De pleisters op zijn knieën veraadden dat hij al redelijk veel gevallen was, vooral op de momenten dat hij Sammy achterna rende. Die eekhoorn nam ook altijd zo van die moeilijk wegen voor hem en zorgde er vaak voor dat de jongen in bomen moest klimmen om hem te pakken te krijgen. Voor de zoveelste keer liep Joren hijgend achter het beestje aan. Het was dat hij graag speelde, anders had hij het al lang opgegeven. Mensen lachten als hij voorbij rende, volgens hem niet om hem uit te lachen, maar gewoon omdat ze het grappig vonden. Ja, er was een duidelijk verschil tussen iemand uitlachen en lachen omdat je iets grapigs vond. Hij straalde gewoon de onschuldigheid van een klein kind uit, dus niemand dacht eraan om hem uit te lachen. Natuurlijk had Joren als onhandig kereltje de steen die voor hem lag niet gezien en struikelde erover. Na een koprol kwam hij tot stilstand op zijn buik en beet op zijn onderlip om niet te huilen. Dit had echt pijn gedaan, meer dan die andere valpatijen hadden gedaan. Voorzichtig ging hij rechtop zitten en keek naar zijn knie die weer eens bloeide. Meteen veegde hij met een papieren zakdoekje het bloed weg en haalde een pleister uit de zak van zijn groene broek en plakte die op de wond. De pleister was iets te klein, maar onverschillig haalde hij zijn schouders op en stond op. Zijn knie pikte wat, maar als hij er niet aan dacht zou de pijn snel overgaan, toch? Lachend liep de jongen terug achter zijn eekhoorn aan, maar bleef met open mond staan toen hij de bron van het geluid van stromend water, dat hij al een hele tijd hoorde, ontdekte. Een grote hoeveelheid water viel van een soort berg naar beneden in een hele grote plas. Wacht, pappa had ooit eens gezegd dat zoiets een waterval heette en dat dat in de winter nooit kon bevriezen. Maar vanwaar kwam al dat water dan? Sammy liep terug naar hem toe en kroop langs zijn been terug naar zijn schouder. Joren was blij dat het beestje deze keer niet op zijn hoofd ging zitten, want dat was niet echt een zicht. Een meisje wat verderop trok zijn aandacht en vrolijk glimlachend liep hij naar haar toe. Misschien wist zij wel vanwaar al dat water kwam. "Sorry, maar weet jij waar al dat water van die waterval vandaan komt?" Hij keek even naar zijn been toen hij een warme vloeistof over zijn kuit voelde lopen en schrok wat toen hij zag dat de wond weer was begonnen met bloeden. Snel haalde hij terug een van die papiek doekjes boven en veegde het bloed terug weg. Misschien was het een goed idee om er twee pleisters op te plakken zodat de wond helemaal bedekt was. Op zijn gemak haalde hij terug een pleister uit zijn zak en plakte die een stukje over de eerste. Zo, nu kon dat niet meer zo hard bloeden. Met zijn grote blauwe ogen keek hij terug naar het meisje en pulkte even aan de gele strik om zijn nek. "Mijn naam is Joren en hoe heet jij?"

& Ilyasviel n_n

Dit was de waterval! De rivier leidde daarnaartoe, dat had Ilya al snel uitgevonden. Niet dat het moeilijk was; het zilveren lint van water ging maar één kant op, of stroomde er eigenlijk vandaan, en dat was dus niet zo moeilijk te vinden. De Waterval op zich was ook niet over het hoofd te zien, het ding was enorm groot. Zeker voor een meisje dat zo kort was dat mensen nogal gemakkelijk over haar heen zouden kijken. Nee, echt, dat was wel eens gebeurd. Als mensen snel liepen en maar één doel voor ogen hadden was zij slechts een mini-obstakel. Maar ja, ze had heel veel tijd alleen doorgebracht op Shadra en Puffoon, alleen met James. James was er nu ook weer bij, haar trouwe alligator week nooit van haar zijde. Eigenlijk was zij het die hem nooit alleen liet, maar maakte dat zoveel uit? Met haar brede lach op haar gezicht huppelde Ilya langs de rivier, omhoog naar de bron ervan; de Waterval. Ze bleef maar huppelen, voelde een briesje in haar gezicht. Het was eigenlijk best wel heel erg koud, maar daar was ze aan gewend. Ze was er dan ook op gekleed; dikke kleding, muts op haar hoofd, handschoenen aan. Geen enkel gevaar op besmetting, want de koude lucht was gewoon ontzettend schoon. Daar vertrouwde ze op en ze was niet van plan dat vertrouwen onder zich uit te laten slaan, anders durfde ze straks niet meer te bewegen en bleef ze in een klinisch wit kamertje zitten. Als haar smetvrees haar hypochondrie naar een hoger stadium zou tillen, zou dat misschien nog wel gebeuren ook.. Maar wist zij veel, ze wist niet eens de namen van de dingen waar ze volgens haar dokters aan leed. Mama en Papa zeiden altijd dat het niets was en dat het wel over zou gaan, al dachten Mary en Shannon door anders over. Kon zij het weten? Ze wist alleen maar dat ze moest huilen als ze dacht ergens een ziekte aan te kunnen overhouden en dat ze alles extreem goed schoonmaakte. Ze had dan ook altijd doekjes mee, ontsmettingsdoekjes, gewoon omdat die haar het gevoel gaven dat ze veilig was. Ja, dan kon haar niets overkomen. Alsof inbrekers het leuk zouden vinden dat ze ontsmet werden voordat ze iets mee mochten nemen. Nee, ze schiep een veilige illusie voor zichzelf die niemand mocht breken. Het was haar persoonlijke bubbel waar ze al tijden in leefde. Niemand zou daar wat aan veranderen.
Ze hield James stevig vast, wilde niet dat hij in het water zou springen. Want krokodillen, die hielden nu eenmaal van water, toch? Ze wilde hem niet kwijtraken. Ze stond nu stil, was dichterbij de Waterval al kon ze het ding nog steeds niet aanraken of iets dergelijks. Daar zou je ook heel gevaarlijk voor moeten doen en wie weet zaten er wel enge dingen in het water. Dus met dit uitzicht was ze meer dan tevreden. Haar rode ogen richtte ze blij op de Waterval, tot ze opeens een stem hoorde. 'Sorry, maar weet jij waar al dat water vandaan komt?' Ze keek om, verbaasd maar niet geschrokken. Haar blik onderzocht direct de jongen die voor haar stond, hij was net iets groter dan zij was, maar ook zo klein. Was zij toch niet de enige! Met haar 1.33 torenden mensen al snel boven haar uit. Bij de vraag fronste ze, begon erover na te denken. Wacht, wacht, was dat bloed? Verschrikt keek ze naar de wond van de jongen, die er achteloos een doekje overheen haalde en er godzijdank een pleister op plakte. Dat luchtte haar op, al bleef ze naar de pleisters kijken tot hij begon te spreken. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ze, lichtjes bezorgd. Haar vrolijke lach kwam weer terug toen de jongen zich voorstelde. Hij had ook wit haar, net als zij! Maar wel blauwe ogen, bijna net zo mooi als die van Asura. Om zich voor te stellen zette Ilya James even neer, pakte de zijkanten van haar jas bij de rand en maakte een reverence waarbij ze haar hoofd ook even boog. 'Ilyasviel von Einzbern. Hoi Joren!' James vergat ze even, ze zag niet dat de krokodil naar de waterkant begon te kruipen en al snel een poot in het water had. Een maatje gevonden om mee te spelen, die zich ook dingen afvroeg! Ze vond Joren nu al leuk, omdat hij het maatje was dat zij nooit gehad had, zo zag zij het tenminste. Vrolijk en klein. Als hij er nu was geweest in die jaren dat ze zich alleen had moeten vermaken.. Maar daar kon hij ook niets aan doen. Het feit dat hij een tegengestelde magie had deed haar vrij weinig. Wat moest ze daar dan van vinden? 'Ik weet het niet!' antwoordde ze daarna enthousiast. 'Het is zoveel water. Mama zei altijd dat ik dat vanzelf wel te weten zou komen, maar ik vraag me af hoe dan.' Ze wierp een blik over haar schouder, naar de waterval. 'En hij is niet eens bevroren,' zei ze, met bewondering in haar stem.

Meestal stond er wel een glimlach op zijn gezicht en bleven zijn ogen fonkelen van plezier. Sommige mensen ergerden zich daaraan, maar die zagen ook niet hoe hij zich vanbinnen voelde als hij weer eens voor de reusachtige poort van hun huis stond, wachtend op zijn vader. De man had belooft dat hij terug zou komen voor hem en voor zijn moeder, maar elke avond opnieuw riep Vanessa hem naar binnen met de mededeling dat Naill die dag niet meer zou thuiskomen. De gedachte aan zijn vader kwam meestal pas 's avonds, als Joren eenzaam en alleen in bed lag of niet meer kon spelen met andere kinderen omdat het zo laat was. Het eerste meisje dat hij hier op Starshine had ontmoet was Wren geweest en hij had haar al meteen geweldig gevonden. Het was alleen wel spijtig dat ze zo groot was en dat hij altijd zijn hoofd in zijn nek moest leggen om haar aan te kijken. Deze keer stond hij voor een meisje die zelfs nog iets kleiner was dan hem en hij schrok er dan ook niet voor terug om haar de vraag te stellen die hem al zo lang bezig hield. Hij had de vraag nog niet fatsoenlijk gesteld of hij moest zich bezighouden met zijn knie omdat 'Ie weer aan het bloeden was. "Gevallen bij het rennen." Was zijn simpele antwoord op de vraag van het meisje. Jorens ogen gleden even naar de krokodil toen het meisje deze neerzette om een revence te maken en ze stelde zich voor als Ilyasviel von Einzbern. Snel keek hij het meisje terug glimlachend aan en luisterde naar haar antwoord. "Hopelijk komen we er ooit eens achter, dan kunnen we het aan iedereen gaan vertellen." Het vooruitzicht om andere mensen het antwoord op het raadsel te kunnen geven zorgde ervoor dat hij bijna op en neer sprong van enthousiasme. "Misschien komt dat omdat het water veel sterker is dan de wind en dat de waterval daarom blijft stromen." Even verscheen er een lichte frons in zijn voorhoofd terwijl hij over zijn eigen woorden nadacht. Ja, dat zou het wel zijn, water was gewoon sterker dan de koude wind. "Hé, je krokodil kruipt weg." De jongen vond dat rare dier wel interessant en vond het dan ook spijtig dat hij wegkroop. Misschien hield hij gewoon van water, aangezien hij recht naar de grote plas water kroop en er al een poot had in gezet.

Wat een leuk jongetje! Hij zag er echt ontzettend vrolijk uit, was ook blijmoedig en had misschien wel genoeg energie om haar bij te houden als ze hyperactief rond rende. Het was zo lang geleden dat ze met iemand gespeeld had! Ilya moest altijd alleen in de bossen rondom hun huis ronddwalen, hopend dat iemand mee wilde doen in de spellen die ze deed, al kon ze alleen de lucht om zich heen manipuleren zodat het als gefluister klonk. Zelfs James was er nog maar een jaar of twee, dus ook hij had niet zoveel geholpen. De laatste jaren waren dus wel wat gezelliger geweest, maar een alligator haalde het nog net niet bij menselijk gezelschap. Hij opperde nooit een spelletje en kon ook geen verstoppertje spelen, nou ja, hij kon haar altijd in no time vinden dus dat vond zij dan weer niet leuk. Ilya was er zo ondertussen wel aan gewend dat ze niet verloor dus als ze verloor was dat te merken ook.
Haar blik was blijven hangen op de bloedende wond, ze hoopte dat er geen bacteriën in de wond kwamen, anders werd Joren nog ernstig ziek! 'Gevallen bij het rennen,' was zijn antwoord. Ilya inspecteerde de pleisters. 'Heb je het wel goed schoongemaakt?' vroeg ze. Ja, ze zou zo geneeskunde kunnen gaan studeren hoor. Echt, haar smetvrees beheerste haar wereld! Joren leidde haar gelukkig al snel weer af. 'Ja!' knikte ze enthousiast, haar ogen begonnen te glimmen. 'Dan gaan we iedereen vertellen hoe het water zo stroomt! Want er zijn vast niet veel mensen die dat weten,' vond ze, terwijl ze haar armen in een wijds gebaar strekte om 'iedereen' aan te duiden. Over zijn optie dacht ze na, fronste. 'Misschien wel, maar waarom stroomt het naar beneden en niet naar boven? Want de wind waait het nu misschien wel naar beneden..' De wind stond inderdaad van de waterval af, zou het water naar beneden kunnen duwen. 'En dan is de wind juist sterker dan het water..' Ze zette een hand onder haar kin en liet haar hersenen werken. Dit was echt zo'n kwestie waar ze helemaal niets van begreep! 'James?!' Joren's woorden schudden haar wakker, vertelden haar dat James aan het weglopen was. Razendsnel draaide het meisje zich om. 'Hij mag niet weggaan!' riep ze uit, plots angstig. Hij was de enige die ze had, ze wilde hem niet verliezen! 'Hij weet de weg hier niet, dan verdwaalt hij en dan raak ik hem kwijt!' vervolgde ze met een angstige stem, terwijl ze naar de kant van het water toerende en een poging deed James te pakken. Hij was al half in het water dus liet Ilya zich zonder te twijfelen vallen, door zelf half het water in. Haar handen sloten zich om de pootjes van James en hielden hem tegen, maar zo kon ze niet overeind komen. Haar hoofd dreigde ook een beetje onder water te gaan, maar James mocht niet.. het mocht niet..

"Ik heb het schoongemaakt met een papieren zakdoekje." Volgens hem was dat genoeg om het meeste vuil uit de wond te halen, meer moest er gewoon niet aan gedaan worden. Zijn vader had ook altijd hetzelfde gedaan als hij langs de muur geschuurd was ofzo en had altijd tegen Joren gezegd dat je aan een schaafwond niet veel hoeft te doen. Als vierjarig kind geloofde hij alles, zelfs als zijn vader gezegd zou hebben dat hij Nova in een vingerknip kon vernietigen. De theorie die hij aan Ilyasviel gaf was een theorie die echt bij hem paste. Natuurlijk was water sterker dan de koude wind en kon het water van de waterval dus niet bevriezen. Door de woorden van Ilyasviel moest hij de theorie in zijn hoofd toch even aanpassen. Misschien was gewone wind wel sterker dan water, maar koude wind niet? Het was inderdaad wel iets om je hoofd over te breken, maar michien wist Papa het antwoord daar wel op en kon Joren het hem vragen als hij terugkwam. Dit jaar moest Naill toch wel terugkeren? Voor de jongen voelde het net alsof zijn vader hem niet meer wilde en dat hij daarom wegbleef, maar dat kan toch bijna niet! Hij was toch altijd lief geweest tegen iedereen die hij tegenkwam? Toen het meisje wegrende om James te gaan vangen, sprong Sammy ook ineens van Jorens schouder af. Snel rende de jongen zelf ook achter de twee dieren en Ilyasviel aan en keek met grote ogen toe hoe het meisje bijna in het water viel doordat ze haar krokodoil uit het water wilde halen. Piepend rende de rode eekhoorn heen en weer omdat hij toch niets anders kon doen. Joren liet zich meteen op zijn knieën vallen en pakte Ilyasviel bij haar schouders vast zodat ze niet zou vallen. "James, je moet hier blijven." Zijn stem galmde klagend over het gebied terwijl hij het meisje en de krokodil achteruit probeerde te trekken, maar het was voor hem als twaalfjarige ook niet makkelijk. "Komaan, nog een klein stukje." Zijn blauwe ogen waren gesloten terwijl hij zo hard mogelijk trok om de twee op het droge te krijgen. Als hij nu luchtmagie zou beheersen zou hij ze allebei meteen op het droge hebben gekregen, maar natuurlijk was hij weer eens een lightmagican. Meestal kwam zijn magie wel van pas als hij het bijvoorbeeld een beetje koud had ofzo, maar op dit moment had hij helemaal niets aan warmte. Na nog een grote krachtinspanning belande hij op zijn achterste en bleef nog altijd met gesloten ogen even uithijgen. Na een paar seconden durfde hij voorzichtig een oog te openen om te kijken of Ilyasviel toch niet in het water was gevallen, want als dat gebeurd zou zijn zou hij snel hulp moeten gaan halen aangezien hij niet iemand was die heel goed kon zwemmen. Zijn moeder had het hem al lang geleden willen leren, maar ze moest te hard werken om voor hen allebei eten te kunnen kopen, dus het was er nooit van gekomen.

James en water kon geen goede combinatie zijn. Hij zou niet verdrinken, tenminste, daar ging ze niet van uit, maar hij kon verdwalen! De alligator was hier immers nog nooit geweest. Net zoals zij wist hij helemaal niets van de omgeving alleen dat die groot was en nieuw. Wat moest ze daar dan weer mee? Niets, toch? Maar James.. Voor ze het helemaal doorhad had ze haar blik van Joren afgescheurd en rende ze naar James toe die een paar seconden - zo kort leek het wel - nog vrolijk rond gehupst had in het gras naast haar. En nu was hij opeens overvallen door een avonturiersdrang. Dat zou eens even niet doorgaan, zeg! Daar zou zij voor zorgen. Een minuut geleden was er nog niets aan de hand geweest, toen had ze zich nog zorgen gemaakt over Joren die haar probeerde gerust te stellen door te zeggen dat hij de wond wel degelijk schoongemaakt had. Moest zij dat geloven? Ja, tuurlijk was het schoner, maar niet schoon genoeg. Al was die pleister misschien wel ontsmettend. Ze moest zich er niet zoveel zorgen over maken. De jongen had een schattige eekhoorn, merkte ze op. Ze had het beestje zo willen knuffelen, ware het niet dat hij waarschijnlijk heel wat bacteriën en dingen in zijn vacht had. En dat risico wilde ze niet nemen. Het bleef Ilyasviel, de bange Ilyasviel die naar het diertje keek.
Ze had echt langer moeten zijn, besefte ze zich toen ze haar handen om James ledematen sloot en probeerde hem bij zich terug te halen. De alligator bevroor in ieder geval in zijn beweging, leek niet zoveel zin te hebben om verder noch terug te gaan. Dat was al een verbetering, hoopte ze. Het water was ook veel te koud voor James, hij zou spontaan bevriezen. Dacht zij. Biologie was nooit haar beste vak geweest, het kon haar allemaal niet zoveel schelen. Jorens stem galmde door de lucht, beval James ook om hier te blijven. Ilya voelde een kracht aan haar schouders die haar op het droge wilde krijgen en ze probeerde mee te werken door James achteruit te slepen. Niet veel later plofte ze achterover op haar rug, verloor haar muts met dat gedoe. Haar handen zaten nog om James heen, die naast haar op het gras lag en stil bleef liggen alsof hij haar geen pijn wilde doen door een plotse beweging met zijn staart. Ilya knipperde verward met haar ogen, ging overeind zitten. Ze liet James niet los terwijl ze zo zat, keek om zich heen en richtte toen haar blik op de alligator. 'JAMES!' Een berisping en een uitdrukking van geluk ineen. Ze stond op, moeilijk doordat ze James vasthield, maar het lukte haar uiteindelijk. 'Bedankt, Joren!' Ze richtte haar blije blik op de jongen, klemde James onder een arm en liep naar hem toe om hem te knuffelen met haar andere arm. 'Waar is je eekhoorn?' vroeg ze zich ineens luidop af, keek geschrokken om zich heen. Waarom verdween iedereen in een keer?

Als hij nu hard genoeg aan Ilyasviels schouders zou trekken zou ze al niet in het water kunnen vallen, toch? Jorens handen omklemde de schouders van het meisje terwijl hij haar en haar krokodil aan de kant probeerde te trekken. Als Ilyasviel nu nat zou worden moest ze waarschijnlijk andere kleren gaan aandoen en dan konden ze het raadsel van de waterval nooit gaan oplossen! Tenzij hij had alleen deed, maar het was zoveel leuker als er nog iemand bij was. Na een tijdje leek het alsof ze een stukje naar achteren vielen, dus als hij nu nog even volhield zou het niet lang meer duren voor ze allemaal terug op het droge waren. Na een laatste krachtinspanning viel de jongen ineens naar achter en bleef even verbaasd liggen. Ja, het was gelukt! Met een grote glimlach op zijn gezicht geplakt stond hij op en klopte de viezigheid van zijn groene broek. "Oh, je muts." Snel liep de jongen naar de muts die ergens op de grond lag toe en wilde die net aan Ilyasviel geven toen ze hem met een hand een knuffel gaf. "Graag gedaan hoor." Vrolijk zette hij de muts terug op haar hoofd en keek geschrokken in het rond toen ze vroeg waar zijn eekhoorn gebleven was. "SAMMY!" Joren draaide een rondje om zijn eigen as en speurde heel het gebied af naar een rode pluimstaart. Na een tijdje voelde hij een bekent gewicht aan zijn been en zuchtte opgelucht. Daar was 'ie. "Sammy, je mag niet zomaar weggaan zonder dat ik het weet," zei hij tegen het diertje dat inmiddels al terug op zijn schouder was gaan zitten. De pretlichtjes dansden vrolijk op en neer in zijn ogen terwijl hij terug naar Ilyasviel keek. "Gaan we nu het grote mysterie oplossen om aan iedereen te vertellen?" vroeg hij, doelend op de vraag waar al dat water van de waterval vandaan kwam. Volgens hem wist echt niemand het antwoord daarop, dus dan konden zij het aan iedereen gaan vertellen om ze slimmer te maken. Ja, dat was een goed idee. Dan haalde iedereen betere punten omdat ze dan slimmer geworden waren!

~Cute postsheet <3

Het water was koud, nat en veel minder leuk dan sneeuw. Daar was het immers veel te vloeibaar voor en daar kon je dan ook niets mee, geen sneeuwballen maken of poppen bouwen. En die ene keer dat ze geprobeerd had een sneeuwengel te maken in water was die niet blijven liggen maar in een paar kringeltjes opgelost. Sneeuw bleef tenminste liggen, deed ook niet vreemd als je er een steen in gooide en was veel betrouwbaarder. Als je erin vast kwam te zitten kon je jezelf uitgraven, als je het koud had ging je bewegen. Maar in het water zat je vast, dat kon je lang niet zo gemakkelijk opzij duwen als sneeuw en water doorweekte je meer dan wat ook; daar kon je alleen warm in worden als het water warm was. Daarom vond ze het nu niet leuk dat haar haren dropen van het water, maar ze was er dankzij Joren niet helemaal ingevallen en dus was het grootste deel van haar gespaard gebleven en was ze James niet kwijtgeraakt. Reden genoeg om nog enthousiaster te raken over haar nieuw ontdekte maatje. Hij zette haar muts terug op haar hoofd, hij stond wat scheef dus trok Ilya hem weer recht. Ze had een brede lach op haar gezicht, vond dit duidelijk leuk. Wat zou hij vinden van de bossen om haar huis? Misschien moest ze hem een keer meeslepen, dan kon ze hem laten zien wat voor raadsels daar nog waren om op te lossen. Bijvoorbeeld, wat dat hutje middenin er deed en waarom de bomen soms zo ver van elkaar af en dan weer zo dichtbij stonden. Ook waarom alle bloemenknoppen zo goed verstopt waren en zichzelf in de zomer dan plotseling lieten zien en waarom de wolken niet aan flarden gesneden werden door de takken van de hoogste boom. Allemaal mysteries waar ze een antwoord op wilde hebben, maar nu trok ze dat van de waterval voor. Hij was daar ook nieuwsgierig naar en ze wilde proberen om het samen op te lossen; met z'n tweeën was je immers altijd beter dan alleen! Daar was James het levende bewijs van! Hé, waar was die eekhoorn - Sammy, dus - heen? Joren keek bang om zich heen en Ilya kon alleen maar opgelucht haar adem uitblazen, wat een wolkje vormde in de lucht. Gelukkig was Sammy er nog! Joren richtte zijn aandacht weer op haar en vroeg haar of ze het mysterie op zouden gaan lossen, om aan iedereen te vertellen. Ilya's ogen begonnen te glimmen en ze knikte zo hard dat haar muts weer een beetje opzij schoof op haar witte haren. 'Ja, natuurlijk! Laten we meteen gaan!' Ze klemde James tegen haar jas aan en pakte Joren bij zijn hand om hem mee te trekken. 'Als we helemaal naar boven gaan kunnen we zien hoe de wind waait en hoe het water nu echt stroomt,' meende ze. Enthousiast haastte ze zich naar boven, naar boven, hoewel haar beentjes steeds moeier werden. Ze stopte niet tot ze over de waterval heen kon kijken en de wind kon voelen waaien. Eenmaal daar zette ze James neer en sloeg haar armen over elkaar, keek met een serieuze blik naar de Waterval. 'Het gaat inderdaad naar beneden,' constateerde ze, keek Joren daarna aan. 'En de wind waait ook die kant op.'