~Fly my friend~

Ze griste haar jas van de kapstok en trok hem aan, daarna pakte ze haar sjaal en sloeg die om haar hals. Toen draaide ze zich om naar Tess. De grote adelaar zat haar met haar gele ogen nieuwsgierig aan te kijken. Ze vroeg zich blijkbaar af wat ze van plan was. Esmira glimlachte rustig naar haar. Tess kraste zachtjes en liep naar haar toe. Haar snavel ruste zachtjes op haar schouder en haar ogen keken kalm in die van Esmira. Ze glimlachte en krabbelde Tess over haar kop. “Ik ga naar buiten meisje,” zei ze toen. “Ga je met me mee?” Tess kraste weer even zachtjes. Ze nam Tess altijd mee naar buiten, dus het was een beetje een overbodige vraag. Alleen ze zou haar vandaag ook weer echt een keer met haar mee nemen. Ze aaide haar nog eens over haar kop en draaide zich toen om naar de deur. Tess volgde haar toen ze de gang op liep, om naar buiten te lopen.
De lucht was grijs en er viel natte sneeuw. Kleine vlokjes dwarrelden naar beneden en ze keek naar de lucht, schatte het weer in. Toen keek ze om naar Tess die naast haar stil kwam staan. “In dit weer kun je wel vliegen toch?” Tess leek haar bijna een beetje verontwaardigd aan te kijken, met een blik van ik kan altijd vliegen. Natuurlijk wist Esmira dat wel, alleen ze nam liever nooit risico’s. Ze sprong op en lande precies achter de vleugels van Tess. Meteen ging er een gelukkig gevoel door haar heen. Ze had zin om een eindje te vliegen. Tess spreidde haar vleugels en vloog op. Haar krachtige slagen brachten hun al snel een eind de lucht in. De ijzige wind en de sneeuw sloeg in haar gezicht, maar het kon haar niks schelen. Ze genoot vol op, van de wind die door haar zilvergrijze haren waaide. De natte sneeuw die in haar gezicht sloeg en smolt, waardoor ze al snel doorweekt was. Kleine waterdruppels gleden via haar nek haar jas in en lieten een rilling over haar rug lopen. Tess krijste hard en versnelde nog meer. Ze voelde het geluk van Esmira en ze genoot zelf even veel. Esmira wist hoe geweldig Tess het vond om haar mee te nemen. Ze kon niet veel zien door de sneeuw en de grijze lucht, maar toch wist ze wel waar ze ongeveer was. Ze klopte zachtjes op de nek van Tess om haar te laten landen. Ze klapte haar vleugels in en duikelde naar beneden. Vlak boven de grond strekte ze haar vleugels weer uit en lande netjes. Esmira sprong glimlachend van haar rug. Ze wreef Tess dankbaar over haar snavel en de grote adelaar maakte een zacht geluidje. “Dankjewel meisje,” zei ze zacht. Toen draaide ze zich om naar de omgeving, waar was ze eigenlijk terecht gekomen? Het leek wel of ze midden in een tuin beland was. Er stonden overal bankjes en bomen. Omdat de sneeuw nog niet bleef liggen, zag ze ook de vele bosjes die gerangschikt waren. Ja, dit was duidelijk een tuin. Ze rilde even en liep naar een van de bankjes. Het was best wel koud en omdat ze nat was, werd het er nou niet bepaald warmer op. Ze ging zitten en Tess nam naast het bankje plaats haar snavel weer op Esmira haar schouder. Esmira liet de lucht om hen heen circuleren en verwarmde het met licht magie. Daardoor droogde haar kleren weer op en kreeg ze het meteen een stuk minder koud.
Ze zuchtte even zacht. Nou was ze alweer alleen weg. Niet dat ze dat erg vond, zo was het altijd geweest. Alleen ze was niet meer in haar vertrouwde omgeving en daarom voelde het bijna eenzaam hier. Haar grijze ogen staarden over de tuin. Het was rustig er liep verder niemand. Daardoor had ze de tuin voor zichzelf. Ze sprong weer van het bankje en besloot haar luchtmagie te oefenen. Ze had toch niks beters te doen. Ze liet een aantal luchtbolletjes rond draaien boven haar hoofd. Ze voegde er steeds eentje toe. Totdat er twintig kleine circulaties boven haar hoofd ronddraaiden. Ze grijnsde even terwijl ze ze om elkaar heen liet draaien en duikelen. De sneeuw die in de lucht smolt liet water in de lucht ronddraaien. Toen liet ze de energie los en het water viel over haar heen. Ze grinnikte zachtjes terwijl haar haar meteen weer nat was. Het kon haar gewoon niet zoveel schelen. Tess keek haar nog steeds vanaf de plek naast het bankje aan. Ze liep naar haar toe en sloeg even haar armen om haar nek, waar ze net bij kon als ze op haar tenen stond. “Mijn meisje,” zei ze zachtjes. Toen liet ze haar weer los. Ze schrok op toen ze een zacht gekwetter achter haar hoorde, het klonk alsof een vogel pijn had. Ze draaide zich meteen om naar een van de bosjes waar het geluid onder vandaan kwam. Ze liep er heen en hurkte bij het bosje neer. Een jonge vogel zat haar angstig vanonder de bosjes aan te kijken. Het was een kleine valk. Ze liet de lucht om het diertje heen draaien, zodat hij er niet vandoor zou gaan zo snel ze hem op wou pakken. Voorzichtig pakte ze de vlak op. Zijn vleugel was gebroken en hing er nutteloos bij. “Arm diertje,” fluisterde ze zachtjes. Ze liep terug naar het bankje en ging er op zitten. Tess boog zich over haar schoot heen, benieuwd wat ze in haar handen had. Het probleem was dat ze geen flauw idee had hoe ze de vlak moest helpen. Ze pakte zachtjes de gebroken vleugel vast, waardoor de vlak meteen weer angstig begon te kwetteren. Tess maakte een zacht geluidje en meteen was de vlak weer stil. Esmira glimlachte naar haar en bekeek toen de vleugel. Een van de botjes stak eruit en er gleed een bezorgde blik over haar gezicht. Ze vroeg zich af of ze het diertje nog wel kon helpen.

[Master Savador]

Sneeuw. Natte sneeuw. Een nog veel ergere variant. En als het aan hem gelegen had was hij gewoon warm en droog binnen gebleven. Shadra was niet bepaald tropisch, daar had het ook altijd flink gesneeuwd 's winters. Zo onbekend was het helaas niet. Maar hij had zich vandaag in lange wintermantel en een dikke das en met Saethion onder zijn kleding buiten moeten wagen. Het meer in Kovomaka's Gardens was groot, bijna reusachtig. Het lag verborgen in het achterste gedeelte van de tuin, op het eerste gezicht onzichtbaar door de sluierige takken van treurwilgen die er triest voor hingen. Voor wie beter keek kon de oever en de waterkant er tussen door onderscheiden. Het had al een aantal keer gevroren de afgelopen weken, ijs zou er vast wel liggen. De vraag was nu alleen of het wel dik genoeg was voor een geopperde activiteit in het thema van kerst. Niet dat hij daar nu om stond te springen. Vrede op aarde en een gelukkig nieuwjaar. Dat 'gelukkig' kon veelal wel weggelaten worden. Hij snapte sowieso niet waarom mensen het vooraf zeiden als ze niet eens wisten wat het volgende jaar zou brengen. Men kon beter 'wellicht prettige kerstdagen en een wellicht gelukkig nieuwjaar' zeggen. Op hoop van zegen. En in negen van de tien gevallen meende de meerderheid er helemaal niets van. Ze wilden alleen meedoen aan de gezellige sfeer om een goed mens te lijken, zoals ze allemaal aan de sleur deelnamen. Mensen zijn kuddedieren. Savador vond zichzelf er een beetje buiten vallen.
Met een dikke knoestige tak die hij achter zich aan sleepte - die ging hij echt niet tillen, zou zijn rug ook niet eens aankunnen - begaf hij zich naar de oever van het meer. Een geschikte plek, uiteraard, maar of het hele kerstgebeuren hier plaatsvond stond nog niet definitief vast. Dat liet hij liever aan de School Council President over, was de jongen er bereid over zich ervoor willen in te zetten. Voor nu zou hij zelf eerst nagaan of het ijs wel dik genoeg was. Want ijs lag er wel; de witte laag glom hier en daar wat door de licht gevallen sneeuw heen, wat het ijs op sommige plekken dof maakte. Aan de overkant was een klein wak. Het zou iets harder moeten vriezen om op dit natuurijs te kunnen schaatsen. Of vallen, klungelen, spelen - waar de leerlingen zich ook zo over enthousiast stonden te maken en het als 'leuk' bestempelden. Zoals bijna normaal was in zijn geval zag hij er niet veel lol in, maar enfin. Hij begaf zich in kleine stappen naar de rand van het meer en bracht het zwaardere uiteinde van de tak voor zijn schoenen. Een klein maar hard enkel tikje op de ijslaag was voldoende om een conclusie te kunnen trekken. Eigenlijk zou hij het iemand moeten laten doen die gespecialiseerd was in ijs- of watermagie. Eigenwijs als hij was wilde hij daar alle moeite niet voor doen. Hier, hij wist het oordeel al. Redelijk dik. En als het ijs wat dunner was meer in het midden; jammer dan. Hij had zijn best gedaan en meer kon hij niet doen. En hij ging zich echt niet wagen op een verhardde laag van water waaronder zich nog meer water bevond. Want water onder ijs bevroor meestal niet.
Met redelijk veel inspanning lukte het hem de grote tak weer weg te werpen in de natuur waar het hoorde. Savador keek even toe hoe het terecht kwam in een paar struiken terwijl hij met een betrokken gezicht over zijn bovenarm wreef. Hij moest echt eens wat vaker gaan trainen. Niet voor Alejandro en omdat die rat dat zo graag wilde - voor zichzelf. Hij snoof zacht en stopte zijn handen in de zakken van zijn lange zwarte mantel terwijl hij in een rustig tempo besloot terug te keren. Kon hij eindelijk weer terug naar het kasteel. Hij meende Saethion te voelen sidderen tegen zijn bovenlijf. De slang haatte het ook om met dit weer buiten te zijn. Van Raziaanse origine had het dier er waarschijnlijk de grootste hekel aan, enkel gewend aan de hoge broeierige temperaturen van de vuurplaneet omdat het in zijn genen zat. Zwijgend verlieten ze de half verborgen plek met het meer; enkel zijn voetstappen in de natte sneeuw die toch al snel genoeg weer verdween zodra het op de grond neerdwarrelde verrieden dat er een persoon geweest was. Misschien een kop koffie zodra hij terug was, al dronk hij het nooit. 's Winters dronk hij het vaker dan anders.
Het pad dat terugleidde naar het algemene deel van de Gardens was niet al te lang, en voor hij het zelf besefte bevond hij zich weer tussen de vele bankjes, perkjes en plantsoenen in de structuur van de zeven planeten. Savador keek op toen hij in de verte een schim zittend op een bankje kon onderscheiden. Diegene zat met zijn of haar rug naar hem toe en leek iets vast te houden, ietwat voorovergebogen zoals de gedaante zat. Zilverwitte haren werden zichtbaar naarmate hij dichterbij kwam. Hij moest er wel voorbij lopen - het pad boog daar af richting de uitgang. Pas toen hij een paar meter verwijderd was, drong het tot hem door dat de persoon op het bankje Esmira was. Het meisje dat zo geïnteresseerd was geweest in zijn slangen, en wie tevens één van de leerlingen was waar hij eens een normaal gesprek mee had gevoerd. En het had hem een zwak maar voldaan gevoel nagelaten, want bijna geen enkele leerling was geïnteresseerd in zijn slangen. Ze vonden ze eng, luguber, glibberig - al voelden ze zo helemaal niet aan. Net zoals ze hem eng, luguber en glibberig vonden. Esmira was juist één van de personen geweest die niet zo over hem leek te denken, en dat had hem ertoe gemaakt om ook normaal terug te reageren. Nu hij dichterbij was kon hij inderdaad zien dat ze over iets heengebogen zat. Na een laatste stap zodat hij nu pal achter haar stond zag hij over haar schouder dat ze een gewonde vogel vasthield. Een valk. Het beestje lag hulpeloos in haar handen en het botje in de vleugel stak er zichtbaar uit. Savador staarde er even naar terwijl hij het gewonde dier bestudeerde. 'Spijtig voor haar,' sprak hij zijn gedachten hardop uit, waarmee hij meteen ook zijn aanwezigheid bekend maakte. Er kwamen condenswolkjes uit zijn mond mee terwijl hij de ongemeende woorden sprak, want iets van medelijden voelde hij niet echt. Het beestje had het zich ogenschijnlijk zelf aangericht na een eigenwijze poging te willen vliegen om vervolgens uit haar nest te vallen. 'En nog redelijk jong ook.' Hij zweeg even en keek Esmira kort aan. 'Maar je bent nu al in haar buurt gekomen,' vervolgde hij terwijl hij langzaam om het bankje heenliep en naast Esmira neerzeeg. 'Haar moeder zal uit haar buurt vandaan blijven als ze dit merkt, zelfs als ze ziet dat haar jong in gewonde staat is. Zonder iemand die hierin gespecialiseerd is kan ze niet geholpen worden.' Savador zweeg weer en richtte zijn blik voor zich uit, op de wijde perkjes en de winterse bloemen die zich ver over het centrum van de Gardens uitstrekte. Erg meelevend in het geval van de gewonde valk was hij niet, en hij voelde er ook niet echt reden toe.

Ze was zo met het diertje bezig dat ze niet doorhad dat er iemand achter haar was komen staan. Ze had niet eens door dat Tess een zacht krasgeluidje had gemaakt, als waarschuwing dat er iemand aankwam. Ze staarde alleen maar naar het botje wat uit de vleugel van de jonge valk stak. De veren lagen mooi gerangschikt zoals het hoorde bij een jonge vogel. Het was zonde wat er met haar gebeurd was. Het was een mooie jonge valk, alleen ze wist gewoon dat ze het op deze manier niet zou overleven. Misschien moest ze haar maar dood maken. Alleen ze wist ook dat ze dat niet over haar hart zou kunnen krijgen, een jong dier vermoorden, die nog zo’n mooi leven voor zich zou moeten hebben. Ze schrok zich rot toen er opeens een stem achter haar klonk. Ze draaide haar hoofd met een ruk naar achter, waardoor de valk hard begon te piepen. Haar grijze ogen hadden een geschrokken blik terwijl ze master Savador aankeek. Ze ontspande zich weer toen ze zag dat hij het was. “Ooh, Sorry master Savador. Ik schrok van u,” probeerde ze haar reactie goed te maken. Het was namelijk niet echt gepast om zo de schrikken, vond ze. Bij een leeftijdgenoot was dat misschien anders geweest, maar niet bij haar schoolhoofd en mentor. Ze zou niet ontkennen dat ze hem mocht, ondanks alle verhalen en ondanks zijn strenge blikken en geprikkelde opmerkingen. Zij had gezien hoe hij met zijn slangetje was omgegaan tijdens de fietstocht. Daar had ze hem op een hele andere manier gezien. Ze wist niet of het de bedoeling was geweest dat ze het zo had moeten opvatten, maar eigenlijk maakte haar dat niet zo veel uit. Ze zou het hem nooit zeggen, dus hoefde ze daar ook niet over na te denken. Ze zou gewoon zo blijven doen als ze altijd deed. Al zou ze echt beter op haar manieren moeten blijven letten als hij in de buurt was. Als ze ergens door onder de indruk was, zoals toen met een van zijn slangen, dan vergiste ze zich veel sneller. Ze keek even naar de valk die zich uit haar greep probeerde te worstelen. Ze legde haar hand over haar kopje om het donker te maken en meteen hield ze op met spartelen. “Ja, het is zo jammer.” Zie ze toen. “Zo’n jong diertje wat nog zo’n leven voor zich heeft. Ze had niet zo eigenwijs moeten zijn,” vervolgde ze. Alleen ze wist dat iedereen wel eens eigenwijs was. Ze was het zelf ook wel vaak genoeg geweest, alleen nooit in het bijzijn van haar ouders, nou ja bijna nooit. Ze leek verder niet verbaast dat hij hier in het park was. Ze vond niet snel iets vreemd. Ze keek master Savador weer aan terwijl hij verder ging. Ze knikte terwijl ze hem aankeek. “Ja, nog niet uitgevlogen denk ik. Tenminste dat was niet de bedoeling geweest,” Haar blik gleed weer naar de valk terwijl master Savador naast haar kwam zitten.

Ze zuchtte even terwijl hij verder sprak. “Ik weet het,” zei ze zacht. “Alleen ze had het vast ook niet gered als haar moeder haar gevonden had,” Ze keek opzij. “De breuk is te groot,” ze duwde zachtjes tegen het botje aan en meteen begon te valk te krijsen. “Misschien moet ik haar dood maken,” fluisterde ze. Er ontstond een verdrietige blik in haar grijze ogen. Ze wou dat echt niet. Ze was gek met vogels, maar soms kon het niet anders. Het diertje had pijn en ze wou niet dat hij pijn bleef leiden. Zij kende in ieder geval niemand die er verstand van had. “Of weet u hoe een bot gezet moet worden?” ze keek hem hoopvol aan. “Of iemand die er verstand van heeft?” Ze schudde langzaam haar hoofd terwijl ze voelde hoe Tess haar snavel weer op haar schouder legde. Ze aaide haar zachtjes over haar snavel en legde toen haar hand weer over de ogen van de valk, zodat het voor haar donker werd. Zo beperkte ze haar bewegingen tenminste en had ze het minste pijn, dat gespartel hielp nou niet bepaald mee. Het zorgde er alleen maar voor dat er wat bloed op Esmira haar broek drupte. Ze keek even naar Tess die nog steeds naast haar stond. “Ga jij maar even vliegen meisje,” zei ze toen. Ze duwde Tess haar snavel zachtjes van haar schouder. Tess kraste zachtjes en draaide zich toen om, ze spreidde haar vleugels en steeg op. Ze volgde haar met haar blik terwijl ze uit het zicht verdween. Ze keek even voor zich uit over de perkjes. Toch won haar nieuwsgierigheid het van haar terughoudendheid. Ze keek naar master Savador terwijl een vraag op haar lippen brandde. “Heeft u een slang mee?” vroeg ze toen voorzichtig. Ze zag er geen een, maar de vorige keer was er ook een slangetje uit zijn kleren verschenen. Na die keer dat ze een slang had mogen aaien was ze de hele tijd nieuwsgierig of hij er nog meer had en hoeveel. Of hij altijd een slang mee had en welke allemaal. Ze wist dat ze eigenlijk veel te nieuwsgierig was en dat er vragen waren die ze eigenlijk niet hoorde te stellen. Zoals ze nou weer gedaan had, maar ze kon zich gewoon niet inhouden. “Het is koud hè?” zei ze toen snel om er overheen te praten, maar toch bleven haar ogen van master Savador naar de perkjes en weer terug schieten. Benieuwd of hij antwoord zou geven op haar vragen.

[Ik wist eigenlijk niet of ze de slang kon zien. Ik hoop dat het zo goed is XD ]

Hij was tamelijk stil vlak achter haar gaan staan, dat ontkende hij niet, maar hij zag het zilverharige meisje het volgende moment opveren alsof ze van een veel harder iets dan alleen zijn stemgeluid was geschrokken. Esmira had ook zo in diepe concentratie gezeten. Zijn slangachtige ogen staarden kalm in de hare terug toen ze haar hoofd met een ruk naar hem omdraaide en de bron die haar aan het schrikken had gemaakt kon identificeren. 'Ooh, Sorry master Savador. Ik schrok van u.' Je meent het. Met een betrekkende grimas op zijn bleke gelaat nam Savador naast haar plaats. Het was niets nieuws dat leerlingen van hem schrokken, zelfs als hij niet in een plotselinge snauw uit het niets uitbarstte of iedereen die oogcontact met hem waagde te maken met een dodelijke blik imponeerde. Er was ooit zelfs een eerstejaars geweest, een tenger stil meisje, die op haar benen stond te trillen zodra hij naderde en voordat hij ook maar iets kon doen of zeggen angstig van hem wegvluchtte. Alsof hij ten alle tijden alleen maar zijn slechte kant kon tonen.
Hij voelde niets van medeleven of droevenis op het moment dat hij de gewonde valk in Esmira's handen zag. Zijn ogen staarden koud op het jonge beestje neer alsof hij haar er woordeloos duidelijk mee wilde maken dat het haar eigen schuld was. 'Ja, het is zo jammer,' stemde Esmira zacht met zijn woorden in. 'Zo’n jong diertje wat nog zo’n leven voor zich heeft. Ze had niet zo eigenwijs moeten zijn.' Savador zweeg. Hij liet zijn blik nog eens kort over het hulpeloze vogeltje glijden en stak daarna zacht snuivend zijn handen in zijn zakken terwijl hij zich van het trieste scenario afwendde. 'Jonge zielen zijn altijd eigenwijs,' reageerde hij na een kort heersende stilte ietwat nors. Het was zo. Hij was nog geen jong persoon tegengekomen die niet allemachtig koppig was zoals al die anderen. Zelfs zijn eigen kinderen hadden zo hun momenten waarop ze zo opstandig waren als ze maar konden zijn. Dat vond hij toch wonderbaarlijk vreemd met hem als vader.
Savador wierp Esmira zijdelings een blik toe toen ze hem weer aankeek. 'Ja,' sprak ze op zijn eerdere woorden. 'Nog niet uitgevlogen denk ik. Tenminste dat was niet de bedoeling geweest.' Uiteraard niet. Maar eigenwijze zielen probeerden toch wel hun kunnen te overtreffen. 'Beslist het nest beu geworden door alle confrontaties,' zei hij sarcastisch tussen neus en lippen door terwijl hij zijn hoofd fronsend weer afwendde. Kon hij zich prima in verplaatsen. Hij als persoon wist maar al te goed hoe het was om overal alleen voor te moeten staan, van alle kanten dagelijks geconfronteerd te worden met onterechte haat en stiekeme doodsbedreigingen achter zijn rug om. Hij was gewoon zichzelf, werd erom gehaat, toonde wederhaat. En zo geschiedde het. Vrijwel niemand die iets over zijn achtergrond wist, en de reden voor zijn botte gedrag. En wat hem betreft kregen ze dat ook niet te weten.
Hij keek toe hoe Esmira zacht tegen de gebroken vleugel van de valk duwde. Ze had gelijk. Dat beestje kon zo niet veel meer. Het was vast en zeker gestorven van de kou en honger als Esmira haar niet gevonden had. Al geloofde hij dat de valk alsnog wel haar dood zou treffen. Daar was ze gewoon te verzwakt voor, leek hem. 'Misschien moet ik haar dood maken..'
'Wellicht..' Savadors goudachtigen ogen richtten zich op de zijkant van Esmira's gezicht bij die onzekere fluistering. Hij ademde zwijgzaam in de stof van zijn smaragdgroene sjaal terwijl hij het meisje een paar seconden aan bleef staren en de sombere blik in haar zilvergrijze ogen opnam. Hij had er niet bepaald een specifiek gevoel over. Hij verzweeg liever het feit dat hij de dood van een paar onschuldige mensen op zijn naam had staan en dat het doden van een al verwonde vogel daarmee in vergelijking niets was. Als het moest kon hij het dier uit haar lijden verlossen door het in één snelle steekvlam in vuur op te laten gaan. Maar wat hij liever in voorkeur had was om het dier zo lang mogelijk in haar lijden te kunnen aanschouwen. Eén van zijn vele slechte gewoonten, net als dat hij zich op zijn gemak voelde in een omgeving van dood en verderf - maar hij kon er niets aan doen. 'Of weet u hoe een bot gezet moet worden?' vroeg Esmira plotseling waarbij ze hem hoopvol aankeek. Maar Savador keek met een zachte zucht en gesloten ogen van haar weg en deed nog een poging de hernieuwde grimas die zich op zijn smalle lippen zette tevergeefs te onderdrukken. 'Ik ben tandarts geweest, meisje, geen dierenarts,' doofde hij haar hoop met een licht jammerlijke ondertoon in zijn stem. Diergeneeskunde was een ander verhaal. 'Of iemand die er verstand van heeft?' vervolgde Esmira, haar valse hoop bemoedigend. Savadors gezicht betrok iets. 'Bij Medusa, je stelt teveel vragen,' het kwam er niet zozeer geïrriteerd uit. Het was meer een neutrale toon te noemen terwijl hij zich weer tot de valk in haar handen richtte. 'Zelfs als ik het wist denk ik niet dat ze nog geholpen kan worden,' vervolgde hij zacht terwijl hij starend naar de valk keek. Langzaam richtte Savador zijn aandacht na een lange staarsessie weer op de kille omgeving. Andere vogels waren er haast niet in de omgeving te vinden - het merendeel en de soorten die in het winterseizoen de warmere gebieden opzochten moest al naar het zuiden zijn gevlogen. Er heerste een kleine stilte tussen hem en Esmira terwijl hij er wezenloos over nadacht. Niet alle valkensoorten trekken naar het zuiden. Maar misschien was deze van een soort die dat wel deed en ongelukkig was achtergelaten door haar moeder. Savador werd uit zijn gedachten verstoord door het zachte gekras van Esmira's adelaar, die door haar eigenaar werd aangespoord om even haar vleugels te strekken. Hij richtte zijn kin op en bleef de grote vogel evenals Esmira met zijn blik volgen toen Tess ruisend opvloog en langzaam maar zeker uit het zicht verdween. Toen ze niet veel maar dan een puntje tegen de grauwe hemel was, sloeg hij zijn blik weer neer. Misschien dat Tess wel voor de gewonde valk kon zorgen tot het doodging. Dan had het in ieder geval wel een fatsoenlijk einde. Mensen konden vogels moeilijk opvoeden. Het was niet onmogelijk, maar de meesten die een gewond vogeltje hielden en er zelf de zorg over namen deden het op een foute manier waardoor het dier meestal doodging.
Het was weer even stil, Esmira waarschijnlijk nog met het gewonde vogeltje in haar handen, hij iets onderuitgezakt met zijn handen in zijn zakken en een sjaal half voor zijn mond, zwijgzaam voor zich uit starend. Er viel ook niet echt iets om over te praten. Hij ging zelden uit eigen initiatief naast een leerling zitten, en al zeker niet buiten schooltijd. 'Heeft u een slang mee?' verbrak Esmira na een tijd de stilte. Hij kon de voorzichtigheid waarmee ze de vraag tewee bracht horen. In een langzame beweging draaide Savador zijn hoofd weer naar haar toe om haar aan te kunnen kijken. 'Ja,' luidde zijn korte antwoord. Zijn slangachige ogen gingen onderzoekend over haar gezicht. 'Het is koud hè?' Savadors mondhoeken krulden zich om tot een pril glimlachje. Het was zo duidelijk dat Esmira niet veel verder leek te durven vragen over zijn slangen en daarom maar een ander onderwerp aansneed dat hij het bijna ironisch vond. Een antwoord op haar vraag ter afleiding kreeg ze niet. In plaats daarvan maakte Savador de bovenste knopen van zijn mantel los en verwijderde half de zichtbare bobbel op de plaats van zijn buik. Op zijn bleke hand die hij uit zijn kleding vandaan haalde rustte een joekel van een slangenkop. Paarsgeschubd met donkere strepen, felle turkooisblauwe ogen die Esmira venijnig aanstaarden, opgezette halsflappen en spitse giftanden in de bovenkaak. Al om al had de grote slang van Raziaanse origine het meeste weg van een cobra. En groot was hij zeker; nu hij uit zijn opgekrulde positie verplaatst was stak de rest van het lange lijf onder Savadors kleding uit en drapeerde zich over zijn bovenbenen tot een stuk over de grond. De slang was in een hevig en dreigend gesis losgebarsten sinds hij Esmira onder ogen was gekomen. Zijn kop bewoog zich langzaam heen en weer in de lucht terwijl hij zijn intimiderende oogcontact geen seconde met dat van Esmira verbrak. Een bleke hand legde zich om de hals van de grote slang om hem rustig in bedwang te houden. 'Saethion,' glimlachte Savador zacht. Hij boog zijn hoofd wat opzij zodat hij zijn slang aan kon kijken. 'Zo ga je niet om met dames.' Hij streelde Saethion zacht vanaf zijn hals over zijn schubben naar beneden. Tegenover hem was de Raziaanse slang onderdanig als de soort diennaar als hij was, maar dat was een heel ander verhaal tegenover onbekende anderen.

- Is wel goed hur n__n
Trouwens, een plaatje van Saethion: Klik!
Alleen de halsflappen ontbreken.

PROFILE MAGICIAN

» you are the old friend?!
» |GZ| Friend
» When would I get a friend?
» [GZ] Best friend
» [GZ] Friend

~Fly my friend~

~Fly my friend~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen