Scherzo di grazia ~ Valentijn Traditionele Dans

She’s just like the weather
Can’t hold her together

De jongen had een dubbelganger, iets wat haar wel amuseerde. Heerlijk, twee dezelfde personen. Kon ze twee keer zoveel plezier hebben. Tweelingen hadden vaak het zelfde karakter, hoefde ze er niet te lang over na te denken. ‘Ballet is meer mijn ding. Rondgedragen worden door al die sprookjesprinsen is toch beter dan een beetje rondwalsen, naar mijn mening.’ Ze liet de woorden gewoon uit haar mond rollen zonder zich al te veel druk te maken over Nezumi’s aanwezigheid. Ze was er heel bewust van dat hij er was, degene waar ze een hekel aan had, maar ze kon niet, kon gewoon niet iets wat ze leuk vond laten verpesten door zijn toevallige aanwezigheid. De jongen begon over een zwartharig meisje met rode ogen te praten. ‘Eigenlijk is het Azure, en heb ik een zwarte raaf. Is het fotografie in plaats van tekenen.’ Ze wist heus wel dat de jongen het over een ander had, maar dit was een subtiele manier om zich toch nog leuk voor te stellen. Bovendien was het altijd handig om wat over anderen te weten. De informatie over Elveria sloeg ze achter in haar hoofd op. De jongens heetten Allen en Charlie, Wren was er, Zephyr, dat meisje Elveria dus en Nezumi. Zo, ze kende al de halve zaal. Mission accomplished. Voordat ze doorhad waarom stond ze te staren naar een woedende Savador die het kennelijk niet kon beseffen dat schoenen vies konden worden, en stond er een verdwaasde grijns op haar gezicht. Geniaal, die man. Hij was nog lichtgeraakter dan zij, en dat wilde wat zeggen. Zij kon zich nog inhouden, kon alles opkroppen tot een bepaald punt. Deze man leek meer op een vulkaan met uitbarstingsverslaving. ‘Ze kunnen de helft hier terugsturen naar de kleuterschool, vooral mensen als hij.’ Ze zei de woorden net niet hard genoeg voor Savador om ze te horen, maar de jongens zouden ze wel verstaan. Er was nog een meisje binnengekomen, maar daar besteedde Azure geen aandacht aan. Het meisje Elveria kwam bij hen staan. Aha, de twee waren klieren. Gezellig, kon ze meedoen. Of in bescherming nemen, ze was tenslotte klassenoudste. ‘Ja, hebben jullie al genoeg gedaan om bij de council op het matje geroepen te worden? Zie jullie graag een keer langskomen.’ Voordat de woorden uitgesproken waren was Allen al te ver gegaan en stond Savador voor de tweede keer vandaag te schreeuwen. Nu behoorlijk hard, harder dan net. Half op haar tenen dansend liep ze naar de kant, de jongens achter zich latend. Misschien geen goed idee om nu de indruk te wekken dat ze met hen omging, wat ze pas drie minuten deed. Jezus, je kon hier ook echt niemand vertrouwen. Ze nam plaats aan de kant, keek even langs zich. Aan de ene kant geen enkel gevaar. Aan de andere kant het grootste wat er bestond. Fijn, ze stond naast Nezumi. Beter kon het niet.

De ogen die over haar figuur gleden gingen haar geheel onopgemerkt voorbij. Ze had geen ogen in haar rug, dus hoe zou ze het in hemelsnaam moeten weten dat een van die twee roodharige jongens, ongetwijfeld een tweeling, zijn ogen goed de kost gaf. Haar passen en manier van lopen waren iets wat timide, alsof ze iemand nodig had die haar eens duidelijk maakte dat ze zich helemaal niet voor zichzelf hoefde de schamen en zich best wat zekerder mocht voelen. Normaal gesproken was dat ook niet echt een probleem, maar nu stond ze in een jurkje, die haar figuren benadrukte –niet dat ze ’s werelds mooiste lichaam had– en een stukje van haar bovenbenen bloot liet. Voor de rest had ze lange witte kousen aan. Dat wit kwam terug in de haarband die haar haren uit haar gezicht hield, op de plukjes van haar pony na dan. Met haar linkerhand schoof ze de wat onhandige plukjes achter haar oor, maar het duurde niet lang voordat ze weer langs haar gezicht hingen. De uitbarsting achter haar rug –ze had namelijk de zijkant van de zaal nog niet eens kunnen bereiken – deed haar een blik over haar schouder werpen. Hierbij stopte ze automatisch met lopen, anders zou ze ongetwijfeld tegen iets of iemand opknallen omdat ze niet uitkeek waar ze liep, en draaide haar lichaam ietsjes om te voorkomen dat ze echt kramp in haar nek zou krijgen. Met haar ogen volgde ze hetgeen wat er in de zaal afspeelde, de schoen die door de lucht vloog, de in zijn uitbarsting spuwende hoofd meester en de nonchalante houding van de twee jongens. Asura moest bekennen dat ze hen eigenlijk wel wat vond hebben. Ze hadden humor –oké, ietsjes teveel– maar waren geen stijve harken die zich zo stil mogelijk hielden in de hoek van het lokaal. En daar zag ze de donker geklede jongen en het meisje aan zijn zijde wel voor aan. Daarnaast zagen ze er als een van de weinige aanwezigen wel naar uit dat ze hetgeen wat er gebeurde alles behalve grappig en lachwekkend vonden, zeker het meisje keek naar de twee rossige jongens met blikken die konden doden. In een reflex gleden haar ogen naar haar ooghoeken, maar opnieuw concludeerde voordat ze al echt gekeken had dat Kahvi niet bij haar was, ongetwijfeld lag de goudbruine wolvin nu te mokken op Asura’s kamer. Maar ze wist dondersgoed dat ze niet mee kon en niet mee mocht naar de lessen, waar ook deze dansles in haar optiek toe behoorde. En zeker met het slechte humeur dat Master Savador nu al had wist ze dat ze er verstandig aan had gedaan om Kahvi te verbieden mee te gaan. Natuurlijk snapte ze het zelf ook wel, alleen wat maar zo alleen, daarnaast voelde het compleet met haar vierpotige vriendin naast zich. Misschien wel omdat zo aan het gezelschap gewend was geraakt en ze eigenlijk geen andere vrienden had. Het meisje Ilyasviel was ontzettend aardig en een lief meisje, maar een vriend of vriendin waartegen je alles kon vertellen was ze niet. En ze zag het eigenlijk ook niet gebeuren dat Ilya zich voor haar wel tot zo’n persoon zou ontwikkelen, helaas maar nee.

Door zich op de bal van haar voeten te draaien vervolgde ze haar weg richting de zijkant van de zaal, waar ze rustig plaats nam en de rok van haar jurkje gladstreek. Haar ogen dwaalden juist weer door de grote zaal heen –nu hij zo ontruimd was leek hij haast nog wel groter dan normaal– en bekeek zo normaal mogelijk alle aanwezigen. Misschien zat er ergens toch wel een bekend gezicht tussen, dat mocht ook wel sinds ze alweer enkele maanden op Starshine Academy naar school ging, maar dat viel tegen. Natuurlijk kende ze sommige van gezicht, maar echt contact met hen had ze nooit gehad. Niet meer dan een ‘hoi’ in de gangen of het lokaal, geen echte praatjes. Of het nu roddels waren of oprechte en leuke gesprekjes. Vanuit haar ooghoeken zag ze beweging; een donkerharige jongen kwam kalmpjes haar kant op nadat hij eerst wat gezegd had tegen een meisje met donker haar en rode ogen. Blijkbaar kende die twee elkaar wel, net zoals enkele andere tweetallen die gezamenlijk stonden te wachten. Er stonden ook wat leerlingen zoals zij, alleen op een rustig plaatsje te wachten tot er iets zou gebeuren. Verderop stond een jongeman in nette kledij maar met een iets wat mysterieuze uitstraling tegen de muur te leunen, hij was zonder wat te zeggen binnen komen lopen. Ach, het waren haar zaken niet, waarom zou ze zich er dan mee bemoeien. Ondertussen was de donker harige jongen dichterbij gekomen en bleek inderdaad haar kant uit te gaan. Een klein glimlachje trok haar mondhoeken op terwijl ze omhoog keek in het gezicht van de nog onbekende leerling. ”Ik ben Asura. En ja, ik heb er zin in. Al heb ik niet echt een idee wat te verwachten van de rest van de les” was haar antwoord op zijn samengestelde woorden. In eerste instantie had hij zichzelf voorgesteld, maar direct erna ook een totaal andere vraag gesteld. Achter haar pony gleden haar blauwe ogen eens over het gestalte en gelaatstrekken van Nezumi heen, zoals hij zichzelf had voorgesteld. Hij leek een oprecht en vriendelijk iemand, maar wie wist wat hij achter een masker zou verbergen. Kort schudde ze haar hoofd en sloot haar ogen voor enkele ogenblikken. Zo moest ze niet denken, als ze overal iets achter zou zoeken zou ze altijd alleen blijven, iets waar ze ook niet op zou te wachten. Erg lang de tijd hadden ze niet om een gesprek te voeren, nadat Savador een enkele maal in zijn handen had geklapt zei hij hen allen langs de kant te gaan staan. Aan de zijkant van de zaal was ze al, maar nu nog overeind komen. Voordat ze overeind stond was er aan de andere kant van Nazumi een donkerharig meisje gaan staan, voor zover zij kon zien diegene waar hij daarstraks tegen gesproken had. Haar blauwe ogen gleden terug naar Master Savador, in afwachting van de rest van de les.

'Goed,' sprak hij zacht tot zichzelf. Zijn gejaagde ademhaling en hevige hartkloppingen waren alweer geleidelijk verminderd. Kalm blijven nu. Hij kon het zich niet veroorloven om opnieuw in één van zijn lessen voor de ogen van tientallen leerlingen - al viel het aantal nu wel mee - buiten bewustzijn in elkaar te zakken. Dat was al eens gebeurd en dat gebeurde niet nog eens. Zijn gezondheid was al slecht genoeg. Maar dat het aan zijn ouderdom lag, daar legde hij zich koppig als hij was niet bij neer.
Savador bleef in het midden van de grote zaal staan om overzicht te houden op de door elkaar lopende leerlingen die zich ieder een plekje langs de muur verschaften. Een hand tegen zijn heup, zijn gewicht rustend op één been - de ander iets schuin opzij gezet - , zijn kin iets opgeheven en met de gebruikelijke strenge blik in zijn slangachtige ogen. Respect, het moest aanwezig zijn iedere keer dat hij zijn aanwezigheid bekend maakte. Het moest af te lezen zijn van al die jeugdige gezichten, merkbaar in hun handelingen die timide behoorden te zijn, hun blik moest hem de boodschap geven dat hij - en énkel hij - de hoogste persoon in rang was. Soms steeg het hem te hoog naar zijn bol en geloofde hij zelfs machtiger te zijn dan alle Legendarische Magiërs bij elkaar. Hij was een trotse man, en dat mochten ze zien. Zodra de meeste leerlingen een plekje hadden gevonden langs de kant, bleef hij nog even roerloos wachten tot een totale stilte in de zaal wedergekeerd was.
'Traditionele dans,' nam hij op zachte toon het woord, zijn blik kort langs de gezichten van de aanwezige leerlingen glijdend. Zijn bittere stem galmde door de zaal en pas toen deze wegstierf kwam hij traag uit zijn gracieuze houding in beweging. 'Elegantie.' In langzame pas bewoog hij zich met zijn bleke handen achter zijn rug gevouwen langs de strakke rij van leerlingen voort. 'Geduld.' Hij had zijn blik alweer van zijn leerlingen afgescheurd en op de grammofoon gericht, waar hij in een rechte lijn kalmpjes op afliep. Vlak bij de tweeling hield Savador abrupt halt en staarde ze beurtelings dodelijk aan. 'Stijl,' siste hij het woord er nadrukkelijk uit zonder zijn blik van Allen en Charlie af te wenden, vooral doelend op hun bespottelijke jokerachtige houding. De Hoofdmeester liep echter weer kalmpjes verder voor er een nieuwe wezenloze discussie op gang kon komen. Bij de grammofoonplaat draaide Savador zich weer naar zijn leerlingen om en gaf een doffe klop op het oude ding, dat wat stof op liet rijzen. 'Gratie,' sloot hij op zachte, en ergens ook voldane toon zijn reeks aan woorden af. 'Mannen stoppen hun overhemd in hun broek, poetsen hun schoenen tot hun eigen spiegelbeeld erin te zien valt, zijn degene die het initiatief nemen een vrouw ten dans te vragen en leiden deze alsof ze nooit anders gedaan hebben!' Hij merkte hoe zijn strenge stem zich tegen het einde van zijn zin automatisch verheven werd, en zijn kille ogen die de zaal inkeken toonden de strikte ondertoon er bijpassend in aan. 'De dames, echter..,' vervolgde Savador op een plotseling veel zoeter toontje. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een klein glimlachje en hij vouwde zijn handen tegen zijn onderbuik terwijl hij even Yazuki's richting inkeek.
'De dames hoeven verder vrij weinig te doen dan hun ware schoonheid te tonen en zich als godinnen te laten leiden door de man.' Hij sloot met een nauwelijks zichtbare glimlach zijn ogen even, alsof hij de paus was die zojuist met een volwaardig amen een zoveelste toespraak had afgesloten. Toch was hij niet helemaal uitgesproken. Dat waren maar enkel de voorafgaande details. Hij wisselde zijn been van steunpositie en leunde met een hand op het kleine zwarte tafeltje naast hem waarop de platendraaier was opgesteld. 'Voeg hier de nodige passen bij toe als uiteindelijk ingrediënt en je hebt traditionele dans. Wel dan, als voor nu..' Savador keerde zich half naar de grammofoonplaat toe, liet het element en de grote zwarte plaat die erover was gelegd draaien en plaatste zorgvuldig de arm met de naald op de plaat. 'Máraz,' hij richtte zich met uitgestoken hand naar het publiek, zijn blik rustend op Wrens gezicht. 'Als je zo vriendelijk zou willen zijn?' Ja, ze mocht weer als voorbeeld dienen en nee, hij zou haar dit keer niet onderdompelen in ijswater. En het was niet zozeer dat Savador er nu echt om stond te springen om haar als voorbeeldpartner te nemen. Het liefst had hij iemand als Yazuki gekozen, zou dan opzettelijk iets te dicht bij haar hebben gestaan om meer van die vrouwelijke rondingen mee te krijgen, maar Zephyr was er nu bij en vormde daarin een groot obstakel. Hij kon zijn twee nieuwe uitmuntende studenten beter te vriend houden, nietwaar?

- Sawry mensjes, heb niet gewacht op sommige reacties.
Maar het leek me verstandiger om nu de les maar eens te laten beginnen.
Getypt in het donker op laptop, excuses voor spellingsfouten Stare

Haar hele dansgeschiedenis? Dat hield in de danslessen die ze van haar vader verplicht had moeten volgen, omdat hij haar nog enige opvoeding had willen geven van de 'hogere klassen' of iets dergelijks. Tja, ze waren nu eenmaal niet zo rijk, woonden een beetje in een buitenwijk van een wat kleinere stad op Zuid-Puffoon, wat per definitie al armer was. Ze had er nooit last van gehad, had ook nooit erg veel geld over de balk gegooid ofzo. Dat ze er niet tegen kon als ze iets niet kreeg wilde niet zeggen dat ze veel materiële zaken wilde hebben. Daar zette ze haar zinnen lang niet zo erg op als op een prestatie of een persoon. Op zich viel ze best mee qua het uitgeven van geld; ze had allang geleerd dat je niet zoveel kon hebben, als je de loterij niet won. En dat was hen nog nooit gebeurd. Wat maakte het ook uit, zolang je vrienden had of een groepje waar je mee rond kon hangen, dan was het wel goed. Haar eerste vriendje, Waylon, zijn ouders waren echt rijk geweest; ze had zich bijna geschaamd om daar langs te gaan, in die kast van een huis. Terwijl hun gezinswoning wat aan de kleine kant was en nog wel eens gebreken wilde vertonen. Gelukkig had hij zich niets van haar economische plaats op de ladder aangetrokken, maar goed. Dat terzijde: Waylon had haar niet leren dansen, maar haar vader was ervan overtuigd geweest dat mensen uit een klimaat als het zijne het wel deden. En omdat hij zijn dochter toch enigszins zo'n opvoeding wilde geven was ze naar dansles gestuurd. De keren dat ze er ook werkelijk naartoe was geweest maakten dat ze.. wel kon dansen, op zich. Ze kon wat basispasjes en had ritmegevoel, maar ze kon geen ingewikkelde moves of complete dansmotieven uit haar hoofd. Zo'n vierkantje hupsen, dat ging prima, dus daar hield ze het maar bij. Hallo, ze was niet voor niets naar Starshine gegaan in plaats van naar de school voor danstalenten! Savador begon nu met zijn uitleg, nou, hij mocht. Ze zou wel opletten, tot op zekere hoogte. Zo ongeveer. Luca's goede invloed begon weer eens op haar brein te slaan. Alle leraren moesten toch wel doorhebben dat ze veel vaker in hun les was tegenwoordig!
Blabla, ze stond tenminste veilig aan de kant. Als Luca zich niet losgetrokken had uit haar greep stond hij nu ook aan de kant, tussen de rest van de leerlingen. Je moest er immers gaan staan van Savador, dus iedereen deed dat ook wel. Vooral degenen die hem niet bozer wilden maken sinds hij de tweeling de wind van voren had gegeven. Geniaal. 'Traditionele dans,' opende hij de les. Origineel! Die titel had ze nooit van haar leven kunnen verzinnen, eerlijk waar. 'Elegantie. Geduld. Stijl.' Woorden die het klimaat van een traditionele dans weerspiegelden. De inwendige checklist van Wren werd in werking gesteld: elegantie, check, niet aanwezig. Geduld, opnieuw check. Stijl. Mwah, hing er vanaf hoe je naar stijl keek. Over het algemeen zou iedereen zeggen dat ze geen stijl had, maar misschien vond zij daar toevallig wel heel iets anders van. 'Gratie,' volgde nog, samen met een stofwolk van de platenspeler. Stond dat gelijk aan gratie? Ze kon namelijk best een platenspeler nadoen, als dat moest. Nogmaals check. Mooi, de negatieve checklist was helemaal afgevinkt; zij bezat geen van die kwaliteiten. Kledingvoorschriften volgden, een hoop gezeur - ja, twee zinnen was een hoop - over de taak van mannen en vrouwen. Like, als godinnen laten leiden? Hallo, welkom op planeet Aarde. Dat soort speeches mocht je alleen houden als je onder invloed was, of een bruiloftsrede voorlas. Anders kwam het heel eng over, dacht iedereen dat je bezeten was door de een of andere demon. Ah, de nodige passen. Ja, duh, dat had niemand kunnen verzinnen. Wren onderdrukte de neiging om met haar ogen te draaien, Savador leunde lui op het tafeltje en sloot zijn zin af met zo'n akelige stilte, waarin duidelijk werd dat er een slachtoffer gekozen zou worden. Wacht even, slachtoffer waarvoor? Dit kon nooit goed zijn, serieus niet. De grammafoonplaat werd in werking gezet in de stilte tussen Savadors woorden en Wren keek even om zich heen, pas doorkrijgend dat Savadors blik op háár was gericht toen ze weer terugkeek en al gevonden had dat men een beetje teveel naar haar keek. 'Máraz, als je zo vriendelijk zou willen zijn.' Zij en vriendelijk. Juist. Ze kon nu stennis gaan schoppen en beledigd weglopen, maar dan was ze voor niets gekomen. En het liet haar meer voor gek staan dan Savador. Okay. Ze had al eerder als voorbeeld gediend en ze leefde nog steeds, toch? Ze fronste een beetje, keek Savador aan alsof ze hem wilde vragen of hij dit nu serieus meende maar aangezien hij niet in lachen uitbarstte en nog zijn hand naar het publiek uitgestoken hield besloot ze dat het serieus was. Blegh. Goed, schouders rechten en naar voren lopen, diep adem halen. Wrens blik stond op 'übersarcastisch' ingesteld, maar ze kreeg het voor elkaar een lichte glimlach op haar gezicht te laten verschijnen. Als ze echt walgend ging kijken moest ze nog overgeven en dat was zonde van haar jurk. Man, hij was echt veel groter dan zij was, hartstikke oneerlijk. Kijken hoeveel ze op zijn tenen kon staan zonder dat het opviel. Wren liep op haar gemakje, niet echt snel, bereikte uiteindelijk Savador en pakte zijn hand zo lichtjes mogelijk vast. 'Geen touwen dit keer?' vroeg ze zachtjes, alleen hoorbaar voor Savador. Ze had geen zin om die ervaring door de hele zaal te schreeuwen, maar kon het niet laten ernaar terug te verwijzen. Toen had ze ook als 'vrijwillig' voorbeeld gediend. Ze had er nog steeds nachtmerries van. Ze had zichzelf moeten knijpen; hoogstwaarschijnlijk was ze dan wakker geworden uit deze nachtmerrie, toch? Maar nee, dit was reality. Welkom in het leven van Wren Máraz, verborgen cameragrap. Nu ze er toch ingetrapt was - in haar overactieve fantasie, welteverstaan - kon ze maar net zo goed liefjes glimlachen. Dan zag hij haar hakken misschien niet aankomen op de glimmend gepoetste punten van zijn schoenen. Hij had geluk dat ze de basis van dansen kende. Zij ook, nu ze er zo over nadacht. Als ze dit ging overleven, moest ze misschien toch maar gelovig worden. Aansteller, dansen is niet zo erg, probeerde ze zichzelf op te vrolijken. Nu maar wachten tot Savador begon met de uitleg. Ze was blij dat ze in ieder geval een nette jurk aanhad en haar best voor haar vertoning gedaan had.

Dus, het meisje voor hem heette Azure, had een zwarte raaf, hield van fotografie en had gevoel voor humor. Helemaal het soort meisje dat Charlie mocht. Geërgerd rolde hij met zijn ogen toen de man begon over iets dat hij schandelijk vond en zelf toen hij fatsoenlijk uitlegde wat een gymp was, was die man nog niet tevreden. Je moet weten dat je wilt, hé. Ok, waarschijnlijk had de hoofdmeester gewoon slecht geslapen en was hij met het verkeerde been uit bed gestapt, dat zou een verklaring kunnen zijn voor het feit dat hij redelijk snel begon te snauwen. Charlie probeerde zijn gezicht zo uitgestreken mogelijk te houden toen Master Savador zijn aandacht op hem vestigde en duidelijk maakte dat hij het echt tegen Allen en niet tegen hem had gehad. Het was moeilijk om de grijns die ongetwijfeld zijn gezicht in tweeën zou splijten te onderdrukken, maar het lukte als hij er een beetje moeite voor deed. Voordat zijn voornemen om niet te grijnzen als de man het zag niet te verbraken draaide de jongen zich terug om en mompelde wat tegen Azure. 'Dat hoorde ik,' Bravo, Master Savador had net bewezen dat hij niet doof was, dat verdiende een medaille, niet? ‘Ze kunnen de helft hier terugsturen naar de kleuterschool, vooral mensen als hij.’ Dit was het moment waarop hij zijn gezicht niet meer ze glad gestreken kon houden en met een brede grijns keek hij op toen Elveria kwam aanlopen. Blijkbaar dacht ze te kunnen weten wie wie was, maar daar kon hij wel snel iets aan doen. "Heej Eleveria, hoe gaat het met je kat?" Lachen inhouden, niet ineens gaan grinniken, dan Zou het plaatje helemaal aan diggelen geslagen worden. Lichtelijk kromp hij in elkaar toen Master Savador tegen Allen begon te schreeuwen. Dingen met toekomst, kansen, komende ervaringen en een vingerknip. Langzaam draaide hij zich om, liep naar de plaats waar de hoofdmeester Allens schoen had gegooid en pakte deze op. Met een scheve grijns pakte hij zijn broer bij de arm en sleurde hem mee naar de kant. Het was misschien een goed idee om de les nu te laten beginnen, wilde ze nog voor Valentijn zelf klaar zijn. Verveeld keek Charlie toe hoe de man door de ruimte wandelde en vanalles opnoemde. Met een opgetrokken wenkbrauw keek de jongen terug naar Savador toen deze hun richting opkeek bij het woordje stijl. Wilde 'Ie nu serieus gaan zeggen dat zij geen stijl hadden? 'Mannen stoppen hun overhemd in hun broek, poetsen hun schoenen tot hun eigen spiegelbeeld erin te zien valt, zijn degene die het initiatief nemen een vrouw ten dans te vragen en leiden deze alsof ze nooit anders gedaan hebben!' Gepoetste schoenen, daar gingen ze de mist dus al in. Niet had het echt veel uitmaakte. 'De dames hoeven verder vrij weinig te doen dan hun ware schoonheid te tonen en zich als godinnen te laten leiden door de man.' Charlie's blauwe ogen volgde de blik van de hoofdmeester toen deze zijn hand uitstak naar het publiek en een naam noemde. Een blauwharig meisje liep keurig naar voren, maar toch zag je in die houding dat het tegen haar zin was. Dit zou waarschijnlijk nog een geweldige les worden.

Misschien kon hij nog stiekem wegsluipen, dan zou alles goed komen. Hij zou zichzelf toch alleen maar voorschut zetten. Hij zette zichzelf momenteel al voorschut. Het feit dat hij tegen geen enkele vreemdeling durfde te praten, en dan niet omdat hij niet sociaal was; maar omdat hij bang was voor de reactie van het kleine meisje. Wie weet zou ze boos op hem worden als hij tegen iemand anders sprak, omdat ze dan bang zou worden dat hij haar misschien niet meer zou zien staan? Zich vrijwel letterlijk achter iemand zou verstoppen. Daar zag hij zichzelf best nog wel voor aan, zich verstoppen achter een willekeurig persoon om Wren te ontwijken. Het was niet dat hij haar niet mocht, maar de manier waarop ze kon kijken… Brr, het zorgde altijd voor koude rillingen die over zijn rug kropen.
Hij wist eigenlijk niet wat hij van haar glimlach moest vinden. Ergens was hij bang dat het iets verkeerds zou betekenen, ze een of ander plan had bedacht in zijn hoofd. Maar de woorden die over haar lippen kwamen zag hij niet aankomen. Hij wendde echter zijn blik af, werd ergens in verlegenheid getrokken. ‘H-Het was niet mijn bedoeling om ze aan te trekken,’ murmelde hij zachtjes, ‘Maar ik moest opschieten van je… En… En toen…’ Hij besloot zijn zin maar niet af te maken. Ze was toch trots op hem? Waarom probeerde hij zich dan alsnog op een indirecte manier te verontschuldigen voor iets wat de ander beviel? Was hij dan werkelijk zo bang voor haar?
Hij liet zich gewoon volgde haar gewoon, maakte ook geen aanstalten om zijn hand los te trekken. Als hij het zou doen zou ze vast weer gaan snauwen of iets dergelijks. En daar had hij ook geen zin in. Uiteindelijk moest hij blijven staan, stond aan de kant bij de rest. Maar de rest interesseerde hem niet, zolang de enige persoon die hij kende maar hier bleef was het goed. Wren moest bij hem blijven, anders zou hij waarschijnlijk weer… Luca-ig gaan doen omdat de enige persoon die hij kende weg werd genomen. Waar hij niet tegen kon want dan voelde hij zich zo alleen.
Hij luisterde half half naar de woorden van de man. Gaf zijn volle attentie pas toen het meisje uit werd gekozen om met hem te dansen. Nee, nee, nee. Hij wilde het niet, Wren moest bij hem blijven. Hij wilde haar arm vastpakken, ervoor zorgen dat ze bij hem bleef. Maar hij had het niet in zich om het ook echt te doen. Kon alleen toekijken, zijn kaken op elkaar klemmen. Ergens keek hij ook nogal fel, iets wat hij normaal nooit zou doen. Maar meer kwam er ook niet vanaf. Hij zou waarschijnlijk nog zo blijven staan als er iets ernstigs zou gebeuren, hij was nooit het persoon geweest dat echt wist hoe hij moest handelen in situaties als deze.

» Zinloze post is zinloos,
» Maar Luca is lonesome en mijn concentratie ligt ergens anders. Visite leidt me af ><

Hopelijk stond hij inmiddels niet bekend als de player van de school. Dat zou dit gesprek wellicht niet zo prettig maken. Bovendien zou het ook knap in zijn nadeel werken bij andere meisjes en zou hij helemaal geen kans meer maken. Hij wou beslist niet dat ze hem zouden verachten. Dat zou pas een trap op zijn ego zijn als geen meisjes meer met hem omgingen. De enige bij wie hij dan waarschijnlijk wel terecht kon was Azure maar no way dat hij naar haar toe zou gaan uit wanhoop. Als hij meisjes een beetje kende wist hij dat ze geen laatste keuze wouden zijn en dat was waarschijnlijk ook zo bij Azure, als ze tenminste waardigheid had. Oh, die had ze zeker wel, gokte Nezumi zo. Nee, hij zou nog liever alleen blijven dan op zijn blote knietjes naar haar te kruipen.
Zo meisjesverslaafd was Nezumi trouwens nou ook weer niet. Hij had ook een zekere affectie tegenover jongens, nam er van tijd tot tijd eentje mee om mee te sollen voor hij hem dumpte zoals alle andere slachtoffers. Het was gewoon hun domme fout om de jongen te vertrouwen. Ze hadden aan het begin al moeten merken dat hij een shady typje was. Hij was dan ook niet voor niets een Shadraan. Voor liefdadigheid zou hij wel naar Nova gaan maar nee, liefdadigheid was niets voor hem. Het paste niet en hij vond het ook niks aan. Hij was veel liever betrokken in een gevecht of een stormachtige relatie dan dat hij rozenblaadjes ging gooien en zich hechtte aan maar één persoon. Dat was gewoon S-A-A-I. Voor dat soort aandacht moest je zeker niet bij hem zijn.
Wauw, wat een stem had die Savador. Hij had hem niet echt horen schreeuwen maar nu hij dat wel had gedaan moest hij toch even over zijn oren wrijven. Vreemd, hij leek altijd zo'n geduldige en beheerste man al zou Nezumi het zelf ook niet hebben volgehouden met de tweeling. Hij had ze wel eens gezien. Ze waren ondeugend, staken ver boven de schaal van 1 tot 10 voor irritantheid uit en van ophouden wisten ze waarschijnlijk niet. Die eigenschappen keer twee en je had een prima interpretatie van de roodharige tweeling ookal moest Nezumi toegeven dat ze er nog best schattig uitzagen voor twee lolbroeken.
Oke, nu terug naar het meisje waar hij nu bij stond. Asura dus... Dat paste wel bij haar. Die naam leek verdacht veel op een bekende naam maar dat legde hij even terzijde. Hij was erg aangetrokken door haar hemelsblauwe ogen, keek er even langdurig naar met zijn eigen zilverkleurige ogen. De charmante glimlach was nog steeds aanwezig op zijn gezicht en heel even leek hij de gedaante te hebben van een goed opgevoedde jongeman ookal was het in zijn geval verre van dat. 'Laten we er gewoon van genieten. Zo hoort dansen immers te zijn. Heb je al enige er-' Hij werd onderbroken door Savador's schallende stem die door de hele zaal galmde. Hij wou even geïrriteerd zijn ogen rollen, hij hield er niet van om onderbroken te worden maar besloot zich toen netjes op te stellen. Hij ging naast Asura aan de kant staan, richtte zijn ogen op de slangachtige man en wachtte tot hij zou beginnen. Pff, waarom kwam Azure nou weer naast hem staan? Het leek wel of ze dat expres deed. Hij keerde zijn ogen even naar haar, keek haar met lichtelijke irritatie aan voordat hij die weer achter een stenen muur verborg en naar Master Savador keek. Hij begon met zijn speech over hoe mannen hun hemd in de broek moeten steken en hun schoenen moesten poetsen - alsof Nezumi zich daar iets van zou aantrekken als hij niet het beeld van een attente jongeman moest creeëren - en over hoe vrouwen zich moesten optutten en laten leiden als een godin. Hallelujah, in Nezumi's oren klonk het als puur geslijm gericht op de dames in de zaal. Oh, hij zou een voorbeeld geven. Met het ijswatermeisje. Vreemd, van wat hij gehoord had was dat Savador haar hoofd had ondergedompelt in Cassiaans ijswater. Dan verwachtte je niet zo vlug dat hij haar als voorbeeldpartner zou kiezen. Dit kon nog eens interessant worden... Ach, zolang hij maar niet met Azure hoefde te dansen vond hij alles best.

Hij was er ergens verlicht over geweest dat de tirade in de zaal weer wat verminderd was en er een stilte genoeg heerste om zijn uitleg uiteindelijk te kunnen beginnen. Was het tegendraadse gedrag van sommige leerlingen zo nog langer doorgegaan, dan hadden ze niet eens meer aan het dansen zelf toe kunnen komen. En aan enkel de basis vertrouwde hij er niet op dat het Rozenbal één en al elegant over de dansvloer zwevende leerlingkoppels en nette jongemannen die op hun knieën gingen om een meisje ten dans te vragen was. Daar gebeurde ongetwijfeld hetzelfde mee als met de lesstof die ze dagelijks werd bijgebracht; ze nuttigden de beetje informatie die ze eruit meekregen om opstellen en dergelijke te maken en vergaten vervolgens meer dan de helft van wat ze ooit in de schoolbanken hadden opgepikt meteen weer. Savador hoopte vurig dat het vandaag met wat basis en wat praktijk beter bleef hangen. Hij zou het stapje voor stapje demonstreren, alles overdreven benadrukt om het voor alle aanwezige studenten vandaag wat eenvoudiger te maken. De kernpunten vooraf; de taken van zowel man als vrouw, de kledingvoorschriften die hij absoluut van belang vond - hij wilde níemand in zijn of haar simpele kloffie zien verschijnen. Want hij zou er absoluut niet van opkijken als het zo bleek dat de meeste jeugdige personen hier in de zaal zich nog nooit ook maar had verdiept in de traditionele dans. Schandelijk, want het was de elegantie zelve.
Tijd om nu over te gaan op het gedeelte dat zou berusten op de praktijk. Een kleine vertoning van hoe het volstrekt zou moeten, iedere beweging en iedere handeling. En beslist geen afwijkingen in de houding of passen, als perfectionist kon hij daar niet tegen. Het was bekend dat ze er vandaag nog even in de leer voor waren, maar naar zijn mening moest traditioneel dansen - áls je het uitvoerde - ook direct perfect gaan. Anders was het geen gezicht.
Met zijn bleke hand afwachtend uitgestoken in de richting van de rij van leerlingen bleef Savador geduldig afwachten op Wrens reactie, want het blauwharige kreng leek in eerste instantie niet door te hebben dat ze als voorbeeldpartner mocht dienen. Er vormde zich geleidelijk aan al een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen toen het kind uiteindelijk maar besloot van haar plek te komen en achteloos op haar eigen tempo naar hem toe liep. Een beetje vlotter en spontaner mocht ook wel. Ze kreeg immers niet iedere dag de kans dat ze met hem mocht dansen zonder dat zijn jeukende handen zich om haar keel sloten. Rustig nam hij haar hand aan, wierp met minachtend hoog opgeheven kin even een blik op haar klein onderkruipselige gestalte en nam haar vervolgens zonder enige teken van dwang mee naar het midden van de zaal, waar iedereen een beetje meer zicht op hen zou hebben. De muziekplaat begon niet direct met spelen, daar kwam eerst met dat oudbollige en licht beschadigde ding een hele sessie aan zacht geruis en gekraak aan vooraf. 'Geen touwen dit keer?' had ze het lef te vragen. Savador keek scherp op haar neer, bleef haar ook een klein stil moment waarschuwend aanstaren maar besteedde er verder niet veel aandacht aan. Hij vond het vervolgen van zijn uitleg nu even belangrijker dan haar brutaliteit. Nors nam hij zijn positie tegenover Wren aan, legde zijn rechterhand onder haar arm ongeveer op de plaats van haar schouderbladen en hief de hand waarin hij de hare nog vasthield op ter hoogte van zijn hoofd. 'De houding,' zette hij zijn uitleg bars voort zonder zijn blik van Wren los te scheuren. Uiteindelijk richtte hij zijn blik weer op de overige leerlingen. 'Afstand en positie is belangrijk. Ga niet te dicht op elkaar staan, maar zeker ook niet te ver van elkaar af. Het ligt bij iedereen anders hoe de dans het beste uitgevoerd kan worden. Zorg er in ieder geval voor dat je de ruimte en de souplesse hebt om je vrij te bewegen.' Hij draaide zijn hoofd weer terug naar Wren om ietwat afkeurend haar positie na te gaan, verlegde zijn hand bij haar schouderbladen even. 'Het plaatsen van de handen,' ging Savador over op het volgende onderdeel. 'De man legt zijn rechterhand vlak onder het linkerschouderblad van de vrouw, in de ander houdt hij de hand van de vrouw los vast ter hoogte van zijn oor. De vrouw legt haar linkerhand op de bovenarm van de man. Máraz.' In een nijdige beweging legde hij Wrens hand hoger op zijn bovenarm. Hij wist dat ze hem haatte en het was net zo goed wederzijds, maar ze moest er nu niet zo luchtig over zijn en wat soepeltjes worden in het meewerken. 'Tenslotte komen daar nog een paar aspecten waar op gelet moet worden bij; zowel man als vrouw kijken over de linkerschouder, de vrouw staat iets meer aan de rechterzijde van de heer, blijf minstens een paar centimeter afstand tussen schoenpunten houden. En kom hoe dan ook op tijd voor je partner!' Het laatste kwam er veel strenger uit dan de rest. 'Je kunt het beslist niet maken om hem of haar te laten wachten, bij Medusa. Goed..' Savador richtte zich weer tot Wren, verplaatste hier en daar zijn hand of been iets om zijn houding aan te passen. De muziekplaat liet opeens tussen al het geruis door een duidelijke eerste toon van het nummer doorkomen, ging toen weer even over op gekraak. Pas toen de naald van de grammofoonplaat die paar krasjes door was gekomen zetten meerdere tonen zich door tot het geruis verdween en het nummer zonder nog verdere onderbrekingen werd afgespeeld. Het was nu aan de leerlingen om te observeren. Kalmpjes bleef Savador wachten, zijn blik over Wrens linkerschouder en doodstil in zijn houding tot hij op de ritme van de muziek insprong en de eerste paar passen zette. 'Stap, stap, stap, draai,' hield hij het duidelijk boven de muziek voor de rest bij terwijl hij het met Wren in praktijk uitvoerde. 'En opnieuw.' Hij kwam even uit zijn positie om Wren terug mee te nemen naar het midden van de zaal en daar zijn houding weer aan te nemen. Juiste houding aannemen, nagaan of je onbewust niets verkeerds deed, kalm afwachten op de muziek en vervolgens inspringen op de juiste toon. 'Stap, stap, stap, draai - let op je voetenwerk, Màraz!' Na de draai staarde Savador haar even nijdig aan. Hij wilde nu al alles vlekkeloos hebben, want als hij zo direct zijn leerlingen op zou delen in paren en ze zelf hun kunsten moesten vertonen moesten ze het perfectionisme dat hij in het voorbeeld aan wilde tonen overnemen.

- Leutig balmuziekje van muziekplaat

; https://www.youtube.com/watch?v=hybuKshtx4A

Luca had nog wat gemompeld over zijn schoenen, maar daar had ze niet naar geluisterd. Ze had hem nog eerder geknuffeld omdat hij zo dapper schoenen aan had gedaan die niet in het voorschrift hoorden dat Savador voor ogen had, dan dat ze naar dat vage protest zou luisteren. Hij had immers zelf gezegd dat ze niet teveel naar hem moest luisteren, dus. Dat betekende zo ongeveer dat ze haar oren praktisch dichtstopte en alleen nog belangrijke woorden detecteerde. En geen van Luca's stotterende woorden had in haar gedachten die kwalificatie. Alleen als hij iets als 'Code Rood' of 'Savador komt op je af' geroepen had, dan had ze plots wel aandacht gehad. Maar dat laatste was dan ook totaal niet goed.
Dit was trouwens ook niet goed, ze moest als voorbeeldleerling dienen. Serieus. Had hij geen beter voorbeeld kunnen vinden? Eentje die bijvoorbeeld geen moord zou triggeren door hem aan te kijken? Want het kwam erop neer dat één van de twee zou eindigen met moordneigingen die iets meer naar voren kwamen dan gewoonlijk. Jammer dat ze niet genoeg kracht in haar armen had om hem te wurgen. Hij wel. Foutje. In ieder geval, ze had hier geen vertrouwen in. Maar ze moest naar voren komen en aangezien ze al besloten had dat ze dat ook zou gaan doen, liep ze nu naar voren, naar haar beste maatje. Ze keek nog even snel achterom naar Luca, die nu nogal alleenig achterbleef. Arme jongen, maar ze vertrouwde erop dat ze nog genoeg levend terug zou komen om ervoor te zorgen dat hij niet ontsnapte. Luca was meegekomen hiernaartoe en hij zou blijven ook.
Wat een belabberde kwaliteit had die platenspeler! Een hoop ruis en dergelijke, joepie. Deugde voor geen meter. Maar ze probeerde te blijven glimlachen en zich voor te stellen hoe het zou zijn om op zijn tenen te trappen. Daar kon ze wel om lachen, dus het werkte.
Moest haar arm uit de kom? Savador begon met de houding, trok haar arm omhoog tot aan zijn hoofd. Ze was klein, maar ze betwijfelde of de 'uitrek'techniek echt wat ging veranderen aan de centimeters die ze miste. Nou, ze deed haar best. Wren hield Savadors hand vast en legde haar hand maar op zijn arm omdat dat leek op een les die ze vaag vergeten was van zo lang geleden. Zijn stem werd een irritant gemurmel op de achtergrond, aangezien souplesse haar niets kon schelen. Zeker niet nu. Plaatsen van de handen. Hij kon maar beter de regels volgen, anders.. Ter hoogte van het oor! Had dat handboek van Saf geen rekening gehouden met de lengte van de partner? Hallo zeg! Ze had de wens om haar arm te behouden niet opgegeven. Hé, ze zat met haar arm op de bovenarm. Maar niet hoog genoeg. Wren hield zich in, draaide niet met haar ogen. Als hij dacht dat ze dit niet kon, dan zou ze nog harder proberen. Want ze kon het wel. Punt uit. Zelfs al zou ze twintig keer over haar voeten struikelen, ze moest en ze zou het kunnen gewoon om te bewijzen dat hij verkeerd zat met zijn gedoe. Een meer vastberaden blik in haar ogen, een gerechte rug en toch wat meer oor voor de woorden van Saf. Linkerschouder, check. Rechts.. check. Schoenpunten.. Jammer. Op tijd, ha, dat kon ze. Als ze geoefend had. Niet dat hij haar dat zou laten doen, maar whatever. Zij zou doen wat ze kon, alles om zijn fout te bewijzen. Oh, de muziek kwam! Het ding had de geest nog niet gegeven. Daar wilde zij best voor zorgen, hoor. Stap, stap, stap, draai. Wren hield haar blik eerst niet over zijn schouder gericht maar op zijn voeten, kon ze tenminste zien welke kant ze op moest. Anders had het ook weinig zin, hé. Opnieuw, goed. Uhm. Die kant op, stap stap oeps. Foutje hoor. Zij had haar voet naar voren gezet in plaats van naar achteren, wat erin resulteerde dat ze recht op de prachtig gepoetste herenschoen van Savador trapte. Kwam haar op een opmerking te staan. Wren hief haar hoofd in de lucht, arrogant eigenlijk, hield haar blik op een punt gericht ergens achter zijn schouder. Puh. Het ging nu al beter, ze kon de vier pasjes best goed onthouden. Ze was dan wel een kluns, maar zelfs drie stappen en een draai - zelfs háár kon dat lukken. Vandaar dat ze ook niet meer op zijn voeten stapte en beter mee bewoog naarmate ze het langer deed. Een kleine triomf voor kleine Wren.

Dance with the devil. She-devil wearing Prada's. Hij kon er beslist niet genoeg synoniemen voor bedenken, maar hij kon in ieder geval met zekerheid zeggen dat ze stuk op stuk berusten op hoe de situatie nu omschreven kon worden. Het zou immers ook niet echt spontaan gebeuren dat ze eens een normale dans van elkaar aannamen in plaats van elkaar de hersenpan in te slaan, letterlijk of figuurlijk. En Savador had er momenteel ook geen behoefte aan om Wren heel onopvallend een iets te hard zetje te geven, zodat ze klakkend op haar hakjes en met haar armpjes zwaaiend achteruit wankelde in de hoop niet gênant neer te kwakken. Statig als hij zich opstelde had hij de strijdbijl voor dit kleine momentje begraven en was hij teruggekropen in zijn strenge lerarenrol. Perfect - het moest perfect. Anders was het niet goed.
De ongetwijfeld ongemeende glimlach op haar gelaat resulteerde niet in een iets vriendelijke verandering in zijn gezicht; zijn bleke gelaat bleef nors en star, na het moeilijke gedoe met de schufterige tweeling absoluut geen behoefte meer aan grapjes. Men luisterde naar hem of men luisterde niet naar hem, en dat laatste viel vroeg of laat te bezuren. Ieder klein aspect en detailtje nagaand nam Savador zijn mannelijke houding aan, daarbij niet rekening houdend met Wrens korte lengte. Hij kon er weinig aan doen dat ze vroeger niet veel schuppen van haar ouders onder haar kont had gehad zodat ze tenminste nog een paar centimeter groter zou worden dan haar verwachte dwergenlengte. Trouwens, ze figureerde enkel als simpel en niet bepaald perfect voorbeeld, want hij kon geen elegantie bij haar herkennen. Plus het feit dat zijn danspartner op het officiele bal een mooie volgroeide vrouw zou zijn die hem op de avond zou willen vergezellen - hoopte hij. Hij had geen antwoord gegeven op de directe vraag van de brutale tweeling, maar het was waar dat hij nog niemand had. Al zou hij wel dolgraag willen met een lief iemand die hij al langer op het oog had.
Dansen - hij moest zijn aandacht bij het dansen houden. Wren leek zich er ook van te weerhouden om hem niet naar de haren te vliegen. Wauw. Even keek hij zuur op haar neer toen ze zelf het initiatief nam om een ruwe basishouding aan te nemen, hier en daar enkele foutjes die hem tot zijn grootste ergernis allemaal opvielen. Zijn slangachtige blik gleden weer terug naar haar gezicht om er met halfdicht geknepen ogen naar te staren. Hoezeer hij zich nu ook neutraal op mocht stellen voor haar, hij haatte haar nog steeds. Patent, de pasjes. Heel wat anders dan dat losse gehups op R&B en pop en al die andere vreemde muziekgenres die de jeugd en muzikale cultuur compleet had verpest. Bij Medusa, je ging toch niet als een aap drulpuddingbewegingen maken? Dat was toch geen kunnen. Ergens was Savador er verlicht over dat Wren naarmate zijn uitleg verderging beter hoor had aan zijn woorden. Het was toch wel van belang. Hij voelde er weinig voor om haar op te vangen bij een misstap. Hij rechtte zijn rug, zette zijn been iets opzij, hief zijn kin op. Muziek.
Stap, stap, stap, draai. Dat ging iedereen toch gemakkelijk af? Zo eenvoudig als het maar zijn kon. Ook in zijn demonstratie was te zien dat hij er geen enkele moeite mee leek te hebben. Wren kennelijk wel. 'Over mijn schouder kijken, Màraz,' corrigeerde hij haar houding fronsend terwijl hij ijzig over haar schouder de zaal inkeek. Hij wist dat zijn schoenen interessant waren, zorgvuldig glanzend gelakt en gepoetst als ze waren, maar het hoorde niet. Goed, toch een beetje lastig voor de vrouw wanneer de beurt aan haar was om op de passen van de man achteruit te stappen. Ene voet tussen de voeten van de man en de ander erachter of andersom? Savador plaatste zijn voeten op gevoel. Zijn dansen was geleidelijk, keurig maar ietwat stijfjes, alsof hij zelfs dan nog zijn strengheid erin wilde weerspiegelen. De eerste reeks aan danspassen ging goed. Misschien niet zo perfect als het zou moeten, maar het was goed. Op Wrens fout om op zijn schoenen te letten na. De tweede poging was heel wat minder te noemen. De eerste passen gingen vlot, soepel, bijna alsof ze al gewend aan elkaars manier van dansen begonnen te raken en elkaar konden aanvoelen. Voor een perfecte dans kon dat ook beslist niet ontbreken. Maar hij bracht haar over op de derde pas, rechtte zijn lichaam zichtbaar even uit reactie van de plotselinge pijn in zijn voet en wist nog net een klein kreuntje te onderdrukken. Haar snoezige hakje voelde waarschijnlijk de haat van diens draagster aan en had besloten zijn onschuldige schoen eens goed vast te pinnen aan de vloer. Op zijn schoen. Zijn keurig gepoetste en gelakte schoen, waar hij zijn adem over had verspreid, er met zijn mouw over had gewreven om vervolgens de glans weer iets te versterken met zijn adem. En ze was er verdomme op gaan staan. Abrupt bleef Savador stilstaan, totaal uit zijn ritme door dat lompe incident. De ietwat te vrolijke muziek voor het moment speelde gewoon door. Zijn slangachtige ogen staarden Wren verwijd en vol wrok aan, compleet met een diepe boze frons tussen zijn wenkbrauwen. Ergens ook diep verontwaardigd. Dat het haar lukte om zoiets simpels weer te vergallen voor de rest, Medusa. Stap, draai. Met een figuurlijk uitroepteken erachter, want hij maakte het ruwer en vlugger dan voorheen af en duwde Wren tenslotte zowat van zich vandaan. 'Vriendelijk bedankt voor je vreselijk spontane participatie, Màraz,' gooide hij de woorden er bijna snauwend uit. 'En veel succes toegewenst voor je partner, wat voor simpel jong dat ook mag zijn. Hij zal het nodig hebben.' Met een ruk draaide Savador zich om, besteedde verder geen aandacht meer aan Wren alsof ze er al niet meer stond en beende bozig op de grammofoon af om het ding met een venijnige klap tot stilte te manen. Zonder zijn blik op zijn leerlingen te laten rusten liep hij vervolgens met een hand tegen zijn heup in de richting van de andere kant van de zaal. 'Goed.' Hij maakte een halve draai in zijn pas om zijn gelaat tot de studenten te keren. 'Ik ga jullie nu opdelen in paren,' sprak hij luid terwijl hij de rij leerlingen passeerde. 'Dan is het aan jullie om de basis in de praktijk te brengen. Feilloos en gracieus!' Savador liep langs de leerlingen met half opgeheven hand om ieder meisje bij een jongen in te delen en ze tot paar te vormen, en andersom. 'Ventura en Kushina, Màraz en Mccain, Kuchiki en Kuchiki, Yamazaki en Myriad, Down - je kunt desnoods met mij oefenen of beurtelings bij een ander willekeurig paar - en jullie..' Hij somde de paren op terwijl hij het rijtje afging, daarbij nauwelijks opkijkend alsof hij van tevoren iedereen van gezicht en aanwezigheid gescand had, maar bleef met een uitdrukking van geringschatting pal stilstaan voor de roodharige tweeling, die vanaf zijn kant de laatsten waren.
'Jullie zijn driestig genoeg om nog eens even extra de zielige clown uit te hangen. Oefen maar met elkaar.' Zonder enige vorm van tegenspraak te verwachten beende Savador al vlotjes terug naar de grammofoonplaat. Wilden ze zonodig het jolige duo uithangen, dan kregen ze daar ook de dikke kans voor. Al dan wel op gênante wijze. 'En er wordt niet gewisseld!' schalde Savadors stem als toevoegende waarschuwing door de zaal. Fronsend wendde hij zich weer tot de platenspeler om de naald op de plaat te zetten en voorzichtig weer los te laten zodra het element begon te draaien. In een langzame beweging plaatste hij opnieuw een hand tegen zijn heup en keek streng de zaal in.
'In je houding,' kondigde hij algemeen aan dat ze zich gereed moesten maken. Een ogenblik later begon dezelfde muziek als bij het demonstratieve voorbeeld zich af te spelen en kon het oefenen in de gratie en de souplesse die hij zo graag wilde zien beginnen.

- Als ik iemand per ongeluk heb overgeslagen of er moet iets anders, stuur maar een PB en ik zal er aan denken @_@

Savador leek volledig door te draaien. Een paar onbekend klinkende woorden. Waarschijnlijk een shadraanse scheldtirade. De schoen werd met een ruk uit zijn hand getrokken en vloog met een gracieus boogje door de lucht. Met een luide klap kwam het ding op de grond terecht. Allen keek de man voor zich minzaam aan. Woedeaanvallen. Makkelijk te irriteren. Voor een hoofdmeester nou niet echt handig. En nu begon de man tegen hem te schreeuwen, spuugdruppels werden in hoog tempo op hem afgevuurd. En Allen bleef rusig staan wachten tot alle bekende dreigementen waren geroepen. Alle minpunten. Alle negatieve toekomstvoorspellingen. Gaap. Hij had ze al zo vaak gehoord. De woorden hadden hun betekenis verloren. Elk jaar, na elke onvoldoende kregen ze weer te horen dat het nooit goed zou komen. Dat ze zouden blijven zitten, voor galg en rad opgroeiden. Maar elk jaar kwam het weer goed. Hun cijfers stegen in de laatste periode wonderbaarlijk. Met hakken over de sloot, zessen en enkele zeventjes. Maar toch door naar het volgende jaar. En zo zou het als het aan Allen lag ook blijven gaan. Hij deed alleen het hoognodige voor zijn vakken. Studeren, boeken lezen, begrippen leren. Nutteloos en zo ontzettend saai. Na de woedende preek schuifelde de man weg. Zag er vermoeid uit. Hand op het hart. Was die man ziek, zou hij een hartaanval krijgen? Allen wist het niet, stond op het punt de man nog eens extra op te jutten. Maar Charlie trok hem mee naar de kant. Kalmpjes haalde hij een zakdoek uit zijn zak en begon de spuugspettertjes weg te vegen uit zijn gezicht. Het bruinharige meisje was weggedanst. Wilde waarschijnlijk niet met deze herrieschoppers geassocieerd worden. Hield zich braaf voor de machtige man. Die nu een lange, saaie opsomming begon van allerlei belangrijke eigenschappen die zeker nodig waren voor het traditionele dansen. De man kwam bij hen aan en siste een enkel woord. Allen keek hem geamuseerd aan, was nog niet vergeten hoe die zo even had staan schreeuwen. Hoe de hoofdmeester eruit had gezien alsof hij er zo bij neer kon vallen. ''Stijl.'' Nadrukkelijk klonk het door de ruimte en weg was de slang alweer. Nog voor hij een reactie had kunnen geven was de kans al voorbij. Hij raapte nonchalant zijn schoen op en gleed met zijn voet in de gymp. Hij boog voorover terwijl de speech over overhemden en schoenen voorging. Hij haalde zijn hand over de andere, nog bemodderde schoen en de modder verdween met een kleine lichtflits. Dat had hij ook kunnen doen toen Savador het vroeg, maar het was gewoon veel te leuk geweest. Een onbeleefd verzoek was voor hem een uitnodiging om de ander tot het uiterste te drijven. En nu, bij het dansgedeelte, had hij daar toch echt schoenen voor nodig. Stevig strikte hij de schoen vast en kwam weer overeind. Het vuil was verdwenen, maar het bleven uitermate nonchalante schoenen. Zeker niet in staat om te glimmen als spiegels. Het blauwharige meisje werd naar voren geroepen. Ze leek er niet echt blij mee dat ze als voorbeeld mocht dienen. Nog een hoop gezeur, waar Allen maar met een half oor naar luisterde. Hij ving flarden van zinnen op, over de houding van de man. De houding van de vrouw. Zelfs nog iets overbodigs over te laat komen en je partner laten wachten. Hij was dan wel onbeschaafd, in de ogen van de hoofdmeester dan, maar hij zou zijn date nooit zomaar laten wachten. Als ze interessant was dan. De muziek begon nu echt te spelen en Allen keek hoe Wren over de dansvloer werd geleid. 'Stap, stap, stap, draai,' werd boven de muziek uit gezegd. De muziek was afgelopen, Savador liep nog wat te vitten tegen het meisje. En toen het o zo gevreesde moment. Ze zouden het voorbeeld in de praktijk moeten brengen. En ja hoor. O zo voorspelbaar. Savador, de simpele ziel, dacht wel eens eventjes wraak te kunnen nemen door hen samen in te delen.
'Jullie zijn driestig genoeg om nog eens even extra de zielige clown uit te hangen. Oefen maar met elkaar.' Allen grinnikte vrolijk en keek naar zijn broer. ''Wat zeg je ervan? Zullen we eens even gaan stappen en stappen en draaien? Laten zien dat clowns ook kunnen dansen?'' Hij grijnsde loom. Als de man dacht hen zo makkelijk gek te kunnen maken had hij het mis. Dan had hij ze onderschat. En met deze laffe actie had hij Allen nog meer geprikkeld om de les te verstoren. Als dat al mogelijk was. Hij zou nu alles doen om de hoofdmeester te irriteren. Al zou hij er andere leerlingen voor moeten lastigvallen. Zijn hekel aan de man was klein begonnen. Al bij de eerste ontmoeting was gebleken dat het niet echt boterde tussen hen. De man had zo weinig humor, die zou een grap nog niet herkennen als het in combinatie met fel verlichte neonborden met uitleg voor zijn neus ronddanste. En in deze les, door de schoen tegen de muur te gooien was de haat, het vijandschap bezegeld. Het was net zoiets als ridders vroeger deden. Een handschoen naar de ander gooien om die uit te dagen voor een duel. En als de handschoen, hier dus de schoen, werd opgeraapt. Dan was het kwestie van challenge accepted en wachten op de winnaar. 'En er wordt niet gewisseld!' schalde er nog achter aan. ''Goed, we zitten dus met elkaar opgescheept, broertjelief.'' zei Allen met een minzaam lachje. Zijn blik maakte vrij duidelijk dat hij op wraak uit was. Nou, niet echt wraak. Eerder een manier om te laten zien dat ze niet geraakt werden door deze suffe kleuterspelletjes. En dat ze met hun plagerijen ver boven hem stonden. Zich nooit in een hoekje zouden laten drijven.
'In je houding,' klonk het luid. ''Leid jij of ik?'' vroeg Allen grinnikend. ''Wie is de vrouw van ons twee? En wie is de mannelijke, zielige, driestige clown?'' Hij herhaalde de woorden die Savador had gebruikt om hen aan te duiden met een brede lach. Hij vond het wel amusant. Dat ze nu al een speciale aanspreekvorm hadden verworven. Ach, het was zo slecht nog niet. Je zou ook vuurtoren of vlammenwerper kunnen gebruiken. Daardoor zouden Allen en Charlie alleen maar meer getriggerd worden om irritatie te veroorzaken. Wie er zou leiden en hun rampenkoers zou bepalen? Het maakte toch niet uit. Ze zouden er geen van tweeën iets van bakken. Behalve nieuwe irritatie bij de leraar en de serieuze leerlingen. Die zouden een botsing niet kunnen waarderen. En met hun totale gebrek aan ervaring of kennis zou dat onvermijdelijk zijn. Zelfs als ze het konden zouden ze nog expres falen. Want wat was er nou leuk aan ronddansen op saaie muziek? Dan kon je beter leven in de brouwerij brengen en een beetje tegen de stroming ingaan. De gevestigde orde omver schoppen.

Ze deed haar best, eerlijk waar. Het voelde wat onwennig, maar ze deed het. Ze probeerde. Kon zij er wat aan doen dat ze niet in één en al perfectie over de dansvloer zweefde, alsof ze al jaren danste? Ze was zestien, dan was het niet gezond als je danste als een volleerde ballerina. Behalve als je hele leven eraan opofferde, wat zij overduidelijk niet gedaan had. Drie stappen en een draai, het klonk zo gemakkelijk. Maar als je echt met iemand moest dansen, die bovendien de intentie had óf je armen uit de kom te rukken óf je voor gek te zetten, dan was het toch knap lastig. Wren was allang blij dat ze niet met haar kont op de koude vloer eindigde, danku vriendelijk. Ze negeerde zijn hatelijke opmerking over schouders en bleef naar haar voeten kijken, tot ze het wat beter doorhad. Puh, hij kon het krijgen. Wat haar betrof sleepte hij haar de hele dansvloer over; zij bepaalde zelf wanneer ze over zijn schouder ging kijken. Hoewel die schouder honderd keer leuker was dan zijn gezicht. Trouwens, alsof hij het zo goed deed. Ja, veel beter dan haar, maar ze wilde wedden dat er nog tal van fouten inzaten. Dat wilde ze gewoon geloven, of het nu zo was of niet. Dus het zou maar beter zo zijn, anders zou de jury van X-factor eens wat meemaken. Ze probeerde enigszins vriendelijk te kijken om er niet te moordlustig uit te zien, maar het lukte niet echt. Ze zag eruit.. alsof ze op een citroen moest bijten en al van tevoren wist dat ze het niet leuk ging vinden. Zijn gezicht was anders ook niet het charmanste; het leek wel of beiden verwachtten dat de ander plots een mes tevoorschijn ging halen of iets anders zou doen wat gewoon niet goed af kon lopen. Hé, zij had geen keukengerei meegenomen.
Al bleken haar hakken genoeg te zijn voor een finale suprème. Eigenlijk had ze moeten zeggen dat ze het expres gedaan had, maar ze schrok duidelijk op uit haar concentratie toen ze naar voren stapte in plaats van naar achteren. Ja, wie had de TomTom dan uitgezet? Ze was dan een vrouw, maar richting bepalen en onthouden wat je moest doen was iets teveel gemultitask. Het was dat ze geen hand voor haar mond kon slaan, anders had ze het misschien wel gedaan. Haar ogen waren wel enigszins verwijd; je schrok echt als je geconcentreerd naar de muur staarde en als je danspartner ineens ophield met bewegen. Meestal betekende dat niets goeds, net zoals het gevoel dat je iets aan je hak spietste. Haar blik gleed naar beneden, weg van het boze, met haat gevulde gezicht. Oh. Haar voet stond inderdaad recht op die van Savador. Beetje jammer. Ze keek weer terug, maar haar geschrokken uitdrukking verdween bijna spontaan toen ze zijn furieuze kop zag. Nu trok zij een verontwaardigd gezicht, dat een en al uitstraalde; alsof dit míjn schuld is? Ze was dus echt no way van plan de schuld op zich te nemen, moest hij haar maar niet meeslepen alsof ze alles moest kunnen! Hij vond haar zelf incompetent, lekker dan! Het werd bijna een stare-down, voordat Savador haar wegduwde en haar op de meest sarcastisch mogelijke wijze bedankte voor haar medewerking. 'Graag gedaan,' snauwde Wren, terwijl ze in een arrogant gebaar haar haren naar achteren wierp om de 'graag' met meer dan haar stem te ondersteunen. Succes voor je partner? Nou ja zeg! Wren had het idee dat er wel rookwolkjes uit haar op konden stijgen nu, verdomme, wat haatte ze die man. 'En veel succes met de úwe,' antwoordde ze op zijn denigrerende woorden. 'Met zoeken, dan,' voegde ze er giftig aan toe. Savador was naar de grammafoonplaat gelopen, liet het ding ophouden met het spelen van dat ziekelijke melodietje. Fijn, nog een muziekje waar ze een trauma aan had en wat ze niet meer kon luisteren. Niet dat ze überhaupt naar klassieke muziek luisterde, maar whatever. Ze was gepikeerd en ze had alle tijd om dat te laten blijken. Ze sloeg haar armen koppig over elkaar en beende terug naar Luca, Savador volkomen negerend toen ze vlak voor hem langsliep. Zak. Máraz en McCain? Wie was McCain? Misschien moest ze zich in achternamen gaan verdiepen in plaats van voornamen.. Wren fronste naar Luca, was er met haar hoofd niet helemaal bij vanwege het gedoe van net. Stomme man, als er iemand was wiens nek ze om zou willen draaien.. Als er ooit nog een wereldvrededag kwam, moest zij zorgen dat ze bij Savador uit de buurt bleef, anders was die hele dag voor niets in het leven geroepen. Ze stootte Luca aan. 'Ben jij McCain?' vroeg ze zachtjes. Toch even checken. Nou ja, ze ging hoe dan ook met Luca dansen, puh. Dan wisselde ze in ieder geval niet meer. Haar gezicht straalde nog steeds uit dat ze zich meer dan pissig voelde. Verdorie, heel haar humeur naar de knoppen door één slechte aanvaring. Ging lekker vandaag. 'In die houding dan maar,' verzuchtte Wren, haalde haar schouders op naar Luca.

Er gebeurde veel, heel veel om hem heen. Zojuist stond hij nog tegen de muur geleund, probeerde zich af te sluiten van iedereen ondanks dat hij er nu heel normaal uit moest zien. Misschien wel met blond haar, bruin haar, of zou iemand hem zien met het zwarte haar dat hij altijd al gehad had? En welke kleur ogen zou hij hebben? Misschien was hij ook wel kleiner dan hij leek te zijn en liep hij rechter dan anders. Zou hij een bleke huid hebben, minder ingevallen wangen? Was er een kans dat iemand hem zou zien zoals hij geweest was? Hij probeerde er niet teveel aan te denken terwijl hij tegen de muur geleund stond, negeerde de stemmen om hem heen, het geluid van vele voetstappen op de vloer, negeerde het licht van de lampen die nogal kil op hem overkwamen. Alsof ze zijn geheim aan het licht wilden brengen. Hij vertrouwde de Nogen Lux nog niet helemaal, durfde het niet. Het was al zo'n grote stap geweest om uit die kerkers te komen, om tussen iedereen door te lopen zonder dat ze probeerden onder zijn capuchon te kijken. Niet dat dat nu al te interessant was, maar hij zou sommige mensen nooit begrijpen.
Hij moest snel opkijken toen mensen begonnen te lopen en realiseerde zich dat ze aan de kant moesten gaan staan. Snel voegde hij zich bij de rest, kwam naast het blonde meisje te staan dat met die jongen had staan praten, al had hij geen flauw idee wie ze waren. Maakte het veel uit? In ieder geval, het voorbeeld begon. Een blauwharig meisje met de hoofdmeester, sinds wanneer was het killing time? Hij besloot er niet teveel woorden aan vuil te maken; het ging immers overduidelijk mis. Op een gegeven moment bleven de personen op elkaar vitten zonder al te goede reden. Hmm. Negeren dan maar. Hij probeerde zich op te sluiten in zijn eigen wereldje, alles buiten te sluiten. Dansen kon hij al, op zich. Alle zichzelf waarderende Shakespearianen konden een paar fatsoenlijke danspasjes; in tegenstelling tot dat blauwharige meisje, die er niets van bakte. Zag er ook niet uit alsof ze dat soort boeken las, net zoals die tweeling. Als die ooit een boek hadden aangeraakt wilde hij wel eens weten of het meer dan twintig pagina's gehad had. Na een incident was het voorbeeld ook weer afgelopen en werden ze in paren opgedeeld. Kushina? Wie was Kushina? Hij kende niemand hier bij naam, laat staan achternaam! Een beetje wanhopig keek hij om zich heen, probeerde te zien wie er op de naam gereageerd had. Proberen bij het meisje naast hem dan maar? Zij liep nog niet weg met iemand anders.. Beleefd boog hij naar haar, kwam weer overeind. 'Excuseer,' sprak hij beleefd. 'Luistert u misschien naar de naam Kushina?' God, ging hij weer netjes doen, kwam helemaal door de zenuwen zo. Sloeg hij ook weer een goed figuur.

Haar ogen volgden het dansen belangstellend, kon het niet helpen. Ze was een danseres, dat zat gewoon in haar. Weliswaar ballet, maar een dans bleef een dans. Het samenspelen van twee lichamen, twee mensen die samen de meest gracieuze bewegingen konden maken. Daar ging het om. Haar hersenen sloegen de etiquette en gebruiken - over schouders kijken, wat een rotregel - keurig op in haar achterhoofd, terwijl ze zich zonder twijfel op het voetenwerk richtte. Op haar plaats probeerde ze half mee te doen, om de bewegingen te voelen, maar het ging een stuk moeilijker dan ze in principe verwacht had. Ze moest niet soepel en sterk zijn, alleen elegant voor deze dans. Haar ballet kwam alleen handig van pas bij het ritme en de draaien, maar verder leek dit voor haar compleet nieuw. Ze focuste zich op iedere opmerking van Savador, wilde dit goed doen. Nezumi laten zien dat ze er beter in was, dat was haar doel. Wist zij veel dat hij het al kon. Na de instructie, die van Azure wel drie keer zo lang had mogen duren, begon Savador op te delen in paren. Ventura was de jongen met het grijze haar, Kushina de blondine naast Nezumi. Ghah. Ergens was ze blij dat dat meisje niet met Nezumi mocht dansen. Waarom wist ze niet, en het gevoel bleef een beetje hangen. Raar. Máraz en McCain waren de blonde jongen en Wren, kon ze opmaken uit de reactie, en de twee Kuchiki's waren overduidelijk de zwartharige broer en zus. Yamaziki en Myriad, dat waren zij en Nezumi, en Down was Elveria, dacht ze. Ho. Wacht. Stop. Dit klopte niet. Zíj en Nezumi? Dit kon hij niet menen. Hij kon gewoon niet- Het was niet mogelijk dat hij- Niet ruilen, vervolgde hij zijn verhaal. Haar opgetogen blik maakte plaats voor een doodsblik. 'Nou,' siste ze tegen Nezumi, nadat Savador de tweeling met elkaar had gezet. 'Liever een van hen dan jíj.' Zonder op reactie te wachten liep ze de zaal wat verder in, naar open ruimte. Met balletpasjes, half dansend. 'Kom je nog, of moet ik je gaan halen?' Ze was ongeduldig, wilde dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. En flink op Nezumi's tenen trappen, om eerlijk te zijn.

Meh. Boze Az is boos.

Elveria had het heet, plotseling ze wist niet hoe. En ze voelde zich ookal niet lekker vandaag, wat had ze toch. Ze haalde even diep adem, sloot haar ogen en liet het zwarte even overmannen. Savador was al begonnen met de les, en ze hoorde zijn sissende stem door haar gdachtes. Geschuifel leek ineens veel harder, stemmen, het draaide even, weer een diepe ademstoot, haar huid was warm, wat had ze toch. ze zuchtte, ze keek hoe Master savador een demonstratie deed, en ze moest moeilijk haar lach inhoude, oud of niet, hij kon wel goed dansen. Ze luisterde alleen, maar weer sloot ze haar ogen, haar masker leek te smelten door alle hitte die ze bij zich droeg. Ze zuchtte, Allen en Charlie moesten weer eens spottne met de Master, en ze voelde hoe een haat tegen hen aanwakkerde, die ze nooit had gehad. Ze hoorde dat ene vreselijke woord,paren, ze schrok op, ze kende bijna niemand hier, en ze had even geen zin in overenthousiaste mensen die op je tenen gingen staan zonder pardon. Ze werden opgenoemd.''Ventura en Kushina, Màraz en Mccain, Kuchiki en Kuchiki, Yamazaki en Myriad, Down - je kunt desnoods met mij oefenen of beurtelings bij een ander willekeurig paar - en jullie..'' Ho wacht! Elveria veerde op uit haar stoel, ze had het ineens niet warm meer, haar misselijkheid was weg, haar masker vervaagde en maakte plaats voor wat er achter zat, alles leek ineens in slow-motion te gaan, de stemmen dempte weg. ZIJ en MASTER SAVADOR?! Dat werd een ramp, waarom moest zij nu weer met hem? Alles leek weer normaal te gaan, Savdor tierde op Allen en Charlie, en de parne werden gevormd, er werd niet geruild, fijn was dat. Haar gezicht vormde weer een masker, een masker van luchtigheid. ze haalde haar schouders op.''Ik ga wel eerst even met u Master Savador,'' Sprak ze. en ze stond op, de misselijkheid was erger dan tevoren, ze hield stand. Ze wankelde even, en keek even hoe de zwarte bolletjes verdwenen voor haar zicht. Ze haalde diep adem en stapte toen naar Master Savador toe.

Máraz had weer lekker de hele sfeer verpest met haar onhandige fout. De voorbeelddans die in eerste instantie zo doodserieus oogde kreeg een lomp staartje, zodat Savador het wel genoeg vond. Drie stappen en een draai. Bij Medusa. Drie stappen en een simpele draai! En hem dan nog een brutale blik toewierpen die afstraalde dat het absoluut niet haar fout was. Ach, natuurlijk niet. Die voet kwam zomaar vanuit het niets. Hij had haar ook nooit moeten kiezen.
'Graag gedaan,' viel het blauwharige secreet in een nijdige snauw terug. 'En veel succes met de úwe. Met zoeken, dan.' Savador, die het negeerde en Wren in haar razende bui op de dansvloer achterliet voor wat ze was om zich weer tot de grammofoonplaat te richten, stond abrupt stil om het rebelse kind nog een dodelijke blik over zijn schouder toe te werpen. Na een paar seconden een hatelijke staarsessie te hebben gehouden liep hij weer verder. Wacht maar - als het Rozenbal uiteindelijk aanbrak en iedereen met zijn of haar partner de rijkelijk versierde zaal waar het allemaal te doen was zou betreden - wacht maar af met wat voor prachtige jongedame hij aan zijn zijde binnen kwam geschreden. Al moest hij dat laatste nog even snel proberen te regelen.
Hij vond de uitleg over het basisgedeelte er nu wel opzitten en schakelde vreugdeloos over op het in het praktijk brengen van de basis door iedereen in paren op te delen. De rode vuurtorens bij elkaar, blauwharige trien bij die blonde jeanette, het klassenoudje van Goorvoets klas bij samoeraicoupe, William bij een ander blond geval, en perfect couple a la incest. Het leerlingenaantal was niet precies in paren te verdelen, waardoor een meisje eenzaam achterbleef en eventueel met hem kon oefenen. Al hoopte hij van niet en wilde hij liever even lui aan de kant toekijken hoe simpele zielen het er vanaf brachten.
'Ik ga wel eerst even met u Master Savador,' besloot Down oprecht. Mieters. Savador stond wat met de grammofoon te klooien toen Elveria op hem afliep om een oefendans met hem te starten. Hij slaagde er uiteindelijk in het oude ding hetzelfde muziekje af te laten spelen met een tweede dreun van zijn vuist. In nonchalante houding draaide hij zich naar Elveria toe en staarde even nors op het meisje neer, maar zodra de grammofoon de kleine sessie aan geruis en gekraak door de zaal liet klinken zette hij zijn benen iets uit elkaar en spreidde hij zijn armen wat. 'Houding,' gaf Savador haar een niet al te inhoudelijke constructie dat ze voor de oefening eerst zelf een poging moest doen om hem op de juiste manier vast te pakken.

Hij keek gewoon toe naar het hele gebeuren. Er was niet echt iets anders dat hij kon doen. Misschien pissig staren naar de man, maar dat was niets voor hem. Dus ging hij maar weer zielig toekijken, zoals alleen hij dat kon. Het was duidelijk dat de twee elkaar al kenden, en dan op een negatieve manier. Dus niet de beste vrienden. Hij wist dat het meisje een houding had die niet getolereerd zou worden door mensen met meer zelfvertrouwen dan hij. Die zouden er vast wat op aan te merken hebben, het gevoel hebben dat ze er gewoon naar vroeg om in de problemen te komen. Hij had het niet in zich om er iets van de zeggen. Wren was gewoon wie ze was, en wie was hij om daar iets op aan te merken; haar karakter.
Het eindigde natuurlijk met Wren die… Nou voor zover hij het kon zien; ze stapte gewoon heel ‘professioneel’ op meneer zijn schoen. En het was duidelijk dat deze hier niet bij mee was, maar hij nam het de man ook niet kwalijk. Hij zou waarschijnlijk ook zo doen als alles en iedereen hem tegen zat te werken. Hij knipperde met zijn ogen, keek op. Paren? Dus hij mocht niet zelf kiezen? Maar dat betekende dat de kans dat hij met een wildvreemd persoon moest dansen ontzettend groot. Dat zou hij nooit overleven. En wat als deze nou eens groter dan hem zou zijn? Dat zou gewoon heel vreemd zijn.
Hij werd aangestoten, keek met een ruk op. Wren. ‘Ja, mijn achternaam is McCain,’ bracht hij met een hese stem uit, ‘Maakt dat jou dan tot Máraz?’ Hij hoopte natuurlijk dat het antwoord ja zou zijn, wist dit ook vrijwel zeker. Anders zou ze het niet hebben gevraagd, toch? Houding. Wat was die houding ook al weer? Hij dacht eventjes na, herinnerde hem toen weer en keek haar aan. ‘O-Oké,’ wist hij zachtjes over zijn lippen te krijgen. Hij draaide zich volledig naar haar toe, reikte haar een hand toe. Ze zou vast wel weten waarom. Hij aarzelde echter met zijn andere hand. Hij had nog nooit in zijn hele leven dit soort dingen gedaan, en het trok hem gewoon in verlegenheid. ‘Beloof me, voordat ik verder ga met dat houding gedoe, dat je… Dat je me niet gaat bijten.’ Hij keek haar aan, ietwat ernstig. Maar Wren kennende zou die altijd wel een opmerking klaar hebben, en misschien zou zo'n opmerking ervoor zorgen dat hij zich toch bedacht en weg zou gaan. En dat moesten we ook niet hebben.

Zijn oren bleven echt tuten. Waarom moest die man nu zo nodig naast hem gaan beginnen te schreeuwen? Had hij niet gewoon kunnen wachten totdat hij en zijn broer op een geschikte afstand waren? Met een glimlach op zijn gezicht keek Charlie toe hoe Savador en het blauwharige meisje meisje over de dansvloer zwierden. Op een gegeven moment stopten ze allebei met dansen en begon de hoofdmeester tegen het meisje te snauwen omdat ze blijkbaar op zijn voet was geen staan. Alsjeblieft, zo erg was dat toch ook weer niet? 'En veel succes met de úwe... Met zoeken, dan,' Oe, die was goed, moest hij onthouden. Wie wilde er ook met zo'n man als hij Valentijn vieren? Ah, hij ging beginnen met iedereen in paren in te delen. Veel aandacht besteedde Charlie niet aan dat hele gebeuren, zou het wel weten als zijn naam genoemd werd. 'Jullie zijn driestig genoeg om nog eens even extra de zielige clown uit te hangen. Oefen maar met elkaar.' Met twinkelende ogen keek hij op naar Savador die recht voor hun neus stond. Ok, nu vroeg hij er toch zelf om, daar moest je hem toch gelijk in geven. ''Wat zeg je ervan? Zullen we eens even gaan stappen en stappen en draaien? Laten zien dat clowns ook kunnen dansen?'' Zijn mondhoeken krulden om in een brede grijns en hij knikte. Eens kijken hoeveel keer ze tegen de hoofdmeester zouden kunnen aanlopen, waarschijnlijk wel meer dan een keer. 'En er wordt niet gewisseld!' Dus ze zaten de gehele les met elkaar opgescheept, werd nog leuk. ''Leid jij of ik? Wie is de vrouw van ons twee? En wie is de mannelijke, zielige, driestige clown?'' Even hield Charlie zijn hoofd schuin om na te denken. Aan de ene kant is leiden wel redelijk moeilijk, moest je meer doen, maar aan de andere kant was een vrouw spelen ook niet echt zijn ding. De beslissing was al snel genomen. "Ik leid, jij volgt." Grijnzend ging hij in de juiste houding staan. Stap, stap, stap, draai: zo moeilijk was dat toch niet? Tenzij je een van hen was natuurlijk. Ze hadden nog nooit moeite gedaan om te leren dansen, waarom zouden ze ook? Blijkbaar moest je op dat bal dus kunnen dansen, eigenlijk redelijk idioot als je wist dat meer dan de helft van de leerlingen niet eens konden dansen. Het puntje van zijn tong piepte uit concentratie naar buiten en begon te leiden. Stap, stap, stap, draai.

Meh

Vuile vent. Waarom had hij haar ook moeten vragen? Hij had er gif op in kunnen nemen dat het mis zou gaan! En ja, dan was het weer haar schuld! Niet dus, echt niet, dat ging ze gewoon no way toegeven. Het was wel een foutje geweest, maar dan moest hij maar niet zo snel gaan, hoor. Eigen schuld, dikke bult, of hoe ging dat lompe spreekwoord. Wren gaf de stare-down pas op toen Savador interesse in haar verloor en naar de platenspeler keek, ze liep met kordate passen terug naar de kant, het hoofd geheven. Goed, paren. Gosh, als ze nu bij de een of andere gast moest zou die eens wat beleven.. niemand durfde nu meer met haar. Daarom checkte ze maar snel of Luca nu eigenlijk wel McCain heette. Gelukkig was hij dan ook, anders had ze even niet geweten wat ze moest doen. Een klopjacht starten naar de zogeheten McCain en erachter komen dat hij niet bestond omdat Savador haar zat te sarren? Nee, dan ging ze sowieso wel met Luca dansen, jammer dan voor de overgeblevene. Maar die moest nu zelf met Savador dansen, nou, ze wenste haar succes. Op Luca's vraag knikte ze, alsof Savador haar achternaam net nog niet genoeg geroepen had. 'Hoorde je onze geliefde hoofdmeester mijn naam niet door de zaal schreeuwen?' vroeg ze, half-sarcastisch. Luca was echt niet aan het opletten geweest, waarschijnlijk. Hij stotterde een 'oké', maar Wren stond alweer klaar, had het net toch geleerd. Hand bij je oor - gelukkig was Luca niet zo enorm groot - en hand op bovenarm. He, er kwam een vraag? Wren trok een wenkbrauw op en keek Luca aan, alsof ze zonder woorden duidelijk wilde maken dat hij nu maar ging dansen ook. Beloof me, dat kon nooit goed beginnen, van dat soort zinnen hield ze niet. Het betekende namelijk dat mensen er niet van uit gingen dat je je er vanzelfsprekend aan zou houden en dat ze het dus apart moesten vragen. Nu had hij wel haar aandacht, dat was positiever. Om hem niet te.. te wat? Te bijten? Zag ze er zo moordlustig uit? Ja, oké, maar ook nu? 'Bijten?' Wrens gezicht kreeg voor het eerst een echte lach erop, ze vond het zo'n belachelijk idee. 'Kan ik niet beloven..' zei ze, bracht haar hoofd dichter naar hem toe en wachtte even met bewegen, alsof ze echt ging bijten. Toen blies ze ineens in zijn oor, ging weer achteruit. 'Tuurlijk niet, sul,' grinnikte ze. Sul, zo kon ze hem wel noemen, Luca werd er niet al te boos om. 'Wat denk je wel niet van me? Nou hop, in die vage houding. De muziek draait al.'

Het was best lachwekkend om het blauwharige meisje genaamd Wren te zien dansen met Master Savador. Het verschil in lengte maakte het al komisch. Zij was minstens drie koppen kleiner dan de hoofdmeester en als hij nog ietsje ruwer met haar was omgegaan had hij zo haar arm uit de kom kunnen trekken. Waarschijnlijk zouden haar kleinere pasjes Savador's grote passen niet kunnen volgen, tenzij hij daar rekening mee zou houden. Hun blikken waren geïrriteerd, haast moordlustig en als blikken konden doden, hadden ze nu allebei morsdood op de vloer gelegen. Het viel te vergelijken met de dodelijke blikken van Azure, al waren die meer opwindend dan beangstigend.
Hij volgde de twee dansers met zijn ogen terwijl ze de zaal rond gingen, merkte dat Wren niet over Savador's linkerschouder keek maar eerder naar haar voeten. Dat was geen wonder, Nezumi had dat immers zelf ook gedaan tot hij het volledig onder de knie was. Het was normaal, bovendien volgde niemand echt de regels meer in de praktijk. De ruimte tussen twee personen werd al snel verkort, blikken kruisten elkaar en staarden elkaar langdurig aan, armen begonnen te zakken. Eerder een professional zou zich aan al die regels kunnen houden want Nezumi moest toegeven dat ook hij de algemene dansregels van Scherzo di grazia aan zijn laars lapte.
Al snel ging het verkeerd, precies zoals Nezumi verwacht had. Het was namelijk een ongelukje wat veel voorkwam wanneer je niet oplette waar je stapte - vandaar ook de reden dat mensen vaak naar hun voeten keken - en dat doorbrak de doodserieuze sfeer van de dans. Nezumi kon het niet laten om te grijnzen toen haar hak op Savador's glanzende schoen belandde, er waarschijnlijk een gat in geboord zou hebben als ze wat ruwer was gaan staan. Zijn gezicht vertrok als een pruim en Nezumi kon zijn lachen maar net inhouden, net zoals de helft van de klas hier. Hij wist ergens al dat dit mis zou gaan maar als hij kon, had hij allang een duim opgestoken naar Wren ook al had ze het bewust of onbewust gedaan. Het was en bleef een geniale actie.
Nu begon Master Savador de namen op te noemen. Ventura was de witharige jongen die zich een beetje afgezonderd had, daarmee niet erg opviel en Kushina... Die wist hij zo niet. Zolang het maar niet het blonde meisje naast hem was want die wou hij niet verliezen aan een ander. McCain en Màraz. Wren dus en McCain moest de blonde jongen met het hoedje zijn, die hij ergens wel stijlvol vond. Daarna Kuchiki en Kuchiki. Het zwartharige meisje met de jongen die witte plukken in zijn haar had. Yamazaki en Myriad. Myriad... Wacht, Myriad? Hij bedoelde toch niet díe Myriad? Was er geen andere Myriad hier, naast Azure? Geen persoon die dezelfde achternaam deelde of iets dergelijks? Geen familielid?
Nee, uit de andere namen bleek dat er geen tweede Myriad was... Savador had het goed weten te regelen, had hem partners gemaakt met de persoon die hij het meest verachtte. Uitgerekend haar! God, kon het nog erger? Eerst liep hij nog te balen dat ze er was, toen bedacht hij zich dat er wellicht een grote kans was dat hij niet met haar hoefde te dansen en nu... Verdomme.
Azure's stem leek voor Nezumi het geluid van nagels die over een bord krasten te zijn. Hij wierp haar een dodelijke blik, ging haar op zijn dooie gemakje achterna en ging tegenover haar staan. 'Savador heeft het goed weten te regelen, zeg.' siste hij geërgerd.

Charlie dacht even na met een schuin hoofd. Allen wachtte ongeduldig af. Ze moesten snel beginnen, dan hadden ze des te meer tijd om de hoofdmeester irriteren. "Ik leid, jij volgt." Hij knikte, lachte spottend. ''Dacht ik al. Doe je best, lieve man, ik zal je volgen tot het einde van de wereld.'' zei hij bloedserieus. Alsof hij echt van plan was zijn uiterste best te doen. Zijn lome,plagerige lach verpeste het beeld weer. Hij pakte zijn broer vast. Niet precies de juiste positie van zijn handen, maar wat boeide dat nou. Zulke kleine details. Hij had niet echt goed opgelet bij het theoretische gezeur van Master Savador. En aangezien hij verder ook geen enkele ervaring had met klassieke dansen, al helemaal niet als ''vrouw'', werd het dan erg lastig om het goed te doen. Hij keek even naar een ander paar en verschoof met een spottend lachje zijn hand een stukje. Nog steeds erg slordig, helemaal niet kloppend. Maar hier moesten ze het maar mee doen. ''Let's go'' zei Allen toen de muziek begon. Charlie trok hem een stukje mee, Allen begon zorgvuldig te stappen en draaien. Nou ja, zorgvuldig. Ze liepen uit het ritme, zijn draai kwam steeds net een fractie van een seconde te laat. Af en toe moest hij een extra stap nemen omdat ze niet gelijk op gingen met de anderen. En dat was pas het begin. De eerste minuut. Zijn broer was volkomen geconcentreerd bezig met hun danservaring. Hij kneep even zachtjes in diens schouder en stapte geheel per ongeluk op de voet van zijn broer om de aandacht te trekken. ''Volgende bestemming: Die twee leuke incestpartners'' zei hij zachtjes en hij knikte in de richting van Yazuki en Zephyr. De twee irriteerden hem. Met hun doodserieuze gezichten. gesloten houding. Met zo'n uitstraling alsof ze boven de rest verheven waren. De rest zag er nog wel sympathiek uit. Maar de Kuchiki's, dat was hun achternaam zo had Savador ze namelijk aangesproken. Die mocht hij nu al niet. Het was eerder een gevoel dan een op feiten beruste afweging. Maar meer was ook niet nodig om hen het leven iets moeilijker te maken. Hij stapte al een stukje in hun richting, trok zijn broer mee. Hij wist wel dat het niet zo hoorde. Dat ze nu in de eerste paar minuten al alle regels van het dansen aan hun laars hadden gelapt. En dat was alleen maar goed. Savador zou zo wel leren dat het niet bepaald slim was hen bij elkaar te zetten. Dat gaf alleen maar meer problemen. en het raakte hem niet eens echt, al had hij veel liever met Elveria gedanst. Dat arme kind zat nu opgescheept met Savador. Al had ze daar wel zelf voor gekozen. Wat haar meteen in zijn waardering deed dalen. Die zouden ze straks ook wel met een bezoekje kunnen vereren. Geheel onbedoeld tegen ze aan botsen. Natúúrlijk was dat dan niet de bedoeling geweest. Ze zouden toch nooit expres tegen iemand aanlopen. Nee, dat zou onbeschoft zijn. Niet beleefd, verdorven. Nu was het alleen wachten tot zijn broer hen naar de dansende broer en zus leidde. De muziek was zo langzaam, zo ontzettend slecht. Klassieke muziek uit een platenspeler. Hoe ouderwets en slaapverwekkend wilde je het hebben? Ach, daar zouden zij wel verandering in kunnen brengen. Niets was saai als je maar hard genoeg je best deed. Behalve misschien een duimendik boek vol met onbelangrijke feiten lezen. Maar dat moest je ook gewoon niet doen. Nu moest hij zich echter concentreren op het dansen. Het was alweer tijd voor een draai. En weer door met stappen. Wat was hier nou leuk aan? Met allemaal suffe, doodstille mensen in baljurken en nette pakken rondjes draaien. Dan had hij toch liever een gewoon feest. Waarbij je elke minuut van danspartner kon wisselen, je je niet aan bepaalde regels hoefde te houden.

Hij had het inderdaad niet gehoord. En dat kwam heel simpel door het feit dat hij naar niets, maar dan ook helemaal niets, had geluisterd bij de uitleg. Hij keek alleen maar. Zo werkte hij nou eenmaal. Als hij alleen de handelingen uitgelegd kreeg door woorden kon hij het niet, het lukte hem gewoon niet. Eveneens als bij dingen zoals wiskunde, of het ontleden van zinnen, hij had altijd voorbeeldjes nodig. Met uitleg in de vorm van woorden kon hij niet. Had hij nooit gekund. Dus daarom was hij altijd volledig op de voorbeelden gericht, de andere uitleg kon hem gestolen worden. Wat dat betreft was hij gewoon een kleurrijke papegaai die alles na-aapte. Zo ook met zingen; hij luisterde eerst naar iemand anders die het zong, en zong het vervolgens zelf precies hetzelfde na. Hij kon gewoon niet een pas gemaakt liedje zelf zingen, gewoon omdat hij niet wist hoe het zou moeten klinken en dan ergens in paniek raakte.
Hij hief zijn hand een beetje op wanneer ze de hare erop had geplaatst en hij deze losjes vasthield. Hij was ergens bang haar pijn te doen, en dan weer op zijn kop te krijgen van het kleine meisje dat hij de bloedsdoorloop in haar hand verpestte. Haar aderen dichtkneep. Nou was hij niet de sterkste, maar hij had het wel in zich om iemands bloedsomloop door de war te brengen. Dat waren de donkere kanten van watermagie, de kanten die als taboe werden beschouwd. En toch waren er mensen die zich er meester in maakten. Het was gewoon beangstigend, en hij vroeg zich af wat je ermee wilde bereiken. Mensen bespelen alsof ze poppen waren? Nou wist hij niet wat je er allemaal mee kon doen omdat hij het ergens niet wilde weten, en het daarom onbewust afsloot.
Zijn woorden zouden vast niet opgevat worden zoals hij wilde. Dat was gewoon onmogelijk in deze situatie. Ze zou er vast luchtig over doen, het negeren of doen alsof hij een of andere gek was. Ze echode één van zijn woorden na, waarna ze een brede lach op haar gelaat kreeg. Hij wist niet echt wat hij van die glimlach moest vinden, maar ergens vond hij hem zo beangstigend als maar kon. Hij keek met grote ogen toe hoe ze dichterbij kwam, was echter niet instaat er iets aan te veranderen. Het moment dat ze in oor blies kroop er een koude rilling over zijn rug, zorgde ervoor dat hij nog rechter ging staan. En niet te vergeten; de hevige blos op zijn wangen was er weer eens.
‘O-Oké,’ stamelde hij zachtjes, moest zich nog herstellen door haar vorige actie. Zijn vrije hand plaatste hij, zoals het hoorde, vlak onder haar schouderbladen. Of ja… Zo voelde het aan. Hij was te bang om echt goed te voelen. Ging hij eventjes uitgebreid over haar rug wrijven, nee dank je. Zo lomp was hij nou ook weer niet. ‘Ligt mijn hand zo goed?’ Oké, nou was hij wel weer zo lomp om die vraag te stellen. Maar liever eventjes heel bescheiden die vraag stellen, dan iemands hele rug aftasten. Toch? ‘Zo ja, dan kunnen we denk ik wel.’

» Vage gedachtestroom over Wren 'r rug is vaag >o

Gek joch, Luca was echt een sul, verzuchtte Wren in gedachten. Hij was niet aan het opletten, nou ja, dat kon haar niet zoveel schelen, maar hij leek nog echt bang van haar te zijn ook. Op zich wel grappig, maar wat kon zij hem nu aandoen? Hij was langer, hij was hoogstwaarschijnlijk sterker en hij wist haar grootste angsten. Nee, als ze ooit iets tegen hem moest beginnen dan was de enige reden die haar winst zou bezorgen dat hij zo bang van haar was dat hij niets zou proberen. Op zich wel lief natuurlijk, maar ze snapte niet waarom hij haar gedrag tolereerde. Niemand deed dat eigenlijk, zelfs Nina liet niet over zich heenlopen maar dat was ook niet nodig aangezien ze het prima met elkaar konden vinden en Wren zich helemaal niet zo gemeen tegen haar hoefde te gedragen om gehoord te worden. Want dat leek soms wel de enige manier te zijn waarop ze aandacht kreeg; door haar stem te verheffen en even te laten weten dat zij er ook nog was én niet van plan was omver gelopen te worden door al die andere mensen. Want van haar lengte moest ze het niet hebben en groeien ging 'm alleen worden als ze een goede twintig spreuken op zichzelf afvuurde. Ergens was ze er wel gewend aan geraakt, aan al dat gedoe en al haar pogingen om de aandacht op zichzelf te krijgen. Ze zou zich niet eens anders gedragen als ze nu spontaan groter werd, de houding zat erin gebakken. Plus dat ze in ieder geval altijd hakken kon dragen zonder dat mensen zich afvroegen waarom; iedereen vond juist dat ze hakken moest dragen omdat ze anders gewoon way te klein was. Iedereen die rond haar leeftijd was en die zij kende was langer. Het was niet eerlijk. Wie had daar hand in gehad? Pfuh, het was oneerlijk. En omdat het zo oneerlijk was had zij het recht een grote bek op te zetten. Punt uit.
Trouwens, wat een vage vraag van Luca. Dat had haar eigenlijk heel die gedachtegang gebracht, dat hij gewoon zo bangig van haar was dat hij zelfs meeging dansen. Was het alleen dat, alleen omdat zij zo eng was? Ergens hoopte ze van niet, dat zou namelijk eerder een belediging zijn dan iets anders. Wat moest ze nu met die woorden? Hem echt bijten? Omnomnom, nee, dat was veel te eng. Dat deed zelfs zij niet, wat voor beeld mensen dan ook van haar mochten hebben. In ieder geval, ze had zijn ene hand vast en had haar andere hand op zijn arm gelegd, stond al in 'de houding', dus het zou erg onbeleefd zijn als hij er nu vandoor zou gaan, hoewel ze Luca er nog best voor aan zag om dat hoe dan ook te doen. Hij zou al wegrennen omdat hij verkeerde schoenen aan had, ook al had niemand dat gezien. Haar te brede lach werd minder breed, bijna vriendelijk. Maar daar was ze nu ook weer niet zo goed in, dus het was nu gewoon een bescheiden glimlachje waar je nog steeds over kon twijfelen of het nu aardig of gemeen was. Zolang Luca maar wist dat ze niet van plan was nog een keer zoiets gemeens te doen als zijn ijsje platgooien op de grond. Maar hij had erom gevraagd.
Zo, hoelang dacht hij dat ze hadden om in de houding te komen? Niet de hele avond, hoor. Ze had nog geluk dat Luca geen stijldanswonder was, anders stond zij er ook weer mooi op. Beiden gaven echt blijk van hun 'kunnen', zeker toen Luca vroeg of zijn hand nu wel goed lag. Onder haar schouderblad, toch? Kon hij nu zo slecht mikken? Wren rolde snel met haar ogen en knikte toen. 'De muziek draait al, dus het was..' Wren keek even naar haar voeten en zette toen een stap naar achteren. 'Stap, blabla draai.' Oké, ze was de helft alweer vergeten, maar het was iets met die stappen. Dus zette ze een paar stappen en keek naar Luca. 'Toch?' Geweldig, ze had nog blonder moeten zijn dan Luca om haar domheid op het moment uit te drukken. Het was gewoon de brainwashende frustratie die ze net had gehad toen ze met Savador moest dansen, anders had ze het vast wel onthouden, zei ze tegen zichzelf. Goed, als Luca het nu nog wist.

PROFILE MAGICIAN

» [Valentijn] Kyrie eleison
» Voorbereiding Valentijn
» [Valentijn's event] V for Valentine
» Valentijn Events
» [♥]Blind date [valentijn]

Scherzo di grazia ~ Valentijn Traditionele Dans

Scherzo di grazia ~ Valentijn Traditionele Dans

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen