Welkome terug voor mijzelf

'Daaag!' brulde Dorit naar haar vader die nog op het lanceringsplatform stond. Huppelend en met een grote glimlach liep ze naar de school, die ze ondanks dat haar weinig te leren was en ze er altijd op mopperde, gemist had. Een sterke windvlaag blies haar bijna van haar voeten maar zelfs dat kon haar goede humeur niet verpesten. Nadat ze was vrijgesproken had ze geen moment haar vrolijke bui laten varen. Om zich heen kijkend vervolgde Dorit haar weg naar het gebouw. Haar koffer was al binnen en achter de ramen zag ze figuren lopen. Het schoolterrein lag er enigzins verlaten bij, maar dat begreep Dorit aangezien de school nog niet was begonnen en het ook niet top-zomerweer was ofzoiets. Haar rode haar deinde vrolijk mee en Dorit bedacht dat ze blij zou zijn zih om te kunnen kleden want haar jurk was niet erg warm.

De gedachte aan Jaden hield ze expres op de achtergrond, die maakte haar niet gelukkig op het moment. Later zou ze mischien het stof eraf blazen en kijken wat ze er me aanmoest maar nu nog niet. Ze zou sorry zeggen over wat er gebeurt was en mischien werden ze wel de beste vrienden ooit. Ofzo. Dorit had geen gemeen karakter maar maakte zich nooit zoveel zorgen over de eventuele gevoelens van anderen. Het was nooit helemaal doorgedrongen dat mensen mischien wel waarde hechtte aan wat ze zei. Niemand had dat vroeger ooit gedaan om dat ze door haar stemmingen meestal maar wat uitkraamde wat bij haar humeur paste. De gedachte dat Jaden mischien nogsteeds boos of verdrietig was ook nog niet bij haar opgekomen. Dorit had een gruwelijke hekel aan verdriet en probeerde het altijd te vermijden.
Terwijl ze daar over nadacht merkte ze niet op dat er iemand aan kwam wandelen.

Met bonkende koppijn werd Jaden wakker. Hij was verschrikkelijk moe. En hij dacht aan Dorit. Jeps, hij had zichzelf gisteren weer helemaal platgezopen. Echt waar, stom rotspul. Alcohol noemden ze dat, wel, hij noemde het vergif. Hij schudde zijn hoofd en raakte zijn hoofd even aan, waarna hij naar buiten keek. De fel schijnende zon maakte zijn humeur er niet beter op, integendeel. ‘Rotzooi,’ zei hij, toen hij een onderbroek op de grond zag liggen, hoogstwaarschijnlijk van zijn buurman. ‘Leer je kleren toch eens opruimen,’ gromde hij, maar natuurlijk sliep zijn buurman er weer doorheen, met zijn snurkende trekjes. Hij gooide de onderbroek recht in zijn gezicht en deed zijn spijkbroek aan, waarna een zwart shirt volgde en een zwart vest. Hij keek twijfelend naar zijn zwemkledij. Ja, hij ging vandaag gewoon zwemmen! Hij trok zijn vest en shirt weer uit en deed een handdoek rond zijn nek. Zo had hij een jongen laatst ook zien vertrekken van hun zaal. Wat was zijn naam? Yusei? Ja, zoiets. Aardige vent, vond Jaden. Ze praatten altijd even nadat iedereen in bed lag. Yusei en hij deelden een stapelbed. Dat hij dat vergeten was! Yusei lag gewoon boven hem. Jaden moest nu toch wel lachen om zichzelf. Hij was echt verschrikkelijk moe en hij kraamde onzin uit, waarbij hij ook nog eens zijn eigen bedgenoot Yusei vergat. Nou ja, hij lag dan wel boven Jaden. Jaden deed zijn handdoek strakker rond zijn nek en trok zijn spijkerbroek uit, waarna hij zijn zwembroek aantrok die zwart met witte strepen was en lang was, tot ongeveer aan zijn knieën. Jaden begon te lopen richting de uitgang van de zaal. Snurkende geluiden vielen weg en een hoorbare wakker wordende Yusei. Jaden grinnikte even en sloot de deur, nadat hij lachend gezwaaid had naar Yusei en had gezegd dat hij weer eerst was.

Toen hij eenmaal buiten was, voelde Jaden dat zijn koppijn langzaam wegging. Eindelijk! Nu had hij weer ruimte voor zichzelf om na te denken. Hij zuchtte en begon te lopen. De stenen voelden koud onder zijn eigen koude tenen. Hij sliep altijd zonder deken, dus dat kon daardoor komen. Hij warmde zichzelf met zijn eigen krachten gewoon op. Rustig begon hij de afdaling van de academie naar het grasveld toe. Daar moest hij immers wel overheen lopen als hij naar het stille meer wou gaan. Hij voelde zich erg naakt, alleen zo in zijn zwembroek en zonder shirt, maar ach. Hij kon altijd teruggaan om iets op te gaan halen of zo. Hij schrok toen hij een roodachtige gedaante zag staan. Zijn hart leek een paar keer sneller te slaan en zijn voeten stopten automatisch met het bewegen. Was dat… Dorit? Hij voelde blijheid in zich opkomen, maar ergens ook terughoudendheid. Hij schudde zijn hoofd en liep voorzichtig dichterbij, alsof hij bang was haar te benaderen. ‘Dorit?’ vroeg hij zachtjes.

Rustig kwam Therra aangewandeld, met zijn handen in zijn zakken. Hij zag een meisje, waarvan hij schatte een jaar jonger, of twee jaar. Ze denkt, schatte Therra van haar. Okal bekeek hij haar van achter. Ze keek al niet op toen hij aan kwam wandelen, dus dat moet het wel zijn. Therra had het koud, door de vreselijke wind die zijn haar door de war gooide. Nouja, hij deed niet zo veel aan zijn haar, maar het omhoog laten staan vind hij ook maar niks. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken, en zetten die op zijn hoofd. Dit zag er nogal absurd uit voor de toeschouwer, maar dat maakte Therra niks uit. Zijn handen begonnen nu ook te bevriezen. Totdat hij een ander persoon zag, wat een beetje geschrokken leek te zijn. Therra keek op van de twee, liep door, en ging tussen de twee in staan. ''Hallo!'' riep hij hard.

- Sorry voor korte post, er was nog niet echt een onderwerp -

Ondanks haar vrolijkheid begon Dorit zich toch een beetje te ergeren aan de wind die aan haar haar en jurk trekte. Geconcentreerd deed ze met één hand haar haar in een staart en hield ze met de ander haar jurk naar beneden.
Ze zag iemand langs haar lopen maar had het te druk om op te kijken. Toen ze een hard hallo hoorde keek ze echter een beetje verwilderd op een grijnsde breed. De jongen die voor haar stond zag er ook een beetje verwaaid uit en had zijn handen op zijn hoofd. Het was ook ontzettend onhandig om geen langer haar te hebben zodat je het vast kon maken. Dorit kneep haar ogen tot spleetjes om te zien wie er achter de jongen liep. Haar ogen werden groot toen ze Jaden herkende, in zwembroek. Zonder er iets aan te kunnen toen doen giechelde ze om het gekke tafereel wat zich hier afspeelde. Enthiousisast zwaaide ze naar Jaden, toen stak ze haar hand uit naar de jongen met het zilveren haar. 'Dorit' stelde ze zichzelf voor. Terwijl ze dit deed begon ze ook weer een beetje richting kasteel te schuifelen. Ze was blij Jaden te zien, en nieuwe mensen te ontmoeten. Maar het was op dit moment allemaal een ietsje ingewikkeld. Om zich heen kijkend vroeg ze zich af of heel hard wegrennen heel vreemd zou zijn. Mischien kon ze doen of ze gebeld werd? Nee haar telefoon zat in haar tas die al binnen was. Er zat dus niks anders op dan hier leuk te blijven staan.

Ook stak Therra zijn hand uit, en schudde die van het meisje genaamd Dorit. ''Hallo, ik ben Therra.'' zei hij toen. Hij was best trots op zijn naam, in het italiaans was ''Terra'' land, of aarde. Hij keek nu naar de jongen. Hij herkende 'm niet. Of toch wel? Hij zag 't niet zo goed. ''Aangenaam. Op weg naar Starshine Academy zeker?'' zei Therra toen, die zich een beetje begon af te vragen wat er speelde tussen deze twee personen. Hij haalde zijn handen van zijn hoofd af, en zette die in zijn nek. Hij slaapt vaak zo. Hij krapte nu op zijn hoofd, en begon zenuwachtig te lachen. Hij liet zijn ogen zien aan Dorit, want normaal zie je bij Therra alleen maar spleetjes. ''Ik ben een Novaan, en ik bestudeer Duistere magie, maar ik kan ook de Novaanse magie, Licht. En jij?'' zei hij toen willekeurig.

Verbaasd keek Jaden richting Dorit. Waarom zwaaide ze? Was ze niet kwaad op hem? Op wat er gebeurd was? Of was het een van haar stemmingswisselingen? De jongen die even later verscheen, maakte hem erg gefrustreerd. Fijn, heel fijn. De reünie van Dorit en hem, helemaal verknald. En dat joch leek er nog geen erg in te hebben ook. Hij keek nijdig naar de jongen en stapte daarna een paar stappen terug. Hij kon ook gewoon rond hun heen lopen. Maar zou dat geen teken van zwakte zijn? Hij kon toch niet eeuwig blijven weglopen? Het frustreerde hem ook erg dat Dorit zo makkelijk deed. Hij keek nijdig naar de jongen. ‘We zijn op Starshine Academy, slimbo,’ snauwde hij de jongen toe en hij keek daarna naar Dorit. Van woede werd een oog oranjeachtig en de andere lichtgroen. Hij kneep zijn ogen dicht, zodat de kleur verdween. Vervolgens keek hij naar Dorit en de jongen die dus Therra heette. Therra stond recht tussen hun in, dus keek Jaden recht tegen het achterhoofd van de vlooienbal. Hij deed een stap opzij en toen naar voren, om vervolgens Dorit te observeren. Ze zag er mooi uit, in het jurkje. Hij sloeg zijn armen echter nijdig over elkaar heen en bekeek haar zonder schaamte, waarna hij opzij keek, naar Therra. Ergens had hij zin om het joch een klap te verkopen. Hij had hun moment helemaal verpest, ook al wist dat joch het zelf niet eens. Nou ja… Wat zou er eigenlijk nog goed kunnen gaan tussen hem en Dorit? Dorit wou hem niet, dat was wel duidelijk. Alles was een spelletje geweest. Hij had haar niet moeten zoenen, of in elk geval zijn hoofd moeten terugtrekken. Hij vervloekte zichzelf dat hij dat niet gedaan had. Waarom was hij zo verschrikkelijk naïef geweest?

De vraag naar Dorit toe negerend van de jongen, sprak hij er rustig doorheen. Door hun gezellige koffieklets. Oké, hij was jaloers. Een beetje dan, hij kon er helemaal niks aan doen. Dorit zorgde met haar rustige en vrolijke praat er gewon voor dat hij jaloers en boos werd, dezelfde gevoelens die hem getroffen hadden toen hij die avond alles van haar hoorde. Ze hadden gelijk. Je kon geen liefde hebben in een dag, dat kon gewoon niet. Het ging altijd uit of er ging iets mis. Er moest altijd meer tijd overheen groeien. ‘Dus, je bent terug? De zaak ging goed?’ vroeg hij rustig aan Dorit. Hij keek expres niet opzij naar Therra en als Therra zich ermee ging bemoeien, snauwde Jaden hem wel af. Ze kenden hem als een lieve, zorgzame jongen, maar de laatste tijd was hij niet meer zo lief en zelfs Yusei – zijn beste kamergenootmaatje – merkte het op. Hij keek naar Dorit en sloeg zijn armen over elkaar heen.

Dorit's ogen flitsten zenuwachtig van Jaden naar Therra. Overduidelijk was het dat Jaden niet erg blij was en Dorit kreeg een beetje medelijden met zichzelf en Therra. 'Leuke naam' er viel een korte stilte toen Jaden boos zei dat ze er al waren. 'Ehh, hehe. Ja we zijn er al' zei Dorit met een glimlach die niet helemaal lukte. Snel liet Dorit Therra's hand los en keek weer zenuwachtig naar Jaden. 'Oh, wat interessant! Is duistere magie moeilijk? In combinatie met- ' Dorit brak haar zin af toen Jaden begon te praten. Dit ging niet erg vlot, bedacht ze. Jaden opnemend merkte ze dat hij niet helemaal zichzelf was. Verre van eigenlijk, hij was.. behalve bozer, ook vuriger. Iets wat grappig was omdat Jaden als raziaan verbazend lief was. Dorit vond het ondanks de situatie waar ze inzaten toch leuk. Ze glimlachte veronschuldigend naar Therra. 'Ja Jaden, de rechtzaak ging goed. Soort van. Ik mag niet meer terug naar Razen voordat ik school heb afgemaakt maar het is wel oké.' mompelde ze. Ze keek naar haar schoenen, niet wetend wat nu te doen. Er gingen golven spijt en schuldgevoel door haar heen, gevoelens die ze eigenlijk niet goed kende. Mischien had ze te simpel nagedacht over Jaden. Dorit wist van zichzelf dat ze gevoelens voor hem had en wist ook dat het niet handig was die te tonen. Voor Jaden, maar mischien kon het wel? Na een tijd? Als ze elkaar kenden? Beter tenminste, ze wist het allemaal niet zo zeker meer. Haar vraag aan Therra was ze alweer vergeten door de boze reactie van Jaden. Ze keek naar hen op. 'Niet boos op me zijn' zei ze zacht tegen Jaden en keek weer naar de grond.

- Excuses voor 't ongemak, moest me moeder helpen met huishouden xd

Therra keek op van de jongen die blijkbaar erg kwaad was. Hij wist van beide niets. Hij keek naar de grond, nadat hij de verontschuldige glimlach van Dorit zag. Hij zag dat Jaden ook Nikes aanhad. ''Mooie Nikes.'' mompelde hij, terwijl hij weer naar boven keek. Hij deed een stap achteruit. Hij zag nu dat ze elkaar al kende. ''Het spijt me, als het aan mij ligt dat je boos bent. Kan ik wat voor je doen?'' zei hij toen vrolijk. Hij liet zijn humeur niet verpestte. Dalijk trok hij zijn zwaard nog, en dan had hij een probleem. Nee, dat wou hij niet. Hij keek schichtig naar de jongen, maar wel vrolijk naar Dorit. Zijn ogen waren nu goed zichtbaar, en het waren kille ogen. Hopelijk schrok hij de twee hier niet mee af. Hij glimlacht naar de twee, wachtend op een antwoord van de jongen met de o zo mooie Nikes.

- Sorry voor korte posts, hopelijk kunnen jullie er wel wat mee -

Jaden keek opzij naar Therra en knarste met zijn tanden. Waarom was hij in godsnaam zo jaloers? Omdat Dorits hand die van Therra vasthield? Hij keek naar de handen. Een licht glimlachje kwam om zijn lippen toen hij Dorit hoorde. ‘Dat is goed. Dan ben je hier nog wel een tijdje,’ zei hij en voor het eerst sinds die week dat ze weg was, kwam er een oprechte, lieve glimlach op zijn gezicht. Deze verdween echter weer zo gauw als hij gekomen was en gekwetst keek hij naar zijn Nikes. ‘Dankje,’ mompelde hij terug naar Therra. Waarom deed hij zo tegen Therra? Therra was toch een aardige jongen? Hij bedoelde toch niks met dat handje naar Dorit? Verdomme! Ze stelden elkaar gewoon voor aan elkaar, was dat iets om jaloers te worden? Eigenlijk wou hij het liefste weglopen en gewoon weer alles vergeten. Dorit misschien vergeten, of nee, alles overdoen, al sinds de ontmoeting. Dat hij haar niet had moeten kussen en dat dan ook niet gedaan had. Hij gromde zachtjes wat. Hij keek naar Dorit. Ergens kwam er een soort overwinningsgevoel in hem toen hij zag dat zijn boze woorden raak waren. Mooi zo. Ze moest weten hoe hij zich voelde onder dit alles. Dat hij niet zomaar een speeltje was die weggeworpen kon worden. Hij was en bleef een gevoelige jongen en als Dorit dat niet wou accepteren, dan was zij gewoon niet diegene die hij aan zijn zijde wou. Alles had hij voor haar over. Hij had de rechtszaak willen joinen, voor haar, om haar op school te houden. Maar nu ze eenmaal weer terug was, wist hij zich niks anders dan als een zak te gedragen en bovenal: alle andere mensen die eventueel zijn vrienden konden worden wegduwdend van hem, alsof hij een soort muur had opgebouwd.

Jaden keek geschrokken naar de zachte woorden van Dorit. Hij kon er niks aan doen. Het streelde zijn trommelvliezen, zorgde ervoor dat hij haar wou vergeven. Zijn wilskracht hield hem nog net voldoende tegen en hij schudde zijn hoofd, omdat hij hier werkelijk veel koppijn van kreeg. Al die keuzes die hij moest maken! Hij wist niet wat hij moest doen. Gewoon tegen Dorit zeggen dat hij van haar hield, de waarheid? Hij keek opzij naar Therra. ‘Er is niks wat je voor me kan doen, bedankt,’ zei hij en hij liet zijn langzame Jaden-lach weer komen. De lach die zijn moeder, Miranda en hijzelf erg gewend waren. Daarna keek hij naar Dorit. Zijn blik werd fel, maar ergens ook mild. ‘Hoe kan ik nu niet boos op je zijn? Je speelt met mijn gevoelens. Eerst kus je me en dan dump je me, alsof ik niks waard ben. Vervolgens ga je zonder me iets te laten weten naar die rechtszaak, om daarna mijn leven op z’n kop te zetten door terug te keren!’ zei hij en hij keek haar fel aan, Therra naast zich negerend. ‘En dan moet ik niet boos zijn? Wel, voor jou is het wel heel erg makkelijk, maar gevoelens kunnen pijn gedaan worden, Dorit,’ zei hij en hij keek haar fel aan en zijn blik werd langzaam weer mild. Waarom stond hij hier nog? Waarom liep hij niet door?

Zwijgend hoorde ze Jaden en Therra aan. De wind blies tegen haar aan en maakte rimpeltjes op het meer. In de verte zag ze de bergen, er lag sneeuw op de toppen. Dorit vroeg zich af of er veel dieren leefde, en wat voor dieren. Op Razen waren er minder diersoorten vergeleken met andere planeten door de hitte.
Razen.. waar ze 3 lange jaren, als ze tenminste niet bleef zitten, niet naar terug zou kunnen keren. Haar gedachten gingen terug naar de rechtbank. De uitspraak werd door de oude rechter gedaan die ook het hele proces had geleid. Ze kon zich nog herinneren dat ze naar het druppeltje zweet staarde wat lang de wenkbrauwen van haar advocaat liep toen de oude mannen en de vrouw met het roze haar met elkaar overlegde. Toen de uitspraak werd gedaan had hij haar hand gepakt en breed naar haar geglimlacht, over zijn schouder hadden de ouders van Damien haar met ogen vol haat aangestaard. Mischien maargoed dat ze die een paar jaar niet zou zien.
Dorit keek op naar Jaden en knikte. 'Je hebt gelijk' stemde ze met hem in. 'Ik ben rottig om mee om te gaan, egoïstisch en ik begrijp je niet omdat ik nou eenmaal een beetje vreemd ben. Dat is ook de reden dat je beter niks met me te maken kan hebben.. Snap je? Ik vind je leuk en dat ben je ook maar echt' Dorit zuchtte even en haalde haar schouders op 'het is beter dat je boos en gekwetst ben dan dat ik het verder had laten gaan. Waarschijnlijk was het gewoon fout gegaan zoals altijd en dan zijn we allebei nog veel bozer en gekwetster!'.
Dorit klopte Therra op zijn arm, 'Leuk je te ontmoeten. Je moet me een andere keer nog maar eens vertellen hoe het is duistere en lichte magie tegerlijkertijd te beheersen.'
Zich omdraaiend begon ze weer naar het kasteel te lopen. Wat gedaan moest worden was gedaan ging door haar hoofd. Het was gewoon veel beter zo, ze wilde zichzelf en Jaden tegen nog meer ellende beschermen.

Therra keek toe hij Dorit de felle, maar duidelijke worden aan Jaden vertelde. Hij leefde helemaal mee met de twee. Hij werd op zijn arm getikt, en knikte naar haar. Hij vond dat hij nu Jaden moest opvrolijken. Dorit red zichzelf wel. Althans, dat dacht Therra. ''Jaden, ging je zwemmen? Dan wil ik best met je meegaan, als je dat goed vind natuurlijk.'' zei Therra toen vrolijk. Hij wachtte nu af op zijn antwoord, en speelde met een 1 m² grote lichtbol. Hij keek even achterom ongelovig naar Dorit. Ze was duidelijk geweest tegen Jaden, dat verwacht je niet zomaar van zoon meisje. Hij keek weer terug. Hij keek nu weer Jaden aan. ''Kom op man, er zijn zoveel meiden.'' zei hij toen,
want hij vond dat Jaden zoiets niet verdiend zou hebben. Hij dacht hierbij terug aan hoe hij het voor Therra opnam in Oak's Field. ''Kan ik nu misschien iets doen voor je?'' zei hij toen. Hij praatte echt teveel, maar wat maakte het ook uit.

Jaden keek opzij, naar Therra. Dorit was net vertrokken, hij had geen moeite gedaan om haar tegen te houden. Ze wist nu wat hij van haar dacht, daar mocht ze van zijn part even goed over na gaan denken, voordat ze hem weer opnieuw zoende om hem vervolgens weer te kwetsen. Als dat gebeurde, was hij er helemaal klaar mee. Maar dat ging niet opnieuw gebeuren. Hij had het echt verprutst bij haar. Nou ja, zij eigenlijk bij hem, maar hij wou niet egoïstisch zijn, dus hij ook bij haar. Hij keek opzij naar Therra. Een lach kwam op zijn gezicht, alleen zijn ogen lachten niet mee. ‘Is goed, Therra. Sorry van daarnet. Ik was nogal kwaad,’ zei hij tegen hem, proberend om niet jaloers te zijn van de hand die Dorit op Therra’s arm had gelegd voordat ze vertrok. Niet dat hij bang was dat Dorit Therra leuk zou vinden, maar hij had die hand graag op zijn arm gehad. Gewoon, als bevestiging dat ze nog van hem hield. Hij schudde zijn hoofd en keek erg verdrietig naar beneden. ‘Niet zoals haar,’ zei hij en hij keek Dorit na. De roodachtige gedaante verdween langzaam. ‘Nee, je kunt niks voor me doen. Kom, we gaan zwemmen,’ zei hij en hij glimlachte naar de jongen. Hij moest echt weer in zijn eigen karakter kruipen. De jongen die het niks kon schelen als hij dit soort tegenslagen gehad had. Hij schudde zijn hoofd en opende zijn ogen. In zijn ogen lag vastberadenheid. Zijn gekwetstheid en stuff was verdwenen. ‘Kom! We gaan!’ zei hij en lachend rende hij weg, niet om zich kijkend of Therra hem nu volgde of niet. Waarschijnlijk wel, maar hij wist het dus niet zeker. ‘Bommetje!’ riep hij en hij sprong in het water, waarna hij omkeek of Therra er was.

Het water voelde redelijk koud aan, vooral omdat hij net een tijdje in de frisse wind had gestaan. Gelukkig had hij zijn handdoek weten te droppen op de grond. Nu zijn woede voorbij was, herkende hij Therra pas weer. Het was de jongen die hij had geholpen toen zijn boodschappen omgeslagen waren. Ja, Therra was een vriend, geen vijand. Jaden sloot zijn ogen en liet zich toen op zijn rug drijven. ‘Therra!’ riep hij toen en hij grinnikte toen. ‘Je bent laat!’ riep hij lachend.

- In plaats van f*cking perfect van P!nk: F*cking inspiloos D: -

Therra begon te lachen, en rende 'm achterna, waarbij hij zijn shirt uittrok, en met voetbalbroekje het water in sprong. Hem maakte een nat voetbalbroekje niet uit. Ook hij voelde dat het water koud was. Taak volbracht, schoot het door Therra's hoofd. Hij heeft Jaden weer vrolijk gekregen. Hij dook naar beneden, dieper in het water, en zag geen moer. Vooral omdat zijn ogen pijn deden in 't water. Hij kwam weer boven en glimlachte naar Jaden. ''Maakt niet uit hoor, dat je kwaad was.'' reageerde Therra toen laat. Hij kreeg het een beetje koud, en de wind liet hem zowat bevriezen. Hij ging op de grond zitten, en begon zichzelf door te blazen een beetje warmte maken. Ook had hij gelukkig zijn handdoek bij, nouja, handdoek. Het was niet even groot als een handdoek, maar hij had zoiets wel bij. Hij pakte zijn tas op, en deed die handdoek om hem heen. ''Heb jij het niet koud?'' zei Therra toen, terwijl je hem hoorde klappertanden en te ''brr''en

PROFILE MAGICIAN

» Terug.
» Terug
» Terug in de rust ~
» Terug van Shadra
» Terug in de Toren.

Welkome terug voor mijzelf

Welkome terug voor mijzelf

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen