The winter is coming, I can feel it.

In een dikke winterjas gedoken liep Dustan weg van het gebouw. Hij had inmiddels weer eens een tussenuur. Zuchtend liep hij over de velden. Zijn passen waren stevig en dramde door zijn hele lichaam. Binnen een paar minuten stond hij in het bos. Hier liep hij ook snel door heen. Alle dwalende takken ontwijkend en alle boomstronken en wortels vermijdend. Dustan had wel eens gehoord van de Ruines. Maar gezienhad hij het nog niet. De dampwolkjes kwamen uit zijn mond. Die de warme adem van Dustan veroorzaakte. De ijzige koude wind sneed overal waar hij bij kon. Het was geen fijne warme dag. Of alles wat een fijne dag kon zijn. In middels bereikte hij de Ruines. Hij glimlachte lichtjes bij het zien van de vervallen gebouwen. Het was mooi. Voor Dustan niet bepaald bijzonder, maar mooi. Hij liep de Ruines in en zocht een plekje op waar hij kon zitten. Met wat hout dat hij vond in de buurt van de Ruines maakte hij een vuurtje. Het was als een soort kampvuur. Vlak bij het vuur bleef Dustan zitten. Hij staarde in het vuur, totaal afwezig, hij zou het waarschijnlijk niet eens doorhebben als iemand er bij zou komen zitten. Hij zuchtte eens. Het vuur bracht hem vele herinneringen.

'Doe nou niet zo flauw Dust!' riep Danila terwijl ze met een paar boomstronken aan kwam strompelen. Dustan grijnsde breed naar zijn 5 min jongere zusje. Kwaad gooide Danila de stronken neer. Hierna vloog ze op haar broer af. Dustan had zojuist al haar verzamelde hout versnipperd en in een vuur gegooid. Gewoon een plagerijtje. Maar Danila nam het zoals gewoonlijk weer te serieus. Dustan rende inmiddels al weg voor zijn zusje. Gierend van het lachen viel hij over de stronken. Danila grijnsde breed en dook boven op hem. 'Nu heb ik je jij.. jij.. jij...' Danila greep Dustan bij zijn kraag. 'Jij wat?' vroeg dustan terwijl hij zich nu boven Danila rolde en haar met een grijns aan keek. Vervolgens werd hij vanaf de zijkant aan gevlogen. Hij rolde van zijn zusje af en zag zijn broertje boven hem staan. Dustan fronste even, Maar zijn broertje Milan keek hem met een rode kop van woede aan. 'DUSTAN!' gilde hij met een hoog stemmetje. 'Je moet nu echt een keer stoppen met Danila aan te vallen hoor!' Dustan schoot nu in de lach en pakte zijn broertje vast. Dit was het teken voor zijn broertje om hem te slaan. Nu werd Dustan boos. Zonder iets te zeggen liep hij kwaad weg. Vol van woede zat hij achter een paar rotsen die verderop stonden. Dat was het moment dat het gebeurde. Ineens uit het niks kwamen 8 gewapende mannenuit verschillende bosjes gerend. Totaal in het zwart, bewapend met zwaarden en messen. Dustan zijn ogen schoten wijd open. En hij rende als een gek naar huis. Waarna hij met zijn vader en moeder terug rende. Van een afstandje keek hij toe hoe zijn broertje en zusje op de grond zaten. Omringt door al die mannen. Danila zat met haar knieën opgetrokken en haar armen om haar benen geslagen. Haar ogen dicht en haar gezicht was begraven in haar knieën. Milan zat er vlak achter. Zo macho als hij deed zo zag Dustan dat hij zo klein was als een muis. Zijn ouders rende er op af maar Dustan stond vastgenageld aan de grond. Wat deden die mannen hier? Wat was er aan de hand. Een van de mannen sloeg zijn moeder en Dustan ving haar op. Samen vielen ze op de grond en zijn moeder barste in huilen uit. Zijn vader gebruikte magie om zijn kinderen te redden maar hij werd zo toegetakeld dat hij buiten bewustzijn raakte en met een knal op de grond viel. Zonder iets te kunnen doen keek Dustan toe. Een van de mannen begon tegen zijn broertje en zusje te praten. Wat de man zei verstond Dustan niet maar het ging om een of andere pesterij. Dustan snapte er niks van. Maar voor hij het wist werden zijn zusje en broer gemarteld. Dustan kon niet toe kijken en sloot zijn ogen. Toen hij het gegil niet meer hoorde dat van de twee af kwam deed hij ze open. De mannen waren inmiddels weg en Dustan rende op zijn familieleden af. Knielde bij ze neer en probeerde met alle macht ze te redden.

Bij Dustan rolde de tranen over zijn wangen. Het was allemaal zijn schuld. Toch? Hij veegde de tranen weg, zonder enige moeite. Want de tranen gutste uit zijn ogen. Een zacht gesnik kwam er van af. Ergens had hij behoefde om met iemand te praten. Het liefst met iemand die hij kende. Het vuur flikkerde zachtjes. Nog steeds niet wetend waarom al die mannen het deden, maar als Dustan ze ooit zou zien... De woede nam het verdriet over en hij smeet een stronk hout door de Ruine heen. Waarna hij in elkaar zakte en als een klein kwetsbaar hoopje.. niks?

Langzaam liep ze door de Ruine. Ze was er nog nooit geweest. Maar het voelde vertrouwd. Opeens hoorde ze gesnik. Wie was dat. Langzaam liep ze op het gesnik af. Er zat een jongen,minstens 4 jaar ouder dan zij was. Langzaam liep ze op hem af. Wat zou er aan de hand zijn. Ze hurkte bij hem neer. ''Hé...wat is er?..Uhm....ik ben Jadira...voor het geval je het je afvraagd..''. Ze glimlachte flauwtjes en krabte haar achterhoofd. Ze was niet zo goed met huilende mensen. ''Is er iets?Moet ik iemand halen?''vroeg ze bezorgd. Wat moest ze nu doen? Ze vraagde zich af hoe hij zou heten....

Geschrokken keek Dustan op bij het horen van een meisjes stem. ''Hé...wat is er?..Uhm....ik ben Jadira...voor het geval je het je afvraagd..''. Dustan keek met grote waterige ogen het meisje aan. Nouja hij staarde haar aan. Daarna draaide hij zijn hoofd weg en veegde zijn tranen weg. ''Is er iets?Moet ik iemand halen?''vroeg het meisje iet wat bezorgd. Dit was zoiets waar Dustan niet op gehoopt had, in ieder geval die vraag niet. Maarja wat wilde je anders verwachten.. Hij was immers de jankende 5e klasser. Dustan zuchtte even en bekeek het meisje dat naast hem zat gehurkt. 'Niks.. Gewoon een stomme rot herinnering.' probeerde hij kil te antwoorden maar de trillingen waren duidelijk aanwezig in zijn stem. Dustan snoof nogmaals. 'Ik ben Dustan.' Antwoorde hij nadat ze zich had voorgesteld. Dustan leunde met zijn handen op een stronk waar hij op zat. Eerder als ondersteuning. Want hij kon echt wel door de grond zakken.

Dustan was zijn naam dus. ''Best een mooie naam''ze glimlachtte. ''Rot herrinering hé? heb ik ook vaak last van. Hangt van je verleden af....''. Bij de gedachte aan haar verleden bakde ze haar vuisten. ''Mijn moedr is dood,maar mijn vader is opnieuw getrouwd met een of ander stom mens...Ze haat me en heeft geen goed woordje voor me over...ze schaamt zich voor me...Ach ja..ik ga jou ook niet met mijn levensverhaal opschepen''ze glimlachtte. Ze ging naast hem zitten en keek naar de grond. Ze was nieuwsgierig naar waar hij aan had gedacht. Maar ze vond het te onbeleefd om het zomaar te vragen. Stil bleef ze zitten...kijkend naar de grond...

Dustan glimlachte ook even naar het meisje dat naast hem kwam zitten. En hij staarde naar het vuur. Hoewel hij haar niet kende.. Hij moest zijn verhaal kwijt. Hij kon er niet langer mee zitten. Maar het liefst sprak hij met Avalana of Kijito.. Die kende hij inmiddels wel.. Maar aarzelend begon hij. 'Vlak voor ik hier kwam..' Hij slikte even. Knipperde wat tranen weg. Zijn stilte duurde even, want ineens kwam er iets naar boven.

De man begon over het pesterijtje. Dat er was tussen iemand en zijn broer en zus. Maar nog nooit hadden die ruzies en pesterijen. De ogen van een van de mannen staarde Dustan vol woede aan terwijl hij bij zijn moeder zat. Het was gewoon.. Die ogen.. Die kwamen hem zo bekent voor. En ze keken alleen naar hem. Die ogen, die leken te lachen. Te grijnzen. Die keken hem aan, alsof ze wilde zeggen; Heb ik jou even mooi te pakken...

Dustan keek op. 'Die vuile...' Vol woede gooide hij een paar stenen in het vuur. Hij wist het ineens precies. Die man was de vader van dat rotjoch van school. Hij had het gezien door die ogen. Precies het zelfde. Het kind daar had Dustan altijd mot mee. Altijd plagen en pesten. Ze waren het nooit eens met elkaar en Dustan had vaak genoeg het kind in elkaar geslagen. Het was zijn eigen schuld. En nu had hij hem terug gepakt. En hoe. Die vuile..

Stil luisterde ze. Met kille ogen keek ze in het vuur. Dat mensen zo gemeen konden zijn?! Al wist ze dat zelf ook al... ''Jij hebt nog geluk als ik jouw verhaal zo hoor...''vertelde ze kil. Ze haatte het,ze haatte zulke mensen. Ze best medelijden emt hem. maar ook weer niet. Hij was al bijna volwassen,maar snapte het punt wel... Stil bleef ze zitten,met een dromerige blik denkend aan haar gebeurtenissen.

~ Hij heeft het verhaal niet verteld.. Die tekst in schuine letters is wat hij ziet.. Wink

Dustan slikte. Het moest er uit. 'Mijn broertje en zusje zijn vermoord door mijn stomme acties.' Met veel moeite kwam het er uit. Het was zijn schuld. Hij wist het nu zeker. Hij perste zijn lippen op elkaar die wit werden. 'Door mij ben ik ze verloren. Zijn wij ze verloren. Door mij..' hakkelde Dustan. Hij keek haar even aan en staarde toen weer naar het vuur. Hij kon wel vloeken. Gewoon vloeken. Gillen. Alle woede eruit gooien. Het was immers zijn schuld, alles was zijn schuld. Altijd en overal. 'Die vuile.. Ze hebben ze vermoord door mijn acties.' Dustan kon het met geen mogelijkheid bevatten en zijn ogen vulde zich met tranen.

Bij zijn woorden stokte haar adem. ''Ik geloof niet dat jij het hebt gedaan...je bent veel te aardig...''ze glimlachtte. Ze probeerde zo aardig mogelijk te doen,al was het moeilijk. Ze gooide nog wat hout dat dichtbij lag in hte vuur en staarde erin. ''Mijn leven was ook niet bepaalt makkelijk..ik heb mijn moeder verloren...mijn vader heeft een nieuwe vrouw die me het huis uit heeft gezet..naar deze school...''. Ze zuchtte diep. Nu deed ze het weer..ach ja...het is eruit.... Stil bleef ze in het vuur kijken. Ze sloeg haar arm om hem heen,als troost.

Dankbaar glimlachte Dustan naar haar. "Ik heb het ook niet gedaan, maar door mijn toedoen zijn ze dood. Kijk, Er was een jongen waar ik altijd ruzie mee had. Ik pesde en plaagde hem regelmatig en we hebben vaak genoeg gevochten. En zoals je misschien zelf ook wel weet, pf niet, maar op Shadra heb je de Suasama. Zijn vader was daar lid van. En ik weet het want hij heeft het zelf ooit tegen me verteld voor we ruzie kregen. En hij heeft zijn vader met nog wat andere op mijn broer en zus gestuurd... Dustan slikte nog wat tranen weg, voorzover kon, want er biggelde alweer tranen over zijn wangen. Toen zij vertelde wat er was gebeurt reageerde hij op haar. 'Dat is ook niet bepaald fijn nee.. Ik ben ook weggestuurd naar hier, omdat ik totaal onhandelbaar was geworden na de dood van mijn broertje en zusje. Ik sloeg iedereen die ik maar tegen kwam. Ik gaf iedereen de schuld. Ik wist niet beter dan dat iedereen het kon zijn..'

Ze hoorde zijn woorden. Hij leek op een van haar broers. Qua uiterlijk en gedachten. Hij kon het ook nooit hebben als iets met zijn dierbaren gebeurde. Ze zuchtte eens diep. Ze miste haar broers toch wel. Haar ouders in ieder geval niet! Alhoewel haar overleden moeder natuurlijk wel... ''Je lijkt op een van mijn broers....toen mijn moeder overleed dacht hij ook dat het zijn schuld was...mijn vader heeft hem het huis uitgezet...ik zal het hem nooit vergeten...hij was de liefste...hij kon mijn moedrs dood gewoon niet hebben...''zei ze zuchtend. Ze was blij dat iemand hara vertrouwde want normaal was ze nooit zo goed in vrienden maken. Tenzij iemand zijn of haar best er voor deed. Ze keek in het vuur. Wat mooi eigenlijk. Ze kreeg een dromerige blik. Over haar verleden praten was best fijn..

Dustan volgde de stilte met haar mee. Het was ook wel eens goed om even te zwijgen. Zijn blik volgde de hare naar het vuur toe. Iets wat hem rust kon geven. Hij veegde nog wat tranen van zijn wang, die duidelijk verdwaald waren. Een klein glimlachje vormde om zijn mond. 'Weetje wat je het beste kan doen, de leuke momenten en herinneringen onthouden. Lachen erom. Het helpt, soms...' Hij glimlachte. 'Ooit op school zat ik naast mijn tweelingzusje, Danila, in de banken. En ik letten niet op de les, en Danila juist wel, wij waren totaal het tegenover gestelde van elkaar. En toen werd de leerkracht boos op me.' Hij lachte even. 'En dat was de eerste keer dat Danila boos werd, want de leerkracht was eigenlijk altijd boos op me omdat ik nooit opletten. En terwijl zij haar ogen op hem gericht had tijdens de les, beweerde ze dat zij mij afleidde. En toen is ze de klas uitgestuurd. Dustan lachte nog even. Dat gezicht dat ze toen trok. Ze was woest.

Ze grinnikte bij zijn verhaal. Zelfs qua gedrag leek hij op haar broer.... ''Ik heb nooit op school gezeten...ik heb mezelf alles aangeleerd door te lezen.....en uit te proberen natuurlijk..ik had vroeger nooit zo'n lol...''zei ze. Maar ze moest niet treurig gaan doen. Ze had het leuk hier op school. Ze had vrienden; Kijito en Torak...en mischien zelfs Dustan.... ''Ik moet niet klagen...ik heb het leuk hier...ik heb vrienden...Kijito en Torak....''voegde ze er nog aan toe.

Dustan glimlachte. Hij vond het wel sneu voor haar dat ze nooit echt lol had beleefd. 'Er is hier ruimte genoeg voor lol. Dus als je ooit zin hebt..' Dustan trok ondeugend zijn wenkbrauwen op. Bij het horen van de namen glimlachte hij. Kijito was een erg aardig meisje. Alleen die Torak kende hij niet. 'En je zal er vast nog velen vinden hier.' glimlachte hij naar haar.

PROFILE MAGICIAN

» Winter's coming - Moyra
» coming again ofcourse
» Coming with Christmas!
» You can feel it in the air.
» in need to feel again

The winter is coming, I can feel it.

The winter is coming, I can feel it.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen