Ja, het was weer zover. Alexis voelde zich weer eens boos en was weer eens chagrijnig. Het was nog redelijk lang geleden voor haar doen. Ze had Kid dan ook een tijdje niet meer gezien en dat ergerde haar, maar maakte haar ook bang. Deed hij alsof ze niet bestond? Was hij haar nu al zat? Was hij haar gedrag zat? Was het voor hem gewoon een spelletje en meende hij het niet? Vragen maakten Alexis bang en ook onzeker. Om dit niet aan haar medemensen te laten zien, zette ze een stevige muur op die niemand zou kunnen doorbreken. Het viel haar op dat ze met nog geen enkel meisje contact gezocht had. Misschien kwam dat ook wel omdat de meeste meisjes hier gewoon echt bitches waren. Natuurlijk, zij was er ook een, maar zij had een reden. De andere meisjes waren gewoon ongesteld of zo. Ze zuchtte even en wreef door haar blauwe haren. Waar ze nu zin in had? In een flinke woordenwisseling met Mineko of met Sasori, zodat ze hun kon afsnauwen. Oké, misschien was dat niet echt eerlijk omdat hun door haar muur heen hadden gekeken, maar ze was chagrijnig, dus mocht het! Echt, als nu een of andere trut het in haar hoofd haalde om haar ergens van te beschuldigen of met haar te willen praten, zou ze die toch een flinke snauw geven. Ze had flink zin om de bitch uit de hangen en zich af te reageren. Maar als het Kid zou zijn, zou ze dan nog boos zijn? Ja! Hij had haar immers een paar weken in de steek gelaten dus moest hij het ook maar voelen hoe dat voor haar was! Boos sloeg Alexis haar armen over elkaar heen, waarna ze de trap begon af te lopen en koers naar het grasveld zette.

‘Aan de kant!’ snauwde ze en ze duwde iemand opzij die in haar weg stond. Uit haar ooghoek merkte ze op dat diegene haar raar aankeek, maar Alexis had geen zin om aandacht te stichten aan de arme ziel. Moest hij maar niet in haar weg staan. Boos zette ze haar handen in haar zij toen ze nog iemand dichterbij zag komen en haar blik stond scherp gericht op die persoon, zodat hij zeker zijn poging zou staken om haar te benaderen. Het laatste wat ze op dit moment wou was een jongen om zich heen hebben. Laatst had ze Hanamori ook al uitgescholden omdat hij te dicht in haar buurt was gekomen. Nou ja, zij eigenlijk in zijn buurt, maar dat maakte haar nu even niet uit. Alexis zuchtte en bewoog heen en weer met haar hoofd, zodat haar nek kraakte. Mooi. Kalm ging Alexis zitten, maar vanbinnen woedde een storm. Waarom was Kid er niet? Jeetje, ze moest haar plan voor als ze achttien jaar was echt aanhouden. Er was niets om nog voor te leven. Kid liet haar in de steek, wie weet zat hij nu bij een of andere del die veel beter kon zoenen en veel meer toeliet dan Alexis, was hij haar al vergeten en zou hij haar hard uitlachen als ze nog eens in zijn buurt kwam. Nee, hij zag haar voorlopig niet meer en als ze hem tegenkwam, zou ze hem eens goed de waarheid zeggen. Ze keek opzij toen ze nog iemand zag. Fijn. Als een meisje chagrijnig was, moest echt per se elke persoon naar haar toekomen om haar even te bekijken. Ja ze droeg een spijkerrok en ja ze droeg een shirt dat de helft van haar ene schouder bloot liet en de andere bedekte, wat was daar zo interessant aan in vredesnaam? ‘Wat moet je?’snauwde ze de persoon toe, zonder diegene aan te kijken.

Serieus! Het ging gewoon niet goed, tegenwoordig. Ze liet zich overhalen om naar lessen te gaan, had Savador al een week niet meer afgesnauwd - ze was hem ook niet tegengekomen - had nog steeds last van nachtmerries en was gewoon ronduit chagrijnig. Kwam er ook nog eens bij dat haar tas zo zwaar was dat haar rug zeker te weten zou breken zodra ze het ding ook nog maar een keer op zou proberen te tillen. Ondanks dat ze hem nu vast had. Wren had het ding zo snel mogelijk de etage op gepleurd, het kon haar niet schelen als het iemand raakte. Het stond toch maar in de weg. Iedereen was zo irritant, de laatste tijd! Oké, Nina niet, maar die had het druk met Mitsu en maakte zoveel tijd voor hem vrij dat Wren echt het idee kreeg dat ze op de tweede plaats kwam. Het zou misschien wel veranderen, maar daar dacht ze niet aan, niet nu ze op ontploffen stond. Haar random gekozen bestemming werd het grasveld, waar minder mensen waren dan in de aula of bij de kassen. Het was er open en licht, gewoon walgelijk vrolijk. Daar moest ze niets van hebben.. maar ze was er nu toch en teruglopen, dat was pas saai. Zag je nog een keer dezelfde koppen die ze net al een doodblik toegeworpen had, dankje vriendelijk. Wren stapte daarom maar flink door op het grasveld, uitkijkend naar de één of andere smurf die ze het water in kon sodemieteren zodra ze bij het meer kwam. Na een flink eind lopen kwam je daar uiteindelijk namelijk uit en god, wat had ze er zin in iemand bij zijn of haar kraag te grijpen en het water in te gooien, dan weglopen en eindelijk wat vrolijker zijn. Maar ze zag geen geschikte doelen, alleen maar mensen die way groter waren dan zij ooit zou worden. Het was gewoon oneerlijk! Haar blik gleed even taxerend over de mensen die voor haar waren; er was ook een meisje met blauwe haren, hoezo na-aper? Wren keek net weer weg toen ze de stem van het wicht door de lucht hoorde snijden:'Wat moet je?' Wren trok een wenkbrauw op, bleef staan waar ze stond; het meisje stond immers op maar een paar stappen afstand, en kon haar zo ook wel horen. 'Betere vraag, lieverd: Wat moet jij?' Ze legde nadruk op het laatste woord en bleef het meisje arrogant aankijken, zwiepte haar haren even naar achteren. Nou ja, zeg. Als ze niet eens meer rond moest kijken zou ze echt iemands ogen uitsteken.