Tsukimiya grijnsde. Verder en dichter stapte ze. Verder van de school en dichter bij de disco, ja op dit moment had ze eens wat harde muziek nodig. Weg van de school, de boeken. Het kon haar zelfs helemaal niets schelen dat het super laat zou worden en ze morgen weer verder moet studeren, wedden dat ze toch laat in de middag zou slapen? Ja dat wist ze zelfs zeker, maar he het was haar leven en niemand anders kon die voor haar uitstippelen zelfs haar ouders niet. Niemand van heel de wereld. Omdat ze nu hier al langer dan een week was, was ze opener geworden, niet meer het verlegen meisje. Dat was ze altijd geweest in onbekende gebieden nu is dit bekend genoeg. Met nog haar muziek in haar oren stapte ze verder door de straten en keek Miya even grijnzend naar de lucht, het werd nu toch stillaan donker, ja het kon niet anders want die disco gaat waarschijnlijk niet in de ochtend open ofzow? Vlug stopte ze haar IPod weg in haar tasje dat aan haar schouder hangde. Miya had zich nu deftig opgemaakt. Haar roze haren hangde sierlijk en stijl achter haar rug. Haar kleedje was donker blauw had geen spaghettibandjes of iets anders, heel haar schouders waren bloot. Maar het was disco, alleen om die momenten kleede ze zich zo vrij als nu. Anders zijn het de gewone kleren. En omdat ze nog redelijk veel geld had meegekregen van haar ouders was Tsukimiya nog van plan om nog te gaan shoppen. Ja dat gaat ze zeker nog gaan doen, jammer genoeg moet ze wel nog het studeren in het oog houden, dat mocht ze van haar ouders niet verloochelen of ze was al haar zakgeld kwijt voor een tijdje. Natuurlijk zou Tsukimiya daar zonder kunnen maar toch ook weer niet? Ja ze weet het vaagheid, maar zo zat ze nu eenmaal in elkaar en je kon er nu eenmaal niets aan doen. Haar ouders wisten zelfs niet eens dat er een disco was dus ze weten helemaal niet dat Miya op dit moment helemaal niet aan het studeren was. De muziek die al luid stond was al van ver te horen en dat zorgde voor dat Miya nog wat haar pas versnelde waardoor haar hakken echode in de bijna verlaatte straten, sommige straatlampen sprongen zelfs aan doordat het sneller donkerder werd. En daar was het, zonder nog te aarzelen stapte ze binnen de disco binnen, het was niet haar eerste keer dus eng was het helemaal niet. Er was altijd wel iemand te ontmoeten, daarom vond ze het hier zo gezellig. Ze stapte tussen de mensen door rechtstreeks naar de bar waar de barman haar grijnzend aankeek, ja hij herrinnerde haar ook nog, gelukkig. Hij gaf haar een drankje en sprak luid genoeg voor haar" Van het huis" en hij knipoogde waardoor Miya luidop lachte en even naar links keek even liefjes glimlachte naar de jongen die naast haar was gaan zitten en keek naar haar glaasje drank.

Het gebeurde niet snel dat Sil naar de disco ging. Maar op de een of andere manier had de muziek hem aangetrokken toen hij zijn vaste route deed. Hij ging 's avonds altijd eerst even naar het park voordat hij ging slapen, maar dit keer had de harde muziek en de lachende mensen die ernaartoe gingen hem aangetrokken. Tie was gelukkig in slaap gevallen voordat Sil vertrokken was en kon hem dus ook niet volgen. En mocht de kleine panter nu toch nog wakker worden zou hij ongetwijfeld naar het park gaan en daar naar Sil zoeken, mocht de zoektocht mislukken zou hij rechtsomkeert maken en op zijn doden gemak weer terug naar de academie gaan. Sil glimlachte bij de gedachte aan zijn huisdier. Het deed hem hoe dan ook aan thuis denken. Sil schudde met zijn hoofd. Hij had die middag zijn zus gebeld. Voor de eerste keer in lange tijd had hij haar stem weer gehoord. Hij was blij geweest dat hij haar eindelijk te pakken gekregen had. Ze had verteld dat het goed met haar ging en dat ze samen met hun vader al veel meer deed. Dat was goed nieuws! Sil grinnikte even en stopte voor de discotheek. Hij twijfelde nog even maar stapte toen naar binnen. Het was binnen vrij druk, maar uit ervaring wist hij dat dat niet altijd wilde betekenen dat er niks meer bij kon. Sil liep, nu iets langzamer, naar de bar. Hij glimlachte terug naar het meisje dat hem al had gezien en had begroet met een glimlach. Sil bestelde een drankje en nam plaats op een kruk. Hij keek het meisje aan. Voor de eerste keer in zijn elven had hij eigenlijk een idee wat hij moest zeggen. Normaal was hij de gene die meteen zijn woorden klaar had liggen. Nu dus niet. Hij liep vast. Sil pakte het drankje aan en zetten het voor zich neer terwijl hij dankbaar naar de barman knikte. Zijn zus was allang op de dansvloer geweest en zou zich nu al helemaal kapot hebben gedanst. Maar zo was hij niet. Hij leek eigenlijk in geen enkel opzicht op zijn tweelingzus. Sil nam een slok en zei uiteindelijk: 'Hoi.' Sil glimlachte en keek even naar de dansvloer. Zou hij..? Sil schudde in gedachte zijn hoofd. Nee, hij was er ent pas..

Sorry voor de late reactie en de flut post ^^

Terwijl tsukimiya naar de jongen had gekeken die vriendelijk terug had geglimlacht had ze zich weer gefocust op haar drankje voor haar en nam er snel een kleine slok van. Even streek met kort door haar lange roze haren en draaide lichtjes verveeld met haar glas in het rond waardoor het drank dat er in zat altijd maar juist niet over de rand van het glas gleed. Ze luisterde half naar de muziek die speelde, daarstraks was het slow geweest nu is het meer de muziek waar je je los kan laten gaan, laten dansen in de menigte, soms helpt het om je ogen te sluiten en je te laten meenemen door de muziek zelf. Vaak gebruikte ze de menigte ook als hulp. In een disco trek je soms mensen aan die je niet moet hebben, ze lokt die dan mee naar de dansvloer en verdwijnt dan in de hoop mensen zodat degene die naar haar was toegekomen Miya in de menigte niet meer zou vinden en dan gaat ze gewoon weg van de disco. Even grijnsde ze. De laatste keer was die truc mislukt en had ene rare gast haar nog tot buiten gevolgt ze had het gevoel dat hij haar was begonnen stalken en heeft toen, ja ook nu weer onbewust haar magie gebruikt, het deel dat ze nog niet echt begrijpt natuurlijK. 'Hoi.' hoorde ze hem zeggen waardoor ze weer haar hoofd draaide en hem recht aankeek met haar helder blauwe ogen, en grijnsde liefjes. Nam toen daarna nog een slok en zag dat hij eens naar de dansvloer keek. Had hij het lef niet om naar de dansvloer te gaan? Of wou hij dat gewoon niet. Toch dacht Miya dat het niet het laatste was, dus gewoon omdat ze iemand was die goed met iedereen overeen kon komen stond ze recht en stapte naar hem toe."Oke, je kijkt ernaar, dus je hebt A gedacht en nu moet je B doen, dus dat wil zeggen op naar de dansvloer." Sprak ze hem uitdagend aan. En nog voor hij erop kon reageren of het kon weigeren nam ze zonder parton zijn hand vast en trok hem mee naar de dansvloer, door de menigte en vond zo al een plekje dat nog vrij was, tot ze daar waren trok ze hem aan zijn hand mee, pas toen ze er waren liet ze hem los en grijnsde"Toch niet bang hoop ik?" Lachte ze terwijl ze hem vriendelijk aankeek en afwachtte op zijn reactie."Ik ben trouwens Tsukimiya, maar iedereen noemt me Miya, klinkt beter en is korter trouwens" STelde ze zich voor terwijl ze hem nog steeds grijnsend aankeek.

Het meisje stapte naar Sil toe. "Oke, je kijkt ernaar, dus je hebt A gedacht en nu moet je B doen, dus dat wil zeggen op naar de dansvloer." de stem van het meisje klonk uitdagend. Even trok Sil een wenkbrauw op, maar nog voor hij daadwerkelijk kon antwoorden pakte het meisje zijn hand en trok hem naar de dansvloer. "Toch niet bang hoop ik?" lachte het meisje nadat ze Sil los had gelaten. Het meisje keek hem vriendelijk en afwachtend aan. Sil zuchtte even. Misschien was hij ergens bang.. Ja. Maar dat kwam waarschijnlijk meer om het feit dat de laatste keer dat hij gedanst had, met zijn zus was geweest. En of je je nou kon schamen bij je tweelingzus.. Dat betwijfelde hij. 'Ik? Niet echt.. Nee.' sprak Sil uiteindelijk, wetend dat er enige twijfel in zijn stem doorklonk. "Ik ben trouwens Tsukimiya, maar iedereen noemt me Miya, klinkt beter en is korter trouwens" stelde het meisje zich voor, nog steeds grijnzend. 'Ik ben Silmaril. Noem mij maar gewoon Sil.' hij was trots op zijn naam, ja, maar hij werd hier op de academy toch liever aangesproken met Sil. Even schoten zijn gedachtes kort naar Vanya. Ze had hem altijd geprobeerd te slaan als hij haar erop wees dat hij door zijn tweelingzus liever Sil genoemd werd. Slaan was haar alleen nooit gelukt, Sil was altijd al sneller geweest. Al bleef Vanya sterker. Een glimlach verscheen rond Sils mond. Hij miste zijn zus, maar hij wist dat ze er met een rede voor gekozen had niet mee te gaan naar SSA. Ondanks de haat die ze jegens hun vader koesterde, hield ze toch van hem. Ze had Sil maar al te duidelijk gemaakt dat ze hun vader niet alleen achter liet. In nog geen honderd jaar, waren haar exacte woorden geweest. Sil hief zijn hoofd en keek Miya met een glimlach aan: 'Al moet ik wel toegeven dat het erg lang geleden is dat ik gedanst heb..' hij had de voorkeur eigenlijk altijd eerder gegeven aan zingen. Zijn moeder had altijd met plezier gekeken naar de stukjes die hij en Vanya in elkaar geflanst hadden. Vaak zong hij en danste zijn zus op het liedje, zo nu en dan wisselde ze om, maar dan lag iedereen dubbel van het lachen. 'De laatste keer was overigens met mijn zusje.. Ik weet niet of..' begon hij met een wat pijnlijke uitdrukking rond zijn gezicht: 'Of ik het nog kan..' ja, ja, ja, je kon het nooit verleren, maar of hij het lef nog had. De moed nog bezat.. Hij wist het niet..

Terwijl ze de jongen nog steeds aankeek moest ze toegeven dat het misschien toch wel wat onbeleefd is geweest, als dit alles hier voorbij is zal ze waarschijnlijk haar wel verontschuldigen, als ze het natuurlijk niet vergeet. 'Ik? Niet echt.. Nee.' Sprak de jongen uiteindelijk, maar hij kon te twijfeling in zijn stem niet verbergen. Even lachde Tsukimiya luidop, wat toch werd verstompt door de luide muziek die speelde."Dat merk ik" Antwoorde ze ontspannen. Miya was nu ook weer niet echt een feestbeest dat naar ieder feestje zou gaan, maar als ze naar een gaat, gaat ze natuurlijk niet zitten niksen aan de zijkant. 'Ik ben Silmaril. Noem mij maar gewoon Sil.' Stelde hij zich voor."Aangenaam..Sil" Sprak ze vriendelijk terwijl ze hem rustig aankeek. Je zou nooit bij Miya kunnen zeggen dat ze shadra door haar bloed stroomde, wat meer was dan het puffoon in haar, toch zou je het kunnen zien dat het omgekeerd is omdat ze vriendelijk is. Maar dat kwam ook doordat ze in puffoon leefde en niet in Shadra. Sil glimlachte. 'Al moet ik wel toegeven dat het erg lang geleden is dat ik gedanst heb..' Zei hij. Waardoor haar grijns groter werd, niet om hem uit te lachen nee, omdat hij het toegaf. Niet iedereen zou het zeggen. Ze mocht Sil wel. "Ah, maak je daar maar geen zorgen daarover. Ik help je wel" Antwoorde ze. Miya was dus echt niet van plan om hem uit te lachen als hij het niet goed zou kunnen. 'De laatste keer was overigens met mijn zusje.. Ik weet niet of..' begon hij met een wat pijnlijke uitdrukking rond zijn gezicht: 'Of ik het nog kan..' Even schudde ze met haar hoofd waardoor verschillende roze lokken haar voor haar helder blauwe ogen lagen, maar die nam ze toen weer vast en stak die achter haar oor."Zoals ik al zei, maak je daar maar geen zorgen over, waarschijnlijk zijn er hier ergere dan jou" Ze wees achter Sil naar een jongen die een robot nadeed. Jep erger dan dat kon toch niet?"Trouwens ik ga je niet uit lachenen hoor" Stelde ze hem gerust. Langzaam stak ze haar hand naar hem uit."Je kunt het best wel hoor"

'Ik? Niet echt.. Nee.' Sprak Sil uiteindelijk zijn antwoord uit op de vraag van Tsukimiya, maar hij kon te twijfeling in zijn stem niet verbergen. Even lachte Tsukimiya luidop, wat toch werd verstompt door de luide muziek die speelde."Dat merk ik" Antwoordde ze ontspannen. 'Ik ben Silmaril. Noem mij maar gewoon Sil.' ste4lde Sil zich voor terwijl hij glimlachte naar Tsukimiya. ."Aangenaam..Sil" Sprak Tsukimiya vriendelijk terwijl ze hem rustig aankeek. Het meisje leek Sil wel aardig. Het was in ieder geval niet iemand die meteen alles verwachtte. 'Al moet ik wel toegeven dat het erg lang geleden is dat ik gedanst heb..' Bekende Sil. De grijns van Miya werd groter. "Ah, maak je daar maar geen zorgen daarover. Ik help je wel" Antwoordde ze. Sil glimlachte dankbaar en ging verder: 'De laatste keer was overigens met mijn zusje.. Ik weet niet of..' begon hij met een wat pijnlijke uitdrukking rond zijn gezicht: 'Of ik het nog kan..' Tsukimiya schudde met haar hoofd. Een paar van haar roze lokken vielen voor haar heldere blauwe ogen, maar het meisje pakte ze vast en stopte ze al meteen achter haar oor. "Zoals ik al zei, maak je daar maar geen zorgen over, waarschijnlijk zijn er hier ergere dan jou" Ze wees achter Sil naar een jongen die een robot nadeed. Sil volgde haar blik en grijnsde toen hij de jonen zag. Oke, het kon inderdaad erger.. Maar toch.. Ergens voelde het niet goed.. "Trouwens ik ga je niet uit lachenen hoor" Sil glimlachte en draaide zich weer om naar Tsukimiya. Het meisje strekte haar arm en stak haar hand naar Sil uit. "Je kunt het best wel hoor" Sil knikte dankbaar en zei zacht: 'Oke.. Maar..' heel even schoot de vraag door Sils hoofd waarom hij hier ook al weer was. O ja, hij had zijn zus aan de telefoon gehad en toen had hij ineens de nijging gekregen hier rond te hangen.. Iets wat eigenlijk niet echt bij hem paste.. Sil krapte even aan zijn hoofd en zei zacht: 'Ik geloof dat je sussende woorden niet hebben geholpen..' Sil beet op zijn lip. Het voelde gemeen dit te zeggen. Tsukimiya was bereid hem gewoon te laten dansen.. Waarom zou hij dan ook niet? Sil slikte even. Hij keek naar de uitgestrekte hand van Tsukimiya. Na nog even getwijfeld te hebben pakte hij de hand vast en glimlachte hij. Met heel zijn hart hoopte hij nu dat het god zou gaan..