tegen zichzelf. Hij moest Jareth niet onderschatten. Soms vergat hij dat de man zelf ook een Legendarische Magiër was. Dat moest betekenen dat hij tenminste iets kon.
Ronodan keek naar de stukken hout die nu op de grond lagen, en toen weer naar Jareth. Met een paar stappen had hij de korte afstand tussen de twee afgelegd en nu stond hij vlak voor hem. 'Dacht je nou echt dat ik zo stom was? Ik zie heus wel wat je probeert. En ik zou je met alle liefde hier ter plekke in elkaar slaan tot je van ellende niet meer kunt lopen. Maar niet hier, waar jij zo overduidelijk in het voordeel bent. Als je echt de man bent die je beweert te zijn, dan zie ik je in de arena, waar we een eerlijk gevecht kunnen houden,' siste Ronodan de man toe. Met nog een korte blik op het meisje spreidde hij zijn vleugels en stoof het raam uit.