Norwood stemde in, gelukkig. Ze wist het even niet meer. De buitenlucht zou hopelijk helpen haar gedachten op een rijtje te krijgen en haar hart wat langzamer te laten kloppen. Ze moest echt leren haar emoties direct te controleren, want zo viel er niets uit op te maken. Norwood liet haar voorgaan, hield de deur voor haar open. Hij was altijd al netjes, best charmant zo. Ze liep richting het grasveld, maar wachtte wel even tot Norwood naast haar liep. Malaika zweeg en streek haar haren naar achteren, echt niet wetend wat te zeggen. Het was.. vreemd. Op de één of andere manier had ze het echt niet aan zien komen, of toch weer wel. Iets wat zeker was; ze kon zichzelf geweldig in de war krijgen. Na een tijdje slikte ze en schraapte zachtjes haar keel. 'Norwood.. Weet je het.. zeker, om het maar zo te zeggen? Ik bedoel, ik weet het niet echt, maar.. Ik..' Het kwam er vaag uit, onsamenhangend en totaal onlogisch. Wat moest ze dan zeggen? Nee of ja, dat was het makkelijkst. Ze had net overwogen nee te zeggen, maar.. hoe? Ze kon zichzelf er niet toe zetten. Malaika haatte zichzelf om het feit dat ze ja wilde zeggen. Hij was getrouwd, hoe kon ze? Ze was verkeerd, ze moest nu wegrennen.. maar haar benen luisterden niet. Op het moment kon ze nog niet zeggen of dat goed was of totaal niet. Ze keek kort even naar Norwood, maar keek hem niet te lang aan. Verwarring.. Wat zou hij zeggen? Ze wilde duidelijkheid scheppen, om te weten wat ze moest doen, of desnoods gewoon wat dingen op een rijtje te krijgen.

[Norwood :3]

Norwood had al die tijd zwijgend naast Malaika gelopen. Niet wetend wat hij zou moeten zeggen. Te bang om de stilte te verbreken. Hij had geen klap in zijn gezicht gekregen, iets wat hem lichtelijk hoop gaf, maar de akelige stilte brak die hoop al weer langzaam af. Ze zat gewoon te bedenken hoe ze nee zou zeggen. Ze durfde het vast niet aan met zijn huwelijk. Ach, dat viel altijd nog te overzien vond Norwood. Ze moest oprecht zijn. Als ze nee zij om het feit dat hij getrouwd was dan wist hij voldoende. Hij luisterde kalm naar de fluitende vogels. Althans kalm? Dat viel ook wel te overzien, zo kalm voelde hij zich immers niet. Hij hoorde de vogels wel maar hij had alleen maar gehoor voor de stappen die hij en Malaika maken, alleen maar gehoor voor haar ademhaling en de zijne en....gehoor voor de woorden die weerklonken. Hij hoorde haar omsamenhangende woorden iets wat hem in de war schudde. En iets wat Norwood in de war schudde zorgde enerzijds voor Frustatratie. "Malaika~!" zei hij wat luider en strenger om haar kort tot de orde te roepen. Zijn houding verzwakte daarna weer. "Denk na over wat jezelf voelt. Alleen jijzelf. Niet over wat de rest voelt. Niet wat Madeline zou doen niet om wat ik zou doen niet om iemand anders dan jou. Alleen jij. Wat voel jij. Voelde die zoen in de klas goed of niet. Voelde het iets wat je totaal niet wilde. Wilde je me wegduwen of voelde je iets van verlangen naar meer? Wat voel JIJ, en niet wat voelt de rest er van...." sprak hij om haar meer de goede richting in te duwen. Althans het was een poging. Haar naam had lichtelijk streng geklonken. Maar de rest kalm, vriendelijk en ergens lichtelijk gespannen al was dat meer door zichzelf dan door Malaika. Hij had immers nog steeds geen bevestiging. En hij had eveneens angst als het ging om deze weg te bewandelen. Hij kon zich niet indenken hoe hij het zou bekennen aan Madeline, maar verzwijgen. Dat zou hij echt niet kunnen. Dat zou gelijkstaan aan liegen. En hij kon zich ergens herrineren dat hij zichzelf belooft had om Madeline geen geheimen te houden. Hoe dan ook, hier stond hij, naast Malaika met een nerveuze kop van hier tot Londen en terug. En daarnaast speelde nog steeds de drang op om Malaika in zijn armen te sluiten en niet meer los te laten alsof hij een wolf was die het beste stuk vlees had gepakt voor de alfa het zou kunnen grijpen.

[Ja sorry, ga ik weer met mijn stupide vergelijkingen. Oh ja, over het algemeen zeg ik van Hier tot Tokio en terug. Maar ik ben de afgelopen 2 dagen nog in londen geweest dus waarom niet...XD)

[Geeft niet ^^ Londen is coool! Ik ben daar één keer geweest met schoolkamp Smile]

Ze was hier zo slecht in.. Ze mocht dan goed zijn in lachen en praten, soms lieten haar woorden haar in de steek, net zoals haar gezonde verstand. Nou ja, het deel van haar verstand dat nog enigszins probeerde te denken en niet compleet uitgeschakeld was. Het deel van haar verstand dat, om het maar zo te zeggen, nog zijn best deed om iets te vinden dat op een antwoord zou lijken, niet op twintig onsamenhangend gebrabbelde woorden. Get real! Een mentale klap in haar gezicht zou vast helpen.. Die kwam ook, alsof Norwood aangevoeld had wat ze nodig had. Hij zei haar naam en iets in zijn toon liet haar uit de mentale conversatie komen, die zowel nutteloos als pointless was. Daarna vervolgde hij zijn 'toespraak', waar ze zorgvuldig naar luisterde. Alles was nu beter dan haar eigen gepraat. Alleen zichzelf.. Zo was ze maar af en toe ingesteld, egoïsme was niet haar sterkste kant. Al kon je dit nauwelijks egoïsme noemen, dit was waarschijnlijk wat men 'gezond verstand' noemde. Ah, had ze dat maar. Het voelde fijn dat Norwood niet boos of extreem geïrriteerd werd, niet opdringerig en allemaal van dat soort dingen waar je voor zou kunnen vrezen. Nu liet ze weer een stilte vallen. Wat was ze toch onhandig! Malaika slikte onhoorbaar even en kreeg toen eindelijk haar gedachten op een - weliswaar zeer rommelig - rijtje. 'Als het alleen om mij gaat.. Voelde het goed,' zei ze, terwijl haar blik naar het gras onder haar voeten gleed. Nou ja, dat had ze gezegd.

[xD post ik dit ook nog eens met m'n verkeerde account]

Norwood zijn ogen fikseerde zich weer op een willekeurig punt voor hem. Hij keek niet naar Malaika naar zijn woorden. Het was een lange stilte die hem alleen maar nog ongemakkelijker deed voelen dan het al was. Hij liep rustig verder. Hij luisterde naar de ruisende bladeren aan het einde van de velden. De bomen waren nog ver weg maar om een of andere reden waren zijn zintuigen, en met name gehoor scherper op dit soort momenten. Hij wilde duidelijk horen wat ze zou zeggen. Hij wilde het gewoon niet missen. Hoe negatief het ook kon zijn. Norwood zijn ogen sloten zich kort geërgerd door zijn stemming. In dit soort momenten moest je blij zijn. Blij dat je naast de persoon kan lopen waar je zo verliefd op bent. Desondanks je getrouwd bent of dat de andere persoon het niet wist. Norwood zijn ogen opende zich bij de woorden die weerklonken. "Goed?" sprak hij kalmpjes alsof hij het niet helemaal wilde geloven. Maar zijn woorden werden al afgezwakt door de korte glimlach die verscheen. Hij stopte. Pakte de schouder van Malaika vast en trok haar naar zich toe en sloot zijn armen om zich heen. Negeerde het gevoel dat mensen het zouden kunnen zien. Hij hield haar vast. Zijn linkerhand rustte op haar linkerschouder en zijn rechterhand rustte op haar rug. Zijn hoofd bevond zich vlak naast die van haar alleen dan wat hoger vanwege het feit dat Norwood toch iets groter was dan Malaika. Norwood had zijn ogen gesloten en ademde nu rustig. De onrust die in hem was spoelde weg. En zijn hart klopte als een gek in zijn keel. Om een of andere reden genoot hij van dit moment. En niet zo'n beetje ook.

Dat was eruit. Ze had niet geweten wat ze moest doen, wat ze moest zeggen.. Toch hadden de woorden duidelijk op haar tong gelegen. Voor een keer was ze blij dat haar hart gesproken had, dat ze daarnaar had kunnen luisteren. Ze keek nog steeds naar haar o zo interessante schoenen en het groene gras, al hield dat haar aandacht niet echt vast. Wat ze meer hoorde, was Norwoods stem, die verbaasd klonk. Ja, ze kon het zelf ook nog niet helemaal geloven. Het voelde zo.. vreemd.. Ze slofte een beetje, liep ontzettend langzaam. Normaal had ze een redelijk snelle pas, nu was ze nog trager dan een slak. Voorzichtig keek ze opzij, vroeg zich af waarom hij niet meer sprak. Een glimlach. Het was echt, er stond een glimlach op zijn gezicht. Ze knipperde lichtelijk verbaasd met haar ogen. Plots stopte Norwood en automatisch stopte zij ook. Anders had ze sowieso niet verder kunnen lopen; het volgende moment voelde ze zijn armen om haar heen en een comfortabele warmte vlakbij haar. Een voorzichtige glimlach begon te verschijnen om haar lippen, ook al voelde het aan de ene kant verkeerd.. Ze sloeg haar armen ook om hem heen, haar handen ontmoetten elkaar weer achter zijn rug. Hij was iets groter dan haar, maar dat maakte niet uit. Zoals ze eerder gezegd had; het voelde goed. Nu pas merkte ze op dat de zon vrolijk scheen, dat de wereld niet stilgestaan had toen zij had lopen denken. Haar hartslag was versneld, maar dat negeerde ze een beetje. 'Dus..' zei ze zacht in zichzelf, probeerde haar nu nog meer overhoop gehaalde gedachtes te ordenen, wat makkelijker gezegd dan gedaan was.

Norwood zijn ogen waren gesloten. Hij had gemerkt dat Malaika had gesloft, ze voelde zich net zo nerveus als Norwood, tenminste dat merkte hij er aan op. Hij voelde hoe haar handen zich op zijn rug ontmoette. Hij glimlachte alleen. Het voelde zo verkeerd om dit te doen, en tegelijkertijd ook weer zo goed. Norwood wist niet hoe hij zich moest voelen. Schuldig of smoorverliefd. Of moest hij juist niets voelen. Het maakt niet uit, het voelde goed en daar wilde hij vollop aan toegeven. "Dus.." sprak Norwood herhalend. "Moet ik nog wat bekennan aan Madeline..." sprak hij kalm. "Ik heb je immers gezoend en ik vind dat zij hier ook weet van moet hebben..." sprak hij kalmer dan dat hij zich voelde. Hij had het idee dat Madeline zou flippen. Ze zou naar de drank en sigaretten grijpen of zelfs erger. Ze werd al kwaad toen hij Malaika ten dans vroeg. Laat staan dat hij van haar hield. Norwood hoopte dat Hatori er bij was. Dat wanneer het fout ging hij toch Madeline kon bedaren. Het kon ook tegen hem werken, het zelfde geld viel Hatori Norwood nog aan. Niet dat Norwood het hem kwalijk zou nemen. Hoe dan ook hij moest het aan Madeline vertellen, vroeg of laat. "Ik heb dan nog één vraagje. Zou je er bij willen zijn op het moment dat ik het vertel of....heb je dat liever niet?" sprak hij kalm. "Als je niet wil dan begrijp ik dat hoor..." sprak hij kalm en wachtte op haar reactie.

Ze was er geweldig in om zichzelf in de problemen te werken, al voelde dat nog niet zo. Het voelde goed, maar.. Het kon zo mislopen. En Madeline leek haar nog wel zo'n aardige vrouw. Het was dat ze haar niet echt kende. Dit was ontzettend tegenstrijdig, maar ze was te zwak om zich tegen haar gevoelens te verzetten. Ze wilde het simpelweg nog niet, hoewel het ooit nodig zou moeten zijn. Er moesten keuzes gemaakt worden en ze maakte het Norwood ontzettend moeilijk. Malaika slikte en keek wat ongemakkelijk omhoog. 'Ik zou er liever niet bij zijn. Ik denk dat mijn aanwezigheid haar eerder bozer maakt dan dat het haar bedaard,' zei Malaika eerlijk. Tegen Norwood kon ze eerlijk zijn, dat voelde ze. 'Maar als jij gelooft dat dat beter is..' Dan zou ze hem geloven. Madeline zou vast niet blij zijn met dit nieuws en ze voelde zich schuldig. Ze verwoestte iemands leven, ook dat van een kind. Ze wierp Savador wel een kans in de schoot, maar dat interesseerde haar niet zo. Ze vond de man maar een beetje vreemd. Het was belangrijker dat ze nu egoïstisch was en ze kon of wilde zich er gewoonweg niet tegen verzetten. 'Hoe en wanneer ga je het vertellen?' vroeg ze voorzichtig, nog steeds wat onzeker en twijfelachtig.

[Sorry, ik dacht dat ik geantwoord had D:]

Norwood hield Maliaka nog steeds vast en het voelde alleen maar meer vertrouwd. En hoe langer hij zo stond des te beter het gevoel werd. Norwood sloot zijn ogen. "Als dat is wat je wilt..." sprak hij kalm. "Ik begrijp het, daarom liet ik jou de keus..." sprak hij kalm en opende zijn ogen. Hij streek kort met zijn hand langs haar rug. "Morgen, morgen zal ik het vertellen. Het zal toch eens moeten..." sprak Norwood. "Liever vroeg dan laat..." voegde hij er aan toe. Zijn ogen keken recht in die van haar wachtend op een reactie. Hij gaf haar echter niet de kans om te reageren. Hij gaf een tedere kus op de mond van Malaika. Hij verstevigde zijn grip op haar op dat moment. En tegelijkertijd sloot hij zijn ogen. Norwood hield van Madeline maar ook van Malaika. Hij wist totaal niet wat hij moest doen of hoe hij zijn verhaal zou starten. Hij wilde zich echter niet voorbereiden. Dat zou nooit goed uitlopen. Het verliep altijd anders dan gepland.