Ondanks alle drukte had men zich er weken van tevoren op voor moeten bereiden, want die ene dag brak spoedig genoeg aan waarop vrijwel niemand zich ongezien als een muurbloempje eenzaam aan de kant wilde kleven. Zelfs Savador niet. Onder de leerlingen was het rumoerig, op de gangen en vooral in de pauzes was het een drukte van jewelste. Er werd een traditioneel bal georganiseerd die op Gren zou plaatsvinden, geheel in de stijl gebracht van de natuurlijke planeet, in geuren en kleuren van rozen, groen en nog meer rozen, en onder andere opgezet door de Vrouwe van het Woud zelve. Wie ging met wie? Wie kreeg als eerste een brief of valentijnspresentje van zijn of haar stille liefde, en wie het meeste? Het laaiende enthousiasme over die ene speciale dag was aanstekelijk, meestal ook voor de meest nukkige personen die zich op dat moment liever terugtrokken op een stil en eenzaam plekje. Het leek zich voor velen als een virus te verspreiden en nestelde de barmhartige maar spannende sfeer in alle mogelijke hoeken en gaten van het kasteel. Want niemand wilde natuurlijk alleen komen, dat werd haast als een taboe gezien als het om een groot bal ging. Valentijn; het zat er allemaal weer aan te komen. En de tijd drong dus om de leerlingen wat fatsoenlijke danspassen aan te leren dan het onhandige gehups en zinloze gedraai waarvan hij meende zijn ogen uit zijn kassen te voelen branden bij dat soort aanzichten. Traditionele dans zoals dat doodnormaal, zelfs bijna verplicht was om aan te leren in zijn tijd, was in de loop der jaren en de ontwikkeling van de jeugd eigenlijk wat weggedrukt door discodansen, headbangen, streetdance, en wist hij veel wat voor meer takken daaraan vastzaten. Schandelijk. Hoe ze zich redden op hoffelijke feesten wilde hij niet eens aanzien. Zodoende dat een lesje vooraf van belang was. En wie niet kwam - tja, die had pech.
De grote zaal leek Savador de beste plek om de les te houden. De ruimte was ruim, breed, had in vroegere tijden vast als ridderzaal gediend. Met drie grote kroonluchters hoog aan het plafond, enkele meters van elkaar verwijderd, en hoge ramen die het kille licht filterden naar een warme gloed. Alle tafels en stoelen waren naar de kanten geschoven, in keurige rijen langs de muren opgesteld waar leerlingen eventueel op konden zitten gedurende de les tot ze zelf hun kennis in praktijk konden brengen. De glanzend houten vloer was verder leeg, wat de zaal nog ruimer deed lijken en oogde uitnodigend voor dans en beweging. Savador stond met een strenge uitdrukking op zijn bleke gelaat in donker driedelig pak naast een oude grammofoon die uitgesteld stond op een klein zwarthouten tafeltje, zijn bleke hand rustend op de rand en de ander in zijn zij. Voor de verandering zijn haar zo gewassen en uitgeborsteld dat het glansde in het warme goudachtige licht van de kroonluchters, kledij netjes gestreken en zijn zwarte herenschoenen met lage hak gepoetst en elegant glimmend. Hoog tijd om de leerlingen de kunst en passie van traditioneel dansen bij te brengen waar ze tenminste nog iets aan konden hebben.

Het was niet dat ze niet kon dansen, oh dat kon ze. En hoe. Ze had niet voor niets vanaf haar vijfde op ballet gezeten. Deed het nog steeds af en toe, als er niemand in de gymzaal zat. Want het was en bleef een hobby, ballet. Niet alleen de jongens die haar in niet meer dan zo'n pakje zagen zonder dat ze erop werd aangesproken, ook het hele idee sprak haar aan. De bewegingen, de gratie. Een klein deel van het meisje in Azure, een stukje goed weggestopt in haar hoofd, had het ballet nooit losgelaten. Maar met ballet kwam je niet overal. Nee, ze kon niet meer dan de basis van stijldansen, hoewel ze dat soepeltjes kon. Zoveel hoefde de vrouw nu ook weer niet te doen in de basis, je kon altijd nog je laten leiden door de danspartner. Onverschillige gedachte, maar Azure snapte het idee van stijldansen minder goed dan dat van ballet. Dus een extra les voordat het Valentijnsbal, god, met valentijn had ze het al druk genoeg, mocht er wel een extra lesje bij. Gegeven door de hoofdmeester, dus misschien kon ze haar indruk wat verbeteren. Tijdens de lessen vuurmagie hield ze zich meestal stil. Blonk nooit echt uit, lag net op het gemiddelde. Misschien iets er onder of erboven, maar onopvallend. De indruk was ook de reden dat er onder haar zwarte, keurige rok een witte panty blonk, en dat haar gebroken witte blouse bij de strik bovenin was vastgeknoopt. Keurig netjes, de preutse versie van Azure kwam bij volwassenen naar boven. De versie die deed alsof ze niet al vijf valentijnskaarten voor het bal had ontvangen, ze achteloos wegkieperde. Kaarten waren niet haar ding. Bovendien, ze wilde alleen gaan. Er was maar een uitzondering denkbaar, en aan de zwartharige jongen die de 'gelukkige' was wilde ze niet denken. Verdomme. Ging ze toch over Nezumi denken. Ze wilde hem liever niet zien, hoopte ergens dat hij wel kwam dansen en ergens ook niet. Ze zag er nu zo... Onbedreigend uit, dat zou ze later nog wel terug horen. Nee, het zou beter zijn als de jongen er niet was. Braaf, beleefd, getalenteerd, zo wilde ze haar indruk maken. Niet de brutale flirt die ze normaal leek te zijn. Niemand wist wie ze echt was, iedereen wist wie ze leek. Rare gedachte, speelde in haar hoofd. Maar die schudde ze weg. Aangekomen bij de grote zaal haalde ze diep adem, begroette daarna de propere verschijning van Master Savador. 'Goedendag, master.' Wel aankijken, geen oogcontact maken. De lichte spanning was bijna te lezen in haar rode ogen. Soepel ging ze op de grond zitten, zo'n tien meter van de master af, en verving ze elegant haar keurige enkellaarsjes voor een paar balletschoenen. Niet de flutjes die mensen bij gym droegen, maar die van goede kwaliteit. Ze kwam weer overeind, stak haar schoenen onder haar arm en liep daarna naar de wand van de zaal om ze keurig weg te zetten. Ze ging in eerste positie, tweede, derde, vierde, vijfde staan. Kon het nog, ontspande weer. Wachten op de volgende personen.

Meh, kort. Maar wiskunde is niet echt inspiratiebrengend.

Danslessen... Voor Nezumi waren danslessen de perfecte afleiding ookal kon hij al dansen. Toen hij jonger was geweest leerde hij allerlei soorten dansen die geschikt waren voor elke gelegenheid: De basse danse, de moresque, de tango, de Charleston. Hij wist zo niet welke hij nog meer had geleerd. Volgens hem was dat genoemde nog niet eens de helft. Maar omdat hij ze al zo lang niet meer had gedaan, was hij dan ook meer dan de helft van de dansen vergeten. Alleen de dansen voor nette gelegenheden wist hij nog maar dat was niet meer en niet minder dan met je voeten schuifelen en de vrouw leiden of een paar pirouette's en liften en dergelijke. Niet zo heel moeilijk. Waarschijnlijk zouden ze nu ook vooral de basis leren. Het zou nogal vreemd zijn als ze gelijk iets moeilijks zouden doen. Ach ja, simpel was ook goed. Zolang hij maar afleiding had en niet... niet met dat irritante mens werd opgezadeld. Het gevecht in de eetzaal was meer dan genoeg geweest om hem op te zadelen met lichtelijke schuldgevoelens en gedachten over haar.
Hij zuchtte diep, liep in zijn dagelijkse schoenen naar de zaal. In zijn hand had hij twee paar zwarte schoenen vast die geschikt waren voor het hele dansgedoe en natuurlijk voor het bal. Om eerlijk te zijn had hij absoluut geen zin om die lelijke gelakte schoenen aan te trekken die volwassen mannen altijd droegen op een speciale gelegenheid maar hij moest wel. Hij kon niet in zijn afgetrapte kisten daar staan dansen. Dat was niet erg elegant en het zag er waarschijnlijk ook niet uit. Voor eens had hij zijn haar anders gedaan, het in een laag staartje bij elkaar gebonden met een zwart elastiek. Ook had hij andere kleding aangedaan omdat zijn alledaagse kleding in de was zat: Een donkere spijkerbroek, daarboven een wit shirt en een zwart vest met een capuchon. Hij had liever een joggingbroek aangedaan maar hij dacht toen aan het feit dat Master Savador erbij zou zijn dus had hij maar een spijkerbroek uit de kast getrokken. Hij kon de man beter te vriend houden, vooral door zijn onredelijke gedrag. Gelukkig was hij nooit bij Master Savador geroepen en dat wou hij ook zo houden.
Even later kwam Nezumi de zaal binnen lopen, groette zijn mentor met 'Goedendag, Master' om daarna te kijken wie er nog meer aanwezig was. O god... Daar stond Azure...

Slaperig stond ze voor de grote spiegel in haar kamer. Zelfs het warme bad dat ze genomen had bleek niets geholpen te hebben. Wreef eens vermoeid door haar ogen heen om daarna een blik op de wekker te werpen. Acht uur. De normale tijd om op te staan was zes uur. De tijd waarop haar wekker afgesteld was. Wanneer die geacht was af te gaan. Maar in haar ogen leek het wel half 4. Het was een korte nacht geweest met maar weinig slaap. Elke keer werd ze wakker. Wild woelend met haar dekens. In een gevecht met haar kussen die na een luide grom uit bed gegooid werd. Ja ze was erg chagrijnig als ze haar slaap niet kreeg. Telkens alleen maar die ene gozer die in haar hoofd rondspookte als een of andere plaaggeest. Haar niet één seconde met rust liet. En op de momenten dat ze uiteindelijk toch de slaap wist te vatten duurde het niet lang voordat hij weer in haar droomwereld langs kwam. Geen droom over wollige puppies. Roze wolken. Zonneschijn en regenbogen. Een droom over het niets. Hoog vliegend in de lucht. Haar vleugels die ze uitstrekte en zo op iedereen neer keek. Als heerseres van de lucht. Dat waren de momenten dat ze de droomwereld van Zu binnendrong. Haar dromen deelde. Het was het idee van de jonge draak geweest om Yazuki te laten delen in haar dromen. En het ging aardig goed want binnen een paar minuten vatte ze dan uiteindelijk toch de slaap maar elke keer weer duurde het een uur of twee en hij kwam weer voorbij. Al was het een flits. Een van zijn stomme, spottende woorden. Ze haatte het. Het was gewoon zijn schuld! Kwaad gooide ze de borstel weg waarmee ze haar ravenzwarte haar zojuist geborsteld had. Smeet hem de kamer door waardoor Zu op keek die zich op haar bed heerlijk neer genesteld had. Vragend kantelde het drakenvrouwtje haar sierlijke kop en keek Yazuki doordringend aan via de spiegel. ”Het is niets. Alleen maar slecht geslapen.” zei ze geïrriteerd. Anders zou Zu alleen maar door blijven vragen. Doordat hun gedachtegang gekoppeld was merkte de vrouwelijke draak dat natuurlijk op maar vroeg niets. Na een laatste blik op haar geworpen te hebben legde Zu haar hoofd weer neer en zweeg. Wetende dat een discussie met Yazuki toch nutteloos was. Want beiden zouden hun gelijk krijgen waardoor het nog wel even kon duren met die twee. Slecht als je zo ontzettend veel op elkaar leek. Net zoals.. Nee ze dacht niet meer aan hem. Zelfs in haar slaap viel hij haar al lastig dus nu zou ze het al helemaal niet zo ver laten komen. Vandaag zou immers de dansles zijn. Met een geamuseerde grijns rond haar lippen haalde ze een zwartje jurkje uit haar kast. Hield hem eens voor terwijl ze in de spiegel keek. Ja dit ging ze dragen. Soepel trok ze het zwarte jurkje aan. Het bovenlijfje was in een lichtere tint, bijna tegen het donkergrijze aan en bovenaan afgezet met zwart kant. Pofmouwtjes die ze van haar schouder af trok zodat ze op haar bovenarmen zaten onthulden haar blote schouders. De rest van de jurk was diepzwart en omsloot haar lichaam strak. Viel tot op haar bovenbenen. Yazuki draaide een rondje om het geheel te bekijken. Knikte toen eens en trok lange zwarte kousen aan die ook tot haar bovenbenen kwam, maar daarbij net een stukje blote huid lieten zien. Op de zijkanten van haar kousen was een ruitpatroon te zien in een donkere tint blauw. Het blauwe dat terug kwam in de ketting die ze om haar hals hing. Een roosje, bijna zwart maar als het licht er op viel kleurde het helblauw. Net zo blauw als haar ogen. Het was lang geleden dat ze gedanst had. Zo’n goede drie maanden terug nu waarschijnlijk. Maar je verleerde het nooit. Het was net zoals fietsen dat verleerde je ook nooit ook al deed je het al ongelofelijk lang niet meer. Stapte in haar zwart, grijzige pumps en na nog eens in de spiegel te checken knikte ze. Het kon er mee door.

Zelfverzekerd stapte ze door de nog lege gang. Hoe laat het inmiddels was. Daar had ze niet eens meer op gelet. Afijn ze zou deze dansles zeker bijwonen. Ten eerste omdat ze al lange tijd niet meer gedanst had en ten tweede omdat ze graag danste. Het gehoor van de muziek. De passie, het ritme. Te lang had ze het al gemist. Met sierlijke passen stapte ze door. Het geklak van haar hakken weerkaatsend in de gang van haar afdeling. Het was nog rustig. Erg rustig. De enkeling die ook op de gang was keken haar na. Natuurlijk, die hadden alleen altijd de nerdy kant van haar gezien. Het stuudje was ze nog altijd wel. Want goede cijfers dat was een pre voor haar. Maar tegelijk wilde ze niet meer dat sullige grietje zijn als wie ze zich voor deed. Tegelijkertijd wilde ze ook weer volhouden dat men zo over haar bleef denken maar na het aantal conflicten dat elkaar na zeer korte tijd opgevolgd had wist ze dat ze die schijn niet lang meer hoog kon houden. Vandaar dus deze grote omschakeling. En opnieuw gaf ze de schuld aan die ene persoon. Als ze hem nou nooit ontmoet had zat ze gewoon weer rustig op haar kamertje te studeren en braaf te zijn. Áls ja. Hoe verder ze richting de eetzaal kwam des te meer mensen liepen er op de gang. Benieuwd was ze naar het aantal leerlingen dat zou verschijnen. Wat hun dansniveau zou zijn en bovenal wie er zouden komen. In rustige tred liep ze de eetzaal binnen. Alle tafels waren in nette rijen aan de kant geschoven waardoor de vloer haar leek uit te nodigen. Haar helblauwe ogen gleden rond. Vonden al snel Master Savador bij een grammofoon staan. Zijzelf hield bovenal van de klassieke dansen. De tango was dan ook haar favoriet. De passie die er van af spatte. Geweldig. Al die nieuwe dansen waren niets voor haar. Hoorde gewoon niet. Zo uitbundig gaan springen, dat had toch totaal geen klasse? Yazuki liep rusting richting Master Savador en knikte respectvol haar hoofd. De beste man was misschien wel een van de enigste voor wie ze respect op kon dwingen. Haar helblauwe ogen gleden onverschrokken naar zijn slangachtige ogen. Koud, maar nog altijd met respect. ”Goedendag Master.” sprak ze koeltjes zonder haar ogen van hem af te wenden. Liep hem voorbij en ging een meter of drie van hem vandaan staan. Liet haar ogen toen verder glijden en ontdekte een meisje met zwart haar en opvallende rode ogen die zich aan het opwarmen was. Schatte haar rond dezelfde leeftijd als haarzelf. Een jongen met donker haar die zo te zien net voor haar gearriveerd was. Beiden kende ze niet. Liet haar blik nog eens over de jongen heen glijden om daarna toe te kijken naar diegenen die nog zouden volgen. Verder leek het nog verlaten. Maar ze was dan ook nog vroeg. Al hoopte ze dat er spoedig meer leerlingen zouden komen. En natuurlijk Zephyr. Normaal gesproken haar vaste danspartner. Echter had ze haar lieftallige broer in al geen dagen meer gezien dus zeker weten deed ze niet. Afijn, anders zou er vast nog wel een ander geschikt persoon zijn.

Zijn bleke vingers tilden de arm van de grammofoon voorzichtig iets op uit de smalle houder naast het element. Er mocht dan een wel veel nieuwere technologie zijn tegenwoordig - met dingen waar vooral veel leerlingen mee rondliepen en die hij als muziekdoosjes labelleerde omdat hij nu eenmaal niet zo bij tijd was - hij wist nog exact hoe grammofoonplaten werkten. De ouderwetse verschijning met de gigantische hoorn, het kleine vierkante kastje waarop het bevestigd was met het element en de arm met de snel slijtende naald die na zoveel gedraaide platen weer vervangen moest worden. Het was iets uit zijn tijd, en dus vertrouwd.
Met een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen was hij geconcentreerd met het ding bezig, kon zich niet veroorloven als de nostalgische platenspeler het niet meer deed. Savador keek nors van zijn werk op toen een meisje, blijkbaar de eerste leerling, de zaal binnentrad. Azure. Ah ja, Azure. Klassenoudste van de mentorklas waar hij met zijn eigen klas dacht een beetje mee in strijd te zijn, vanzelfsprekend om het feit dat het Norwood was die als mentor van de andere klas figureerde. Zijn klas was beter, strikter, gefatsoeneerder, en dat wilde hij op alle mogelijke manieren laten blijken. Behalve dat dacht hij Azure ook al eens een keer gezien te hebben tijdens het klassenuitje van de fietstocht, toen madame zich bij het roddelgroepje had opgesteld. Met de punten erbij opgeteld dat ze een leerling van de andere klas was, Grenaanse magie bezat en het al net zo leuk leek te vinden om beweringen over hem zodanig uit te melken dat er steeds andere versies van verhalen over zijn handelingen de ronde deden - er hoefde immers maar iets te gebeuren of dit soort gedachtes kreeg hij - was zijn beeld over het meisje niet bepaald.. goed. Hij moest toch toegeven dat ze zich op de gelegenheid gekleed had, al was het vandaag maar voor oefening.
'Goedendag, master.' Savador knikte stijfjes terug, voelde er weinig voor woorden aan haar te verspillen dat kon resulteren in een gesprek nu alleen zij tweetjes in de grote zaal waren. Hij fronsde even toen hij zag dat Azure een aantal meters van hem vandaan op de grond neerzeeg en haar schoenen verving voor - zijn dat nu serieus balletschoenen? Alsof Azure zijn gedachte vraagstelling wilde beantwoorden stond ze vervolgens op om een paar posities aan te nemen. Medusa. Hij zei er maar niets over, maar draaide zich in plaats daarvan half van het meisje af. Hij had geen idee wat ze verwachtte over de les, en misschien was dat beter ook.
Een tweede leerling betrad later de zaal in de vorm van Nezumi in alledaagse kleding, een paar dansschoenen in zijn handen en zijn haar dragend in een lage staart. Ook Savador knikte weer zwijgend terug op de begroeting van zijn mentorleerling. Goed, leerlingen begonnen al op te draven. Dat was mooi. Ritmisch geklak van hakken naderden vanuit de brede gang die naar de algemene zaal leidde. Nog half voorover gebogen naar de grammofoonplaat wierp Savador een blik over zijn schouder, met zijn andere vrije hand waarmee hij niet aan de platenspeler zat hield hij zijn lange zwarte lokken uit zijn bleke gezicht. Zijn slangachtige ogen leken de persoon die als derde leerling binnenkwam te scannen, zelfs zijn verticale pupillen versmalden even. Langzaam krulden zijn mondhoeken om tot een zuinig glimlachje op zijn smalle lippen, zette voldaan weer een hand in zijn zij en draaide zich half naar het meisje om. 'Kijk eens aan,' prees hij op iets van een toon die bijna glunderend klonk, en tegelijkertijd als indirecte aantoning dat iemand zich tenminste wel haar best had gedaan om op de juiste manier op te komen dagen. Zijn blik gleed traag over Yazuki's gestalte, haar van top tot teen onbeschaamd bekijkend alsof ze een oud zeldzaam artistiek museumstuk was en hij ervan genoot een bijna volwassen meisje in al haar elegante glorie te mogen aanschouwen. Ze was er perfect op gekleed, een donkere jurk die haar vrouwelijke rondingen mooi uit lieten komen, en in toepasselijke combinatie met de ketting om haar hals. Ergens was hij er tevreden over dat ze zijn mentorleerling was en hij des te meer van haar verschijning kon profiteren. Liepen er maar meer jonge meisjes zo dagelijks rond, misschien werd zijn werk dan nog eens aangenaam.

Juist. Valentijn. Het was roze, het was eng en zij had nooit iemand om het mee te vieren. Typisch, maar meisjes met donderwolken boven hun hoofd hoorden nu eenmaal niet thuis op leuke feestdagen. Vooral zij niet, jongens keken nauwelijks naar haar om. En dat werd er maar eens extra ingewreven als ze naar een feest als dit ging. Eigenlijk had ze eerst niet helemaal willen gaan, maar iedereen ging. En ze had nog een leuke jurk. En veel beters had ze toch niet te doen, om eerlijk te zijn. Daarom was ook zij onderweg naar de zaal, die blijkbaar helemaal geweldig ingericht was voor Valentijn. Dansen, leuk. Ze had het ooit moeten leren van haar vader, maar veel was er niet van terecht gekomen. Ja, een paar basispassen en dingen, maar daar hield het dan ook echt op. Goed.. Ja, kijk, daar kwam het addertje onder het gras. Ze kon nu wel vrolijk naar het feest huppelen, maar bij Valentijn was het toch echt de bedoeling dat je iemand meenam. Beetje jammer. Het had haar dan ook best wel wat tijd gekost voordat ze eindelijk besloten had dat ze iemand mee zou gaan vragen en zo ja; wie dan. Ergens wist ze wel wie ze mee zou krijgen, maar haar opstandige brein had eerst nog alle andere opties afgescrolld. En dat hield in dat ze uiteindelijk was uitgekomen op de enige persoon die mee zou gaan als zij het vroeg, niet eens omdat hij haar zo aardig vond, maar gewoon omdat hij doodsbang voor haar was als ze hem één van haar blikken toewierp. Luca.
Eerst had ze natuurlijk wel haar kleding aangetrokken, een jurk van donkerblauwe stof en andere donkerblauwe dingen, aangezien ze die kleur nu eenmaal leuk vond. Rozending in haar haren, vond ze ook leuk. Beetje rechttrekken, vestgeval eroverheen en ze was veel sneller klaar dan al die tutjes die uren nodig hadden voor de voorbereiding. Goed, nu het plan. Ze moest Luca meekrijgen zonder dat hij met een hartaanval op de grond belandde. En oh ja, hij kon maar beter genezen zijn van die verkoudheid of wat het dan ook was. Anders zou hij wat beleven. Ergens durfde ze niet, maar haar stappen galmden al door de gang voor ze doorhad dat haar koppigheid haar nu echt wel gedwongen had om Luca te vinden. Juiste etage, aankloppen, naar Luca vragen, hem mee op de gang sleuren waar niet iedereen keek. Voor de zekerheid had ze maar een blik op hem geworpen die hem vertelde dat hij maar beter 'ja' kon zeggen voordat hij haar vraag wist. 'Hey Luca,' had ze daarna maar geglimlacht als way te late begroeting. 'Ik hoop dat je nog nette kleding in je kast hebt liggen, want je zult mee moeten naar dat feest van vandaag.' Goed, en toen had ze hem praktisch meegesleurd. Arme jongen.
Oh god, waarom kwam ze altijd te vroeg op dit soort momenten? Er waren nog maar een paar mensen: die Azure, die ze vaagjes kende omdat Nina haar kende, een jongen en Yazuki. Haar áller-állerbeste vriendin. Kon niet eens netjes opstaan als haar dat gevraagd werd, puh. Haar geliefde Hoofdmeester en mentor en persoonlijke beul was er ook! Wat een leuk feest ging dit worden! 'Even iemand gedag zeggen hoor,' zei ze tegen Luca, waarna ze snel naar Savador toeliep. Man, moest hij nog steeds zo lang zijn ondanks het feit dat zij hakken aanhad? 'Hallo, Master!' zei ze vrolijk. 'Verzorgt u de muziek?' Ze keek even naar de grammafoonplaat. Kijk, nu had zij een keer iemand, ze had echt zin om Savador te laten weten dat zij wel iemand had. In tegenstelling tot hij, ouwe gast. 'Fijn dat toch iemand dat doet, al is het nogal een eenzame roeping,' vond ze, trok haar gezicht in een spijtige uitdrukking. 'Maar, fijne avond nog!' Snel draaide ze zich weer om, voordat een te brede lach haar gezicht overnam. Eens kijken of Luca nog niet weggelopen was.

''Ga aan de kant!'' Gromde Elveria. Haar ogen brandde in de lachende jongens die haar de weg versperdde. Ze kwam te laat, en daar had ze echt geen zin in! Sowieso, Master Savador hield niet van laatkomers, tenminste dat dacht ze. Ze duwde de middelste jongen aan de kant, die met een harde plof op de stenen vloer, ze liep woest verder. De jongens waren blijkbaar nog niet klaar, want ze kwamen woedend op haar af, ze vonden het ''verschrikkelijk'' dat hun leider was afgezet door een meisje. Ze draaide zich om, en de jongens weken even verschrikt achteruit, ze had zo'n woedenden blik, dat het bijna niet om aan te zien was. maar ze lieten zich niet afschrikken.''Zoek een leven,'' Lispelde Elveria, en met deze woorden liet ze de jongen een tikkeltje verward achter. Ze zuchtte, haar blik verzachtte even. Ze streek een paar ahren achter haar oren. Een zilveren pin zat boven in haar oor, het was pijnlijk, aar het was haar gelukt om hem er zelf in te krijgen. De deuren stonden nog open, misschien had ze nog een kans. Ze hoorde nog even een stem, en het gekraak van een grammafoonplaat, nee he?! Ze haatte die dingen, ze waren zo oud en...muffig. Maar ja, Master Savador was nou eenmaal neit iemand van de tijd van nu.''Fijn dat toch iemand dat doet, al is het nogal een eenzame roeping,'' Elveria trok een wenkbrauw omhoog, ook lekker aardig?''maar, fijne avond nog!'' het meisje verdween in de mensenmassa. Elveria zuchtte, haalde diep adem, zette haar schouders recht, en liep nonchalant naar binnen, haaar zoveelste masker voor vandaag.''Goedenavond, Master Savador,'' Sprak ze luchtig, maar op een toon, die wel eerbied uitsprak. Ze ploftte haar tas in een hoek, en keek rond. Mwah, nog weinig mensen. Ze deed haar kistjes uit, sloeg haar haar weg voor haar gezicht, waardoor de zilveren pin zichtbaar werd, en ploftte neerop een stoel, ze moest nog zoveel huiswerk doen, kenden die leraren dan nooit vrijheid? Misschien hadden ze dat vroeger nooit gehad, en moesten zij daar nu voor boeten? Ze sloeg haar handen over elkaar, haar rode ogen bleven even op de master hangen, maar ze richtte haar blik toen op de anderen. Weinig bekenden, ach ja, stik, dacht ze, Ik hoef niemand te kennen voor dansen, het is toch maar eenmalig. Ze staarde naar haar voeten, en ten slotte weer naar master savador met zijn oude grammafoon. Draaide hij dan ook nooit mee met de tijd?

Een bal was iets waar men dansen deed zoals de wals en niet zoals in discotheken, toch? Aangezien Charlie helemaal niets kon van stijldansen was het een goed idee om naar de lessen te gaan die de hoofdmeester organiseerde, eigenlijk niet alleen om die les te volgen, maar ook om de hoofdmeester wat te treiteren met hun aanwezigheid. Op zijn gemak deed hij een paar gympen aan zijn voeten en pakte zijn beige vest ergens tussen de hoop kleren vandaan. Nee, hij was niet echt ordelijk, maar dat was toch niet nodig als je alles terugvond op het moment dat je het nodig had? “Allen, tijd om iedereen je danskunsten te laten zien!” Charlie’s stem galmde door de kamer terwijl hij zijn broer bij zijn arm pakte en meesleurde. Vandaag ging het nog leuk worden, eerst de hoofdmeester wat op de zenuwen werken met hun eeuwige optimisme en daarna met wat meisjes flirten. Misschien kwam er nog iets meer uit dan een beetje flirten, maar die kans was zegmaar 1 op 1000. De jongen vond het veel te leuk om lol te maken met verschillende mensen om zich aan iemand te binden die het niet zou kunnen hebben dat hij met andere meisjes in de bibliotheek danste of bijna elke avond dronken werd. Echte feestbeesten dronken alcohol als ze uitgingen en hadden er na een paar uur al wel een stuk of tien uit. Het duurde lang voor de twee broers echt dronken werden, maar zo nu en dan gebeurde het eens dat ze de volgende ochtend een groot gat in hun geheugen hadden. Zijn mondhoeken krulden om in een grote grijns zodra hij samen met zijn broer over de drempel van de eetzaal stapte. Er waren eigenlijk al best wel veel mensen komen opdagen, maar voor de leerlingen had hij even geen tijd. Eerst de hoofdmeester even gedag zeggen. “Hij is waarschijnlijk superblij om ons nog eens te zien.” Mompelde hij zachtjes tegen Allen voor hij diens pols losliet en op de lange man afliep. “Goedendag, Master.” De pretlichtjes in zijn blauwe ogen dansten zoals altijd vrolijk op en neer terwijl Master Savador glimlachend aankeek. Charlie was het nog niet vergeten hoe nors de man was geweest toen ze per ongeluk zijn kantoor waren binnengestapt, maar dat maakte het juist leuker. “Hebt u al een Valentijn, Master?” Eigenlijk had hij echt geen idee ofdat iemand de hoofdmeester lief genoeg vond om Valentijn met hem te vieren. Het kon zijn dat hij het mis had, maar voor nu bleef hij maar bij deze theorie. Na een tijdje draaide de roodharige jongen zich om en bekeek de aanwezige mensen van top tot teen. Oeh, dat meisje met dat bruine haar en die rode ogen zag er wel leuk uit… en dat meisje met die helblauwe ogen mocht ook wel gezien worden en… Ok, eigenlijk gewoon alle meisjes die er waren. Spijtig dat die tweede precies al een danspartner had. Nja, even afwachten of er nog mensen komen en dan zou hij wel zien wat hij nog ging doen.


Een beetje derp, maar moet er dringend terug met Charlie inkomen

Het was eventjes inkomen, maar al gauw verdween de licht kramp van het rekken en zou ze met gemak een spagaat kunnen maken. Een split lukte haar sowieso wel. Vraag maar aan alle mensen die naar voorstellingen waren gekomen. Op pro-niveau zat ze niet, maar oefenen en trainen om hogerop te komen was wel een van haar specialiteiten. Vandaar dat ze altijd net niet goed genoeg was. En daar hield ze het op, had niet genoeg zin om echt fulltime te gaan dansen. De hoofdmeester had haar nogal stijfjes begroet, maar hoe kon het ook anders. Ruzie met haar mentor, zusje van de brutale Mitsu, die het vriendje van Nina was. Ze leek wel een onschuldige aardsvijand. Maar ze had ook een lichte hekel aan de man, kon het niet helpen dat ze hem niet mocht. Hij had haar broer bedreigd, en niemand, niemand kwam aan Mitsu. Hij was ooit haar grote voorbeeld geweest, en voor haar was het pijn doen van Mitsu als het schoppen van een puppy. Onvergeeflijk. Maar haar gedachten gingen al snel over op iets veel duisterders. Geweldig. Meneer kom geen seconde tijd van haar verpesten missen. Ze keek Nezumi een keer aan, gaf hem een ijskoude doodsblik en keek even weg. Sloeg haar armen over elkaar en keek hem weer aan, met een lichte glimlach en bijna vriendelijke blik in haar ogen. 'Oh hallo Nezumi, ik wist niet dat je ook van dansen hield.' Meer aandacht kreeg hij niet, want de volgende persoon was gearriveerd. Meisje, ouder dan zij, langer, en Shadraanse. De aura die om haar heen hing was gewoon doortrokken van de lucht van Shadra. Iets wat afstootte, en ook wel weer aantrekkingskracht had. Ze hield van de planeet, was er licht door gefascineerd. En daar kwam de volgende al. Ha, die kende ze. Een soort van. Meisje met blauw haar en een jurk? Moest Wren wel zijn. Ze sleurde een blond geval mee wat Azure niet kende, maar hun aura's verraadden dat de twee bekenden waren. Wren's wat donkerder aura en de kleurrijke van de jongen. Grappig, hoe tegenpolen elkaar vonden. Nog steeds stond ze op dezelfde plek, maar hield haar hoofd scheef om te luisteren naar wat Wren zei. Kon het niet helpen om onmerkbaar te glimlachen. Kort stak ze haar hand op. 'Hoi Wren,' Ze hadden elkaar alleen via via gezien, maar dat zou wel goed komen. Ah, daar was het echte werk. Zephyr, de bibliotheekjongen. Bijnamen genoeg. Het feit dat hij er was maakte deze les een stuk aangenamer, maar dat zwakte al gauw af toen Azure doorkreeg dat de jongen naar het donkerharige meisje toeliep. Kennelijk broer en zus, de kleuren van de aura's pasten bij elkaar. Nog een meisje met donker haar en rode ogen -wat een na-aper, kon ze niet helpen te denken- kwam er een roodharige jongen binnen. Bingo, hem moest ze hebben. Ondanks dat ze niets echt leuks kon doen hier was er afleiding gewenst. Soepeltjes liep ze langs Nezumi, negeerde ze Zephyr, naar de roodharige. Hij had lef, Savador zo uit te testen. 'Hoi,' begroette ze de jongen, grijnsde half. 'Ook zo'n zin in de les?' Sarcasm all over. Maar ja, ze moest wat.

In alle gangen waren ze gesignaleerd. De papiertjes met een oproep om stijldanslessen te volgen. Na een kunstzinnig snorretje toegevoegd te hebben hadden ze het eens beter bekeken. En zodra Allen de naam van de leraar zag staan was het duidelijk. Zij zouden aanwezig zijn. Savador zou het zwaar te verduren krijgen, maar dat kwam ervan als je zo nodig dansles moest geven. Dan vroeg je er gewoon om. Dat was smeken om problemen, als Allen en Charlie kwamen dan. Voor anderen zou dit misschien een serieuze les zijn, een kans om iets te 'leren'. Maar voor hen was het een wanhopige roep om het te komen verpesten. De hoofdmeester mocht hen nu al niet, bevooroordeelde man. Ze waren enkel de weg kwijt geweest en hij was meteen losgebarsten. Sommige mensen konden zich echt niet beheersen. Allen lag languit op bed te wachten tot zijn broer klaar was. Hij had simpele licht bemodderde gympen aangetrokken. Daarbovenop een simpele spijkerbroek en een hoodie. Hij ging dus echt geen moeite doen voor een les. Hier zouden ze het maar mee moeten doen, de eerste kleren die op een stapel haddden gelegen, nog half opgevouwen ook. Hij droeg geen vieze kleren, was netjes verzorgd. Maar de nonchalance straalde ervan af. het maakte hem gewoon niets uit, hij kwam toch niet voor het dansen. Tenzij er leuke meisjes waren natuurlijk. Dat veranderde de zaak enigszins. Charlie was eindelijk klaar, nadat ook hij een vest uit de stapel had getrokken. “Allen, tijd om iedereen je danskunsten te laten zien!” Hij stond op en liet zich lachend meetrekken. Ze naderden de grote zaal waar deze belangrijke gebeurtenis plaats zou vinden. “Hij is waarschijnlijk superblij om ons nog eens te zien.” Mompelde zijn broer zachtjes en liep voorop naar de hoofdmeester. “Goedendag, Master. Hebt u al een Valentijn, Master?” Zo dat was Charlie's begroeting. Allen glimlachte spottend naar de chagrijnige man. Die had het helemaal verpest, al in de eerste seconde van hun eerste ontmoeting. Nooit,, maar dan ook nooit zouden ze zomaar doen wat hij zei. Hij had de eeuwige wraak van de tweeling over zich afgeroepen. ''Een hele goede dag gewenst, Master,'' zei Allen, zijn stem honingzoet. Zijn lippen krulden om tot een spottend lachje en hij praatte vrolijk verder. ''Hebt u er zin in? Lekker swingen? Over de dansvloer zweven?'' Hij maakte een paar dansbewegingen, terwijl hij een denkbeeldige partner vasthield. ''Wij in ieder geval wel hoor!'' Hij grinnikte en haalde een hand door zijn slordig gekamde haar.

Een meisje begon tegen Charlie te praten en Allen hoorde wat ze zei. Met een grijnsje stapte hij erbij, de eeuwige rivaliteit begon weer. Een gevecht om een meisje die ze niet eens echt leuk vonden. Nouja, wel leuk, maar niet verliefd. Om het zo maar plat te zeggen. ''Of we er zin in hebben? Zeer zeker, dansen, great. Traditioneel dansen, even better'' zei hij sarcastisch tegen het meisje voor Charlie kon antwoorden. Ze zag er goed uit. En het sarcasme beviel hem ook wel. ''Nog iets leuks te zien? Enige interessante mensen?'' vroeg hij daarna lachend aan zijn broer die alles had staan bestuderen. Hij keek ook eens vluchtig rond, nam alle leerlingen in hem op. Een klein meisje met blauw haar stond naast een blond jochie. Een prachtig meisje met mooi lang zwart haar, naast haar een lange jongen met een nogal apart kapsel. Zwart met wit, net een das. Ja, het was echt net een dasje zo. Hij grinnikte en keek zijn broer vrolijk aan. Jammer dat ze al bezet was, want ze zag er goed uit in haar simpele jurkje. En dan helemaal in de hoek herkende hij iemand. Was dat niet...God wat was haar naam ook alweer? Ohja, Elveria. Hij zag haar wel, maar liep er niet heen en maakte ook geen oogcontact. In plaats daarvan keek hij zijn broer aan met glinsterende ogen en begon zacht te fluisteren zonder enige aandacht te besteden aan het bruinharige meisje dat hier stond. ''Het meisje met het korte zwarte haar. Elveria, oke? Zwarte kat genaamd Cat. Houd van tekenen.'' Hij keek weer weg na een kleine knipoog. Meer woorden waren niet nodig. Dit was iets wat ze al zo vaak hadden gedaan. Dan kwam er iemand die de een kende op hen af. En vervolgens werd die helemaal gek gemaakt, doordat ze allebei leken te weten wie ze voor zich hadden. Hij had Charlie nu een klein beetje informatie gegeven, waarschijnlijk zou die beginnen te lullen over haar huisdier en haar tekeningen, mocht Elveria op hen afstappen. Daarna zou hij moeten improviseren, maar dat zou wel lukken. En hij zou erbij staan en kijken alsof hij haar niet kende. Flauw? Ja. Maar dat was beter dan wachten tot andere mensen allerlei te vaak gebruikte tweelinggrappen begonnen te roepen. Na een keer zo'n truck lieten ze dat wel uit hun hoofd. Want Allen en Charlie waren als twee druppels water, pas met een microscoop zag je echt verschillen. Twee irritante waterdruppels, dat waren ze. En Savador zou geen minuut rust krijgen nu zij waren gearriveerd. De opmerkingen zouden hem om het hoofd vliegen, zodra er ook maar enige aanleiding voor was. Hij begon te bedenken wie de leukste danspartner zou zijn. Elveria was zeker een mogelijkheid, maar hij sloot ook de andere meiden hier niet uit. Hij mocht Elveria dan wel kennen en hij vond haar zeer aardig en ook wel leuk. Maar om zich er nou meteen op vast te pinnen? Nee, hij leefde vrij en vrolijk. Zonder zorgen vloog hij door het leven. Lachend me zijn broer. Feestend. Dansend. Maar dan niet zulke vage traditionele dansen als de wals of andere suffe dingen. Nee gewoon losgaan op harde muziek. Er stond een grote platenspeler in de zaal. Lekker ouderwets. Nou, dit zou een leuke les worden. Niet zozeer voor Savador, maar wel voor Allen en Charlie. Dit was zijn verdiende loon. Hij verdiende gepest en getreiter met zijn chagrijnige smoel en boze blik. Suffe oude man met zijn platenspeler zou het zwaar krijgen. En wegsturen zou niet zomaar gaan, ze waren hier vrijwillig en waren o zo enthousiast.
Bwaah, nuu is ie een beetje vaagjes, sorry -.- ik hoop dat alles ongeveer klopt.

Savador had zich alweer tot de grammofoonplaat gericht, waar een zacht geruis uit de hoorn kwam zodra hij de naald op het draaiende element plaatste om uit te testen of het allemaal nog goed werkte, af en toe onderbroken door krakende geluiden. Typisch iets voor uit de oude tijd. Toch bleef hij zo nu en dan loerend tussen zijn sluike lokken een blik werpen op alle leerlingen die nu nog aanwezig waren, en met name de dames. Hij had zijn aandacht zojuist weer op de platendraaier gevestigd toen hij op een veel te vrolijke manier begroet werd; 'Hallo, Master!'
Hij draaide norsig zijn hoofd om, keek neer op een blauwharig duivelse gestalte - goh, het kind had de moeite overwogen om ook maar eens in een jurk te komen - en merkte hoe zijn bleke gezicht zo sterk betrok dat het leek alsof hij in een zure citroen beet. Ach wat fabelachtig. Zijn meest favoriete leerling was ook van de partij. Het was bijna een gewoonte bij Wren en Nina om een overdreven vrolijke houding aan te nemen en direct op hem af te huppelen wanneer hij in de buurt was om hun dagelijkse dosis leraartje pesten weer gehad te hebben. 'Verzorgt u de muziek?' Savador mompelde onverstaanbaar iets chagerijnigs terwijl hij zijn hoofd weer van Wren afwendde. Alsof het kind hem een vraag zou stellen die echt gemeend was. Hij had geen zin om op haar indirecte gepest te reageren. Zijn grammofoonplaat was van meer waarde om zijn aandacht aan te schenken. 'Fijn dat toch iemand dat doet, al is het nogal een eenzame roeping,' deed Wren een irritante poging het weer van hem op te eisen, en als resultaat keek hij even kort op, liet zijn blik vallen op de blonde jongen waar ze hoogstwaarschijnlijk samen mee was gekomen en wierp Wren ten slotte een vurige blik toe.
'Houd je mond dicht!' siste hij snauwend. Brutaal nest. Ze moest haar eigen gebrek aan fatsoen weer bewijzen, zeg. En dat joch had niet eens propere schoenen aan voor de les. Ze moest er tevreden mee zijn dat hij er tenminste nog de gemeende moeite voor deed. 'Maar, fijne avond nog!' Ja, hoepel maar gauw op. Het secreet moest eens een betere hobby gaan zoeken dan hem altijd maar onnodig lastig te vallen. Alleen uit haar cijfers was het al te blijken dat ze nu al niets anders dan een mispunt voor de maatschappij zou zijn, anders dan hij. Met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen wijdde Savador zich verder aan de platenspeler. Verdomme, de les was nog niet eens begonnen of hij voelde zich al kribbig. Leuk was dat.
Een volgende begroeting deed hem opnieuw opkijken, maar dit keer met een iets kalmere uitstraling op zijn gelaat dan voorheen. Dit klonk immers wel gemeend en oprecht. 'Goedenavond,' knikte hij het donkerharige meisje dat hij nog niet dacht te kennen nog altijd op klamme wijze toe. Gewoon leerlingen die hem het respect schonken waar hij om vroeg, dat was alles wat zijn dag nog goed kon maken. Hij haalde de naald weer van de platenspeler af en draaide zich vervolgens half naar de zaal en zijn leerlingen om. Ah, Zephyr was inmiddels ook aanwezig. Eveneens gehuld in nette kledij, inclusief toepasselijke handschoenen voor tijdens het dansen. Savadors mondhoeken krulden tot een zuinig klein glimlachje om toen de jongen direct op hem kwam afgelopen. Een uitmuntende jongeman met het soort respect dat hij graag zag. Zijn zuster was al net zo gedisciplineerd. Beide kinderen hadden naar zijn gevoel een goede opvoeding gehad, en met zulke leerlingen had hij dus automatisch het minste moeite. Schoolwerk, respect tonen, een fatsoenlijke houding - dat deden zij allemaal al uit hunzelf. 'Goedendag, Master Savador,' begroette Zephyr hem zoals verwacht. 'Kuchiki,' reageerde Savador er op goedkeurende toon als wijze van begroeting op terug. Voldaan keek hij even toe hoe Zephyr vervolgens op Yazuki afliep. Zij konden tenminste nog iets voor deze generatie betekenen.
Zijn licht opgeklaarde gelaat leek in een fractie van een seconde het volgende moment weer net zo snel in tweeën te splijten bij het aanzicht van twee personen waarvan hij zo vurig gehoopt had niet meer te hoeven zien sinds wat ze bij hun eerste 'kennismaking' al bij hem geflikt hadden. Twee jolige clowns met hun rode vosachtige lokken die hem misselijk maakten, sproeten en blauwe ogen die zo onschuldig leken, maar waarachter kwaadse bedoelingen schuilden. Met zijn over elkaar geslagen armen die hij strak tegen zijn borst gedrukt hield en zijn zuur op elkaar geperste lippen voelde Savador zich even verstijven toen hij één van de twee breed in zijn richting zag grijnzen. Hij wilde zich al haastig van de twee wegdraaien, maar werd tot zijn grootste ontzetting al met een vrolijke begroeting gedwongen zich weer tot hen te richten. 'Goedendag, Master,' nam één van de twee het woord, hoe hij ook mocht heten - want ze waren weer eens niet uit elkaar te houden. 'Hebt u al een Valentijn, Master?' De brutaliteit!
'Dat gaat je niets aan!' sprong Savador meteen snerend uit zijn vel. 'Een hele goede dag gewenst, Master,' nam de andere duivel het zoetjes over. Hij richtte zijn slangachtige ogen kwaad tot de jongen. 'Hebt u er zin in? Lekker swingen? Over de dansvloer zweven?' Alsof het hem ook maar iets kon schelen. Hij keek nukkig toe hoe het joch een paar zwierderige dansbewegingen maakte met een onzichtbare partner. <- dat is zo Fred&George-like XD
'Wij in ieder geval wel hoor!' Met een grinnik haalde hij vervolgens een hand door zijn warrige haar. 'Fijn voor je,' klonk Savadors barse antwoord, waar geen greintje interesse in te herkennen viel. Hij had hier zo geen zin meer in. Er ging een groot gevoel van ontzetting door hem heen toen zijn blik per toeval op iets anders viel. 'Schandelijk!' schreeuwde hij door de zaal op het moment dat hij zich niet meer kon bedwingen. 'Absoluut schandelijk!' Met een ruk draaide hij één van de tweeling aan zijn schouder ruw naar zich terug en wees met een trillende bleke vinger in een resolute beweging op diens gympen. Niet zozeer omdat het nu simpele gympen waren en ze niet geschikt waren voor het dansen, maar om het laagje modder dat de eens zo schone zolen sierde en als een bruine zanderige korst de hele schoen leek te omvatten. Het was niet zoveel en het zou wellicht ook geen verse modder meer zijn, maar om zo te verschijnen op iets waar traditioneel dansen werd beoefend - ronduit schandelijk. 'Wat is dát?' vroeg Savador op een sissende zachte toon waarbij hij de jongen dreigend aanstaarde, zijn vinger nog steeds omlaag wijzend. Bij Medusa, hij wilde er niet eens antwoord op. Maar hij ging zijn les niet zo beginnen en de jongen gewoon zomaar zijn gang laten gaan om over de dansvloer te huppelen en de grond en de muren te bevuilen met al die viezigheid die ongetwijfeld onder zijn schoenen kleefde - zeer zeker niet. 'Trek ze maar uit, en heel gauw,' beval hij snauwend met een nadruk op het één na laatste woord in zijn zin die nogal eng over kon komen voor wie zijn boze kant niet gewend was. In een langzame beweging sloeg Savador vervolgens zijn armen weer over elkaar en bleef met een nijdige uitdrukking afwachtend toekijken tot het joch deed wat van hem werd gevraagd. Vieze ongemanierde loebas. Moesten ze hem niet treiteren, dan hielden ze de les wel op.

God, het was echt wennen, lopen op hakken! Normaal deed ze het niet, het maakte echt niet veel uit en ze voelde zich belachelijk als ze toegaf dat ze klein was. Want dat was wat ze deed als ze hakken aandeed zonder er een goede reden voor te hebben. Maar een les in Traditioneel Dansen, dat was een hele goede reden om hakken aan te doen. Het zou zelfs nauwelijks opvallen, zo normaal moest het zijn. Toch? Gelukkig had Luca besloten om niet als een suikerspin naar het gedoe te gaan, dan had ze wel door de grond kunnen zakken. Alleen zijn schoenen waren een beetje.. Nou ja.. Nee, laten we het daar maar niet over hebben. Nou ja, ze waren er nu en meteen liep ze naar Savador toe, had ze dat ook weer achter de rug. Ze kon het niet maken om hier te komen en geen valse opmerking tegen hem te maken, dan zou hij nog geloven dat er wonders bestonden in deze wereld. En nee, dat gunde ze hem niet. Hij trok een gezicht toen hij haar zag, precies naar verwachting. Daarna murmelde hij wat om haar af te snauwen, maar ze was alweer weg. Hij ging er ook altijd op in, op haar treiterijen. Maar zelfs als hij haar zou negeren, het zou haar alleen maar erger maken, vooral omdat ze wist dat hij uiteindelijk een reactie zou geven. Zelfs al gaf haar dat een blauw oog; paste leuk bij haar haren, toch? 'Hoi, Wren,' hoorde ze. Ze keek om, haar vijandige uitdrukking verdween meteen toen ze Azure zag. Tegen haar had ze niets, vrienden van Nina waren vrienden van haar. En het meisje was misschien niet gemeen tegen leraren, ze daagde ze op een zekere manier toch wel uit. 'Hey Azure,' groette Wren daarom terug, de beleefdheid op de sociale ladder bleef belangrijk. Ze liep weer naar Luca, maar hoorde alweer stemmen die vrolijk tegen Savador begonnen te kwetteren. Geniaal, twee roodharige jongens begonnen hem heel wat onbeleefder te vragen of hij een Valentijn had. Ze hupsten een beetje rond, hadden blijkbaar niemand. Was zij even blij dat zij iemand had. Dat maakte de kans dat Savador haar als voorbeeld zou kiezen weer wat kleiner, ook al zag ze het hem nog doen ook gewoon om haar te pesten. Hij moest weten dat zij niet kon dansen, of het verwachten. Goed, als ze zo naar zichzelf keek zag ze er ook geen danswonder in. Wren giechelde terwijl ze naar de vrolijke tweeling keek - konden ze wat anders zijn? - die Savador het leven nog een stukje zuurder maakten. Ze moest een keer kennis met hen gaan maken, eerlijk waar. Maar op het moment leek het haar niet zo aardig om Luca achter te laten, aangezien ze hem had meegesleept. Ze draaide zich weer om zodat de te brede grijns op haar gezicht niet op zou vallen toen Savador over de schoenen begon. De schoenen, serieus? Zelfs zij had zich voor een keer aan de dresscode gehouden. Zij had dat niet nodig om irritant te zijn, maar dat iemand dat deed.. Heerlijk. 'Wren, mag ik je wat vragen?' De vraag haalde haar terug in het nu en in haar eigen verwarde gedachten. Ze had zichzelf namelijk ook al heel veel afgevraagd, voornamelijk waarom ze hier was en waarom met hem. Ze had hier net zo goed een random persoon uit kunnen zoeken, maar dat had ze niet gedaan. Ze was dom. Luca begon hakkelend te praten, op zo'n echte Luca manier, dus liet ze 'de blik' maar achterwege omdat ze dan nooit te weten zou komen wat hij nu eigenlijk wilde zeggen. Jammer maar helaas. Daar kwam de vraag. Eerst was het niet zo erg, maar toen werd er gespecificeerd naar het 'we'-gedeelte. Wren probeerde haar neutrale gezichtsuitdrukking te behouden, wilde niet rood worden en net zo als hem gaan stotteren. Het leek haar te lukken, dus haalde ze haar schouders op. 'Het is dansles,' zei ze, alsof daarmee alles duidelijk was. 'Het leek me dat jij ook niet zo'n danswonder was,' vervolgde ze. Oké, hopelijk was het beledigend genoeg om zijn aandacht af te leiden van het 'we'. Want daar was zij ook niet over uit. Waarschijnlijk was hij tien keer liever met een vrolijk blond barbie-meisje gegaan dat op hem leek dan met haar. Of hij was helemaal niet gegaan. 'En het is niet erg om wat dansen te leren, toch?' vond Wren. Ja, waarom had ze Luca meegesleept? Hij zou tenminste komen, dat was waar. Maar toch.. Laat die les nu maar beginnen, dan hoefde ze daar niet meer over na te denken.

Charlie bleef grijnzend naar de man voor hem kijken en keek hem quasi-beledigd aan toen deze snauwde dat het zijn zaken niet waren ofdat hij een Valentijn had of niet. Wat waren we weer heel vriendelijk vandaag. Terwijl Allen zijn zegje deed, keek hij wat in het rond en liet zijn mond een brede grijns vormen toen het meisje met de rode ogen en het bruine haar op hem afliep. 'Hoi, Ook zo'n zin in de les?' Oeh sarcasme, leuk. Hij wilde net zijn mond opentrekken om wat terug te zeggen toen Allen hem voor was. ''Of we er zin in hebben? Zeer zeker, dansen, great. Traditioneel dansen, even better'' Oh, nee, deze keer niet. Met zijn elleboog porde de jongen zijn broer in zijn ribben en duwde hem een stukje opzij. "Net als hij zei: we kunnen niet wachten om te beginnen. Ik ben Charlie trouwens." Handje schudden was niet echt nuttig volgens hem, dus deed hij ook geen moeite om zijn hand uit te steken. ''Nog iets leuks te zien? Enige interessante mensen?'' Charlie keek zijn broer even met een opgetrokken wenkbrauw aan. Er stond net een leuk uitziend meisje voor zijn neus en dan vraagt hij of hij nog leuke mensen gezien had. Nja, eigenlijk des te beter, dan viel zijn broer hem tenminste niet meer in de reden als hij een gesprek had met iemand. Blijkbaar had Allen iemand bekend gezien aangezien hij zich naar Charlie toe boog en wat informatie gaf: ''Het meisje met het korte zwarte haar. Elveria, oke? Zwarte kat genaamd Cat. Houd van tekenen.'' Zwijgend scande hij met zijn blauwe ogen heel de omgeving totdat hij had meisje zag. Grijnzend knikte hij naar Allen om te laten zien dat hij het begrepen had. Als dat meisje naar hen toe zou komen zouden ze even van identiteit wisselen, gewoon om even te lachen. Zelf hun ouders konden de twee niet uit elkaar houden, dus waarom zou een leerlinge van deze school dat wel kunnen. De jongen had zijn aandacht net terug op het bruinharige meisje voor hem gericht toen hij ineens de hoofdmeester wat hoorde roepen. Door dat plotse geluid achter hem schoot hij geschrokken bijna twee meter de lucht in. 'Wat is dát?' Met een licht zucht draaide hij zich om om te zien wat er nu weer aan de hand was. Master Savador keek redelijk kwaad naar Allens gympen en even keek hij de man aan alsof die gek was geworden. "Dat zijn gympen, Master," zei hij in zijn broers plaats. "Stoffen schoenen met een zool, snapt u?" Charlie zei het op een toon die je zou opzetten bij een kleuter: langzaam en duidelijk acticulerend. 'Trek ze maar uit, en heel gauw,' Wacht, moest Allen nu echt serieus zijn schoenen gaan uittrekken en op zijn sokken gaan dansen? Wist de hoofdmeester wel hoe glad dat was? De man had het niet tegen hem, dus draaide hij zich maar terug om naar het meisje. "Hoe oud was hij weer? Misschien moeten ze hem terug naar de kleuterschool sturen om hem te leren wat schoenen juist zijn," Mompelde de roodharige jongen wat binnesmonds. Hij wist zelf ook wel dat de man de opgedroogde modder aan Allens schoenen bedoelde, maar dat moest je wel duidelijk zeggen, hé.

Allen en zijn tweelingbroer sloften binnen, Elveria trok even haar wenkbrauw op. Ze leken veel op elkaar, maar ze kon Allen toch wel duidelijk onderscheiden. Hij was niet qua uiterlijk hetzelfde, maar ze kon het zien aan zijn stem, eigenlijk horen. Hij had gewoon een ander soort grappending dan zijn broer, ookal verschilde dat ook niet erg veel. Ze bespotten even Master Savador, die zo te zien al aangebrand was, en het niet erg op de prijs stelde. Wie niet? Ze sloeg haar armen over elkaar eb schoof haar kistjes onder de stoel. Ze zuchtte, en keek de andere kant op. Allen keek naar haar, porde zijn broer aan, en fluisterde wat. Zonder dat de twee het zagen, vormde ze achter haar rug een zwarte kogel, en vuurde die op Allen af, niet om zijn aandacht te trekken, maar gewoon omdat ze hem wilde laten weten dat ze had geoefend. Vlak voor zijn neus viel de kogel uiteen, en verdween, ze keek hem met speelse ogen aan, hij had goede raad gegeven. Ze stond op, en slofte nonchalant nar hen toe.''Gegroet, Allen en Charlie,'' Sprak ze formeel, doelend op hoe Master savador altijd sprak.''Al veel geklierd?'' Ze keek Allen met een opgetrokken wenkbrauw aan, en een smalle glimlach vormde om haar lippen. Ze porde Charlie aan.''Jou heb ik nog niet ontmoet?'' Zei ze uitdagend, en ze keek van Allen naar zijn tweelingbroer, daarna richtte ze zich op Master Savador. Eigenlijk voelde ze er niets voor om hem te bespotten, meschien zag hij dat aan haar geizcht, maar ze hield het in de plooi, al smeektte haar ogen om een oplossing. Het masker ging weer op, en ze keek de twee broers weer aan. Ze richtte nog een blk op Master Savador, hij was wel oud, maar hij moest nu echt opschieten, ze had er echt geen zin meer in.

Na Charlie's por grinnikte hij wat, maar liet het maar even. Zijn broer mocht zich even met dit meisje bezighouden, al was ze wel interessant. Een zwarte kogel spatte voor hem uiteen, maar hij negeerde het. Vooral omdat hij niet echt besefte dat die van Elveria afkomstig was. Hij was alweer van haar afgeleid zodra hij Charlie over haar had ingelicht en was haar eigenlijk een beetje vergeten. Niet dat hij haar bestaan uit zijn geheugen had gewist, zeker niet, ze was nu alleen even geen aandachtspunt. Hij vroeg zich kort af wie of wat dat had veroorzaakt, maar liet het maar voor wat het was en stond er niet meer bij stil. Charlie zond hem een begrijpend lachje, hij zou Elveria wel opvangen. 'Schandelijk!' schalde een stem door de zaal. Het was de hoofdmeester, die blijkbaar iets vreselijks had gezien. Iets schokkend. Allen had niet door dat het om hem ging, had het pas door toen de stem dichtbij hem klonk. De master stond achter hem, wat was zijn probleem. 'Absoluut schandelijk!' klonk het en toen pakte de hoofdmeester zijn schouder vast. Ruw werd hij omgedraaid en meteen wees Savador op zijn schoenen. Hij keek de man even doodkalm aan, staarde met zijn glinsterende ogen in de slangachtige pupillen. 'Wat is dát?' vroeg de hoofdmeester sissend. Het was werkelijk een mensgeworden slang. Zijn schouder was weer losgelaten, al wees de man nog steeds geshockeerd naar zijn schoenen. Een spottend lachje speelde meteen over zijn gezicht. Die man vroeg er werkelijk om, smeekte om spottende opmerkingen. Allen keek naar zijn schouder, waar de man hem had vastgepakt. Allen veegde met een trek van walging over zijn trui, veegde de aanraking van de hoofdmeester weg als een stofje op zijn schouder. Alsof die met zijn handen een vieze vlek achter had gelaten. Toen volgde hij de vinger naar beneden en keek naar zijn schoenen. Zijn broer begon al antwoord te geven en breed grijnzend keek Allen op. "Dat zijn gympen, Master, stoffen schoenen met een zool, snapt u?" zei Charlie op rustige toon. De hoofdmeester zou het toch moeten leren. Zich duidelijk formuleren. Zeggen wat hij bedoelde. Want zo klonk het net alsof de man niet wist wat schoenen waren. Charlie praatte langzaam en articuleerde duidelijk. Alsof hij iets uitlegde aan een debiele kleuter. Allen knikte met een uitgestreken gezicht, volkomen serieus. Het leek net of zij de leraren waren en Savador een onwetend eersteklassertje. En dat zou de man waarschijnlijk niet kunnen waarderen. De les was nog niet eens begonnen en er waren al problemen. En dat was helemaal niet erg, juist amusant. 'Trek ze maar uit, en heel gauw,' klonk een snauwend bevel. ''Hmm, typisch gevalletje schoenenvrees, Master. In combinatie met smetvrees nog wel. En het is ernstig,'' sprak Allen geschrokken. ''U moet hulp zoeken. Daar bestaan pillen voor en wat groepstherapie kan ook voor verbetering zorgen.'' Het klonk net alsof hij het beste met de man voor had. Hem respecteerde. Maar zijn ogen, zijn uitdagende grijns, zijn scherpe woorden. Die vertelden een ander verhaal. Hij bukte zich, trok met een soepele beweging zijn schoen van zijn voet. Hij kwam overeind en hield het ding voor zijn ogen om de modder te bekijken. Het was echt een mimiem beetje waar het hier over ging. Allen begon doodleuk de modder eraf te kloppen. Het was niet echt veel, wat een gezeur om niets. De schoen werd schoner, oogde nu vrij netjes. Maar op de vloer lagen een paar kleine brokjes aarde. ''Niet bang zijn, het is een onschuldige schoen. Hij doet niets,'' zei hij overdreven beleefd en hij stapte op de Master af. Hij hield de schoen naar voren, bood hem aan voor inspectie. ''Zo beter, Master?'' vroeg hij schijnheilig. Achter hem hoorde hij Elveria's stem. Hij keek even om, trok vragend zijn wenkbrauw op toen hij haar Charlie hoorde zeggen. ''Hoe weet jij mijn naam?'' vroeg hij verbaasd. Zo, zijn aandeel zat erop. Nu zou Charlie het mogen regelen. ''Al veel geklierd?'' hoorde hij haar nog vragen, dat was duidelijk aan hem gericht. Hij draaide weer terug, was even druk bezig met de hoofdmeester. Het was nu de zaak van zijn broer hoe hij dit zou regelen. En die kon het wel aan. Allen grijnsde. Keek de man aan, hield de nu schone schoen nog steeds uitnodigend naar voren. Hij stond nu doodleuk met slechts een schoen aan te wachten op de boze reactie. Hij bewoog zijn schoenloze voet even heen en weer en voelde hoe glad de vloer was. Hij zou dus mooi niet zonder schoenen gaan dansen. Dan zou hij gegarandeerd vallen. En gewond raken. En dat was niet de bedoeling, de bedoeling was dat ze leerden om traditionele dansjes te dansen. Zonder in lachen uit te barsten, serieus een wals dansen. Een uitdaging. Een ander meisje, met prachtig blond haar en mooie blauwe ogen kwam binnen. Ze begroette de Master beleefd en Allen bekeek haar onopvallend. Ze zag er goed uit, dat zeker. Met een goedgekozen jurk en bijpassende nette schoenen. Daar zou Savador in ieder geval geen commentaar op kunnen hebben. Dit zou een interessant lesje worden. Genoeg leuke mensen in ieder geval.
Derp -.-

[Ja, hij moet ook komen~ <3]

Eerst hadden de papiertjes met aankondigingen hem beangstigd; er zouden daar veel mensen zijn, mensen die hij allemaal niet kende. Die hem vreemd aan zouden kijken omdat hij op afgetrapte schoenen zou moeten komen en met een capuchon over zijn hoofd. Maar.. was dit dan weer geen kans om dat niet te doen? Om zijn vermomming af te gooien? Ze hadden echt geholpen, de Nogen Lux die Savador hem gegeven had. Niemand keek hem nog vreemd aan, gewoonweg omdat ze iemand zagen die heel normaal was. Een vage persoon van wiens uiterlijk ze niet alles begrepen, heel leek allemaal een beetje ongrijpbaar, maar ze zagen hem als een normaal persoon. Oké, langzaamaan begon zijn ware uiterlijk wel door te dringen, maar in dat stadium zat hij nog lang niet. Het viel wel mee. Het zou goed kunnen gaan. Voor het eerst in tijden had hij het aangedurfd ergens naartoe te gaan. Hij moest de Nogen Lux vertrouwen en als hij nooit probeerde, dan was de Hoofdmeester voor niets door al die moeite heengegaan, naar Nova en weer terug. Dat was een heleboel werk en dat moest wel veel gekost hebben; hij moest het proberen.
Op de één of andere manier had hij zelfs nette kleding kunnen bemachtigen, gewoon zwart met een wit overhemd. Zelfs nette schoenen. Zijn vest had hij achterwege gelaten, net zoals zijn vale kleding. Hij had zijn haren zelfs gekamd al wist hij dat dat vanwege die Nogen Lux niet nodig was. De bandjes zaten om zijn polsen, opgeschoven zodat ze onder de mouwen van zijn jasje vielen. Hij kon het best nu naar zo'n feest gaan, waar veel mensen waren. Niemand die echt naar hem om zou kijken. Hij kwam al expres wat later, zodat iedereen bezig was, druk bezig met zichzelf en de ander, niet omkijkend naar vreemdelingen met een uiterlijk dat je kon verwachten. Goed, diep ademhalen nu en gewoon naar binnen lopen.. Niemand die echt aandacht aan hem zou besteden.. Hij had medicijnen ingenomen om er zeker van te zijn dat hij niet flauw zou vallen of zou moeten overgeven tijdens het dansen en voelde zich beter dan ooit doordat hij veel gerust had. Nou ja, beter dan ooit. In ieder geval niet belabberd. En aangezien hij vanochtend al last gehad had van een scherpe steek in zijn maagstreek, zou hij de rest van de dag niet zoveel fantoompijnen hebben. Het zou goed gaan. Dat moest gewoon.
Aarzelend liep hij de zaal binnen, bleef eenmaal binnen staan. Iedereen was bezig met praten zoals hij verwacht had. Twee roodharige clowns waren zelfs al bezig met rond de Hoofdmeester heen hupsen. Daar hoefde hij niet naartoe. Voorzichtig liep hij een beetje rond, stond ergens stil waar hij hoopte tussen de mensen op te kunnen gaan. Ach ja, zelfs al had hij niemand.. Hij ging tegen de muur aanstaan, negeerde iedereen in de buurt door naar de grond te gaan kijken. Hij wachtte wel tot de muziek zou starten en dan ging hij wel met de lucht dansen. Luchtmagie had hij toch en ergens kreeg hij al hartkloppingen van alleen al hier zijn. Laat staan met iemand dansen.

Hij voelde zich weer eens diep gekwetst. Of hij al een Valentijn had, hoe durfden ze! Hij was niet alle dagen van de week de enge norse kluizenaarachtige hoofdmeester die zich in zijn donkere mysterieuze kantoorshol tegoed deed aan flessen wijn en wijn en nog meer wijn. Hier en daar op een vrij dagje was hij 'monogaam' van dat alles, heus wel. Als het hem allemaal goed ging. En hij een zeldzaam goed humeur had. En zijn wijn op was. Verder dan dat was hij ook maar een mens met gevoelens, gewoon een man op oudere leeftijd. Hij had al meer ervaringen uit het leven opgedaan dan zij, stelletje ongefatsoeneerde vlerken.
En wel verdomme. Dat ze rasechte vlerken waren werd maar weer eens bewezen. Het jong naast de andere tiran had hoogst waarschijnlijk vanmiddag maar heel achteloos wat oude afgetrapte schoenen uit de kast getrokken waar diens drager beslist ooit eens door de Raziaanse woestijnen was gestrompeld. Bij Medusa, was het soms op zijn gezicht af te lezen dat hij dit wilde? Stelde hij soms de vraag of iemand alsjeblieft zijn nette vloer wilde bevuilen met zand en modder? Zover zijn geweten ging absoluut niet. En alsof het allemaal maar weer heel normaal was veegde het joch met een trek van walging over de schouder waar hij hem in zijn woede beet had gepakt. Hij had geen melaats. Het was schandelijk, het was uit den boze, het was.. was gewoon..
'Dat zijn gympen, Master,' verstoorde één van de tweeling zijn chaotische gedachtegang om voor zijn broer te antwoorden. 'Stoffen schoenen met een zool, snapt u?' Je meent het. Furieus schoten Savadors slangachtige ogen even naar de jongen, het effect te vergelijken met een treffende bliksemschicht. 'Naar mijn weten vroeg ik het niet aan jou maar aan je broer, dus bemoei je er niet mee!' ratelde hij de snerende woorden in een rap, kwaad tempo. Hij werd hier niet als een hoofdmeester en leraar behandeld. De aandacht werd hem geschonken alsof hij.. één of andere kleuter was. God, en de twee grootsten stonden pal voor zijn neus. Hij wilde die schoenen uit en wel nu!
'Hoe oud was hij weer? Misschien moeten ze hem terug naar de kleuterschool sturen om hem te leren wat schoenen juist zijn.' De verticale pupillen tegen zijn goudgekleurde irissen versmalden zich vervaarlijk tot flinterdunne streepjes. 'Dat hoorde ik,' siste hij met opeengeklemde kaken, zijn brandende ogen gericht op de rug van de andere dwaas die, zoals kenmerkend was voor leerlingen, over hem met een ander stond te beppen.
'Hmm, typisch gevalletje schoenenvrees, Master,' vulde de vieze schoenendrager zijn broer op serieuze toon aan. 'In combinatie met smetvrees nog wel. En het is ernstig.' Moest dit soms een grap voorstellen? Want hij kon er niet bepaald om lachen. 'U moet hulp zoeken,' constateerde de jongen zeker van zijn zaak. 'Daar bestaan pillen voor en wat groepstherapie kan ook voor verbetering zorgen.' Hij moest hulp zoeken? Pillen en groepstherapie, waar dacht het joch het lef vandaan te halen om zo met hem te spotten? Savador perste zijn lippen zuur op elkaar, zijn slangachtige ogen iets verwijd van woede. Er zwelde een kloppende ader bij zijn slaap op. Hij probeerde zich in ieder geval nog in te houden, zijn trillende vuisten stevig gebald. Rustig, rustig. Hij stond hier nog altijd te boven. Hij was leraar en toezichthouder tijdens deze les. Hij was meer.
Het joch deed uiteindelijk wat van hem gevraagd werd. Hij trok één van zijn schoenen uit, heel netjes allemaal. En klopte vervolgens de modder er doodleuk voor zijn ogen af. Savador betrapte zichzelf erop dat hij gejaagd ademhaalde, zijn brede schouders zakten in en veerden weer op onder zijn diepe hijgen. Zijn hoofd kleurde langzaam maar zeker rood, tot hij er meer bij stond als een rijpe tomaat dan een wandelend lijk. Hij moest zich niet laten onderdrukken. 'Niet bang zijn, het is een onschuldige schoen. Hij doet niets.' Niet laten onderdrukken. De schoen werd vlak voor zijn neus gehouden. 'Zo beter, Master?' Niet laten - in een gris schoot zijn bleke hand al naar voren om de gymp uit de handen van de jongen te graaien. 'GO HIFREANN LEAT!' Kwaad smeet hij de bemodderde zweetkakker in een recht boogje van zich af, waarna het met een doffe klap tegen de muur terecht kwam en als een zielig dood dier neerkwakte op de vloer. Gek werd hij ervan. En als hij dat al nog niet was dan werd hij het wel gemaakt. Medusa, hij kon hier zo om janken. Dat ouders van zulke lui daadwerkelijk dachten dat er een mogelijkheid was om enig fatsoen in zulke figuren te hameren. Onmogelijk.
Hij voelde zich belabberd, kreeg door alle druktemakerij weer steken in zijn rug en wilde het liefste gewoon onder de dekens kruipen en zich met wat wijn en eenzaamheid afsluiten van de rest van de wereld tot hij weer volledig hersteld was van deze.. totale terror. 'JIJ GAAT JE VANAF NU DECENT OPSTELLEN, JONGEMAN, WANT IK KAN JE TOEKOMST, JE KANSEN EN JE KOMENDE ERVARINGEN MET EEN VINGERKNIP AAN JE NEUS VOORBIJ LATEN GAAN!' spuwde Savador de woorden met bulderende stem uit in het gezicht van de jongen, tesamen met een terechtwijzend vingertje en speekseldruppeltjes die tijdens de preek vrijkwamen. Zijn zware ademhaling klonk zo onregelmatig en zijn hartkloppingen liepen zo hoog op dat het leek alsof hij op het punt stond ieder moment door een zenuwinzinking of acute hartaanval getroffen kon worden. Hij hield een hand even op de plek van zijn hart terwijl hij zich zwaar uithijgend en nu al doodvermoeid van de tweeling afdraaide. Met zijn ogen half gesloten - hij kreeg ze voor nu even echt niet verder open, afgepeigerd als de twee schoffies hem hadden gemaakt - en zichtbare wallen eronder keek hij de zaal even rond, de diepe frons die tijdens zijn tirade ontstaan was alweer wat afgezwakt. Er waren inmiddels al wat meer leerlingen bijgekomen, mooi. Hij zag onder andere William die zich onopvallend tegen de muur had opgesteld, goeie jongen dat het was. Een onbekend blond meisje kwam op hem afgestapt, begroette hem formeel, maar Savador maakte enkel een streng gebaar richting de deuropening en sprak in een vermoeide zucht dat ze haar beest op de gang moest houden. Hij was niet echt meer in de stemming nu. Met een luide respectafdwingende klap in zijn handen deed hij een poging alle orde te herstellen. 'Iedereen aan de kant plaatsnemen!' schalde zijn bittere strenge stem door de zaal. Hij ging nu niet nog langer tijd staan te verdoen, ze hadden al teveel minuten verloren. En deze keer was het niet aan hem te danken. Terwijl de meeste leerlingen die tenminste wel wat enig fatsoen hadden waarschijnlijk al wel bezig moesten zijn zich langs de muren op te stellen, liep Savador - die nog last had van een licht ademtekort - wat rond in het midden van de ruimte met een hand rustend op zijn heup om toezicht te houden en geduldig af te wachten tot het stil genoeg was om het woord te kunnen nemen. Des te sneller ze van start konden gaan.

Als mensen Savador het leven zuur maakten, hoe heerlijk was dat. True, ze deed het liever zelf, dat was waar. Maar je kon het niet altijd doen. Zelfs zíj had grenzen. Die lagen dan misschien nog niet in het zicht, maar ze had ze wel. En af en toe niet degene met de schuld zijn, dat was ook wel leuk. Wren vond het namelijk ook heerlijk om mensen uit te lachen die straf kregen in plaats van zij. Ergens zou het haar niet verbazen als Savador haar nog een keer kwam wurgen om de een of andere reden. En als ze dood was: oh, dit keer was het haar schuld niet. Jammer dat ze dood is. Heel jammer. Ach ja, ze fantaseerde niet graag over haar dood. Wren was verre van suïcidaal, behalve dan als ze Savador pestte. Dan leek het wel alsof ze dood wilde, maar eigenlijk was dat maar schijn hoor. Geen zorgen, geen zorgen. De wereld hoefde haar voorlopig nog niet te missen. Kuchkuch. Anywayz, ze moest haar aandacht weer even op die geniale tweeling richten hoor. Hoe kregen ze het voor elkaar! De tijdbom die geïnstalleerd was ging af toen Savador de schoen op de grond wierp en woorden over hen uitbraakte alsof hij hen wilde verstikken met zijn stemgeluid. Jammer maar helaas, dat soort dingen faalden meestal. What a shame. Ze liet haar blik de zaal rondgaan. Dit zou wel zo'n beetje iedereen zijn, toch? Je kansen, je toekomst. Lala. Ze moest echt lachen. Oh, er was nog een blond meisje gekomen en iemand die ze niet kende en waar ze ook niet naar keek. En bingo.. Yazuki was er. Haar allerallerallerbeste vriendin. Echt hoor, ze was zo dól op dat allerliefste-tafelstelende-bitchende trutje. Ze kon haar niet luchten of zien maar ze was dol op haar. Eerlijk. Oké, ze kon niet liegen. Wren ving haar blik. Die van Yazuki was kil, een gemene blik op en top. Wren glimlachte breed terug, stak haar hand op. Het was alsof je ijs met vuur vergeleek: allebei levensgevaarlijk, vooral voor elkaar. Luca gaf alweer antwoord op haar ontwijkende vraag, met zo'n schattige glimlach waar ze niet tegen kon. Dus weer geen doodblik. Hé, ze moest oefenen. Hij vond het niet erg, okay. Dat was mooi. Waarom ze zich vrijwillig met hem bezighield? Een hele, hele goede vraag. Misschien kon ze eromheen praten.. Fijn? Goed. Dit was vreemd. In één woord, vreemd. Luca mompelde iets over dat ze er maar niet teveel op moest letten, mooi, dat zou ze doen. Ze richtte haar blik op de grond. God, het was ook niet vaak dat zij met haar mond vol tanden stond. O my. Nee. Niet Luca. Hilarisch. Zijn schoenen! Binnen een seconde keek Wren weer op, met een brede glimlach. 'Luca!' riep ze uit, niet al te hard, maar ietsje harder dan gesprekstoon. 'Ik ben zo trots op je! Je schoenen!' Dat was weer op een normale toon, iets zachter om Savador niet achter Luca aan te sturen. Want aangezien zij hem had meegenomen zag ze dat nog best gebeuren en dat wenste ze de jongen niet toe. Ow, iedereen gaan zitten. Goed, dat kon ze doen. Was niet teveel gevraagd. Ze had wil zin om te zitten. Opnieuw pakte ze Luca bij zijn hand vast. 'Kom mee, anders is er geen plek meer over,' vond ze. Mooi, de vragen waar ze geen antwoord had ontweken. Nu wachten tot ze gingen oefenen met dansen. Kijken of ze Savador of Yazuki, misschien wel allebei, op de tenen kon trappen.